අපේ රටේ තාක්ෂණ අධ්‍යාපනය පිළිබඳ ධර්මපාලතුමාගේ දැක්ම

අපේ අධ්‍යාපනයට තාක්ෂණික විෂය මාලා එකතු කළේ ධර්මපාලතුමා ඒ පිළිබඳ කතා කරලා අවුරුදු 100කට විතර පස්සේ.
-මහාචාර්ය වසන්ත දේවසිරි

“අනුකාරක පේරාදෙණි උගතුන්ගේ ඉතිහාසය නිසා අපට අභිමානවත් පරපුරක් හදා ගන්න බැරි වුණා.”

අනගාරික ධර්මපාලතුමා දියත් කළ ජාතික විමුක්ති ව්‍යාපාරයේ අධ්‍යාපන – ආර්ථික දර්ශනය, වර්තමානයේ අපේ රට මුහුණ දෙන අභියෝග සහ අප ගත යුතු මග පිළිබඳ රුහුණු විශ්වවිද්‍යාලයේ කරාපිටිය වෛද්‍ය පීඨයේ හිටපු පීඨාධිපති, මහාචාර්ය වසන්ත දේවසිරි මහතා සමග සිදුකළ සාකච්ඡාවකි.

අනගාරික ධර්මපාලතුමාගේ 159 වන උපත් සමරුව පසුගිය සැප්තැම්බර් මාසයට යෙදී තිබුණා. සුපුරුදු ලෙස මේ කාලයට එතුමා බුදු දහම නගා සිටුවීම සඳහා සිදුකළ කාර්යභාරය කතා බහට ලක් වෙනවා. නමුත් මේ රටේ එදා මුල් බැස පැවැති මිෂනාරී අධ්‍යාපන ක්‍රමයට එරෙහිව එතුමා ලොකු අරගලයක් කළා. නූතන අධ්‍යාපනඥයෙක් විදිහට ඔබ ධර්මපාලතුමාගේ ඒ අරගලය දකින්නේ කොහොමද?

අනගාරික ධර්මපාලතුමා යටත්විජිත යුගයේ දියත් කළ අරගලය බුදු දහම නගා සිටුවීමේ ව්‍යාපාරයකට ලඝු කිරීම වැරදියි. ධර්මපාලතුමා බුදු දහම, අධ්‍යාපනය, ආර්ථිය, සංස්කෘතිය ඇතුළු සියලු ක්ෂේත්‍ර සුවිශාල මතවාදී අරගලයක් දියත් කළා. ඒ සියල්ල ධර්මපාලතුමා දියත් කළ යටත්විජිත විරෝධී නිදහස් අරගලයේ එකිනෙකට බැඳුණු විවිධ මුහුණවර විදිහට හඳුනා ගැනීම වැදගත්.

ධර්මපාලතුමා නිදහස් අරගලය ක්‍රියාත්මක කරන සමය වන විට ඒ කියන්නේ 1908 පමණ වන විට ලංකාවේ ජනගහනය මිලියන 40යි. ඒ අවුරුද්දේ රජයේ සමස්ත ආදායම රු. 35,572,849 වුණත් අධ්‍යාපනය සඳහා වෙන් කළේ රු. 761 000ක් හෙවත් 2.1%ක් විතරයි.  එහෙත් එංගලන්ත ආණ්ඩුවට ලොව පුරා යුද්ධ කරන්න එම වසරේ දී අපේ රටෙන් රු. ලක්ෂ 19ක් අපේ මුදල් ලබා දී තිබෙනවා. රජයේ සේවකයින්ට විශ්‍රාම වැටුප් සඳහා ලක්ෂ 19ක් වැය කර තිබෙනවා. එදා අපේ රටේ අධ්‍යාපනය ලැබිය යුතු පිරිස මිලියන 16ක් වුණත් ඒ අතරින් ස්වදේශික (14%) සහ ඉංගිරිසි පාඨශාලා (16.25%)  අධ්‍යාපනය ලැබුවේ සියයට තිහක් වගේ සුළු පිරිසක් විතරයි. සුදු ආණ්ඩුව අපට අධ්‍යාපනය ලබා දීමට ඔවුන් දැක්වූයේ කුඩම්මාගේ සැලකිල්ලක් බව මෙමගින් හොඳට පේනවා. එයත් අපේ රටට ගැළපෙන අධ්‍යාපනයක් නොවන බව ධර්මපාලතුමා අවබෝධ කරගෙන හිටියා.

ධර්මපාලතුමා එදා ඉංගිරිසි ආණ්ඩුව අපට ලබා දුන් අධ්‍යාපන ක්‍රමයට විරුද්ධ වුණේ ඇයි?

රටේ සියලු පන්සල් ආශ්‍රිතව එදා පැවැති අධ්‍යාපන ක්‍රමය යටත්විජිතවාදීන් 1870 දී තහනම් කරනවා. අපේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය තහනම් කරලා ඒ වෙනුවට අපේ සංස්කෘති උරුමයෙන් සංස්කෘතික විඥානයෙන් සම්පූර්ණයෙන් වියුක්ත වූ බටහිර ගැති අධ්‍යාපනයක් තමයි, ඉංගිරිසි ආණ්ඩුව එකල ලබා දුන්නේ. අපේ ඉතිහාසය වෙනුවට අපට ඉගැන්නුවේ ඉංගිරිසි ඉතිහාසය.

යටත්විජිතවාදීන් මේ රටට හඳුන්වා දුන් අධ්‍යාපන ක්‍රමය ධර්මපාලතුමා හැඳින්නුවේ ස්ථීර පදනමක් නැති අවජාතක නැත්නම් තුප්පහි අධ්‍යාපන ක්‍රමයක් කියලා. තුප්පහි කීවේ hybrid එහෙම නැත්නම් දෙමුහුන් කියන අර්ථයෙන්. දෙමුහුන් කොටලුවෙකුට පරපුරක් ඉදිරියට අරන් යන්න බෑ. ඒ වගේ ම දෙමුහුන් අධ්‍යාපන ක්‍රමයකට සංස්කෘතියක් පෝෂණය කරමින් ඉදිරියට අරන් යන්න බෑ කියලා ධර්මපාලතුමා අවබෝධ කරගත්තා.

එකල අපේ රටේ ප්‍රභූ පවුල්වල දරුවන් ඉගෙන ගත්තේ වෛද්‍යවරුන් සහ නීතීඥයින් වීමේ අභිලාෂයෙන්. ධර්මපාලතුමා කියනවා, රටේ සෙසු සමාජ කණ්ඩායම් විසින් අනුකරණය කරන ප්‍රභූ පවුල්වල දරුවන් ඉගෙන ගන්නේ වෛද්‍යවරුන් නීතීඥයින් වෙන්න නම් ඒ රට කවදාවත් දියුණු වෙන්නේ නෑ කියලා. කලහකාරයින්ගේ සල්ලි නීතීඥයින්ගේ සාක්කුවටත් ලෙඩ්ඩුන්ගේ සල්ලි දොස්තලගේ සාක්කුවලටත් යනවා. ඒ සල්ලි නැවත ආයෝජන විදිහට රටේ ආර්ථිකයට එකතු වෙන්නේ නෑ. මේ බව එදා ධර්මපාලතුමා දැක්කා.

අපට රටක් විදිහට දියුණු වෙන්න නම් අප තුළ ජාතික විඥානයක් දේශප්‍රේමීත්වයක් ගොඩනැගිය යුතු වුවත් එදා පැවැති අධ්‍යාපන ක්‍රමය තුළ ඒ කිසිවක් නොවන බවට ධර්මපාලතුමා තර්ක කළා. එතුමා කෝට්ටේ මිෂනාරි පාසලේ ඉගෙනීම කරද්දි ධර්මපාලතුමා ගුරුවරු අරක්කු පානය කළ හැටි, කුරුල්ලන් දඩයම් කළ හැටි දකිනවා. එතුමාට තෙරුවන් නමදින්න ඉඩ නොදී බලහත්කාරයෙන් පල්ලියට අරන් යනවා. එතුමා මේ සියල්ල  දකින්නේ ළමා මනස දූෂණය කිරීමක් විදිහට. නිවසේ අභාසයත් සමග එතුමාට ඒ බලපෑමෙන් මිදීමේ භාග්‍යය ලැබුණත් අති බහුතරයකට එම හැකියාව නැති බව එතුමා දුටුවා.

එහෙත් සමහරු කියන්නේ මේ රට සුද්දාගේ පාලනය යටතේ තිබුණා නම් හොඳයි කියලා?

සුද්දාගේ ආණ්ඩුව මෙතෙක් කල් තිබුණා නම් එහෙම කියන අයට වගේ ම ඔවුන්ගේ මාපියන්ටත් කිසිදා පාසලක් නොදුටු නූගත් වහලුන් විදිහට තමයි, මේ රටේ ජීවත් වෙන්න ලැබෙන්නේ. අපි දැක්කා ගාලු මුවදොර තරුණ පිරිසක් අරගලය වෙලාවේ බණ්ඩාරනායක මහත්තයාගේ ඇස් වහනවා. ඔවුන් කීවේ ස්වභාෂා අධ්‍යාපනය හඳුන්වා දීමෙන් බණ්ඩාරනායක මහත්තයා වරදක් කළා කියලා. නමුත් ඔවුන් දන්නේ නෑ, 1956 වෙද්දී මේ රටේ ඉංගිරිසි දැනගෙන හිටියේ 11%යි කියලා. මේ අතරින් 4%ක් සිංහල, 7%ක් දෙමළ. එවැනි පසුබිමක සිංහල භාෂා පනත සහ දෙමළ භාෂා විශේෂ විධිවිධාන පනත ගෙන ආවේ නැත්නම් මේ රටේ බහුතරයකට අධ්‍යාපන අවස්ථා ලැබෙන්නේ නෑ.

ඒ සමග තමයි, නිදහස් අධ්‍යාපනය ගම් දනව් පුරා පැතිර ගියේ. අනගාරික ධර්මපාල මාක්ස්වාදී ද සහ ගනඳුරු මැදියම දකිනෙමි අරුනළු කියන කෘතිවල ගුණදාස අමරසේකර මහත්තයා පෙන්වා දෙනවා, ධර්මපාලතුමා දියත් කළ ජාතික ව්‍යාපාරය 1925 පමණ වන විට එතුමාගෙන් ගිලිහී ගොස් වෙනත් පිරිසක් අතට පත්වන ආකාරය.  ඒ පිරිස තමයි, අනතුරුව මේ රටේ ආණ්ඩුව භාර ගත්තේ. ධර්මාපලතුමා දැල්වූ ජාතික විඥානය 56 මැතිවරණයෙන් ප්‍රකාශයට පත්වුණා කීවොත් නිවැරදියි.

ධර්මපාලතුමා කියනවා ගමේ පන්සලේ පුස්තකාලයක් වගේ ම ස්වදේශ කර්මාන්තශාලා පිහිටුවන්න ඕන කියලා?

බෞද්ධ අරමුදලට ආධාර එකතු කරන්න ලංකාවට පැමිණි ඕල්කට්තුමාගේ භාෂා පරිවර්තක ලෙස ධර්මපාලතුමාට රට පුරා චාරිකාවේ යෙදෙන්න අවස්ථාව ලැබෙනවා. සිංහලයා අසීමිත ලෙස දුප්පත්භාවයේ ගිලි ඇති ආකාරයත් බෞද්ධ සංස්කෘතිය පරිහානියට පත්ව ඇති ආකාරයත් ධර්මපාලතුමාට සියැසින් දැකබලා ගැනීමේ අවස්ථාව එහි දී ලැබෙනවා.

සියවස් ගණනක් ස්වයංපෝෂිතව පැවැති රටක් මේ විදිහට පරිහානියට පත්වීම එතුමාගේ කම්පාවට හේතු වෙනවා. මේ දුප්පත්කමින් මිදීමේ මාර්ගය විදිහට එතුමා දැක්කේ බුදු දහම අනුව ජීවත් වීම සහ කර්මාන්ත දියුණු කිරීම. ඒ නිසා තමයි, සෑම ගමක ම තිබෙන පන්සලේ පුස්තකාලයක් සහ කර්මාන්තශාලා පිහිටුවන්න ඕන කියලා එතුමා යෝජනා කළේ.

අපි නිදහස ලබලත් දැන් දශක 7ක් ඉක්මවා ගිහින්, අද අපි දරුවන්ට ලබාදෙන්නේ ධර්මපාලතුමා අපේක්ෂා කළ අධ්‍යාපනය ද?

නැහැ, ධර්මපාලතුමා යෝජනා කළ අධ්‍යාපන ක්‍රමය සහ අද අපි ලබන අධ්‍යාපන ක්‍රමය අතර ලොකු වෙනසක් තියෙනවා. ධර්මපාලතුමා යෝජනා කළේ මහාවංශය පදනම් කරගෙන අපේ රටේ දරුවන්ට ඉතිහාසය උගන්වලා අවජාතක නොවන අභිමානවත් පරපුරක් ගොඩනගන්න. ඒ වගේ ම ජාතක කතා සහ ජනකතා ඉගැන්වීම් නිවැරදි චින්තනයක් සහිත ගැටලු නිරාකරණය කළ හැකි පරපුරක් බිහි කරන්න. නමුත් අපේ පාසල්වල ඉගැන්නුවේ අනුකාරක පේරාදෙණි උගතුන්ගේ ඉතිහාසය මිස මහාවංශ ඉතිහාසය නෙමෙයි. මේ නිසා අපට අභිමානවත් පරපුරක් හදා ගන්න බැරි වුණා.

එතුමා ලෝකය පුරා බුදු දහම ප්‍රචාරය කිරීම ඔස්සේ වගේ ම ඉන්දියාවේ බුදු දහම නගා සිටුවීම ඔස්සේ උත්සාහ කළේ අපේ රටේ බෞද්ධ ප්‍රබෝධය සඳහා එය ශක්තියක් කරගන්න. අපේ රටේ අධ්‍යාපනයට බෞද්ධ ප්‍රතිපත්ති හඳුන්වා දීම සඳහා උවමනා ශක්තිය එමගින් ලබා ගන්න පුළුවන්. එය සාර්ථක කරගන්නත් අපට බැරි වුණා. අප පාසලෙන් ලද අධ්‍යාපනය අපේ සංස්කෘතියට බුදු දහම පදනම් කරගත් හර පද්ධතියට ආගන්තුකයි. අලුත් පරම්පරාවේ හැසිරීමෙන් එය තහවුරු වෙනවා. 

ධර්මපාලතුමා සිය දේශනාවලදී ජනතාවට කියනවා තම දරුවන් වහ වහා දඹදිව, ජපානය, ඇමෙරිකාව, ප්‍රංසය, ජර්මනිය ආදී රටවලට ගොස් ශිල්ප ශාස්ත්‍ර කර්මාන්ත උගෙන ආ යුතු බව?

ඒ බටහිර රටවල කාර්මික විප්ලවය ඇති වෙමින් පැවැති යුගය. එකල බටහිර නොයෙක් කාර්මික නිෂ්පාදන බිහි වෙනවා. නමුත් අපේ රටට කාර්මික අධ්‍යාපනය හඳුන්වා දෙන්න හෝ නව කර්මාන්ත හඳුන්වා දෙන්න සුදු පාලකයින් කිසිම අවස්ථාවක කටයුතු කළේ නෑ. ඔවුන් ලබා දුන්නේ අපේ රට දියුණුවට පදනමක් දමාගත හැකි ආර්ථික ශක්තියක් ගොඩනග ගත හැකි අධ්‍යාපන ක්‍රමයක් නෙමෙයි. ඔවුන්ට අවශ්‍ය වුණේ අඩු වියදමින් තමන්ගේ පාලන කටයුතු කරගෙන යන්න ස්වදේශික ලිපිකරු පිරිසක් බිහි කරගන්න විතරයි.

මේ අර්බුදය ධර්මපාලතුමා දකිනවා. ඒ නිසා තමයි, එතුමා මහාබෝධි අරමුදලින් යම් යම් කර්මාන්ත ඉගෙන ගන්න තරුණයින් ජපානය ඇතුළු විදෙස් රටවල පුහුණුවට යවන්නේ. අලියා ගිනි පෙට්ටි කර්මාන්තශාලාව පටන් ගන්නේ ධර්මපාලතුමා ඒ විදිහට පුහුණුව දුන් තරුණයෙක්. ලංකාවේ පළමු පේෂ කර්මාන්ත ආයතනය පටන් ගන්නේ ධර්මපාලතුමාගේ මැදිහත්වීමෙන් එතුමා උපන් ගෙදරමයි. ඒ වගේ ම රටේ ප්‍රභූන්ට ආරාධනා කරනවා තරුණයින්ට විදෙස් රටවලට ගිහින් කර්මාන්ත ඉගෙන ගන්න ආධාර කරන්න කියලා. එතුමා දැනගෙන හිටියා අපේ රට ආර්ථික වශයෙන් දියුණු කරන්න නම් යා යුතු මාර්ගය එයයි කියලා.

ඒ වගේ ම එතුමාට ලෝකය ගැන පුළුල් අවබෝධයක් දැනුමක් තිබුණා. චීන දරුවන් තාක්ෂණය සහ කර්මාන්ත ඉගෙන ගන්න ඇමරිකාවට යවන හැටි එතුමා දැක්කා. ඉන්දියාවේ ජපානයේ දරුවන්ට කර්මාන්ත උගන්වන අයුරු එතුමා දුටුවා. ඒ නිසායි, අපේ දරුවන් ඒ රටවලට යොමු කරලා කර්මාන්ත උගන්වන්න දිරිමත් කළේ. මහා චීනය යනුවෙන් ලිපියක් ලියමින් ධර්මපාලතුමා ප්‍රකාශ කළා, අබිං කන්න පුරුදු කළ චීන ජාතිය දැන් ඉන් මිදිලා දියුණුවේ මාවතට පිවිසිලා අවසන්, ඔවුන් නුදුරේ දීම දියුණු රාජ්‍යයක් වෙයි කියලා. අද චීනය එදා තමන් ගුරුහරුකම් ගත් ඇමරිකාව අභිබවා ලෝක ආර්ථික බලවතා බවට පත්වෙලා. මහා දුරදක්නා නුවණකින් කටයුතු කළ ධර්මපාලතුමා උත්සාහ කළේ අපේ රටත් ඒ මාර්ගයේ යවන්න.

ධර්මපාලතුමා කාර්මික අධ්‍යාපනය සඳහා ප්‍රමුඛතාව දීමේ අවශ්‍යතාව අවධාරණය කළත් අපේ පාසල් අධ්‍යාපනයට තාක්ෂණික විෂය මාලා එකතු කළේ 2012 අවුරුද්දේ. ඒ ධර්මපාලතුමා ඒ පිළිබඳ කතා කරලා අවුරුදු 100කට විතර පස්සේ. අපේ විශ්වවිද්‍යාලවලට මේ විෂය හඳුන්වා දෙන්නේ 2014. මේක ඉතා ම කනගාටුදායක තත්ත්වයක්. නමුත් අවුරුදු 100කට පස්සේ කළත් එය ඉතා ම ප්‍රගතිශීලි පියවරක්.

