ඈවරයි දෑවරයි මත්තලත් අහවරයි

- ආචාර්ය නාලක ගොඩහේවා

වත්මන් ආන්ඩුව බලයට ආ දා සිට ජප කරන එකම මන්තරය විකිණීමය. සමහර විට වර්ථමාන අගමැතිවරයා උදේට ඇඳෙන් බහින්නේත් අද විකුණන්නේ කුමක්ද කියා සිතමින් විය යුතුය. මන්ද රටේ සෑම ප්‍රශ්ණයකටම විසඳුම ලෙස ඔහු දකින්නේ මොකක් හෝ විකිණීම බැවිනි.

පසුගිය දිනක ප්‍රවෘති වලින් මුලු රටම අසා සිටියේ රටේ ආර්ථිකය 30% කින් කඩා වැටී ඇති බවත් , මුදල් සංසරණය දුර්වල වී ඇති බවත් අගමැතිවරයා ප්‍රසිද්ධියේ ප්‍රකාශ කරණ ආකාරයයි.මේ ප්‍රකාශය කරන්නේ ආසියාවේ දෙවෙනියට වේගයෙන්ම වර්ධනය වෙමින් තිබූ ආර්ථිකය බාරගෙන වසර 3 1/2 කට පසුවය. 2014 වන විට සෑම ආර්ථිකය දර්ශකයකින්ම වාගේ දකුණු ආසියාව තුල පලමු හෝ දෙවැනි තැන ලංකාවට හිමිවී තිබුනි. රටේ දල ආර්ථික සංවර්ධන වේගය 7% කට ආසන්න විය. අද 30% කින් කඩා වැටී ඇතැයි අගමැතිවරයාම කියන්නේ එවැනි ආර්ථිකයකි. මෙතෙක් පාවිච්චි නොකල මඩු වලිගෙන් ගහන්නට ඕනෑනම් ජනාධිපතිතුමාට මීට වඩා සුදුස්සෙකු සොයාගැනීමට අසිරු වනු ඇත.

කට බොරු කීවත් දිව බොරු කියන්නේ නැහැ කියා පැරණි කියමනක් ඇත. ඒ අනුව යමින්දෝ ප්‍රමාදවී හෝ තම රජය විසින් රටේ ආර්ථිකය විනාශ කර ඇති තරම අගමැතිවරයා ප්‍රසිද්ධියේ පිලිගැනීම සතුටට කාරණයක් වුවත් එය භයානක ප්‍රවෘතියක් වන්නේ අගමැතිවරයා ප්‍රශ්ණයට විසඳුම ලෙස ඉන් මොහොතකට පසු කියනා දේ නිසාය. " ඉතින් අපි මේකත් විකුණනවා" කියා ඔහු කියනු ප්‍රවෘති නරඹන්නන්හට දැකීමට ලැබුණි. මෙවර විකුනන්ණේ කුමක්ද කියා පැහැදිලි නොවුනත් අගමැතිවරයාගේ දීර්ඝ විකිණීම් භාන්ඩ ලැයිස්තුව තුල කිසිදු ජාතික සම්පතක් සුරක්ෂිත නැති බව නම් ජනතාව දැනටම වටහාගෙන අවසන්ය.

ලංකාවට දෙවන ජාත්‍යන්තර ගුවන් තොටුපොලක අවශ්‍යතාවය හඳුනාගත් ප්‍රථම රජය මහින්ද රාජපක්ෂ රජය නොවේ. හම්බන්තොට වරාය මෙන් මත්තල ගුවන් තොටුපොලද රජයන් ගනනාවක් විසින් කතාවට පමනක් සීමා කොට තිබූ සැලසුම් පසුගිය රජය යටතේ ක්‍රියාත්මක වීමේ ප්‍රතිපලයන්ය.

රටක් දියුණු කිරීමට නම් රජයකට දැක්මක් හා සැලැස්මක් තිබිය යුතුය. තමුන්ගේ කියා දැක්මක් හා සැලැස්මක් නොමැතිව අනුන්ට දොස් නගමින් කාලය නාස්ති කිරීමට රජයක් අවශ්‍ය නැත. එදා මත්තල ගුවන් තොටුපොල ඉදිවූයේ ලංකාව දකුණු ආසියාවේ ආසියා නාවුක හා ගුවන් ගමන් කෙන්ද්‍රස්ථානය බවට පත්කිරීමට පසුගිය රජයේ තිබූ සැලස්මේ එක් පියවරක් වශයෙනි. හම්බන්තොට ආශ්‍රිතව ජාත්‍යන්තර වරායක් හා කාර්මික නගරයක් ගොඩනැගෙන විට ඒ ආසන්නයේ ගුවන් තොටුපොලක්ද ඉදිවිය යුතු බව වටහා ගන්නට මහා ව්‍යාපාර ඥානයක් අවශ්‍ය නැත. මත්තල ඒ සඳහා තොරාගැනුනේ ශක්‍යතා අධ්‍යයනයකින් පසුවය. වත්මන් රජය ඒ ස්ථානය ගුවන් තොටුපොලකට නුසුදුසු යැයි කියනාවිට එය විශ්වාස කරනා අමන මිනිසුන්ගෙන් ජනතාව ඇසිය යුත්තේ ඒ තර්කය නිවැරදි නම් එම ගුවන්තොටුපොලම ඉන්දියාව බාරගන්නේ ඉන්දියාවට පිස්සු නිසාද කියායි. සත්‍යය නම් ඉන්දියාව මෙම ගුවන් තොටුපොලේ වටිනාකම හොඳින්ම දන්නා අතර වත්මන් ශ්‍රී ලංකා පාලකයින්ගේ නොහැකියාව හා අදූරදර්ශී කම ඔවුන්ට වාසනාව ගෙන ආ බවය. පෙර අපරදිග යා කරන සේද මාවතේ භූගෝලීය වශයෙන් සුදුසුම තැනක පිහිටා ඇති හම්බන්තොට වරාය අත්පත් කරගත් චීන්නුන්ද අද ඔවුන්ගේ වාසනාවට පින්දෙමින් ලංකාවේ අමන පාලකයින්ට සිනහසෙන බව නිසැකය.

හම්බන්තොට කාර්මික පුරය නිමවූ විට වසරක් පාසා ලක්ෂ සංඛ්‍යාත ගුවන් මගීන් හම්බන්තොටට පැමිනීම අපේක්ෂාකල හැකි අතර ඒ අතර ව්‍යාපාර අවශ්‍යතා පැමිනෙන්නන් මෙන්ම සංචාරකයින්ද සිටිනු ඇත. කාර්මික නගරයේ කර්මාන්තශාලාවලට අවශ්‍ය අමුද්‍රව්‍ය මෙන්ම නිමි භාන්ඩ වලින්ද කොටසක් ගුවන් මගින් ප්‍රවාහනය කෙරෙනු ඇත. එමෙන්ම ධාරිතාව සීමිත කටුනායක ගුවන් තොටුපොල වෙනුවට යම් ගුවන් සමාගම් මත්තල හරහා තම ගමන් මාර්ග සැලසුම් කරනු ඇත. ඒ අනුව මත්තල් ගුවන් තොටුපොල නිසාම නව ගුවන් මාර්ග බිහිවනු ඇත.මත්තල ඉදිකලාට පසු එය භාවිතාකරමින් දැනටමත් නව ගුවන්මාර්ග රැසක්ම ආරම්භ වී ඇති අතර ඒ නව ගුවන් මාර්ග සැලසුම් නිසා ඕස්ට්‍රේලියාව, නවසීලන්තය, ඉන්දුනීසියාව, සිංගප්පූරුව සහ මැලේසියාව වැනි රටවලින් යුරෝපයට සහ මැදපෙරදිගට පියාසර කරන සහ ආපසු පැමිණෙන යානාවලට ගමන් දුර කෙටි වන අතර පිරිවැය අඩු වේ. එසේම ඒ මගින් හදිසියකදී භාවිතා කිරීම සඳහා රැගෙන යායුතු ඉන්ධන බර ප්‍රමාණය අඩුවීම මගින් ද පිරිවැය අඩු වේ. මෙම වාසිදායක තත්වයන් ගුවන් සමාගම් වලට ලැබෙන්නේ ලෝක සිතියමේ මත්තල ගුවන් තොටුපොල පිහිටා ඇති උපාය මාර්ගිකව වැදගත් ස්ථානය නිසාය. මත්තල තම ගුවන් ගමන් පථයේ සදහන් කරන සෑම විදේශ ගුවන් යානයක්ම මත්තලට ගොඩනොබෑවද මත්තලට ආසන්නව පියාසර කල පමනින් ශ්‍රී ලංකාවේ ගුවන් සීමාව භාවිතා කිරීම සඳහා ගෙවනු ලබන ගාස්තු මත්තල ගුවන් තොටුපොලට ගෙවිය යුතුය.

