විජිතරපුර ජයග්‍රහණය අනුරාධපුර විජයග්‍රහණයෙන් පරිසමාප්ත කරමු !

මැතිවරණ කොමිසමේ ස්වාධීනත්වය සහ ජනතා අපේක්ෂා

'ස්වාධීන මැතිවරණ කොමිසම' පසුගිය කාලය පුරාම පෙන්නුම් කළ හැසිරීම නිසා නැවතත් 19 වැනි සංශෝධනයේ තිබෙන අබල දුබලතා පිළිබඳ කතා බහක් ඇතිවී තිබේ.

ඒ හරහා බහුජන සහභාගීත්ව දේශපාලනය නම් වූ යහපත් මූලධර්මය අවභාවිතාවේ යොදවමින් ඇටවූ 19 වැනි සංශෝධනයේ විකෘතිභාවය හොඳින් නිරාවරණය වෙමින් තිබේ. 19 වැනි සංශෝධනයේ තිබෙන විකෘතිභාවයට වඩා අධම ලෙස එම සංශෝධනය පසුගිය පාලනය විසින් පාවිච්චි කළේය.19 වන සංශෝධනය හරහා ව්‍යවස්ථාදායක සභාව පිහිටවනු ලැබූයේ කතානායකතුමාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් අගමැති සහ විපක්ෂ නායක නිල බලයෙන් පත් වන ලෙසයි. අගමැතිතුමාගේ සහ විපක්ෂ නායකතුමාගේ එකඟතාවයෙන් තවත් නියෝජිතයන් පස් දෙනෙකු පත්වෙයි. එලෙස ව්‍යවස්ථාදායක සභාවේ සම්පූර්ණ සංයුතිය දස දෙනෙකි. එහි ජනාධිපතිවරයාගේ නියෝජිතයෙකු සහ ප්‍රධාන විපක්ෂය නොවන විපක්ෂයේ පක්ෂයක නියෝජිතයකු පත් වේ.
19 වන සංශෝධනයෙන් යෝජිත ආකාරයට එහි යම්කිසි යුක්ති සහගත බවක් තිබේ. එහිදී යොදා ගැනුනේ අගමැති විසින් රජයේ පාර්ශවය නියෝජනය කරන ලෙසත් විපක්ෂ නායක හරහා විපක්ෂයේ නියෝජනය ව්යවස්ථාදායක සභාව තුළට ලැබෙන බවට වූ මූලික සරල මූලධර්මයයි. එවිට නිවැරදි ලෙස නම් ව්යවස්ථාදායක සභාව තුළ රටේ සමස්ත ජනතාවම නියෝජනය වේ. නමුත් පසුගිය ආණ්ඩුව මේ යහපත් අදහසට මුවා වී කළේ කුමක් ද? ඔවුන් කළේ ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා පත්කර ගැනීම සඳහා එක පෙළට සිටි බලවේගය නියෝජනය කළවුන්ගෙන් ව්යවස්ථාදායක සභාව පුරවා දැමීමයි. අග්‍රාමාත්‍යවරයා, විපක්ෂනායකවරයා, තානායකවරයා සහ ප්‍රධාන විපක්ෂයේ නියෝජිතයන් මෙන්ම ජනාධිපතිවරයාගේ නියෝජිතයා ද එවකට ජනාධිපතිවරණයේ දී ද එකම පිල නියෝජනය කළ පිරිසයි. වැදගත්ම කාරණය වන්නේ මේ ව්‍යවස්ථාදායක සභාවට , ජනාධිපති ධූරයට ශක්තියක්ව තිබූ විධායක බලතල වලින් ද කොටසක් පවරා තිබීමයි. අගවිනිසුරුවරයා පත්කිරීම, පොලිස්පතිවරයා පත් කිරීම ආදි විධායක බලතල පවා මෙම කොමිසමට පැවරී තිබේ.
රටේ ලක්ෂ 58ක් වූ සුවිශාල ජනතා නියෝජනය තඹයකට නොසලකා පිටමං කළේ මේ රටම තීරණාත්මක තීරණ ගන්නා යාන්ත්‍රණයෙනි. එකම පිළක නියෝජිතයන්ට ඉඩ සලසා දුන් දුෂ්ඨ ක්‍රියාවලිය නිසා ලක්ෂ 58 වූ ජනතාවගේ නියෝජිතයන් පිටමං කර තිබීම ‍ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයටත් අවම යුක්තිසහගතභාවයටත් මරු පහරකි. අනිත් පසින් ඒකාධිපති වියරු හැසිරීමකි.
උත්ප්‍රාසයට කරුණ වන්නේ මේ අයුක්තිසහගත දුෂ්ඨ හැසිරීමට 'යහපාලනය' යන නම දීමයි.

ස්වාධීන මැතිවරණ කොමිසම

අපි දැන් මැතිවරණ කොමිසම ගැන මඳක් විමසා බලමු.
තවමත් සමහරුන් මැතිවරණ කොමිසමේ ස්වාධීනත්වය ගැන තර්ක කරමින් සිටිනු පෙනේ. නමුත් අපගේ වැටහීම අනුව නම් මැතිවරණ කොමිසම තම ස්වාධීනත්වය අතහැර දැමුවේ මීට කලකට පෙරය.2018 දී රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයා ධූරයෙන් ඉවත් කර මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා අගමැති බවට පත්කළ අවස්ථාවේ ඇතිවූ නීතිමය ගැටලුවේදී එය බාහිර සමාජය හමුවේ නිරාවරණය විය. එහිදී ආණ්ඩුව විසුරුවා මහමැතිවරණයක් ලබා දුන් ක්‍රියාවලියට එරෙහිව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට ගිය පිරිස අතර ඉදිරියෙන්ම සිටියේ මැතිවරණ කොමිසමේ සාමාජික රත්නජීවන් හූල් මහතාය. මැතිවරණ කොමිසමේ සාමාජිකයෝ දේශපාලන කාරණයක් අරභයා වෘත්තීය නිල බලයෙහි සිටියදීම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය හමුවට යෑම ඒ ස්වාධීනත්වය කෙලෙසා ගත් ප්‍රබලම අවස්ථාව විය. අප ප්‍රශ්න කර සිටින්නේ ස්වාධීන යැයි කියන කොමිෂමක නියෝජිතයකුට එලෙස නිලයේ සිටියදීම එක් දේශපාලන කණ්ඩායමක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටිය හැකිද යන්නයි. මේ පිළිබඳ මැතිවරණ කොමිසමේ සභාපති මහින්ද දේශප්‍රිය පවසන්නේ හූල් මහතා එලෙස අධිකරණයට ගියේ පෞද්ගලික මතය අනුව බවයි. නමුත් අරුමය වන්නේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට ඉදිරිපත් කල පෙත්සමේ ඔහුගේ පළමු ලිපිනය ලෙස සඳහන් වන්නේ රාජගිරියේ මැතිවරණ කොමිසමේ ලිපිනයයි. ඉතා පැහැදිලිව ඔහු මැතිවරණ කොමිසම හමුවට යන්නේ කොමිසමේ සාමාජිකයකු ලෙස ඉදිරිපත් වෙමිනුයි. ඒ හරහා ඔවුන් පැහැදිලිව සනාථ කර පෙන්නුවේ මැතිවරණ කොමිසම තව දුරටත් ස්වාධීනත්වය රැක ගැනීමට සමත් වූ ආයතනයක් නොවන බවයි.

එබැවින් දැන් වන විට ඇති ගැටලුව මැතිවරණ කිමිසම ස්වාධීනද නැද්ද යන්න නොවේ. ස්වාධීනත්වයේ දිග පළල ඔවුන් මේ වන විටත් තහවුරු කර අවසන්ය. දැන් තිබෙන්නේ මෙය මැතිවරණ කොමිසමක්ද නැද්ද යන ගැටලුවයි. මක් නිසාද යත් ඔවුන් දිගින් දිගටම ක්‍රියා කරනුයේ මැතිවරණ පැවැත්විම වෙනුවට ජනතාවගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී චන්දය නොතබා සිටින්නේ කෙසේද යන උත්සාහයේය. පසුගිය ආණ්ඩුව පවතිනතාක් ඔවුන් මේ කොමිසම පාවිච්චි කළේ මැතිවරණ නොපැවැත්වීමය.
එවකට ආණ්ඩුව එදා මැතිවරණයේදී පොරොන්දු ආකාරයට දින සියයෙන් මහ මැතිවරණයකට නොගියේය. ඉන් පසු අගෝස්තු මැතිවරණයට ගියේ ඩියු ගුණසේකර මහ තාගේ සභාපතීත්වයෙන් පැවති කෝප් කමිටුව විසින් බැඳුම්කර හොරකමට අදාළ වාර්ථාව සභාගත කරන්නට තිබූ දිනට පෙර දිනයි. පළාත් පාලන චන්දය නොයෙක් උප්පරවැට්ටි දා 2018 දක්වා වසර දෙකකට වඩා වැඩි කලක් කල් දැමීය. ඉන් පසු පළාත් සභාවල කාලය සම්පූර්ණ කලින් ඒවා විසිරුවලා තවමත් චන්දය නැත.
මේ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය අරඹයා එක්සත් ජාතික පක්ෂය ,ජනාතා විමුක්ති පෙරමුණ ඇතුලු විජාතික බලවේග සියල්ලේම අපේක්ෂාව වූයේ ගෝඨාහය ජනාධිපතිවරයාගේ ජයග්‍රහණයෙන් පසු හැකි තාක් ඒ ජයග්‍රහණයට හිමි පාර්ලිමේන්තුවක් නිර්මාණය වීම වැලැක්වීමයි. එනම් ජනාධිපතිවරයාගේ ජයග්‍රහණයට අනුරූප පාර්ලිමේන්තුවක් නිර්මාණය වීම වලක්වා ජනමතයෙන් කුණු වූ කල් ඉකුත් වූ පාර්ලිමේන්තුව හැකි තාක් දුරට ඇද ගෙන යාමයි ඔවුන්ගේ අපේක්ෂාව වූයේ.

එනම් 69 ලක්ෂයකගේ බහුතර කැමැත්තට එරෙහිව පාර්ලිමේන්තුවක් බලහත්කාරයෙන් පවත්වාගෙන යාමයි. විකෘති 19 වැනි සංශෝධනය නොතිබෙන්නට ජනාධිපතිවරණයෙන් පසු කෙටි කලක් ඇතුළත පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය පවත්වා ස්ථාවර පාර්ලිමේන්තුවක් සහිතව දේශපාලන ස්ථාවරත්වයෙන් යුතු රටක් නිර්මාණය කරගන්නට තිබුණි. එය බහුතර ජයයා අනුමත කර ජයග්‍රහණය කරවූ ගෝඨාභය ජනාධිපතිවරයාගේ සෞභාග්‍යයේ දැක්ම ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයට අනුකූල ක්‍රියාමාර්ග වේගවත් කිරීමට තිබූ අවස්ථාවකි. ලැබෙන්නට නියමිත නියත අන්ත පරාජයේ සැර බාලකරගැනීමට මේ ද්‍රෝහී බලවේග කොරෝනා වසංගතය ට මුවා වන්නට උත්සාහ දැරීය. "කොරෝනා අස්සේ චන්ද එපා" යැයි නැගුණු හඬ ඒ පරාජිත විලාපයේ දෝංකාර හඬයි.

1981 අංක 1 දරන පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ පනතේ 24.3 වගන්තිය අනුව අදාළ දිනයට මැතිවරණය පැවැත්විය නොහැකි අවස්ථාවක මැතිවරණ කොම්සාරිස්වරයාට වෙනත් දිනයක් නියම කළ හැකිය. මේ වගන්තියෙන් මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයාට චන්ද පැවැත්විය නොහැකි යැයි සිතන්නේ නම් කල් දැමීමට ඉඩක් නැත.මේ පනතට අනුව ඔහු විසින් මැතිවරණය පැවැත්වීමට කටයුතු කරගෙන යා යුතුය. යම් හෙයකින් යෝජිත දිනට පැවැත්වීමට නොහැකි නම් අලුත් දිනයක් නියම කළ යුතුය. ඒ වුවත් මේ මැතිවරණ කොමිසම කළේ කුමක්ද? සියල්ලට කලින් මැතිවරණය පැවැත්විය නොහැකියැයි නිගමනය කර චන්ද දිනය කල් දැමීමයි. කොරෝනා නිසා යැයි කීවාට ඒ වෙද්දී දිස්ත්‍රික්ක 11 ක එකම කොරෝනා රෝගියෙක්වත් වාර්ථා නොවීය. එසේනම් මැතිවරණ කොමිසමේ සභාපතිවරයා රටේම චන්දය පැවැත්වීමට නොහැකි යැයි තීරණය කළේ කෙසේද? අනෙක් අතින් දිනයක් නියම නොකර මැතිවරණ දිනය කල් දැමීම නීතියට පටහැනිය. සුමන්තිරම් ඇතුළු පිරිස ශේෂ්ඨාධිකරණය හමුවට ගොසින් මැතිවරණා කටයුතු සිදු කිරීම තහනම් කරමින් අතුරු තහනම් නියෝගයක් ඉල්ලා සිටියේය . නමුත් ශ්‍රේෂ්ධාධිකරණය ඒ ඉල්ලීම ප්‍රතික්ෂේප කළේය. එහිදී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය කියා සිටියේ මැතිවරණ ක්‍රියාවලිය දිගටම අදාල පරිදි පවත්වාගෙන යන ලෙසයි. නමුත් අපේ මැතිවරණ කොමිසම ක්‍රියා කළේම මැතිවරණය නොපැවැත්වීමටය. අධිකරණයෙන් තහනම් නියෝගයක් එනතුරු එතෙක් කළ හැකි කාර්යන් පවා සිදු නොකර කල් මර මර සිටියේ එබැවිනි. මේ නරක පූර්වාදර්ශය ඉදිරි මැතිවරණ කිමිසම් පවා චන්ද නොපැවැත්වීමට යෝදා නොගනීද? අධිකරණයෙන් තහනම් නියෝගය නොලැබුනු තැන මැතිවරණ කොමිසම ප්‍රකාශ කලේ සෞඛ්‍ය අධ්‍යක්ෂ වරයාගෙන් කොළ එළියක් ලැබෙන තෙක් තමන් සිටින බවයි. මෙය නම් අපූරු හැසිරීමකි. ගොවීන්, ව්‍යාපාරිකයන්, රූපලාවන්‍ය කර්මාන්තකරුවන් ආදීන් බලධාරීන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියේ තමන්ට තව වෘත්තීය කරගෙන යාමට ඉඩ සලසා දෙන ලෙසයි. ඒ සඳහා මග පෙන්වන ලෙසයි. නමුත් මැතිවරණ කොමිසම තමන්ට පැවරී ඇති වගකීම ඉටු කරනු වෙනුවට ක්‍රියා කලේ එයින් පැන යෑමට අවස්ථාවක් සොයමිනි. සෞඛ්‍ය අධ්‍යක්ෂකවරයා ඒ කොළ එළිය වැඩපිළිවෙලක් සහිතව ඉදිරිපත් කළ වුට මේ අපූරු මැතිවරණ කොමිසම කළේ කුමක් ද? තමන්ට ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයෙන් උපදෙස් ගැනීමට අවශ්‍ය බවයි.


කොරෝනා නිසා අප රටේ තුළ ජීවිත හානි සිදුවී ඇත්තේ 9 දෙනෙකු පමණි. එසේ තිබියදී කොරෝනා නිසා මැතිවරණ එපා යැයි විපක්ෂයේ බලවේග නැගූ බොල් හඬ පරාජයේ පරිමාණය අඩු කරගැනීමේ අඳෝනාවක් මිස වෙනකක් නොවේ. මීට පෙර කුරිරු වියරු ත්‍රස්තවාදීන්ගේ දරුණු භීෂණය මැද පවා අප මැතිවරණ පැවැත්වූවෙමු.එදා94 ජනාධිපති ධූර අපේක්ෂක ගාමිණී දිසානායක අපේක්ෂකයා සමග තවත් පනස් ගණනක් තොටලඟ බෝම්බයෙන් ජීවිතක්ෂයට පත් විය .99 මැතිවරණයේදී චන්ද්‍රිකා මැතිණියගේ වේදිකාවට කොටි බෝම්බ ගසා ඇයට ඇසක් පවා අහිමි විය.තිස් හය දෙනෙකු මරණයට පත් විය. ඊට පෙර දකුණේ ජවිපෙ-එජාප භීෂණය පැවති අවධියේදී මැතිවරණ ක්‍රියාවලිය තුල දේශපාලන ඝාතන 681ක් සිදු විය. මැතිවරණ යාන්ත්‍රණය මෙහෙයවූ මැතිවරණ නිළධාරීන් 63 දෙනෙකු ජීවිතක්ෂයට පත් විය. ඔවුන් ජීවිත අහිමි කරගත්තේ ජනතාවට චන්ද අයිතිය ලබාදීම වෙනුවෙනි. සැබැවින්ම නම් මැතිවරණ කොමිසම පෙනී සිටිය යුත්තේ ජීවිත පුදා මැතිවරණ අයිතිය රැකි ඒ නිළධාරීන්ට ගෞරවයක් ගෙන දෙන ස්ථාවරයක නොවේ ද? ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය හරහා ඒ සියළු උත්සාහයන් පරාජය වී දැන් අපට මැතිවරණයක් ලැබී තිබේ. මෑතකදී මැතිවරණ කොමිසමේ සාමාජික රත්නජීවන් හූල් තවත් අපූරු හැසිරීමක් පෙන්වීය. උතුරේ මාධ්‍ය හමුවකදී ඔහු කියා සිටියේ තමන්ට එරෙහිව මාධ්‍ය මෙහෙයවන පොදුජන පෙරමුණට චන්දය නොදී සිටින ලෙසයි. පසුව ජනතා විරෝධය නැගෙද්දි එයින් ගැලවීමට බොළඳ උත්සාහයක් ගත්තද ඔහු පැහැශිලිලිව පෙන්නුම් කලේ ඔහුගේ පරාධීන බවයි.

අයිලන්ඩ් පුවත්පත සමග ඉන් පසු පැවැත්වූ සම්මුඛ සාකච්චාවකදී ඔහු එය තව දුරටත් තහවුරු කරමින් පැවසුවේ 2005 දෙමළ ජනයාගේ චන්දය දැමීම වලක්වා ජයග්‍රහණය කළ පිරිසට චන්දය නොදෙන ලෙසයි. මේ ස්වාධීන යැයි මැතිවරණ කොමිසමේ සාමාජිකයකුට අවම යුක්ති සහගතකමක් වත් තිබේ නම් සිදු කළ හැකි ප්‍රකාශද? අහවලාට චන්දය දෙන්න අහවලාට නොදෙන්න යනුවෙන් ප්‍රකාශ කිරීමට මැතිවරණ කොමිසමට ඇති බලය කුමක් ද? අයිතිය කුමක් ද? ඒ සඳහා දේශපාලන පක්ෂ තිබේ. මැතිවරණ කොමිසමේ යුතුකම වගකීම විය යුත්තේ මැතිවරණ පැවැත්වීමයි.මේ හැසිරීම සදාචාර සම්පන්නද? මේ නිළධාරීන්ගේ වෘත්තිය වගකීම කුමක් ද? මේ දුෂ්ට උත්සාහය වෙන කිසිවක් නොව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගේ ජයග්‍රහණය සමග ජාතික හදවත් තුළ ඇතිවී ඇති නබ පිබිදීම බොඳ කිරීමේ දීන උත්සාහයයි.

විජිතරපුර ජයග්‍රහණය අනුරාධපුර විජයග්‍රහණයෙන් පරිසමාප්ත කරමු !

මේ කරුණු අනුව අපට තහවුරු වන්නේ විජාතික බලවේගවල අවශ්‍යතාවයට ක්‍රියාකරන මෙවලමක් බවට මැතිවරණ කොමිසම පත්ව තිබෙන බවයි. ඔවුන්ගේ පැතුම වන්නේ ජනාධිපතිවරයාගේ නැවුම ජනවරම හරහා පිළුණු වූ ජනමතයක් සහිත පාර්ලිමේන්තුව හරහා ජනාධිපතිවරයා අපහසුතාවයට පත් කර ඒ හරහා ඊලඟට ලැබෙන්නට නියමිත අන්ත පරාජයෙන් ගැලවීමට පොටක් පාදා දීමයි. එය නිර්ලජ්ජිත අධම උත්සාහයක් බව කිව යුතුය. නමුත් මෙරට ජනතාව මේ දුෂ්ඨ උත්සාහය නිවරදි ලෙස තේරුම් ගෙන ඇතිවාට සැක නැත. එය පරාජය කිරීමට ඊලඟ මැතිවරණය යොදාගැනීමට ඒ ජනතාවට පුළුවන. ඒ හරහා එදා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා ජනාධිපතිධූරයට ඔසවා තැබූ ජනවරම ඉක්මවන ජනවරමකින් එය නැවතත් තහවුරු කිරීමට මේ දුෂ්ඨයන්ගේ උත්හාසයට දිය හැකි හොඳම පිළිතුරයි.
බාධක කුමක් ආවත් එදා ඒ විජයග්‍රහණයට උර දුන් දේශමාමක ජනයා ඒ ජයග්‍රහණයේ මූලික අරමුණ මොහොතක්වත් අමතක නොකළ යුතුය. එනම් එදා කොටි ත්‍රස්තවාදයට , අවිගත් බෙදුම්වාදයට් එරෙහිව ලබාගත් විජයග්‍රහණය ව්‍යවස්ථාව තුලින් යුග යුග පවතින ලෙස තහවුරු කර ගැනීමයි. 13 වැනි සංශෝධනය, 16 වැනි සංශෝධනය , අපට රාජ්‍යක් අහිමි කරන 19 වැනි සංශෝධනය ආදිය මගින් අහිමි කර ඇති අපේ උරුමය යළි තහවුරු වන , අස්ථාවර පාර්ලිමේන්තු හරහා සුළු කණ්ඩායම් වල කප්පම්වල්ට යටවූ පාර්ලිමේන්තු නිර්මාණය වීමේ මැතිවරණ ක්‍රමය ආදිය වෙනස් කරන ව්‍යවස්ථාවක් නිර්මාණය කිරීමයි. ගෝඨාභය ජනාධිපතිවරයාගේ ජනාධිපතිවරණ ජයග්‍රහණය කූඨප්‍රාප්තියට පත් වන්නේ මේ මහමැතිවරණයෙන් ලැබෙන පාර්ලිමේන්තු බලය හරහාය.

ඉතිහාසය සමග සැසඳුවහොත් එය විජිත පුර සටන වැනිය. නමුත් විජිතපුර ජයගැනීම ප්‍රමාණවත් නැත. අනුරාධපුර ජයග්‍රහණය අනිවාර්‍ය අවශ්‍යතාවයකි. විජිතපුර සටන පරිසමාප්තියට පත්වන්නේ අනුරාධපුර අවසන් සටනිනි.
ඒ බලාපොරොත්තු ඉටු කරගැනීමට හැකි වන්නේ මේ එලඹෙන මැතිවරණයෙන් ලබන සුවිෂේශී ජටග්‍රහණයෙනි. බෙදුම්වාදී අන පණත් යට කර මව්බිම රැකෙන ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන ආ හැක්කේ එලෙස වුවහොත් පමණි. ගෝඨාභය ජනාධිපතිවරයා සහතික කළ සෞභාග්‍යයේ දැක්ම යථාවක් බවට පත් වන්නේ එවිටයි.

[ගෝලීය ශ්‍රි ලාංකික එකමුතුව විසින් සංවිධානය කරන ලද
"මැතිවරණ කොමිසමේ ස්වාධිනත්වය සහ ජනතා අපේක්ෂා" යන මැයෙන් පැවැත්වූ සංවාදයේදී යුතුකම ජාතික සංවිධානයේ සභාපති ගෙවිඳු කුමාරතුංග මහතා පැවැත්වූ දෙසුම ඇසුරින්]

සටහන : කැලුම් නිරංජන
[2020-06-25 දින අරුණ පුවත්පතේ පළවූ ලිපියකි]

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook :https://www.facebook.com/yuthukama

13,16 සහ 19 විෂ නසන අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් වෙත‍

වසර පහක සටනකට පසු අලුත් බලාපොරොත්තුවක් සහිතව අනාගතය දෙස බලා සිටින මොහොතකයි අප මේ සිටින්නේ. ඒ පසුගිය අවුරුදු පහ යනු මේ රටේ ව්‍යවස්ථාව , රාජ්‍ය ව්‍යුහය සම්පූර්ණයෙන්ම උඩු යටිකුරු කරන ව්‍යවස්ථාවක් නිර්මාණය කිරීම වෙනුවෙන්ම ආණ්ඩුව ක්‍රියා කළ දුර්දාන්ත කාලයකි. ආණ්ඩුවේ ඒ උත්සාහය සහ අස්ථාවර රටක් නිර්මාණය කිරීමේ ජාත්‍යන්තර මෙහෙයුම පරාජය කිරීම අප ලැබූ සුවිශේෂී ජයග්‍රහණයකි. ඒ මෙහෙයුම පරාජය කිරීමට අතිගරු ජනාධිපතිතුමාගෙන් ලැබුණු ශක්තිය අප ගෞරවයෙන් සිහි කළ යුතුය. 2017 පමණ සිට ඒ යෝජිත ව්‍යවස්ථා උගුලෙන් ගැලවීමට අවශ්‍ය මතය නිර්මාණය කිරීම වෙනුවෙන් 'එළිය' සංවිධානය හරහා එතුමා විශාල වැඩ කොටසක් සිදු කළා. යුතුකම ජාතික සංවිධනය වැනි සංවිධාන ඒ වෙනුවෙන් සිදුකළ මෙහෙය සුවිශේෂීයි. ඒ ෆෙඩරල් ව්‍යවස්ථාවට එරෙහිව ඉතා ශක්තිමත් හඬක් නැගීමට ඔවුන් ක්‍රියා කළේය. අවසානයේ එය පසුගිය ජනාධිපතිවරණ ජයග්‍රහණයත් සමග පරාජයට පත් විය. ඒ මැතිවරණ ජයග්‍රහණය තුළ ඒ රට බෙදන උත්සාහයට එරෙහිව නැගුණු ජන මතය ඉතා ප්‍රබල විය.
ඒ රට බෙදන දීන උත්සාහය පරාජය කළද අප සිටින්නේ රටක් වශයෙන් සුරක්ෂිත තැනක නම් නොවේ. අප නොයෙක් දෙසින් කොටු වී සිටින්නේ අස්ථාවර රාජ්‍යක් නිර්මාණය කිරීමේ න්‍යායපත්‍රයකටයි. අප රටට මුහුණ දීමට සිදුව ඇති මේ ව්‍යවස්ථා අවුල කුමක්දැයි මඳක් විමසා බලමු.