ධර්මපාල චින්තනයෙන් වර්තමාන අධ්‍යාපන ක්‍රමයට ලබා ගත හැකි ගුරුහරුකම් මොනවා ද?

අපේ රට දියුණුව කරා මෙහෙය වන්න නම් මේ රටේ අධ්‍යාපනය තුළට නව චින්තනයක් ගෙන එන්න ඕන. ඒ සඳහා ධර්මපාලතුමා පෙන්වා දුන් අපේ සභ්‍යත්වය පදනම් කරගත් බෞද්ධ චින්තනය මිස වෙන විකල්ප නෑ. හැබැයි බොහෝ දෙනා මේ වචනෙට පවා කැමති නැති වෙන්න පුළුවන්. ඒ නිසා තමයි, මෙතෙක් එය කිසිවෙකුට කරගන්න බැරි වුණේ. ආගම කතෝලික හින්දු ක්‍රිස්තියානි, ඉස්ලාම් කුමක් වුවත් මේ රටේ සභ්‍යත්වය පදනම් කරගත් අධ්‍යාපනයක් සියලු දරුවන්ට ලබා දිය යුතුයි.

ධර්මපාලතුමා වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන් ම ජාතික වීරයෙක්. එතුමා සිංහල ජාතියට දියුණු වෙන මාර්ගය පැහැදිලි කරන්න කතා නොකළ දෙයක් නෑ. කන බොන විදිහ අඳින පළඳින විදිහ විතරක් නෙමෙයි, වැසිකිළියට ගිහින් හෝද ගන්න හැටි පවා කියලා දුන්නා. නමුත් එතුමා ජාතික ව්‍යාපාරයෙන් නෙරපා හරින්න පිරිසක් නොයෙක් දේ කළා. ඒක අසාර්ථ වුණා ම එතුමා බෝධිසත්වයෙක් බවට පත් කරලා බුදු දහම ගලවා ගන්න පැමිණි ආගමික නායකයෙක් ලෙස සමාජගත කළා.

ගුණදාස අමරසේකර මහත්තයා අනගාරික ධර්මපාල මාස්ක්වාදී ද කියන කෘතිය ඔස්සේ මේ පිළිබඳ කතා කරන්න කලින් අපි වුණත් ධර්මපාලතුමා හඳුනා ගත්තේ ආගමික නායකයෙක් විදිහට. බහුතර සමාජයට අදත් එතුමාගේ සමාජ දේශපාලන සංස්කෘතික කාර්යභාරය පිළිබඳ අවබෝධයක් නෑ. ඒක අවාසනාවන්ත තත්ත්වයක්.

බුද්ධිගලනය වැනි අපි අද මුහුණ දෙන අභියෝගවලට ධර්මපාල අධ්‍යාපන චින්තනයෙන් ලබා දියහැකි විසඳුම් මොනවා ද?

ධර්මපාලතුමා කියනවා, අපේ සංස්කෘතික උරුමය, සභ්‍යත්වය පිළිබඳ අවබෝධයක් අභිමානයක් ලබා දෙන අධ්‍යාපනයක් දරුවන්ට ලබා දිය යුතුයි කියලා. එතකොට තමයි, අපට අපේ ජනතාව ගැන ආදරයක් ඇති වෙන්නේ. එතකොට තමයි, අපේ පවුල දූ දරුවන් වෙනුවෙන් කරදර ඉවසනවා වගේ, ඒ ජනතාව වෙනුවෙන් කරදර ඉවසන්න පුළුවන් මනසක් හැදෙන්නේ. කැපකිරීම් කරන්න පුළුවන් වෙන්නේ.

බුද්ධිගලනය කියන්නේ අපේ උගත්තු මේ රටේ තත්ත්වයට අනුගත වෙලා ඒ දුෂ්කරතා විඳිමින් කටයුතු කරමින් වටු රැලක් වගේ රට ඉහළට ඔසවන්න සූදානම් නැති නිසා ඇති වෙන ප්‍රශ්නයක් නෙ. නියම බෞද්ධ හර පද්ධතිය තුළ හැදුණා නම් මේ විදිහට රට අතහැර ගොස් සැප හෝ නිදහස සෙවීමට අලුත් පරපුර පෙළඹෙන්නේ නෑ. මහාවංශයේ ගැමුණු කුමාරයාගේ කතාවේ පේළියක් පේළියක් ගාණේ අපට ඉගෙන ගන්න පාඩමක් තියෙනවා. රට දුෂ්කර කාලයක් පසු කරද්දි අපි අපේ හර පද්ධතිය තුළ ඉඳගෙන කටයුතු කළ යුතු ආකාරය ගැමුණු කුමාරයාගේ චරිතයෙන් අපට ඉගෙන ගන්න පුළුවන්. අපේ සම්ප්‍රදාය තුළ පරපුරෙන් පරපුරට ඒ කුසලතා ගෙන ආවේ වංශකතා ජාතක කතා ඇතුළු කතාන්දර සම්ප්‍රදාය ඔස්සේ. අද දරුවන් විතරක් නෙමෙයි, ඒ දරුවන්ගේ දෙමාපියන් පවා මේ සම්ප්‍රදායෙන් ඈත් කරලා.

“මේ රටට ගෙනෙන පිටරට භාණ්ඩ මේ රටේ හදා ගැනීමට පුළුවන්කම තිබිය දී අපේ ධනය පිටරටට යවන්ට කටයුතු කරන්නේ මන්ද” කියලා ධර්මපාලතුමා වසර 100කට කලින් අහනවා? වර්තමානයේ ආර්ථික අර්බුදය මැද ඔබ කොහොමද මේ ප්‍රකාශය දකින්නේ?

එකල මේ රටේ ඉහළ මධ්‍යම පන්තියේ මිනිස්සු කෙතරම් අවිචාරවත් විදිහට පිටරට සංකර භාණ්ඩ සඳහා වියපැහැදම් කළ හැටි ධර්මපාලතුමා දකිනවා. සිංහල මිනිහාට සුද්දන්ගෙන් උගතයුතු බොහෝ දේවල් තිබුණත් සිංහලයා සුද්දාගෙන් ඉගෙන ගත්තේ සුද්දා වගේ අඳින්නයි, ඉංගිරිසි කතා කරන්නයි, අරක්කු බොන්නයි විතරයි කියලා එතුමා කර්කශ විදිහට කියනවා. ඉංගිරිසිකාරයෝ කර්මාන්ත කළාට සිංහලයෝ ඒවා ඉගෙන ගත්තේ නෑ.

ඉහළ මධ්‍යම පන්තිය අදත් ඒ විදිහට ම අපේ රටට ඔරොත්තු නොදෙන ආකාරයේ නාස්තිකාර වියදම් කරනවා. සෙසු පිරිස පුළුවන් විදිහට ඔවුන් අනුකරණය කරමින් ඔවුන් පසුපස යනවා. අපි ධර්මපාලතුමා පෙන්වා දුන් මග ගියේ නෑ. එහි ප්‍රතිඵලය තමයි අද අපි භුක්ති විඳින්නේ. ඉහළ මධ්‍යම පන්තිය සංකර වියදම් නතර කළොත් අපට මේ අර්බුදයෙන් මිදෙන්න පුළුවන්. මොකද ඔවුන් අනුකරණය කරන පිරිසත් එතකොට ඒ මාවතේ යනවා. දේශපාලකයින්ට විතරක් බැනලා මේ අර්බුදයෙන් මිදෙන්න අපට බෑ. මේ සියල්ලට ම හේතුව අප ලද අධ්‍යාපනය පදනමක් නැති අවජාතක අධ්‍යාපනයක් වීමයි.

ධර්මපාලතුමා වරක් කියනවා, අපි සියලු දෙනා මහායාන බෞද්ධයින් වගේ හැසිරිය යුතු කාලයක් ඇවිත් තියෙන්නේ කියලා. ශ්‍රාවකවාදය අනුව අපට ශ්‍රාවකයෙක් විදිහටත් නිවන් අවබෝධ කරගන්න පුළුවන්. නමුත් මහායානය අනුව සියලු දෙනා බෝධි සත්වයෝ. බෝධිසත්වයින් සියලු දෙනා බුදු වෙනවා. ඒ බෝධිසත්වයින්ට අනෙක් අයට උදව් කරමින් බුද්ධත්වයට පත්වීම කල් දමමින් සසරේ ඇවිදින්න පුළුවන්. ධර්මපාලතුමා කියන්නේ මහායාන බෝධිසත්වයින් වගේ අපි සියලු දෙනා අනික් අයට උදව් කරමින් ජනතාව දුප්පත්කමින් මුදාගත යුතුයි කියලා. මේ වෙලාවේ ධර්මාපාලතුමාගේ අධ්‍යාපන සහ ආර්ථික දැක්ම යාවත්කාලීන කරලා ඉදිරියට ගත්තොත් අද අපේ රට අද මුහුණ දෙන ආර්ථික අභියෝගය වෙස් වලා ගත් ආශීර්වාදයක් කරගන්න පුළුවන්.

සංවාද සටහන – නාමල් උඩලමත්ත

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com

Like us on facebook
https://www.facebook.com/yuthukama

නවකතාවෙන් දේශපාලනය ලියන්න බෑ කියන්නෙ විශාල දුර්මතයක් – ගුණදාස අමරසේකර

ගුණදාස අමරසේකර වූ කලී සිංහල සාහිත්‍යයේ වඩාත්ම විප්ලවවාදී සහ කතාබහට ලක් වූ ලේඛකයාය. එක්දහස් නවසිය පනහේ දශකයේ මුල සාහිත්‍යකරණයට පිවිස තවමත් සාහිත කලා ජීවය නොසිඳී තරුණ ජවයෙන් ලියන ඔහු සිංහල ප්‍රබන්ධයේ කඩඉම් කෘති රැසක් බිහි කර ඇත. ‘කරුමක්කාරයෝ’, ‘දෙපා නොලද්දෝ’, ‘යළි උපන්නෙමි’ වැනි නවකතා, ‘ජීවන සුවඳ’, ‘ගල් පිළිමය හා බොල් පිළිමය’, ‘පිළිම ලොවයි පියෙවි ලොවයි’, ‘විල්තෙර මරණය’ වැනි කෙටිකතා සංග්‍රහ ඊට නිදසුන්ය. සිය 90 වෙනි වයස් කඩඉමේදී ඔහු ලියූ ‘සංක්‍රාන්ති සමයක’ නවකතාව විස්මයාවහ කලාත්මකභාවයකින් යුතු වන අතර නොබෝදා ඔහු තවත් නවකතාවක් එළිදැක්වීය. ඒ, ‘මහගෙදර’ ය. මේ සම්මුඛ සාකච්ඡාව පවත්වනු ලබන්නේ ඔහුගේ එම අවසන් නවකතා ද්වය පාදක කරගෙන වුවත් ඊට ආසන්න තවත් හේතුවක් තිබේ. ඒ, ඔහු 94 වෙනි වියට පා තැබීමය. සැබැවින්ම අද (12 වෙනිදා) ඔහුගේ 94 වෙනි උපන්දිනයයි. අප ඔහුට සුබ උපන්දිනයක් පතන අතර මේ අප ඔහු හා කළ සංවාදයයි:

ඔබේ අලුත් නවකතාව ‘මහගෙදර’ ආරම්භ වන්නේ ඔබේ ගාල්ලේ යටලමත්තේ තිබූ මහගෙදර ඔබට අහිමි වීම පිළිබඳ කතාන්දරයෙන්. මා දන්නා විධියට යටලමත්තේ නිවස ඔබේ ඥාතීන් විසින් විකුණා තිබෙන්නේ දැනට වසර දහයකට පහළොවකට පමණ පෙර. එවැනි අතීත සිදුවීමක් ඔබ මේ මොහොතේ කරළියට ගත්තේ ඇයි?

ඇත්ත වශයෙන් මට ඕන වුණේ මහගෙදර එක්තරා සංකේතයක් වශයෙන් අරගන්න. ඒ කිව්වෙ පහුගිය කාලය තුළ මේ රටට වෙච්ච විනාශය මහගෙදරට සිදු වූ අකරතැබ්බ ඇසුරෙන් කථා කරන්න. මහගෙදර ගොඩනඟලා එහි මුලින්ම පදිංචි වෙලා තියෙන්නෙ මේ රටට, සංස්කෘතියට ආදරය කළ එහි උරුමක්කාරයො කොටසක්. ඒ කිව්වෙ වෙල්ලස්ස කැරැල්ල නිසා එහෙන් මෙහෙට පැනලා ආ මයිල් රාවණා ඇතුළු පිරිසක්. ඒ මුල් පරම්පරාවෙන් පස්සෙ මහගෙදර දේශපාලනඥයො අතට ගියා. මුලින්ම ගියේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය අතට. ඊළඟට එක්සත් ජාතික පක්ෂය අතට. ඊට පස්සෙ ජේවීපී එකත් ඒකට සම්බන්ධ වුණා. කථානායකයාගේ අයියා මහගෙදර ඇතුළෙ මුලින්ම අනගාරික ධර්මපාලතුමාගේ පිංතූරය අලවනවා. ඊළඟට එස්. ඩබ්. ආර්. ඩී. බණ්ඩාරනායකගේ පිංතූරය අලවනවා. ඊළඟට ඩඩ්ලි සේනානායකගේ පිංතූරය අලවනවා. ඒවගේම එය ජේවීපී පක්ෂ කාර්යාලයකුත් වෙනවා. මේ විධියට මහගෙදර දේශපාලනඥයන්ගේ මධ්‍යස්ථානයක් වෙනවා. ඉතින් මහගෙදරින් සංකේතවත් වෙන්නෙ අපේ රටට අත්වූ ඉරණම. මට කියන්න ඕන වුණේ සභ්‍යත්වයේ සංකේතයක් විධියට පටන්ගත්තු මහගෙදර අන්තිමේ එන්ජීඕකාරයන්ගේයි නොයෙකුත් විජාතික, රටට එරෙහි ආගමික බලවේගවලයි – මෙහිදී බෝන් අගේන් සංවිධානයේ – තිප්පළක් බවට පත් වෙලා ඒ මුල් සභ්‍යත්වය විනාශ වන අයුරුයි.

මහගෙදර කතාන්දරයේ ඔබේ මහගෙදර කතාවත් ඒ විධියටම කියවෙනවාද?

සෑහෙන දුරට කියවෙනවා. අපේ මහගෙදරත් ජර්මන්කාරයෙක් සල්ලිවලට අරගෙන තිබුණා. මං ගෙදරට ගිය වෙලාවේ දැක්කා ඔහු එහි එන්ජීඕ එකක් කරගෙන යනවා. නවකතාවේ කියවෙන්නෙ ජර්මන්කාරයා ලෝක කපටියෙක් විධියට. ඔහු නියම එන්ජීඕකාරයෙක්. ඔහුගෙන් පස්සෙ මහගේ තවත් එන්ජීඕ නඩයකට ගියා. එහිදී තමයි ඒක බෝන් අගේන්ලාගේ එසෙම්බ්ලී ඔෆ් ගෝඩ්වල (දෙවියන්ගේ හමුවේ) රැස්වීම් පොළක් බවට පත් වෙන්නෙ. මං දකින විධියට මේ නවකතාවේ වැදගත්කම මගේ මහගෙදර කතාව නෙවෙයි, මහගෙදරින් සංකේතවත් වන පුළුල් සමාජ දේශපාලන කතාන්දරයයි. එය පුළුල් අරුතින් වටහා නොගත්තොත් නවකතාවෙන් ඇති වැඩක් නැහැ.

නවකතාව අවසානයේ ඔබ කෙළින්ම කියනවා “…. ‘අපේ මහගෙදරට වුණු දේම නේද අපේ රටටත් වෙන්න යන්නෙ?”’ කියල.

ඇත්ත වශයෙන් එහෙම ඍජුව කියන්න ඕන නෑ. මොකද නවකතාව කියවද්දි පාඨකයාට තේරෙන්න ඕන මේක මහගෙදර ගැන කතාව නෙවෙයි, රටට, ජාතියට සිද්ධ වූ විපත කියල. මං ඒක නවකතාවේ කෙළින්ම සඳහන් කළේ හුඟක් පාඨකයන්ට ඇහැට ඇඟිල්ලෙන් ඇනලා පෙන්නුවත් දේවල් තේරෙන්නෙ නැති නිසයි.

මෙහි කතානායකයා කිසියම් දුරට නිරීක්ෂකයෙක්. ඔහු නවකතාවේ අගට යනකන් මැදිහත්ව ඉන්නවා. පැත්තක් ගන්නෙ නෑ. ඔහු පිටරට ගොස් ආචාර්ය උපාධියකුත් ලබනවා. නම දාස. ඒත් කතාව අවසානයේ ඔහු එක් දේශපාලන දහමකට අනුගත වෙනවා. එම චරිතයෙන් ඔබේ චරිතයත් යම්තාක් කියවෙන බව පේනවා.

කතානායකයා ඇත්තටම වෙල්ලස්සෙන් ආ පරපුරෙන් අන්තිමට බිහි වන පුද්ගලයා. ඔහු නිරීක්ෂකයකු වගේ පෙනුණා වුණත් ඔහු හසුරුවනු ලබන්නේ මේ රටේ සභ්‍යත්ව උරුමය විසින්. මගේ චරිතය, මගේ දර්ශනය ඉන් එළියට ඒම වළක්වන්න බෑ. මාත් මුලදි පේරාදෙණි සාහිත්‍යයේ අනුගාමිකයෙක් වෙනවානෙ. එතකොට මේ කියන දාසගේ චරිතය ගොඩනැඟෙන්න මගේ පෞද්ගලික ජීවිතයත් බලපාන්න ඇති. හැබැයි ඒක මං හිතාමතා කරපු දෙයක් නෙවෙයි.

මෙහි තවත් වැදගත් චරිතයක් තිබෙනවා. ඒ, මහාචාර්ය මාරසිංහ චරිතය. එය කතානායකයාට පරස්පර චරිතයක්. රටට, ජාතිකත්වයට එරෙහි එන්ජීඕ කප්පිත්තෙක්. ඔහු බලන්නෙ කතානායකයා වන දාසවත් ඔහුගේ පැත්තට හරවා ගන්න. දාසට ඇමෙරිකාවට යන්න ෆුල්බ්‍රයිට් ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබෙන්නෙත් ඒ නිසයි. ඔහුත් මුලදී මහාචාර්ය මාරසිංහගේ අනුගාමිකයෙක් වෙනවා. ඒත් ඇමෙරිකාවේදී ඔහුට වැඩ කරන්න සිදු වන ආචාර්ය නිව්මන්ගේ ක්‍රියාකලාපයෙන් ඔහුගේ ඇස් පෑදෙනවා. ඔහු හසු වී ඇති උගුල ඔහුට තේරුම් යනවා. ඉතින් අවසානයේ ඔහු ඔහුගේ ග්‍රහණයෙන් මිදෙනවා. නවකතාවේ තේමාව ඔවුන් දෙදෙනා අතර මතු වන ආධ්‍යාත්මික ගැටුමයි. ඒත් ගැටුම අවසානයේ සභ්‍යත්ව දෙකක් අතර ගැටුමකුයි ඉදිරිපත් වෙන්නෙ.

