ප්‍රතිඵල​යේ ව්‍යාජ මැවීම

-ආචාර්ය චරිත හේරත්

මෙවර සටහනෙන් ලියන්නට බලාපොරොත්තු වන්නේ ජනාධිපතිවරණය සම්බන්ධව මේ රටේ ඇතිවී තිබෙන එක්තරා ආකාරයක සංවාදයක් පිළිබදවය. විශේෂයෙන් එල්ටීටීඊ සංවිධානය යුදමය වශයෙන් පරාජයට පත් කිරීමෙන් පසු මේ රටේ පවත්වන මැතිවරණවලට උතුරේ සහ නැගෙනහිර පළාත්වල ඡන්දදායකයන් කුමන ආකාරයෙන් බලපෑමක් සිදු කරයි ද යන ප්‍රශ්නය බොහෝ අවස්ථාවල මතු වෙන බව අප හොඳින් දන්නා කාරණයකි.

මේ ප්‍රශ්නය අපේ රටේ ප්‍රධාන ධාරාවේ දේශපාලන පක්ෂවලට ඉතාමත්ම සංවේදී කාරණයක් බවත් ඉතාමත් පැහැදිලිය. මේ කාරණය පිළිබඳවම අපේ මිත්‍රයකු 2014 කාලයේ සිදුකළ සමීක්ෂණයක් පසුගිය ජනාධිපතිවරණය කාලයේ ඉමහත් ආන්දෝලනයකට පත්වූ බව ද මෙහිදී තවමත් මා හට මතකය. ඔහුගේ සමීක්ෂණයෙන් පෙන්නුම් කළේ ප්‍රභාකරන් නැති උතුරක් හා නැගෙනහිරක් තුළ ඒ පළාත්වල ඡන්දදායකයන් සියලුම දෙනා පාහේ ඡන්දය පාවිච්චි කළ හැකි බවත් එවැනි තත්වයකදී කිසිකෙනෙකුට සියයට පනහකට වඩා වැඩි ඡන්දයක් ලැබිය නොහැකි බවත්ය. මේ අනුව ඔහු තර්ක කළේ ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයේදී (ඒ කියන්නේ පසුගිය 2015 ජනාධිපතිවරණයේදී) පළමු මනාපයෙන් පමණක් ජනාධිපතිවරයකු තෝරා පත්කරගත නොහැකි බවත් ඒ සඳහා දෙවැනි මනාපයත් ගනින්නට සිදු වෙන බවත්ය. එහෙත් 2015 ජනාධිපතිවරණයේ දී පෙන්නුම් කළේ ඒ නිරීක්ෂණය නිවැරැදි එකක් නොවන බවය. අප කවුරුත් දන්නා පරිදි ඒ ජනාධිපතිවරණයේදී දෙවන මනාපයක් ගැනීමට අවශ්‍යතාවක් සිදු නොවූ අතර 1989 හා 2005 වර්ෂවල පැවැති ආකාරයෙන්ම (සාපේක්ෂක වශයෙන් වැඩි ඡන්ද ලක්ෂ දෙකක පරතරයකින්) ප්‍රධාන පක්ෂ දෙකෙන් එක් පක්ෂයක අපේක්ෂකයා ඒ ජනාධිපතිවරණයෙන් ද ජය ගත්තේය.

ඒ අනුව මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ජනාධිපති ධුරයට පත් වූ අතර මුලදී මා සඳහන් කළ මිත්‍රයාගේ නිරීක්ෂණය වූ ‘ජනාධිපතිවරණයේදී දෙවන මනාපය ගැනීමට සිදුවීම’ හුදු සිතිවිල්ලක් බවට පත් විය. ජනාධිපතිවරණයේ ප්‍රතිඵලය මගින් සමීක්ෂණය බොරු කර තිබුණත් රටේ සමහරුන්ගේ මතක ශක්තියේ ඇති දුර්වලකම නිසා සමීක්ෂණාගාරයට දහසින් බැඳි පියලි ලැබෙන ඉල්ලමක් බවට ඒ තත්ත්වය වර්ධනය වූ බව දේශපාලනය ගැන උනන්දුවක් දක්වන අය දන්නා කාරණයක්ය.

මේ අතර තවත් සමහරුන් මේ තත්ත්වය මත අලුත් කථාවක් ලෙසින් දැන් කියන්නේ උතුරේ ඡන්දය ලබා ගන්නේ නැතිව කාටවත් මේ රටේ ජනාධිපතිවරණයක් දිනන්නට හැකියාවක් නොමැති බවයි. මේ රටේ ජනාධිපතිවරයා වශයෙන් පත්වන්නේ කවුරුන්දැයි තීරණය කරන තීරකයා වන්නේ උතුරු පළාතේ ඡන්දදායකයන්ගේ බහුතරයකගේ බලය තිබෙන ටීඑන්ඒ සංවිධානය යැයි සමහරුන් සිතන්නේ මේ ‘උතුරේ ඡන්දයේ ඇති බල මහිමය’ ගැන දකුණේ සමාජයට කාවද්දා ඇති අදහසත් සමඟය. මේ වන විට ජිනීවා මානව හිමිකම් කොමිසම වැනි විදේශ ජාත්‍යන්තර සංවිධානවලට පවා මේ රටේ ආණ්ඩුවලට බරපතළ බලපෑමක් කරන්නට හැකියාවක් ඇත්තේ එක් පැත්තකින් දකුණේ නායකයන්ගේ සිත් තුළ තිබෙන මේ ‘උතුරේ ඡන්දය’ ලබා ගැනීමේ අවිඥානිකමය වූ ආශාව නිසාය. සුමන්දිරන් මහතා යනු මේ රටේ සිටින සියලු නායකයන්ගේත් නායකයා බවට ඉබේම පත්වී තිබෙන්නේ ද දකුණේ නායකයන්ගේ මනසේ තිබෙන මේ කියන ‘උතුරේ ඡන්දය’ ජනාධිපතිවරණයකදී ජයග්‍රහණයේ අනිවාර්ය සාධකයක් බවට අධිනිශ්චය (Over-determined) වී ඇති තත්වයක් යටතේය. දැන් හැමෝම බලන්නේ මේ ‘උතුරේ කෑල්ල’ හරියට කළමනාකරණය කරගන්නේ කෙසේද කියාය.