1978 ජේ ආර් ජයවර්ධන ජනාධිපතිවරයා ගෙන ආ දෙවන ජනරජ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව, අප අද මුහුණ දී සිටින ව්‍යවස්ථා උගුලට රට ඇද දැමීමට මූලික අඩිතාලම සැපයීය. හරියාකාර ස්ථාවර ආණ්ඩුවක් නිර්මාණය කර ගත නොහැකිව, අන්තවාදී සුළුතර කල්ලි මත යැපෙන ආණ්ඩු නිර්මාණය වීමේ මූලික හේතුව 78 ව්‍යවස්ථාව මගින් අත්තනෝමතිකව හඳුන්වා දුන් සමානුපාතික මැතිවරණ ක්‍රමයයි. 1987 දී ඉන්දියානු බලහත්කාරයෙන් සම්මතකරවූ 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය හරහා ඒ තත්වය තවත් නරක අතට හැරිණ. එක රජයක් වෙනුවට,ඒ හරහා ආණ්ඩු 9ක් නිර්මාණය කෙරිණ. පාලන තන්ත්‍ර 9ක් හරහා සෑම ක්ෂේත්‍රයකට ඇමතිවරු 9 බැගින් පත් වෙන ව්‍යාකූල ව්‍යුහයකට ඒ හරහා රට ඇද වට්ටා තිබේ. අප සියළු දෙනාට එකා වන්ව ජීවත් වීමට හැකි වන්නේ එක රටක් එක නීතියක් ස්ථාපිතව ඇති සුරක්ෂිත රටක් නිර්මාණය වුවහොත් පමණි. ගෝඨාභය ජනාධිපතිවරයා එක රටක්-එක නීතියක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම අපට අලුත් බලාපොරොත්තු වඩවන්නකි.

භයානක 13

13 වැනි සංශෝධනය හරහා, පළාත් සභාවලින් පනවන නීතියක් වෙනස් කිරීමට නම් පාර්ලිමේන්තුවේ සාමාන්‍ය බහුතරයකින් නොහැකි යැයි පනවා ඇති වගන්තිය හරහා පාර්ලිමේන්තුව ඇද වට්ටවා ඇති තත්වය කුමක් ද? පුදුමය වන්නේ පාර්ලිමේන්තුව විසින්ම පැනවූ නීතියක් පවා සාමාන්‍ය බහුතරයකින් වෙනස් කිරීමට හැකියාව පවතිද්දී පළාත් සභා උදෙසා මෙලෙස අයුක්තිසහගත බලයක් ලැබීමයි. මුළු රටේම නීති සකසන ආයතනය වන පාර්ලිමේන්තුවට , පළාත් සභාවකින් පනවන රටට අහිතකර නීතියක් පවා වෙනස් කිරීමට 2/3 ක බහුතරයක් ලබා ගන්න අසීරු කොන්දේසියකට යටත් වන්නට සිදුවේනම් මේ පාර්ලිමේන්තුවෙන් ඇති ඵලය කුමක් ද? මෙය සපුරාගැනීමට අපහසු කොන්දේසියක් වන්නේ සමානුපාතික චන්ද ක්‍රමය හරහා රටේ ස්ථාවර පාර්ලිමේන්තුවක් නිර්මාණය කිරීම වලක්වා ඇති තත්වයක් යටතේ බොහෝ විට පත් වන ආණ්ඩු සුළුතර කණ්ඩායම් වල අතකොළු බවට පත්වී ඇති තත්වයක් යටතේය. 13 ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය හරහා ගෙනා භයානකම යෝජනව මෙයයි. මෙ රටේ ඒකීයභාවය රැකීමට නම් , බුදුදහම රැකීමට නම් රටේ නීතිය කුමක් විය යුතුද යන්න රටේ සමස්ථ ජනතාව තීරණය කළ යුතුය.
වෙනම රටක් නිර්මාණය කිරීමේ බෙදුම්වාදී උවමනාව වසර ගණනාවක් තිස්සේ ක්‍රියාත්මකව තිබියදී උතුර හා නැගෙනහිර වෙනම කලාපයක් ලෙස වෙන් කර ගැනීමට මේ අන්තවාදීන්ට උවමනාය. ඒ සඳහා අවශ්‍ය ප්‍රතිපාදන 13 වන ව්‍යවස්ථාවේ අදටත් අඩංගුය. එනම් උතුර හා නැගෙනහිර එක් කිරීමට අවශ්‍ය ප්‍රතිපාදන අදටත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ අඩංගුය. අන්තවාදීන්ට එය ඉටු කරගැනීමට අවශ්‍ය වන්නේ එය ඉටු කරන පාර්ලිමේන්තුවක් නිර්මාණය කරගැනීම පමණි. අපට ගෝඨාභය ජනාධිපතිවරයා සිටින තුරු එවැනි බියක් නැත. නමුත් සැමදාම ගෝඨාභය පන්නයේ ආණ්ඩු බිහි වන්නේ නැත.. අනාගතයේදී බිහිවන පසුගිය ආණ්ඩුව වැනි පාලනයකින් මේ බෙදුම්වාදී ඉලක්කය සපුරාගැනීමට අවශ්‍ය ඉඩ ව්‍යවස්ථාවේ අඩංගුව තිබීම භයානකය. පසුගිය ආණ්ඩුව 'ඔරුමිත්තනාඩුවක්' නිර්මාණය කිරීම වෙනුවෙන් ගෙනා ව්‍යවස්ථා යෝජනාවල අඩංගු වූයේ ඒ බෙදුම්වාදී උවමනාව තවත් ශක්තිමත් කරන ප්‍රතිපාදනයි. 'යුතුකම' , 'එළිය' ඇතුළු ජාතික සංවිධාන හරහා අප ඒ පිළිබඳ රටම දැනුවත් කළෙමු. අවසානයේ ඒ බෙදුම්වාදී උත්සාහය පරාජය කිරීමට අපට හැකිවිය.

බොහෝ විට 13 කලු පැත්ත ගැන කතා කරන විට අප කතා කරන්නේ ඉඩම් හා පොලිස් බලතල ගැන පමණි. නමුත් අපගේ අවධානයට අඩුවෙන් යොමු වූ තවත් භයානක අනතුරක් 13 තුළ ඇතුළත්ය. ඒ පුරා විද්‍යා ක්ෂේත්‍රය අරඹයා ඇති ප්‍රතිපාදනයි. 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය හරහා පුරා විද්‍යා කටයුතු පාලනය කිරීමද පළාත් සභාවලට පවරා තිබීම අතිශය භයානකය. ඒ සංශෝධනයට අනුව ඒ පළාත් සභාවලට අයත් වන්නේ 'ජාතික වශයෙන් වැදගත්කමක් නැති පුරාවස්තු පමණි' යනුවෙන් වගන්තියක් ඇතුළත්ය. මෙය කොතරම් විහිළුකාර ප්‍රතිපාදනයක් ද? ජාතික වශයෙන් වැදගත්කමක් නොමැති පුරාවස්තු යනු මොනවා ද? මෙවැනි අපබ්‍රංශ වගන්තියක් ඇතුළත් කර තිබෙන්නේ නිකම්ම නොවේ. උතුර හා නැගෙනහිර පළාත් වල සිංහල ජනයාට පදිංචි විය නොහැකි යැයි බාධා කරන අන්තවාදී දේශපාලන පක්ෂ ඕනෑතරම් තිබේ. පසුගිය අවුරුදු පහ පුරාම ඔවුන් ක්‍රියාත්මක වූ ආකාරය අප දුටුවෙමු. ඔවුන් නගන ප්‍රධාන තර්කයක් නම් ඒ බිම් වල සිංහලයන්ට, බෞද්ධයන්ට හිමිකමක් නැත යන්නයි. ඒ සඳහා ඒ බිම්වල ඇති පුරා විද්‍යා ස්ථාන වනසා දැමීම බෙදුම්වාදීන් ට අත්‍යවශ්‍යය. ඒ බෙදුම්වාදී වියරුව වෙනුවෙන් අවශ්‍ය නීතිමය ආවරණය ලබාදීමයි 13 වැනි ව්‍යස්ථා සංශෝධනය හරහා සිදු කළේ. ජාතික වශයෙන් වැදගත්කමක් ඇතැයි පිළිගැනීමට නම් මේ පුරාවිද්‍ය භූමි මිනින්දෝරුවන් විසින් මැන පුරාවිද්‍යා ආඥා පනත යටතේ ගැසට් කළ යුතුය. එතෙක් මේ පුරාවිද්‍යා බිම් අයිති වන්නේ පළාත් සභාවලටයි. ඒවා බොහොමයක් දැනටමත් විනාශ කෙරී ඇති අතර අනිත්වා කෙමෙක් කෙමෙන් විනාශ කෙරෙමින් පවති. පසුගිය කාලයේ චෛත්‍ය පිටින් ඩෝසර් කළා අපට මතකය. ඉඩම් බලතල, පොලිස් බලතල ආදී භයානක බලතල මෙන්ම මේ විනාශකාරී වගන්තිද අනාගත අපේ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකදී අනිවාර්‍යයෙන් අහෝසි කර දැමිය යුතුය.

අයුක්ති සහගත 16 හා රට අස්ථාවර කළ 19

1988 දී 16 වැනි සංශෝධනය හඳුන්වා දුනි. එයද 13 තරම්ම ඉතා භයානක සංශෝධනයකි.ඒ හරහා රාජ්‍ය භාෂාව සිංහල වුවත් දෙමළ වුවත් රටේ පාලන භාෂාව හා අධිකරණ භාෂාව සිංහල වන්නේ උතුර හා නැහෙනහිර පළාත් හැර අනිත් පළාත් වල පමණි. කෙටියෙන් කිවහොත් උතුර හා නැගෙනහිර පළාත්වල පාලන හා අධිකරණ කටයුතු වලට සිංහල භාෂාව තහනම් කෙරිණ. මෙය කෙතරම් අයුක්ති සහගත යෝජනාවක් ද යන්න වැටහෙන්නේ අනිත් පළාත් සියල්ලේම සිංහල සහ දෙමළ භාෂාවලින් කටයුතු කිරීමට ඉඩ ප්‍රස්ථාව ලැබෙද්දී උතුර හා නැගෙනහිරට පමණක් මේ ඒකපාර්ශික බෙදුම්වාදී ප්‍රතිපාදන ලැබිම හරහායි. අනෙක් උත්ප්‍රාසජනක කරුණ වන්නේ රටම ගත් විට සුළුතරය වන කොටස්වල භාෂා අයිතිය වෙනුවෙන් හඬ නගන කිසිවකුත් උතුර හා නැගෙනහිර සුළුතරය වී ඇති සිංහලයාට සිදුව ඇති මේ අයුක්තිය වෙනුවෙන් හීන් කෙඳිරියක්වත් නොනැගීමය.

පසුගිය ආණ්ඩුව සම්මත කළ 19 වැනි සංශෝධනයද සුපුරුදු බෙදුම්වාදී සහ රට අස්ථාවර කරන මෙහෙයුමේම තවත් එක් දිගුවකි. එයට එරෙහිව චන්දය දුන්නේ සරත් වීරසේකර මන්ත්‍රීවරයා පමණි. එය ජාතියේ මළගම නිර්මාණය කරන සංශෝධනයක් ලෙස අප කලින්ම තේරුම් ගතිමු. එදා 19 වැනි සංශෝධනය ශේෂ්ඨාධිකරණය හමුවට ඉදිරිපත් කරද්දී තිබූ වගන්ති එලෙසම සම්මත වූවා නම් අද අපට රටක් ඉතිරි වන්නේ නැත. ශේෂ්ඨාධිකරණය විසින් එහි අඩංගුවෙන් 3/4ක් පමණ ව්‍යවස්ථා විරොධී යැයි කුණු කූඩයට දැමීය. එසේ නොවූයේ නම් නිර්මාණය වන තත්වය සිතා ගැනීමටවත් අපහසුය. අප ඒ පිළිබඳ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට අපගේ ගෞරවය පුද කළ යුතුය. නමුත් අනතුර අවසන් නැත.
ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවලට පත්වීම් සිදු කරන්නේ 19න් බිහිකළ ව්‍යවස්ථාදායක සභාව හරහාය. ව්‍යවස්ථා දායක සභාව පත් කිරීමේදී 'ලිංගික වර්ගීකරණයද ඇතුළත්ව බහුත්ව ලක්ෂණ වලින්' සමන්විත විය යුතු යැයි සඳහන්ය. මෙය අරුම පුදුම යෝජනාවකි. පසුගිය පාස්කු බෝම්බ ප්‍රහාරය එල්ල වන විට සිටි පොලිස්පතිවරයාද පත් කළේ ඔය කියන ව්‍යවස්ථාදායක සභාව හරහාය. අහිංසකයන් 300 කගේ පමණ ජීවිත වලින් වන්දි ගෙවන්නට සිදු වූ ඒ ප්‍රහාරයෙන් පසු ඒ පොලිස්පතිවරයා හිර ගෙට ගියේය. අරුමය වන්නේ ඒ පොලිස්පතිවරයා ඉවත් කරගැනීමට ආණ්ඩුවට නොහැකිය. ඔහු අදටත් පොලිස්පතිය. ඒ වෙනුවට වැඩබලන පොලිස්පතිවරයෙක් පත් කරගැනීමට පමණයි ආණ්ඩුවට හැකියාව ලැබී ඇත්තේ. 19 වැනි සංශෝධනයේ අසාර්ථකත්වය නිර්ණය කිරීමට මෙය ඉතා හොඳ උදාහරණයකි. අප අනිත් කොමිෂන් සභා දෙස බැලුවත් තත්වය එලෙසමය. ඒවාට ස්වාධීන කොමිෂන් සභා යැයි කීම අර්ථවිරහිතය. මෙයට මූලික හේතුව කොමිෂන් සභ පත් කිරීම නොව මේ සභා පත් කිරීමේ ක්‍රමවේදයේ ඇති විශාල ප්‍රශ්නයයි. අප එකඟ නොවූවත් 78 ව්‍යවස්ථාවේ කොතරම් අඩු පාඩු තිබුණත් එය නිර්මාණය කළේ නීතිය හොඳින් දන්නා පිරිසක් විසිනුයි.එය නිර්මාණය කළේ ව්‍යවස්ථා මූලධර්මවලට අනුකූලවයි. නමුත් 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේදී ඒ මූලධර්ම සම්පූර්ණයෙන්ම උල්ලංගණය කර තිබේ. 19 වැනි ව්‍යවස්ථාව ගැන ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීරණය ලබා දුන් ගරු ශ්‍රීපවන් විනිසුරුවරයා ඒ පිළිබඳ ඉතා වටිනා විග්‍රහයක් එහි ඇතුළත් කර තිබේ.
එහි අවධාරණය කෙරෙන්නේ රටේ බහුතරයෙන් පත් වන ජනාධිපතිවරයා සහ සෙසු ආයතන අතර බලය ගලායාමේදී ඒ ජනධිපතිවරයා සමග ඇති සම්බන්ධය නොබිඳී තිබිය යුතිය යන්නයි. එසේ නොමැතිව අත්තනෝමතිකව බලය එක තැනකින් ගලවා තවත් ආයතනයකට පැවරීම විශාල ව්‍යවස්ථා අර්බුධයක් නිර්මාණය කිරීමට හේතුවක් වෙයි. පසුගිය ආණ්ඩුව 19 හරහා යෝජනා කළ ව්‍යවස්ථාදායක සභාවට සාමාජිකයන් 10 දෙනා පත් කෙරෙන්නේ කෙසේදැයි මඳක් විමසා බලමු. කතානායකවරයා එහි මූලිකත්වය ගනී. රටේ අගමැති සහ සහ විපක්ෂ නායකවරයා එක්ව ඉතිරි පව දෙනාගෙන් පස් දෙනෙක් පත් කරයි. වැදගත් කාරණය වන්නේ ව්‍යවස්ථාදායක සභාවේ තීරණයක් සම්මත වීමට චන්ද පහක් පමණක් ප්‍රමාණවත් වීමයි. එනම් විපක්ෂ නායකවරයා සහ අගමැතිවරයාගේ නියෝජිතයන්ගේ චන්ද පමණක් ප්‍රමාණවත් වේ. පසුගිය වසර පහ තුල සිදු වූයේ කුමක් ද? මේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ සාමාජිකයන් 10න් 10 ම පත් වූයේ එදා ජනවාරි 8 ආණ්ඩු සෑදීමට එක්ව ක්‍රියාකළ බලවේගයෙනි. ලක්ෂ 58ක් වූ සැබෑ විපක්ෂයට එහි කිසිඳු ඉඩක් නොලැබිණ. අවම තරමේ විපක්ෂ නායකවරයා මන්ත්‍රීවරු 16ක් පමණක් සිටින ආණ්ඩුවේම කොටසක් වූ පක්ෂයකින් පත් නොවූයේ නම් ව්යවස්ථාදායක සභාවේ පත්වීම් මේ තරම් වියවුලකට පත් නොවන්නට ඉඩ තිබුණි. එක රටක් එක නීතියක් වෙනුවෙන් නිර්මාණය වන අනාගත ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකදී එලෙස ආණ්ඩුව විසින්ම විපක්ෂ නායකවරයා පත් කරගන්නා අයුක්තිසහගත ඉඩ අහුරා දැමිය යුතුය.

මෙලෙස රට අස්ථාවර කරන , රට තවත් අගාධයෙන් අගාධයට හෙළන ව්‍යවස්ථා මර උගුල් ගැන දැනුවත්ව අනාගත ව්‍යවස්ථාවක් නිර්මාණය කරගැනීමේ කටයුත්තට අප වහ වහා ක්‍රියා කළ යුතුය. එහිදී බෙදුම්වාදයට කිසිඳු ඉඩක් නොතැබීම ප්‍රමුඛම අවශ්‍යතාවයකි. රටට හිතැති නීති ක්ෂේත්‍රයේ විශාරදයන් ඇතුළු දැනුවත් පිරිසකගේ සහය ඒ සඳහා ලබා ගැනීමට කටයුතු කළ යුතුය. එක රටක් එක නීතියක් යනුවෙන් වත්මන් ජනාධිපතිවරයා පොරොන්දු වූ ඒ අපේක්ෂාව ඉටුවන, සියළු පුරවැසියන්ට නිදහසේ අභිමානවත්ව ජීවත්විය හැකි සුරක්ෂිත රටක් නිර්මාණය කරගත හැක්කේ ඒ හරහා පමණි.

[ශක්ති සම්පන්න රාජ්‍යයක් , අපේ ම ව්‍යවස්ථාවක් සඳහා යෝජනා මැයෙන් යුතුකම ජාතික සංවිධානය පැවැත්වූ සමුළුවේදී ජනාධිපති නීතීඥ මනෝහර ද සිල්වා මහතා පැවැත්වූ විශේෂ දේශනය ඇසුරෙන් සකස් කරන ලද්දකි.]

'ශක්ති සම්පන්න රාජ්යයක්, අපේ ම ව්වස්ථාවක් සඳහා වන යෝජනා' සමුළුවේදී ජනාධිපති නීතීඥ මනෝහර ආර්. ද සිල්වා මහතා ඇගයීමට ලක් වූ මොහොත.



-කැලුම් නිරංජන

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook :https://www.facebook.com/yuthukama

චම්පිකට ජාතියෙන් සමාව හිමිවේද?

2016දී රිය අනතුරක් සිදු කර පළායාම සහ ඒ පිළිබඳ අධිකරණය නොමග යැවීම යන කරුණු මත අත් අඩංගුවට පත් ව ඇප ලැබූ පාඨලී චම්පික රණවක ඉන් පසු පසුගියදා මහනුවරදී මහානායක ස්වාමීන් වහන්සේලා හමු වීමෙන් පසු මාධ්‍ය හමුවේ ආන්දෝළනාත්මක ප්‍රකාශයක් සිදු කළේය.

එහි මූලික අදහස මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිධූරයට පත් කිරීම වෙනුවෙන් ජාතික හෙළ උරුමය 2005 දී සිදු කළ කාර්‍යභාරය පිළිබඳ ජාතියෙන් සමාව අයද සිටීමයි. මෙය තරමක් අප තිගස්සන සුළු කතාවක් වන්නේ මෑතක් වන තුරුම චම්පික ඇතුළු හෙළ උරුමයේ පිරිස දේශපාලනිකව උදම් අනන අවස්ථාවලදී වැඩිපුරම අයිතිවසිකම් කීමට උත්සාහ කළේ 2005 මැතිවරණ ජයග්‍රහණයත් එයින් ඵලයක් ලෙස දිනාගත් තිස් වසරක කුරිරු ත්‍රස්තවාදය පරාජය කිරීමේ මව්බිමේ විජයග්‍රහණටත් යන කරුණු හේතුවෙනි.
ඔහු මහනුවරදී පළකළ සම්පූර්ණ අදහස සලකා බලමු.
"අපි 2005 දී වරදක් කළා. අපි ඒ පිළිබඳ ජාතියෙන් සමාව ඉල්ලා සිටිනවා. 2004 මහ මැතිවරණය පවත්වා එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය ජය අරගෙන පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය නැතිව සිටින වෙලාවේ අපේ ජාතික හෙළ උරුමය ස්වාමින්වහන්සේලා 9 දෙනා නිසා තමයි බහුතරය ලැබුණේ. එ.ජ.නි.ස නායකයෝ තීරණය කර තිබුණේ කදිරගාමර් මහතා ජනාධිපති ධුරයට පත් කරන්නයි. මහින්ද පත් කරන්න කියලා අපේ ස්වාමීන් වහන්සේලා තමයි හඬ නැගුවේ. අපි තමයි චන්ද්‍රිකා මැතිනියට බලපෑම් කර එය ඉටු කරගත්තේ. ඒ වගේම එදා මැතිවරණ පවත්වන්න තිබුණේ 2006 වසරේදී. එසේ වූවා නම් රාජපක්ෂ මහතාට ජයග්‍රහණය කිරීමට හැකි වන්නේ නෑ. අපි තමයි උසාවියට ගිහිල්ලා 2005 ට ජනාධිපතිවරණය දිනා ගත්තේ. ඒ පිළිබඳවත් ජාතියෙන් සමාව ඉල්ලනවා. අපේ සමහර ස්වාමීන් වහන්සේලා රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාට උදව් කරද්දී පවා අපි පක්ෂයක් ලෙස මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාට සහයෝගය පළකළා. අපේ ඒ කැපවීමෙන් තමයි ඔහු ජනාධිපති වුණේ. අපි ඒ පිළිබඳව ජාතියෙන් සමාව ඉල්ලනවා.
අපි ඔය සමහරු වගේ LTTE ය සමග ජිනීවා වල සාකච්චා කලේ නෑ. ඔවුන්ට මූල්‍ය ආධාර දීලා චන්ද ජයග්‍රහණය කළේ නෑ. චන්දය දිනලා LTTEයට මුදල් දුන්නේ නෑ. අද බොල් පිළිම උඩට ඇවිත්. සැබෑ වීරයො යට ගිහින්"
දැඩි ආවේගයෙන් චම්පික පළකරන මේ අදහස් ඔහුගේම පෙර පළ කළ වචන වලට කොයි තරම් පරස්පර වී ඇත්ද යන්න මඳක් විමසා බලමු.


මේ චම්පික නිරුවත් කරන ඒ චම්පික

"ජිනීවා නුවර සාම සාකච්චා වලට ගියපු අය යුධ වීරයො වෙලා. සැබෑ යුධ වීරයො යටපත් වෙලා". මේ චම්පික අද නගන චෝදනාවකි.
චම්පික අද මෙලෙස පවසන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ සිටියේ යුද්ධය කිරීමේ අදහසක්වත් නොමැතිව බවට සහ යුද්ධයට යොමු කලේ තමන් බව තවුරු කරන්නටය. මේ කතාවම මීට ටික කලකට පෙර වන තෙක්ම ජනතා විමුක්ති පෙරමුණද ප්‍රකාශ කලේය. මහින්ද යුද්දෙට තල්ලු කලේ තමන් බවත් මහින්ද ඒ සඳහා ගෙන ගියේ 'බල්ලා නාවන්න ගෙනියනවා' වැනි අපහසුවකින් බවත් ජවිපෙ පෙරටුගාමීන් ලෙස දෙකඩ වෙන්නට පෙර තෙක්ම පලකල අදහස විය. ඔවුන්ද එසේ කලේ යුධ ජයග්‍රහණයේ තමන්ගේ ලකුණු ටික වෙනුවෙනි. නමුත් 2015 වෙස් පෙරළියට පෙර, ස්වයං ලිඛිත චරිතාපදානයේදී චම්පික රණවක මහතා මේ පිලිබඳ දීර්ඝ සටහනක් තබයි. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා බලයට පත්වීමත් සමග ඇතිව තිබූ තත්වය ඔහු මෙහිදී පැහැදිලි කර දෙයි. මේ එයින් උපුටා ගත් කොටසකි.