අපේ උරුමය විනාශ කරන්න ඉස්සරත් ව්‍යාපාර පැවතුණා. අදත් පවතිනවා. නවකතාවේ එන පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ පැවැත්වෙන ‘ෆ්‍රයිඩේ ෆෝරම්’ ව්‍යාපාරයත් එහෙම එකක්. ඒවා සංවිධානය කරන මිනිසුන්ට කිසි සභ්‍යත්ව උරුමයක් නැහැ. බෞද්ධ සභ්‍යත්වයෙන් වියෝ වූ ඔවුන්ට ඕන කරන්නෙ අපේ අතීත උරුමය විනාශ කරන්න. මහාචාර්ය මාරසිංහ චරිතය පෙනී ඉන්නෙ ඒ වෙනුවෙන්. ඔවුන් කියනවා මහාවංශය පල්බොරුවක්ය, ඒක අලුතින් ලියන්න ඕනය කියල. ඔවුන් මාර්ටින් වික්‍රමසිංහටත් පහර දෙනවා ඔහු නැති දේවල් ඔළුවෙ තියාගෙන ඇත්ත කියල බොරුවක් පෙන්නලා දුන්නා කියල. මේ විජාතික බලවේගයට රට වගේම මහගෙදරත් ගොදුරු වෙන සැටියි නවකතාවෙන් මං කියන්න උත්සාහ ගත්තෙ.

නවකතාව තුළ දාසගේ අයියාගේ චරිතයත් හුඟක් කියවෙනවා. එම චරිතය නිමවන්න ඔබේම අයියා කොච්චර බලපෑවාද?

අපේ අයියා නවකතාවේ එන චරිතයට හුඟක් දුරට සමීපයි. ඔහු මුල් අවදියේ මුළුමනින් ශ්‍රී ලංකාකාරයෙක්. ඉස්කෝලෙ යන කාලෙම ඔහු එස්. ඩබ්ලිව්. ආර්. ඩී. බණ්ඩාරනායකට ලියුමකුත් යවපු බණ්ඩාරනායක වාදියෙක්. ඔහු ලොකු තැනකින් විවාහ වුණේ. විවාහයෙන් පස්සෙ එහෙම පිටින්ම එක්සත් ජාතික පක්ෂයට හැරුණා. නවකතාවේ කියවෙනවානෙ ඔහු මුලදි ගෙදර අනගාරික ධර්මපාලතුමාගේ පිංතූරයක් ගසාගෙන පස්සෙ එතන බණ්ඩාරනායකගේ පිංතූරයක් ගසනවා කියල. ඒවගේම ඊටත් පස්සෙ ඩඩ්ලි සේනානායකගේ පිංතූරයක් ගසනවා. මේ සිද්ධි සෑහෙන දුරට ඇත්ත ඒවා.

ඔබ නවකතාකරණයේදී ඇතැම් තැන සැබෑ පුද්ගලයන්ගේ නම්, ගම් එහෙමම පාවිච්චි කරනවා. ඒවා නිර්දය විවේචන. ‘මහගෙදර’ නවකතාවේත් එවැනි දේ එනවා. උදාහරණයකට ඔබ මහාචාර්ය ගණනාථ ඔබේසේකර ගැන කරන සඳහන් කිරීම් නිර්දය විවේචනයක්. නවකතාකරණය මෙසේ වූ විට එය රසවින්දනයට බාධාවක් නැද්ද? ඒවගේම කතුවරයා විධියට ඔබට එරෙහිව නඩු හබ වැටෙන්න බැරිද?

නවකතාවක් ලියද්දි සැබෑව ඒ විධියටම ලියන්න බෑ. සැබෑවට වෙන දේවල් කිසියම් දුරකට සඟවලායි කියන්න ඕන. ඒත් ප්‍රසිද්ධ කාරණා එහිදී සඳහන් කරන්න බෑ. ඔබේසේකර ගැන විවේචනය වුණත් එහෙමයි. එතනදි කාටවත් ද්වේශසහගතව පහර දෙන්න මට ඕන වුණේ නෑ. මං කියන්නෙ පිළිගත් සත්‍යයක්. එතනදි ලේඛකයා නිර්භය වෙන්න ඕන.

මං පහුගිය කාලෙ ලියපු දේවල් ගැන තියෙන පොදු චෝදනාවක් තමයි මගේ පොත්වල දේශපාලනය වැඩියි කියල. ඒත් මං කියන්නෙ දේශපාලනය නොලිය යුතුයි යන්න අපේ සාහිත්‍යකරුවන්ගේ ඔළුවලට දාපු සාවද්‍ය අදහසක් කියල. මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ වුණත් සම්පූර්ණයෙන් දේශපාලන ප්‍රශ්නවලට මැදිහත් වෙලා ලිව්වෙ නැහැ. ඔහු දේශපාලනය ගැන ලියන්නෙ වටින් පිටින්. ‘ගම්පෙරළියේත්’ යම්තාක් දුරකට එහෙමයි. දැන් ‘යුගාන්තය’ යුගයක අන්තයක් කියල කිව්වාට එහි යුගාන්තයක් වෙනවා කියල එච්චර පේන්නෙ නෑ. මං හිතන්නෙ දේශපාලනය ලියන එක මඟහැරීම අපේ සාහිත්‍යකරුවන්ගේ දුර්වලකමක්. මිනිහා කියන්නෙ දේශපාලන සත්ත්වයෙක්. දේශපාලනයෙන් තොර සාහිත්‍යයක් තියෙන්න බෑ.

ඔබ නවකතාව අර්ථකථනය කරන්නේ එය දේශපාලනයේ උත්තර සංවාදයක් කියල.

නොබෙල් තෑග්ග දිනූ රුසියානු ලේඛකයෙකු වන ඇලෙක්සැන්ඩර් සෝල්සිනෙට්සීන් කියනවා ශ්‍රේෂ්ඨ නවකතාකාරයා කියන්නෙ රටක් ඇතුළෙ තියෙන තවත් රාජ්‍යයක් කියල (Novelist is a state within a state). A state within a state වෙන්න නම් ඔහු දේශපාලනය ගැන ලියන්න ඕන. අපේ වෙලා තියෙන්නෙ අපි විවේචනය කරන්න බයයි. වරප්‍රසාද බුක්ති විඳින්න නම් අපි බලයේ ඉන්න පක්ෂය සතුටු කරන්න බලනවා. පේරාදෙණි සාහිත්‍යයත් කියා සිටියේ දේශපාලනයෙන් තොර සාහිත්‍යයක් ගැනනෙ. ඉතින් ඉස්සෙල්ලාම අපි මේ දුර්මතය මඟහැරගන්න ඕන.

ඔබ සරච්චන්ද්‍රයන්ගේ ‘කල්පනා ලෝකය’ ප්‍රතික්ෂේප කරනවා?

ඔව්. කල්පනා ලෝකය කියන්නෙ පල් බොරුවක්. සාහිත්‍යයෙන් දෙන්න ඕන සමාජ දේශපාලනය ගැන ප්‍රබල චිත්‍රයක්. එහෙම නැතුව කල්පිතයක් නෙවෙයි.

සාහිත්‍යය කියවන්නේ රසික සමාජයක්. රසිකයන් සාමාන්‍ය පුද්ගලයන්ගෙන් වෙනස්. ඔබ නවකතාව සමාජ දේශපාලන විචාරයක් කළ විට ඒ රසිකයන්ට අත් වන්නේ කුමක්ද? රසිකයන් ඉල්ලන්නේ කල්පනා ලෝකයක් ඔස්සේ රස වින්දනයෙන් ලබන අවබෝධයක්.

කල්පනා ලෝකයෙන් මවන රසිකත්වයෙන් ඇති වැඩක් නෑ. රසිකත්වයට සමාජ දේශපාලන යථාර්ථය අහු වෙන්නෙ නැත්නම් ඒක වැඩක් නෑ. සරච්චන්ද්‍ර මහතා ගෙනාපු කල්පනා ලෝකවාදය මං දකින්නෙ නවකතාව ගැන සම්පූර්ණ වැරදි අදහසක්. නවකතාවක් කියන්නෙ කලාත්මකව ඉදිරිපත් කළ සමාජ දේශපාලන චිත්‍රයක්. දැන් ‘විරාගය’ නවකතාවේ පවා ඒ සමාජ දේශපාලන දර්ශනය වැඩිය පේන්නෙ නෑ. ඒක මතු කරලා තියෙන්නෙ එක්තරා විධියක ප්‍රේම කතාවක් වගේ. ඒත් තිස්ස අබේසේකරගේ ‘විරාගය’ චිත්‍රපටයේ නවකතාවේ එන දුර්වලතාව නෑ. එහි අරවින්ද චරිතය සමාජ දේශපාලන සත්ත්වයෙක් විදියට නිරූපණය වෙනවා.

කලාව අපි හඳුනාගන්නේ ආනන්දයෙන් ප්‍රඥාවට යන මාධ්‍යයක් විධියට. කලාවෙන් ඍජු සමාජ දේශපාලන විග්‍රහයක් කළොත් ආනන්දයෙන් ප්‍රඥාවට යා හැකිද?

කලාවේ ආනන්දය තියෙන්න ඕන. ඒත් ඒක තියෙන්න ඕන ප්‍රඥාව මුල් කරගෙන. ආනන්දය කියන්නෙ සුරංගනා ලෝකයක් නෙවෙයි. කලාවේ ආනන්දය එන්න ඕන සමාජ දේශපාලන චිත්‍රය තුළින්. ඒ සමාජ දේශපාලන චිත්‍රයෙන් නොඑන කලාවෙන් ඇති වැඩක් නෑ. මොකද එහෙම චිත්‍රයකින් ආවොත් තමයි ප්‍රඥාව ලැබෙන්නෙ. දැන් සරච්චන්ද්‍රගේ ‘මළගිය ඇත්තෝ’, ‘මළවුන්ගේ අවුරුදු දා’ යන නවකතා දෙකම නවකතා නෙවෙයි. ඒවායේ ආනන්දය එනවා. ඒත් ප්‍රඥාව එන්නෙ නෑ.

නවකතාව ජීවිතාවලෝකනයකුත් වෙනවා.

ඔව්. ඒත් ජීවිතාවලෝකනයක් එන්න නම් පුද්ගලයා සමාජයේ ප්‍රතිඵලයක් විධියට දකින්න ඕන. පුද්ගලයා සමාජයෙන් ඈත් වෙලයි ‘මළගිය ඇත්තෝ’ සහ ‘මළවුන්ගේ අවුරුදු දා’ නවකතාවල ඉදිරිපත් වෙන්නෙ. ‘විරාගයේත්’ ඒ ගතිය යම්තාක් දුරකට තියෙනවා. එතකොට එම කෘතිවලින් ජීවිතාවලෝකනයක් වෙන්නෙ නෑ. ඒත් ‘ගම්පෙරළියේ’ පුද්ගලයා සමාජයෙන් මතු වන බව සෑහෙන දුරට කියවෙනවා. පුද්ගලයා සමාජ ජීවිතයේ කොටසක් ලෙස ඉදිරිපත් නොවන තාක් ජීවිතාවලෝකනයක් වෙන්නෙ නෑ. මං කලින් කිව්වා වගේ නවකතාකාරයාගේ මූලික අරමුණ විය යුත්තේ සමාජ දේශපාලන චිත්‍රයක් මැවීමයි. ඒ තුළිනුයි ඔය ආනන්දය ඇති වෙන්න ඕන. මේ අවබෝධය නැතිකම සිංහල නවකතාවේ විශාල දුර්වලතාවක්. මේ තත්ත්වයට සරච්චන්ද්‍ර මහතාත් එක්තරා දුරකට වගකියන්න ඕන. දැන් අපි පියදාස සිරිසේන ගත්තොත් ඔහුගේ නවකතා කලාත්මක වශයෙන් දුර්වල වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඔහු නවකතාව මොකක්ද කියල හරියටම හඳුනාගත්තා. ඔහු නවකතාවෙන් සමාජ දේශපාලන චිත්‍රයක් මවන්න උත්සාහ කළා. එකම දේ ඔහුට එය කලාත්මකව කරන්න බැරි වුණා. ඒක කලාත්මකව කළේ මාර්ටින් වික්‍රමසිංහයි. ජී.බී. සේනානායකට පවා ඒක කරන්න බැරි වුණා. ඔහුගේ තියෙන්නෙ ඔක්කොම අහසෙ පාවෙන චරිත. එහි ජීවන සුවඳක් නෑ.

කෙටිකතාවටත් සමාජ දේශපාලන චිත්‍රය තියෙන්න ඕනද?

අනිවාර්යෙන් තියෙන්න ඕන. ඒ චිත්‍රය තිබුණොත් තමයි ඉන් ලබන ආස්වාදය ප්‍රඥාව බවට පත් වෙන්නෙ.

ඔබ මාර්ටින් වික්‍රමසිංහගේ කෙටිකතා දකින්නේ කෙසේද?

ඔහුගේ හොඳම කෙටිකතාව ‘මුදියන්සේ මාමා’ යන කෙටිකතාවයි. එමගින් සම්පූර්ණ සමාජ දේශපාලන චිත්‍රයක් මැවෙනවා වගේම ඒ උඩයි අනෙක් සියලු චරිත ගොඩනැඟෙන්නේ. ‘කුවේණි’ කෙටිකතාවේත් ඒ ස්වභාවය පේනවා. ඉන් පැහැදිලි වෙන්නෙ කෙටිකතාව ගැන වික්‍රමසිංහට නිවැරදි අවබෝධයක් තිබුණු බව. මුළුමනින් සාර්ථකව භාවිත කරන්න අසමත් වුණත් වික්‍රමසිංහ නවකතාව යනු කුමක්ද කියලත් හරියට අවබෝධ කරගත්තා. ඇත්ත වශයෙන් නවකතාව නිවැරදිව අවබෝධ කරගත්තු එකම නවකතාකරුවා මාර්ටින් වික්‍රමසිංහයි. ඩබ්ලිව්. ඒ. සිල්වාටත් මේ අවබෝධය තිබුණෙ නෑ.

අද නවකතා දෙස බැලූ විට ඔබට හැඟෙන්නේ කුමක්ද?

අද නවකතා විධියට තියෙන්නෙ එක්කො සමාජ දේශපාලන ප්‍රචාර. නැත්නම් මනඃකල්පිත ලෝක.

ඔබේ නවකතා ආස්ථානයට ලෝක සාහිත්‍යයෙන් ඔබට බලපෑ නවකතාකරුවන් ඉන්නවාද?

රුසියානු සාහිත්‍යකරුවන් හුඟක් දෙනා මට බලපෑවා. ටෝල්ස්ටෝයි, දොස්තොයෙව්ස්කි, චෙකොෆ් යන හැම දෙනාගේම ශ්‍රේෂ්ඨ නවකතා, කෙටිකතා මට බලපෑවා.

ඒත් ටෝල්ස්ටෝයි එදා පැවති සමාජ දේශපාලනයේ එන සැබෑ පුද්ගලයන් ඍජු විවේචනයකට ලක් කරන්නෙ නෑ.

ඒ වුණාට ඔහු එදා පැවති රුසියානු සමාජ දේශපාලන සමාජය දැඩි විවේචනයකට ලක් කරනවා. එය සැබෑ සමාජ දේශපාලන විචාරයක්.

ඔබේ ‘සංක්‍රාන්ති සමයක’ නවකතාවේ එන සුජාතා සහ ඇගේ අක්කා වැනි චරිත තුළින් සමාජ දේශපාලන විවරණයකට වඩා ජීවිත විවරණයක් සිදු වෙනවා. ඔවුන්ගේ ජීවිතයේ ඛේදවාචකය අත්දැකීම තුළින් පාඨකයා ජීවිතාවබෝධයක් ලබනවා. ඇත්තටම සුජාතාගේ මරණය කියවද්දී පාඨකයා කම්පනයට පත් වෙනවා. මෙය නොවේද නවකතාව?

ඔබ හරි. ඒත් සුජාතාගේ ජීවිතය තුළින් මං කියා සිටින්නේ අපේ දෙමළ – සිංහල ගැටුමයි. අපේ ජාතීන් අතර ඇති විරසකයයි. සුජාතා රාජන් නම් දෙමළ තරුණයා එක්ක හිතුවක්කාරෙට විවාහ වෙනවා. ඒත් ඒ නිසා ඇය විශාල මානසික පීඩාවකට ලක් වෙනවා. ඇය පවුලෙන් ඈත් වෙනවා. ඇයට ඒ දුරස්වීම දරාගන්න බැරි වෙනවා. මේ තත්ත්වයයි නවකතාවෙන් කියවෙන්නෙ.

ඇත්ත වශයෙන් නවකතාවේ පසුභාගයේ රාජන් බෞද්ධ සභ්‍යත්වය ඉහළින් පිළිගන්නා චරිතයක් බවට පත් වෙනවා. ඔහුත් ධර්මලිංගමුත් එකතු වී ඇමෙරිකාවේ කොටි ඩයස්පෝරාවට එරෙහිව සංවිධානයකුත් පිහිටුවා ගන්නවා. මේ තුළින් අරුන් නම් තවත් වැදගත් චරිතයක් මතු වෙනවා. ඇත්ත වශයෙන් මං අරුන් චරිතය නිමවද්දි අරුන් සිද්ධාර්ථන් නම් සැබෑ දෙමළ දේශපාලන චරිතය ගැන දැනගෙන සිටියේ නැහැ. නවකතාවේ එන නමින්ම සැබෑ චරිතයත් පසු කාලයේ එළියට ඒම මාවත් පුදුමයට පත් කළ දෙයක්. මං මෑතක අරුන් සිද්ධාර්ථන්ව හම්බුණු වෙලාවක ඔහුට කිව්වා “අරුන්, මං උඹ පහළ වෙන්න ඉස්සර වෙලාම උඹ එනවා කියල ලියලා තියෙනවා” කියල. අරුන් කියන්නේ බෞද්ධ සභ්‍යත්වය පිළිගත් සහ අපි ජාතීන් දෙක අතරෙ සංහිඳියාවක් ඇති වෙන්න නම් මේ බෞද්ධ සභ්‍යත්වයට දෙමළ ජනයා අනුගත විය යුතුයි කියල අදහන චරිතයක්.

‘සංක්‍රාන්ති සමයක’ කියවද්දී හිතෙනවා රාජන්, ධර්මලිංගම් වැනි සිංහල ජාතික චින්තනය පිළිගත් දෙමළ ජනයා අපේ සමාජයේ ඉන්න විධියක් නෑ, ඒ චරිත අමරසේකරගේ හිතළු කියල.