සිංගප්පූරුව , මැලේසියාව, ඩුබායි වැනි රටවල් තම ගුවන් තොටුපොලවල් සැලසුම් කලේ වසර ගනනාවක් ඉදිරියට සිතාය. වාසනාවකට මෙන් ගුවන්තොටුපොල සාදා නිමකල වසරේ සිට එය ලාබ ලැබිය යුතුයැයි තර්ක කරණ අනුවණයන් ඒ රටවල සිටි බවක් නොපෙනේ. එසේ සිටියත් කිසිවෙකු ඔවුන්ට සවන් නොදුන් බව අද එම ව්‍යාපෘතීන් ලබා ඇති සාර්ථකත්වයෙන් පෙනී යයි.

මත්තල ගුවන් තොටුපොලද නිර්මාණය කර ඇත්තේ අනාගතයට සරිලන ආකාරයටය. ලෝකයේ විශාලතම ගුවන් යානා වුනත් ගොඩබෑමට හැකි ආකාරයට සැලසුම් කර ඇති මත්තල ගුවන් තොටුපොලේ දැනට නිමවී ඇති පලමු අදියරේ ධාරිතාවය වසරකට මගීන් දසලක්ෂයක් වේ. මත්තල සැලසුම් කොට තිබෙන්නේ ඉදිරියේදී ඉල්ලුම වැඩි වුවහොත් තවදුරටත් ගුවන්තොටුපොල තව දුරටත් පුලුල් කොට ධාරිතාව මගීන් මිලියන 5 දක්වා වැඩි කල හැකි ආකාරයටය. ජනාකීරණ ප්‍රදේශයක පිහිටා ඇති කටුනායක ගුවන් තොටුපොල මෙසේ පුලුල් කිරීමට පහසුකම් නැත.

ඕනෑම ව්‍යාපාරයකට ව්‍යාපාරික සැලස්මක් අවශ්‍ය වේ. මත්තල ගුවන් තොටුපොල විවෘත කරනාවිටම එයට සැලැස්මක් තිබුන අතර එම සැලස්මට අනුව ගුවන් යානා සමාගම් කිහිපයක්ම මත්තල ගුවන් තොටුපොල සමඟ ගිවිසුම් ගත වී තිබුනි. තවත් සමාගම් ගනනාවක් ඉදිරියෙදී සාකාච්ඡා කිරීම සඳහා හඳුනාගෙන තිබුනි. හම්බන්තොට කාර්මික නගරය කෙමෙන් ඉදිවන විට හා සංචාරක ව්‍යාපාරය ප්‍රවර්ධනය වන විට ඉල්ලුමේ වැඩිවීමට සමාන්තරව එසේ තව තවත් ගුවන් යානා සමාගම් සමඟ ගිවිසුම්ගතවීම ව්‍යාපාර සැලස්මේ අපේක්ෂාව විය. එහෙත් 2015 වූ දේශපාලන බල පෙරෙලියෙන් පසු මෙම ව්‍යාපාර සැලස්ම කුණු කූඩයට විසිවූ අතර මත්තල වී ගබඩා කරමින් ආරම්බ කල යහපාලනට නරි නාටකය අවසන් වූයේ අලුතින් ව්‍යාපාර ගෙන එනවා වෙනුවට තිබුන ගිවිසුමුත් මත්තලට අහිමි කරමිනි. හම්බන්තොට වරායට කලාක් මෙන් මත්තල ගුවන් තොටුපොල සම්බන්ධයෙන්ද රනිල් වික්‍රමසිංහ රජය අනුගමනය කලේ එකම ප්‍රතිපත්තියය. ඒ පලමුව ව්‍යාපාරය බිඳවට්ටා දෙවනුව එය විකිණීම සාධාරණීකරනය කිරීමය.

රජය කියන ඕනෑම බොරුවක් විශ්වාස කිරීමට සැදී පැහැදී සිටින සමහරක් අය මත්තල ගුවන්තොටුපොල රට ඉතා බරක් වන තරමේ විශාල ආයෝජනයක් ලෙස සලකන්නේ හුදෙක්ම නොදන්නා කම නිසාය. මත්තල ගුවන්තොටුපොල සාදන්නට ගිය මුලු වියදම රුපියල් බිලියන 30 කට අඩුය. වත්මන් රජයබලයට ආ පසු ගත් වැරදි තීරණ දෙකක් වන වරාය නගරය ඉදිකිරීම් අත්හිටවීම හා ශ්‍රී ලංකන් ගුවන් සේවාව විසින් ඇනවුම් කොට තිබූ නව ගුවන් යානා අවලංගු කිරීම වෙනුවෙන් ගෙවන්නට වූ වන්දීන්හි එකතුව පමනක් රුපියල් බිලියන 40 කි.

රටේ සම්පත් විකුණා ඒවා විදෙශ සමාගම් විසින් දියුණුකල විට ලංකාවට එය වාසිදායක බවට මිත්‍යාවක් ජනගත කරන්නට අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහ ප්‍රමුඛ ආන්ඩුව උත්සාහ කරයි. නමුත් මේ සමාගම් වලට විශාල බදු සහන දී ඇති බවත් ඒ නිසා තව පරම්පරාවකටවත් මේ ව්‍යාපාරවලින් ආදායමක් නොලැබෙන බව ඔවුහු හෙලි නොකරති. එපමනක් නොව දැනටමත් අත්සන් කොට ඇති සිංගපුරු වෙළඳ ගිවිසුම් හා අත්සන් කිරිමට නියමිත ඉන්දියා වෙළඳ ගිවිසුම හරහා කලමනාකරුවාගේ සිට කම්කරුවා දක්වා පිටරටින් ගෙන ඒමට මේ සමාගම් වලට ඉඩ ලැබෙන නිසා ලංකාවේ තරුණ තරුණියන්ට මෙම සමාගම්වල රැකියා අවස්ථා උදාවේයයි සිතීම මිරිඟුවක් පසු පස දිවීමක් බවද ජනතාවට හෙලිකොට නැත. වත්මන් රජයේ නායකයින්ගේ හැසිරීම් රටාව තේරුම් ගැනීමට පුලුවන් වනු ඇත්තේ දක්ෂ මානසික වෛද්‍යවරයකුට පමණකි. මන්ද දැන හෝ නොදැන ඔවුන් විසින් දිනපතා රටට කරණු ලබන ද්‍රේහිකම් අපමනක් බැවිනි

පසුගිය දිනක නාවුක හමුදා කඳවුරක වූ උත්සවයකදී අගමැතිවරයා අපූරු අනාවැකියක් කීවේය. ඒ නුදුරු අනාගතයේ දිනක ශ්‍රී ලංකාව ආශ්‍රිතව සබ්මැරීන් යුද්ධයක් ඇති විය හැකි බවත් එයට මුහුනදී හම්බන්තොට වරාය ආරක්ෂා කරන්නට වන්නේ ලංකාවේ නාවුක හමුදාවට බවත්ය. එසේ නම් ඔහු මේ නොකියා කියන්නේ චීනයත් ඉන්දියාවත් අතර අනාගතයේ ඇතිවිය හැකි යුද්ධයක් ගැනය. මෙහිදී මතුවන ප්‍රශ්ණය නම් අසල්වැසියන් සමඟ ආරවුල් ඇතිකර නොගන්නා සාමකාමී රටක් වන් ශ්‍රී ලංකාව ජාත්‍යන්තර යුද්ධයකට පවා මැදිවිය හැකි තරමේ අනතුරක හෙලුවේ කවුද යන්නයි. චීනයට හම්බන්තොට වරාය පවරා දී ඉන් සැතපුම් කිහිපයක් ඈතින් පිහිටි ගුවන් තොටුපොල ඉන්දියාවට පවරා දීම ගැටුමකට තමන් විසින්ම මග පාදා දීමක් බව මුලින් වටහා ගන්නට තරම් මොලයක් මේ පාලකයින්ට නොතිබුන බවත් වැඩේ වරද්දාගත්තාට පසුව තම අමන තීරණ නිසා අනාගතයේ රට මුහුණ පෑ හැකි තනතුර තරමක් දුරට හෝ වැටහී ඇති බවත් මින් පෙනී යයි.