"සුභවාදී ලෙස පෙනුණු එකම දෙය ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ සිදුවූ පෙරළියයි. ආරක්ෂක ලේකම් ලෙස ගෝඨාභය රාජපක්ෂ පත්විය. එහි උපදේශකයින් ලෙස එම්.ඞී.ප‍්‍රනාන්දු හා එච්.එම්.ජී.බී.කොටකදෙණිය මහත්වරු පත්වූහ. හමුදාපති ලෙස සරත් ෆොන්සේකා මහතා පත්විය. මේ සියලූදෙනාම ප‍්‍රතිපත්තිගරුක දේශපේ‍්‍රමීන් වූහ. අප බලාපොරොත්තුවන ඉලක්කය කරා හමුදාව ගමන් කරනු ඇතැයි දැඩි විශ්වාසයක් ඇතිවිය. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා ජනාධිපති වීමෙන් පසු ආරක්ෂක අංශවල සිදු වූ නායකත්ව වෙනස්කම් මගින් ඉක්මණින්ම සියලූදෙනා දැනගත්තේ ආණ්ඩුව කොටින්ගෙන් එල්ලවන ඕනෑම අභියෝගයක් සඳහා සූදානම් වන බවයි."
-චම්පික රණවක :පටිසෝතගාමීව තිස් වසක් : පිටුව 153

මෙයින් චම්පික එකල පෙන්වා දෙන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා බලයට පත්වූ විගසම ගත් ක්‍රියාමාර්ග හරහා අනාගත ත්‍රස්ත මර්ධන සටන සඳහා ඉතා නිවරදි පදනමක් දමා ගත් බවයි. ආරක්ෂක ලේකම් ලෙස ගෝඨාභයත් යුධ හමුදාපති ලෙස සරත් ෆොන්සේකා පත් කරගැනීම එහිදී තීරණාත්මක විය. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාට ත්‍රස්තවාදය මර්ධනය කිරීමේ උවමනාවක් නොතිබුණු ෆෙඩරල්වාදියෙක් බව සහ යුද්ධයට මහින්දව ඇද දැම්මේ හෙළ උරුමය බවට අද චම්පික කරන ප්‍රකාශය එදා චම්පිකගේම පැහැදිලි කිරීම හරහා නිෂේධනය වී යයි. මේ එදා ඔහු ඒ පිළිබඳ තබන තවත් සටහනකි

"2006 ජූලි 26 සිට අගෝස්තු මුල දකුණු ත‍්‍රී'මලයේ දී හා උතුරු යාපන මුහමලේ දී එකවිට කොටින්ගේ ද්විත්ව ප‍්‍රහාරය පරාජය කිරීමේ මුල් සතිදෙක අතිශය තීරණාත්මක විය. ජනාධිපතිතුමා පක්ෂ නායක රැස්වීමක් කැඳ වූ අතර, යූ.එන්.පීය හා විශේෂයෙන් මුස්ලිම් කොංග‍්‍රසය අඳුරු චිත‍්‍රයක් රටට මවා පෙන්වීය. සුපුරුදු පරිදි ජ.වි.පෙ කීවේ හරි සූදානමක් නැතිව ආණ්ඩුව සටනට ගොස් ඇති බවයි. මේ පිළිබඳව ඔවුන් හා ජනාධිපතිතුමා අතර, වචන හුවමාරුවක් ද ඇති වූ බව පසුව හෙළිදරව් විය."
-චම්පික රණවක :පටිසෝතගාමීව තිස් වසක් :පිටුව 156

චම්පිකගේ මේ හෙළිදරව්ව හරහා පැහැදිලි වන එකම දෙය නම් චම්පිකලා අද කියන දේ පමණක් නොව ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ මෑතක් වන තුරුම පැවසූ 'බල්ලා නාවන්නට ඇදන් ගිය' කතාවද යුධ ජයග්‍රහණයේ ගෞරවය තමන්ට හිමි ප්‍රමාණයට වඩා තම පිඟානට බෙදා ගැනීමට ගෙතූ ප්‍රලාපයක් බවයි. චම්පික මේ ප්‍රලාපය දිගින් දිගටම ඇද ගෙන යන්නේ ඔහුගේ අනාගත පෞද්ගලික බල ව්‍යාපෘතියේදී ඔහුට වඩා වීරයන් සිටීම ඇඟට ගුණ නොවන බව ඔහු ඉතා හොඳින් වටහා ගෙන ඇති නිසාය.

2005දී ජනාධිපතිවරණය මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා ජය ගන්නේ ගල උඩ සටනකිනි. උතුරේ එල්ටීටීඊය පැවැත්වූ චන්ද වර්ජනය හේතුවෙන් උතුරේ ඡන්ද වලින් ජය ලැබීමට බලා සිටි රනිල් වික්‍රමසිංහගේ බලාපොරොත්තු බිඳ වැටිණ. උතුරේ කොටි ඡන්ද වර්ජනය නොයෙක් දෙනා නොයෙක් අයුරින් අර්ථ ගැන්වීය. චම්පික රණවක මහතාද අද නම් පවසන්නේ මුදල් හා වෙනත් ආධාර එල්ටීටීඊයට ලබාදීම හරහා චන්ද වැලැක්වීමට මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා එල්ටීටීඊය සමග එකඟතාවයක සිටි බවයි. එයින් ඔහු උත්සාහ කර බලන්නේ ත්‍රස්ත මර්දන සටනේ ගෞරවය කිළිටි කල හැකිද කියාය. "වීරයා මැරීම " චම්පිකගේ මුඛ්‍ය ඉලක්කයයි. නමුත් අද ඒ චෝදනා කරන චම්පිකම තම චරිතප්‍රදානයේ ඒ සිදුවීමම විස්තර කරන්නේ මෙසේය.

"1982 සිට පවත්වන ලද සියලූ ජනාධිපතිවරණ සිය ශක්ති ප‍්‍රමාණයේ හැටියට වේලූපිල්ලේ වර්ජනය කළේය. එයට හේතූව තමිල් ඊළාමයේ ජනාධිපති තමාය යන හැඟීමය. 2005 ජනාධිපතිවරණයේ දී එය යාපනය වැනි හමුදාව සතුව තිබූ ප‍්‍රදේශවලට ද ව්‍යාප්ත වූයේ ආණ්ඩුවේ මුග්ද සාමය නිසාවෙනි. අනෙක් අතින් හමුදා බලප‍්‍රදේශවල පවත්වන මැතිවරණයක දී තමනට සිතූ හැටියේ ඡන්ද පෙට්ටි පිරවීමට කොටින්ට හැකිවන්නේ ද නැත. පෙරළා දකුණ, බස්නාහිර, උතුරු මැද, වයඹ, සබරගමුව වැනි සිංහල ප‍්‍රදේශ අතිවිශාල වැඩි ඡන්දයකින් දිනා ඒ ප‍්‍රතිඵලය වන්නියේ දෙමළ ඡන්දවලින් ආපසු හැරුණා නම් රට තුළ ඇතිවන්නේ කැරැල්ලකි. එමෙන්ම විපක්ෂයේ චෝදනාව ඇත්ත යැයි ගත්ත ද වේලූපිල්ලේ ප‍්‍රභාකරන් ප‍්‍රථමවතාවට
රැවටීමේ ශූරකම, මහින්ද රාජපක්ෂට ලැබෙන්නේය. මන් ද එයට පෙර ඔහු ගනුදෙනු කළ සියල්ලෝම ඔහු විසින්, රැවටීමට ලක්කර මරාදමා හෝ රාදැමීමට තැත්කර හෝ තිබුණු හෙයිනි.
-චම්පික රණවක :පටිසෝතගාමීව තිස් වසක් : පිටුව 147

චම්පික අද කරන චෝදනාව ඔහු එදා එය අර්ථදැක්වූයේ ද්‍රෝහීකමක් ලෙස නොවේ දක්ෂ කමක් ලෙසයි. චම්පිකගේ මේ නිරුවත් දෙබිඩි හැසිරීම අපට කියා දෙන්නේ බල තණ්හාව වෙනුවෙන් නැගෙන ජඩ අවස්ථාවාදයට සදාචාරයේ සාධාරණත්වයේ සීමා වලංගු නැති බව නොවේද?

"උතුරු හා නැගෙනහිර වෙරළ තීරය ත්‍රස්තවාදයට ලියල දෙන්න කටයුතු කළේ අපි නෙවෙයි." මේ චම්පික නගන තවත් චෝදනාවකි.
මෙය ඔහු 2015 දී පමණ සිට පවසන කතාවකි.
"උතුරු නැගෙනහිර කොටින්ට පාවා දෙන ‘පීටොම්ස්‘ ගිවිසුම පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කළේ මහින්ද රාජපක්ෂ අගමැති විදියටයි. "
-චම්පික රණවක : 2015 මැයි 24 ලංකාදීප

සුනාමි සහන මණ්ඩල ගිවිසුම (PTOMS) පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කලේ මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් බවද ඒ වෙද්දීත් ඔහුට ත්‍රස්තයන් සැනසීම මිස ත්‍රස්තයන් වැනසීමට අරමුණක් නොතිබුණු බව චම්පික අද පවසයි. නමුත් අප දන්නා ඉතිහාසයේ නම් චන්ද්‍රිකාගේ කුප්‍රකට සුනාමි සහන මණ්ඩල යෝජනාවට එරෙහිව කැබිනට්ටුව තුල හඬක් නැගූ අතලොස්ස අතර මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාද විය. චන්ද්‍රිකා යෝජනාව පාර්ලිමේන්තුවට ගෙන ඒමට මහින්දම තෝරාගත්තේ ඒ වන විට ජාතික හෙළ උරුමය හා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ මෙන්ම ජාතික සංවිධාන සමගද මහින්ද රාජපක්ෂ ගොඩනගාගෙන තිබූ විශ්වාසය පළුදු කරන්නටය. 2005 ජනාධිපතිවරණය තුල මහින්දට තීරණාත්මක ලෙස බලපාන එම බලවේග මහින්ද වෙතින් දුරස් කර තැබීමට චන්ද්‍රිකා ඇටවූ උගුල එයයි. 2015 වෙස් පෙරළියට පෙර චම්පික මහතා විසින් එම කරුණ තම චරිතප්‍රදානය තුල සටහන් කරන්න මෙසේය.

"රටම අවදි කිරීම අපේ පරමාර්ථය වූ අතර, දහස් ගණන් ක‍්‍රියාකාරීන් රටපුරා පන්සල් හා සේවා ස්ථාන කරා පිටත් කරවීමු. තුන්වන දිනය වනවිට ජ.වි.පෙ ආණ්ඩුවෙන් එළියට ආ අතර, වෙනම උපවාසයක් ආරම්භ කළේය. කපටි චන්ද්‍රිකා සුනාමි සහන මණ්ඩල :PTOMS යෝජනාව පාර්ලිමේන්තුවට ගෙනාවේ අගමැති
මහින්ද හරහාය. ඒ එතුමා වෙතට ජාතික බලවේගවල වෛරය තල්ලූ කර හරින්ටය.
-චම්පික රණවක :පටිසෝතගාමීව තිස් වසක් :පිටුව 136

එදා ජාතික බලවේග වල වෛරය මහින්ද වෙත එල්ල කරන්නට කටයුතු කලේ විජාතික ලේබලය සහිත චන්ද්‍රිකාය. අද චන්ද්‍රිකා වෙනුවට චම්පික ආදේශ වී ඇත.
කෙසේ වුවත් චම්පික රණවක අද වෛරී ස්වරයෙන් නගන චෝදනා ඔහුගේම වචන වලින් නිරුවත්ව ඇති අයුරු ඉහත කරුණු වලින් අපූරුවට පැහැදිලි වෙයි.

චම්පිකට ජාතියෙන් සමාව හිමිවේද?

සැබැවින්ම චම්පිකලා සමාව ගත යුත්තේ කොටි ත්රස්තවාදය පරාජය කිරීමේ තීරණාත්මක මංසන්ධිය වූ 2005 ටද එසේත් නැත්නම් ඒ විජයග්රණය ආපසු හැරවීමට දැනුවත්ව ක්රියාත්මක කළ 2015 යහපාලන මරාලයටද?
2005 ජාතික හෙළ උරුමය ගත් එඩිතර නිවරදි තීරණය 2019 වන විට සමාව ගන්නා තීරණයක් බවට පරිවර්තනය වන්නේ 2015 දී ඔවුන් දේශපාලනිකව පීලි පැන්න නිසා මිස වෙනකක් නිසා නොවේ. දොන් ජුවන් ධර්මපාල ලෙස ,ජාතියේ හතුරකු ලෙස තමා විසින්ම හන ගැසූ රනිල් වික්‍රමසිංහ, අද තමන්ගේ ගැලවුම්කරුවා වන්නේත් අලියා ලකුණින් චන්ද ඉල්ලන තත්වය දක්වා චම්පිකලා කණපිට ගැසුනේත් ඒ පීලි පැනීමේ අවසන් ඵලය ලෙසයි. එදා සෝම හිමියන්ගේ දේහය මතින් දේශපාලන ඉනිමගේ ඉහලට නැගි චම්පිකලා ඒ ඉනිමගට පයින් ගසා ආත්මාර්ථකාමී බලකාමී මගේ වේගයෙන් ඉදිරියට ගියේය. ඒ දේශපාලන පාවාදීම කරද්දී "රනිලුත් වෙනස් වෙලා.අපිත් වෙනස් වුනා" යනුවෙන් චම්පික අලුත් කතාවක් ගොතාගෙන ආවත් එදා චම්පිකලා වටා සිටි දැනුවත් ජාතිකවාදයට ලැදි ජනයා සහ ජාතිමාමක භික්ෂූන් වහන්සේලා බහුතරයක් චම්පිකලා හැර යන්නේ තවදුරටත් ඒ ව්‍යාජයෙන් සිත් රවට්ටා ගැනීමට නොහැකි බැවිනි. තම බල ව්‍යාපෘතිය උදෙසා ඕනෑම පාවාදීමකට ඕනෑම අවස්ථාවාදී ස්ථාවරයකට මාරු වීමට චම්පික රණවකට හැකිය. අතිශෝක්තියට නගන ඉලක්කම් සෙල්ලම් හරහා ඕනෑම බොරුවක් ඇත්ත සේ පැවසීමට ඇති හැකියාව සහ නමට මුලින් ඇති 'උගත්' බෝඩ් ලෑල්ල චම්පිකට ඒ සඳහා අතිරේක 'සුදුසුකමක්' වී තිබේ. ඒ කෙසේ වෙතත් අද වන විට චම්පික බොහෝ දුරට හෙළිදරව් වී හමාරය.
කුමන දේශපාලන විවේචන තිබුනත් මෙරට බහුතරයක් ජනයා 2005 දී ලද මැතිවරණ ජයග්‍රහණය උඩ ලබාගත් ජාතියේ විජයග්‍රහණයට අවමන් නොකරති. අන් කුමන කරුණක් අරඹයා වුවත් දේශපාලන පසමිතුරන් වීම ඉවසිය හැක්කකි. එහෙත් 2009 ලද ජාතියේ විජයග්‍රහණයට අවමන් කිරීමට කිසිවකු එකඟ නැත. ඒ විජයග්‍රහණයට අවමන් කරන කිසිවෙකුට කොතරම් ඉල්ලුවත් ජාතියෙන් සමාව හිමි නොවනු ඇති. ඒ 2005 දේශපාලනයේ කොටස්කරුවන් වීම ප්‍රතික්ෂේප කරමින් ඒ පිළිබඳ කණගාටු වෙමින් එහි අග්‍ර ඵලය වූ ත්‍රස්තවාදය පැරදවීමේ ගෞරවයට පමණක් අත ගසන්නට කිසිවෙකුටත් යුක්ති සහගත අයිතියක් නැත. 2015 දීත් චම්පිකලා වරද්ද ගත්තේ එතනය. 2015න් පසු ඇරඹි මහින්ද සුළඟ ලෙස හැඳින්වූ දේශපාලන ප්‍රවාහයේ ගාමක බලවේගය වූයේ ඒ ත්‍රස්තවාදයේ වියරුවත් එය පරාජය කිරීමේ අගයත් දත් සබුද්ධික ගැමි ජනයාය. අවසානයේ ඒ ජන රළ චම්පිකලාගේ වෛරී ආත්මාර්ථකාමී දේශපාලනය සමතලා කර දමා තිබේ. පසුගිය ජනාධිපතිවරණය එහි ආසන්න ඉන්ද්‍රිය ගෝචර ප්‍රත්‍යක්ෂ අවස්ථාවයි. එහිදී සිංහල බෞද්ධයන් 70% කට වඩා සාතිශය බහුතරය චම්පිකලාගේ දේශපාලන ප්‍රතික්ෂේප කර තිබේ.
මේ මැතිවරණය ආරම්භවීමට පෙර චම්පික රණවක මහතා ආඩම්බරකාර ස්වරයෙන් පැවසුවේ "2005 දීත් 2010 දීත් 2015 දීත් ජනාධිපතිවරුන් තේරුවේ තමන් බවත් මෙවරද එය එසේම" බවත්ය. වතුර නැටීමට අවශ්‍ය අන්තිම අංශකය මෙන් ජයග්‍රහණයට අවශ්‍ය තීරණාත්මක චන්ද ප්‍රමාණය ලබා දෙන්නේ තමන් යැයි උදම් ඇනූ චම්පිකලාගේ ඒ ප්‍රකාශ හුදු වාග් ප්‍රලාප බවට පත්ව තිබේ. නයි නටවන්නා නැතිව තනිවම නටන්නට ගොසින් අභාග්‍යසම්පන්න ඉරණමක් අත්වූ නයාට වූ දේ අද චම්පිකලාට සිදුව තිබේ. කොටින්ම දේශපාලනය තුල චම්පිකලාට තිබූ සුවිසේශී බව අහිමිව තිබේ. දැන් චම්පික තවත් එක් දේශපාලනඥයෙක් පමණි.

-කැලුම් නිරංජන
[ඕස්ට්‍රේලියාවේ පළවන "තරණ" පුවත්පතේ 2020 පෙබරවාරි කලාපයේ පළවූ ලිපියකි.]

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook :https://www.facebook.com/yuthukama

බෙදුම්වාදයට කප්පම් නොදෙමු! එක ජනතාවක් ! එක නීතියක් ! එක ජාතික ගීයක්

ජාතික නිදහස් දිනයත් එහිදී ජාතික ගීය භාෂා කිහිපයකින් ගායනා කිරීමත් පිළිබඳ කතාබහක් මේ දිනවල ඇතිවී තිබේ.විශේෂයෙන් ඉංග්‍රීසි මාධ්‍ය පුවත්පත්වල මේ පිළිබඳ කතිකාවක් ඇතිකර තිබේ. මේ ඉංග්‍රීසියෙන් පළවන බොහෝ අදහස්වල ඇත්තේ සිංහලෙන් පමණක් ජාතික ගීය ගායනා කරනු වෙනුවට දෙමළ පරිවර්තනයද ගායනා කළ යුතු බවයි. නමුත් අපූරු කාරණය වන්නේ මේ ඉල්ලීම් ඉල්ලන ලිපි සියල්ලම පාහේ පළ වන්නේ දෙමළෙන් හෝ සිංහලෙන් නොව ඉංග්‍රීසි භාෂාවෙන් වීමයි.

ජාතික ගීයේ දෙමළ පරිවර්තනය ව්‍යවස්ථානුකූලද?

පසුගියදා පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී උදය ගම්මන්පිළ මහතා ජාතික ගීයේ දෙමල පරිවර්තනය යොදා ගැනීම ව්‍යවස්ථානුකූල නොවන බව ඉතා හොඳින් පැහැදිලි කර තිබුණි. ඉන් පසු දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ සුමන්තිරන් මන්ත්‍රීවරයා මේ පිළිබඳ ජාතික පුවත්පතකට සම්මුඛ සාකච්ඡාවක් ලබා දී තිබිණි. එහිදී ඔහු දෙමළ භාෂාවෙන් ජාතික ගීය ගායනා කිරීම ව්‍යවස්ථානුකූල යැයි කියන්නට උත්සාහ කර තිබුණි. බොහෝ දෙනා මෙහි නීතිමය තත්ත්වය විග්‍රහ කිරීමේදී භාවිතා කරන්නේ 1978 ව්‍යවස්ථාවයි. ඉහත දැක්වූ පුවත්පත් සාකච්ඡාවේදී සුමන්තිරම් මන්ත්‍රීවරයා ද මේ බව තහවුරු කර තිබුණේ මෙසේය
"ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සිංහල හා දෙමළ භාෂා දෙකෙන්ම හදලා තියෙනවා. දෙමළ බසෙන් ඇති ව්යවස්ථවේ ශ්‍රී ලංකා තායේ කියලත්, සිංහල භාෂාවෙන් අවස්ථාවේ ශ්‍රී ලංකා මාතා කියලත් සඳහන් වෙනවා. මේ දෙකම වලංගුයි"
-එම් සුමන්තිරම්

අපි මඳක් මෙය විමසා බලමු. 78 ව්‍යවස්ථාව ගත් විට එහි හතර වන පරිච්ඡේදයෙහි භාෂාව යන කොටසෙහි පළමුවෙන්ම සඳහා වන්නේ ශ්‍රී ලංකාවේ රාජ්‍ය භාෂාව සිංහල භාෂාව වන්නේය. සිංහල භාෂාව හා දෙමළ භාෂාවන් ශ්‍රී ලංකාවේ ජාතික භාෂා වන්නේය, යනුවෙනි. එහිම තවත් තැනක සඳහන් වන්නේ සිංහල, දෙමළ හෝ ඉංග්‍රීසි භාෂා පිටපතක අනුකූලතාවක් මතු වූ විට රාජ්‍ය භාෂාවෙන් ඇති පිටපත නිවැරදි පිටපත ලෙස සලකන බවයි. ඒ අනුව 78 ව්‍යවස්ථාවට අනුව දෙමළ භාෂාවට පරිවර්තනය කර ජාතික ගීයේ දෙමළ පිටපතක් භාවිතා කිරීම නිවැරදි ක්‍රියාවලියක් නොවේ. කිසිම ව්‍යවස්ථා ගැටළුවක් නොමැතිව සිංහල භාෂාවෙන් ඇති ජාතික ගීය ජාතික ගීය ලෙස සැලකිය හැකිය. අදටද භාවිතා වන ඉංග්‍රීසි භාෂා පිටපතේද මේ පිළිබඳ ඉතා පැහැදිලිව සඳහන් කර තිබේ. The national anthem of sri lanka shall be "Sri Lanka Matha"

මේ අනුව 1978 ව්‍යවස්ථාවට අනුව ජාතික ගීය ගායනා කළ යුත්තේ කුමන භාෂාවෙන්ද යන්න ගැටළුවක් නොමැත. එමෙන්ම දෙමළ භාෂාවට පරිවර්තනය කරන ජාතික ගීය ව්‍යවස්ථානුකූලව ප්‍රතිපාදන නොමැති බව පැහැදිලිය.දෙමළ ජාතික සංධානයේ සුමන්තිරම් ඇතුළු පිරිස ගැටලූවක්  ලෙස  මතු කරන්නට උත්සාහ කරන්නේ 13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් පසු ඇති වූ තත්වයයි. ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමෙන් පසුව දහතුන්වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මේ රටට පටවන්නේ රටේ ජනතාවගේ මතය නොසලකා ජනතාව දැඩි මර්දනයකට යටත් කර බලහත්කාරයෙනි. ඒ 13 වන සංශෝධනයෙහි භාෂාව සම්බන්ධ ඉවත් වගන්තියක් ඇතුළත් කර තිබේ. මෙහි සිංහල භාෂාව රාජ්‍ය භාෂාව වන වගන්තියට යටින් දෙමළ භාෂාව ද රාජ්ය භාෂාවක් වේ යනුවෙන් වගන්තියක් ඇතුළත් කර තිබේ. දෙමළ ජාතිවාදීන් දෙමළ බසින් පරිවර්තනය කළ ජාතික ගීයක් භාවිතා කළ හැයි යැයි කීමට භාවිත කරන්නේ මේ වාක්‍යයයි. නමුත් මේ උත්සාහය ඉතා වංචාකාරී උත්සාහයකි. 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සහ මේ දෙමළ පරිවර්තනය අතර කිසිම සම්බන්ධයක් නැත. සිංහල රාජ්‍ය භාෂාව ලෙස තිබියදී, කෙටුම්පතට වෙනසක් ඇත්නම් සිංහල භාෂාව ප්‍රමුඛස්ථානය ලබා දිය යුතු යැයි සඳහන් වෙද්දී දෙමළ පරිවර්තනය ක් ඇතුළත් කර තිබුණේ ඒ වටපිටාව තුළය. එබැවින් මේ අර්ථකථනය සම්පූර්ණ වංචාකාරීය.මේ උත්සාහ කරන්නේ බලහත්කාරයෙන් සම්මතකරගත් 13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ වාක්‍යයක් හරහා ඊට පෙර වැරදි ආකාරයට ව්‍යවස්ථාවට ඇතුලත් කැර තිබූ දෙමළ පරිවර්තනයට නීත්‍යානුකූල අයිතියක් ලබාගැනීම මේ කූට උත්සාහයයි.එය කොතරම් කූට උත්සාහයක්ද යන්න පැහැදිලි වන හොඳම තැන අදටහ භාවිතා වන ව්‍යවස්ථාවේ ඉංග්‍රීසි පිටපතේ ජාතික ගීය ලෙස සඳහන්ව ඇත්තේ "ශ්‍රී ලංකා මාතා" යන්නයි. එබැවින් කෘතීමව ඇති කරන්නට හදන ජාතික ගීය ගායනා කළ යුතු භාෂාව කුමක්ද යන තර්කය ව්‍යවස්ථානුකූලව අපහැදිලි නැත.