දකුණේ නායකයන් අතර ‘වැඩියෙන්ම උතුරට සේවය කළ’ කෙනා පිළිබඳව තරගයක් වැනි තත්ත්වයක් ඇතිවී තිබෙන්නේත් මේ කාරණය නිසාමය. ආණ්ඩුවේ සමහර පාර්ශ්ව එංගලන්තය සමඟ හෝ එක්වී රටට හොඳ නැති යෝජනාවකට වුවත් ජිනීවා මානව හිමිකම් සැසියේදී එකට හිට ගන්නේ උතුරේ ඡන්දය පිළිබඳව ඇති මා ඉහතින් කියූ අවිඥානික පිළිගැනීම නිසාය. උතුරේ ඉඩම් යළි ලබා දීම වැනි ක්ෂේත්‍රවල අගමැතිවරයාත් ජනාධිපතිවරයාත් යන දෙදනා අතර ‘එකිනෙකා පරයා ඉඩම් නිදහස් කිරීමට දරන උත්සාහයක්’ වැනි දෙයක් පසුගිය කාලයේ අපට පෙනී ගියේත් මේ කියන කාරණයම නිසාය.

මෙහිදී මා අවධාරණයට ලක් කරන කාරණය දකුණේ දේශපාලනයට උතුරේ ඡන්දයෙන් බලපෑමක් ඇත්තේ නැත කියා සරල අර්ථයෙන් තේරුම් නොගත යුතුය. මා එසේ කියන්නේ ද නැත. එහෙත් මේ දවස්වල සාකච්ඡා වෙන ආකාරයෙන් උතුරේ ඡන්දය මේ රටේ ජනාධිපතිවරයා තෝරා ගැනීමේ ක්‍රියාවලියේ එකම හා බලගතුම සාධකය ලෙසින් සැලකීමේ එතරම් පදනමක් නැති තර්කයක් බව මගේ අදහසය.

මා එසේ කියන්නේ හුදු කියන්නන් වාලේ නොව පසුගිය මැතිවරණවල පෙන්නුම් කරන සමහර දත්ත දෙස බැලූ විට මේ බව හොඳින්ම පැහැදිලි වෙන නිසාය. එසේම මේ රටේ සුළු ජාතීන්ගේ දේශපාලන අභිලාෂ පිළිබඳව දකුණේ සමාජයේ ඇති උනන්දුව අඩු කිරීමේ කිසිඳු අවශ්‍යතාවක් මේ කාරණය මඟින් මා මතු කරන්නේ හෝ ඉඟි කරන්නේ හෝ නැති බව ද මෙහිදී විශේෂයෙන්ම සඳහන් කළ යුතුය.

උතුරේ ඡන්දයේ බල මහිමය ගැන කියන බොහෝ අය පෙන්වන එක ‘සාම්පල් එකක්’ වන්නේ පසුගිය 2015 ජනාධිපතිවරණයෙන් එවකට බලයේ සිටි මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා පරාජයට පත්වීමේ කාරණයය. ඒ පරාජයට මූලික හේතුව ලෙසින් රාජපක්ෂ මහතාගේ පාක්ෂිකයන්ගේ සිත් තුළ පවා ස්ථාපිත කර ඇති මතවාදය වන්නේ උතුරේ ඡන්ද මහින්දට නොලැබීම නිසා ඔහු පරාජයට පත්වූ බවය. එහෙත් 2015 ජනාධිපතිවරණයේ ප්‍රතිඵල විමර්ශනය කරන විට පෙනී යන්නේ උතුරේ ඡන්දය යනු ඒ ජනාධිපතිවරණ ජයග්‍රහණය කළ කණ්ඩායමට සහායක කොන්දේසියක් (A sufficient condition) වූවා මිස අවශ්‍යතම කොන්දේසිය: (The Necessary condition) නොවූ බවය.
මගේ තේරුම් ගැනීම අනුව නම් 2015 ජනාධිපතිවරණයෙන් මහින්ද ජනාධිපතිවරයා පරාජයට පත්වී විපක්ෂ කණ්ඩායමේ අපේක්ෂකයා ජයගත්තේ ප්‍රධාන වශයෙන් කොළඹ ගම්පහ සහ කුරුණෑගල යන දිස්ත්‍රික්ක තුනේ සිදු වූ බරපතළ දේශපාලනමය වෙනස්වීමක ප්‍රතිඵලය නිසා බවය. (මේ දිස්ත්‍රික්ක තුන මේ රටේ බලය වෙනස් කිරීමට පදනම් වෙන ‘ලාංකික දේශපාලනයේ ගාසා තීරය’ යැයි කීමේ වැරැද්දක් නැති බව මගේ අදහසය).

2015 ජනාධිපතිවරණයේදී මේ දිස්ත්‍රික්කවල මැතිවරණ ප්‍රතිඵල දත්ත මගින් පෙන්නුම් කරන්නේ රටේ බලය වෙනස් කරන ප්‍රධාන මැතිවරණයකදී මේ ‘ගාසා තීරයේ’ සිදුවන දේශපාලන චලනයන්ට සමස්ත ප්‍රතිඵලය වෙනස් කිරීමේ විශාල ඉඩක් (විභවතාවක්) තිබෙන බවය.