ජාතික සංවර්ධන සැලසුම් අවුල් කරමින්, රටේ සම්පත් අනාගත පරපුරට අහිමි කරමින්, ජාතික ආරක්‍ෂාව අනතුරේ හෙලමින්, කලාපීය බලවතුන්ගේ ගැටුම්වලට මැදිවිය හැකි අනාගත යුධබිමක් බවට ලංකාව පත් කරමින් කරනු ලබන මත්තල විකිණීමේ තීරණය කෙතරම් විශාල පාවාදීමක්ද යන්න අනාගතය විසින් පෙන්වා දෙනු ඇත.
(2018 ජුලි 22 මව්බිම )
යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

තිබුන දේ මදි වී ඉල්ලන් කාපු හැටි

-ආචාර්ය නාලක ගොඩහේවා
2005 දි නව ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා බාරගත්තේ කෙබඳු රටක්ද යන්න අද බොහෝ දෙනෙකුට මතක නැත. එදා රට තිබුනේ බොහෝ අර්බූදකාරී තත්වයකය

ලංකාවේ නිවාස වලින් 27% කට විදුලිය තිබුනේ නැත. විදුලිය නැති නිවාස දස ලක්ෂයක් පමන තිබුනි.
මසකට දෙතුන්වරක් රට පුරා විදුලිය ඇනහිටීම් අරුමයක් නොවිනි.
නිවාස දස ලක්ෂයකට පානීය ජලය තිබුනේ නැත.
ලංකාවේ ජනගහනයෙන් 73% කට දුරකතනයක් තිබුනේ නැත.
ජනගහනයෙන් 99.5% කට පරිගනක සාක්ෂරතාවය තිබුනේ නැත.
ජනගහනයෙන් 8.3% කට රැකියා තිබුනේ නැත.
කොළඹ ප්‍රමුඛ බොහෝ නගර වල කුණු කසල ගොඩ ගැසී දුගඳ හමමින් තිබුනි.
පොඩි වැස්සකටත් නගරවල පාරවල් යටවීම සුපුරුදු දසුනක් විය.
අධිවේගී මාර්ග කියා දෙයක් ලංකාවේ තිබුනේ නැත. වසර 30 ක් පමන ප්‍රමාද කටුනායක අධිවේගී මාර්ගයේ නිමවී තිබුනේ පෑලියගොඩ අසල විශාල දැන්වීම් පූවරුවක් ලෙස භාවිත වුන කොන්ක්‍රීට් සැකිල්ලක් පමනි.
ප්‍රේමදාස හා චන්ද්‍රිකා රජයන් විසින් රාජ්‍ය දේපල විශාල ප්‍රමාණයක් විකුණා දමා තිබුනි
චන්ද්‍රිකා බන්ඩාරණායක ජනාධිපතිනියගේ වසර 11 ක පාලනය තුල රාගම ගුවන් පාලම සෑදීම හැරුනු විට කිසිම සංවර්ධන ව්‍යාපෘතියක් නිසියාකාරව නිම කර තිබුනේ නැත.
උද්ධමනය 11 % ක් පමන විය. මිනිසුන්ට ජීවන වියදම දරාගත නොහැකි තත්වයක් උදා වී තිබුනි.
අයවැය පරතරය 7.5% ක් විය .
රටේ ණය අර්බූදයක් තිබුනි. රාජ්‍ය ණය බර දලජාතික නිශ්පාදිතයෙන් 90 % ක් විය. කිසිවෙකු සාධාරණ පොලියකට ලංකාවට ණය දුන්නේ නැත.
උතුරු නැගෙනහිර විශාල භූමි ප්‍රමාණයක් තිබුනේ ත්‍රස්ථවාදින් යටතේය. සාමාන්‍ය ජනතාව ඕමන්තෙන් ඔබ්බට යාමට එල් ටී ටී ඊ යට දඩ ගෙවන්නට සිදු විය.
උතුරේ නඩු ඇහුවේ එල් ටී ටී උසාවි වලය
රටේ කොයි තැනක කොයි වෙලාවක බෝම්බයක් පත්තුවේදැයි කිසිවෙකුට කිව නොහැකි තත්වයක් තිබුනි.
.සුනාමිය නිසා රටේ විශාල ජීවිත හා දෙපල හානියක් සිදුවී තිබුනි. භෞතික සම්පත් හා ජීවනෝපාය මාර්ග යලි කඩිනමින් ගොඩනැගිය යුතුව තිබුනි.
මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ පාලන කාලය තුල ලෝක ආහාර අර්බූදයක්ද ඇතිවිය. මෙවැනි තත්වයක් තුල ලංකාව තුල ආහාර අඟහිඟයක් නැතුව , මිල දැරිය හැටි මට්ටමක තබාගෙන පාලනය කිරීම විශාල අභියෝගයක් විය.

ලෝක මූල්‍ය අර්බූදයක්ද මේ කාලයේම ඇතිවිය. ලෝක ප්‍රකට මුල්‍ය ආයතන රසක් බිඳ වටුනි. එවැනි තත්වයක් තුල ලංකාවේ මුල්‍ය පද්දතිය ස්ථාවරව පවත්වාගැනීම තවත් අභියෝගයක් විය.

නමුත් 2015 ජනවාරි මස මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමාගේ පාලනය අවසන් වන විට ලංකාව කෙබඳු රටක්ද ?

30 වසරක යුද්ධය නිමවී, පූර්ණ සාමය උදාවී, ඕනෑම කෙනෙකුට නිදහසේ බියකින් සැකයකින් තොරව රටේ ඕනෑම තැනක සැරි සැරිය හැකි යුගයක් උදා වී තිබුනි.

පාතාලය යන වචනය පවා ජනතාවට අමතක වී තිබුනි.

වරායවල්, ගුවන්තොටුපොලවල්, විදුලි බලාගාර, අධිවේගී මාර්ග , වාරි කර්මාන්ත හා තවත් විවිධ ඉදිකිරීම් සිදුවෙමින් රට කාර්ය බහුලව තිබුනි.

කුණු කසල වලින් තොර නගර , පිරිසිදු පදික වේදිකා, සක්මන් කිරීමට හා ව්‍යායාම කිරීමට පහසුකම් ඇති මංතීරු, සෑම පාරකට විදුලිය, කාපාට් දැමූ මාර්ග සුපුරුදු දසුන් විය. ගමේ අතුරු පාරවලට පවා කොන්ක්‍රිට් වැටුනි .

රටේ ජනගහනයෙන් 98% කට විදුලිය හා 90% කට පානීය ජලය ලැබී තිබුන අතර ජනගහනයමෙන් 120 % දුරකතන නිකුත්වී තිබුනි.

ව්‍යාපාර කරන්නන්ට, ස්වයන් රැකියාවක් කරන්නන්ට අඩු පොලී ණය පහසුකම් හා විවිධ දිරිමත් කිරීම් ලැබුනි.