ජාතික ගීය පිළිබඳ ව්‍යවස්ථානුකූලභාවය එලෙස තිබියදී අපි රටක් ලෙස එකට එකතු වන මොහොතක මේ පිළිබඳ ගැඹුරින් කල්පනා කළ යුතුය. පසුගිය ආණ්ඩුව ඒ වසර පහ පුරාම ක්‍රියාකළේ ව්‍යවස්ථාවේ ඇතු ඒකීය රාමුව කුඩුපට්ටම් කර දෙමළ ජාතික සංධානය සහ විජාතික වුවමනාවන්ට අනුව සහසන්ධීය රාජ්‍යයක් නිර්මාණය කිරීම අරමුණු කරගත් ව්‍යවස්ථාවක් වෙනුවෙනි. පසුගිය මැතිවරණයේදී 69 ලක්ෂයක් චන්දය භාවිතා කළේ ඒ උත්සාහයට විරුද්ධවයි. ඒ ජනවරම තුළ ඇත්තේ එක රටක් එක නීතියක් යන පැහැදිලි ප්‍රබල පණිවිඩයයි. එක නීතියක්- එක රටක් නම් භාෂාව සම්බන්ධයෙන්ද අප පිළිපැදිය යුත්තේ ඒ පිළෛවෙතයි.උදාහරණයකට ඉන්දාව සලකමු.
භාෂා විශාල ප්‍රමාණයක් භාවිතා වන ඉන්දියාවේ ජාතික ගීය ගැයෙන්නේ ඉන්දියානු නිදහස් අරගලය තුලදී විශාල බලපෑමක් කළ වංග භාෂාවෙනි. ලංකාව සම්බන්ධයෙන් ගතහොත් , මේ පොළවෙන් බිහිව ලෝකයට දායාද කළ එකම භාෂාව සිංහල භාෂාවයි. සැබැවින්ම එය මේ රටේ සියළුම පුරවැසියන්ගේ උරුමයකි. සිංහල භාෂාව ආරක්ෂා කිරීම,වර්ධනය කිරීම සහ ප්‍රචාරය කිරීමට කටයුතු කිරීම මේ මව්බිමට ආදරයක් ඇති සියළු දෙනාගේම අත් හළ නොහැකි යුතුකමකි.වගකීමකි. අප ප්‍රශ්න කළ යුත්තේ ලෝක පූජිත ක්‍රිකක්ට් ක්‍රීඩක දෙමළ ජාතික මුරලිදරන්ට සිංහල භාෂාව ප්‍රශ්නයක් නොවූයේ නම්, කීර්තිමත්ම විදේශ අමාත්‍ය ලක්ෂ්මන් කදිරගාමර් මහතාට සිංහල භාෂාව ප්‍රශ්නයක් නොවූයේ නම් ඒ ප්‍රශ්නයක් වන්නේ කාට ද යන්නයි.
දෙමළින් ජාතික ගීය ගයන්නට යෝජනා කරන්නන් එය සාධාරණීකරණය කරන්නට නගන තර්කයක් නම් එය දෙමළ ජනතාව සමග හිත හොඳ වර්ධනය කරගැනීමට රුකුලක් වනු ඇති බවයි. අනෙක් පසින් එය දෙමළෙන් ගායනා කිරීම මගින් නොතේරෙන සිංහලෙන් කියනවාට වඩා ඔවුනට එය තේරුම් ගත හැකි බවයි. නමුත් දැන් වසර ගණනක් තිස්සේ 9 ශ්‍රේණිය දක්වා සිංහල දරුවන්ට දෙමළ භාෂාවත් දෙමළ මාධ්‍යය දරුවන්ට සිංහල භාෂාවත් උගන්වමින් තිබේ.එසේ නම් රටේ 75%ක් භාවිතා කරන භාෂාවෙන් ජාතික ගීය ගායනා කරද්දී එයට දායක විය නොහැක්කේ කාටද? එසේ නොහැකිනම් එහි අරුත කුමක් ද?

ජාතික ගීය දෙමළෙන් ගැයූවාට ලැබුණු උතුරේ වියරු දේශපාලන ප්‍රතිචාරය

සහෘදත්වය වෙනුවෙන් දෙමළෙන් ජාතික ගීය කියන්නට යෝජනා කරන පිරිසි පසුගිය වසර පහ පුරාම අත් දැකි අත්දැකීම් ගැන කියන්නේ කුමක් ද?
අප එකඟ නොවුවත් පසුගිය ආණ්ඩුව දෙමළෙන් ජාතික ගීය ගයන්නට ඉඩ දුනි. ඒ වෙනුවෙන් දෙමළ සමාජයෙන් ලැබුණු ප්‍රතිචාරය කුමක්ද? ආණ්ඩුවේ අධ්‍යාපන ඇමතිවරිය වූ එජාප මන්ත්‍රිනී විජයකලා මහේෂ්වරන් මන්ත්‍රීතුමිය උතුරේ රාජ්‍ය උත්සව වලදී ජාතික කොඩිය එසවීම ප්‍රතික්ෂේප කළාය. විග්නේෂ්වරන් උතුරෙන් සියළුම බෞද්ධ සිද්ධස්ථාන ඉවත් කරන්නට යෝජනා කළේය. මේ සහෘදත්වය වෙනුවෙන් ලැබුනු ප්‍රතිචාරයද? එක මවකගේ දරුවන් යන පණිවිඩිය වෙනුවනට ලැබුනේ උඹලා උතුරු නැගෙනහිරින් පලයල්ලා, පන්සල් අකුල ගනිල්ලා යන වියරු ජාතිවාදී ප්‍රතිචාරය නොවේද? එදා 13 වැනි ව්‍යවස්ථාව මෙරටට බලාත්මක කලේ තිබූ බෙදුම්වාදයට පිළිතුරක් ලෙස යැයි කියමිනි.අඩුම තරමේ උතුරු නැගෙනහිර ජීවත් වන්නන් වත් ඒ පිළිතුරු බාරගත්තේ දැන් නැත. එදා මෙදා තුර සහෝහරත්වය වෙනුවෙන් දකුනේ ජනයා දිගුකළ සහෝදරත්වයේ දෑත උතුරේ අන්තවාදී දේශපාලනය විසින් තේරුම් ගත්තේ ඔවුන්ට උරුමයෙන් ලැබිය යුතු අනිවාර්‍යයක් ලෙසයි. එසේ සිතා ඔවුන් ක්‍රියාකල උද්ධච්ච ආකාරය සැබෑ සහෝදරත්වයක් සැබෑ සහෘදත්වයක් නිර්මාණය කිරීමට තිබූ ලොකුම බාධාවයි. 13න් දෙමළ භාෂාව රාජ්යභාෂාව කරද්දී දෙමල ජාතිවාදීන් කළේ කුමක්ද. එවක රජය ලවා 16 වැනි සංශෝධනය හරහා උතුර හා නැගෙනහිර සිංහල භාෂාව භාවිතා කිරීම තහනම් කර දැමීමයි. අද සහජීවනය වෙනුවෙන් ජාතික ගීය කැමති බසකින් ගයන්නට යෝජනා කරන, කවි ගී ලියන, පත්තර පිටු පුරවන කිසිවෙකුත් ඒ ජාතිවාදී දුෂ්ට පිළිවෙත හ්ම්ම් කෙඳිරියක් නැතිව ඉවසූ හැටි පිළිකුල් සහගතය.
එම නිසා දෙමළ ජාතිවාදී දේශපාලනය සතුටු කරන කප්පම් ලබා දීමෙන් නම් මේ රටේ කිසිම ආකාරයක සහජීවනයක් - සහෝදරත්වයක් නිර්මානය කිරීම උගහටය.

සම්බන්ධන්ලාට කප්පම් දී සහජීවනයක් ඇති කළ හැකි ද?

 
දකුණෙන් දිගුකළ සහජීවනයේ දෑත හපා කමින් දෙමළ දේශපාලනඥායන් පසුගිය කාලය පුරා ක්‍රියා කළේ කෙලෙසද යන්නද විමසා බැලීම වටී.2015න් පසු ආර් සම්බන්ධන් මහතාට විපක්ෂ නායක ධූරය ලබාදීම ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී දුෂ්ඨ ක්‍රියාවලිකි.කිසිසේත්ම ඒ ඔහු දෙමළ ජාතිකයකු වීම නිසා නම් නොවේ. 2015 ආන්ඩුව නිර්මාණය කිරීමේ එක් පාර්ශවයක් වූයේ ආර් සම්බන්ධන්-සුමන්තිරම් ප්‍රමුඛ දෙමළ ජාතික සංධානයයි. ආණ්ඩුව පත්වීමෙන් පසු විපක්ෂනායක බවට ආන්ඩුවෙන්ම යෝජනා කර පත් කරගත්තේ ඒ ආණ්ඩුව පිහිටවීමට උපකාර කළ සම්බන්ධන් මහතාය. මෙය අවම යුක්තිසහගත බවවත් නොරැකි ඒකාධිපති පිළිවෙතකි.ඉන් පසුද සෑම අයවැයකදීම විපක්ෂ නායකවරයා ආණ්ඩුව රැකිමට ඡන්දය දුනි. ආණ්ඩුවට බහුතරය අහිමි වන සෑම අවස්ථාවකදීම විපක්ෂය ඒ අඩුව පුරවා ලීය.

මේ දේශපාලන සහයෝගයට සම්බන්ධන්ලාට සුමන්තිරම්ලාට අනෙක් පසට වරදාන ලැබුණි. විපක්ෂ නායක නිල නිවස ආර් සම්බන්ධන් මහතාගේ බුක්තියට ලියන කැබිනට් පත්‍රිකා අනුමත කලේ ඒ ප්‍රතිඋපකාරය වෙනුවෙනි.සම්බන්ධන් මහතා පමණක් නොව සුමන්තිරම් මන්ත්‍රීවරයාටද වෙනත් කිසිම මන්ත්‍රීවරයෙකුට නොලැබෙන වරප්‍රසාද භුක්ති වින්දේස. අනෙක් මන්ත්‍රීවරු පොලිස් නිළධාරීන් දෙතුන් දෙනෙකුගේ ආරක්ෂාව ලබද්දී සුමන්තිරම් මන්ත්‍රීවරයාට කොමාන්ඩෝ විෂේෂ ආරක්ෂාවක් හිමිවන්නේ ඒ යටතේය.
පසුගියදා හිටපු අමාත්‍ය සරත් ෆොන්සේකා අග්‍රාමාත්‍ය රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා විසින් උතුරු නැගෙනහිර අරභයා කළ විශාල වියදම් ප්‍රමාණය ගැන හෙළි කර තිබුණි. ඔහු එහිදි ප්‍රකාශ කර තිබුණේ උතුරට රුපියල් මිලියන ලියන 63000 ප්‍රතිපාදන ලබා දී තිබූ බවයි. එවකට රජයේ මාධ්‍ය ප්‍රකාශක රාජිත සේනාරත්න මහතා පවා ප්‍රකාශ කර තිබුණේ රජයට පක්ෂව කටයුතු කිරීම වෙනුවෙන් දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ මන්ත්‍රීවරුන් මිලියන 300 බැගින් සෑම මන්ත්‍රීවරයෙකුට ලබාදෙන බවයි.

උතුරේ ජනතාවට ත්රස්තවාදයෙන් පසු සිදුවන කරදර වලට පිළිතුර දීම අත්‍යවශ්‍ය කටයුත්තකි. නමුත් ඒ වෙනුවට මේ සිදුකළේ කුමක්ද? ඒ ජනතාව සුවපත් කරනු වෙනුවට තමන්ගේ ආණ්ඩුව පවත්වාගෙන යාමට උපකාර කරන්න විපක්ෂ නායකවරයා ඇතුළු කල්ලියට වරදාන වරප්‍රසාද දී තම ආණ්ඩුව සුරක්ෂා කර ගැනීමයි .මෙහි මුදල් හා සම්පත් හා භාවිතාව පිළිබඳ විශේෂ විමර්ශනයක් ආරම්භ කළ බව අපගේ අදහසයි. ඒ හරහා ඔවුන්ට නිසි දඬුවම් ලබා දිය යුතුය. මේ ආණ්ඩුව ද ප්‍රකාශ කර තිබුණේ හිටපු විපක්ෂ නායක සම්බන්ධන් මහතාට ලබාදී තිබූ එම නිවස එතුමාට ජීවත්වීමට ඉඩ දෙන බවයි. ඔහුගේ වයස සහ අද පත්ව ඇති තත්ත්වය සලකා ඔහුට නිවසක් ලබාදීම ගැටලුවක් නැත. නමුත් පාර්ලිමේන්තුව බලය ආරක්ෂා කිරීමේ කප්පමක් ලෙස ලබා දුන් ඒ අයුක්තිසහගත කප්පම සාධාරණීකරණය කළ යුතු නැත.
සම්බන්ධන් මහතාම පසුගියදා පාර්ලිමේන්තුවේදී ප්‍රකාශ කළේ තමන් ඒ ආණ්ඩුවෙන් මෙවැනි කිසිදු වරදක් ඉල්ලා නොසිටි බවයි. එසේ නම් ඔහු තවදුරටත් ඒ නිල නිවාසයේ රැඳී සිටින්නේ ඇයි ? උතුරට නැගෙනහිරට ස්වයං-පාලනයක් ඉල්ලන සම්බන්ධන් මහතාට කොළඹ හතෙන් මන්දිරයක් කුමකටද? ඔහු අද විපක්ෂනායකවරයා නොවුණ බව අමතක නොකළ යුතුය. සාමාන්‍ය පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයකුට විපක්ෂනායක නිල නිවස වැනි දැවැන්ත සම්පතක් පවරා දීම නොකළ යුතුය යන්න අපගේ අදහසයි.

ගෝටාභය රාජපක්ෂ මහතා සෞහාග්‍යයේ දැක්ම තම ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයෙන් ජනතාව හමුවේ පොරොන්දු වූ ආකාරයට එක රටක් එක නීතියක් ස්ථාපිත කර මේ කප්පම් දේශපාලනයට ඇති ඉඩ වහා අහුරා දැමිය යුතුය. 69 ලක්ෂක් ජනතාවගේ අභිලාෂය එයයි.

(2020-01-31 දින කොළඹදී පැවැති යුතුකම ජාතික සංවිධානයේ මාධ්‍ය හමුවේදී එහි සභාපති ගෙවිඳු කුමාරතුංග මහතා පළකළ අදහස් ඇසුරෙනි )
••කැලුම් නිරංජන

[2020-02-04 Aruna පුවත්පතේ පළකළ ලිපියකි ]

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

ගෝඨාගේ ජනවරමේ අරුත කුමක් ද?

පසුගියදා පැවති ජනාධිපතිවරණයේදී සුවිශේෂී ජයග්‍රහණයක් ලබාගැනීමට පොදුජන පෙරමුණ ප්‍රමුඛ බලවේගය නියෝජනය කළ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා සමත් විය.
ඉලක්කම්වලින් ගතහොත් වැඩි චන්ද ලක්ෂ දහ හතරකට ආසන්න ප්‍රමාණයකුත් , චන්ද ප්‍රතිශතයෙන් ගතහොත් 52.25% ක ප්‍රතිශතයකුත් ඔහුට එහිදී හිමි විය. නමුත් මෙය හුදු මේ ඉලක්කම් වලට එහා ගිය සුවිශේෂී ජයග්‍රණයකි. ඉතිහාසය පුරා දේශපාලන කල්ලිවලට ලබා දුන් කප්පම් හරහා චන්ද කුට්ටි මත තීරණය කල මැතිවරණ ජයග්‍රහණ එයින් ගිලිහි සාමාන්‍ය හුදී ජනයා අතට ගත් පත් වු සුවිශේෂී මැතිවරණයක් ලෙස මේ මැතිවරණ ජයග්‍රහණය සැලකිය හැකිය.
එමෙන්ම සුළුජාතික දේශපාලන නායකයන්ට වරදාන ලබා දී ඒ හරහා ලබාගන්නා කෘතීම චන්ද කුට්ටි මතින් ලබන ජයග්‍රහණයක් වෙනුවන බහුතර ජනයාගේ බහුතරයෙන් පාලකයකු පත් කරගැනීමට හැකිය යන ප්‍රබල ශක්තිමත් පණිවිඩය ලබාදීමට මෙවර හැකි වීමද සුවිශේෂී කරුණකි.

මේ මැතිවරණ ප්‍රතිඵලයෙන් ජනතාව ලබාදුන් පණිවිඩ දෙකක් ප්‍රධාන වශයෙන් හඳුනාගත හැකිය.එනම් මේ හරහා ජනතාව ප්‍රතික්ෂේප කළේ සහ ජනතාව අපේක්ෂා කළේ කුමක්ද යන්නයි.

ජනතාව ප්‍රතික්ෂේප කළේ කුමක් ද?

මේ විජයහ්‍රහණ සඳහා මූලිකම හේතුව 2015දී පත් වූ ආණ්ඩුව පවත්වාගෙන ගිය අයුක්ති සහගත - දේශද්‍රෝහී - සංස්කෘතික විරෝධී අඳුරු පාලනයට ජනතා හදවත් වලින් ගැගුණු විරෝධයයි. එය ආපසු හැරවීමේ නොඉවසිලිවන්ත උවමනාවක් බහුතර ජනයා තුළ ඇතිව තිබිණි. විපක්ෂයේ අපේක්ෂකයා බොහෝ චන්ද බල ප්‍රදේශවලදී 25% 30% මට්ටමට ඇද වට්ටවිම් මේ පුපුරා ගියේ ඒ ජනතා ආවේගයයි. පත්වී දින 28ක් යන්නට මත්තෙන් සිදු කළ ඉතිහාසයේ දැවැන්තම මූල්‍ය වංචාව වන මහ බැංකු හොරකමත් ඒ සඳහා ආණ්ඩුවේ ප්‍රබලයන්ගේ මැදිහත්වීමත් ජනතා හදවත් තුලට යළි මකා දැමිය නොහැකි ලෙස සටහන්ව තිබුණි. ආණ්ඩුව සිටි සමහර කොටස් පවා "ඔව් අපේ අතින් හොරකමක් වුනා" යන්න පිළිගන්නා තැනට එය ප්‍රබලව සමාජගත විය.
එමෙන්ම රටේ ස්වෛරීභාවය අභියෝගයට ලක් කරමින් සිදු කරමින් තිබූ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය පිළිබඳවද මෙරට සුවහසක් ස්වදේශවාදී ජනයා සහ දැනුවත් භීක්ෂූන් වහන්සේලා ප්‍රමුඛ දේශප්‍රේමී බලවේග වල තිබුණේ දැඩි පිළිකුලකි. එය ගමන් කරමින් තිබුණේ සුමන්තිරම් ලාගෙ බෙදුම්වාදී උවමනාව සංතෘප්ත කරන ද්‍රෝහී දිශාවට බවට උවමනාවටත් වඩා සාධක ජනගතවී තිබුණි. එමෙන්ම රට ත්‍රස්තවාදයෙන් ගලවාගත් රණවිරුවන් ප්‍රමුඛ නායකත්වය දං ගෙඩියට යැවීමේ අපේක්ෂාවෙන් සම්මත කරගත් අතුරුදහන්වූවන්ගේ කාර්යාල පනත, ජිනීවාහිදී 30/1 යෝජනාවලිය හරහා රටේ ස්වෛරීභාවයත් රණවිරුවනුත් පාවා දුන් ඒ දුෂ්ඨ ක්‍රියාදාමය , රට වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් වන භික්ෂූන් වහන්සේලා නිහඬ කිරීමේ අරමුනෙන් ගෙනා භික්ෂු කතිකාවත් පනත , රට ඉන්දියාවේ ඊලඟ කොලනිය බවට පත් වීමට තිබූ ද්‍රෝහී එට්කා ගිවිසුම, හිතුවක්කාර ලෙස අත්සන් කළ රටට අහිතකර සිංගප්පූරු ගිවිසුම , ඇමරිකාව සමග ඒ වනවිටත් අත්සන් අකළ සහ අත්සන් කිරීමට අපේක්ෂා කළ ඇක්සා - සෝෆා - එම්.සී.සී ගිවිසුම ආදිය ජනතාව වෙතින් ප්‍රතික්ෂේප වෙමින් ආණ්ඩුවේ ගමන අවසානය දක්වා ගමන් කිරීම වේගවත් කිරීමට හේතු වූ කරුණුයි.


මේ ජනවරම හරහා ලැබුණු අනෙක් ප්‍රධාන පණිවිඩය නම් කප්පම්කාර දේශපාලනය තීරණාත්මක ලෙස අවසන් වීමයි.
අප සියළු දෙනා දන්නා පරිදි 77න් පසු ඇරඹි මැතිවරණ යනු තනිකර කප්පම් මත තීරණය කරන සූදුවකි. අන්තවාදී කොටස්වලට අසාධාරණ ලෙස කප්පම් ලබා නොදී මැතිවරණයක් ජය ගත නොහැකිය යන මතය ව්‍යාජයක් කළ මැතිවරණයක් ලෙස මෙය සුවිශේෂීය. එදා රණසිංහ ප්‍රේමදාස යුගයේ මුස්ලිම් කොංග්‍රසය ට ලබා දුන් කප්පම තවමත් අප පීඩාවටත් විඳවීමටත් ලක් කරමින් තිබේ. එනම් සමානුපාතික චන්ද ක්‍රමය උඩු යටිකුරු කරමින් මන්ත්‍රීධූරයක් සඳහා ලබාගතයුතු අවම චන්ද ප්‍රතිශතය 12.5% සිට 5% දක්වා අඩු කිරීමට එදා ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිවරයා කටයුතු කළේය. ඒ හරහා ශක්තිමත් පාර්ලිමේන්තුවක් බිහිවීම තබා ආණ්සුවක් පිහිටවීම ට අවශ්‍ය අවමය වන පාර්ලිමේන්තුවෙන් 1/2ක බලයල් ලබා ගැනීම පවා කිසිම පක්ෂයකට අසීරු වන තැනට පත් විය.එමෙන්ම ජේ ආර් ජනාධිපතිවරයාගේ තීරණයක් මත ඉන්දියානු ජාතික කම්කරුවන් ලක්ෂ ගණනකට පුරවැසිභාවය ලබදීමට කටයුතු කිරීම හරහාද ක්‍රියාත්මක කලේ ඒ කප්පම් දේශපාලනයයි. ඔවුන්ට මෙරටදී හිමි අයිතිවාසිකම් ලබාදීම ප්‍රශ්නයක් නොවේ. නමුත් චන්ද ඉලක්ක කර කිසිඳු වග විභාගයකින් තොරව ලබාදුන් ඒ පුරවැසිකම් අද දක්වා නොවිසඳෙන ගැටලු රාශිකය් ඉතිරි කර තිබේ.මේ කප්පම් දේශපාලනය අද වන විට කොතරම් ව්‍යසනයක් බවට පත්ව තිබේද යන්න පසුගිය මැතිවරණ සමයේ සුළු දේශපාලන කණ්ඩායම් හැසිරුනු උද්ධච්ච ස්වරූපයෙන්ම පැහැදිලි වේ. තමන්ගේ චන්ඩ කුට්ටිය නැතිව පුළුවන් නම් ජනාධිපතිවරණය ජයගෙන පෙන්වන්න ඇයි අභියෝග කරන තැනට මේ සුළු පක්ෂ මාන්නක්කාර වී තිබිණ. අවසානයේ ඒ සියළු විගාඩම්බර බස් වලට බහුතරයක් ජනයා අමතක නොවන පිළිතුරක් ලබා දුණි. ඔවුන් එක මව්බිමක්, එක රටක් , එක නීතියක් උදෙසා ඡන්දය දුනි,සුළුජාතීන්ට කප්පම් නොදී මැතිවරණ ජයග්‍රහණය කළ හැකි බව ගම් දනව් වල සිටින හුදීජනයා පසුගිය ජනාධිපතිවරනයේදී ඔප්පු කර පෙන්විය. එය රටක් වශයෙන් අප ලබාගත් සුවිසේෂී ජයග්‍රහණයකි. මේ කප්පම් දීම දේශපාලන පක්ෂ වලට සීමා නොවිනි. පාර්ලිමේන්තුවට පත්වූ විගස කෝටි ගණන් වටිනා වාහන බලපත්‍ර, වසර 5ක් සම්පූර්ණ වූ මත්‍රීවරයෙකුට ජිවිත කාලයටම විශ්‍රාම වැටුප් ආදී විස්වාස කළ නොහැකි මට්ටමේ අධික වරප්‍රසාද කප්පම් ලෙස දීම ආදියද හැකි හැම ආකරයෙන්ම නවතා දැමීමට බලකරන අප අප විසින්ම නිවරදි විය යුතු ජනතා පණිවිඩයකි මෙවර ලබා දී ඇත්තේ. මේ දුර්දාන්ත කප්පම් දේශපාලනය අවසන් නොකර අපට රටක් ලෙස ඉදිරියක් ගැන සිතීම අපහසුය.

ජනතාව අපේක්ෂා කළේ කුමක් ද?

බහුතර ජනතාවක් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ජනාධිපතිවරයා බවට පත් කරගැනීම හරහා අපේක්ෂා කළේ කුමක් ද යන්න අප විසින් විමසා බැලිය යුතු අනෙක් ප්‍රධාන කරුණයි.
2009 ත්‍රස්තවාදයට එරෙහි යුද්ධය අවසන් වීමෙන් පසු අප නිර්මාණය කරගතව තිබූ නමුත් අපට කරගත නොහැකි වූ රට නිර්මාණය කරගැනීමයි ගෝඨාභය රාජපක්ෂ රජයෙන් අපේක්ෂා කරන ප්‍රධානම කාරණය. එහිදී ජාතික ආරක්ෂාව සුරක්ෂිත කරමින් බියෙන් සැකෙන් තොරව ජීවත් විය හැකි රටක් නිර්මාණය කරගැනීම පළමු සහ ප්‍රමුඛතම අපේක්ෂාවයි.

එමෙන්ම පසුගිය කාලය පුරාම ආපස්සට ගිය රට කෙලින් කර නඟා සිටුවා සියළු දෙනාටම අපහසුවකින් තොරව ජීවත් විය හැකි ආර්ථික තත්වයක් නිර්මාණය කිරීම ඊලඟ මුඛ්‍ය අරමුණයි. පසුගිය වසර පහ පුරාම අප ආර්ථික වශයෙන් ගමන් කරමින් සිටියේ ආගාධයේ දෙසටයි. ආර්ථික විද්‍යාවේ සලකා බලන සියළුම දර්ශකයන් අතින් අප ගමන් කරමින් සිටියේ ආපස්සටයි.
එදා 7%ක් දක්වා වර්ධනය වෙමින් පැවති සංවර්ධන වේගය 2.5% පමණ දක්වා පල්ලම් බැසීම ඒ සඳහා එක් සරල දර්ශකයකි. මුඩු බිමක් බවට පත් කළ රට යළි වැඩබිමක් බවට පරිවර්තනය කරගැනීම ගෝඨාභය රාජපක්ෂ රජයේ කේන්ද්‍රීය අපේක්ෂාවයි.