නෑ. එහෙම චරිත ඇත්තටම අපේ රටේ ඉන්නවා. අරුන් සිද්ධාර්ථන් එවැනි චරිතයක්. අපි අවබෝධ කරගන්න ඕන සිංහල බෞද්ධ සභ්‍යත්වය කියන්නෙ සිංහල බෞද්ධයන්ගේ සභ්‍යත්වයක් නෙවෙයි, මේ රටේ අවුරුදු දෙදහස් ගණනක් තිස්සේ තිබුණු මේ රටට අනන්‍ය සභ්‍යත්වය. සුළු ජාතීන් අපේ රටේ එදා පටන් අපි එක්ක සාමයෙන්, සංහිඳියාවෙන් සිටියෙත් මේ සභ්‍යත්වයට අනුගතව ජීවත් වූ නිසා.

සුජාතා සහ ඇගේ අක්කා නවකතාවේ ප්‍රබල චරිත ලෙස ඉස්මතු වෙනවා. මේ චරිතවලට ඔබට බලපෑ සැබෑ චරිත කවුද?

සුජාතා කියන්නෙ මගේ බිරිඳගේ නංගී. ඇයයි එහෙම පිටින්ම නවකතාවේ එන්නේ. ඇය විවාහ වෙන්නෙත් දෙමළ ජාතිකයකු එක්ක. ඇය ඇමෙරිකාවේ ජීවත්ව ඉන්න අතරේ පිළිකාවකින් මියගියා. සුජාතාගේ අක්කා විධියට ඉන්නෙ මගේ බිරිඳ. ඇයත් සැබෑ ජීවිතයේදී ඍජු, කිව්ව දේ කිව්වාම තමයි කියල පිළිගැනෙන චරිතයක්.

සාකච්ඡා කළේ:

රවීන්ද්‍ර විජේවර්ධන

ඡායාරූප – හර්ෂණ ජයතිලක
www.divaina.lk

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com

ඔබේ මනාපය රට වෙනුවෙන් කැපවුනු යුතුකම සංවාද කවයේ ෆේස්බුක් පිටුවේ ලකුණු කරන්න. (Like us on facebook)
https://www.facebook.com/yuthukama

ආශ්චර්යය නොව චර්යාව පතන සංක්‍රාන්ති සමයයි මේ

සංක්‍රාන්ති සමයක් යනු එක් යුගයක් මිය ගොස් අලුත් යුගයක් බිහි වන්නට පෙර, ඒ යුග දෙක අතර කාලයයි. නක්ෂත්‍රකරුවන්ට අනුව සංක්‍රාන්ති සමය තුළ කිසිවකුත් නිසි අවබෝධයෙන් කටයුතු නොකරති. කෙසේ නමුත් සංක්‍රාන්ති සමය අලුත් යුගයක් බිහි කරවන්නට විලිරුදා විඳින කාලයකි. ශ්‍රී ලංකාවේ අප අද පසු කරමින් සිටින්නේ එවැනි සංක්‍රාන්ති සමයෙකි.

අලුතින් බිහිවන්නට යන, නොඑසේ නම් අලුතින් බිහිකරන්නට යත්න දරන යුගයේ හැඩය පිළිබඳ සාකච්ඡා කිරීමට පෙර, අර මිය ගිය යුගයේ හැඩය පිළිබඳ යම්කිසි අවබෝධයක් අප සතු විය යුතුය.

ඒ මිය ගිය යුගය ඇරඹෙන්නේ 1977 දී ආරම්භ කරන ලද විවෘත ආර්ථිකයත්, 1978 දී සම්මත කරන ලද දෙවන ජනරජ ව්‍යවස්ථාවත් සමගින් යැයි පැවසීම සාධාරණ යැයි සිතමි. ”ධර්මිෂ්ඨ සමාජය” නමැති සංකල්පයෙන් ලාංකීය ජනයාගේ උරුමයට ආමන්ත්‍රණය කර ඔවුන් සිය වසඟයට ගෙනයි ජේ. ආර්. ජයවර්ධන මහතා බලයට පත් වූයේ. නමුත් ඔහුගේ කාලය තුළ ඒ උරුමයම තර්ජනයට ලක් කෙරෙමින් මෙරට විශාල සංස්කෘතික සෝදාපාළුවකට ලක් වූ බව පොදුවේ පිළිගැනෙන කාරණයකි. තමා අතට සියලුම බලය කේන්ද්‍ර කරන්නට උත්සාහ කළ ඔහුගේ කාලය තුළ උතුරේ ත්‍රස්තවාදය දලු ලා වැඩුණි. දැඩි ඇමරිකන් ගැති ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කළ ජයවර්ධන පාලන කාලය තුළ ඉන්දියාව විසින් බලහත්කාරයෙන් අපගේ ව්‍යවස්ථාවට 13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය එක්කරවා මෙරට පළාත් සභා පිහිටුවීය. 1989 දී ඔහු දේශපාලනයෙන් විශ්‍රාම ගන්නා විට දකුණේ ජවිපෙ සන්නද්ධ අරගලය සහ උතුරේ එල් ටී ටී ත්‍රස්තවාදය නිසා රට එකම ගිනි ජාලාවක් බවට පත් වී තිබුණි.

අනෙක් අතට, ඔහුගේ අනුප්‍රාප්තිකයා වූ රණසිංහ ප්‍රේමදාස මහතාට ”දුප්පතාගෙ හිතවතා” ලෙස දේශපාලන ලෝකයේ ස්ථානගත වන්නට සිදු වීමෙන්ම පැහැදිලි වන කාරණය නම් 77දී ආරම්භ කළ විවෘත ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය, දුප්පතුන් වැඩි කරන්නට හේතු වී ඇති බව නොවේද? අනුප්‍රාප්තිකයා ආමන්ත්‍රණය කරන්නේ රට තුළ පවතින ප්‍රධානම ගැටලුවට බව අපගේ ඉතිහාසය සියුම්ව පිරික්සීමෙන් අවබෝධ කර ගැනීම එතරම් අපහසු නොවේ. ජවිපෙ දෙවන කැරැල්ල ඉතා අමානුෂික ලෙස මර්දනය කළ රණසිංහ ප්‍රේමදාස මහතා මෙරට දුප්පත් ජනතාවට නිවාස ඉදිකරමින්, නොමිලේ පාසල් නිල ඇඳුම් ලබාදෙමින්, පාසල් ළමුන්ට නොමිලේ දිවා ආහාර ලබාදෙමින් රජයේ මැදිහත්වීමෙන් සිදුකරන සුබසාධනය ඉහළ නංවන්නට කටයුතු කළ ද එතෙක් අප අනුගමනය කෙරෙමින් ආ විවෘත ආර්ථික වැඩපිළිවෙළ එලෙසම ඉදිරියට ගෙන යාමට ඔහුට සිදු විය.

1994 දී චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරතුංග මහත්මිය බලයට පැමිණෙන්නේ ඒ වන විට පැවති අමානුෂික විවෘත ආර්ථිකයට මානුෂීය මුහුණුවරක් ලබා දෙන බවට ප්‍රතිඥා දෙමිනි. නමුත් ඒ ප්‍රතිඥා බොල් කරමින් ඇයගේ පාලන කාලය තුළ රජය සතු සමාගම් බොහෝමයක් පෞද්ගලික අංශයට ඉවක් බවක් නැතිව විකුණා දැමුනේ ඒ බොහෝමයක් ගනුදෙනුවල දූෂිතභාවය පිළිබඳව ඇඟිල්ල ඇය වෙතට දිගුවන ලෙසිනි. උතුරේ ත්‍රස්තවාදය පිළිබඳව ඇය විසින් කටයුතු කළේ යුද්ධයෙන් මේ ප්‍රශ්නය විසඳිය නොහැකි බවත් ඒ සඳහා ස්ථිර විසඳුමක් ඇත්තේ සාම ක්‍රියාදාමයක් තුළ පමණක්ය යන බටහිරයන් විසින් තනා දෙන ලද ආකෘතියකට අනුකූලවය. ඒ කාලය තුළ සිදු වූ වැදගත්ම දේශපාලන පෙරළිය නම් ඇය විසින් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය තුළ ඇති කරන ලද මතවාදී වෙනසයි. චන්ද්‍රිකා මහත්මිය විසින් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය මතවාදීව තවත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයක් ම බවට පත් කෙරුණි. එනිසා, එකල රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාගේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය සහ චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක මහත්මිය ගේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය අතර නිල්-කොළ පාට පාට හැරුණු විට කිසිදු පැහැදිලි මතවාදි වෙනසක් සොයා ගැනීම උගහට විය. ඒ අඩුව පිරවීම සඳහා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට සහ ජාතික හෙළ උරුමයට ඉඩ ප්‍රස්ථාවක් විවර විය. චන්ද්‍රිකා පාලනයේ අවසන් කාලයේදී මෙරට තිබුණේ රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා සහ ඇය අතර නොබෙල් සාම ත්‍යාගය දිනාගෙන බටහිරයන්ගේ ”හොඳ ළමයා” වීමේ තරගයකි. ඒ සඳහා රට දෙකඩවන ආකාරයේ පියවරයන් වෙත යාමට මේ දෙදෙනාම උත්සාහ කළෝය.

ඒ සාම ක්‍රියාදාමය තුළ මෙරට ජනයාගේ ආත්මාභිමානය පිරිහී තිබුණි. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා 2005 දී සිය ජනාධිපතිවරණ සටන මෙහයවූයේ ”ගෞරවාන්විත සාමයක්” රටට උදා කරන බවට ප්‍රතිඥා දෙමිනි. එය ඉතා විශිෂ්ට අන්දමින් ඉෂ්ට කර දශක තුනක් පුරා පැවති කුරිරු ත්‍රස්තවාදය මුලිනුපුටා දමා ලාංකීය ජනතාවට යළි අභිමානයක් ලබා දීමට එතුමා සමත් වූ බව අප කවුරුත් දන්නා කාරණයකි. ඔහු සිය දෙවන වාරය තුළ රට කළේ ”ආසියාවේ ආශ්චර්යය” යන තේමාව ඔස්සේය. අප විසින් පෙර අත්විඳ නොතිබූ අධිවේගී මාර්ග, නව වරායවල්, ගුවන්තොටුපොළවල් රජයේ මැදිහත් වීමෙන් ඉදි වූ අතර පෞද්ගලික අංශයේ මැදිහත් වීමෙන් කොළඹ නගරය පුරා අහස උසට ගොඩනැගිලි ඉදි විය. ඒක පුද්ගල ආදායම දෙගුණයකින් ඉහළ යන ලදී. මේ යෝධ සංවර්ධන ව්‍යාපෘති රටේ බහුතරයක් දුටුවේ ආලින්දයේ ඇති රූපවාහිනී තිරය මතිනි. මේ සංවර්ධන මොඩලය තුළ ජනතා සහභාගීත්වය අවම විය. ඔවුන් සහභාගී නොවී තමන්ගේ රට තුළ සිදුවන මේ සංවර්ධනය ඔවුනට ආශ්චර්යයක් වනවාට වඩා ඔවුන් තුළ ඒ පිළිබඳව සැක සංකා ඇති කිරීමට විපක්ෂයේ බලවේග සමත් විය. ඒ සඳහා ලබා ගන්නා ණය සහ ඒ මගින් සිදුවන දූෂිත ගනුදෙනු පිළිබඳ කතාන්දර ජනතාව විශ්වාස කළේය. ආශ්චර්යකට වඩා ජනතාව දේශපාලන නායකයන්ගෙන් බලාපොරොත්තු වූයේ යහපත් චර්යාවකි.

ඒ අඩුව පුරවන්නට ”යහපාලනය” අප රටට උදාකරන බවට ප්‍රතිඥා දෙමින් එක්සත් ජාතික පක්ෂය, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ කොටසක්, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ, ජාතික හෙළ උරුමය, දෙමළ ජාතික සන්ධානය සහ ශ්‍රී ලංකාවේ සියලුම මුස්ලිම් පක්ෂ එකට එක්ව මෛත්‍රිපාල සිරිසේන මහතා මෙරට ජනාධිපතිවරයා බවට පත් කළේය. නමුත් මේ එකිනෙකට නොගැලපෙන එකතුව සකස් කෙරුණේ බලය ලබා ගැනීමට පමණක් බවත් ඒ සියලු දෙනා රාජ්‍යය දියකර හැරීමේ විජාතික මෙහෙයුමක කොටස්කරුවන්, සිරකරුවන් පමණක් බවත් මෙරට ජනතාවට තේරුම් යන්නට වැඩි කලක් ගත නොවීය. සුළු ජාතික පක්ෂ හැරුණු කොට ඒ නොගැලපෙන දීගයට එක්වූ සියලු පක්ෂවල අනන්‍යතාවන් අදහා ගත නොහැකි තරම් කෙටි කලක් තුළ එම කැඳ හැළිය තුළ දියවී ගියේය. එම අනන්‍යතා අර්බුදය තුළ ජාතික හෙළ උරුමය, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ වැනි කුඩා පක්ෂ පමණක් නොව, අර මියගිය යුගයේ ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රධානම පක්ෂ දෙක වූ එක්සත් ජාතික පක්ෂය සහ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයත් එකම කැඳ හැළියේ දියවී වාෂ්ප වී ගියේය.

මෙවර ජනාධිපතිවරණය සහ මහ මැතිවරණය පවත්වන විටත් අර යුගය මිය ගොස් අවසන් වී තිබුණි. ඒ යුගයේ සියලු පක්ෂවලට ඒ යුගයේ දේශපාලනයේ නොසිටි චරිත ජනතාව ඉදිරියට ගෙන ඒමට බල කර තිබුණි. මේ රටට මීළඟට අවශ්‍ය කුමක්දැයි අන්දභූත සංක්‍රාන්ති සමයේ සිටින ජනතාව නොදැන සිටියත්, මීට පෙර යුගය නිමා කළ යුතු බව ඔවුන් විසින් තීරණය කර හමාර වී තිබුණි. මෙවර ජනාධිපතිවරණයේදී ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාට සහ ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට විශිෂ්ට ජයක් ලබා දෙමින් මෙරට ජනයා විසින් සිදු කළේ අර මිය යුගයට අයත් දේශපාලන ශානරයන් සියල්ල වළ දමා අලුත් ලෝකයක් උදා කිරීමට ප්‍රයත්න දැරීමයි. ඒ සඳහා පක්ෂ භේදයක් ඔවුනට නොවුණි. ජාතිභේදය වුව ඒ කාර්යය සඳහා සෑහෙන දුරට තුනී වී තිබුණි. දැන් මෙරට ජනතාව විසින් එක් යුගයක් සහමුලින්ම වළ දමා අවසන් කර ඇති බව නිවැරදිව තේරුම් ගැනීම රටේ නායකයන් ඇතුළු සියලු දෙනාගේ පරම වගකීම වන්නේය. එසේ නොකර ජනතාව විසින් වළ දමා අවසන් කළ පරණ මළ කුණ යළි ගොඩගැනීමට තැත් කළහොත් මේ විපරීත සංක්‍රාන්ති සමයේ මහත් විනාශයක් සිදුවීම වළකනු නොහැකිය. ජනතාව පතන ඒ අලුත් යුගය බිහි කිරීම සඳහා මීටත් වඩා හොඳ වටපිටාවක් ඇත්ද? අද වන විට ශ්‍රී ලංකාවේ පැවති සියලුම දේශපාලන පක්ෂ සුන්නද්ධූලි වී තිබේ. රජය රටට අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් සකස් කරන බවට පොරොන්දුවක් ජනතාවට ලබා දී ඇති අතර විසි වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සිදු කරන විට යළිත් වරක් ජනාධිපතිවරයා විසින් ඒ ප්‍රතිඥාව ජනතාවට ලබා දුන්නේය. ජනතාව විසින් ඒ කටයුත්ත කිරීම සඳහා තුනෙන් දෙකක බලයක් රජයට ලබා දී තිබේ. පවතින ව්‍යවස්ථාවේ පවතින ගැටලු නිරාකරණය කරන්නට යාම තවත් ගැටලු රාශියකට මුලපුරණ බව විසිවන සංශෝධනය මගින් යළිත් වරක් අපට පසක් කර දී ඇත.

එසේම අර මිය ගිය යුගයේ අනුගමනය කළ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තියට අනුව කටයුතු කිරීමෙන් දිගින් දිගටම අවප්‍රමාණය වෙමින් අසීරු ගමනක් ආ රුපියල බේරා ගැනීමට වත්මන් රජයට විශේෂ ක්‍රියා මාර්ග අනුගමනය කරන්නට සිදු වුණි. ඊට පසුව ආ කොරෝනා වසංගත තත්ත්වය යටතේ ලෝකය එකම ගම්මානයකැයි කී ගෝලීයකරණය මඳකට හෝ නවතා දමා ඒ ”එකම ගම්මානයේ” රටවල්, නගර සහ ගම්මාන ලොක්ඩවුන් කර තිබේ.

අද රෙදිවලට මැටිවලට ඇමැතිවරු පත්කිරීමෙන් නිෂ්පාදන ආර්ථිකයක් සඳහා ගම යොමු කිරීමට රජයේ ඇති උනන්දුව පෙන්වා තිබේ. ඒ නිසා 1977 න් ඇරඹි විවෘත ආර්ථිකයත් 1978 න් ඇරඹි වත්මන් ව්‍යවස්ථාවත් අයත් වන්නේ අර මිය යුගයට බව අද සැකයක් නැත. අලුත් යුගයක් බිහි කිරීමට විළිරුදා විඳින සංක්‍රාන්ති සමයෙකි මේ. මේ විපරීත සංක්‍රාන්ති සමයේ ජනතාව ආශ්චර්යයන් පතන්නේ නැත. නමුත් ජනතාව ඉතා දැඩි විමසිල්ලෙන් චර්යාව දෙස බලා සිටියි. යහපත් චර්යාවෙන් රාජ්‍ය විචාලමින් අලුත් යුගය බිහිකරන විපරීත සංක්‍රාන්ති සමය පසු කර ගැනීම සඳහා සියලු දෙනා යථාභූත ඥානයෙන් කටයුතු කළ යුතු තීරණාත්මක සමයෙකි මේ.

ලසන්ත වික්‍රමසිංහ

Aruna.lk [2020-11-17]

 

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com

Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

අමරසේකරගේ පටුකම සහ අමරකීර්තිලාගේ විසල් දේශපාලනය

 

ගුණදාස අමරසේකර මහතා පිළිබ‍ද මහාචාර්ය ලියනගේ අමරකීර්ති මහතා පසුගිය දිවයින පුවත්පතට ලියූ ලිපියට පිළිතුරක්.....