සාමාන්‍ය ජනතාවට වාහනයක ලීස් කිරීමට, නිවසක් සාදා ගැනීමට, ඉඩමක් මිලදී ගැනීමට අඩු පොලියට ණය පහසුකම් ගත හකි විය

රැකියා වියුක්තිය 2005 දී තිබුන 8.3 සිට 2014 වන විට 4.3% දක්වා පහලට පැමිණ තිබුනි.

වසරක් පාසා බදු අඩුකිරීම් හා බදු ලිහිල් කිරීම් අසන්නට ලබුනි. රැකියාවලින් පමනක් ආදායම ලබන, උපයන විට බදු ගෙවන අයට තමුන්ගේ බදු ලිපිගොනු වසා දමන්නට පවා අවසර ලැබුනි.

සංචාරකයින් වැල නොකැඩී එන අතර විදේශ ආයෝජන සීඝ්‍රයෙන් ඉහල යමින් තිබුනි. 2014 ඇමෙරිකානු ඩොලර් මිලියන 1500 ඉක්මවා ආයෝජන ලැබී තිබුනි.

ආසියාවේ හොඳම කොටස් වෙළඳපොල හා ආසියාවේ වේගයෙන්ම දියුණු වන නගරය සඳහා සම්මාන ලැබී තිබුනි

සෑම ආර්ථික දර්ශකයකින්ම ලංකාව දකුණු ආසියාවේ පලමු හෝ දෙවන තැනට පැමින තිබුනි.

පුරවැසියන් සියලු දෙනාම රට ජාතිය ගැන ආඩම්බර වන පිටරට පදිංචියට ගොස් සිටි අය ආපසු පැමිණෙන රටක් බවට ලංකාව පත් වී තිබුනි.

නමුත් අපේ රටේ චන්දදායකයින්ගෙන් කොටසකට වෙනසක් අවශ්‍ය විය.

එවකට විපක්ෂයේ පොරොන්දු විශ්වාස කල ඔවුන්ට අවශ්‍ය වුයේ අමුතු දේවල්ය.

ඩොලර් කෝටි ගනන් තිබෙනවායැයි විපක්ෂය කී පිටරට බැංකු ගිනුම් අල්ලන්නට අවශ්‍ය විය
යාපනෙන් පැන්නුවායැයි කී රත්තරන් කන්ටේනර් සොයාගන්නට අවශ්‍ය විය
රොකට් එක, හෙලිකොප්ටරය හා ලැන්බොගිනිය රාජසන්තක කරන්නට අවශ්‍ය විය
තාජුඩීන්ගේ, ලසන්තගේ, එක්නැලිගොඩගේ ඝාතකයින් අල්ලන්නට අවශ්‍ය විය
මහාමාර්ග තාප බලාගාර ,වරාය, ගුවන් තොටුපොලවල් වැනි මෙගා ඩීල් හරහා කොමිස් ගැහුව කියන අය හොයාගන්නට අවශ්‍ය විය
අලුත් රජයක් ලවා බඩු මිල අඩු කරවාගන්නට අවශ්‍ය විය
රාජ්‍ය හා පෞද්ගලික අංශ දෙකටම පඩි වැඩි කරගන්නට අවශ්‍ය විය
අධ්‍යාපනයට දලජාතික නිශ්පාදනයෙන් 6% වෙන් කරගන්නට අවශ්‍ය විය
සෞඛ්‍යයට දලජාතික නිශ්පාදනයෙන් 3% වෙන් කරගන්නට අවශ්‍ය විය
තරුණ තරුණියන්ට ෆ්‍රී වයි වයි ලබාගන්නට අවශ්‍ය විය
උසස් පෙල සිසුන්ට කොම්පුටර් ටැබ් ලබාගන්නට අවශ්‍ය විය
තිබුන කැසිනෝත් වසා ගන්නට අවශ්‍ය විය
උකස් බඩු වල ණය කප්පවාගන්නට අවශ්‍ය විය
ගොවි ණය කප්පවාගන්නට අවශ්‍ය විය
සහතික මිලට හාල්, රබර්, තේ කොල, කිරි විකුණා ගන්නට අවශ්‍ය විය
ගැබිනි මව්වරුන්ට රුපියල් 20,000 පෝෂණ මල්ල ගන්නට අවශ්‍ය විය රත්තරන්වලින් හදනවාදැයි එකල විපක්ෂය ඇසූ අධි වේගී මාර්ගවලට යන වියදම අඩු කරගන්නට අවශ්‍ය විය
තරුණ පරපුරට අඩු මිලට වාහන ගන්නට අවශ්‍ය විය
රට කුඩු උවදුරින් සහමුලින් මුදවා ගන්නට අවශ්‍ය විය
ව්‍යාපාර දියුණු කරගන්නට, කොටස් වෙළඳ පොලෙන් තවත් අධික ලාබ ලබන්නට අවශ්‍ය විය

මේ බලාපොරොත්තු ඉටුවුනාද නැද්ද යන්න පැහදිලි කිරීමට අවශ්‍ය නැත. ඇත්ත තත්වය දන්නෝ දනිති.

බල පෙරලියෙන් වසර 3 1/2 කට පසු ලංකාවේ අද තත්වය කෙබඳුද ? ?

*යුද්ධයෙන් පසු ගොඩනැගෙමින් තිබුන සහජීවනය වෙනුවට පහැදිලිවම ජාතිවාදයේ ගිනි පුපුරු යලි මතුවෙමින් පවතී.

ආයුධ සන්නද්ධ කල්ලි විසින් කරන සොර කම් මංකොල්ල කෑම්, මහ දවාලේ වෙඩි තබාගැනීම්, මිනී මැරුම් වැඩි වී ඇත.

තරුණ පරපුර අනතුරේ දමමින් වෙන කිසිදු කලක නොවූ ආකාරයට රට පුරා මත්ද්‍රව්‍ය සුලබ වී ඇත.

පාර්ලිමේන්තුවේ ආසන 70 ක් හිමි විපක්ෂ කන්ඩායමට ප්‍රජාතාන්ත්‍රවාදී පිලිගැනිමක් නැති අතර ආසන 16ක් ඇති පක්ෂයකට විපක්ෂ නායකකමද, ආසන 6ක් පමනක් ඇති පක්ෂයකට විපක්ෂයේ ප්‍රධාන සංවිධායක කමද හිමිවී ඇත.

රට මොනතරම් අර්බූදයකට ගියත් පාර්ලිමේන්තුව වසර 4 1/2 කට විසුරවිය නොහැකි බවට 19 වන සංශෝදනය හරහා ව්‍යවස්ථා ගැටයක් ගසා ඇත.

ජාතික ලැයිස්තුවෙන් පාර්ලිමේන්තුවට ආ අය අතර ජනතාව අතින් චන්දයෙන් ප්‍රතික්ෂේප වූ බොහෝ දෙනෙකු සිටිති.

මැතිවරණ කල්දැමීම දිගින් දිගටම සිදුවේ. ජනතාවගේ චන්ද අයිතිය දරුණු අපහරණයකට ලක් වී ඇත.

පොලීසිය , අල්ලස් කොමිසම වැනි ආයතන දේශපාලනීකරණය කොට රජයට අවශ්‍ය ආකාරයට නීතිය අවභාවිතා කරමින් දේශපාලන ප්‍රතිවාදීන් දඩයම දරුණු ලෙස සිදු වේ.

රටපුරා උද්ඝෝෂන රැල්ලක් පැවතුනද ජනතා ඉල්ලීම් වලට රජයේ ප්‍රතිචාර ඉතා පහල මට්ටමක පවතී.

පසුගිය රජයේ අවසාන වසර 3 තුල දල වශයෙන් 7% ට ආසන්න වූ රටේ සංවර්ධන වේගය 2015 දී 5% ටත්, 2016 දී 4.5% ටත් 2017 දී 3.1% ටත් අඩු වී තිබුනි.

විදේශ ආයෝජන 2014 ඇමෙරිකානු ඩොලර් මිලියන 1500 ක් පමන ලැබුනද 2017 දි අලුතින් ලැබී තිබුනේ ඇමෙරිකානු ඩොලර් මිලියන 17 ක් පමනි. ඉතුරු විදේශ ආයෝජන 2015 පෙර ආරම්ඹ වූ ව්‍යපෘතීන්ට සම්බන්ධ මුදල්ය.