2015 ආණ්ඩුව පත් කළ ප්‍රමුඛතම ඉල්ලීම යහපාලනයක් ඇති රටක් නිර්මාණය කරගැනීමයි. ඒ ආණ්ඩුව පත්වී පැය කිහිපයක් යන්නට මත්තෙන් සිටම ඒ අපේක්ෂා අන්ත දූෂණයට ලක් කිරීමට කටයුතු කළද ඒ චන්දය දුන් ජනයාගෙන් බහුතරයට ඒ අපේක්ෂා පිළිබඳ යහපත් අපේක්ෂාවක් තිබුණු බව ඇත්තකි.
නමුත් ඒ ආණ්ඩුව ජනයාගේ ඒ සාධු අපේක්ෂාවන් සියල්ල පාවිච්චි කළේ රටට හතුරු ක්‍රියාදාමය වසාගැනීමේ සළුපටක් ලෙසයි.ද්‍රෝහී ව්‍යවස්ථා දෝහී වෙළඳ ගිවිසුම් රට බංකොළොත් කළ හොරකම් වසාගත්තේ යහපාලනය නැමති සීතාම්බර සළුපටිනි. එදා ආණ්ඩුව තක්කඩි ලෙස යොදාගත් ඒ දූෂණ විරෝධය සැමට යුක්තිය සාධාරණත්වය ආදී යහපාලනය පිළිබඳ අපේක්ෂාව සැබැවින්ම යථාර්ථයක් බවට පත් කිරීමේ අත් හළ නොහැකි වගකීම ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා වෙත පැවරී තිබේ.

ජනතාව පැතූ ඒ උතුම් අපේක්ෂාවන් ඉටු කරගැනීමට නම් අප අපගේ පැත්තෙන්ම සද්භාවයෙන් නිවරදි වීමට උත්සාහ කළ යුතුය.උදාහරණයක් ලෙස ගත්තොත් ජනවරමක් ලැබී තිබෙන මේ අවස්ථාවේ මහ මැතිවරණයක් සඳහා යාම පිළිබඳ සමහරුන් තුළ අකමැත්තක් ඇති බව පෙනෙන්නට තිබේ. පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය ලබා ගැනීම සඳහා ක්‍රියාකිරීම වෙනුවට මේ පවතින ආණ්ඩුව පවතින පාර්ලිමේන්තුව හරහා තව දුරටත් එදා රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා ආණ්ඩුව පිහිටවූ අයුක්තිසහත ආකාරයටම ආණ්ඩුවක් පිහිටවා පවත්වාගෙන යා යුතු යැයි සමහරුන් යෝජනා කරමින් තිබේ. නමුත් අපගේ මතය නම් එය යුක්ති සහගත නොවන බවයි. අප එදා රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා අනුගමනය කළ ඒ අයුක්තිසහගත ක්‍රියාවලිය පිළිකුල් කළේ , විවේචනය කළේ එය අපගේ රජය කෙරෙහි අපගේ රජයක් යටතේ යළි ක්‍රියාත්මක කිරීමේ අපේක්ෂාවෙන් නම් නොවේ. අප අපේක්ෂා කළේ අලුත් ආදර්ශයකි.සුභදායී කාරණය නම් එය ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ද පිළිගෙන තිබීමයි. කැබිනට් ඇමති මණ්ඩලය සීමා කරමින් ඉතා කුඩා කැබිනට් මණ්ඩලයක් පත්කර ගෙන තමාට ලැබුණු පළවෙනි අවස්ථාවේදීම මහ මැතිවරණයක් සඳහා යන බව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ප්‍රකාශ කිරීම පැසසිය යුතු කරුණකි.
අනෙක් පසින් විපක්ෂ නායකවරයා පත් කරගැනීම පිළිබඳ කාරණයේදී වුවද අප එදා රනිල් වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුව අනුගමනය කළ ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී අයුක්ති සහගත ක්‍රියාදාමය ප්‍රතික්ෂේප කළ යුතුය. පාර්ලිමේන්තුවේ විපක්ෂයේ බහුතරය කැමති මන්ත්‍රීවරයා විපක්ෂ නායකවරයා බවට පත් කරගැනීම වෙනුවට පැවති ආණ්ඩුව කළේ ආණ්ඩු පක්ෂය කැමති විපක්ෂ නායකවරයෙක් පත් කරගැනීමයි. ඒ හරහා සිදු වූයේ විපක්ෂ නායක ධූරය පමණක් නොව ව්‍යවස්ථාදයක සභාව පත් කිරීමේ සාධාරණ සංයුතිය වෙනස් වීම හරහා 19 වැනි සංශෝධනය සම්පූර්ණ විකාරයක් බවට පත් වීමයි. ඒ හරහා 58 ලක්ෂයකගේ දේශපාලනය කිරීමේ අයිතිය පොඩි පට්ටම් කර දැමීය. නමුත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ රජයෙන් ඒ දුෂ්ඨ අනීතික ප්‍රතිපත්තිය වෙනස් කළ යුතුය. විපක්ෂ නායකවරයා පත් කරගැනීම විපක්ෂයට ඉඩ දීමයි කළ යුතු යුක්ති සහගතම ක්‍රියාවලිය. එය අනාගතයේ ව්‍යවස්ථාවට පවා ඇතුළත් කළ යුතු කරුණකි.

ඒත් සමගම පසුගිය රජයෙන් පළිගැනීමේ චේතනාවෙන්ම ආරම්භ කළ මූල්‍ය අපරාධ විමර්ශන කොට්ඨාසය පිළිබඳ අද සමහරුන් ප්‍රකාශ කරනුයේ ඒ
යාන්ත්‍රණයම යොදා ගනිමින් පසුගිය ආණ්ඩුවේ වංචා දූෂණ කළවුන්ට දඬුවම් කළ යුතු බවයී. නමුත් එදා අප ඒ අයුක්තිසහගත යාන්ත්‍රනය විවේචනය කළේ එහි අයුක්තිසහගත බව ප්‍රශ්න කළේ එය අප අපේක්ෂා කරන රජයකදී ආපසු හැරවා විරුද්ධවාදීම් දඩයම් කිරීමේ අපේක්ෂාවෙන් නොවේ. ඒ නීතිවිරෝධී යාන්ත්‍රණය නීතිවිරෝධී බව ප්‍රකාශ කරන ලෙස පූජ්‍ය ඇල්ලේ ගුණවංශ හිමියන් සහ ආචාර්ය කාලෝ ෆොන්සේකා මහතා එවකට අධිකරණ හමුවේ නඩුවක් පවා ගොනු කළේ ඒ අරමුණෙනි. අද කළ යුත්තේ ඒ හරහා ක්‍රියාත්මක වූ සියළුම නඩු අපරාධ විමර්ශන කොට්ඨාශයට නීත්‍යානුකූලව බාර දී අරලියගහ මන්දිරයේ සිට රනිල් වික්‍රමසිංහ යටතේ ක්‍රියාත්මක වූ අනීතික මූල්‍ය අපරාධ ඒකකය නැමති දේශපාලන ජුන්ටාව අහෝසි කරදැමීමයි. සිදුවී ඇති කිසිදු අපරාධයකට සමාව දිය යුතු නැත . මහ බැංකු හොරකමද ඇතුළත් ඒ සියළු අනීතික ක්‍රියාවලට දඬුවම් දීම නීත්‍යානුකූලව සිදු කිරීම ගෝඨා ආණ්ඩුවෙන් යුක්තිගරුක ජනයා අපේක්ෂා කල ඉල්ලීමයි.

මැතිවරණෙදි ජනයා බලාපොරොත්තු තැබු අනෙක් සුවිශේෂී කරුණ නම් ශක්තිසම්පන්න සුරක්ෂිත රාජ්‍යයක් බිහි කර ගැනීමයි. ඒ සඳහා අවශ්‍ය ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නොපමාව සිදු කළ යුතුය. රටේ බහුතර ජනතාව ගැන ජනතාවගේ කැමැත්තෙන් තෝරා ගන්නා ජනාධිපතිවරයාට ඇමතිධූරයක් දැරීම පවා නොහැකි ලෙස විකෘති කරන ලද 19 වැනි සංශෝධනය නොපමාව සංශෝධනය කළ යුතුය.එදා 19 සංශෝධනය ඉදිරිපත් කළේ රට රැකීමට නොවේ. විජාතික උවමනාවට දුර්වල කර බිඳවැට්ටීමටයි.අත්‍යවශ්‍ය අවස්ථාවකදී පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීමේ බලය යළිත් විධායකයට අත් කර දිය යුතුය.
මීට පෙර ශේෂ්ඨාධිකරන නඩු තීන්දු ගනනාවකදී ප්‍රකාශ කර තිබුණේ ජනාධිපතිවරයා සතුව තිබූ ඒ බලය අහෝසි කරන්නේ නම් ජනමත විචාණයක් අත්‍යවශ්‍ය බවයි.
නමුත් ගිය වසරේ ආණ්ඩු මාරුවත් සමග දුන් නඩු තීන්දුවලින් ප්‍රකාශ වුනේ ඒ බලය ජනමත විචාරණයක් නොපවත්වාම අහිමි කර ඇති බවයි. කොටින්ම ජනතා පරමාධිපත්‍ය රනිල් වික්‍රමසිංහ ආඇනුව විසින් හොරකම් කළ බවයි. එය ආපසු හරවා නිවරදි කිරීම අත්‍යවශ්‍ය කරුණකි.එමෙන්ම ඉදිරි මැතිවරනවලදී කප්පම් දේශපාලන ඉවතලා ශක්තිමත් පාර්ලිමේන්තු බලයක් නිර්මාණය කරගත හැකිවන ලෙස බහුතර මතය නියෝජනය වන පාර්ලිමේන්තුවක් පත්කර ගැනීමේ විවස්ථා සංශෝධන ඉදිරිපත් කළ යුතුය.එහිදී කොට්ඨාශයට මන්ත්‍රීවරයකු ලැබෙන අලුත් පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ නීති ගත කළ යුතුය. ඒ සඳහා දැනටමත් අවසන් කර අති දිනේෂ් ගුනවර්ධන මහතානගේ නායකත්වයෙන් යුත් කමිටුව මගින් යෝජනා කර ඇති යෝජනාවලිය යොදාගන හැක. ඒ සමගම විධායක ජනාධිපතිධූරය රැකෙන ව්යවස්ථා සංශෝධනයක් බවට එය පත් කරගත යුතුය. ජනාධිපතිධූරය රකිමින්ම ජනාධිපතිවරයා තේරීපත්වන ක්‍රියාවලිය තව දුරටත් ප්‍රජාතන්ත්‍රීය කල යුතුය.බහුතර චන්දය පමනක් සලකා බලන වත්මන් ක්‍රමය වෙනුවට චන්දය සහ භූමිය යන සාධක දෙයම සලකන දැනට ඇමරිකාවේ ක්‍රියාත්මක වන ආකාරය වැනි නව ක්‍රමයක් හරහා ජනාධිපතිවරයා පත් කරගැනීම කළ යුතුය. ඒ හරහා සුළුතර චන්ද කුට්ටි මත ජනාධිපතිවරයා තීරණය වන අසාධාරණ ක්‍රමය වෙනස් කර රටෙන්ම බහුතරය දිනන අපේක්ෂයා ජනාධිපතිවරයා බවට පත් කරගැනීමට හැකි වනු ඇති.

මීට අමතරව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා රට හදන ප්‍රතිපත්ති මාලාවේ සඳහන් කළ ආකාරයටම ශක්ති සම්පන්න යුක්තිගරුක ඉදිරිගාමී රටක් බිහි කරගැනීමේ කටයුතු ඒ අයුරින්ම ඉටු වනු ඇතැයි යන්න පොදු ජන අපේක්ෂාවයි. එහිදී අධ්‍යාපනයට තාක්ෂණයට මුල් තැන ලැබෙන යෝජනා මෙන්ම පහළ ආර්ථික මට්ටමේ ජනයා නගාසිටුවන යෝජනාද කී ලෙසමට ඉටු වනු ඇත්දැයි ජනතාව විමසිල්ලෙන් බලා සිටී,

"ඔබ ඔබේ යුතුකම ඉටු කරන්න. රට හදන රට රකින මගේ යුතුකම මම ඉටු කරනෙමි" යනුවෙන් මැතිවරණ ක්‍රියාවලිය පුරාම ඔහු දුන් පොරොන්දුව ඒ අයුරින්ම් ඉටු කරනු ඇතැයි යන්න අපේ අපේක්ෂාවයි. අපි සුභවාදීව නමුත් විමසිල්ලෙන් ඒ දෙස බලා සිටිමු.

(ජනවරමේ අරුත කුමක්ද යන යුතුකම ජාතික සංවිධානයේ මාධ්‍ය හමුවේදී ගෙවිඳු කුමාරතුංග මහතා පළකළ අදහස් ඇසුරින් )
සකස් කලේ - කැලුම් නිරංජන
-ඕස්ට්‍රේලියාවේ පළවන "තරණ" සිංහල පුවත්පතේ දෙසැම්බර් කලාපය 

 යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

ගෝඨගමනය අර්ථවත් කරන අලුත් පාර්ලිමේන්තුවක් පත්කර ගැනීමේ විභවය

19 වැනි සංශෝධනයෙන් පාර්ලිමේන්තුව පත් වී වසර 4 1/2ක් යාමට මත්තෙන් විසුරුවාහැරීමේ බලතල ජනාධිපතිවරයාගෙන් උදුරා ගෙන තිබෙන බැවින් ජනාධිපතිවරණයෙන් පසු ඉක්මන් මහ මැතිවරණයකට යෑමට නොහැකි වී තිබේ. 19න් පසු ඒ සඳහා අවස්ථාවක් නිර්මාණය වන්නේ පාර්ලිමේන්තුවේ 2/3ක යෝජනාවකිනි. එක්සත් ජාතික පක්ෂය එයට සම්පූර්ණයෙන්ම විරුද්ධය. ඒ ජනාධිපතිවරණයෙන් පසු කැඳවන ඉක්මන් මහ මැතිවරණයේදී, පක්ෂය තුළ එකිනෙකා කුලල් කා ගනිමින් තිබෙන වටපිටාවක එජාපය දැවැන්තම මැතිවරණ පරාජයට මුහුණ දීමට සිදුවන්නට නියමිත බැවිනි. ඒ දේශපාලන හැසිරීම අපට තේරුම් ගත හැකිය. නමුත් අවාසනාවට කරුණ මේ සම්බන්ධයෙන් ශ්‍රී.ල.නි.ප ද සිටින්නේ ඊට සමාන ස්ථාවරයකය. නමුත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ඉතා නිවැරදිව තීරණය කර තිබෙන්නේ තමන්ට ලැබෙන පළමු අවස්ථාවේදීම මහ මැතිවරණයක් සඳහා යොමු වීමටයි. ඒ හරහා ඔහුගේ ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාත්මක කළ හැකි ශක්තිමත් පාර්ලිමේන්තුවක් බිහි කරගැනීමටය.

225 ම එපාද?

2015 'යහපාලන' හවුල් ආණ්ඩුව පත්වී කල් නොගොස්ම බොහෝ දෙනාට ප්‍රත්‍යක්ෂ වූයේ ජේ.ආර් ජයවර්ධන මහතා ඉදිරිපත් කළ "ධර්මිෂ්ඨ රාජ්‍යය" මෙන්ම ව්‍යාජයකට තමන් යළිත් අසු වී ඇති බවයි. බලයට පත් වී මසක් යන්නට මත්තෙන් ඉතිහාසයේ සිදුවූ දැවැන්තම මූල්‍ය වංචාව, මහබැංකු වංචාව සිදුකළ ආණ්ඩුව යහපාලනය පිළිබඳ ආණ්ඩු සැදූ ජනයාගේ තිබූ බලාපොරොත්තු මහ දවල් විනාශ කර දැමීය. ඒ ජනයා ආණ්ඩුවේ ඒ යහපාලන විරෝධී ගමන ගැන කලකිරුණත් යහපාලන ව්‍යාජය තමාගේ දේශපාලන ජයග්‍රහණයට පමණක් භාවිතා කළ පිරිස් විසින් ඒ නැගුණු ජනතා විරෝධය ආණ්ඩුව දෙසට එල්ල වීම වැළැක්වීමට අපූරු උපක්‍රමයක් භාවිත කළේය. ඒ "ආණ්ඩුව ගෙදර යනු" කීම වෙනුවට "225 ම එපා" යනුවෙන් අලුත් සටන් පාඨයක් නිර්මාණය කිරීමයි. ඒ හරහා ආණ්ඩුවේ අසමත්කමට එරෙහි විරෝධය තනුක කිරීම මේ ව්‍යාපෘතිය කෘත්‍රිමව මෙහෙයවූ කණ්ඩායම්වල අපේක්ෂාව විය. එයට පොදුවේ දේශපාලනඥයා පිළිබඳ ගොඩ නැගී ඇති අඳුරු ප්‍රතිරූපය අනුබලයක් සැපයීය.

මේ ව්‍යාපෘතියේ ඊළඟ ඉලක්කය වූයේ ජනාධිපති ධුරයට පක්ෂ දේශපාලනයට පිටින් කෙනෙකු පොදු අපේක්ෂක ඔටුනු පලඳා කැන්දාගෙන ඒමයි. නමුත් එයට උත්ප්‍රේරක සැපයූ ජවිපෙ ඒ උත්සාහය අතරමග නවතා පක්ෂ නායකයා ජනාධිපති අපේක්ෂකයා ලෙස නම් කළේය. එජාපයද තමාගේ නියෝජ්‍ය නායකයා අපේක්ෂකයා බවට පත් කරගති. අපූරු කාරණය වන්නේ එම ව්‍යාපෘතියේ අයිතිකරුවන් ඊට ප්‍රතිවිරුද්ධ මගක් ගනිද්දී එහි ව්‍යාජත්වය පිළිබඳ සාධනීය මතයක් දැරූ බලවේගයේ අපේක්ෂකයා වූයේ 225න් එකෙකු නොවූ හිටපු ආරක්ෂක ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාය. ඇත්ත වශයෙන්ම 225ම එපා යනුවෙන් උත්කර්ෂයට නගමින් ඒ නිර්මාණය කළ මතය ගෝඨාභයගේ ජයග්‍රහණය තහවුරු වීමට උත්ප්‍රේරකයක් විය. සාම්ප්‍රදායික දේශපාලන විගාඩම්බර වෙනුවට මැතිවරණ ව්‍යාපාරය පුරාවට ඔහු පෙන්වූ දියුණු ප්‍රතිපත්තිමය දේශපාලනය ඒ 225ම එපා යනුවෙන් අවංකවම මතයක් දැරූ ජනයාගේ ආකර්ෂණයට හේතු විය. 2015 ආණ්ඩුවේ ආරක්ෂකයන් ඒ වෙනුවෙන් නිර්මාණය කළ මතය පාරාවලල්ලක් වූයේ එසේය.

ගෝඨා ගෙනා අලුත් දේශපාලනය

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගේ ජනාධිපතිවරණ එළැඹුම සුවිශේෂී එකක් විය. මැතිවරණ කාලය පුරාම එය දකින්නට ලැබුණි. එතෙක් පැවති එකිනෙකාට මඩ-අවලාද නගන සාම්ප්‍රදායික මජර දේශපාලනයට එය අභියෝගයක් විය.වෙනදා නොතිබූ ලෙස ප්‍රතිපත්තිමය කාරණා පිළිබඳ සංවාදයකට ජනාධිපතිවරණ වේදිකාව විවෘත වූයේ ඒ හරහාය. අවලාදවලින්ම දේශපාලනය වේදිකාව පිරවූ සමහර සුළු පක්ෂවලට පවා වෙනස් වන්නට ඒ වටපිටාව බල කෙරිණ. අවාසනාවට කරුණ වූයේ එජාප සන්ධානයේ අපේක්ෂකයාට ඒ දේශපාලන නරාවළෙන් ගොඩ ඒමට අවකාශයක් නොලැබීමයි. ප්‍රතිවාදියාට ජම්පර් අන්දන්නට, ජනේලයේ එල්ලන්නට, පණුවන් සේ කැපෙන්නට උදලු පහර දෙන්නට ඒ වේදිකාවේදී යෝජනා වන්නේ ඒ නිසාය. එමෙන්ම 'කිඹුල් ඩ්‍රයිවර්ලා'ගේ මාධ්‍ය හමු, ඇමරිකන් රාජ්‍ය නිලධාරීන්ගේ ව්‍යාජ වීඩියෝ පට නිර්මාණය කර මුදා හැරෙන්නේ ඒ නිසාය. එක අතකින් එය පුදුමයට කරුණක් නොවේ. ශ්‍රී ලාංකික දේශපාලනයේ කුප්‍රකට මඩ කප්පිත්තන් සියලු දෙනා පාහේ ඒ මැතිවරණ ක්‍රියාවලියේදී ඒ පාර්ශ්වයේ සිට සක්‍රීයව ක්‍රියාත්මක වෙද්දී ඊට වඩා වෙනස් එළඹුමක් අපේක්ෂා කිරීමම අනර්ථ සිතුවිල්ලකි.

ප්‍රතිපත්තිමය කාරණා අතින්ද ගෝඨාභය මහතාගේ දේශපාලන එළැඹුම සුවිශේෂී එකකි. විශේෂයෙන් ආර්ථික ඉදිරි පිම්මක් අපේක්ෂාවෙන් යෝජනා කළ බදු සංශෝධන, අධ්‍යාපනය හා තොරතුරු තාක්ෂණ ක්ෂේත්‍රයට යෝජනා කර තිබෙන ඉදිරිගාමී වැඩ පිළිවෙළ සහ දුප්පත්කම අඩු කිරීමේ රැකියා වැඩපිළිවෙළද ඒ අතින් ඉතා තීරණාත්මකය. දුප්පත්කම හිඟන්නාගේ තුවාලය කරගන්නා සාම්ප්‍රදායික හිඟන සුභසාධනය වෙනුවට දුප්පත් පවුල්වල රැකියා කළ හැකි නමුත් අධ්‍යාපන හෝ රැකියා සුදුසුකම් නොමැති පිරිසට යෝජනා කර ඇති රැකියා වැඩපිළිවෙළ වැනි ඉතා නිර්මාණශීලී වැඩපිළිවෙළ අපට ඉඟි කර පෙන්වන්නේ අප කෙමෙන් ගමන් කරමින් සිටිනුයේ සුපුරුදු පුරුදු පාරේම යන දේශපාලනයක නොවන බවයි. ආණ්ඩුව ගැන සහතික දීමට තවම ඉක්මන් වැඩි වුවත් පසුගියදා රඟදැක්වූ ස්විස් සුදු වෑන් නාඩගම හමුවේ ආණ්ඩුව පෙන්වූ විචක්ෂණශීලී පාරදෘෂ්‍ය මැදිහත්වීම අපට කියා දෙන්නේ ගෝඨා ගමන් කරන්නේ නැවුම්, අපේක්ෂා සහගත පාලනයක් කරා බවයි. ජාතියේ හදවත බඳු රුවන්වැලි සෑ මලුවේ සිට සපථ කළ ඒ ගමනේ නිසි ඵල ලබන්නට නම් තවත් පිම්මක් පැනීමට තිබේ. ඒ ඉදිරි මහමැතිවරණයයි.

මහමැතිවරණ අභියෝගය

මේ ඇත්තේ 2015 පාර්ලිමේන්තුවේම දිගුවකි. එදා මහමැතිවරණ ජයග්‍රහණයෙන් පසු මහින්ද රාජපක්ෂ පිලට ලැබුණු ජාතික ලැයිස්තු මන්ත්‍රී කෝටාව ජනාධිපති මෛත්‍රිපාල සිරිසේන මහතා විසින් අයුක්ති සහගත ලෙස කොල්ල කා ගත්තේය. ඒ සඳහා එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේ ලේකම්ව සුසිල් ප්‍රේමජයන්තගේ ලේකම් ධුරය පවා අත් හිටුවීමට සිරිසේන පාර්ශ්වය කටයුතු කළේ අයුක්ති සහගත අයුරිනි. එයින් නොනැවතුණු ඒ ක්‍රියාවලිය අවසන් වූයේ ජනතාව විසින් ඡන්දයෙන් පරාජය කර ගෙදර යැවූ කුප්‍රකට මන්ත්‍රීවරු රොත්තක් යළිත් ජනාධිපතිවරයාගේ අත්සනින් පාර්ලිමේන්තුවටත් එතැනින් නොනැවතී කැබිනට්ටුවටත් පත් කිරීමෙනි. මේ අයුක්ති සහගත ක්‍රියාවලිය එවකට ආණ්ඩුව නිර්මාණය වෙනුවෙන් ඉදිරියෙන්ම සිටි මාදුළුවාවේ සෝභිත නාහිමියන්ගේ පවා දැඩි දෝෂදර්ශනයටත් පිළිකුලටත් ලක් වූ අයුරු මතකය. මහ බැංකු හොරකම, පාස්කු ප්‍රහාරය, අනීතික රණවිරු දඩයම, බුදු දහමට මහා සංඝරත්නයට අවමන් කිරීම, දක්වා පැතිරුණු කරුණු රාශියකින් සැලකූ විට මෙය කල් ඉකුත් වූ පාර්ලිමේන්තුවකි. එය සුද්ධ කිරීම අත්‍යවශ්‍යයෙන් කළ යුත්තකි. එහිදී 'අනිවාර්ය නිවාඩු' යාමට සිදුවන පිරිස ඉතා විශාල වනු ඇති. එහිදී ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ අධිෂ්ඨානශීලී ගමනට අත්වැල් සැපයිය හැකි සබුද්ධික පර්ලිමේන්තු නියෝජිතයන්ගෙන් හැකි තරම් පාර්ලිමේන්තුව පුරවා ලීම අත්‍යවශ්‍ය කොන්දේසියකි. එසේ නොමැති වුවහොත් සිදුවන්නේ පරණ පුරුදු පාරේම යන සාම්ප්‍රදායික ගමනකි. පසුගියදා රාජ්‍ය ඇමැතිවරුන් පත් කිරීමේදී අත්දුටුවේ ඒ භයානක ඇත්තයි. කැබිනට් මණ්ඩලය ඉතා එඩිතර තීරණයක් ගෙන 16 දක්වා අඩු කළ ගෝඨාභය මහතාට රාජ්‍ය ඇමැතිවරුන් 38ක් පත් කිරීමට සිදු වූයේ මේ පරණ පාර්ලිමේන්තුව සමග ඊට වෙනස් ගමනක් යෑම කෙතරම් අසීරුද යන්න පසක් කරමිනි.