[2020 නොවැම්බර් 15 ඉරිදා දිවයින]

අමරසේකරගේ පටුකම සහ අමරකීර්තිලාගේ විසල් දේශපාලනය
===================================
භාෂා ක්‍රීඩාවේ විවිධාකාර හරඹ ඔස්සේ ඇත්ත නැත්ත කළ හැකි ආකාරය ගැන මට වඩා හොඳ න්‍යායික අවබෝධයක් මහාචාර්ය ලියනගේ අමරකීර්ති මහතාට ඇතැයි සිතමි. මා ප්‍රායෝගික දේශපාලනයේ අත්දැකීම් ඇසුරින් වටහාගෙන ඇති මේ කාරණය අමරකීර්ති සනාථ කර ඇත්තේ විවිධ දාර්ශනිකයන්ගේ තර්ක විතර්කද උපුටා දක්වමිනි. තමන්ටම වූ ස්වාධීන චින්තන ශක්තියක් නැති බොහෝ දෙනා අනුන්ගේ කෝටේෂන් මත යැපීම ලංකාවේ ශාස්ත්‍රීය සංවාද තුළ සුලබ කරුණක් වුවද අමරකීර්ති එවැන්නෙකු යැයි මම නොකියමි. අමරකීර්තිගේ බොහෝ රචනා තුළ ඇති ව්‍යාජත්වය උපදිනුයේ ඔහුගේ චින්තනමය ගැටලුවකට වඩා ඔහු නියෝජනය කරන දේශපාලනය තුළින්ය යන කාරණය සිහියේ තබාගනිමින් ගුණදාස අමරසේකර මහතා ගැන පසුගිය දිවයිනට අමරකීර්ති ලියූ ලිපිය ගැන යමක් කීමට බලාපොරොත්තු වෙමි.
අමරකීර්ති වනාහී කාලයක සිට අමරසේකරගේ ජාතිකවාදයට එරෙහි සැර විවේචකයෙකි. මැක්කා ගැන කවුදෝ ලියූ රචනාව මෙන් අමරකීර්තිගේ බොහෝ රචනා කෙළවර වන්නේ කොහෙන් හෝ අමරසේකරට ටොක්කක් ඇනීමෙනි. ඔහුට අමරසේකර ගැන ඇති ප්‍රශ්නය සාහිත්‍ය දාර්ශනික කාරණයකට වඩා දේශපාලන ප්‍රශ්නයක් වන බැවින් අමරකීර්තිගේ දේශපාලන ක්‍රියාකාරීත්වය අමතක කොට මේ ගැන කතා කළ හැකි නොවේ. එදා අමරසේකර ජවිපෙ ඇතුළු ජාතිකවාදී බලවේග හා එක්ව කටයුතු කරන සමයේ අමරකීර්තිලා ඒ දේශපාලන ප්‍රවාහය දැඩිව විවේචනය කළෝය. 2008න් පසු ජවිපෙ තම දේශපාලන උපායමාර්ගය සපුරා වෙනස් කිරීමෙන් පසු අමරකීර්තිලාගේ පරම ආශීර්වාදය ජවිපෙ හා පෙරටුගාමී පක්ෂයට හිමිවිය. 2015 දී අමරකීර්ති එජාපය බලයට ගෙන ඒම සඳහා උද්යෝගයෙන් පෙනී සිටියේය. ඉන් ටික කලකට පසු ඔහු ජවිපෙ ප්‍රබල ආධාරකරුවෙක් බවට පත් විය. අමරකීර්ති, අමරසේකර ගැන කියන දේවල් විමසිය යුත්තේ මේ දේශපාලන පසුබිමද සිහියේ තබා ගනිමිනි. එසේ නැතහොත් අමරසේකරගේ පටු මතවාද ගැන කියමින්, විසල් චින්තනයක් ගැන කතා කරන අමරකීර්තිගේ ලස්සන වචනවල සැබෑ ස්වරූපය වටහාගැනීම අසීරු වනු ඇත. මින් ඉදිරියට මා අපේක්ෂා කරනුයේ අමරකීර්ති නියෝජනය කළ දේශපාලන කඳවුර හා අමරසේකර නියෝජනය කළ දේශපාලන කඳවුරේ මැදිහත් වීම සසඳමින් ඔහුගේ අදහස්වලට ප්‍රතිචාරයක් දැක්වීමය.

ජාතිවාදය හා බෙදුම්වාදය
------------------------
අමරසේකරගේ කඳවුර එදා සිටම පෙනී සිටියේ දෙමළ ජාතිවාදී බෙදුම්වාදයට හා මුස්ලිම් අන්තවාදයට එරෙහිවය. එපමණක් නොවේ. ඔහු ඇතැම් සිංහල ජාතිවාදීන්ගේ ක්‍රියාකලාපයටද එරෙහි විය. එහෙත් අමරකීර්තිගේ කඳවුර එදා සිටම කළේ දෙමළ ජාතිවාදය, බෙදුම්වාදය පමණක් නොව දෙමළ ත්‍රස්තවාදය පවා ආරක්ෂා කිරීමය. කොටි ත්‍රස්තවාදයට පෙම් කවි ලියන, ත්‍රස්තවාදයේ පරාජය මානව ඉතිහාසයට සිදුවූ ලොකුම හානිය ලෙස ගනිමින් හඬා වැළපෙන සමාජ වෛරක්කාරයන් බිහිවූයේ ඒ කඳවුර තුළිනි. පාස්කු ප්‍රහාරය එල්ල වන තුරුම මේ කඳවුර ලංකාවේ මුස්ලිම් අන්තවාදයක් ඇති බව හෝ පිළිගත්තේ නැත. ඔවුන්ගේ එකම පිළිවෙත වූයේ ඒ සැබෑ ජාතිවාදයේ අනතුර පෙන්වා දෙන පුද්ගලයන්ට ජාතිවාදී චෝදනා දමා ගැසීමය. 2014 අලුත්ගම ගැටුම අවස්ථාවේදී සිංහලයාට පමණක් ජාතිවාදී චෝදනා එල්ල කරමින් පළ කළ පුවත්පත් නිවේදනවලට අමරකීර්ති ඇතුළු බොහෝ දෙනා අත්සන් තබනුයේ ඒ අනුවය. අමරකීර්ති ඇතුළු ඔහුගේ කඳවුරේ විසල් මනසැති වීරයන් දෙමළ, මුස්ලිම් ජාතිවාදයන් සාධාරණීකරණය කරමින් කළ කී දේවල් ගැන අවශ්‍ය නම් ඕනෑ තරම් උදාහරණ පෙන්වා දිය හැකිය. ඔවුන්ගේ ඊනියා ජාතිවාද විරෝධය ගණිකාවගේ පතිවතටත් වඩා දරුණු විහිළුවකි. උග්‍ර සිංහල බෞද්ධ විරෝධයේ මනෝව්‍යාධිය හැර කිසිදු සැබෑ ජාතිවාද විරෝධයක් මේ කඳවුර තුළ නැත. එදා සිටම ඔවුන්ගේ පිළිවෙත වූයේ සිංහලයාට පමණක් ජාතිවාදී චෝදනා එල්ල කරමින්, නැති සිංහල ජාතිවාදයකට පමණක් පහරදෙමින්, ඊට එරෙහිව සැබෑවට ක්‍රියාත්මක වන ඕනෑම ජාතිවාදයකට මතවාදී ආවරණ සැපයීම පමණි.

නාමික බටහිර විරෝධය
-----------------------
අමරකීර්ති ඔහුගේ වෙනත් සමහර රචනාවල මෙන්ම මේ ලිපියේ ඇතැම් තැන්වලද තමා බටහිර අධිරාජ්‍යවාදයට විරුද්ධ බව පෙන්වීමට උත්සාහ කරයි. ඔහු චීන අධිරාජ්‍යවාදය බටහිර අධිරාජ්‍යවාදයට සමාන කර පෙන්වීම එවැනි එක් අවස්ථාවකි. මේ ව්‍යාජ බටහිර විරෝධය ඉතා අපූරු එකකි. එය මාස කීපයකට පෙර එම්සීසී ගිවිසුම ක්‍රියාත්මක කොට, ආණ්ඩු මාරුවෙන් පසු හදිසියේ පරම එම්සීසී විරෝධීන් වී සිටින සමගි ජනබලවේගයේ ඇමරිකන් විරෝධයට නොදෙවනි විහිළුවකි. අමරකීර්තිගේ කඳවුරේ පිළිවෙත වනුයේ ක්‍රියාවෙන් සියලු අහිතකර විදෙස් මැදිහත් වීම්වලට සහය පළ කරමින්, වාචිකව පමණක් බටහිර විරෝධී ප්‍රකාශ ඉඳහිට නිකුත් කිරීමය. සැබෑවට ඒ මැදිහත් වීම්වලට එරෙහි වන බලවේග සමච්චලයට හා විවේචනයට ලක් කිරීමය. බටහිර කුමන්ත්‍රණ ආදිය හුදු බලය ලබාගැනීම සඳහා මවා පෙන්වන බොරු බිල්ලන් බව සමාජයට ඇඟවීමය. අමරකීර්තිගේ කඳවුර, ඔහු සහය දුන් දේශපාලන පක්ෂ පසුගිය දශක ගණනාවක් පුරාවටම විනාශකාරී විදෙස් අතපෙවීම්වලට ආධාර අනුබල ලබා දුන් ආකාරය ගැන අවශ්‍ය නම් නිශ්චිත කරුණු සහිතව කතා කරමු. අමරකීර්තිට අද චීන විරෝධය මත පදනම්ව හෝ බටහිර ගැන විවේචනය කරන්නට සිදුවීම එක අතකට හොඳ දෙයකි. නමුත් ඔහුගේ රචනා කියවන පාඨකයන් මේ බොරුවලින් මුලාවට පත් විය යුතු නැත.

චීන විරෝධයේ ඇත්ත සහ බොරුව
---------------------------------
මීළඟට අමරකීර්තිගේ චීන විරෝධයද ඔහුගේ කඳවුර කාලයක් තිස්සේ තලු මරමින් සිටින තවත් එක් දේශපාලන සටන් පාඨයකි. අපූරු කාරණය වන්නේ ලංකාව තුළ මේ චීන විරෝධය තලු මරන බොහෝ දෙනා බටහිර අධිරාජ්‍යවාදය බොරු බිල්ලෙක් බව පවසන විහිළුකාරයන් වීමය. ජාත්‍යන්තර තලයේදී බටහිර මාධ්‍ය මගින් ගෙන යන මේ චීන විරෝධයේ දේශීය නියෝජිතයන් වන්නේ අමරකීර්තිලාගේ කඳවුරය. ගෝලීය බල දේශපාලනය තුළ කිසිදු රටක භූමිකාව අහිංසක හෝ සර්ව සාධාරණ නැත. නමුත් චීනය ලෝකයට කළ මැදිහත් වීම් සහ බටහිර මැදිහත් වීම් අතර ඇත්තේ අහසට පොළව බදු වෙනසකි. චීනය මහ දවාලේ රටවල්වලට කඩා පැන මිනී මරා නැත. රටවල්වල ආණ්ඩු පෙරළා රූකඩ බලයට ගෙන ඒමේ කුමන්ත්‍රණවලට මැදිහත් වී නැත. ජාතිවාදී ආගම්වාදී ත්‍රස්ත කල්ලිවලට අනුබල දෙමින් රාජ්‍යයන් අස්ථාවර කර නැත. අනෙක් රටවල සංස්කෘතික උරුමයන් විනාශ කොට තමන්ගේ ආගම, සංස්කෘතිය බලහත්කාරයෙන් ව්‍යාප්ත කොට නැත. ලෝක කාරණා පැත්තක තබමු. හැකි නම් ඔය කියන චීන අධිරාජ්‍යවාදයෙන් ලංකාවට සිදුවූ හානිය කුමක්දැයි වාගාලාප රහිත නිශ්චිත කරුණු ඔස්සේ පෙන්වා දෙන්න. එහිදී බොහෝ දෙනා තලුමරන චීන ණය උගුල ගැන සලකා බැලුවොත් එයද ලැම්බෝගිනි, රත්තරන් අස්පයන් පන්නයේ බොරුවකට වැඩි යමක් නොවේ. ලංකාවේ චීන ණය සමස්ත ණය ප්‍රමාණයෙන් සීයට 14ක් පමණි. ඒවාද ලබාගෙන ඇත්තේ හම්බන්තොට වරාය වැනි අතිශය ඵලදායක ව්‍යාපෘති සඳහාය. ඒවායින් නිසි ප්‍රයෝජන ලබාගැනීමට අපට තවමත් බැරිවී ඇත්තේ චීන අධිරාජ්‍යවාදය නිසා නොව දේශීය පාලන තන්ත්‍රයන්ගේ ඔලමොට්ටලකම් නිසාය. හම්බන්තොට වරායේ ඛේදවාචකය පිළිබඳ සවිස්තර කරුණු දැක්වීමක් මගේ “කෙම්බිමට ගමනක්” කෘතියේ ඇතුළත් වන බැවින්, අමරකීර්තිට අවශ්‍ය නම් එය කියවා බැලිය හැකිය. චීන ධනවාදය, බටහිර ධනවාදයට වඩා වෙනස්ද නැද්ද යන කාරණය ගැන හරවත් ශාස්ත්‍රීය සංවාදයක් ඇතිවීම වැදගත්ය. නමුත් එය කළ හැක්කේ බටහිර ගැතිකම ඔස්සේ උපත ලද අධි මාත්‍රාවේ චීන විරෝධයකින් තොරව එහි නියම තතු මැදහත්ව විමසා බැලීමෙනි. අවාසනාව වන්නේ ලංකාවේ චීන විරෝධය මතු කරන කිසිවෙක් මේ දක්වා එවැනි ප්‍රවේශයකින් මේ ප්‍රශ්නය විමසා නොතිබීමය.

ඩොලර් කාක්කෝ කවුද?
------------------------
අමරසේකරගේ නවකතා ආදියට ඩොලර් කාක්කන්, එන්ජීඕ කාරයන් ඇතුළත් වී ඔහුගේ සාහිත්‍ය පටුවීම ගැන අමරකීර්තිට පුදුමාකාර දුකක් ඇති වී තිබේ. එන්ජීඕ කාරයන් වැනි කතා හුදු දෘෂ්ටිවාදී ගොඩනැංවීම් පමණක් යැයි ලීවේ නම් අමරකීර්තිට අමරසේකරගේ සාහිත්‍ය විසල් එකක් වන බව අපි දනිමු. අද අමරකීර්ති ආධාර කරමින් සිටින ඇතැම් පක්ෂ තම විරුද්ධවාදීන් ගැන පතුරුවන බොරුවලට සාපේක්ෂව නම් මේ ඩොලර් කතා ඉතා සුළු දේවල්ය. පදනමක් නැතිව ඩොලර් චෝදනා නැගීමේ ප්‍රවණතාවක් මේ රටේ ඇති බව මමද පිළිගනිමි. මා නම් කිසි දිනක කරුණු නොදැන කිසිවෙකුට එවැනි චෝදනාවක් එල්ල කර නැත. ප්‍රායෝගිකව පේන දෑ විවේචනය කිරීමට ඩොලර් ගත්තාද නැද්ද යන කාරණය මට නම් අදාළ වන්නේ නැත. නමුත් මේ ඩොලර් කතා හුදු කිසිවෙකුගේ හිතලු නොවන බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නොවේ. ලංකාවේ ක්‍රියාත්මක වූ සිය ගණනක් එන්ජීඕ සංවිධාන, ඒවාට සෘජුව හා වක්‍රව සම්බන්ධ පුද්ගලයන්, දෙමළ බෙදුම්වාදය වැනි ප්‍රශ්න හමුවේ ඔවුන්ගේ ක්‍රියා කලාපය, මේ සංවිධානවලට වාර්ෂිකව ලැබුණු අරමුදල් කන්දරාව ආදී දෑ ගැන නිශ්චිත කරුණු කාරණා සොයා බලන්නේ නම් ඒ ගැන අවබෝධය පුළුල් කරගැනීමට අමරකීර්තිට හැකි වනු ඇත.

නල්ලමලේ නූතනවාදය ගැන
----------------------------
මීළඟට නූතනවාදය ගැන අමරකීර්තිගේ තර්කය සලකා බලතොත්, බටහිර නූතනත්වය විසින් ලෝකයට දායාද කළ වැදගත් දේවල් බොහොමයක් ඇති බව මමද පිළිගනිමි. ඒ සියල්ල බැහැරකොට සියලු හොඳ දේවල් උපත ලද්දේ අපේ සංස්කෘතිය තුළින් යැයි කීමේ පිස්සුවක් කිසිදු වැදගත් ජාතිකවාදියෙකු තුළ ඇතැයි මම නොසිතමි. සිංහල සංස්කෘතිය අභ්‍යන්තරයෙන් සංස්කරණය විය යුතු යැයි කියන කාරණය ගැන හෝ වෙනත් සංස්කෘතීන් ඉවසීම හා ඒවා තුළ ඇති වටිනාකම් උකහා ගැනීම වැනි කාරණා ගැනද මට නම් කිසිදු විවාදයක් නැත. මේවා ඇත්තටම සිංහල ජාතිකවාදයේ ප්‍රශ්න නොව, එහි ප්‍රශ්න ලෙස අමරකීර්තිලා හුවා දක්වන්නට උත්සාහ කරන කාරණාය. අප එරෙහි වන්නේ බටහිරයන්ගේ අනිසි මැදිහත්වීම්වලට මිස බටහිරින් එන සියලු දේට නොවේ. නමුත් අමරකීර්තිලාගේ පිළිවෙත වන්නේ සිංහල ජාතිකවාදයේ පටුකම හා ඊනියා විසල් චින්තනයක් ගැන නරිවාදම් දෙසමින් ප්‍රායෝගික ක්‍රියාකාරීත්වයේදී සියලු නූතනවාදී වටිනාකම් අමු අමුවේ උල්ලංඝනය කිරීමය. නිදහස, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, ජනතා පරමාධිපත්‍යය, නීතියේ ආධිපත්‍යය, සහජීවනය, ජාතිවාද ආගම්වාද පිටුදැකීම ආදී නූතනවාදී ලිබරල් වටිනාකම් ගැන සලකා බලන්න. ලංකා ඉතිහාසය පුරාම මේ වටිනාකම් වැඩිපුරම උල්ලංඝනය කර ඇත්තේ අමරකීර්තිගේද සහය ලැබූ එජාප ජවිපෙ හවුල විසින් මිසක අමරසේකරලා නොවේ. වැඩවසම් මහින්දට එරෙහිව රනිල්ගේ දියුණු ලිබරල් වටිනාකම් ගැන අටුවා ලියන වියතුන් අමරකීර්තිගේ කඳවුර තුළ හිඟ නැත. නමුත් රනිල් යනු කිසිදු ආකාරයක දියුණු ලිබරල් නායකයෙක් නොව, පරගැතිකම පමණක් ඇති කරපින්නා ගත් අන්ත විනාශකාරී නායකයෙකි. සටන් විරාම ගිවිසුම් හරහා බියගුළු ජාතිවාදී ත්‍රස්ත කල්ලියක් ඉදිරියේ රටක් දණ ගැස්වූ දීනයෙකි. 1977න් පසු එජාපයේ ඉමිහිරි ලිබරල් ඉතිහාසය හෝ දෙදාස් ගණන්වල රනිල්ගේ ලිබරල් හපන්කම් අමරකීර්තිට අමතක නම් මෑත කාලීන යහපාලන පස් වසරවත් සිහියට නගා ගන්න. අවශ්‍ය නම් නිශ්චිත කරුණු කාරණා සහිතව අපි මේ ගැන කතා කරමු. ලංකාව තුළ ඔය කියන නූතනවාදී ලිබරල් වටිනාකම් ප්‍රායෝගිකව ආරක්ෂා කළේ අමරසේකරලාගේ කඳවුර මිස අමරකීර්තිලාගේ කඳවුර නොවන බව ළදරුවෙකුට වුවද ඒ ඔස්සේ අවබෝධ කොට ගත හැකි වනු ඇත.