2014 හා 2017 කාලය තුල රටේ රැකියා ප්‍රමාණය ලක්ෂ 84 සිට ලක්ෂ 82 ට අඩු වී ඇති බව මහ බැංකු වාර්ථාවලින් පෙනී යයි.

පොහොර සහනාදාරය ඉවත් වී ඇත, පාසැල් දරුවන්ට නොමිලයේ දුන් නිල ඇඳුම් වෙනුවට වවුචර ක්‍රමයක් හඳුන්වා දී ඇත

කොටස් වෙළඳපොල ප්‍රාග්ධණීකරනය පසුගිය වසර 3 තුල රුපියල් කෝටි 21,000 කින් පමන 215 කින් පහත වැටී ආයෝජකයන් පාඩු ලබන තැනක් බවට පත් වී තිබුනි. 2014 දී ලබා දුන් 25.3 % ප්‍රතිලාබ වෙනුවට 2017 දී කොටස් වෙළඳ පොල ලබා දී තිබුනේ 1.3% ක පමන සුලු ප්‍රතිලාබයකි.

රුපියලේ අගය 2014 ට සාපෙක්ෂව මේ වන විඅට 20% කින් පමන පහල වැටී ඇත.

රාජ්‍ය ණයබර 2014 දී රුපියල් කෝටි 739,100 වූ අතර 2017 අග වන විට එය රුපියල් කෝටි 1,039,200 දක්වා රුපියල් කෝටි 300,100 කින් වැඩි වී තිබුනි. මේ අනුව වසර 3ක් තුල රාජ්‍ය ණය 40% කින් ඉහල ගොසි ඇත.

ලෝකප්‍රකට බ්ලූම්බර්ග් ආයතනය විසින් මේ වන විට ලංකාව විදේශ ආයෝජනවලට අනතුරු දායක රතු කලාපයක් ලෙස වර්ගීකරණය කර තිබේ.

ජාත්‍යයන්තර ශේණිගත කිරීමේ ආයතනයක් වන මූඩීස් ආයතනය කියන ආකාරයට ණය ආපසු ගෙවීමේ හැකියාව අතින් දැන් ලංකාව ආසියාවේ 24 වන ස්ථානයට පහල වැටී ඇත.

මහබැංකු බඳුම්කර හොරකමෙන් පමනක් රටට පාඩුව කෝටි ලක්ෂයට වැඩි යැයි රජයේම ඇමතිවරයෙක්ම කියා තිබුනි. .

ශ්‍රී ලාංකන් ගුවන් සේවයේ ගුවන් යානා ඇනවුම් අවලංගු කිරීමේ වන්දිය රුපියල් කෝටි 1700 කි.

හම්බන්තොට වරාය චීනට වසර 99 කට බදු දී අවසන්ය, මත්තල ගුවන් තොටුපොල ඉන්දියානුවන්ට දෙන්න සියල්ල සූදානම්ය

මේ අතර රජය ජනතාවගෙන් අයකර ගන්නා බදු විශාල වශයෙන් වැඩි කොට ඇත.

ව්‍යාපාර මත බදු විශාල වශයෙන් ඉහල දමා ඇති අතර අලුතින් බදුවර්ග රැසක් එකතු කර තිබේ.

වසරකට රුපියල් ලක්ෂ 5 කට වඩා ආදායමක් ඇති සෑම අයෙකුටම බදු ලිපිගොනුවක් විවෘත කල යුතුය. රජයේ ආදායම් බදු කොමසාරිස් යෝජනා කරන ආකාරයට වාහනයක් හිමි, පිටරට සංචාරයකට යා හැකි සෑම අයෙකුම බදු ලිපිගොනුවක් විවෘත කල යුතුය.

මසකට රුපියල් ලක්ෂයකට වඩා කුමන ආකාරයකට හෝ ආදායමක් උපයන සියලු දෙනෙකුම දැන් ආදායම් බදු ගෙවිය යුතු අතර එම බදු ප්‍රතිශතයන් ඉහල දමා ඇත.

බැංකුවේ තිබෙන තැන්පතු වල පොලියෙනුත් 5% ක් බදු අයකෙරේ

ගෙයක් කුලියට දුන්නත් ආදායමෙන් 20% ක් බදු ගෙවිය යුතුය

නිවසක්, දේපලක් හෝ වාහනයක් වික්කත් විකුණා ලැබෙන ආදායමෙන් 10% ක් රජයට බදු ගෙවිය යුතුය

යමෙක් ආදායම් බදු වලින් ගැලවුනත් කිසිම අයෙකුට රජයේ වක්‍ර බදු වලින් ගැලවිය නොහැක. ඒ සෑම භාන්ඩයක් හා සේවාවක්ම රජය විසින් බද්දට යටත්කොට ඇති බවිනි.

වෙළඳ පොලට ගියත්, බෙහෙත් ගන්න ගියත් හෝටලයකට කෑම කන්න ගියත් ජනතාවට වැඩි වී ඇති වක්‍ර බදු ගෙවන්නට සිදු වේ

2014 ට සාපෙක්ෂව 2018 වන විට රජය බදු වශයෙන් ලබා ගන්නට බලාපොරොත්තු වන ආදායම 100% කින් ඉහල දමා ඇත. ඒ වැඩිවීම බලපාන්නේ රටේ ජනතාවටය.

[Mawbima]

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

මීතොටමුල්ලේ ඛේදවාචකය සහ කුණු දේශපාලනය

- ආචාර්ය නාලක ගොඩහේවා -
වලක්වාගත හැකිව තිබූ මීතොටමුල්ලේ ඛේදවාචකය

අලුත් අවුරුද්ද උදාවූයේ මීතොටමුල්ලේ කුණු කන්ද කඩා වැටී ජීවිත ගනනාවක් නැති වූ අසුබ ආරංචිය සමගය. ජීවිත අහිමි වූවන් අතර වියත්මග ක්‍රියාකාරීනියක ලෙස අප හඳුනාගෙන සිටි මේනකා සේනාරත්න, ඇගේ සැමියා හා , වැඩිමහල් දරුවා සිටීම වඩාත් වේදනාකාරීය.

මීතොටමුල්ලේ කුණු කන්දට පලාතේ ජනතා විරෝදය එල්ල වන්නේ දීර්ඝ කාලයක සිටය. මෙම විරෝදතා ජනතා උද්ගෝෂන බවට පත්වන ආකාරයත් ඇතැම් තක්කඩි දේශපාලනඥයින් ඉන් දේශපාලන වාසි ලබා ගන්නට උත්සාහ කරන ආකාරයත් මෑත කාලයේ මාධ්‍ය තුලින් දුටුවෙමු.

ඕනෑම වගකීමක් පසුගිය රජය කරපිට පටවා මඟ හැරීමට උත්සාහ කිරීම වර්ථමාන රජයේ පුරුද්දකි. සුපුරුදු පරිදි මීතොටමුල්ල කුනු කන්දේ වගකීම ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා මත් පැටවීමේ පහත් ප්‍රයත්නයක් පසුගිය දිනවල සමහරක් වෙබ් අඩවි හරහා ක්‍රියාත්මක වූ අතර රජයට සම්බන්ධ සමහරක් දෙශපාලනඥයින්ද මෙයට උඩගෙඩි දෙනවා දක්නට ලැබුනි.

මෙය සම්පූර්ණ අසත්‍යයකි. මන්ද යත් මීතොටමුල්ල පොතුවිල් කුඹුර ප්‍රදේශයට කොලන්නාව හා මුල්ලේරියාව ප්‍රදේශයෙන් ගෙන එන කසල බැහැර කිරීම ආරම්භ වූයේ මීට බොහෝ කලකට එක්සත් ජාතික පක්ෂ රජයන් යටතේ බැවිනි. මීට අමතරව කොලඹ නගරයේ කුණුද මීතොටමුල්ලට ගෙන ඒම ආරම්ඹ වූයේ 2008 වසරේදී කොළඹ නගර සභාව උසාවියෙන් ලබාගත් අවසරයක් මතය. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ 2005-2009 කාලයේ දැරුවේ ආරක්ෂක ලේකම් තනතුර පමනක් වන අතර මිනීමරු ත්‍රස්ථවාදය පැරදවීමට සම්පූර්ණ අවධානය යොදාසිටි ඔහුට එදා කොළඹ නගර සභාවේ කුණු කසල ප්‍රශ්ණ කිසිසේත් අදාල නොවීය.