යළි 2004ක්?

අද අලුත් දේශපාලන අවකාශයක් නිර්මාණය වී තිබේ. මේ අලුත් තත්ත්වයේදී පැරණි දේශපාලන මගේම ගොස් ජයග්‍රහණය කිරීම සෑම පාර්ශ්වයකට අපහසු ඉල්ලක්කයකි. නමුත් මෙය ඉතා සීරුවෙන් හසුරුවාගත යුතු තත්ත්වයක් බව අපේ ගණන් බැලීමයි. එසේ නොමැති වුවහොත් තත්ත්වය දැනට වඩා අසීරු විය හැකිය. මෙවැනිම අවස්ථාවක් අපට මතක මෑත ඉතිහාසයේ තිබේ. ඒ 2004දී එවකට වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුව පරාජය කළ අවස්ථාවේ නිර්මාණය වූ තත්ත්වයයි. කුප්‍රකට සටන් විරාම ගිවිසුම හරහා බලවත් වූ කොටි සංවිධානය සමග සහවාසයක සිටි ආණ්ඩුවේ ගමන අවසන් කර අලුත් දේශපාලනයක් ඉල්ලා සිටි මොහොතකි එය. එවකට ජ.වි.පෙ, ජාතිකවාදී සංවිධාන සමග එක පෙළට දේශපාලනය කළ ජනප්‍රිය අවධියයි. ඒ නැවුම් බලාපොරොත්තු සමග බිහිකළ එ.ජ.නි. සන්ධානය ජයග්‍රහණය ලබද්දී ජවිපෙන් ඉදිරිපත් වූ අපේක්ෂකයන් 42 දෙනාගෙන් 41 දෙනෙකු ජයග්‍රණය කළේය. ඒ වැඩි දෙනෙක් දිස්ත්‍රික් මනාප ලැයිස්තුවේ මුලටම පැමිණියේ ඔවුන්ගේ නම් ගම් කාගේ කවුද යන කරුණු පවා නොදන්නා වටපිටාවකය. ගම්පහින් අනුර බණ්ඩාරණායක පරාජය කරමින් විජිත හේරත්, කොළඹින් විමල් වීරවංශ, බදුල්ලෙන් විද්‍යාරත්න ආදීන් මුලටම පැමිණ තිබුණි. කොළඹ ලැයිස්තුවේ මුල් තුන්දෙනාම ජවිපෙ මන්ත්‍රීවරුන් වීම ඒ අවස්ථාවේ ජනතා මතය හැසුරුණු ආකාරය හොඳින්ම පෙන්වන කැඩපතක් වැනිය. ජවිපෙන් පොල් පිත්තක් දැම්මත් ජයග්‍රහණය කළ හැකි ඉඩක් ඒ මොහොතේ නිර්මාණය වී තිබුණි.

පසුව ඔවුන් ඒ මගෙන් මතවාදීව පීලි පැන අද වන විට 3%ක් දක්වා පසුබැස සිටියත් එවකට ජනතාව ඔවුන් වෙත නැවුම් බලාපොරොත්තු දල්වාගෙන ඉතා කැමැත්තෙන් මනාපය ලබා දී තිබුණි. අද නැවතත් වසර 15 කට පසු එවැනිම දේශපාලන විභවයක් ඇති වෙමින් තිබේ. ඒ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගේ අලුත් දේශපාලන ප්‍රවේශයත් සමගයි. මෙවරත් මේ දේශපාලන අපේක්ෂාව වෙනුවෙන් පාර්ලිමේන්තුව අලුත් වන බවට සැකයක් නැත. ඒ විභවය පිරවීමට ජවිපෙ මෙවර අසමත්බව තහවුරු වී අවසන්ය. පසුගිය ආණ්ඩු කාලය පුරාම ආණ්ඩුව රැකි ආරක්ෂකයාගේ භූමිකාව ඉටු කළේ ජවිපෙ බව තවදුරටත් සැඟවිය නොහැකි ඇත්තකි. අතුරුදන්වූවන් පිළිබඳ පනත, පළාත් සභා ඡන්ද කල් දැමීමට ගෙනා පනත ආදී අයුක්ති සහගත පනත් බොහොමයකට අත ඔසවමින් රනිල් වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුව රැක්කේ ජවිපෙ ඒ දේශපාලනය විසිනි. එය ජවිපෙ වෙනුවෙන් කැමැත්තෙන් සිටි ජවිපෙ සාමාජිකයන් නොවන ජනතාවගේ පිළිකුලටත් ගර්හාවටත් හේතු විය. පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී ඇප අහිමි කරමින් ලැබූ දැවැන්ත පරාජය එහි එක් ප්‍රකාශිත අවස්ථාවකි.

අලුත් අවකාශය දැනුමෙන්, නිර්මාණශීලීත්වයෙන්, ස්වදේශිකත්වයෙන් පුරවමු

මේ කලකට පසු ලැබී ඇති විශිෂ්ට අවස්ථාවකි. මෙය ඉතා සීරුවෙන් කළමනාකරණය කර නොගතහොත් දැනට වඩා අවුලකට රට පත් වනු වැළැක්විය නොහැක. එබැවින් ඉදිරි මහමැතිවරණය සඳහා අපේක්ෂත්වය දෙද්දී හැකි තරම් අලුත් මුහුණුවලට අවස්ථාව දීම ගෝඨාභය ජනාධිපතිවරයා අතින් සිදු විය යුතු අත් හළ නොහැකි වගකීමකි. මුහුණු අලුත් වූ පමණින් ඵලක් නැත. අප 'උගතුන්ගෙන් පාර්ලිමේන්තුව පුරවමු' යන සටන් පාඨයේ ආධානග්‍රාහීව සිරවිය යුතුද නැත. හුදු උගතුන් නම් වුවමනා තරම් සොයාගත හැකිය. උගත්කම මේ අලුත් ප්‍රවේශයට සරිලන එකම සහ අවසන් සාධකය නොවන බව අපට වෛද්‍ය රාජිතගෙන්, ඉංජිනේරුවකු වන චම්පිකගෙන් නැත්නම් නීතීඥ රනිල්ගෙන් ප්‍රත්‍යක්ෂ කරගත හැකිය. උගත්කම අත්‍යවශ්‍ය නමුත් ඉන් එහා ගිය හෘද සාක්ෂියක්, අවංකත්වයක්, ස්වදේශිකත්වයක්, සංස්කෘතියක් සහිත මෙන්ම මව්බිම වෙනුවෙන් කොතරම් කැපකිරීමක් කළ හැකිද යන්නත් ඒ සඳහා ඉතිහාසය තුළ මව්බිමට තීරණාත්මක අවස්ථාවලදී ඔවුන්ගේ හැසිරීම කෙසේද යන්නත් අනිවාර්යයෙන්ම සලකා බැලිය යුතුය. එබැවින් සෑම දිස්ත්‍රික්කයක් තුළින්ම මේ පූර්ව සුදුසුකම් සපුරන රටට හිතවත් ජාතිමාමක වැදගත් තරුණ පිරිසක් මේ ප්‍රවාහයට එක් කරගැනීමට කළ හැකි සියලු උත්සාහයන් දැරිය යුතුය. එහිදී ජ්‍යෙෂ්ඨයන්ට අසාධාරණයක් කළ යුතුද නොවේ. රට දැය සමය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින ඔවුන් වෙත ඇති ජනතා අභිලාෂයන්ට ඇති ඉඩ නොඇහිරීමටද වග බලාගත යුතුය.

මේ නිර්මාණය වෙමින් ඇති අලුත් විභවය රටට හිතවත් අයුරින් හසුරුවා ගැනීම අප හමුවේ අද ඇති අත් හළ නොහැකි යුතුකමයි.

-කැලුම් නිරංජන

යුතුකම සංවාද කවය

www.yuthukama.com: 
Like us on facebook https://www.facebook.com/yuthukama

පරාජයේ පීතෘවරු සමග ජවිපෙ වඳවෙමින් යන රතු ලැයිස්තුවට?

ජාතික ජනබලවේගයේ ජනාධිපති ධූර අපේක්ෂකයා ලෙස අනුර කුමාර දිසානායක මහතා පත් වූ අවස්ථාවේ අපි 'පරාජයේ පීතෲවරු අභිෂේක කරවීම' යන මැයෙන් අරුණෙහි ලිපියක් පළ කළෙමු. එහිදී පැහැදිලි කරන්නට උත්සාහ කළේ ජවිපෙ මේ ගමන් කරමින් සිටින්නේ එදා සෝමවංශ අමරසිංහ මහතාගේ යුගයෙන් ඇරඹි ජයග්‍රහණයේ මාවත ආපසු හැරවූ පරාජයේ පියවරුන් සමග බවය. එය කොතෙක් දුරට ජවිපෙ ඉදිරි ජයග්‍රහණ වලකාලනු ඇත්දැයි අප ප්‍රශ්න කළෙමු. මැතිවරණ ප්‍රතිඵල ලැබී තිබේ . අප අනුමාන කළ පරිදිම තමන් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඉතිහාසයේ ලැබූ දැවැන්ත මැතිවරණ පරාජය ලබා තිබේ. ජනාධිපතිවරණ ඉතිහාසයේ ජවිපෙ මීට පෙර තරග කර තිබුණේ දෙවරක් පමණි. එකක් 1982 දී රෝහණ විජේවීර සහෝදරයා නායකයා ලෙසත් ඉන් පසු 1999 නන්දන ගුණතිලක සහෝදරයා ජනාධිපති අපේක්ෂකයා ලෙස ඉදිරිපත් වීමයි.

මෙවර සුවිශේෂී වූයේ වසර විස්සකට පමණ පසු ජවිපෙ ජනාධිපති ධූරය සඳහා අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් කිරීමයි.1999න් පසු අවස්ථා කිහිපයකදී ඔවුන් ක්‍රියා කළේ ප්‍රධාන පක්ෂය හෝ සන්ධානය එකතුවන අපේක්ෂකයෙකුගේ ජයග්‍රහණය වෙනුවෙන් තම පක්ෂය කැපකිරීමට. 2005දී මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාටත් 2010දී සරත් ෆොන්සේකා මහතාටත් 2015 මෛත්‍රිපාල සිරිසේන මහතාට ඔවුන් තම සහයෝගය දැක්වීය.චන්දය දුන්හ.
වසර විස්සකට පමණ පසු ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වූ මේ සුවිශේෂී අවස්ථාවේ ඔවුන්ට අත්වූයේ ඉතිහාසයේ ජවිපෙ ලබා ගත් දැවැන්තම මැතිවරණ පරාජයටයි. එය හුදු ඉලක්කම් වලින් එහාට ගිය පරාජයකි. ඉලක්කම් වලින් පමණක් ගතහොත් 1982 දී රෝහණ විජේවීර සහෝදරයා ලබාගත් 4.19%, 1998 නන්දන ගුණතිලක සහෝදරයා ලබා ගත් 4.08% ප්‍රතිශතයවත් මෙවර වසර විස්සකට පසුවත් ලබාගැනීමට ඔවුන් අසමත් විය.ඒ වෙනුවට ඔවුන්ට ලබාගත හැකි වූයේ 3.16% චන්ද ප්‍රතිශතයක් පමණි.

අපේක්ෂාවේ අපේක්ෂකයාගේ අපේක්ෂාව

ජනාධිපතිවරණය යනු ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට මුහුණ දීමට අපහසුම මැතිවරණය බව සැබෑය. නාධිපතිධූරය අරබයා ජවිපෙ දක්වන මාරාන්තික විරොධයට එයත් එක් සාධකයකි.වසර කිහිපයක් තිස්සේ ඔවුන් මේ මර උගුලෙන් ගැලවිය හැකි මං සෙවීය. මෑතකදීම විසිවැනි සංශෝධනය හරහාද ඔවුන් උත්සාහය ගැනිණ. නමුත් එය නියමිත පරිදි සිදු කරගැනීමට තිබූ වටපිටාව හමුවේ නොහැකි විය. ඉන්පසු ඔවුන් උත්සාහ කළේ ජනාධිපති ධුරය සඳහා පක්ෂ දේශපාලනයෙන් ඔබ්බෙහි සිටින වෘත්තීයවේදියෙකු වැන්නකු ඉදිරිපත් කර පිම්මක් පැනීමටය. 222 එපා යන සටන් පාඨය උත්කෘෂ්ටයට නැගෙන්නේ ඒ පසුබිමෙහිය.
පසුගිය පළාත් පාලන චන්දයේදී කොළඹ නගර සභාවේ නගරාධිපතිධූරයට ජවිපෙන් තරඟ කල විශේෂඥ වෛද්‍ය රනිල් ජයසේන මහතා මේ පිළිබඳ ඉතා හොඳ ඉඟියක් පසුගියදා ප්‍රකාශ කර තිබිණි. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සමඟ එක්ව යන දේශපාලනයෙන් පසුගියදා ඉවත් වෙමින් යමින් ඔහු පැවසුවේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ජනාධිපතිවරණය හා අරබයා නිර්පාක්ෂික වෘත්තීයවේදී පොදු අපේක්ෂකයකු පත් කිරීම පිළිබඳ අභ්‍යන්තර සාකච්ඡාවක් කරමින් සිටි බවය. නමුත් හිටි හැටියේ ඒ සියලු සාකච්ඡා අතහැර දමා අනුර දිසානායක මහතා ජනාධිපති ධුරය සඳහා නම් කෙරුණු බවයි රනිල් ජයසේන මහතා චෝදනාත්මවක පවසා සිටියේ.
අනුර කුමාර දිසානයක මහතා මහා ජනාධිපතිධූර අපේක්ෂක ලෙස ඉදිරිපත් වන්නේ ජනාධිපති ධූරය අපේක්ෂාවෙන් නොවන බව ඕනෑම අයෙකුට පැහැදිලිය. ඔවුන් උත්සාහ කළේ ජනාධිපතිවරණයේ දී ලැබෙන දැවැන්ත පිම්ම හරහා ඊලඟ මහමැතිවරණයේදී දැවැන්ත පාර්ලිමේන්තු බලයක් අත්පත් කර ගැනීමයි. ඔවුන් අවම තරමේ සියයට 10 ක ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් වෙනුවෙන් සිය මැතිවරණය මෙහෙයවීය.

කිසිදා නොකළ මැතිවරණ ප්‍රචාරණය

ජවිපෙ සාමාන්‍යයෙන් මැතිවරණවලදී වැඩිපුර බර යොදන්නේ ප්‍රතිපත්තිමය කාරණා කෙරෙහිය. අපේක්ෂකයාගේ හැඩරුව- ඇඳුම් පැළඳුම්- ගමන බිමන -කතාබහ පිළිබඳ ඔවුන්ගේ අවධානය එතරම් යොමු නොවිණි. නන්දන ගුණතිලක මහතා ඊට කදිම උදාහරණයයි. නමුත් මෙවර ඒ සියල්ල වෙනස් වී තිබිණි. අනුර කුමාර දිසානායක මහතා මහත් උත්කර්ෂයට නගමින් මැතිවරණ ක්‍රියාවලිය ආරම්භ වූයේ ගෝල්ෆේස් පිටියේ පැවති දැවැන්ත මහජන රැලියකිනි. එයද මෙතෙක් ජවිපෙ ජවිපෙ විසින් පවත්වාගෙන ගිය මැතිවරණ රැළි වලට වඩා හැඩයෙන් පමණක් නොව ගුණයෙන් ද වෙනස්විය. ඉතිහාසයේ ප්‍රථම වතාවට අනෙකුත් පක්ෂ හා සම වෙමින් ජවිපෙ ගම් මට්ටමේ අහිංසකයන් තමාගේ රැළිය විශාල කරගැනීම සඳහා නොයෙක් ආකාරයේ උපක්‍රම යොදා කොළඹට ඇද්දහ. වෙනදා වැඩිපුර පාක්ෂිකයන්ගෙන් පිරෙන දේශපාලන එළිය මෙවර සාමාන්‍ය ජනතාව කාන්තාවන් සහ ඉතා වැඩි වශයෙන් කුඩා දරුවන් ගෙන් පිරී ඉතිරී ගියේ එහෙයිනි. ඔවුන්ට අවශ්‍ය වූයේ කෙක්කෙන් හෝ කොක්කෙන් තමන් දැවැන්ත දේශපාලන පිම්මක් පනින්නට සූදානම් බව පිටට පෙන්වන්නටය. ඒ හරහා දැවැන්ත රැල්ලක් නිර්මාණය වී ජනාධිපතිවරණයේ දී එතෙක් මෙතෙක් නොලැබූ ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ඔවුන්ට ලැබෙයිද ඔවුන් අපේක්ෂා කළාට සැක නැත. ඊට අමතරව ජනාධිපති ධූර අපේක්ෂකයා පිළිබඳ දැවැන්ත ප්‍රතිරූපයක් නැංවීමට ඔවුන් ක්‍රියා කළේය. දැවැන්ත කටවුට් - දැවැන්ත රැළි - දැවැන්ත ප්‍රචාරණය යොදාගෙන ඉතිහාසයේ මෙතෙක් නොදුටු අන්දමේ දැවැන්ත මැතිවරණ ප්‍රචාරණ ක්‍රියාවලියට ඔවුන් දායක විය. ඒ සමඟම ජාතික ජනබලවේගය හරහා නොයෙක් කණ්ඩායම් ඒකරාශී කිරීමට උත්සාහ කෙළේය පසුගිය මැතිවරණයේ දී හංස සන්ධානයේ සිටි ඊනියා සිවිල් සමාජ බහුතරය මෙවර ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ විසින් අත්පත් කරගෙන තිබුණි.

පරාජයේ පරිමාණය සහ හේතු

නමුත් ඉතාමත් අසීරු තත්ත්වයන් යටතේ රෝහණ විජේවීර විසින් 1982 ලබාගත් 4.19 ප්‍රතිශතය වත් ලබාගැනීමට මෙතරම් දැවැන්ත මැතිවරණ ප්‍රචාරණ ක්‍රියාවලියක නිරත වූ ජවිපෙට නොහැකි විය.විශේෂයෙන් ජවිපෙ ශක්තිමත් බලකොටු ප්‍රදේශ පවා මෙවර සෝදාපාළුවට ලක් විය .ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ වරක් දෙවරක් බලය ලබාගත් තිස්සමහාරාමය පවා එදා ඔවුන් ලබාගත් ඡන්ද ගන්නට වඩා අඩක් දක්වා අඩුකර ගැනීමට ඔවුන්ගේ දේශපාලනය ජනතාව විසින් ප්‍රතික්ෂේප කරන මට්ටමකට වැටී තිබේ. සෑම මැතිවරණ පරාජයකට පසු ජවිපෙ පෙන්නුම් කිරීමට උත්සාහ කළේ එය තමන් කැමති කුමන හෝ මැතිවරණයක් සමග සසඳා ඊට වඩා ඡන්ද එකක් දෙකක් හෝ වැඩි ප්‍රමාණයක් ලබාගත්තේ යැයි මහා ජයග්‍රහණයක් ලැබූ ආකාරයට ඉතා කෘතීම හැසිරීමකි. නමුත් ඔවුන්ට මෙවර එය කළ නොහැකි වී තිබේ.
අප පසුගිය ලිපියෙන් පෙන්වා දුන් ආකාරයට ජවිපෙ නායකත්වය යනු මේ ලබන පරාජයේ නියම පීතෲවරුන්ය.අප එසේ කියන්නේ නිකම් නොවේ.
එදා 2004 දී සමගි සන්ධාන ආණ්ඩුව හදා ජවිපෙ මන්ත්‍රී ධුර 41ක් ලබාගත් අවස්ථාව ජවිපෙ නායකයාට අනුව ඔවුන්ගේ පරාජයේ මුල් අවස්ථාවයි .ඔවුන්ට වැරදුණු අවස්ථාවයි.

උපුටා ගැනීම:
" 1998 සිට 2010 දක්වා අපේ දේශපාලන ගමන් මග දෙස අපි ආපසු හැරී බැලීමක් කළා. එහිදී අපි හඳුනාගත්තා අපේ පක්ෂයේ හැරවුම කොතනද කියල. ඒ තමයි 2004 සන්ධානය. අප 2004 දක්වා ආපු ගමන් මග 2004න් සන්ධානයෙන් පසු වෙනත් දිශාවකට හැරුනා. එය තමයි අපේ දේශපාලන කඩාවැටීමේ හැරවුම් ලක්ෂය"
"2004 සන්ධානයක් පිළිබඳ සාකච්චාවෙදි මට වෙනම ස්ථාවරයක් තිබුනා. ඒක මධ්‍යම කාරක සභාව හොඳින් දන්නව. 2005, 2010 ජනාධිපතිවරණයේදී මට වෙනම ස්ථාවරයක් තිබුණා. ඒ ස්ථවරය අනිත් අයගේ ස්ථාවරවලට වඩා වෙනස් වෙන්නත් පුළුවන්. "
-අනුර කුමාර දිසානායක - Daily Mirror 2014 පෙබරවාරි 07

එදා ඒ මන්ත්‍රී ධුර 41ක් ලැබූ අවස්ථාව හරියට කළමනාකරණය කර ගත්තේ නම් ඉන්පසු උපක්‍රම ඒ මත තීරණය කර ගත්තේ නම් අද වන විට ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ සිටින්නේ 3% මට්ටමේ නොව යූඇන්පියට පවා අභියෝගයක් විය හැකි මට්ටමේ දැවැන්ත දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් බවට පත්වී හමාරය. නමුත් සෝමවංශ අමරසිංහ මහතා කියූ පරිදි ඔවුන් තෝරා ගත්තේ සිරිසඟබො භූමිකාවයි. ඔහු මධ්‍යම කාරක සභාවට පෙන්වා දී තිබෙන්නේ ඒ භූමිකාව අවසන් වන්නේ ජවිපෙ තවත් සම සමාජයක් , කොමියුනිස්ට් පක්ෂයක් බවට පත් වීමෙන් බවයි. අද සිදුවෙමින් ඇත්තේ එය නොවේ ද?

ජවිපෙ මේ ලැබූ දැවැන්ත පරාජයන් කිසිසේත්ම අහම්බයක් නම් නොවේ. ඔවුන් 2015න් ඇරඹි යහපාලන ආණ්ඩුවේ ප්‍රධානතම සම්පත්දායකයා විය. රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා විසින් ඉදිරිපත් කළ විනාශකාරි අණපනත් සියල්ලටම පාහේ නොයෙකුත් හේතු දක්වා එකඟවීමට අනුර කුමාර ප්‍රමුඛ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ කටයුතු කළේය.
අතුරුදන්වීමේ කාර්යාල පනත , පළාත් සභා මැතිවරණය කල් දැමීමට ගෙනා පනත ආදිය ඊට හොඳම නිදසුන්ය.

ඉන්පසු ඔවුන් ඇඟිලි ගනිමින් සිටියේ බෙදුම්වාදී පෙඩරල් ව්‍යවස්ථාව පාර්ලිමේන්තු ඉදිරිපත් වන තෙක්ය. සුමන්තිරම් සමග එක පෙළට සිට බෙදුම්වාදී ව්‍යවස්ථාව සම්මත කර ගන්නටය.
ඒ සඳහා ඔවුන් පක්ෂය ඇතුළේ ඊට පෙර තිබූ දේශහිතෛශී මතවාදය හකුළා දමා නායකත්වයටම සරිලන පරිදි කුප්‍රකට එන්ජීඕ මතවාදය සමග අනුගත වී තිබිණි. ජවිපෙ හිටපු ලේකම්වරයෙකු වූ ලයනල් බෝපගේ මෙහිදී හොඳ උදාහරණයකි.
ඔහු අසූව දශකයේ ජවිපෙ හැර යන්නේ රෝහණ විජේවීර සමඟ උතුරේ අරගලයට දෙන විසඳුම සම්බන්ධව න්‍යායික ගැටුමක් ඇති කරගෙනය. ඒ බෙදුම්වාදය ශක්තිමත් කරන බලය බෙදාහැරීමක් , ස්වයංතීරණ අයිතිය මත බලය බෙදාහැරීමක් මත විශ්වාසය තබාය. නමුත් රෝහණ විජේවීර සහෝදරයා විසින් ඒ මතවාදය පක්ෂය ඇතුළේ පරාජය කෙරිණි. ඊළාම් අරගලයට විසඳුම කුමක්ද යන්න මැයෙන් දැවැන්ත විශ්ලේෂනයක් ඉදිරිපත් කරමින් ඔහු ජවිපෙ මතවාදය තීරණාත්මක ලෙස බෙදුම්වාදයට එරෙහි අස්ථානයක පිහිටි විය. නමුත් අද සිදුව ඇත්තේ කුමක්ද?
ඒ බෝපගේම අනුර කුමාර දිසානායක මහතාගේ කරට අත දමාගනිමින් අලුත් බලාපොරොත්තුවක් යනුවෙන් උදම් අනමින් සිටියි.
එහ හුදු කරට අත දා ගැනීමක් පමණක්ම නොවේ. ලයනල් බෝපගේ එදත් පෙනී සිටින්නේ බෙදුම්වාදයක් ස්වයංතීරණ අයිතිය ලබා දීමත් මතය ඔහු දේශපාලනය තෝරන්නෙ ඒ මත සිටය. අනුර කුමාර දිසානායක මහතා ලයනල් බෝපගේ කරට අත දාන්නේ ඒ ස්ථාවරයට ඔවුන්ද අද තල්ලු වී ඇති නිසාය.