පටු අමරසේකර හා විසල් අමරකීර්ති
----------------------------------
අමරසේකරගේ පටුකම ගැන අවංක විවේචනයක් තිබේ නම් අමරකීර්ති කළ යුත්තේ බටහිර අධිරාජ්‍යවාදය මෙන්ම චීන අධිරාජ්‍යවාදයද නිසි පරිදි කියවා ගත හැකි, අපේ දේවල්වලින් මෙන්ම ලෝකයෙන්ද ආභාසය ලබන, ගැඹුරු මතවාදයක් ගොඩනගමින් රටක් වශයෙන් අප යා යුතු මාවත කුමක්දැයි පෙන්වා දීමය. නමුත් අමරසේකරට බනිමින් එජාප ජවිපෙ හවුලට, බෙදුම්වාදයට, ජාතිවාදයට ආවැඩීම තමන්ගේ ඇහේ පොල් පරාලයක් තිබියදී අනෙකාගේ ඇහේ ඇති රොඞ්ඩ හොයන්නට යාම වැනි නාඩගමකි. ඕනෑම චින්තකයෙකුගේ මෙන්ම අමරසේකරගේ අදහස්වලද ප්‍රශ්න කළ හැකි අඩුපාඩු සීමාකම් තිබීම සාමාන්‍ය දෙයකි. එහෙත් ඔහු රටක් වශයෙන් අප මුහුණ දෙන ප්‍රධාන අභියෝගය වූ ජාතිකත්වය හා විජාතිකත්වය අතර ගැටුම නිසි පරිදි කියවා ගනිමින්, ඊට සාපේක්ෂව නිසි තැන ස්ථානගත වූයේය. අමරකීර්ති ඇතුළු ඔහුගේ කල්ලියේ සියලු දෙනාට අමරසේකර සමග ඇති සැබෑ ආරෝව ඇත්තේ එතැනය. විවිධාකාර බොරු වචන හරඹවල දවටමින් ඔවුන් දිවා රෑ මුදා හරින්නේ මේ දේශපාලන ස්ථානගත වීම පිළිබඳ ඇති වෛරය විනා අන් යමක් නොවේ. අමරසේකරගේ අදහස්වල පටුකම් තිබිය හැකිය. එහෙත් ඒ පටුකම්වලින් ප්‍රායෝගිකව මේ රටට සිදුවූ කිසිදු හානියක් නැත. එහෙත් අමරකීර්තිලාගේ විසල් මතවාද මේ රට තුළ ජයග්‍රහණය කළේ නම් අද අපට ජීවත් වීමට සිදුවනුයේ ජාතිවාදී පදනමින් බෙදී මිනී මරාගන්නා තවත් ලිබියාවක් බඳු අරාජික නන්නත්තාර රටක බව අමතක නොකළ යුතුය. ඒ විනාශයෙන් මේ රට ගලවා ගත හැකි වූයේ අමරසේකරලාගේ අදහස් කියවූ, සිංහල පමණක් දන්නා, පටු මිනිසුන්ගේ පටු දැනුමට හා ක්‍රියාකාරීත්වයට පින් සිදුවන්නට බව සිහිපත් කරමින්, පුළුල් මිනිසෙකු වන්නට බැරිවීමේ අභිමානය සිතේ දරාගෙන මේ සටහන අවසාන කරමි.

ඉසුරු ප්‍රසංග

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com

ඔබේ මනාපය රට වෙනුවෙන් කැපවුනු යුතුකම සංවාද කවයේ ෆේස්බුක් පිටුවේ ලකුණු කරන්න. (Like us on facebook)
https://www.facebook.com/yuthukama

ගමනක මුල දක්වා

 

ගමනක මුල දක්වා

වසර හැට පහක පමණ කාලයක් අඛණ්ඩව නිර්මාණකරනයේ යෙදී සිටින ගුණදාස අමරසේකර ශූරීන්ගේ සාහිත්‍ය කෘති අතර අග්‍ර ඵලය ලෙස සැලකිය හැක්කේ ගමනක මුල කෘතියෙන් ආරම්භ වන කාණ්ඩ නමයකින් යුක්ත වූ දීර්ඝ නවකතාවයි. සිංහල මැද පංතියේ ගමන් මඟ පිළිබිඹු කරනු පිණිස නිර්මාණය කරන ලද මෙහි මුල් සග වූ ගමනක මුල එළි දැක්වෙන්නේ 1984 වර්ෂයේ දී ය.

1934 දී පමණ ගමනක මුල ඇරඹෙන්නේ මෙම නවකාතාවෙී ප්‍රධාන චරිතය වූ පියදාස සිය දෙමාපියන් සමග පාසැල් නිවාඩු කාලය ගත කිරීමට යටලමත්තේ සිට වෙද මහතා ගේ ගම් පළාත වූ හම්මෑලිය දක්වා යන ගමනෙනි. පියදාස ගේ මව යටලමත්ත පාසැලේ මුල් ගුරුවරිය වූ අතර පියා පිරිවෙන් අධ්‍යාපනය ලැබූ සිංහල වෙද මහතකු වීය. ඔවුන් සිය දරු තිදෙනා ද සමඟ අගෝස්තු නිවාඩුව ආරම්භයේ දී ම වෙද මහතාගේ ගම වූ හම්මෑලිය කරා යන්නේ එහි තමන්ටම කියා ගෙයක් සාදා ගැනීමට අවශ්‍ය කටයුතු සම්පාදනය කිරීම සඳහා ය. මෙම පවුල සම්ප්‍රදායික සිංහල ගැමි සමාජය තුළ පරම්පරාවෙන් මෙන් ම දැන උගත්කම් නිසා ද ප්‍රභුත්වයට පත් වූ පවුලකි .

මෙසේ ප්‍රභුත්වයට පත් වූ පවුල් වත්පොහොසත්කම් වලින් ද චර්යාවෙන් ද සෙසු ගැමියන් ගෙන් විශාල වශයෙන් වෙනස් නොවූ හ. දැන උගත්කම් නිසා සෙසු ගැමියන් ට මඳක් ඉදිරයෙන් සිටි ඔවුහු තම දරුවන් ගේ අධ්‍යාපනය සම්බන්ධයෙන් වැඩි උනන්දුවක් දැක්වූහ. මෙහි දෙවැනි සග වූ ගම්දොරින් එළියට අවසන් වන්නේ 1956 මැතිවරණයෙන් දින කිහිපයකට පසු ඉස්කෝලෙ හාමිනේ ගේ විශ්‍රාම යෑමෙන් පසු සිය ළමා විය ගෙවූනු යටලමත්ත ගුරු නිවාසය හැරදමා හම්මෑලියේ ඉදි කරන ලද නිවසේ පදිංචිය සඳහා පිටත්ව යෑමෙනි. මේ වන විටත් පියදාස ගේ පියා, වෙද මහතා මිය ගොස් වසර ගණනාවක් ගත වී තිබිනි. මොවුන් යටලමත්ත හැර යන අවධිය වන විට ගමි දොරින් එළියට බට දරුවන් තිදෙනා අතරින් වැඩිමලා වූ විජේදාස උපාධිය ලබා ගුරු පත් වීමක් ලබා සිටින අතර පියදාස පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ අධ්‍යාපනය ලබමින් සිටී. බාල සෝයුරිය වූ අමරා සීනියර් විභාගයෙන් පසු සිය අධ්‍යාපනය හමාර කර සිටියා ය.
ගමනක මුල (1984) සහ ගම්දොරින් එළියට (1985) නවකතා දෙකට පාදක වන 1934 සිට 1956 දක්වා වූ කාලය තුළ දී මෙරට අධ්‍යාපන අවස්ථාවන් ක්‍රම ක්‍රමයෙන්ගැමි දරුවනට ද විවර වී ගෙන එන විට දී මුලින් ම ගම්දොරින් එළියට පය තැබීමට වරම් ලැබූවේ මෙම පන්තියට අයත් දරුවන් ය. නිදහස් අධ්‍යාපනයෙන් ඉහළම ඵල නෙලාගත් ඔවුහු මෙම මහා නවකතාවෙි කියවෙන වකවානුව තුළදී ම (1934 සිට 2009) මෙරට වෘත්තීය, පරිපාලන, අධ්‍යාපන, සාහිත්‍යය මෙන්ම දේශපාලන ක්ෂේත්‍රය තුළ ද බලපෑම් කළ හැකි තත්වයට පත් වී ය. ඔවුන්ගේ කතන්දරයියි ඉණි මඟේ ඉහළට (1992), වංකගිරියක (1992), යළි මඟ වෙත(1993), දුරු රටක දුකට කිරියක (2001), ගමනක මැද (2006), අතරමඟ(2009) ඔස්සේ අවසන් වන්නේ ගමනක අග(2010) නම් වූ එහි අවසන් සගෙනි. මුද්‍රණය කරන ලද පිටු 1718 ක් පුරා දිග හැරෙන මේ නවකතාව සුවිශේෂී වන්නේ එය අප ජීවත් වූ වකවානුවේ ඉතිහාසය හා සමාජ යථාර්ඨය පිළිබඳව වාර්ථාවක් ද වන බැවිනි.

1954 දී පමණ සාහිත්‍ය නිර්මාණකරණයට පිවිසෙන අමරසේකර මහතා ගේ මුල් කාලයේ නිර්මාණ කිහිපයම රටේ පැවති දේශපාලන සමාජ ආර්ථික සංස්කෘතික සංවාදයෙන් සම්පූරණයෙන් ම වියුක්ත වූ නිර්මාණයන් වී ය. මේ තත්වයයෙන් තරමක් හෝ මිදී තිබුනේ කරුමක්කාරයෝ නවකතාව පමණි. මෙම නිර්මාණ පෙළ නිසරු ප්‍රලාපයන් ලෙස පසු කලක දී අමරසේකර මහතාගේ ම දැඩි දෝෂ දර්ශනයට ලක් විය.මෙහිදී අප විමතියට පත් කරනු ලබන කරුණ නම් අමරසේකර මහතාගේ මුල් නිර්මාණ අයත් වන මේ කාල වකවානුව (1955 - 1965) මේ රටේ විශාල දේශපාලන ප්‍රබෝධයක් නිර්මාණය වී එය කෙමෙන් වියැකී ගිය යුගයක් වූවත්ත් අමරසේකර මහතා ඒ දේශපාලන ප්‍රවාහය සමඟ සක්‍රීය ලෙස සම්බන්ධ වී සිටීමත් ය. අමරසේකර මහතා ම සඳහන් කරන අයුරෙන් බණ්ඩාරනායක මහතා එක්සත් ජාතික පක්ෂයෙන් ඉවත් වූ වෙලාවේ ඔහුව දැක බලා ගැනීමට රොස්මිඩ් පෙදෙසට ගියා පමණක් නොව එම තීරණය පිළිබඳව සතුට ප්‍රකාශ කර බණ්ඩාරනායක මහතාට ලියමනක් ද යැවී ය.

ගුණදාස අමරසෙකර මහතා 1956 මැතිවරණයේ දී මහජන එක්සත් පෙරමුණේ ජයග්‍රහනය වෙනුවෙන් ක්‍රියාකාරී ලෙස දායක වූ අතර මුල් මැතිවරණ ප්‍රතිඵලය නිකුත් වීමත් සමඟ සිය විශ්ව විද්‍යල සගයන් සමඟ මහනුවර නගරයේ වීදි වලට බැස රැය පහන් වනතුරු විනෝද විය. පනස් හයේ දේශපාලන පෙරළිය ගැන එතරම් තද උනන්දුවක් දැක් වූ අමරසේකර මහතා අතින් ඒ කාලයේදී ලියවුනු ජීවන සුවඳ කෙටිකතා සංග්‍රහය තුළ හෝ ඉන් පසුව බිහි වූ යළි උපන්නෙමි හෝ දෙප නොලද්දෝ වැනි නිර්මාණයන් තුළ හෝ එවන් වූ දේශපාලන සංවාදයක ලකුණකු ද දක්නට නොලැබිනි. මෙවන් තත්වයක් ඇති වීමට ඔහු ඒ කාලය වන විටත් පිරිහෙමින් පැවති හුදු පුද්ගලවාදී ස්වරූපයක් ගත් බටහිර සාහිත්‍යයෙන් ලද අභාෂය මෙන් ම පේරාදෙනිය සාහිත්‍යයේ පුරෝගාමී නිර්මාණකරුවන් සමඟ ඔහුගේ පැවැති සමීප ඇසුර ද බල පාන්නට ඇත.

ග්‍රෙහැම් හෆ් නැමැති ඉංගිරිසි ජාතික විචාරකයාගේ ඇන් එසේ ඔන් ක්‍රිටිසිසම් (1966) නැමැති කෘතිය අමරසේකර මහතා අතට පත්වන්නේ ඔහු පශ්චාත් උපාධි කටයුතු සඳහා එංගලන්තයේ ගත කළ 1968 පමණ කාලයේ දී ය. ඒ කෘතිය කියවා මහත් උද්දාමයට පත්වන අමරසේකර මහතා එයින් පිටපතක් මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ මහතාට තැපැල් කර එවන්නේ ඒ කාලය වනවිට පෙරාදෙනිය නවකතා අරභයා වික්‍රමසිංහ මහතා විසින් කරගෙන ගිය විචාර වලට එම පොත මඟින් සෑහෙන අනුබලයක් ලැබිය හැකි බව ද සඳහන් කරමිනි. ග්‍රෙහම් හෆ්ට අනුව සෑම සාහිත්‍ය නිර්මාණයක් ම විශේෂයෙන් සෑම නවකතාවක් ම ඓතිහාසික නවකතාවක් මෙන් ම සමාජ යථාර්ථයේ වාර්ථාවකි. නවකතාව මඟින් කරන්නේ යම් නිශ්චිත සමාජයක් නිශ්චිත කාල වකවානුවක පිහිටා ඉදිරිපත් කිරීමයි. ග්‍රහෙම් හෆ් ගේ විචාර අමරසේකර ගේ පසු කාලීන් නිර්මාණ කෙරෙහි කොතරම් බල පා ඇති ද යන්න 70 දශකයෙන් පසුව ඔහු කළ නිර්මාණයන් හැදෑරීමෙන් දත හැකිය. ඒ සෑම නිර්මාණයක් ම යම් නිශ්චිත සමාජයක් නිශ්චිත කාල වකවානුවක පිහිටුවා ඉදිරිපත් කිරීමට ගන්නා ලද උත්සාහයක්ය.

ගමනක මුල නවකතා පෙළට පාදක වන්නේ 1934 සිට 2009 දක්වා වූ වසර 65ක කාල පරාසය තුළ මෙරට මැද පන්තියේ ඓතිහාසික ගමන් මඟ හා එහි ව්‍යාප්තිය යි.
ගමනක මුල නවකතා පෙළ සමාජ යථාර්ථයේ වාර්ථාවක් ලෙස වඩාත් හොඳින් අවබෝධ කර ගැනීමට ගමනක මුලට පැමිණෙන්නට පෙර ගත වූ කාලය තුළ එනම් 1970 සිට 1984 දක්වා අමරසේකර මහතාගේ නිර්මාණයන් සලකා බැලීම පිටුවහලක් වෙතැයි සිතමි.

1966 දී පමණ ජනතා පත්‍රයට 'මෙරට අනාගතය ගැමි තරුණ පරපුර සතුය' යනුවෙන් ලිපියක් ලියන අමරසේකර මහතා මෙරටට ගැලපෙන සමාජවාදය සාක්ෂාත් කර ගැනීමේ වාසනා ගුණය ඇත්තේ මෙරට උගත් ගැමි තරුණයින් අත බව ප්‍රකාශ කළේ ය. ඉන් වසර කිහිපයකට පසු එනම් 1971 දී මෙරට ගම්බද තරුණයන් විසින් මෙහෙයවන ලද සන්නද්ධ අරගලය අමරසේකර මහතා තුළ ප්‍රබල කම්පනයක් ඇති කළේ ය. එම කම්පනයයි ඔහු විසින් 1974 දී පළ කරන ලද ආවර්ජනා කාව්‍ය සංග්‍රහය තුළ මෙසේ පිළිබිඹු වන්නේ.

ඔවුන් හරිද අපි වැරදිද
අපි හරි නම් උන් වැරදිද
ඇති මඟ පියවිලි උඩින්ද
වගුරන ලේ වැල් තුලින්ද
නැඟෙන කුකුස නිත මා සිත
බිඳලයි බැති සිත මා හද

හැත්තෑව දශකය තුළ අමරසේකර මහතා නිර්මාණය කළ කෙටි කතා සංග්‍රහ දෙක වූ එක්ටැමෙන් පොළොවට හා කතා පහක් ද, කෙටි නවකතා දෙක වූ අසත්‍ය කතාවක් හා ප්‍රේමයේ සත්‍ය කතාවක් තුළ ද ඔහු සිත් තුළ නිබඳව නැඟුනු කුකුස ගැබ් වී තිබුනි. මෙම නිර්මාණ පෙළ තුළ ගම්දොරෙන් පැනගත නොහී එහිම හිර වී පීඩා විඳින එම පීඩාව දරා ගත නොහී අවි ආයුධ අතට ගන්නා තරුණයින් මෙන්ම, තම ගෝලයින් ලවා රාජාභිෂේක කරවා ගෙන පෝනියෙකු පිට නැගී නගර සංචාරය කළ ගුරුවරුන් පිළිබඳව මෙන් ම ගම් දොරෙන් එළියට විත් ඉණිමගේ ඉහළට නැගගත් නමුත් තම හදවතින් ඈත්ව ජීවත් වීමට උත්සහ කරමින් හෘද සාක්ෂිය නිසා පීඩා විඳින උගතුන් ද යන දෙකොටසම දක්නට ලැබේ. කලානිධි පච වෙදා නම් කෙටි කතාවේ එන වෙදා හා ඔහුගේම ඥාති සොහොයුරෙකු වූ දොස්තර ද, වාර්තා සටහන් හි කැරලිකාර ගුරුවරයා හා ඔහුව ප්‍රශ්න කරන තරුණ සිවිල් නිළධාරියා ද අයිය මලෝ හි රැකියා විරහිත උපාධිධරයා හා විදේශගතව සිට පැමිණෙන ආර්ථික විද්‍යාඥයා ද මේ සඳහා උදාහරණ ලෙස ගත හැක.
ගමනක මුල නවකතාව ආරම්භ වන කාලයෙන් පසුව සිදු වූ අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණ හා ඒ ආශ්‍රයෙන් ඇති වූ නව ප්‍රවණතාවයන් නිසා ගම්බද මැද පංතියේ ශීඝ්‍ර ව්‍යාප්තියක් ඇති විය. මෙහි ප්‍රතිඵලය වූයේ පියදාසලාගෙන් පසුව බිහි වූ පරම්පරාවට නිදහස් අධ්‍යාපනයේ වරම් ලැබුන ද ගම්දොරෙන් පැන ගැනීමට හා ඉණිමගේ ඉහළට යෑමට තිබුනු ඉඩ ප්‍රස්ථා ඇහැරී යෑමයි. මේ පරම්පරාවට අයත් අය මුහුණ දුන් ඛෙදවාචකයයි අමරසේකර මතාගේ 70 දශක්යේ නිර්මාණ වල තේමාව වූයේ. ඒ කාලයේ මේ තරඟය ජයගෙන ගම් දොරෙන් රිංගා ඉනිමඟේ ඉහළට යා ගත නොඇකි වූ අයට විනාශ වී යෑම හැර අන් විකල්පයක් තිබුනේ නැත. ඔවුන් මුහුණ දුන් දරා ගත නොහැකි පීඩනයයි අමරසේකර මහතා හැත්තෑව දශකයේ කළ සෑම නිර්මාණයක් තුළම වගේ පිළිබිඹු වූයේ. මේ කෙටිකතා සැලකිල්ලෙන් කියවන බුද්ධිමත් පාඨකයා සිත් තැති ගන්වන සුළු සමාජ යථාර්ථයක් පසක් කර ගනී.