රටේ ඕනෑම නගරයක කුණු එකතුකිරීමේ වගකීම ඇත්තේ නගර සභාවටයි. ලංකාවේ විශාලතම නගරය වන කොළඹ නගරයේද ඒ එසේමය. කොළඹ නගර සභාවට ඉතා දීර්ඝ ඉතිහාසයක් ඇති අතර 1956 වී ඒ සුගතදාස මහතා එක්සත් ජාතික පක්ශයෙන් තරඟ කොට ජයග්‍රහණය කොට නගරාධිපති ලෙස පත්වූදා සිට අදවන තුරුම කොළඹ නගර සභාව පාලනය කොට ඇත්තේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය විසිනි. 2006 නගර සභා චන්දයේදී එක්සත් ජාතික පක්ෂ අපෙක්ෂක ලැයිස්තුව ප්‍රතික්ශේප වූ විටද බලය හිමිවුයේ එකසත් ජාතික පක්ෂයේ සහය ලද ස්වාධීන කන්ඩායමකටය.

මේ අනුව අද වනතුරුත් කුණු ප්‍රශ්නයට නිසි පිලිතුරක් නැත්තේ මන්දැයි යමෙක් පලමුවෙන්ම ප්‍රශ්ණ කලයුත්තේ කොළඹ නගර සභාව එදා මෙදාතුර පාලනය කොට ඇති එක්සත් ජාතික පක්ෂයෙනි.

ඒ කෙසේ වෙතත් 2009 වසරෙන් පසු කොළඹ කුණු ප්‍රශ්ණය විස්දන්නට ඍජුවම මැදිහත් වූ අයෙකු ගැන අපි සියලු දෙනාම දනිමු. ඒ 2010 වසරේ නාගරික සංවර්ධන අධිකාරියේ ලේකම් වරයා වශයෙන්ද අමතර රාජකාරියක් බාරගත් හිටපු ආරක්ෂක ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතායි. කුණු ප්‍රශ්ණය නගර සභාව විසඳන තුරු බලා නොසිටි ගෝඨාභය තමුන්ම ඒ ගැන සොයාබලා නිසි තීරණ ගෙන කොළඹ කුණු එකතුකිරීමේ ක්‍රියාවලිය කාර්යක්ෂම කලේය. අපිරිසිදු නගරයක්ව තිබූ අගනුවර වසර කිහිපයක් තුල ආසියාවේ පිරිසිදුම නගරයක් බවට පත් කිරීමට ඔහුට හැකි වූයේ අනුන්ගේ වගකීම්ද කරට ගෙන රටට අවශ්‍ය දේ හරියට කරන පුරුද්ද නිසාය.

කුණු එකතුකිරීමේ තිබුනු ගැටලුව විසඳූ පසු ගෝඨාභයගේ අවධානය යොමුවූයේ කුණු බැහැර කිරීමේදී ඇතිව තිබුන ප්‍රශ්ණ විසඳන්නටය.

ඉතිහාසය පුරා කොළඹ නගර සභාව පුරුදුව සිටියේ එකතු කරගන්නා කුණු කොහේ හෝ තෝරාගත් පිටියක ගොඩගසන්නටය. එක තැනක ඉඩ මදිවූ විට කුණු පිටිය ලෙස වෙනත් තැනක් තෝරාගැනුනි. අද අපට බ්ලූමැන්ඩල් හා සේදවත්තේ දකින්නට ලැබෙන්නේ කලකට පෙර නගර සභාව ගොඩ ගැසූ කුණු කන්දවල්ය. දැනට වසර ගනනාවක සිට ප්‍රධාන වශයෙන්ම කුණු ගෙන යනු ලබන්නේ මීතොටමුල්ලටය. මේ වන විට මීතොටමුල්ලේ ගොඩ ගැසී ඇති කුණු ප්‍රමාණය ටොන් මිලියන ගනනක් වන අතර කුණුකන්ද පසුගිය දිනවල මීටර් 200කටත් වඩා ඉහලට ගොඩ ගැසී තිබුනි. අලුත් අවුරුදුදා අහිංසක මිනිසුන් පිරිසකගේ හිස මතට කඩාවැටුනේ එසේ ගොඩ ගැසී ඇති කුණු වලින් කොටසකි. මෙවන් හදිසි අනතුරක් සිදු නොවූනත් කුණු කන්දෙන් නිකුත්වන අපිරිසුදු වායු හා පොලව යට ජලය අපිරිසිදු වීම නිසා පලාතේ ජනතවගෙන් 90% කටවත් විවිධ ලෙඩ රෝග සෑදෙන බව රාජ්‍ය නොවෙන සංවිධාන මගින් කල පරීක්ෂණ වලින් දැනටමත් සොයාගෙන ඇත.

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා මුලින්ම මීතොටවත්ත කුණු කන්ද ගැන අවධානය යොමු කරන්නේ 2010 වසරේදීය. ඒ වන විට කොළඹ නගර සභාව 2010 දී කුණු කන්ද පරීක්ෂාවට ගිය ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහත කොළඹ නගර සභාව වසර 3ක් පුරා ඉතා අක්‍රමිකව කසල ගොඩගැසීම නිසා කුණුගොඩ විශාල කන්දක් බවට පත්වෙමින් තිබෙන බවත් එය ප්‍රදේශවාසීනට අවදානමක් බවට පත්වන ආකාරය දැක වහාම යුධ හමුදාවේ සහාය ගෙන කුණු කන්ද ක්‍රමානුකූලව සමතලා කරන්නට කටයුතු කලේය. මීට අමතරව 2011 -2012 වර්ෂවලදී කුණු කන්ද වටා අගලක් කපා එය මිනිසුන් ජීවත්වන ප්‍රදේශයෙන් වෙන් කිරීමට කටයුතු කලේය. මීට අමතරව කුණු කන්ද ආසන්නයේම ජීවත්වන නිවාස හිමියන් 150 කට රජය විසින් අලුතින් සෑදීම ආරම්භ කර තිබූ තට්ටු නිවාස ව්‍යපෘතීන්ගෙන් නිවාස ලබාදීමට කොළඹ නගර සභාව සමග එකඟ තාවයකට පැමිනියේය. මේ නිවාසවල අයිතිය ලබාදුන්නේ නගර සභාවට වන අතර සුදුස්සන් තොරා ඒවා බෙදා හැරීමේ වගකීම නගර සභාවට පැවරිනි.

බොහෝකලකට පසු නාගරික සංවර්ධන අධිකාරිය හා කොළඹ නගර සභාව ඉතා සමීපව කටයුතු කරන්නට පටන් ගත් යුගයක් වුයේ 2010 -2014 ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා නාගරික සංවර්ධන අමාත්‍යාංශයේ ලේකම්ව සිටි සමයයි. ඒ කාලයේ කොළඹ නගර සභාවේ කසල බැහැර කිරීමේ ගැටලුවට දීර්ඝ කාලීන පිලිතුරු සොයන්නට නාගරික සංවර්ධන අධිකාරියද විශෙෂ අවධානයක් යොමුකලේය.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගේ ඉල්ලීම මත 2013-2014 කාලයේ කොළඹ හා තදාසන්න නගරවල කුණු බැහැර කිරීමේ ප්‍රශ්ණයට පිලිතුරක් සෙවීමට ලෝක බැංකුව නාගරික සංවර්ධන අමාත්‍යාංශය සමඟ එක්වී අධ්‍යයනයක නිරත විය. ලෝකයේ අනෙක් රටවල මේ ප්‍රශ්ණයට සොයාගෙන ඇති විවිධ විසඳුම් මෙහිදී සාකච්ඡාවට බඳුන් විය.