ජවිපෙ පහළ මට්ටමේ කාඩරය විසින් සමාජ ජාලා හා වෙනත් මාධ්‍ය හරහා ප්‍රකාශ කරමින් සිටින්නේ තමන්ට ඡන්ද අඩුවූයේ ජවිපෙ ඡන්ද එජාපය පරාජය කිරීමේ අපේක්ෂාවෙන් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාට දුන් බැවින් බවයි. ඇත්තටම එහි ඇත්තේ ඉතා සීමිත ඇත්තකි.මක් නිසාද යත් අපගේ ගණන් බැලීම අනුව නම් ඉතාමත් වැඩි ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ වෙතින් ගිලිහී ගියේ ගොඨාභය පාර්ශ්වයට නොව සජිත් පාර්ශ්වයට බවයි. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණය සහය දෙන්නෙකු වශයෙන් ප්‍රකට, ජනතා ජාතික ජනබලවේගය ප්‍රතිපත්ති සකසන්නකුද වන ආචාර්‍ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි මහතා පැවසූ මේ සටහන ඊට සාක්ෂි දරනවා ඇති. ඔහු එහිදී ප්‍රකාශ කරන්නේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ පාක්ෂිකයින් ගෝඨාභය පැරදවීමේ අපේක්ෂාවෙන් සජිත් ට චන්දය දුන් බවයි.

උපුටා ගැනීම:
" අනුරට ඡන්ද අඩුවූයේ ඇයි?
අනුරට ඡන්ද අඩුවීමට හේතුව ලංකාවේ ඡන්ද දායකයා මෝඩ වීම නොව බුද්ධිමත් වීමයි. හැබැයි බුද්ධිමත් වීම යනු අප ඔවුන්ගෙන අපෙක්ෂා කරන හැසිරීම ඔවුන් විසින් පෙන්නුම් කරනු ලැබීම නොවේ. ජනාධිපතිවරණයකදී ජය ගන්නේ එක් අපේක්ෂකයෙක් පමණි. ඒ නිසා ඡන්දය දෙන ඡන්දදායකයාට මුලින්ම තීරණය කරන්න වෙනවා තමන් කිසියම් අපේක්ෂකයෙකුගේ ජය වෙනුවෙන් ඍජුවම ඡන්දය පාවිච්චි කරනවාද යන්න. අපගේ යෝජනාව වූයේ එසේ නොකරන ලෙසයි. අනුර ජය නොගන්නා බව අප මෙන්ම ලංකාවේ සමස්ත ඡන්දදායක ප්‍රජාවද දැන සිටියේය. ඒ නිසා අනුරට ඡන්දය දීමට කැමැත්තෙන් සිටි අය අතරින් එසේ කිරීමට හැකි වූයේ කිසියම් අපේක්ෂකයෙකුගේ ජය වෙනුවෙන් පෙනී නොසිටින අයට පමණි. නමුත් අනුරට ඡන්දය දීමට සූදානම් සිටි බොහෝ දෙනෙකුට ගෝඨා දිනීම වැලැක්වීමට ද අවශ්‍ය වී තිබිණි. විශේෂයෙන් දෙමළ හා මුස්ලිම් ඡන්දදායක බහුතරය සම්බන්ධ තත්වය එසේ වීය. එය කිරීමට තිබූ ප්‍රායෝගික පියවර ලෙස ඔවුන් දුටුවේ සජිත් ජයග්‍රහණය කරවීමයි. මේ නිසා බොහෝ දෙනෙක් මේ අරමුණු දෙකම එකට සාක්ෂාත්කරගැනීමට උත්සාහ කලේ සජිත්ට පළමු මනාපයද, අනුරට දෙවෙනි මනාපයද දීමෙනි. සමහර විට අනුරට දෙවෙනි මනාපය දීමේ තේරුමක් නැති නිසා සජිත්ට පමණක් ඡන්දය දුන්නාද විය හැක. "
ආචාර්‍යය නිර්මාල් දේවසිරි
-2019 නොවැ 17

ජවිපෙ වත්මන් නායකත්වයෙන් පසුගිය අවුරුදු පහක් පුරාම ක්‍රියාත්මක කළේ නිල් වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුව රකින පිළිවෙතක් බව සැඟවීමට උත්සහ කිරීම නිශ්ඵල උත්සහයකි. ඔවුන් ඒ අණ්ඩුවේ දැවැන්ත වැරදි හමුවේ පවා ක්‍රියා කළේ ඒවාට ඉරටුවෙන් තලමින් රාජපක්ෂ පාර්ශවයට කුළුගෙඩියෙන් තලන විෂම ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කරමින් ය. එයින් ලබා දුන් පණිවිඩය ජවිපෙ පාක්ෂිකයාට නොවැටහෙන්නට හේතුවක් නැත. තම නායකත්වය විසින් දැඩිව පහර දෙන පාර්ශවය කුමක්දැයි හොඳින් හඳුනා ගත් ඔවුන් ඒ හරහා තමන්ගේ ප්‍රධාන සතුරා බවට පත්කර ගත්තේය ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ප්‍රමුඛ පාර්ශවයයි. ඉතා තීරණාත්මක මේ මොහොතේ අනුර කුමාර දිනනවාට වඩා ඔවුන්ට ගෝඨාභය පැරදවීම ප්‍රධාන වන්නේ ඒ වටපිටාව තුළය.
අනෙක් පසින් පසුගිය ආණ්ඩුවේ ප්‍රබල ම කොටස්කරුවා වූ ජවිපෙ පරාජය නොවී එක්සත් ජාතික පක්ෂය පමණක් දැවැන්ත පරාජයට පත් වීමට කිසිසේත් ඉඩක් නැත. මේ කණ්ඩායම් දෙකම එකවර එකට දැවැන්ත ලෙස පරාජය වූයේ මේ කණ්ඩායම් දෙකේ තිබූ ඒකමතිය නිසාය. නැතිනම් ආණ්ඩු පක්ෂය පරාජය වද්දී විපක්ෂයේ යැයි කියාගන්නා කණ්ඩායමක් ඊට වඩා දරුණු ලෙස පරාජය වන්නේ කෙසේද ? විජාතික මනස්, විජාතික න්‍යායපත්‍රයන් ඇත්තන් පෙරමුණේ තබා 'ජාතික' ලේබලය ඇලවූ පෙරමුණු අටෙව්වාට එය ජාතික වන්නේ නැත. පසුගිය කාලය පුරාම රනිල් වික්‍රමසිංහගේ රැස් වලල්ලේ සිට බෙදුම්වාදී ව්‍යවස්ථාව නිර්මාණය කර දීමට දිවා රෑ වෙහෙසුනු බෙදුම්වාදී කප්පිත්තන් අලුත් පරපුරේ විකෘති නලු බට්ටන් , සිරිමහ බෝධිය යට අඩියක් ගැසීමට කල් මරන මානසික ව්‍යාධි ඇත්තවුන්, ජේතවනාරාමයට කුණු පුරවන්නට බලා සිටි සමනළියන්, බුදුන්ගේ රස්තියාදුව ගැන කුණුහරුප ලියූ රස්තියාදුකාරයන් අනුර කුමාර ජනපති කරන වේදිකාවේ කෑ මොර දෙද්දී මීට වඩා වෙනස් ප්‍රතිඵලයක් ලැබුනේ නම්ය අප පුදුම විය යුත්තේ .

-කැලුම් නිරංජන
අරුණ : 2019-11-25

යුතුකම සංවාද කවය

www.yuthukama.com
Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

මෙල්බර්න් අපේ ජනපති නාගා සහ තවත් රස කතා

-කැලුම් නිරංජන-කතා කළ යුතු මාතෘකා කොතෙක් පැවතියත් මේ සටහන තබන්නට සිත් වූයේ පසුගියදා , ජනාධිපති ධූරයට තරඟ වදින්නේ යැයි කියන නාගානන්ද කොඩිතුවක්කු මහතාගේ මූලිකත්වයෙන් මෙල්බර්න් නුවරදී පැවැති රැස්වීමක ඡායාරූප කිහිපයක් මුහුණු පොතේ මිත්‍රයෙකු විසින් අපූරු සටහනක් සමග පළකර තිබෙනු දැකීමෙනි.
ඔහු එහි සඳහන් කර තිබුනේ "මේල්බර්න් අපේ ජනපති Naga". එය අපූරු සටහනක් වන්නේ නාගානන්ද කොඩිතුවක්කු යනු ජනාධිපති වන්නට තබා 2015 සිද්ධාලේප වෙදමහත්තයා ලබා ගත් චන්ද ගණනවත් ලබා ගැනීමට හැකි විභවයක්, දැනට මෙරට බිම් මට්ටමේ පෙනෙන්නටවත් නැති ප්‍රායෝගික තත්වය යටතේය. එසේ තිබියදී "මෙල්බර්න් අපේ ජනපති නාගා" යැයි සිතන්නට හැකි මානසිකත්වයක් උගත් යැයි සම්මත පිරිස් අතලොස්සක් අතර හෝ ඇතිවන්නට හේතු වන්නට ඇත්තේ කුමක් ද? එය විමසා බලන්නට මත්තෙන් නාගානන්ද කොඩිතුවක්කු මහතා ඉදිරිපත් කරන මූලිකම අදහස, එනම් ජනාධිපතිවරණයෙන් ජයගත් විගසම බලාත්මක වන්නේ යැයි කියන ස්වයංජාත ව්‍යවස්ථාව පිළිබඳ මඳක් විමසා බලමු.

ස්වයං ජාත මනස්ගාත

නාගානන්ද කොඩිතුවක්කු මහතාගේ ප්‍රධානතම ප්‍රචාරක උපක්‍රමය වී ඇත්තේ ඔහුගේ ස්වයංජාත ව්‍යවස්ථාවයි. සරලව ගතහොත් එමගින් ඔහු ප්‍රකාශ කරන්නේ ඊලඟ ජනාධිපතිවරණයට ඔහු විසින් නිර්මාණය කර ඇති ව්‍යවස්ථා සංශෝධන කෙටුම්පත සඳහා ජනවරමක් ලබා ගන්නා බවයි. ඒ හරහා දැනට බලාත්මක ව්‍යවස්ථාව සම්පූර්ණයෙන් බලරහිත වී පත්වී පැය 24ක් ඇතුලත ඔහුගේ ව්‍යවස්ථාව රටේ උත්තරීතර නීතිය බවට පත් වෙන බවයි. ඒ තුලින් දැනට පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින නියෝජිතයන් 225 දෙනාම බලරහිත වී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය වැනි ආයතනයන් සඳහාද අලුතින්ම විනිසුරුවරුන් පත් වෙන බවයි.

වර්තමාන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව යටතේ ජනමත විචාරණයකින් තොරව වෙනස් කළ නොහැකි වගන්ති 12ක් අඩංගු වේ. එය ව්‍යවස්ථාවේ පාදමයි. ඒ පාදම මත සිට ඕනෑම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් පාර්ලිමේන්තුවේ 2/3 ක බහුතරයෙන් සම්මත කරගත හැකිය. වගන්ති 12 කින් යුතු පාදමේ කොටසක් හෝ සම්පූර්ණයෙන් ගලවා දැමීමට නම් පාර්ලිමේන්තුවේ 2/3 ක් සහ ජනමත විචාරණයක් අත්‍යවශ්‍ය වේ. මේ වගන්ති 12 ක ආවරණය ලබා ඇති අංශ වන්නේ රටේ නම , රට ඒකීය රාජ්‍යයක් යන බව, බුද්ධාගමට ප්‍රමුඛස්ථානය හිමිවිය යුතුය යන්න, ජාතික කොඩිය , ජාතික ගීය ,පාර්ලිමේන්තුවේ හෝ ජනාධිපතිවරයාගේ ධූර කාලය වෙනස් කිරීම , ජනතා පරමාධිපත්‍යය ජනතාව සතුය යන අතිශක තීරණාත්මක කරුණුය. ව්‍යවස්ථාව තුල එවැනි ආවරණයක් යොදා ඇත්තේ හිතෙන හිතෙන කෙනෙකුට හිතෙන හිතෙන පරිදි මේ පාදම වෙනස් කිරීමට ඇති ඉඩ අහුරමිනි. ජේ ආර් ජයවර්ධන මහතාගේ 77 ව්‍යවස්ථාව පිළිබඳ කොතරම් විවේචන තිබුණත් මේ වගන්ති 12න් ලැබුණු ආවරණය නම් පැසසිය යුත්තකි.
නාගානන්ද මහතාට මේ කිසිවක් වැඩක් නැත. ඔහු විස්තර කරන ක්‍රියාවලියේ ඇති ඇති අප්‍රායෝගිකත්වය ව්යවස්ථා සම්පාදන නීතිය පිළිබඳ අග්‍රගණ්‍ය විශාරදයෙකු සේ සැලකෙන ජනාධිපති නීතීඥ මනෝහර ද සිල්වා මහතා "ව්‍යයව්ස්ථා සංශෝධන" ග්‍රන්ථයේ අඩංගු පහත වගන්ති කිහිපයෙන් පැහැදිලි විය යුතුය.

"වර්තමාන ව්‍යවස්ථාවට අනුව ජනතා පරමාධිපත්‍ය ජනතාව සතු වන බවත් අය අන්සතු කළ නොහැකි බවත් , පරමාධිපත්‍යට පාලන බලතල ,මූලික අයිතිවාසිකම් හා ජන්ද බලයද ඇතුළත් වන බවත් ,ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 3 වැනි වගන්තියේ දැක්වේ.
මේ වගන්තියේ ගැබ් වී ඇති අදහස නම් ශ්‍රී ලංකා ජනරජයේ පරමාධිපත්‍ය සමස්ථ ශ්‍රී ලංකා ජනතාව සතු බවත් සමස්ථ ජනතාව සතු මේ පරමාධිපත්‍ය බලය අන්සතු කළ නොහැකි බවත්ය. පරමාධ්හිපත්‍යයේ කොටසක් වන පාලන බලය විධායක බලය ව්‍යවස්ථාදායක බලය හා අධිකරණ බලය යන තුන් වැදෑරුම් බලයන්ගෙන් සංයුක්ත වේ. ශ්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව , ජනතාව වෙනුවෙන් නීති සෑදීමේ ව්‍යවස්ථාදායක බලය පාර්ලිමේන්තුව වෙතත් , ජනතාව වෙනුවෙන් සාදනු ලබන නීතික්‍රියාත්මක කිරීමේ විධායක බලය ජනාධිපති වෙතත් රාජ්‍යය බලය නිසි ලෙස ක්‍රියාවේ යෙදෙනවාදැයි පිරික්සීමේ බලය අධිකරණය මගින් පාර්ලිමේන්තුව වෙතත් පවරා ඇත.

ජනතාවගේ මේ පරමාධිපත්‍යය ක්‍රියාත්මක කළ යුතු ආකාරය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 4 වැනි වගන්තියේ විස්තර වේ. ජනතාව සතු ව්‍යවස්ථාදායක බලය සමස්ථ ජනතාව විසින් තෝරා පත් කරගත් මහජන මන්ත්‍රීන්ගෙන් සමන්විත පාර්ලිමේන්තුව විසින් ද , ජනතාව සතු විධායක බලය සමස්ථ ජනතාව විසින් ජනාධිපතිවරණයකදී තෝරා පත් කරගත් ජනාධිපතිවරයා විසින්ද ජනතාව සතු අධිකරණ බලය අධිකටණය හරහා පාර්ලිමේන්තුව විසින්ද ක්‍රියාත්මක කරනු ලැබිය යුතු බව ඒ 4 වැනි වගන්තියේ දැක්වේ."

නාගනන්ද මහතා කියන්නේ ඔහුගේ යෝජිත ව්යවස්ථා කෙටුම්පතට අවශ්‍ය බලය ලැබෙන්නේ මේ පරමාධිපත්‍ය බලයෙන් කියාය. එය ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයේදී ඔහුට ලැබෙනවා යැයි කියන ජනවරමෙන් තහවුරු වන බවයි. නමුත් ඔහු වර්තමාන ව්‍යවස්ථාවෙන් ගන්නේ ඒ පරමාධිපත්‍ය බලය කියන වචනය පමණි. අවම තරමේ පරමාධිපත්‍ය බලාත්මක වන් ආකාරය පැහදිලි කරන 4 වැනි වගන්තියද ඔහු අත හැර දමයි. ජනතාව වෙනුවෙන් නීති සෑදීමේ ව්‍යවස්ථාදායක බලය පාර්ලිමේන්තුව වෙත පවරා ඇත යනුවෙන් ජනතා පරමාධිපත්‍යය අර්ථ දැක්වෙන කොටස ඔහු අමතක කරන්නේ හිතාමතාය. අනිත් කාරණය නම් ජනාධිපතිවරණයකදී ලැබෙන චන්දය ව්‍යවස්ථාවකට අවශ්‍ය ජනමත විචාරණයක් ලෙස සැලකිය හැකිය යනුවෙන් නාගනන්ද මහතාට බලය ලැබෙන්නේ කොතනින් ද යන්නයි.
වැඩිහිටි මිනිසුන්ට මෙලෙස නොවැඩුණු ළපටි දරුවන් සේ ක්‍රියා කළ හැක්කේ එක්කෝ තමන් කියන ඕනෑම කෙප්පයක් විස්වාස කරන අන්ධයන් සරි පිරිසක් ඇතැයි යන අධි විස්වාසයකිනි. එසේත් නැත්නම් මානසික ව්‍යාධියකිනි. අපගේ විස්වාසය නම් නාගානන්ද මහතා ඔය දෙවැනි ගණයට අයත් නොවන බවයි.

සෙල්ලමේ සැබෑ අනතුර

නාගානන්ද කොඩිතුවක්කු මහතා මෙල්බර්වල මිස මෙරට ජනාධිපති වීම මෙන්ම මේ ස්වයං ජාත ව්‍යවස්ථාව සම්මත වීම කිසිදා නොවන හිතලුවක් නිසා එහි ඇති එක් එක් විස්තරාත්මක කරුණු ගැන විශ්ලේෂණය කිරීම නිකරුනේ කාලය අපතේ යැවීමකි. නමුත් මේ උත්සාහය නිසා නිර්මාණය වන අනතුරක් ගැන අපගේ අවධානය යොමු කළ යුතුය.

එනම් මේ "ජනතා පරමාධිපත්‍ය ජනතාවට" කියන පේළියේ විතරක් එල්ලී නාගානන්ද මහතා මෙන්ම අනෙකුත් අපේක්ෂකයනුත් තමන්ට හිතෙන හිතෙන ව්‍යවස්ථා සම්මත කරගැනීමට උත්සාහ කළහොත් ඇතිවන තත්වය කුමක් ද? මිනිසුන් චන්දය දෙන අවසාන නිර්ණායකය මැතිවරණයේදී ඉදිරිපත් කරන ව්‍යවස්ථා ලියවිල්ලම නොවේ. අනිවාර්‍යයෙන් දින්න්නට විභවයක් ඇති අපේක්ෂකයෙකු මෙලෙස තමන්ට හිතෙන ඕන බහුබූතයක් එකතු කර ව්‍යවස්ථාවක් හදා ජනාධිපති වුවහොත් ඇතිවන තත්වය කුමක් ද? එය පාර්ලිමේන්තුව හෝ ඉහළ අධිකරණය හෝ සන්නද්ධ හමුදා විසින් විසින් පිළි නොගන්නා අනිවර්‍යය තත්වය යටතේ රටේ නිර්මාණය වන අරාජිකත්වය හමුවේ රට පත් වන අනතුර ගැන මේ සෙල්ලම් ගෙවල් සාදන කිසිවකුටත් අවබෝධයක්, ගණන් බැලීමක් ඇත් ද? විසේෂයෙන් බෙදුම්වාදි ව්‍යවස්ථාවක් වෙනුවෙන් උදේ හවා කැපවෙන දේශපාලන කොටස් සහ රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන ඉතා සක්‍රීයව ක්‍රියාත්මක වෙමින් ඇති වටපිටාවක , බෙදුම්වාදී ව්‍යවස්ථාවක් නොව අඩු තරමේ එයට මුල පුරනා වගන්ති දෙක තුනක්වත් ඇතුලත් කර සාදන ව්‍යවස්ථාවකට ඉදිරියේදී අනිවාර්යයෙන් දිනන අපේක්ෂකයකු ඔය කියනා ආකාරයට "වරමක්" ලබාගතහොත් ඇතිවන තත්වය කුමක් ද?
එබැවින් මේ නාගානන්ද විකෘති උත්සාහය ඒ අර්ථයෙන් ගෙන මතවාදීව පරාජය කිරීම අත්‍යවශ්‍ය කාරණයකි.

[2016 ජනවාරි 9 වත්මන් අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාද මෙතරම් විකෘති නැතත්, හිතුවක්කාර උත්සාහයක් දැරීය. එනම් මුළු පාර්ලිමේන්තුවම ව්යවස්ථා දායක සභාවක් බවට පත් කර අප මුලින් සඳහන් කළ ව්‍යවස්ථාවේ පාදමේ සිට සම්පූර්ණ ගලවා දමන බෙදුම්වාදී ව්‍යවස්ථාව නිර්මාණය කිරීමට ගත් උත්සාහයයි. මුලින් ඒ උත්සාහය ගැනුනේ පාර්ලිමේන්තුවෙන් පිටත රැස්වන ව්‍යවස්ථාදායක සභාවක් හරහා බෙදුම්වාදී ව්‍යවස්ථාව නිර්මාණය කිරීමටයි. නමුත් එයට පාර්ලිමේන්තුව තුළත් ඉන් පිටතත් නැගුණු විරෝධය හමුවේ පාර්ලිමේන්තුව තුළට ගැනිණ. නමුත් එහිද පත්කළ අනු කමිටු ආදිය හරහා ක්‍රියාත්මක වූයේ රනිල් වික්‍රමසිංහට අවශ්‍ය බෙදුම්වාදී ව්‍යවස්ථාව නිර්මාණය කිරීමයි. ඊට එරෙහි කිසිඳු සාධනීය විවේචනයක්,යෝජනාවක් සැලකීමකින් තොරවම බැහැර කෙරිණ. ඒකාබද්ධ විපක්ෂයේ නායක දිනේෂ් ගුණවර්ධන මහතා මේ පිළිබඳ පාර්ලිමේන්තුව තුළදීත් ඉන් පිටතදීන් බොහෝ කරුණු හෙළිදරව් කර තිබේ. ]

එමෙන්ම 225ම එපා යනුවෙන් නගන ව්‍යාජ අප්‍රායෝගිය ඝෝෂාව හමුවේ සැබෑ ආණ්ඩු විරෝධී බලය තනුක කිරීමට කරන උත්සාහයද ඒ සමගම පරාජය කර දැමිය යුතුය. 225 එපා නම් එය ඊලඟ මහ මැතිවරණයේදී කර ගත හැක. මේ 225 තෝරන මැතිවරණයක් නොවේ.
මේ රටේ ඉදිරි දශකය තීරණය කරන තීරණාත්මක මොහොතයි. ඒ මාවත වැටෙන්නේ කාලකණ්නිභාවයේ, දුගීභාවයේ, මරණ බයේ ,අසංස්කෘතික භාවයේ අක්ෂයේද එසේත් නැත්නම් සෞභාග්‍යයේ , ආරක්ෂිතභවේ සහ ස්වදේශවාදයේ අක්ෂය දිගේද යන කතිකාව මිස මේ මානසික දිළින්දන් සමග සෙල්ලම් ගෙවල් වල රස්තියාදු ගසමින් බලි බූත කිරීමට කාලය නොවේ.

මෙල්බර්න් ජනපති නාගා?

මෙතරම් අප්‍රායෝගික, මෙතරම් මනස්ගාත, මෙතරම් අපබ්‍රංස වැඩ පිළිවෙලකට මෙල්බර්න් වැනි 'දියුණු' සමාජයක සමාජ තීරුවක් සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ හසු වන්නට හේතුව කුමක් දැයි විමසා බැලීම වටී. මේ පිළිබඳ අප මිත්‍රයකු මුහුණු පොතේ තැබූ සටහනක මේ කොටස එම පැනයට ඉඟියක් ලැබේ යැයි සිතේ.

"වඩාත් යහපත් ජීවිතයක් ගත කිරීමේ අරමුණෙන් විදේශ ගතවුන මේ පිරිසෙන් බොහෝ දෙනෙකුට ලංකාව ගැන තියෙන්නෙ බොහොම උදාසීන හැඟීමක්. නමුත් ජ්‍යාතානුරාගය වගේ දේවල් වලට ජ්‍යාතන්තර වටිනාකමක් හිමිවේගෙන යන අද වගේ කාලයක "මගේ රට වෙනුවෙන් මම මොනවද කරල තියෙන්නෙ" වගේ හැඟීමක් ඔවුන් තුල ජනිත වනවා ඇති. "රට හදනවා" කියන ඕනම බොරු කාරයෙකුට ඩොලර් 50ක් නැත්නං 100ක් දීල ඔවුන් පුරවා ගන්න හදන්නෙ ඔවුන් තුල තියන ඒ හිඩැස. ඒ ඩොලර් 50 හෝ 100 තුලින් ඔවුන් ජනිත කරවගන්නෙ "මමත් මගේ රටේ දියුණුවට දායක වුනා" කියන හැඟීම. ඔස්ට්‍රේලියාවට වෙලා නිදහසේ ජීවත් වෙන්න ඒක අනිවාර්යයෙන්ම ඔවුන්ට ලොකු අස්වැසිල්ලක් වෙනවා ඇති. "

ඊටත් අමතරව මේ නාගා රැල්ලට හසුවී නාගා ෆෑන්ස්ලා වී ඇති බොහෝ දෙනා පාහේ පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී නීතියේ ආධිපත්‍ය, දූෂණ විරෝධය ආදී ආකර්ශනීය මාතෘකා වලට රැවටී හංස සංධානයට සහය පළ කළ පිරිසයි. පත් වී දින 30ක් යන්නට මත්තෙන් මහ දවල් මහ බැංකුව කඩන් කෑ , ආර්ථික සමාජ සහ ආරක්ෂක යන සියළු අංශවලින් රට තිබූ තැනිනුත් ගව් ගණනක් පසු පස්සට ඇද දැමූ , නිවාඩුවටවත් ලංකාවට ඒමට නොහැකි තත්වයට විනාස වී යාමට ඉඩ හැර , තම ඥාතීන් දෙමව්පියන් හිතවතුන් කොයි වෙලේ ත්‍රත්ස්වාදීන්ගේ බෝම්බයකට හසුව මහමග කෑලි වන්නේ දැයි මරණ බයෙන් සිටින තත්වය යටතේ තව දුරටත් රෙද්දක් ඇඳන් ඒ හංස සංධානය සහ එහි විසිරී ගිය කොටස්කරුවන්ට සහය දීමට මේ බොහෝ දෙනාට නොහැකි වී තිබේ.