ගම් දොරින් එළියට විත් අධ්‍යාපනය මඟින් ඉහළ ස්ථරයකට නැගගත් පිරිස මුහුණ දුන් ඛේදවාචකය ද අමරසේකර මහතාගේ නිර්මාණ තුල පිළිබිඹු විය. තමා විසින් ඉටු නොකල යුතුකම් වගකීම් පිළිබඳව පසුතැවිල්ලෙන් හා පීඩාවෙන් මිදීමට ඇති ඔවුන් සතුව ඇති එකම මඟ තමා වටා ගොඩනගා ගත් සාටෝපකාරී පෞර්ෂය තුළ තව තවත් සැඟවී ගැනීමට නිරර්තක උත්සාහයක් ගැනීම පමණෙකි. මේ හැසිරීම තුළ ඔවුන් පිටස්තරයන් වුයේ තම දෙමාපියන් නෑ හිත්වතුන්ට පමණක් නොව ඔවුන්ට තමන්ගෙන්ද වෙන් වීමට සිදු වීය. අමරසේකර මහතා මැද පන්තියේ ගමන් මඟ පිළිබඳව කතන්දරය කීමට තෝරා ගන්නේ මැද පන්තියට අයත් මේ පිරිසයි.

මෙරට මැද පන්තියේ විකාශනය කීමට අමරසේකර යොදා ගන්නා ජන සංඝය ඉතාමත්ම නිවැරදි තෝරා ගැනීමක් ලෙස සැළකිය හැක. මෙහිදී අමරසේකර මහතා විසින් කරනු ලැබ ඇත්තේ තමා ද අයත් වන මධ්‍යම පාන්තික ජන සංඝයෙන් කොටසක් ගෙන ඔවුනට සාපේක්ෂව මෙ රට ඉතිහාසයේ එක් වැදගත් කාල වකවානුවක් ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීම ය. මෙය මීට පෙර ද බොහෝ ලේඛකයන් විසින් ද ගනු ලැබ ඇති මාර්ගයක් ම ගැනීමකි. අමරසේකර මහතා විසින් තම නවකතාව මඟින් ආමන්ත්‍රණය කරන්නේ ද මධ්‍යම පන්තික බුද්ධිමතුන්ට ය. ග්‍රැහැමි හෆ් මහතා ද සඳහන් කරන අයුරු ලේඛකයා මනුෂ්‍ය සංහතියට ආමන්ත්‍රණය කරනුයේ ඒ සඳහා තෝරාගත් විශේෂ සුදුසු කම් ඇත්තා වූ පිරිසක් ඇමතීම මඟිනි. ඇමරසේකර මහතාගේ මේ තෝරා ගැනීම ඉතාමත්ම නිවැරැදි තෝරා ගැනීමක් වන්නේ මේ පිරිස සමාජ තත්වය, දැන උගත්කම්, හොබවනා නිළතල, සමාජ සම්බන්ධතා ආදිය විසින් මෙම මධ්‍යම පන්තියේ පරිණාමයට බලපෑම් කළ හැකි පිරිසක් බවට අද වන විට පත්ව ඇති බැවිනි. එමෙන්ම් ඔවුන්ට නැවතත් තමන්ට අහිමිව ගොස් අති තමන්ව සො යා ගත යුතුව ඇත. එවන් වූ අවලෝකනයක් සඳහාය අමරසේකර මහතාගේ මේ දීර්ඝ නවකතාව අවශ්‍ය වන්නේ. වෙනස් වචන වලින් කීවොත් මේ මද පංතියට තම සැබෑ පිළිබිඹුඅව දැක ගැනීමටයි.

අමරසේකර මහතා ගමනක මුල නවකතාව මුල් වරට ප්‍රකාශයට පත් කරන්නේ රට තුළ දැඩි සංස්කෘතික අර්බුදයක් ගොඩ නැගෙමින් පැවතුණු වකවානුවකදී ය. විවෘත ආර්ථිකයේ නාමයෙන් බටහිර සංස්කෘතිය ඇද වැළඳ ගැනීම ට අප අප ගේ දොර ජනේල සමිපූර්ණයෙන් ම විවෘත කළේ මෙම අවධියේදී දී ය. සාමූහිකත්වය මත නොව පුද්ගලිකත්වය පදනම කරගත් බටහිර නූතනවාදය මෙරට තුළ පැළපදියම් වන්නේ මෙම වකවානුව තුළ දි ය. ශතක හතරක කාලයක් තිස්සේ වරින් වර බටහිර ආක්‍රමණයන් ට ගොදුරු වූ අපි මෙම අවධිය දක්වාම බුදු සමය ඔස්සේ අපට උරුම වුනු සාමූහකත්වය මත පදනම් වූ සංස්කෘතික වටිනාකම් හා හර පද්ධතිය රැක ගැනීමට සමත් වීමු. බටහිර නුතනත්වය නම් වූ භයානක ව්‍යාධියට ගොදුරුව මෙරට සමිපදායික සමාජ සංස්කෘතික පදනම ඉරිතලා යන අයුරු දකින අමරසේකර ඔහු ගේ හදවතට ඉතාමත් සමීප වූ ඔහු හැදුනු වැඩුනු ගම් පියස දෙස මනස යොමු කිරීමට පෙළඹෙි.
ගුණදාස අමරසේකර මහතා පියදාස ගේ කතාව ඉදිරිපත් කරන්නේ අතීත ස්මරණයන් පිළබඳ ව සුන්දර වූ සිහින ලොවක සිර වී ගෙන නොවෙයි. ජීවිතයට පොදු වූ සුන්දර වූ මෙන්ම අසුන්දර වූ අත්දැකීමි ද එක සේ ඉදිරිපත් කරමිනි. අමරසේකර ඉදිරිපත් කරන ගම ද අපේ සිත් සතන් තුළ ඇති කොළඹ යුගයේ කවීන් නිර්මාණය කලා වූ ගොඩ මඩ දෙකම සරුසාර වූ සුන්දර වූ මනෝ රාජික ගම නොවෙි. පන්ති භේදය, කුල භේදය මෙන් ම සමාජ අසාධාරණයෙන්, ව්‍යාප්ත වී යන පක්ෂ දේශපාලනයෙන් ද දරිද්‍රතාවයෙන් ද ද බැටකන ගමකි. පියදාස ඇතුළු දරුවන් මෙම අවධිය වන විට ගමෙන් නගරයට සංක්‍රමණය වන්නේ ගම තුළ තවදුරටත් ඔවුනට තම අභිලාෂයන් පාදා ගැනීමෙි ඉඩ ප්‍රස්ථා නොමැති බැවිනි.

ගමනක මුල නවකතාවට විෂය වන කාලය වන විට මෙරට ගැමි ආර්ථිකය බිඳ දැමීම අරමුණු කරගත් කෝල්බෲක් කැමරන් ප්‍රතිසංස්කරණ මෙරටට හඳූන්වා දී වසර සියයක් ඉක්ම ගොස් තිබිනි. ගමනක මුල අවදියට එනවිට මෙරට ගැමි ආර්ථිකය විනාශ වී ගොස් තිබුන ද එම ආර්ථිකයේ පදනම සැකසූ සිංහල බෞද්ධ චින්තනයේ ඇතැමි අංග ඒ වන විටත් ශේෂ වී තිබුනි. බෞද්ධ දිවි පෙවතේ වටිනා කම්වල හරය ලෙස ගතහැකි සාමූහිකත්වය සහ අල්පේචිඡතාව මෙි අතරින් සුවිශේෂ ය. ගමනක මුල සහ ගම්දොරින් එළියට විචාරශීලී ව කියවන බුද්ධිමත් පාඨකයා එය තුළ සැඟැව ඇති සාමුහිකත්වය හා අල්පේච්ඡතාවය මත පදනම් වන මෙම සමාජ වටිනාකම් හඳූනා ගන්නවා නිසැක ය. විශේෂයෙන් ම මෙහි එන වෙද මහතා ගේ හා බාල මහත්තයාගේ චරිත මෙහි කියවෙන වකවානුවෙි සමාජ, ආර්ථික හා සංස්කෘතික වටපිටාවට සාපේක්ෂව සංස්ලේෂණය කරන්නෙකුට මෙය වටහා ගැනීම අපහසු නොවෙි.

තවමත් අප අපේක්ෂා කරන සැප සතුට ඇත්තේ අසීමිතව ඉන්ද්‍රියයන් පිනවීම මත නොව බෙදා හදා ගැනීම හා අල්පේච්ඡතාව පදනම කරගත් අපගේ කුසලාකුසල විඥානය තුළ බව අපි දන්නෙමු. එහෙත් උපරිම පරිභෝජනය හා අත්පත් කර ගැනීම ජීවිතයේ පදනම කරගත් අපි එහි අග මුල සොය ගත නොහැකිව වංකගිරියක අතරමං වී ඉන්නෙමු. එයින් ගැල වී ගත හැකි මග අප දන්නා නමුදු ඒ වෙනුවෙන් ඉදිරියට පියවරක් හෝ තැබීමට අප තුළ ධෛර්යක් නොමැත. ගමනක මුල නවකතා මාලවේ සිවු වැනි සග වංකගිරියට පාදක වන කාලයේදී පියදාස හුදු ස්වාර්ථය පෙරදැරි කරගත් ඉන්ද්‍රියයන් පිනවමින් නරුම ජීවිතයක් ගත කරයි. ඔහු මේ කාලය විග්‍රහ කරන්නේ තම ජීවිතයේ කේන්ද්‍රය වටා කේන්දරයට ඉතාමත් ඈතින්ම පිහිටි කක්ෂයක භ්‍රමනය වුනු යගයක් ලෙසටය. පියදාස මෙහි කේන්ද්‍රය ලෙස දකින්නේ සිය හදවත යි. ඒ වසර දහස් දහස් ගණනක් තිස්සේ නොනැසී පවතින අප සතු සභ්‍යත්ව විඥානයයි. අමරසේකර මහතා විසින් 1986 දී ජාතික චින්තනය නමින්ග් හැඳින් වූ සිංහල බෞද්ධ සභ්‍යත්ව විඥානයයි. මේ ලිපිය ගමනක මුල දක්වා යනුවෙන් නම් කළේ නැවත ගමනක මුලට යා යුතු කාලය එළැඹ ඇති බැව්නි.මින් අදහස් කරන්නේ අප කරත්තයකින් හම්මෑලියට යෑම නොව අපට අමතකව දමා ආ වෙද මහත්තගේ බාල මහත්තායගේ මවුහත් ගුණයෙන් පිරි අධ්‍යාත්මය සොය යන ගමනකි. ගුණදාස අමරසේකර මෙරට මැද පන්තියේ ගමන මැද පන්තියේ දැන උගත් පාඨක පිරිස වෙනුවෙන් ලියා තැබුවේ මේ ගමන සාක්ෂාත් කර ගැනීමේ ශක්තිය තවමත් ඔවුන් තුළ ඇති බැවිනි. මැද පන්තියට අයත් වන ඔබ ද මා ද මේ ගමන යා යුත්තේ තමන් වෙනුවෙන් නොව සියල්ලන් වෙනුවෙනි. ඔහු ගමනක මුල නවකතාව ලීවේ ඒ වෙනුවෙනි. මේ ගමන බොහෝ දුර යා යුතු නැත. අමරසේකර ශූරීන් සිය අසක්දා කවේ කවියට නංවන අයුරින්ම
'බලනු තම හද තුළ
පිළිතුර තිබේ ඒ තුළ'

[ආචාර්ය ගුණදාස අමරසේකර මහතාගේ 91වැනි ජම්මදිනය වෙනුවෙන් ]

මහාචාර්ය වසන්ත දේවසිරි
ළමා රෝග පිළිබඳව විශේෂඥ වෛද්‍ය
පීඨාධිපති වෛද්‍ය පීඨය රුහුනු විශ්ව විද්‍යාලය 

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com

ඔබේ මනාපය රට වෙනුවෙන් කැපවුනු යුතුකම සංවාද කවයේ ෆේස්බුක් පිටුවේ ලකුණු කරන්න. (Like us on facebook)
https://www.facebook.com/yuthukama

ජනතා පැතුම් ඉටු කිරීමේ වගකීම!

යුතුකම ජාතික සංවිධානය විශ්වාස කරන්නේ 20 වෑනි සංශෝධනය වනාහි මෙ රටට අත්‍යවශ්‍යව තිබූ පියවරක් බවයි. එ මෙන් ම අත්‍යවශ්‍ය නිවැරදි කිරීමක් බවයි. 1978 ව්‍යවස්ථාවේ ජනාධිපතිට කැමැති ඇමැති ධූරයක් දැරීමේ බලය, පාර්ලිමේන්තුවේ තමන් කැමැති ඕනෑ ම පුද්ගලයකු ඇමැති ධුරයකට පත් කිරීමේ / ඉවත් කිරීමේ බලය හා වසරකට පසුව පාර්ලිමේන්තුව විසිරුවීමේ බලය පැවැතිණි. එ මෙන් ම තම අභිමතය පරිදි අගවිනිසුරුවරයා ඇතුළු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ හා අභියාචනාධිකරණයේ විනිසුරුවන් පත් කිරීමේ බලය, නීතිපති, පොලිස්පති ඇතුළු රජයේ ඉහළ තනතුරුවලට පත්කිරීමේ බලය තිබිණි.

19 වැනි සංශෝධනයෙන් වූයේ මේ සියලු බලතල පාහේ ජනාධිපතිවරයා ගෙන් ඉවත් කිරීම ය. කිසිඳු ඇමැති ධූරයක් දැරීමේ අයිතිය ද අහිමි කෙරිණි. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතාට පමණක් ආරක්ෂක, මහවැලි හා පරිසර ඇමැති ධූර දැරීමේ හැකියාව තිබුණත් ඉන් අනතුරුව පත්වන ජනාධිපතිවරුන්ට එකඳු අමාත්‍යංශයක් හෝ දැරීමේ අයිතියක් තිබුණේ නැත. එ මෙන් ම අමාත්‍යවරුන් පත් කිරීමේ හා ඉවත් කිරීමේ බලය තිබුණ ද එය ක්‍රියාත්මක කළ යුතු වූයේ අගමැතිවරයා ගේ අනුමැතිය අනුව ය. පාර්ලිමේන්තුව විසිරු වීම ද එහි වසර පහක නිල කාලයෙන් වසර හතරහමාරක් ගතවන තුරු කළ නො හැකි වි ය. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරන් මෙන් ම කොමිසම් සභාවල සාමාජිකයන් පත්කිරීම ද නීතිපති පොලිස්පති පත් කිරීම ද ජනාධිපතිවරයා ගේ අභිමතය නො සැලකෙන අයුරින් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවට පවරා තිබිණි. අවසන මුළු ජනයාගේ ම ඡන්දයෙන් තේරි පත් වන ජනාධිපතිවරයා ගේ බලය ව්‍යවස්ථාවෙන් ම උදුරා ගෙන අගමැතිවරයා වටා කේන්ද්‍ර කළේ ය.

1978 ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අනුව ජනතාව විසින් ජනාධිපතිවරයාට පවරනු ලබන විධායක බලය ජනාධිපතිවරයා විසින් ඇමැතිවරුන්ට හා රජයේ නිලධාරීන්ට පවරනු ලැබේ. එ විට කැබිනට් මණ්ඩලයේ ජනාධිපතිවරයා හැර සෙසු සියලු ඇමැතිවරුන්ට ජනාධිපතිවරයා විසින් පවරනු ලබන විධායක බලය හිමි වෙද්දී, ඒ ජනාධිපතිවරයාට ම කිසිදු ඇමැති ධූරයක් දැරීමට නො හැකි වීම මොන තරම් විහිළුවක් ද? 19 වැනි සංශෝධනයේ අභිමතාර්ථය වූයේ රාජ්‍ය ව්‍යුහය දුර්වල කොට රට අරාජික කිරීම ය. එ වැනි වටපිටාවක 20 වැනි සංශෝධනයෙන් 1978 ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් මෙන් ඒකාධිපති ජනාධිපතිවරයකු ද 19 වැනි සංශෝධනයෙන් මෙන් පඹයකු ද නිර්මාණය නො කර ජනාධිපතිවරයා හා පාර්ලිමේන්තුව අතර වඩා හොඳ සමතුලිතතාවක් නිර්මාණය වූ බව අපේ අදහස යි.

ජනාධිපතිවරයාට දැන් ආරක්ෂක ඇමැති ධූරය ඇතුළු අමාත්‍ය ධූර දැරීමේ අයිතිය ලැබී තිබේ. එ මෙන් ම අමාත්‍යවරුන් පත්කිරීමේ හා ඉවත් කිරීමේ බලය ලැබී තිබේ. එහෙත් පාර්ලිමේන්තුව විසිරුවා හැරීමේ බලය ලැබෙන්නේ වසර දෙකහමාරකට පසුව ය. එ මෙන් ම ඇමැතිවරුන් පත් කිරීමේ දී කැබිනට් ඇමැතිවරුන් තිහක හා සෙසු ඇමැතිවරුන් හතළිහක සීමාව තිබේ. මේ නිසා ජනාධිපතිවරයා හා පාර්ලිමේන්තුව අතර යම් බල තුලනයක් ඇති වී ඇති බව අපේ විශ්වාසයයි.

එ මෙන් ම ඉහත තනතුරු පත්කිරීමේ දී 20 වැනි සංශෝධනය අනුව පත් කෙරෙන පාර්ලිමේන්තු සභාවේ නිරීක්ෂණ ජනාධිපතිවරයා ලබාගැනීම අනිවාර්ය කොට තිබේ. පාර්ලිමේන්තු සභාව තනිකර ම කතානායක, අගමැති, විපක්ෂ නායක හා අගමැති ගේ හා විපක්ෂ නායක ගේ නියෝජිතයන් ගෙන් සමන්විත ය. එහි නිරීක්ෂණ ලබාගැනීම අනිවාර්ය කිරීම යනු ජනාධිපතිවරයා ගේ පත්කිරීම් එම නිරීක්ෂණවලට අනුකූල විය යුතු බව ය. එ මෙන් ම එම තැනැත්තන් ඉවත් කිරීම ද ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ හා අනෙකුත් අණ පනත්වල සඳහන් පරිදි විය යුතු ය. අදාළ නිරීක්ෂණ ඉදිරිපත් කිරීමේ පටිපාටිය කතානායකවරයා විසින් විනිශ්චය කරනු ලැබෙන අතර එම පටිපාටියට අදාළ නිරීක්ෂණ පාර්ලිමේන්තුවට දැනුම් දීම ද ඇතුළත් කළහොත් එම ක්‍රියාවලිය සම්බන්ධයෙන් පාර්ලිමේන්තුවේ මැදිහත් වීම තහවුරු වනු ඇතැයි යන්න අපේ විශ්වාසයයි. 1978 පූර්ණ මුක්තිය ජනාධිපතිවරයාට ඒ ආකාරයෙන් ම හිමි නො වන තත්ත්වයක් තුළ, එ නම් මූලික අයිතිවාසිකම් සම්බන්ධයෙන් පුරවැසියන්ට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට යෑමට අවස්ථාව හිමි ව තිබෙන බැවින් සංවරණය හා තුලනය නිසි පරිදි සිදුවෙනු ඇතැයි අපේක්ෂා කළ හැකි ය.

භික්ෂූන් වහන්සේලා ගේ මැදිහත් වීම!

යුතුකම ජාතික සංවිධානය ඇතුළු ජාතික සංවිධාන, විශේෂයෙන් ම දේශමාමක භික්ෂූන් වහන්සේ ලා 20 වැනි සංශෝධනයට විරුද්ධ වූ බවට ඇති වූ මතය වැරැදි ආකල්පයකි. ඒ මැදිහත් වීම සිදු කෙරුණේ 20 වැනි සංශෝධන කෙටුම්පත වඩාත් නිවැරැදි කර ගැනීමට ය. යමක අඩුපාඩු පෙන්වා දී නිවැරැදි කර ගැනීමට මැදිහත් වීම වෙනුවට යමකට පක්ෂ වීමේ හෝ විපක්ෂ වීමේ දේශපාලනය අපි අවසන් කළ යුතු වෙමු. 69 ලක්ෂයක ජනතා පැතුම් තුළ එවැනි පක්ෂ-විපක්ෂ දේශපාලනය ඉක්මවා යන ගැඹුරු මැදිහත්වීම් පිළිබඳ අපේක්ෂාවක් ද වූ බව අපේ පිළිගැනීමයි.

ජාතික සංවිධානවල, විශේෂයෙන් ම ඇල්ලේ ගුණවංශ, මුරුත්තෙට්ටුවේ ආනන්ද, බෙංගමුවේ නාලක නාහිමිවරුන් ඇතුළු භික්ෂූන් වහන්සේලා ගේ මැදිහත් වීමෙන් කාරක සභා අවස්ථාවේ දී කළ සංශෝධන සමඟ සම්මත වූ 20 වැනි සංශෝධනය වඩාත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී, වඩාත් දියුණු සංශෝධනයක් වූ බව අප ගේ අදහස යි. මේ මැදිහත් වීම නිසා හදිසි ආපදා තත්ත්වයක දී හෝ ජාතික ආරක්ෂාවට බලපාන කරුණක දී හෝ හැර ඕනෑ ම පනතක් සම්බන්ධයෙන් අධිකරණයට යෑමේ අයිතිය රටවැසියාට සුරක්ෂිත වී ඇත.

එ මෙන් ම සියලු රාජ්‍ය ආයතන, දෙපාර්තමේන්තු, කොමිසන් සභා, සංස්ථා රජයට හෝ රාජ්‍ය ආයතනයකට හෝ 50%කට වඩා කොටස් හිමි සමාගම් සියල්ල විගණකාධිපතිවරයා ගේ විගණනයට යටත් කර ඇත. මුදල්වලට හෝ වරප්‍රසාදවලට හෝ මහජන මතය විකෘති වීම වළක්වා ගැනීමේ පියවරක් ලෙස කැබිනට් හා අනෙකුත් ඇමැතිවරුන් ගේ සංඛ්‍යාවට පැන වූ සීමාව එ ලෙස ම ආරක්ෂා වී ඇත. නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් සම්පාදනයේ දී ද්විත්ව පුරවැසියන්ට මේ රටේ දේශපාලන හා රාජ්‍ය තන්ත්‍රයේ ඉහළ තනතුරු දැරීමේ අවස්ථාව සම්බන්ධයෙන් ද පුළුල් සංශෝධන ගෙන ඒමේ ක්‍රියාවලියට ජනාධිපතිවරයා ප්‍රතිඥා දී ඇත. මේ ප්‍රතිඥාව අධිකරණ ඇමැතිවරයා ගේ පිළිතුරු කතාවට ඇතුළත් කර හැන්සාඩ්ගත කෙරිණි. ඒ නිසා දේශමාමක භික්ෂූන් වහන්සේලා ගේ මැදිහත් වීම මව්බිමට සුවිශේෂී වටිනාකම් රැසක් රැකදුන් මැදිහත් වීමකි.

ඇමරිකානු රාජ්‍ය ලේකම්වරයා ගේ සංචාරයට පෙර මේ භික්ෂූ නායකත්වය විසින් ම එම්.සී.සී. ගිවිසුම ප්‍රධාන පසුගිය රජය විසින් ගොඩනඟන ලද අප රටට අහිතකර ගිවිසුම් සම්බන්ධයෙන් ද වත්මන් ජනාධිපතිවරයා හා රජය ජනතාවට දුන් ප්‍රතිඥාවන්ට අනුකූලව කටයුතු කළ යුතු බව පෙන්වා දෙනු ලැබී ය. මුළුමනින් ම එය අපේ රටේ භික්ෂූන් වහන්සේ ලා රාජ්‍ය නායකත්වය නිවැරැදි රාජ්‍ය පාලනයක් සඳහා යොමු කිරීමේ, ඒ ඓතිහාසික සංසිද්ධිය මූර්තිමත් කිරීමක් ම විය. අවුරුදු දහස් ගණනක් පැරැණි අපේ සභ්‍යත්ව උරුමය යළි ක්‍රියාවට නැඟීමක් විය. එහි දී ජනාධිපතිතවරයා ප්‍රමුඛ රජය ද ඒ අවවාද අනුශාසනාවලට කන් දී නම්‍යශීලී වීම අප දකින්නේ අප ගේ රටට වඩාත් යෝග්‍ය වන අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන ඒම සඳහා ජනතා පැතුම් අවදි කිරීමක් ලෙස ය.

චීන ඇමරිකානු බල අරගලය!

චීන රජයේ ඉහළ ධූත පිරිස ගේ සංචාරයේ දීත් ඇමරිකානු රාජ්‍ය ලේකම්වරයා ගේ සංචාරයේ දීත්, ඊට පෙර අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා හා ඉන්දීය අගමැති නරේන්ද්‍ර මෝදි මහතා අතර වූ සාකච්ඡාවේ දීත් අපේ රටේ ස්වාධීනත්වය ආරක්ෂා කෙරෙන නොබැඳුණු විදේශ ප්‍රතිපත්තිය යළි සහතික කෙරෙන ස්ථාවරයෙහි පිහිටා සිටීමට වත්මන් රජය සමත් විය. එහි දී ඉන්දීය සාගරය බල කඳවුරක පාලනයට යටත් නො වන නිදහස් සාගරයක් ලෙස පවත්වා ගෙන යෑමේ වැදගත්කම සම්බන්ධයෙන් පළ වූ අදහස් මව්බිමේ අනාගතයට ඉතා වැදගත් ය. ශ්‍රී ලංකා භූමිය පාදක කර ගනිමින් ඇමරිකාව හා චීනය හුවමාරු කරගත් එකිනෙකාට සතුරු අදහස් දැක්වීම් ඇමරිකානු ජනාධිපතිවරණය මුල් කරගත් උපක්‍රමික ක්‍රියාවලියක් ද යන සැකය මේ වන විට මතුවෙමින් පවතී.

නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව

විසි වෑනි සංශෝධනය පිළිබඳ සමාජ සංවාදයේ දී අප දුටු වැදගත් ම කාරණය නම් ජනාධිපතිවරයා ගේ දෙ වැනි පදවි ප්‍රාප්තිය යෙදෙන ලබන වසරේ නොවැම්බර් 16ට පෙර ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පත රට හමුවේ තබන බවට ජනාධිපතිවරයා ගෙන් ලැබුණු ප්‍රතිඥාවයි. එය වඩාත් තහවුරු කරමින් ජනාධිපති නීතීඥ රොමේෂ් ද සිල්වා මහතා ගේ ප්‍රධානත්වයෙන් විශේෂඥයන් නව දෙනෙකුගේ සාමාජිකත්වයෙන් කමිටුවක් පත් කෙරිණි. මේ නොවැම්බර තිස් වැනි දාට පෙර සිය අදහස් එම කමිටුවට ඉදිරිපත් කරන්නැයි මහජනයාට ආරාධනා කෙරෙන පුවත්පත් දැන්වීම් පළ වූයේ ද එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙනි.

යුතුකම ජාතික සංවිධානය ඊටත් වඩා සතුටට පත්වන්නේ මේ අවස්ථාවේ රජය බලයට පත් කිරීමට මුල් වූ සංවිධාන හා භික්ෂූන් වහන්සේ ලා පෙරට පැමිණීම ය. තමන් පත් කළ ආණ්ඩුව කුමක් කළත් ආරක්ෂා කරන්නෙමැයි යන සම්ප්‍රදායක අගතිගාමී අදහස්වලින් මිදී මවුබිමට ආදරය කරන ජනයා කටයුතු කිරීම යි. නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සම්පාදනයේ දී 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ඔස්සේ ඉන්දියාව අප මත බලහත්කාරයෙන් පටවා ඇති පළාත් සභා ක්‍රමය ගැනත්, මහජන නියෝජිතයා දූෂිතයකු කරන සමානුපාතික ඡන්ද ක්‍රමය ගැනත් බැරෑරුම් තීරණ ගත යුතු ය. මහජන නියෝජිතයන් 75%ක්වත් කොට්ඨාශ නියෝජනය කරමින් පත්වන්නේ නම් මහජන මතය හා නියෝජිතයා අතර වඩා ඍජු සම්බන්ධයක් ගොඩනැඟීමට හැකි වනු ඇත. එමෙන් ම මහජන නියෝජිතයා මුදලට අලෙවි වීම වැළැක්වීමට ද එය හේතු වනු ඇත. කිසියම් මහජන නියෝජිතයකුට තම හෘද සාක්ෂියට අනුව සිය පක්ෂයේ හෝ ආණ්ඩුවේ හෝ මතය අභියෝගයට ලක් කිරීම අවශ්‍ය වන්නේ නම් මන්ත්‍රී ධුරයෙන් ඉල්ලා අස් වී අතුරු මැතිවරණයකට මුහුණ දීම හරහා ඊට අවස්ථාව දිය යුතු ය.

ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ 'ගම සමඟ පිළිසඳරක්' ක්‍රියාවලියෙන් පැන නැඟුණු සෑම ග්‍රාමසේවක කොට්ඨාසයක ම ඡන්දදායකයන් සියලු දෙනා සාමාජිකයන් වන ප්‍රාථමික ග්‍රාම පාලන ව්‍යුහයක් ගොඩනඟා ගැනීම වැදගත් යෝජනාවකි. එහි දී එක් අතකින් පක්ෂ දෙශපාලනය ඉක්මවා ගම ඒකරාශී කෙරෙන අතර ඊට අදාළව ගොඩනැඟෙන ආයතනයෙහි ගමට අදාළ සියලු රාජ්‍ය සේවා හා සැපයුම් කේන්ද්‍රගත කෙරේ. එය තනිකර ම ගමේ මූලික අවශ්‍යතා ගමෙන් ම සපිරෙන ඉදිරිගාමී පියවරකි.
කොරෝනා වසංගතය වැනි අවස්ථාවක පවා සෞඛ්‍යාරක්ෂිතව සහනාධාර සම්පාදනයට ප්‍රාදේශීය සභා නියෝජිතයා, ග්‍රාම නිලධාරී, සෞඛ්‍ය නිලධාරී හා පොලිස් නිලධාරී ඇතුළු කමිටු ගොඩනැඟීමෙන් මෙවැනි ප්‍රාථමික ව්‍යුහයක වැදගත්කම මොනවාට පැහැදිලි වෙයි.

නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව මඟින් අප අපේක්ෂා කරන්නේ අපේ අතීත සභ්‍යත්ව උරුමය මත අපේ රටේ අනාගතය ගොඩනඟා ගත හැකි මහජන සම්මුතියකි. එය අප ගේ විරෝදාර හමුදා ඉමහත් පරිත්‍යාගයන් මත ලබාගත් නන්දිකඩාල් ජයග්‍රහණයේ දේශපාලන අරුත ක්‍රියාවට නැඟෙන ව්‍යවස්ථාවක් ද විය යුතු ය. රණවිරුවන් මවුබිමේ ඒකීයභාවය රැකගැනීමට කළ අපමණ වූ කැපකිරීම් පිළිබිඹු කරන ව්‍යවස්ථාවක් විය යුතු ය.

පක්ෂ දේශපාලනය

අප ගේ අතීත සභ්‍යත්වය මත අනාගතය ගොඩනැඟීමේ දී අප විසින් ගොඩනඟනු ලබන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව පක්ෂ දේශපාලන බෙදීම් රටට, ජන සමාජයට අහිතකර ලෙස බලපෑම අවම වන පරිදි නිර්මාණය කර ගැනීමට වග බලා ගත යුතු ය. බ්‍රිතාන්‍යය අප මත පැට වූ පක්ෂ දේශපාලනය මේ රටේ ජනයා පිටු දකිමින් සිටින බව අපේ අදහස යි. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයට, එක්සත් ජාතික පක්ෂයට, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට අත්ව ඇති ඉරණම සම්බන්ධයෙන් ගැඹුරින් කල්පනා කළහොත් මේ සත්‍ය අවබෝධ කරගත හැකි ය. එ මෙන් ම මුස්ලිම් කොංග්‍රසය වැනි පක්ෂ මුළු සමාජ දේහය ම රෝගාතුර කරන පරපෝෂිතයන් ද යන ප්‍රශ්නය අපේ රටේ ජනතාව මතු කරති.

මේ රටේ ජයග්‍රහණ රාශියකට අද වන විට පදනම සපයා ඇති ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ නායකත්වය පවා සිය පක්ෂයට වසර හතරක් සම්පූර්ණ කරන මේ අවස්ථාවේ දී ස්වදේශික ජනයා දේශපාලන පක්ෂයකින් අපේක්ෂා කරන්නේ කුමක් දැයි ගැඹුරින් සිතා බැලිය යුතු බව අපේ අදහස යි. ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ පසුගිය පළාත් පාලන මැතිවරණය, ජනාධිපතිවරණය හා මහ මැතිවරණය ජය ගැනීමට පදනම සැපයූ බවට කිසිඳු සැකයක් නැත. ඒ සඳහා මූලිකත්වය ගත් මහින්ද රාජපක්ෂ ජන නායකයාට හා බැසිල් රාජපක්ෂ මහතාට ජනතාව ගේ කෘතඥතාව පිදෙන බවට ද සැකයක් නැත.

එසේ වූවත් අප පළාත් පාලන මැතිවරණය ජය ගන්නා අවස්ථාවේ ඊට නායකත්වය දුන් දිනේෂ් ගුණවර්ධන, විමල් වීරවංශ, වාසුදේව නානායක්කාර හා උදය ගම්මන්පිල වැනි දේශපාලන නායකයන් ද පැවැති ආණ්ඩුවේ පාවාදීම්වලට එරෙහිව ඉදිරියට ආ ජාතික සංවිධාන හා මහ සඟරුවන ද එම පක්ෂයේ මිතුරන් මිස සාමාජිකයන් නො වූ බව ද අප අමතක නො කළ යුතු ය.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ ජනාධිපති අපේක්ෂකයා වුව ද ඒ පෙරමුණ ගොඩනඟූ නායකයකු නො වූ බව අප අමතක නො කළ යුතු ය. පක්ෂයේ සිවු වැනි සංවත්සරය වෙනුවෙන් ඇමැති මහාචාර්ය ජී. එල්. පීරිස් මහතා නිකුත් කළ නිවේදනයේ "දේශප්‍රේමී දේශපාලනයේ හිදැස පිර වූ පක්ෂයක සභාපතිවරයකු වීම භාග්‍යයක්" ලෙස ඔහු සඳහන් කොට ඇත. එයින් පෙනෙන්නේ ද ඒ පක්ෂයේ ජයග්‍රහණය සඳහා පක්ෂ භේදය ඉක්මවා ගොස් මේ රට වෙනුවෙන් කැපවන භික්ෂූන් වහන්සේලා ගේ හා ජාතික සංවිධානවල මතවාදීමය මැදිහත්වීමේ වැදගත්කමයි.

ඒ නිසා දේශපාලන පක්ෂ පටු සීමා ඉක්මවා ගොස් මේ රටේ ජනයා ගේ සැබෑ අභිලාෂ වෙනුවෙන් පෙනී නො සිටින්නේ නම් එම පක්ෂ තව දුරටත් කර තබා ගෙන යෑමට ජනයා සූදානම් නැති බව අපේ අදහස යි. ඉතින් අප උදක් ම බලාපොරොත්තු වන්නේ ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ මේ රටේ ජනයා ගේ සිතුම් පැතුම් ඉෂ්ට සිද්ධ කිරීමට කැපවනු ඇතැයි කියා ය.

(ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණු පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී, යුතුකම ජාතික සංවිධානයේ සභාපති ගෙවිඳු කුමාරතුංග මහතා සමග කළ සාකච්ඡාවක් ඇසුරින් සම්පාදිත ලිපියකි)

බිඟුන් මේනක ගමගේ
දිනපතා ලංකාදීප 2020. 11. 05
යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com

ඔබේ මනාපය රට වෙනුවෙන් කැපවුනු යුතුකම සංවාද කවයේ ෆේස්බුක් පිටුවේ ලකුණු කරන්න. (Like us on facebook)
https://www.facebook.com/yuthukama