එම අධ්‍යයනයේ ප්‍රථිපලය වූයේ සමාන්‍යයෙන් යෝජනා කරණු ලබන කුණු දහනය කිරීම, කුණු වලින් පොහොර හෝ විදුලිය නිපදවීම වැනි කිසිදු ක්‍රමයකින් මෙම ගැටලුවට නිසි පිලිතුරක් නොලැබෙන බවයි. අවසාන විසඳුම ලෙස යෝජනාවූයේ ආසියාවේ බොහෝ දියුණු රටවල් විසින් භාවිත කරනු ලබන කුනු සනීපරක්ෂක ප්‍රමිතීන්ට යටත්ව බැහැර කිරීමේ ක්‍රමවේදයයි. මෙහිදී සිදුවන්නේ යමි පිටියක කුණු විවෘත්ව ගොඩගසනවා වෙනුවට ඒ වෙනුවෙන්ම සැකසූ ස්ථානයක විද්‍යාත්මක ක්‍රමයකට අසුරාලීමයි. මේ තුලින් විශවායු හා අපිරිසුදු ජලය පරිසරයට එක්වීම වලක්වා ගත හැකිය. දකුණු කොරියාව මෙම ක්‍රමය ඉතා සාර්ථකව ක්‍රියාත්මක කරන රටකි.

මීලඟ අභියෝහය වූයේ සනීපාරක්ෂක ප්‍රමිතීන්ට යටත්ව කුණු බැහැර කිරීම සඳහා සුදුසු ස්ථානයක් තෝරා ගැනීමයි. ඒ අනුව පුත්තලමේ කුරුක්කාල් ප්‍රදේශයේ කලකට පෙර සිමෙන්ති නිශ්පාදනයට ලයිම් ගල් ගැනීම සඳහා හාරා තිබුන විශාල වලවල් සහිත හෙක්ටයාර් 30ක පමණ විශාල භූමි භාගයක් මේ කටයුත්තට සුදුසු බව නිර්දේශ විය. මෙම ව්‍යාපෘතියෙන් පරිසරයට වන බලපෑම පිළිබඳ කල ශක්‍යතා අධ්‍යයනයකින් පසු මේ පිළිබඳ යෝජනාවක් රජයට ඉදිරිපත් කරණ ලදී.

එම යෝජනාවේ අන්තර්ගතය සරලව මෙසේය.

සනීපාරක්ෂක ක්‍රමවේදයකට අනුව කුණු බැහැර කිරීම සඳහා පුත්තල කුරුක්කාල් ප්‍රදේශයේ හඳුනාගෙන ඇත් හෙක්ටයාර් 30ක භූමිය දැනට කොළබ විවිද තැන්වල ගොඩගැසී ඇති ටොන් මිලියන ගනනාවක්වූ කුණු සියල්ලත් අනාගතයේ වසර පනහක පමන කාලයක් පුරා එකතුවන කුණු බැහැර කිරීමටත් ප්‍රමාණවත්ය. මේ ස්ථානය පිහිටා ඇත්තේ කොළඹින් කිලෝමීටර 170ක් පමන දුරින් නිසා කුණු ප්‍රවාහණය කරනු ලබන්නේ දුම් රියෙනි. මේ සඳහා විශේශයෙන්ම ගෙන්වූ අඩි 20 කන්ටේනර් වල අසුරන ලද කුණු මීතොටමුල්ලේ සිට කුරුක්කාල් දක්වා දුම් රියෙන් ප්‍රවාහනය කරන්යු ලබන අතර මීතොටමුල්ල භාවිත කරනු ලබන්නේ මෙම ක්‍රියාවලියේදී දිනක හෝ දෙකක කුණු පමනක් එකතුවන අතරමැදි ස්ථානයක් ලෙස පමනි. මීතොටමුල්ලේ දැනට ගොඩ ගැසී ඇති ටොන් මිලියන ගනනාවක කුණු වලින් නිදහස් වීමට මේ අනුව ප්‍රදේශවාසීනට හැකි වෙයි.

ලෝක බැංකුවේ සහාය ඇතුව මීතොටමුල්ල හා කුරුක්කාල් ප්‍රදේශ වල ජනතා නියෝජිතයයින් දකුණු කොරියාවට කැඳවාගෙන ගොස් සනීපාරක්ෂක ක්‍රමවේදයන්ට අනුව කුණු බැහර කරනා ආකාරය පෙන්වීමට නාගරික සංවර්ධන අධිකාරිය ක්‍රියාකලේය. තාවකාලිකව කුණු එකතු කොට අසුරා පිටතට ප්‍රවාහනය කරන ස්ථානය තිබෙන්නේ සියොල් නගර මධ්‍යයේ බවත් විද්‍යාත්මකව සියල්ල සිදුවන නිසා ඉන් ප්‍රදේශවාසීනට හෝ පරිසරයට වන හානිය අවම බවත් ඔවුන්ට පෙන්වා දෙන ලදී. මුලින්ම කල මේ කරුණු පැහැදිලිකිරීම නිසා යෝජිත ව්‍යාපෘතිය සඳහා ප්‍රදේශවාසීන්ගෙන් විරොදතාවක් ඉදිරිපත් වූයේ නැත.

ව්‍යාපෘතිය ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා අලුතින් කොටස් කිහිපයක් දුම් රිය මාර්ග පද්ධතියට එක්කිරීමට අවශ්‍ය වූ අතර ශ්‍රී ලංකා දුම් රිය දෙපාර්තුමේන්තුව වහාම ඒ සඳහා අවශ්‍ය සැලසුම සකස් කොට අවසන් කරන ලදී.

ව්‍යාපෘතිය සඳහා ඇස්තමේන්තුගත මුලු වියදම වශයෙන් අමෙරිකානු ඩොලර් මිලියන 107ක් හෙවත් රුපියල් බිලියන් 14 ක් 2014 අගෝස්තු 14දා එවකට තිබූ කැබිනට් මන්ඩලය විසින් අනුමත කරන ලදී. ඒ අනුව 2015-2017 වසර සඳහා අදාල වියදම ලෙස රුපියල් බිලියන් 10 ක මුදලක් 2014 නොවැම්බර් මස පසුගිය රජය මගින් ඉදිරිපත් කල කල අවසාන අයැවයෙන් අනුමත කරන ලදී

යුද්ධයෙන් පසු වසර 4 1/2 ක් තුල මේ රටේ සිදුවූ යෝධ සංවර්ධන ව්‍යාපෘතීන හා සසඳන විට කුණු බැහැර කිරීම සඳහා වූ මේ ව්‍යාපෘතිය වසරක් හෝ දෙකක් තුල අනිවාර්යෙන්ම නිම කිරීමට පසුගිය රජය හැකියාව තිබුන බව ඕනෑම අයෙකුට වටහා ගත හැක.

පසුගිය රජයට අවශ්‍ය වූ අකාරයට මෙම ව්‍යාපෘතිය ක්‍රියාත්මක වූවානම් විසදෙන්නේ මීතොටමුල්ලේ කුණු ප්‍රශ්ණය පමනක් නොවේ. එය සැලසුම් කර තුබුනේ කොළඹ මෙන්ම තදාසන්නන ප්‍රදේශ රාශියක් ඉලක්ක කරගෙනය.

සියලු සැලසුම නිමකොට තිබුනද ව්‍යාපෘතිය ආරම්ඹ කිරීමට පෙර 2015 ජනවාරි මාසයේ රජය වෙනස් විය. එතැන් සිට පසුගිය වසර දෙක පුරා අපට අසන්නට ලබෙන්නේ විවිධ බලධාරීන්ගේ කයිවාරුව පමනි. ව්‍යාපෘතිය පටන් ගත් තැනමය.

මීතොටමුල්ල අනතුරෙන් මියගිය අයට අපි නිවන් සුව පතමු. අපිරිසිදු පරිසරය නිසා රෝගී තත්වයට පත්වන පලාතේ ජනතාවගේ වේදනාව අපට දැනෙන නමුත් අපට ඒ ගැන කල හැකි දේ සීමිතය.

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

වැඩ බැරි ආණ්ඩුවේ බැරිකම වසාගන්නට ගොතන 'ණය උගුල්' බොරුව

මට බලපාන මගේ ප්‍රශ්ණය මා අසන්නේ නැත්නම් කවුරු අසන්නද ?
-ආචාර්‍ය නාලක ගොඩගේවා-

මම වෘතියෙන් ඉංජිනේරුවෙකු වන නිසා මම ඉලක්කම් පරිශීලනය ප්‍රිය කරමි. මම වෘතියෙන් ගණකාධිවරයෙකුද වන නිසා මට ඉලක්කම් අතර බොහෝවිට කතන්දරයක් පෙනේ. මම අලවිකරුවෙකු වශයෙන්ද වෘතීය සුදුසුකම් ලබා ඇති නිසා ඉලක්කම් හරඹයෙන් කරන ප්‍රචාරණ කටයුතු තුල සත්‍යය හා අසත්‍යය වෙන් කර දකින්නට යම් හැකියාවක්ද මට ඇත.

රටේ ණය බර පිලිබඳව කරුණු පහදමින් මුදල් අමාත්‍යාංශය විසින් ජනවාරි 26දා නිකුත් කර ඇති ප්‍රවෘතී නිවේදනය දුටුවිට මගේ මනස ක්‍රියාත්මක වූයේ පහත ආකාරයටය.

මෙම නිවේදනයේ මූලික අරමුණ මහින්ද රාජපක්ෂ සමයේ ගත් ණය නිසා රට ණය උගුලක පැටලී ඇතැයි යන යහපාලන රජයේ ප්‍රසිද්ධ සටන්පාඨයට සවියක් ලබා දීමය. ඒ සඳහා 2015 සිට 2020 දක්වා ලංකාව විසින් විදේශ රට වලට ගෙවිය යුතු ණය වාරික පහත අයුරින් පෙන්වා ඇත්තේ කියවන්නා තුල පසුගිය පාලනය ගැන අප්‍රසාදයක් ඇති කිරීමේ අරමුනෙනි.

2015 වසරේදී ගෙවූ මුදල රු.බි. 276
2016 වසරේදී ගෙවූ මුදල රු.බි. 269
2017 වසරේදී ගෙවිය යුතු මුදල රු.බි. 355
2018 වසරේදී ගෙවිය යුතු මුදල රු.බි. 377
2019 වසරේදී ගෙවිය යුතු මුදල රු.බි. 586
2020 වසරේදී ගෙවිය යුතු මුදල රු.බි. 509

මේ අනුව 2015 සිට 2020 දක්වා කාලය තුල ගෙවීමට සිදුවන මුදල රුපියල් බිලියන 2,372 කි. ප්‍රවෘතී නිවේදනය මගින් රාජපක්ෂ විසින් ගත් ණය දැඩි විවේචණයකට ලක් කර ඇති අතර 2019 ගෙවන්නට වන රුපියල් බිලියන 586 ඉතිහාසයේ ලංකාව විසින් ගෙවනු ලබන විශාලතම ණය වාරිකයයි සඳහන් කර ඇත.

බැලූ බැලමට මෙය භයානක තත්වයකි.

නමුත් හොදින් විමසා බැලූ විට පෙනෙන චිත්‍රය මීට තරමක් වෙනස්ය. ඒය ඔබගේ බුද්ධියෙන්ද විමසා බලන්නට කරුණු කිහිපයක් මෙහි සඳහන් කරමි.

මෙම වාර්තාවට අනුව 2015 හා 2016 තුල ගෙවා ඇති මුලු ණය මුදල රුපියල් බිලියන 545 කි ( 276 + 269).

නමුත් රජයේ අනෙකුත් වාර්තා අධ්‍යයනය කරන විට මෙම වසර දෙක තුල රජය රුපියල් බිලියන 2,311 ක් අලුතින් ණය ලබා ගෙන ඇති බව පෙනී යයි.

මීට අමතරව වත්මන් රජය රජය ණය ගෙවීමට යැයි කියමින් ජනතාවට බදු වැඩි කලා ඔබට මතක ඇත. මහ බැංකු වාර්ථා අනුව 2015 දි 2014ට වඩා වැඩිපුර රුපියල් බිලියන 306 ක් හා 2016දි 2014ට වඩා වැඩිපුර රුපියල් බිලියන382 ක් රජය බදු අයකර ඇත. මේ අනුව 2015-2016 කාලය තුල 2014ට සාපේක්ෂව ලැබු අමතර බදු ආදායම රුපියල් බිලියන 688කි.

එසේනම් අමතර බදු හා අලුත් ණය මගින් වත්මන් රජය 2015 2016 වසර දෙක තුල එක් කල මුදල රුපියල් බිලියන 2,999 කි.

එම මුදලින් 2020 දක්වා ගෙවන්නට ඇති සියලු ණය ගෙවූවද තවත් රුපියල් බිලියන 627 ක් ඉතිරි විය යුතුය.

සුදු අලියෙකු කියා සමහරු කෑ මොර දෙන මත්තල ගුවන්තොටුපොල සාදන්නට වියදම් වූයේ රුපියල් බිලියන් 30ක් පමන මුදලකි. එසේ නම් මේ ඉතිරි මුදලින් තවත් එවැනි ගුවන් තොටුපොලවල් 20 ක් සෑදිය හැක.

ඉතින් ඔබඇසිය යුතු ප්‍රශ්ණයනම මේසා විශාල මුදලක් එකතුකල වත්මන් රජයට තවමත් ණය බරක් ගැන කතා කිරීමට සාධාරණ අයිතියක් තිබෙන්වාද යන්නයි.

මීට අමතරව අනාගත පරපුර ඇසිය යුතු ප්‍රශ්ණය වන්නේ වසර දෙකක් තුල යහපාලන රජය ගත් රුපියල් බිලියන් 2,371 හෙවත් කෝටි 237,100 ණය ගෙවන්නේ කවුද කියායි. 2017-2020 අප විසින් ගෙවිය යුතුයැයි ඔය කියන ණය වාරික තුල කෙතරම් මුදලක් යහපාලන සමයේ ගත් ණයද ?

2014දී දල ජාතික නිශ්පාදිතයෙන් 70.7% වූ ණය බර අද 81% කි.
මම දේශපාලඥයෙකු නොවෙමි.මම මේ රටේ සාමාන්‍ය පුරවසියෙකි. මහින්ද රාජපක්ෂ මෙන්ම මෛත්‍රිපාල සිරිසේන හෝ රනිල් වික්‍රමසිංහ මගේ මිතුරන් හෝ හතුරන් නොවේ. ඔවුන් මටත් අනෙකුත් ජනතාවටත් වග කිව යුතු රටේ නායකයන්ය. මට ඇති ගැටලුව පුර වැසියෙකු වශයෙන් මා වැඩි ණය උගුලක පටලවා ඇත්තේ කොයි නායකයාද යන්නයි. නිදහසින් පසු මේ රට පාලනය කල සියලු නායකයින් එක්ව 2014 වන විට තනි පුර වැසියෙකු වශයෙන් මා රුපියල් 353,630/- ලෝකයට ණය කොට තිබුණ අතර වසර දෙකකට පසු මෛත්‍රී /රනිල් පාලනය මගේ එම ණය බර රුපියල් 464,210 දක්වා ඉහල දමා ඇත. එය 2014 සාපෙක්ෂව 32% ක වැඩි වීමකි. එය පෞද්ගලික මෙන්ම පොදු ප්‍රශ්ණයක් ලෙස දකින ලෙස මගේ බුද්ධිය මට බල කරයි.

[Viyathmaga]

යුතුකම සංවාද කවය

www.yuthukama.com

ඔබේ මනාපය රට වෙනුවෙන් කැපවුනු යුතුකම සංවාද කවයේ ෆේස්බුක් පිටුවේ ලකුණු කරන්න. (Like us on facebook)

https://www.facebook.com/yuthukama