2015 ජනවාරි 8 හංස සංධානයට සහය කළ කිසිවකුට තමන් ගත් ඒ තීරණය පිළිබඳ අවංකව සතුටු වන්නටවත් ඒ පිළිබඳ යමෙකු සමග ප්‍රසිද්ධියේ පැවසීමටවත් නොහැකි තරම් අවමානයක් ඒ හංස විල්පවයේ මහ මොළකරුවන් පත්වී දින කිහිපයක් යන්නට මත්තෙන්ම ඇති කළේය. කොටින්ම තමන්ට චන්දය දුන් සහ සහය දුන් කිසිව්කුට අභිමානයක් ඇතිවන ආකාරයට කටයුතු කරන්නට මේ පාලකයන් අසමත් වීය. එය හොඳින් පැහැදිලි වන්නේ 2005 මැතිවරණෙය්න් ජය ලැබූ රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව කොටි ත්‍රස්තවාදය පරාජය කරන තෙක් ලැබූ අප්‍රමාණ ජන කැමැත්ත සහ විස්වාසය සමග සැසඳිමේදීය. එදා යාන්තමින් 50% ඉක්මවමින් ජනාධිපති වූ මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා වසර 5 කට පසු ලක්ෂ 18 ක පමණ වැඩි චන්දයෙනුත් 58% ක පමණ ප්‍රතිශතියකිනුත් යළි ජනපති වන්නේ ඒ තත්වය යටතේය. වත්මන් ආණ්ඩුව ගියේ එහි ප්‍රතිවිරුද්ධය දෙසටයි. ඔවුන්ගේ උස්ම නැගීම තිබුනේ 2015 ජනවාරිය. එතනින් එහා තිබුනේ විනාශයේ සහ කාලකන්ණිභාවයේ මාවතයි. එයට සහය් දුන් අයට පවා ඒ මාවතේ තවදුරටත් ගමන් කිරීම ඉතා කටුක අත්දැකීමක් විය. 2015 ජනවාරි පටන් මේ හංස විප්ලව කරුවන්ට සිදුවූයේ ප්‍රතිවිරුද්ධ පාර්ශවයෙන් එල්ලවන චෝදනා , අවමන් , උපහාස වලින් දේශපාලනිකව සමූහ දූෂණය වන්නටය. විසේෂයෙන් මොවුන් වැඩිපුරම සම්බන්ධවී සිටින සමාජ ජාලා තුල දී ඔවුන්ට එල්ලවූ පීඩනය සුළුපටු නොවේ. මේ ආතතියෙන් මිදීමට ද ඔවුන්ට අවශ්‍ය වී තිබිණ.

හංස සංධානයේම කොටස්කරුවෙකු වන ජවිපෙ වෙනම අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් වී ඇති තත්වයක් යටතේත් මේ උක්ත පිරිස උත්තේජනය කිරීමට එය ප්‍රමාණවත් නොවන්නේ සහ ඔවුන්ගේ සහය ඒ දෙසට යොමු නොවන්නේ පසුගිය අවුරුදු 4.5 පුරාම ආණ්ඩුව රැක්කේ (රණවිරු දඩයම් පනත , පළාත් සභා චන්දය කල් දැමීම ආදියට අත ඔසවමින් ) මේ රතු තොප්පිකරුවන් බව ඕනෑවටත් වඩා සමජයට නිරාවරණය වී ඇති බැවින් වන්නට පුළුවන. "නාගා මෙල්බර්න් ජානාධිපති" වන්නේ මේ තත්වය යටතේය. 225ම එපා යනුවෙන් උත්තේජනය කරන හුදු විරෝධාකල්පිත උත්සාහය තුල සැබෑවටම සිදු වන්නේ වත්මන් දූෂිත-අසමත් ආණ්ඩුව කෙරෙහි ඇති විරෝධය තනුක කිරීමකි. මහ බැංකුව කොල්ල කෑවාට, ආර්ථිය බින්දුවට වැට්ටුවාට, රටම යළිත් ත්‍රස්තවාදින්ගේ කෙළිමඩලක් කර අමු සොහොනක් කිරීමට වගකිවයුත්තේ 225 ම නොව. මේ අසමත් ආණ්ඩුවයි. 225ම එපා යනුවෙන් නගන අප්‍රායෝගික ව්‍යාජ ඝෝෂාවෙන් නොපෙනී යටපත්ව යන්නේ ඒ අසමත් කමයි. ඒ උත්සාහය මතවාදීව පරාජය කළ යුතුය. ආණ්ඩුවට එරෙහි බුර බුරා නැගෙන විරෝධය මේ සෙල්ලම් ගෙවල් අස්සේ සඟවා තනුක කිරීමට ඇති ඉඩ ඇහිරිය යුතුය. මේ කෙටි සටහනද ඒ වෙනුවෙනි. එසේ නැතිව නාගා මෙල්බර්න් වල මිස ලංකාවේ නම් ජනාධිපති වන්නේ තබා සිද්ධාලේප වෙද මහත්තයා වත් පසු කර යන්නේද නැත.මැතිවරණ ප්‍රතිඵල නිකුත් වෙද්දී ඒ බව තහවුරු වනු ඇත.

රජරට රැකියාව කරන වාරි ඉංජිනේරු මිත්‍රයෙකු පසුගියදා කාලයකට පසු මුණ ගැසී රටේ තොටේ තත්වය ගැන කතාබහකට වැටිණි. රටේ තොටේ දේශපාලනය ගැන උනන්දුවක් දක්වන මිත්‍රයාට "නාගානන්ද ට නම් සිද්ධාලේප හෙට්ටිගොඩ මහත්තයා ගනිපු චන්ද ගානවත් හම්බ වෙන්නේ නෑ" යනුවෙන් පැවසූ විට මුහුණු පොතේ ගිණුමක් නැති අපේ මිත්‍රයා නැගූ පහත පැනයෙන් මේ සටහන නිමා කරමි.
"කවුද බං නාගානන්ද කියන්නේ?"

-කැලුම් නිරංජන

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

පරාජයේ සහ අරාජිකත්වයේ පියවරු අභිෂේක කිරීම

-කැලුම් නිරංජන
අධිරාජ්‍ය විරෝධය ඔස්සේ සමාජවාදය

සමාජවාදී ආශ්වාදයේ සුළඟ ලෝකය පුරා ප්‍රබලව හඹා ගිය 60 දශකයේ මැද රෝහණ විජේවීර විසින් ජවිපෙ බිහිකරන්නේ එතෙක් පැවති පොතේගුරු මාක්ස්වාදී ව්‍යාපාර වෙනුවට පොළව සමග මුල් ඇල්ලිය හැකි යැයි විස්වාස කරන පදනමක සිටය. "අධිරාජ්‍ය විරෝධය ඔස්සේ සමාජවාදයට" යනුවෙන් ජවිපෙ තුල න්‍යාය බිහි කරන්නේ රෝහණ විජේවීර තුල තුබූ නිර්මාණශීලීත්වයත් පොළවේ ඉව හොඳින් වැටහී තුබූ නිසාත්ය. සමාජවාදයට මග වැටී තිබෙන්නේ අධිරාජ්‍ය විරෝධයත් එය පදනම්ව නිර්මාණය වන ජාතික විමුක්ති අරගලය ඔස්සේත් බව විජේවීර විසින් පක්ෂය ස්ථානගත කල ස්ථාවරය විය. එසේ වුවත් ජවිපෙ විටෙක අමු මාක්ස්වාදය දෙසටත් විටෙක ජාතිකවාදී නැඹුරුවක් දෙසටත් දෝලනය වීම ඉතිහාසය පුරාම දැක ගත හැකි වූ පහසු නිරීක්ෂණයකි. ජවිපෙ මර්දනයෙන් පසු නැවත නැගිටි 93න් පමණ පසුද මෙය විටින් විට දෘෂ්‍යමාන විය. විටෙක (1997) වික්‍රමභාහු කරුණාරත්න වැනි අමු පොතේගුරුන් සමග පොදු වමේ ව්‍යාපාරයක් නිර්මාණය කිරීම දෙසටත් විටෙක (1998) ගුණදාස අමරසේකර මහාතා වැනි ජාතිකවාදීන් සමග දේශහිතෛෂී ව්‍යාපාරය වැනි ජාතිකවාදී ව්‍යාපාර දෙසටත් ගමන් කරනු හොඳින් පෙණින.
94න් පමණ පසු සිංහල ජාතික ව්‍යාපාර තුල ඇතිවූ ප්‍රබෝධය හමුවේ ඩී.එම් ආනන්දගෙන් පසු ජවිපෙ තුලින් බිහිවූ ආකර්ෂණීයම සන්නිවේදකයා වූ විමල් වීරවංශ හරහා ජවිපෙ ඒ ජාතිකවාදි ප්‍රවේශයට ප්‍රබල ලෙස මැදිහත් විය. ජවිපෙ මේ ජාතිකවාදී නැඹුරුව අවංකවම සිදු කල මැදිහත්වීමක් නොව ඒ අවස්ථාවෙන් එතෙර වීමට තෙප්පමක් ලෙස භාවිතා කල බවට එකල චෝදනා එල්ල විය. ජවිපෙ ජාතිකාවාදී පාර්ශවය කළමණාකරණයට යොදා ගත් අඬුව වූ විමල් වීරවංශ ජවිපෙ උවමනාවටත් උඩින් සිටිමින් ජාතිකවාදයේ ස්ථිර කොටස්කරුවෙකු වීමට තැත් කිරීම නිසා අවසානයේ ඔහුට පක්ෂයෙන් ඉවත් වන තැනට වැඩ සිදු විය. ඉන්පසු ජවිපෙ නොනිල සටන් පාඨය බවට පත් වූයේ "ජාතිකවාද විරෝධයයි".

අවුල 2004 ද ?

2004ට පෙර වන විට මෙරට පත්ව තිබුනේ රනිල් ප්‍රභාකරන් ගිවිසුම හරහා බෙදුම්වාදී කොටි ත්‍රස්තවාදයට ඉල්ලන ඉල්ලන කප්පම් ලබා දෙමින් බෙදුම්වාදය ශක්තිමත් වෙමින් අධිරාජ්‍යවාදී උවමනාව ඔවුන් අපේක්ෂා කරන මට්ටමටත් ඉහළින් ඉටුවන වටපිටාවකි. එමෙන්ම ආර්ථික අතින්ද ඊටම සරිලන ලෙස යළි පුබුදමු ශ්‍රී ලංකා වැඩසටහන හරහා සහමුලින්ම යළි යටත්විජිතකරණයට කැමැත්තෙන්ම හසු වෙමිනි. ජවිපෙ ප්‍රධාන ලේකම් ටිල්වින් සිල්වා මහතා දැක්වූ මේ අදහස ඒ දේශපාලන තත්වය පිළිබඳ තේරුම් ගැනීමට අත්වැලකි.

"2002 පෙබරවාරි කොටි සංවිධානය සමග සටන් විරාම ගිවිසුම අත්සන් කර ජාතික ප්‍රශ්නය රට බෙදීමේ දිශාවට , ඒකීය රාජ්‍යය දුර්වල කරන දිශාවට හැරවීමත්, "යළි පුබුදමු ශ්‍රී ලංකා" වැඩසටහන හරහා අධිරාජ්‍යවාදී සෘජු න්‍යාය පත්‍රයකට අනුව වැඩ කිරීමට පටන් ගැනීමත් අප හඳුනා ගත්තේ යළි යටත්විජිතකරණයට ගොදුරු වීමක් ලෙසය. එය අනිවාර්‍යයෙන් කිසිඳු කොන්දේසියකට යටත් නොවී පරාජය කල යුතු තත්වයක් විය. "
-ටිල්වින් සිල්වා -2006 ජනවාරි : දිවයින

මේ තත්වය හමුවේ 2004 දී ජවිපෙ ශ්‍රීලනිප ය සමග පරිවාසය ගොඩ නොනැගුනේ නම් බලයට පත් වන්නේ අධිරාජ්‍යවාදයේ සෘජු ඒජන්තයා ලෙස ජවිපෙම හැඳින්වූ රනිල් වික්‍රමසිංහ බැවින් එය වැලැක්වීම ඒ මොහොත අත්‍යවශ්‍ය ප්‍රමුඛ කාර්‍යය සේ සලකා ජවිපෙ චන්ද්‍රිකා ආණ්ඩුව සමග දීගයට එළබිණ. නමුත් කුමාරතුංග මහත්මිය අත්තනෝමතික ලෙස සුනාමි සහන මණ්ඩල යෝජනාව ගෙන ආ මොහොතේ ඒ පරිවාසය බිඳ දමා ස්වාධීන වීමට ගත් තීරණයද ජවිපේ මූලික දැක්ම ලෙස රෝහණ විජේවීර සහෝදරයා සූත්‍රගත කර තිබූ අධිරාජ්‍යවිරෝධයට අනුකූල වූයේ සුනාමි සහන මණ්ඩලය, බෙදුම්වාදය ශක්තිමත් කරන අධිරාජ්‍යවාදී උවමනාව සමග සමපාත වූ බැවිනි.
ඒ අතින් 2004 ජවිපෙ නිවරදිවම ගත යුතු මග ගත් බව ඔවුන් මහ මැතිවරණයෙන් ලද සුවිසාල ජනප්‍රසාදයෙන් පවා තහවුරු වෙයි. ශ්‍රීලනිප යේ පතාක යෝධයන් සේ සැලකූවන් පවා පසු පසට යවමින් ඡන්දදායකයන් නමින් හෝ රූපයෙන් හෝ නොහඳුනන ජවිපෙ සාමාජිකයින් 41 ක් මැතිවරණයෙන් ඉදිරියට ආවේ ඒ බව සනාථ කරමිනි.

නමුත් සෝමවංශ අමරසිංහ මහතාගෙන් පසු ජවිපෙ නායක්ත්වය ලබාගත් අනුර කුමාර දිසානායක මහතා නායක්ත්වයට පත් වීමෙන් පසු පැවැත්වූ සම්මුඛ සාකච්චා දෙකකදී දැක්වූ පහත අදහස් වලින් ඔහු ඒ ආ ජනතා ආකර්ෂණය ලද ජයග්‍රාහී මාවත දකින අයුරු බලන්න.

" 1998 සිට 2010 දක්වා අපේ දේශපාලන ගමන් මග දෙස අපි ආපසු හැරී බැලීමක් කළා. එහිදී අපි හඳුනාගත්තා අපේ පක්ෂයේ හැරවුම කොතනද කියල. ඒ තමයි 2004 සන්ධානය. අප 2004 දක්වා ආපු ගමන් මග 2004න් සන්ධානයෙන් පසු වෙනත් දිශාවකට හැරුනා. එය තමයි අපේ දේශපාලන කඩාවැටීමේ හැරවුම් ලක්ෂය"

"2004 සන්ධානයක් පිළිබඳ සාකච්චාවෙදි මට වෙනම ස්ථාවරයක් තිබුනා. ඒක මධ්‍යම කාරක සභාව හොඳින් දන්නව. 2005, 2010 ජනාධිපතිවරණයේදී මට වෙනම ස්ථාවරයක් තිබුණා. ඒ ස්ථවරය අනිත් අයගේ ස්ථාවරවලට වඩා වෙනස් වෙන්නත් පුළුවන්. "
-අනුර කුමාර දිසානායක - Daily Mirror 2014 පෙබරවාරි 07

2005 ජනාධිපතිවරණයේදී කුමක් කල යුතුද යන සංවාදය තුලදී ජවිපෙ මධ්‍යම කාරක සභාව තුල මහින්ද රාජපපක්ෂට සහය දී ආණ්ඩුව කොටස්කරුවෙකු විය යුතුය යන යොජනාව පරාජය වී ජනාධිපතිවරණයදී මහින්ද රාජපක්ෂ ට සහය දී ඉන්පසු ස්වාධීන මගක යා යුතු යැයි භාග තීරණය ජහග්‍රහණය කලේය. නමුත් එහිදී අනුර කුමාර දිසානායක සහ තවත් එක් සාමාජිකයෙක් පමණක් ජනාධිපතිවරණයේදී මහින්ද රාජපක්ෂට සහය නොදී ස්වාධීනව තරඟ කල යුතු යැයි යන මතය දැරූ බව "නැත්ත වෙනුවට ඇත්ත" ග්‍රන්ථය සාක්ෂි සපයයි. එය සනාථ කරන ප්‍රකාශයකි ජවිපෙ නායකයා පල කල ඉහත අදහස.

ජවිපෙ නායකයා පවසන මග වරද්දාගැනීම සිදු වූයේ 2004 යැයි කියන ප්‍රකාශයේ වලංගුබවක් ඇත්ද?
සැබෑවටම ජවිප වල්මත්වී වංකගිරියේ අතරමං කලේ 2004 සභාග දේශපාලනයට යොමු වීමට ගත් උපක්‍රමික තීරණයද ? එසේත් නැත්නම් මහින්ද රාජපක්ෂ ආන්ඩුව පත් වීමෙන් පසු එහි නියත ලෙසම තමන්ට උරුම වූ කොටස අතහැර සිරිසඟබො චරිතයට පණ දීමද?
සන්නද්ධ විප්ලවය පිලිබඳ අපේක්ෂාවකුත් නැත්නම් , පොදුවේ ජනයාට එකතු විය හැකි පෙරමුණක් පිළිබඳ කතාවලට එහා ගිය අවංක හැඟීමක් ඇත්තම් , 2004 දක්වා සිදු වූ මැතිවරණ හරහා පෙන්නුම් කල ප්‍රගතිය සාධනීය ප්‍රගතියක් සේ අගයන්නේ නම් ජවිපෙට සැබෑවටම පොට වැරදුනේ 2004 දී නොව 2005 දී බව පැහැදිලි විය යුතුය. එනම් මහින්දට ජනාධිපතිවන්නට සහය දී එදින සිට ඔහු අසාර්ථක වේවා යැයි පතමින් එතෙක් බලා සිටින්නට ගත් භාග තීරණයයි.
එය ක්‍රියාත්මක තලයට පැමිණි 2007න් පසු ජවිපෙ අගාධයට යන මාවත බාහිරට නිරාවරණය විය. ත්‍රස්තවාදයට එරෙහිව මෙහෙයුම තීරණාත්මක අඩියකට පැමිණි 2007 අග භාගයේ ඔලු ගෙඩි මාරුවක් හරහා අය වැය පරදා ආණ්ඩුව පෙරළා එජාප ආණ්ඩුවක් බිහි කරන කුප්‍රකට මෙහෙයුම එහි ප්‍රදර්ශනශීලී අවස්ථාව විය.

පරාජයේ සහ අරාජිකත්වයේ පියවරු අභිෂේක කිරීම

සෝමවංශ අමරසිංහ මධ්‍යම කාරක සභාව හමුවේ එදා 'ජවිපෙ කැමැත්තෙන්ම සිරිසඟබෝ භූමිකාවට පණ පෙවීමක්' ලෙස හැඳින්වූ 2005 දී ගත් භාග තීරණයෙන් ඇරඹි ගමනෙන් ජවිපෙ මේ තරම් පසුබෑමකට වැටිණි නම් ජවිපෙ අද නායකත්වය එදා 2005 දී විස්වාස කල පරිදි තනිව තරඟ කලේ නම් අද වන විට ජවිපෙ ගැන මෙහෙමවත් සටහනක් තබන්නට දෙයක් ඉතිරි වන්න්නේ නැත. එකල පරාජය විනිවිද දැක ඉන් ගැලවී ප්‍රජාන්තත්‍රවාදී මගෙහි පාලන බලය ලබාගන්නා මාවත දිගේ පක්ෂය යැවීමට සිදු කල යොජනා වලට රැහැනිව සිටියවුන් අද , පක්ෂ කාඩරයට එහා ගිය පොදු ජනයා ඒකරාශී කළ හැකි සමාජ ව්‍යාපාරයක් නිර්මාණය කීරීම අගයන ස්ථාවරයකට (දශකයකට පසු හෝ) මාරු වීම දෛවෝපගතය.
නමුත් අද මේ දමා ඇත්තේද ඒ පරාජයේම තවත් දිගුවකට අත්තිවාරමයි. මේ ගමන් කරවමින් තිබෙන්නේ එදා සෝමවංශ අමරසිංහගේ මූලිකත්වයෙන් දැනුවත්ව මෙහෙයවූ ජනයා දිනාගන්නා ස්වදේශවාදී එකමුතුවක් වෙනුවට එයට සපුරා ප්‍රතිවිරුද්ධ දිශාවටය. එදා දේශ හිතෛශී ව්‍යාපාරය, ම්ව්බිමේ ඒකීයභාවය-නිදහස වෙනුවෙන් නිස්සරණධ්‍යාශයෙන් කැපවූ භික්ෂූන්වහන්සේලා ප්‍රමුඛ මහ පොළවේ බලවේග ආදිය වෙනුවට අද ජවිපෙ මුලික පෙරමුණේ මුල් පුටු අරක් ගෙන සිටින්නේ කලක් පුරා පොදු සමාජයෙන් ප්‍රතික්ෂේප කෙරී ඇති බෙදුම්වාදීන්, රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවල ක්‍රියාකාරිකයන්, සමාජ වෛරයෙන් පැසවන නළු නිළියන්, ගෝස්තරවාදී විකල්ප ගෝත්‍රයේ පණ්ඩිතයන්, ජවිපෙ එදා වහ කදුරු වූ මාධ්‍ය ආදී එදා ජවිපෙ දේශ හිතෛශී මෙහෙවරට පණ දෙද්දී එහි මාරාන්තික විරුද්ධවාදීන්ව සිටි පිරිසයි.

විජාතික මනස්, විජාතික න්‍යායපත්‍රයන් ඇත්තන් පෙරමුණේ තබා 'ජාතික' ලේබලය ඇලවූ පෙරමුණු අටෙව්වාට එය ජාතික වන්නේ නැත. පසුගිය කාලය පුරාම රනිල් වික්‍රමසිංහගේ රැස් වලල්ලේ සිට බෙදුම්වාදී ව්‍යවස්ථාව නිර්මාණය කර දීමට දිවා රෑ වෙහෙසුනු බෙදුම්වාදී කප්පිත්තන් අනුර කුමාර ජනපති කරන වේදිකාවේ කෑ මොර දී කියන්නේ ඔවුන් අපේක්ෂා කරන අපේක්ෂකයා ඔවුන් විසින් නිර්මාණය කරගෙන ඇති බවයි. තමන් විසින් 2015 දී පිරුවටක් ලෙස හංසයාට ඇන්දවූ දූෂණ විරෝධී සළුවට මහ බැංකුව කඩා මළ පහ කළ රනිල් වික්‍රමසිංහ වෙනුවෙන් කෙලින් පෙනී සිටින්නට මේ බොහෝ දෙනාට අද ශක්තියක් නොමැත. අනුර කුමාර තේරෙන්නේ එතනදීය. ඒ සඳහා පසුගිය කාලය පුරාම ඔහු ඕනැවටත් වඩා ඒ සඳහා සුදුසුකම් පෙන්වා තිබේ. රට අස්ථාවර කර ,අරාජික කර බිඳ වැට්ටවූ 19 වැනි සංශෝධනයට ප්‍රමුඛම දායකත්වය දෙමින්, රනිල්ගේ බෙදුම්වාදී ව්‍යවස්ථාවට අත ඔසවන්නට සැදී පැහැදී සිටි, රට අස්ථාවර කරන 20 වැනි සංශෝධනය පාර්ලිමේන්තුවට ගෙන එමින් ජවිපෙ නායකත්වය ක්‍රියාකළ ආකාරය මේ ජනාධිපතිධූරාපේක්ෂකත්වයට පත් කරගැනීමට එහි පසුපස සිටින්නන්ට ඉතා පහසු තීරණයක් වූවාට සැක නැත. රණවිරු දඩයම් පනතට අත එසවීම එහිදී ඉහළ ලකුණු ලැබූ අමතර සුදුසුකම් වූවාට සැක නැත.
එය කොතෙක් සමාජය විසින් ග්‍රහණය කරගනීද යන්න (අවසාන මොහොතේ චන්ද සටනින් ඉවත්ව 2015 හිටගත් පොදු එකතුව සමග සිට නොගතහොත්) මැතිවරණ ප්‍රතිඵලවලින් තහවුරු වනු ඇති.

අනුර දිසානායක වෙනුවට කලින් කතාබහට ලක් වූ හිටපු විගණකාධිපති වරයා වැන්නෙකු අපේක්ෂකයා කරගත්තේ නම් මේ පෙරමුණට (කවුරුන් ආවත් ජන්දය දෙන) ජවිපෙ කාඩරයට එහා ගිය චන්ද ප්‍රමාණයක් ලබාගත හැකිව තිබූ බව පොදු මතයයි. නමුත් මොවුන්ගේ අපේක්ෂාව නොදිනන ඉදිරි ජනාධිපතිවරණය නොව එමගින් ජවයක් ගන්නා ඊලඟ මහ මැතිවරණයයි. එමෙන්ම ඉහත කිසිවකුත් වඩා මේ ක්‍රියාවලිය පිටුපස සිටින විජාතික මනස්වල විස්වාසය ජවිපෙ නායකයා කෙරෙහි පසුගිය කාලය පුරාම ගොඩ නැගී තිබීම මේ තොරාගැනිමට මූලික හේතුව වූවාට සැක නැත.
"මා කිසිසේත්ම ඔබ මා කෙරේ තැබූ විස්වාසය කඩ කරන්නේ නැත" යනුවෙන් සිය පළමු කතාවේදීම ජනපති අපේක්ෂකයා සපත කරන්නේ ඒ විස්වාසය ගැන වන්නට පුළුවන.

"අරුණ" - 2019 අගෝස්තු 21

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com 

Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama