- ලක් බුදු සසුන මුහුණ දෙන කාලීන අභියෝග සහ විසඳුම්(2 කොටස )
- "ළමුන් මහණ කිරීම" -රන්ජන් බාලසුරියට ප්රතිචාරයක්
- කුඩා දරුවන් මහණ කිරීමේ ගැටලුව කුමක්ද? (1 කොටස )
අද එතැන් සිට..
ඉහත කාරණය ගැන අවසන් වශයෙන් අපගේ අදහස් දැක්වීම මෙන්ම බුදු සසුනේ චිරස්ථිතිය උදෙසා අපගේ යෝජනා කීපයක් ඉදිරිපත් කිරීම අප පොරොන්දු වූ ලෙසට සිදු කළ යුතුව ඇත .උක්ත කාරණයේ පසුබිම ගැන පැහැදිලි කිරීම් දෙකක් කලින් සිදු කළ අතර දැන් එළඹ තිබෙන්නේ විසඳුම් මොනවාද යන්න යෝජනා කිරීමයි .දීර්ග ලිපියක් ලිවීමට වැඩි කාලයක් ගතවීම සහ දීර්ග ලිපි කියවීමට බොහෝ අය අකමැත්තක් දැක්වන නිසා කෙටියෙන් එක කරුණකට එක පෝස්ට් එකක් වශයෙන් කොටස් කීපයකින් අපගේ අදහස ඉදිරිපත් කරමු .
මේ කාරණය ගැන විවෘතව කතාකිරීමේදී අපට යම් යම් විවේචනවලට මුහුණ දෙන්නට සිදු වුණි .බුදු දහම යනු සිතීමේ විමසීමේ නිදහස ඇති විවෘත වූ දහමකි .එය අන් ආගම් මෙන් අන්ධ භක්තිවාදය පිළිනොගන්නා අතර ඕනෑම කරුණක් පත පොතෙන් හෝ සම්ප්රදායෙන් පරම්පරාවෙන් ආ පමණින් පිළිනොගන්නා ලෙසට උපදෙස් දෙන දහමකි .එසේම බුදු හිමියන් සර්වබලධාරී දෙවි කෙනෙකුන් නොවන අතර බුදු සසුන සම්බන්ධ කරුණුවලදී සාමාන්ය සමාජයේ මිනිසුන්ගේ අදහස් සහ ඉල්ලීම්වලට ඉඩ දුන් අවස්ථා බුද්ධ චරිතය තුල බොහෝ ඇත.ඒ මත පදනම්ව මේ සසුනේ චිරස්ථිතිය උදෙසා වන අවසන් විසඳුම් ගැන කතා කරමු .
1.විවිධ අයුරින් අනාථභාවයට පත්වෙන දරුවන් උදෙසා බෞද්ධ විහාරස්ථාන මුලිකත්වයෙන් ගිහි පරිත්යාගශීලීන්ගේ දායකත්වයෙන් අරමුදලක් හා ළමා නිවාස ඇති කිරීම .එමගින් නිසි අධ්යාපනයක් ලබාදීම .
ආර්ථික හෝ වෙනයම් හේතුන් මත අසරණ වෙන බෞද්ධ දරුවන්ගේ අනාගත සුරක්ෂිතතාවය වෙනුවෙන් එම දරුවන්ව මුලින්ම යොමු කළ යුත්තේ ළමා නිවාස වෙතය .එම ආයතනවල විධිමත් පුහුණුවක් ලැබූ කාර්යමණ්ඩලයක් සිටිය යුතුය .මන්දයත් මුල් ළමාවිය සංවර්ධනය සහ දරුවා සමාජානුයෝජනය කිරීම සඳහා ඒ පිලිබඳ පුහුණුවක් දැනුමක් ඇති අයගේ දායකත්වය අවශ්ය වේ .
එහිදී දරුවාගේ සහජ කුසලතා දැනුම සහ ආකල්ප වර්ධනය වෙන අධ්යාපනයකට ඔවුන්ව යොමු කළ යුතුය .මේ දරුවන් අතර අනාගත දක්ෂ ක්රීඩකයන් කලාකරුවන් ඉංජිනේරුවන් වෛද්යවරුන් පමණක් නොව වඩු මේසන් ආදී වෙනත් වෘත්තිකයන්ද සිටිය හැක .ඔවුන්ගේ රුචිකත්වයන් විවිධය .ඔවුන්ට කැමති ක්ෂේත්රයක් තුලින් ඉදිරියට යාමට එයින් අවස්තාව සැලසේ .
දැනට බොහොමයක් ළමා නිවාස අන්යාගමික සංවිධාන විසින් පවත්වාගෙන යන අතර කුඩා දරුවන්ව බෞද්ධ සංස්කෘතියෙන් ඈත් කිරීම සුක්ෂම ලෙස සිදු කෙරේ .බෞද්ධ ළමා නිවාස ඇතත් ඒවා සීමිතය .
එනිස කළ යුත්තේ භික්ෂුත්වය රැකගැනීමට අපහසු හයක් හතරක් නොදන්නා කිරි දරුවන් එක්වරම සසුන්ගත කිරීම හෝ මෙවැනි අන්යාගමික කල්ලිවල ගොදුරක් වීමට එවැනි ළමා නිවාසවලට භාර දීම නොව බෞද්ධ ළමා නිවාස තුලින් විධිමත් ලෙස සමාජගත කිරීම හෝ දැනුම් තේරුම් වයසට ආ පසුව දරුවාගේ කැමැත්ත සහ භාරකාරයන්ගේ කැමැත්ත ඇතුව පැවිදි කිරීමයි .
මන්ද යත් ආගම දහමට නැඹුරු වූ දරුවන්ද මේ අතර සිටිය හැක .ළමා නිවාසය තුල ආගමික පරිසරයක හැදෙන වැඩෙන අතර තුර යම් දරුවෙකුට සසුන්ගත වීමට අවශ්ය වුවහොත් වගකිවයුත්තන්ගේ අවසරය මත එයට ඉඩ දිය යුතුය .එයද දරුවාට ස්වාධීනව සිය කටයුතු කරගත හැකි වයසකට එළඹී පසුවය .පැවිදි කළ යුතු නිශ්චිත වයස පිළිබඳවද විවාදයක් පවතින නිසා ඒ ගැන විමසීම වටී .
බුද්ධ කාලීන භාරතය තුල වයස අවු 16 න් පසුව දරුවෙකු ස්වාධීන තීරණ ගත හැකි අයෙකු ලෙස සැලකිණි.එනිසා මුලින්ම බුදු හිමියන්ද පුද්ගලයෙකු පැවිදි වීමේ වයස් සීමාව ලෙස වයස අවු 15 සළකා ඇත .එහෙත් පසුව ආනන්ද හිමිගේ දායක නිවසක වැඩිහිටියන් මිය යාම නිසා අසරණ වූ දරුවන් දෙදෙනෙක් පැවිද්ද ඉල්ලා සිටීම නිසා බුදු හිමියන් මේ නීතිය සංශෝධනය කර ඇත්තේ කවුඩන් එළවිය හැකි වයසක දරුවන් පැවිදි කළ හැකි බවට සංශෝධනයක් කරමිනි.එකල මෙකල මෙන් ළමා නිවාස නොතිබෙන්නට ඇත එහෙත් එහිදී වයසක් ගැන නිශ්චිතව සඳහන් කොට නැති අතර එය සුවිශේෂී තත්වයක් මත ගත් තීරණයකි .රාහුල හිමියන් අවයස අවු 7 දී පැවිදි වීම නිසා වයස අවු 7 පැවිදිවීමට අවම වයස ලෙස සැළකුවද එයද සුවිශේෂී තත්වයක් මත සිදු වූ පැවිදි කිරීමක් බව පෙනේ .
බුදු හිමියන් මෙහිදී වයස සම්බන්ධ කාරණයට වඩා ස්වාධීන තීරණ ගත හැකිවීම සහ භික්ෂු ප්රතිරූපයට ගැලපෙන ලෙස කටයුතු කිරීමට හැකි වීම වැදගත් කොට සළකා ඇති බව පෙනේ.උදාහරණ ලෙස //ශාසනික සම්ප්රදාය අනුව පැවිදි බිමට පත් කළ යුත්තේ වයස අවුරුදු හතක් සපිරුණ ළමුන් පමණි. එම වයස් සීමාව තීරණය වීමට පදනම් වූ කරුණු කීපයක් තිබේ. බුදුරදුන්ගේ කාලයේ පැවිදි වූ දරු පිරිසක් රාත්රියෙහි නින්දෙන් අවදිව කෑමට ආහාර ඉල්ලමින් අඬන්නට වූහ. ඔව්හු මලමුත්රවලින් සෙනසුන අපිරිසිදු කළහ. තම පියා සමග සසුන්ගත වූ ළදරුවෙක් පියාගේ පාත්රයට පිරිනමන ආහාර ඉල්ලා ඇවටිලි කිරීමට පුරුදුව සිටියේය. සැදැහැවත්තු එය දැක මෙහෙණකගෙන් උපන් දරුවකු වන්නට ඇතැයි අවමන් කළහ. එවැනි සිදුවීම් කෙරෙහි අවධානය යොමු කළ බුදුරජාණන් වහන්සේ කටුක දිවිපෙවෙතක් ගතකරන්නට නොහැකි බැවින් වයස අවුරුදු පහළොවට අඩු කුඩා දරුවන් පැවිදි නොකරන්නැයි භික්ෂූන්ට දැන්වූහ. ළමයකුගේ කායික හා බුද්ධිමය වර්ධනය සිදුවන පොදු වයස අවුරුදු 15 ලෙස බුදු දහමෙන් පිළිගත් බව එයින් පෙනේ.// උපුටාගැනීම දිවයින -මැදගම ධම්මානන්ද හිමි
එම ලිපියේ සඳහන් ලෙස 1980 මැයි දින උළෙලේදී අන්යාගමික දේශපාලකයෙකු විසින් වයස අවු 4 ක සාමණේර හිමි නමක ඔසවා සුරතල් කිරීම නිසා මහනාහිමිවරුන් විසින් පැවිදි කිරීමේ අවම වයස නැවත අවු 7 ක් කොට ඇත .මෙසේ මේ කාරණය අවස්තානුකුලව යෙදෙන ප්රායෝගික තත්වයන් මත යම් යම් සංශෝධනයන්ට ලක්ව ඇති බව පෙනේ .
කෙසේ වෙතත් මෙසේ කුඩා වයසේදී පැවිදි බව ලබන පිරිස සසර කලකිරීම නිසා හෝ ගිහි සැප එපාවීම නිසා සසුන්ගත වන අය නොවේ .එහෙත් කුමන කාරණයක් නිසා පැවිදි වුවද පැවිදි කාලය තුල ශාසනික වත් පිළිවෙත් රකිමින් බෞද්ධ සංස්කෘතිය පවත්වාගෙන යාමට ලබාදෙන දායකත්වයට සමාජයේ ගෞරවය එම අයට හිමි විය යුතුය .
-මතු සම්බන්ධයි
මේ කාරණය ගැන විවෘතව කතාකිරීමේදී අපට යම් යම් විවේචනවලට මුහුණ දෙන්නට සිදු වුණි .බුදු දහම යනු සිතීමේ විමසීමේ නිදහස ඇති විවෘත වූ දහමකි .එය අන් ආගම් මෙන් අන්ධ භක්තිවාදය පිළිනොගන්නා අතර ඕනෑම කරුණක් පත පොතෙන් හෝ සම්ප්රදායෙන් පරම්පරාවෙන් ආ පමණින් පිළිනොගන්නා ලෙසට උපදෙස් දෙන දහමකි .එසේම බුදු හිමියන් සර්වබලධාරී දෙවි කෙනෙකුන් නොවන අතර බුදු සසුන සම්බන්ධ කරුණුවලදී සාමාන්ය සමාජයේ මිනිසුන්ගේ අදහස් සහ ඉල්ලීම්වලට ඉඩ දුන් අවස්ථා බුද්ධ චරිතය තුල බොහෝ ඇත.ඒ මත පදනම්ව මේ සසුනේ චිරස්ථිතිය උදෙසා වන අවසන් විසඳුම් ගැන කතා කරමු .
1.විවිධ අයුරින් අනාථභාවයට පත්වෙන දරුවන් උදෙසා බෞද්ධ විහාරස්ථාන මුලිකත්වයෙන් ගිහි පරිත්යාගශීලීන්ගේ දායකත්වයෙන් අරමුදලක් හා ළමා නිවාස ඇති කිරීම .එමගින් නිසි අධ්යාපනයක් ලබාදීම .
ආර්ථික හෝ වෙනයම් හේතුන් මත අසරණ වෙන බෞද්ධ දරුවන්ගේ අනාගත සුරක්ෂිතතාවය වෙනුවෙන් එම දරුවන්ව මුලින්ම යොමු කළ යුත්තේ ළමා නිවාස වෙතය .එම ආයතනවල විධිමත් පුහුණුවක් ලැබූ කාර්යමණ්ඩලයක් සිටිය යුතුය .මන්දයත් මුල් ළමාවිය සංවර්ධනය සහ දරුවා සමාජානුයෝජනය කිරීම සඳහා ඒ පිලිබඳ පුහුණුවක් දැනුමක් ඇති අයගේ දායකත්වය අවශ්ය වේ .
එහිදී දරුවාගේ සහජ කුසලතා දැනුම සහ ආකල්ප වර්ධනය වෙන අධ්යාපනයකට ඔවුන්ව යොමු කළ යුතුය .මේ දරුවන් අතර අනාගත දක්ෂ ක්රීඩකයන් කලාකරුවන් ඉංජිනේරුවන් වෛද්යවරුන් පමණක් නොව වඩු මේසන් ආදී වෙනත් වෘත්තිකයන්ද සිටිය හැක .ඔවුන්ගේ රුචිකත්වයන් විවිධය .ඔවුන්ට කැමති ක්ෂේත්රයක් තුලින් ඉදිරියට යාමට එයින් අවස්තාව සැලසේ .
දැනට බොහොමයක් ළමා නිවාස අන්යාගමික සංවිධාන විසින් පවත්වාගෙන යන අතර කුඩා දරුවන්ව බෞද්ධ සංස්කෘතියෙන් ඈත් කිරීම සුක්ෂම ලෙස සිදු කෙරේ .බෞද්ධ ළමා නිවාස ඇතත් ඒවා සීමිතය .
එනිස කළ යුත්තේ භික්ෂුත්වය රැකගැනීමට අපහසු හයක් හතරක් නොදන්නා කිරි දරුවන් එක්වරම සසුන්ගත කිරීම හෝ මෙවැනි අන්යාගමික කල්ලිවල ගොදුරක් වීමට එවැනි ළමා නිවාසවලට භාර දීම නොව බෞද්ධ ළමා නිවාස තුලින් විධිමත් ලෙස සමාජගත කිරීම හෝ දැනුම් තේරුම් වයසට ආ පසුව දරුවාගේ කැමැත්ත සහ භාරකාරයන්ගේ කැමැත්ත ඇතුව පැවිදි කිරීමයි .
මන්ද යත් ආගම දහමට නැඹුරු වූ දරුවන්ද මේ අතර සිටිය හැක .ළමා නිවාසය තුල ආගමික පරිසරයක හැදෙන වැඩෙන අතර තුර යම් දරුවෙකුට සසුන්ගත වීමට අවශ්ය වුවහොත් වගකිවයුත්තන්ගේ අවසරය මත එයට ඉඩ දිය යුතුය .එයද දරුවාට ස්වාධීනව සිය කටයුතු කරගත හැකි වයසකට එළඹී පසුවය .පැවිදි කළ යුතු නිශ්චිත වයස පිළිබඳවද විවාදයක් පවතින නිසා ඒ ගැන විමසීම වටී .
බුද්ධ කාලීන භාරතය තුල වයස අවු 16 න් පසුව දරුවෙකු ස්වාධීන තීරණ ගත හැකි අයෙකු ලෙස සැලකිණි.එනිසා මුලින්ම බුදු හිමියන්ද පුද්ගලයෙකු පැවිදි වීමේ වයස් සීමාව ලෙස වයස අවු 15 සළකා ඇත .එහෙත් පසුව ආනන්ද හිමිගේ දායක නිවසක වැඩිහිටියන් මිය යාම නිසා අසරණ වූ දරුවන් දෙදෙනෙක් පැවිද්ද ඉල්ලා සිටීම නිසා බුදු හිමියන් මේ නීතිය සංශෝධනය කර ඇත්තේ කවුඩන් එළවිය හැකි වයසක දරුවන් පැවිදි කළ හැකි බවට සංශෝධනයක් කරමිනි.එකල මෙකල මෙන් ළමා නිවාස නොතිබෙන්නට ඇත එහෙත් එහිදී වයසක් ගැන නිශ්චිතව සඳහන් කොට නැති අතර එය සුවිශේෂී තත්වයක් මත ගත් තීරණයකි .රාහුල හිමියන් අවයස අවු 7 දී පැවිදි වීම නිසා වයස අවු 7 පැවිදිවීමට අවම වයස ලෙස සැළකුවද එයද සුවිශේෂී තත්වයක් මත සිදු වූ පැවිදි කිරීමක් බව පෙනේ .
බුදු හිමියන් මෙහිදී වයස සම්බන්ධ කාරණයට වඩා ස්වාධීන තීරණ ගත හැකිවීම සහ භික්ෂු ප්රතිරූපයට ගැලපෙන ලෙස කටයුතු කිරීමට හැකි වීම වැදගත් කොට සළකා ඇති බව පෙනේ.උදාහරණ ලෙස //ශාසනික සම්ප්රදාය අනුව පැවිදි බිමට පත් කළ යුත්තේ වයස අවුරුදු හතක් සපිරුණ ළමුන් පමණි. එම වයස් සීමාව තීරණය වීමට පදනම් වූ කරුණු කීපයක් තිබේ. බුදුරදුන්ගේ කාලයේ පැවිදි වූ දරු පිරිසක් රාත්රියෙහි නින්දෙන් අවදිව කෑමට ආහාර ඉල්ලමින් අඬන්නට වූහ. ඔව්හු මලමුත්රවලින් සෙනසුන අපිරිසිදු කළහ. තම පියා සමග සසුන්ගත වූ ළදරුවෙක් පියාගේ පාත්රයට පිරිනමන ආහාර ඉල්ලා ඇවටිලි කිරීමට පුරුදුව සිටියේය. සැදැහැවත්තු එය දැක මෙහෙණකගෙන් උපන් දරුවකු වන්නට ඇතැයි අවමන් කළහ. එවැනි සිදුවීම් කෙරෙහි අවධානය යොමු කළ බුදුරජාණන් වහන්සේ කටුක දිවිපෙවෙතක් ගතකරන්නට නොහැකි බැවින් වයස අවුරුදු පහළොවට අඩු කුඩා දරුවන් පැවිදි නොකරන්නැයි භික්ෂූන්ට දැන්වූහ. ළමයකුගේ කායික හා බුද්ධිමය වර්ධනය සිදුවන පොදු වයස අවුරුදු 15 ලෙස බුදු දහමෙන් පිළිගත් බව එයින් පෙනේ.// උපුටාගැනීම දිවයින -මැදගම ධම්මානන්ද හිමි
එම ලිපියේ සඳහන් ලෙස 1980 මැයි දින උළෙලේදී අන්යාගමික දේශපාලකයෙකු විසින් වයස අවු 4 ක සාමණේර හිමි නමක ඔසවා සුරතල් කිරීම නිසා මහනාහිමිවරුන් විසින් පැවිදි කිරීමේ අවම වයස නැවත අවු 7 ක් කොට ඇත .මෙසේ මේ කාරණය අවස්තානුකුලව යෙදෙන ප්රායෝගික තත්වයන් මත යම් යම් සංශෝධනයන්ට ලක්ව ඇති බව පෙනේ .
කෙසේ වෙතත් මෙසේ කුඩා වයසේදී පැවිදි බව ලබන පිරිස සසර කලකිරීම නිසා හෝ ගිහි සැප එපාවීම නිසා සසුන්ගත වන අය නොවේ .එහෙත් කුමන කාරණයක් නිසා පැවිදි වුවද පැවිදි කාලය තුල ශාසනික වත් පිළිවෙත් රකිමින් බෞද්ධ සංස්කෘතිය පවත්වාගෙන යාමට ලබාදෙන දායකත්වයට සමාජයේ ගෞරවය එම අයට හිමි විය යුතුය .
-මතු සම්බන්ධයි
රන්ජන් බාලසූරිය
ලිපි මාලාවේ අවසානය දක්වා කියවන්න
සංවාදයට විවෘත්තයි...
ඔබගේ ප්රතිචාර ලිපි editor@yuthukama.com වෙත යොමුකරන්න
ලිපි මාලාවේ අවසානය දක්වා කියවන්න
සංවාදයට විවෘත්තයි...
ඔබගේ ප්රතිචාර ලිපි editor@yuthukama.com වෙත යොමුකරන්න
ඔබේ මනාපය රට වෙනුවෙන් කැපවුනු යුතුකම සංවාද කවයේ ෆේස්බුක් පිටුවේ ලකුණු කරන්න.
(Like us on facebook)
බුදුහාමුදුරුවො අද හිටියනම් මේ වැඩේ වහාම නවත්වනව. පොඩි ළමයි පාන්දර හතරට ඇහැරිලා පඩික්කම් හෝදන්න දානව කියන්නෙ අදට නොගැලපෙන චර්යාවක්. ඒ වගේම බොහෝමයක් පන්සල්වල තියන පන්සලේ සෙල්ලමත් ප්රසිද්ධ රහසක්නෙ. ඒ නිසා බුදුන් උන්නනම් පොඩි ලමයි පැවිදිකිරීම හා අලින්ට දෙන වධ හිංසා වහාම තහනම් කරනව.
ReplyDelete