මෙම දිස්ත්‍රික්ක තුනේ ඡන්දවල ඇති අස්ථාවර හා වෙනස්වීමේ ස්වභාවය හොඳින් අධ්‍යයනය කළ විට මේ රටේ පසුගිය කාර්තුවේ සිදුවූ දේශපාලන වෙනස්කම් තේරුම් ගැනීමේ හැකියාවක් ඇත. (1) මේ කියන ජනාධිපතිවරණයට කෙටි කාලයකට පෙර පැවැත්වුණු බස්නාහිර පළාතේ පළාත් සභා මැතිවරණයේදී (එනම් 2014 වර්ෂයේ මැද කාලයේ) කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයෙන් මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ පක්ෂයට වැඩි ඡන්ද එක් ලක්ෂ පහළොස් දහසක් (115000) පමණ තිබූ නමුත් ඊට මාස කීපයකට පසුව පැවති 2015 ජනාධිපතිවරණයේ කොළඹ දිස්ත්‍රික්කය වැඩි ඡන්ද එක් ලක්ෂ හැට තුන්දහසකින් (163000) පමණ පරාජයට පත් වීමත් (2) 2014 වර්ෂයේ පළාත් සභා මැතිවරණයෙන් ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කය වැඩි ඡන්ද තුන් ලක්ෂ එක් දහකින් (301000) ජයගත් නමුත් ජනාධිපතිවරණයේදී වැඩි ඡන්ද විසිහය දහසකින් (26000) පරාජයට පත්වීමත් (3) 2013 පැවැති පළාත් සභා මැතිවරණයේදී කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික්කය වැඩි ඡන්ද එක් ලක්ෂ පනස් අට දහකින් (158000) ජයග්‍රහණය කළත් 2015 ජනාධිපතිවරණයේදී එම දිස්ත්‍රික්කය එම වැඩි ඡන්ද ප්‍රමාණය ඡන්ද අසූ නම දහස (89000) දක්වා අඩුවී තීබීමත් මෙහිදී අපගේ අවධානයට ගත යුතු එක් මූලික කාරණයක්ය.

මේ දිස්ත්‍රික්ක තුනේ 2013/14 වර්ෂවල එජනිස පක්ෂය ලැබූ වැඩි ඡන්ද ප්‍රමාණය පන් ලක්ෂ හැත්තෑ හතර දහසක් (574000) වූ අතර එය 2015 ජනවාරි ජනාධිපතිවරණයේදී කොළඹ හා ගම්පහ යන දිස්ත්‍රික්කවල ඍණ අගයක් දක්වාත් කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික්කයේ අවම අගයක් දක්වාත් පහතට වැටීම හරහා මේ කලාපයෙන් පමණක් ලක්ෂ හතරකට වැඩි ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ජනාධිපතිවරණයේදී එජනිස අපේක්ෂකයා වෙතින් විරුද්ධ පක්ෂයේ අපේක්ෂකයා වෙත දෝලනය වී ඇති බව ඉතාමත් පැහැදිලි කාරණයක්ය. ඇත්තටම පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේ ජය ගත් අපේක්ෂකයා හා පරාජිත අපේක්ෂකයා අතර ඡන්ද වෙනස මේ දිස්ත්‍රික්ක තුනේ වැඩි ඡන්දවල ගලා යාමේ ස්වභාවයට සමානව පැවති බව ඒ පිළිබඳව හොඳින් අධ්‍යයනය කළ විට තේරුම් යන කාරණයක්ය.

මේ හරහා මා මතු කරන කාරණය වන්නේ උතුරේ ඡන්දය මේ රටේ ප්‍රධාන ධාරාවේ දේශපාලනය කෙරෙහි කිසිම බලපෑමක් සිදු කරන්නේ නැති බව නොවේ. මගේ තර්කය වන්නේ ජනාධිපතිවරණයකදී මේ රටේ ඡන්දදායකයාගේ හැසිරීම උතුරේ සිට දකුණ දක්වා අනෙක් සෑම දිස්ත්‍රික්කයකම පාහේ යම් ආකාරයක ස්ථිර හා නිශ්චිත බවක් ගන්නා නමුත් ඉහතින් සඳහන් කළ දිස්ත්‍රික්ක තුන බරපතළ ආකාරයේ දෝලනයක් පෙන්නුම් කරන බවත් ඒ දෝලනය විසින් ජනාධිපතිවරණයේ ප්‍රතිඵලය තීරණය කරන බවත්ය. ඡන්ද දායක ප්‍රවණතාවේ මෙම වෙනස්වීම සඳහා හේතුවන සාධක කවරේද යන මාතෘකාව මෙහිදී මා සාකච්ඡා කරන්නේ නැත. මේ රටේ ඡන්ද දායකයන් අතරින් අවිනිශ්තව පවතින (පාවෙන ඡන්ද) හා කරුණුමය පදනම් හරහා එක් දිසාවක් වෙතින් අනෙක් දිසාවට වෙනස් කළ හැකි ඡන්ද (තාර්කික ඡන්ද) ප්‍රමාණයේ විශාලතම කොටස තිබෙන්නේ මවිසින් ඉහතින් සඳහන් කළ දිස්ත්‍රික් තුනේය. එම ඡන්ද වෙනස්වීමේ ක්‍රමවේදය අනෙකුත් දිස්ත්‍රික්කවල පෙන්නුම් කරන ආකාරයේ නිශ්චිත තත්ත්වයක් (ජාතික ආගමික හෝ කුලය මත පදනම් වූ නිශ්චිත තත්ත්වයක්) පෙන්නුම් නොකෙරේ.

ඒ අනුව මේ කරුණු දෙක නිරීක්ෂණය කිරීමෙන් තේරුම් ගත හැකි තත්ත්වයක් වන්නේ මීළඟ ජනාධිපතිවරණයේ බලය වෙනස් කිරීමේ හෝ බලය තබා ගැනීමේ කේන්ද්‍රීයම කලාපයක් රැඳී ඇත්තේ උතුරේ නොව මේ ගාසා කලාපයේ බවය. එම කලාපය ජයගන්නට හැකි අපේක්ෂකයා ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයේ ජයගන්නා අපේක්ෂකයා බවට පත්වීම ඉතාමත් පැහැදිලියයි කීවොත් නිවැරැදිය.

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

ද්‍රවිඩ සන්ධානයට ‘‘හයිබි‍්‍රඞ් උසාවි’’ පොරොන්දුව දුන්නේ කවුද?

-ෂමින්ද්‍ර ෆර්ඩිනැන්ඩෝ

ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයේ යාපනය දිස්ත‍්‍රික් මන්ත‍්‍රී මතියපරන් ආබ‍්‍රහම් සුමන්තිරන් මාර්තු 22 සවස ශ‍්‍රී ලංකාව ජාත්‍යන්තර යුද අධිකරණය ඉදිරියට ගෙන යන බවට පාර්ලිමේන්තුවේදී තර්ජනය කළේය.

2015 ඔක්තෝබර් 01දින පොරොන්දු වූ පරිදි ශ‍්‍රී ලංකා රජය විදේශීය විනිසුරුවරුන් ඇතුළු දෙමුහුන් යුද අධිකරණයක් පිහිටුවිය යුතු බවට ඔහු බල කළේය. එසේ කිරීමට රජය අවශ්‍ය ක‍්‍රියාමාර්ග නොගතහොත්, ද්‍රවිඩ ජනතාව ඉල්ලන පරිදි ශ‍්‍රී ලංකාව ජාත්‍යන්තර යුද අධිකරණයට ගෙන යන බවත් පැවසීය. මෙය සුළු පටු තර්ජනයක් නොවේ.

ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ නීතිඥයකු වන පාර්ලිමේන්තු මුදල් කාරක සභාවේ සාමාජිකයකු වූ සුමන්තිරන් මෙලෙස ප‍්‍රකාශ කළේ ඇයි?
ජාත්‍යන්තර යුද අධිකරණ ක‍්‍රියාවලියෙන් ගැලවීම සඳහා දෙමුහුන් අධිකරණයක් පිහිටුවිය යුතුද?
දෙමුහුන් අධිකරණයක් පිහිටුවීමේ පොරොන්දුව ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය ලබා ගත්තේ කාගෙන්ද? කවදාද?
සුමන්තිරන්ගේ දෙමුහුන් අධිකරණයක් ද්‍රවිඩ ජාතියට ලබා දෙනවා යැයි ශ‍්‍රී ලංකාව පොරොන්දු වූ බවට පිළිගත හැකි සාක්‍ෂි තිබේද?
එවැනි පොරොන්දුවක් සුමන්තිරන්ගේ කණ්ඩායමට ලැබී තිබුණේ කුමන දේශපාලන වාතාවරණයක් යටතේ ද?

ඉහත සඳහන් ප‍්‍රශ්නවලට පිළිතුරු සෙවීමට පෙර ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයේ සංයුතිය සහ එය පිහිටුවීමේ අරමුණු පිළිබඳව ජනතාව දැනුවත් විය යුතුය. පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන බොහෝ ජනතා නියෝජිතයන්ට ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය පිළිබඳව දැනීමක් නැති බව පැහැදිලිය.

2001 අග භාගයේ ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය බිහිිවිය. එම සන්ධානයට ලියාපදිංචි පක්‍ෂ කිහිපයක් අයත් විය. එම පක්‍ෂ වලින් සමහරක් 80 දශකයේදී ඉන්දියාවේ පූර්ණ අනුග‍්‍රහය ලැබූ ත‍්‍රස්තවාදී සංවිධාන විය. එම සංවිධාන පසු කලෙක ජනාධිපති රණසිංහ පේ‍්‍රමදාස සමයේදී දේශපාලන පක්‍ෂ ලෙස ලියාපදිංචිය ලැබීය. 2001 කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන් යුධමය ලෙස ඉතාම ප‍්‍රබල තත්ත්වයක සිටි අතර මුළු වන්නියේ හමුදා බලය සුණු විසුණු වී තිබිණි. අලිමංකඩ හමුදා කඳවුරු සංකීර්ණය කොටි අත්පත් කර ගෙන තිබූ අතර (2000 අපේ‍්‍රල්) කටුනායක ජාත්‍යන්තර ගුවන් තොටුපළට සහ ගුවන් හමුදා කඳවුරට එල්ල කළ ප‍්‍රහාරයන් (2001 ජුලි) කුමාරතුංග රජය අන්දමන්ද වී සිටි බව අද බොහෝ අයට අමතකය. 2001 ඔක්තෝබර් මස ද්‍රවිඩ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණේ ලකුණ යටතේ තරග කළ ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය එම මැතිවරණයේදී (2001 දෙසැම්බර්) උතුරු නැගෙනහිර මැතිවරණ ප‍්‍රදේශවල ආසන 15 දිනා ගත්තේය. කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන්ගේ මැදිහත්වීමෙන් පිහිටුවනු ලැබූ ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය 2001 ඔක්තෝබර් මැතිවරණයත් සමග කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන් සහ එක පෙරමුණක් පිහිටුවිය. ද්‍රවිඩ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණ දෙකඩ විය. පරිණත දේශපාලන නායකයකු වූ වීරසිංහම් ආනන්ද සංගරී තනි විය. ද්‍රවිඩ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණ දේශපාලන පොරපිටියෙන් අතුගා දැමිනි. කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන්ගේ පූර්ණ අනුග‍්‍රහය ලැබූ ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය සමග හැප්පීමට ආනන්ද සංගරීගේ පක්‍ෂයට ශක්තියක් නොවීය. ද්‍රවිඩ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණෙන් කැඞී ගිය ත‍්‍රිකුණාමල දිස්ත‍්‍රික් මන්ත‍්‍රී ආර්. සම්බන්ධන්ගේ නායකත්වයෙන් යුත් කණ්ඩායම ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයට නායකත්වය දුනි. එම නායකත්වය 2001 අගදී කොටි ත‍්‍රස්තවාදී කණ්ඩායම ද්‍රවිඩ කතා කරන ජනතාවගේ එකම නියෝජිතයා ලෙස පිළිගත්තේ මුළු ද්‍රවිඩ දේශපාලනයම උඩුයටිකුරු කරමිනි.

මෙහිදී විශේෂයෙන් ම සඳහන් කළ යුත්තේ සුමන්තිරන් 2001 දී පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයේ යෙදී සිටියේ නැති බවය. සුමන්තිරන් වැනි පුද්ගලයකුගේ අවශ්‍යතාවය ඒ වකවානුවේ කොටි - ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයට අවශ්‍ය නොවීය. නෝරවේ රජයේ මැදිහත්වීමෙන් 2002 පෙබරවාරි අත්සන් කළ ‘සාම ගිවිසුම’ පූර්ණ යුද්ධයකට සූදානම් වීමට යොදා ගත් බව රහසක් නොවේ. කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන් 2003 අපේ‍්‍රල් සාකච්ඡා මේසයෙන් ඉවත් විය. නෝන්ජල් එජාප රජය කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන් ඉදිරියේ අසරණ විය. ජාතික ආරක්‍ෂාව අනතුරේ විය. ජනාධිපති කුමාරණතුංග 2003 නොවැම්බර් අමාත්‍යාංශ තුනක් පවරා ගත්තේය. පාර්ලිමේන්තු 2004 පෙබරවාරි මුල විසුරුවා හැරිණි. මහ මැතිවරණයට අපේ‍්‍රල් 02 පැවැත්වීමට නියම විය. කොටි සංවිධානය මේ වන විට දෙකඩ වී තිබිණි. කරුණා අම්මාන්ගේ නායකත්වයෙන් මඩකලපුව - අම්පාර දිස්ත‍්‍රික්කවල උපන් දහස් සංඛ්‍යාත ත‍්‍රස්තවාදීන්ගෙන් සමන්විත කණ්ඩායමක් කොටි සංවිධානයෙන් ඉවත් වී තිබිණි. නමුත් ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන්ගේ යුද ශක්තිය වෙන ආකාරයට පිරවීය. කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන්ගේ අවසරය ලත් අපේක්‍ෂකයන් 2004 අපේ‍්‍රල් 02 මහ ඡුන්දයට ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය හරහා ඉදිරිපත් කෙරිණි. එම අපේක්‍ෂකයන් වෙනුවෙන් කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන් උපරිම සහාය පළ කළේය. ත‍්‍රස්තවාදීන් භීක්‍ෂණය මුදා හැරිණි. බලයේ සිටි එජාපය ද ප‍්‍රහාරයට භීෂණයට ලක්විය. ත‍්‍රස්තවාදීන්ගේ මැදිහත්කමින් උතුර නැගෙනහිර පළාත්වල ආයතන 22 ක් දිනා ගැනීමට සම්බන්ධන්ගේ කණ්ඩායමට හැකි විය. ඉතිහාසයේ ප‍්‍රථම වරට කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන්ගේ නියෝජිත කණ්ඩායමක් පාර්ලිමේන්තුවට පත්විය. මෙම පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායම වන්නියේ ප‍්‍රභාකරන්ගේ මූලස්ථානයෙන් පාලනය විය. කිසිදු ප‍්‍රධාන කරුණක් සම්බන්ධයෙන් තනි තීරණයක් ගැනීමේ අවසරය එම පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායමට නොවීය.

ශ‍්‍රී ලංකාව වේගයෙන් හතරවන ඊළාම් යුද්ධය දෙසට ගමන් කරමින් තිබිණි. ඉතිහාසයේ පළමුවන වරට ලියාපදිංචි දේශපාලන පක්‍ෂයක් 2005 නොවැම්බර් ජනපතිවරණය වර්ජනය කිරීමට නියෝගය ලබා දුන්නේය. කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන් සමඟ කිළිනොච්චියේ පැවැති සාකච්ඡුාවකින් පසු ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය තම ජනතාව ඡුන්දය පාවිච්චි නොකළ යුතු බවට නියෝගයක් ලබාදුනි. පසු කලෙක මහින්ද රාජපක්‍ෂ කඳවුර මුදල් ලබා දී කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන් හරහා එම ඡුන්ද තහනම ලබාගත් බවට චෝදනා නැගිනි. එලෙස මුදල් ගනුදෙනුවක් සිදුවූයේ නම් ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය සත්‍ය හෙළි කළ යුතුය. මුදල් ලබාගෙන තම සටන කොටි සංවිධානය හරහා පාවා දුන් බව සත්‍යයක් නොවේ. එජාප නායක ජනපති අපේක්‍ෂක රනිල් වික‍්‍රමසිංහගේ ජාත්‍යන්තර සම්බන්ධතා හේතුවෙන් ශ‍්‍රී ලංකාවට ආරක්‍ෂක ජාලයක් තිබෙන බවට තේරුම් ගත් කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන් මහින්ද රාජපක්‍ෂ දිනවීමට කටයුතු කළ බව එවකට එජාප සභාපති මලික් සමරවික‍්‍රම මෙම ලියුම්කරු සමග පැවසීය.

හතරවන ඊළම් යුද්ධයට මුල පුරමින් 2005 දෙසැම්බර් මුල පැති බෝම්බ ප‍්‍රහාර උතුරේදී දියත් කෙරිණි. 2005 ජනවාරියේදී ත‍්‍රිකුණාමල මුහුදේදී නාවික හමුදා වේග ප‍්‍රහාරක යාත‍්‍රාවක් මරාගෙන මැරෙන යාත‍්‍රාවක ප‍්‍රහාරයකට ලක්විය. ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය තම ජනතාවගේ එකම නියෝජිතයා ලෙස හඳුන්වනු ලැබූ කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන් යුද්ධය ආරම්භ කර තිබිණි.

2005 අගෝස්තු මස 12 රාත‍්‍රියේ විදේශ ඇමැති ලක්‍ෂ්මන් කදිර්ගාමර් මරා දැමිනි. ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය නිහඬව සිටීමෙන් එම අපරාධය අනුමත කළේය. 2006 අපේ‍්‍රල් 25 යුද හමුදාපති ලූතිනන් ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා මරා දැමීමට උත්සහා කෙරිණි. 2006 දෙසැම්බර් 01 දින එවකට ආරක්‍ෂක ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මරා දැමීමට කොළඹදී උත්සාහ කෙරිණි. රාජපක්‍ෂ රජය වසර දෙකකුත් මාස 10 දිගටම ක‍්‍රියාත්මක කළ හමුදා මෙහෙයුම 2009 මැයි 19 උදයේ අවසන් විය. කොටි සංවිධානය අතුගා දැමිනි. ලක්‍ෂ 300,000 ජනතාවක් ‘මිනිස් පලිහක්’ ලෙස කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන් යොදා ගැනීම නොදැක්කා ලෙස සිටි ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයට තම ජනතාව හදිසියේම මතක් විය. හමුදාවට යුද චෝදනා නැගිනි. කිසිදු පදනමක් නැති සංඛ්‍යා ලේඛන ඉදිරිපත් කළ බව රහසක් නොවේ. යුද හමුදාව ‘සිංහල හමුදාව’ ලෙස දිගින් දිගටම හංවඩු ගැසිනි.

2010 ජනපතිවරණය අභියස ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය දේශපාලනය උඩු යටිකුරු කළේය. සම්බන්ධන් එජාපය, ජවිපේ සහ මුස්ලිම් කොන්ග‍්‍රසය සමග එක්වී දස දහස් ගණනාවක් මරා දැමූ බවට චෝදනාවට ලක් වූ යුද හමුදාවට නායකත්වය දුන් ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකාට ඡුන්දය දීමට තම ජනතාවට උපදෙස් දුනි. උතුර - නැගෙනහිර සියලූම මැතිවරණ දිස්ත‍්‍රික්ක ෆොන්සේකා පහසුවෙන් ජයග‍්‍රහණය කළේය. ලක්‍ෂ 18 ඡන්දයකින් පරාද වුවත් ෆොන්සේකා උතුර - නැගෙනහිර ජයග‍්‍රහණය කළේය.

ඇත්ත වශයෙන්ම ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය ෆොන්සේකා වෙනුවෙන් පෙනී සිටියාට පසු යුද හමුදාවට මානව හිමිකම් චෝදනා නැඟීම විහිළුවකි. ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය මානව හිමිකම් සම්බන්ධයෙන් තම ස්ථාවරය පැහැදිලි කළ යුතුව තිබුණේ ෆොන්සේකා වෙනුවෙන් පෙනී සිටිය කාලයේදී ය. ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය එම තීරණය ගත්තේ කොළඹ පිහිටි ඇමරිකානු තානාපති කාර්යාලය දුන් උපදෙසක් අනුව බව රහසක් නොවේ. කවුරු උපදෙස් ලබා දුන්නත් තීන්දු තීරණ ක‍්‍රියාත්මක කරන පාර්ශ්ව එම ක‍්‍රියාමාර්ගවලට වගකීම ගත යුතුය.

ෆොන්සේකා වෙනුවෙන් පෙනී සිටිය ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය දෙමහුන් හෝ ජාත්‍යන්තර අධිකරණ පතන්නේ ඇයි?

යුද අපරාධ උගුලේ ශ‍්‍රී ලංකාව හිරකර ත‍්‍රස්තවාදී ව්‍යාපාරයකින් ලබා ගැනීමට නොහැකි වූ රට බෙදන ඉලක්කය ජිනීවා මානව හිමිකම් කොමිසමේ මැදිහත්වීම හරහා ලබා ගැනීමට උත්සාහයක් තිබෙන බව පැහැදිලිය.

2010 අපේ‍්‍රල් මස ජාතික ලැයිස්තුවෙන් පාර්ලිමේන්තුවට ඇතුළු වූ සුමන්තිරන් 2015 අගෝස්තු මැතිවරණයේදී යාපන දිස්ත‍්‍රික්කයෙන් තරග කර ජයග‍්‍රහණය කළේය. ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයේ ජාත්‍යන්තර මුහුණ සුමන්තිරන් බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. කොටි සංවිධානයේ පරාජයත් සමග සුමන්තිරන් හට ප‍්‍රබල භූමිකාවක් කිරීමට අවස්ථාව උදාවිය. යාපනයේ ඉනුවිල් හි උපත ලද සුමන්තිරන් එම පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායමේ සිටින ප‍්‍රබලම මන්ත‍්‍රීවරයා බව පිළිගැනීමට සිදු වේ. සුමන්තිරන්ට හිමි අද්විතීය තත්ත්වය නැවත පසක් කර දෙන ප‍්‍රහාරාත්මක කතාවක් ඔහු පසුගිය මාර්තු 22 පාර්ලිමේන්තුවේදී කළේය. ඇත්ත වශයෙන් ම සුමන්තිරන් එදින කළ ප‍්‍රකාශය 2016 ජුනි මස මැද ඔහු වොෂින්ටන් හිදී කළ හෙළිදරව්වක් නැවත අපේ පාර්ලිමේන්තුවට මතක් කර දුන්නැයි කීවත් වරදක් නැත.

ඔහුගේ වොෂින්ටන් සහ පාර්ලිමේන්තු කථා දෙකින් හෙළිවන්නේ 2015 ඔක්තෝබර් 01 ජිනීවා යෝජනාවලිය හරහා දෙමුහුන් අධිකරණ පිහිටුවීමේ එකඟතාවය ඇති කිරීමට (1) ඇමරිකාව මැදිහත් වූ බවය (2) එලෙසම එවකට ‘යහපාලන’ රජයේ අධිකරණ ඇමැති ආචාර්ය ජනාධිපති නීතිඥ විජයදාස රාජපක්‍ෂ එවැනි විදේශීය විනිසුරුවරුන් සිටින යාන්ත‍්‍රණයක් ශ‍්‍රී ලංකාවට අනුකූල බව පිළිගත් බවය. (3) පූර්ණ විදේශීය අධිකරණ යාන්ත‍්‍රණය ඉල්ලා සිටීම යටපත් වීමට එකම හේතුව දෙමුහුන් අධිකරණයක් පිහිටුවීමට ශ‍්‍රී ලංකා රජය එකඟ වූ බවය.

2015 ගිවිසුම 2017 මාර්තු සහ 2019 මාර්තු නැවත ශ‍්‍රී ලංකාව පිළිඅරගෙන තිබෙන බව ද ඇත්තය. එවකට විදේශ ඇමැති මංගල සමරවීරට 2015 ගිවිසුම හරහා ශ‍්‍රී ලංකා හමුදා ජාත්‍යන්තරයට පාවාදුන් බව ප‍්‍රකාශ කරන මහජන නියෝජිතයන් සහ අනෙකුත් සංවිධාන ජිනීවා සම්බන්ධයෙන් ඇති සියලූ කරුණු කාරණා සැලකිල්ලට ගත යුතුය. බදු මුදල් කාබාසිනියා කරමින් නියෝජිත කණ්ඩායම් ජිනීවා යැවීමෙන් පමණක් එක්සත් ජාතීන් යුද්ධය දිනූ ශ‍්‍රී ලංකාවට ඇතිකර ඇති බරපතළ ප‍්‍රශ්නය නිරාකරණය කර ගත නොහැක.

සුමන්තිරන්ට දොස් කීමේ තේරුමක් නැත. නමුත් ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයට අනිවාර්යයෙන් ම යොමු කළ යුතු ප‍්‍රශ්නයක් ඇත. 2015 එකඟ වූ පරිදි පිහිටුවීමට අත්‍යවශ්‍ය යැයි කියනු ලබන දෙමුහුන් අධිකරණය ඉදිරියට දමා තම පක්‍ෂය යුධ සමයේ කොටි ත‍්‍රස්තවාදින්ගේ පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායම ලෙස කටයුතු කිරීමේ චෝදනාවට ලක්විය යුතුද? සිවිල් ජනතාව මිනිස් පලිහයක් ලෙස ත‍්‍රස්තවාදීන් යොදා ගැනීම වැළැක්වීමට කිසිදු ආකාරයක උත්සාහයක් නොගැනීමෙන් ජනතා නියෝජිතයන් ලෙස තම වගකීම ඉටු නොකිරීම සම්බන්ධයෙන් එම පක්‍ෂයේ වගවීම දෙමුහුන් අධිකරණයේ විභාගයට ලක්විය යුතුද?

අවසන් ලෙස සඳහන් කළ යුතුව ඇත්තේ කොටි සංවිධානයේ මන්ත‍්‍රී කණ්ඩායම පැමිණිලිකරුවන් ලෙස අද හැසුරුනත්, යුද අපරාධ චෝදනා ඉදිරියේ එම කණ්ඩායම චූදිතයන් විය යුතු බවයි.

2015 දී ජනාධිපතිවරණයේදී මෛත‍්‍රිපාල සිරිසේන වෙනුවෙන් එජාපය - ජවිපේ සහ මුස්ලිම් කොන්ග‍්‍රසය සමග පෙනී සිටි ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයේ ඇත්ත ස්වභාවය ඡුන්දදායකයා ඉදිරියේ පෙන්නා දීම 2019 ජනපති මැතිවරණ සටනට එජාපයට එරෙහිව ඉදිරිපත් වන කණ්ඩායමේ වගකීම බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. නිසියාකාර පරීක්‍ෂණයක් ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයේ නිරුවත හෙළිකරනු ඇත. හතරවන ඊළාම් යුද්ධය ආරම්භ කිරීමට ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය කළ කාර්යභාරය මෙන්ම යුද සමයේ ජනතාව කොටින්ට බිලිදීම මතක් කර දිය යුතුමය.

කොටින්ට යුද බලය තිබෙන තුරු ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයට සංහිඳියාව වැදගත් වූයේ නැත. බටහිර රාජ්‍ය නොවන කණ්ඩායම් සංහිඳියාව ගැන කතා කිරීමට පෙළඹුණේ කොටින් විනාශ කර දැමීමෙන් පසුය. ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයේ තර්ජනය ඉදිරියේ නිහඬවනවාද? නැතහොත් මිනීමරු කොටි සමග යහන්ගත වූ එම කණ්ඩායම ද්‍රවිඩ ජනතාව ඉදිරියේ හෙළිකරනවාද? මෙම අභියෝගය බාර ගැනීම හෝ නොගැනීම පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන ත‍්‍රස්තවාදයට එරෙහි සියලූ පක්‍ෂවල වගකීමයි.

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

ගින්නෙන් උපන් සීතල තුළින් මට පෙනෙන අනාගත සිහිනය

ගින්නෙන් උපන් සීතල තුළින් මට පෙනෙන අනාගත සිහිනය
-ඉසුරු ප්‍රසංග -
යම් කලා කෘතියක් රස විඳීමෙන් පසු දින ගණනාවක් යන තුරු ඒ කෘතියේ සිදුවීම් අතර අප ඉබේම මානසිකව රස්තියාදු වන්නේ නම්, ඒ කෘතියේ චරිතවල හැසිරීම් ආදිය අපේ හැසිරීම් වෙත ඉබේම ආදේශ වී ඇති බවක් දැනෙන්නේ නම්, කෘතියට අදාළ යුගය, පරිසරය තුළ අප නැවත ජීවත් වන බවක් හැඟෙන්නේ නම්, ඒ කෘතියේ ප්‍රබලත්වයට ඊට වඩා හොඳ විචාර නිරූපනයක් තවත් නැතැයි සිතමි. තර්කානුසාරයෙන් ඇන පෙන්වා දිය හැකි යම් යම් අඩුපාඩු තිබුණද ගින්නෙන් උපන් සීතල නැරඹීමෙන් ඉහත කී ආකාරයේ භාවමය වියවුලකට මැදිවීමට මට සිදුවිය. එය එහි නිරූපිත දේශපාලන සිදුවීම් සමුදාය සමඟ ඇති තර්කයේ බලය අභිභවා යන හෘදය සංවේදී බැඳීමක පලයක් විය හැකිය. අසූ නමයේ මර්දනයෙන් වසර හතකට පසු එම පක්ෂයට සම්බන්ධව 2008 දක්වා වසර දොළහක් එහි ක්‍රියාකාරී සාමාජිකයෙකුව සිටි මට ගින්නෙන් උපන් සීතල දැනෙන ආකාරය එබඳුය. එවැනි පුද්ගල බද්ධ අත්දැකීම් තිබුණද නැතිවුවද, හද පාරවා නොගෙන මේ චිත්‍රපටය නැරඹීමට බොහෝ දෙනා අසමත් වූ බවට ඒ පිළිබඳ ලියවෙන සටහන් ආදිය නොමඳව දෙස්දෙයි. වාණිජ අරමුණක අහලකටවත් යා නොහැකි ඊනියා වාණිජ චිත්‍රපට, රැල්ලේ දිවෙන බාල ඉතිහාස කතා සහ බෙලහීනයන්ගේ සමාජ වෛරය පමණක් පිළිබිඹු වන ඊනියා ජාත්‍යන්තරවාදී සිනමා වසංගතය අතර මරණාසන්න වී සිටින සිංහල සිනමාවට මෙවැනි චිත්‍රපට නැවුම් හුස්ම පොදක් බඳුය. හුදු චිත්‍රපට විචාරයකට වඩා චිත්‍රපටය පිළිබඳ දේශපාලන විවරණයක් ලෙස සැලකිය හැකි මේ සටහන ලිවීමට මා පොළඹවන ලද්දේ ඒ නැවුම් හුස්මේ නොමඳ ආස්වාදය විසිනි.

> ඉතිහාස නිරූපණයේ අභියෝගය

මේ චිත්‍රපටය හදවතට කොතෙක් සංවේදී එකක් වුවද විචාර ඇසකින් ඒ දෙස බැලීමේදී මම ඒ තුළ දකින බලවත් අඩුපාඩුවක් තිබෙයි. එනම් අදාළ යුගයේ දේශපාලනය ගැඹුරින් පිළිබිඹු කිරීමට එය සමත් නොවීමය. ඒ යුගය සහ අදාළ චරිත ගැන හොඳාකාරවම දන්නා අය තුළ සංවේදී හැඟීම් දැනවිය හැකි ආකාරයේ කලාත්මක සමත්කම් සහිතව චිත්‍රපටය නිමැවීමට අධ්‍යක්ෂවරයා සමත්ව තිබුණද, ඉතිහාස ප්‍රතිනිර්මාණය අතින් එය ගමන් කර ඇත්තේ අල්ප දුරකි. අදාළ යුග වකවානුව පිළිබඳ පූර්ව අවබෝධයකින් තොර විදේශිකයෙක් මේ චිත්‍රපටය නැරඹුවහොත්, ඔහුට අදාළ යුගයේ ලංකාව පිළිබඳ දළ අදහසක් මේ තුළින් ලබා ගත හැකිද? අඩුම තරමේ එදා මහා මිනිස් සංහාරයක් රටේ සිදුවූ බව හෝ චිත්‍රපටය තුළින් හරියාකාරව ප්‍රකාශ නොවේ. ඒ භීම සමය පිළිබඳ ප්‍රකටම සංකේතීය රූපය වූ ටයර් සෑ සංස්කෘතිය පමණක් නොව, 70 දශකයෙන් පසු රට මහා භීෂණයකට ඇද දැමීමට හේතුවූ එජාපයේ දුර්දාන්ත පාලනයද මේ චිත්‍රපටයට අවිෂය වී තිබේ. විජේවීර මේ චිත්‍රපටය තුළ අපට පෙනෙන්නේ විප්ලවකාරී නායකයකුට වඩා ගෙදරට වී සුවසේ ජීවත් වන දරු පවුල් කාරයෙකු වශයෙනි. ඔහු කරන එකම දේශපාලන කටයුත්ත දේශපාලන මණ්ඩලයේ හත් අට දෙනා සමඟ එක්වී ප්ලේන්ටි බොමින් සුවපහසු කතාබහක නිරත වීමය. ඔවුන්ගේ කතාබහ තුළින්වත් එදා රටේ පැවති මහා ඛේදවාචකයේ දිග පළල හෝ ඒ පිළිබඳ කම්පනයක් අපට නොපෙනෙයි.
සාහිත්‍ය කෘතියකදී මෙන් ඓතිහාසික කාරණා සම්භාරයක් ගැඹුරින් සවිස්තරාත්මකව අනාවරණය කිරීම සිනමා කෘතියකදී කළ නොහැක්කකි. එහෙත් සිනමා මාධ්‍යයේ සීමා මායිම් මැද වුවද, ඉතිහාසයට නිසි සාධාරණයක් ඉටු කිරීම කළ යුතුය. සැබෑ දේශපාලන සිදුවීම් පසුබිම් කරගත් චිත්‍රපට ඒ අභියෝගය ජය ගත් අවස්ථා බොහොමයක් ලෝක සිනමාව තුළ අපට හමුවෙයි. මොන අඩුලුහුඩුකම් මැද වුවද බොහෝ දෙනාට අමතකව යමින් තිබූ අසූව දශකයේ දේශපාලන මතකයට නව පණක් දීමට මේ චිත්‍රපටය සමත්ව තිබේ. දරුණු වධ බන්ධන හමුවේ පවා කිසිවක් හෙළිදරව් නොකර මිය ගිය සුමිත් අතුකෝරාළ, ශාන්ත බණ්ඩාර, සමන් පියසිරි ප්‍රනාන්දු, උපතිස්ස ගමනායක වැනි විප්ලවවාදීන් ගණනාවකගේ හෘදයාංගම බව මේ සිනමා නිර්මාණය තුළ අපට මුණගැසෙයි. තවද මේ චිත්‍රපටය නිර්මාණය වී ඇත්තේ ඩී.එම්. ආනන්ද හා එච්.බී. හේරත් වැනි අය විජේවීර පාවා දුන්නේය යන ප්‍රකට අදහස සැබෑවක් යැයි හැගෙන අයුරිනි. එයද ගැටලු සහගතය. ජවිපෙ දෙවැනි කැරැල්ල ගැන ඉතා ගැඹුරු අධ්‍යයනයක් සිදුකර ඇති මාධ්‍යවේදී ධර්මන් වික්‍රමරත්න පවසන ආකාරයට මේ පාවාදීමේ කතාවද එලෙසින්ම පිළිගත නොහැක්කකි.

> එදා ජවිපෙ සහ අද ජවිපෙ

ගින්නෙන් උපන් සීතල ඔස්සේ අපට පෙනෙන ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ කුමක් වුවද එය අයත් වන්නේ අතීතයටය. අනුර කුමාරගේ වත්මන් ජවිපෙ දැක්ම හා ක්‍රියාකාරීත්වය විජේවීරගේ ජවිපෙ දැක්මට හා ක්‍රියාකාරීත්වයට සපුරා පටහැනිය. මා එසේ පවසන්නේ අසූනමයේ පරම්පරාවේ ඝාතකයන් රජ කරවීම සඳහා වර්තමාන ජවිපෙ දරන අපමණ වෙහෙස වැනි සරල කරුණු පමණක් සලකා බලමින් නොවේ. දේශපාලනයේ දී සදාතනික මිතුරන් සතුරන් නැති හෙයින් පවතින තත්ත්වය යටතේ එවැනි දෑ කිරීමට සිදුවෙතැයි සිතමු. එහෙත් සදාතනික සතුරුකම් අමතක කළ යුත්තේ එයින් තම ව්‍යාපාරයට මෙන්ම රටටද අත්වන යහපතක් තිබේ නම් පමණි. එහෙත් වත්මන් ජවිපෙ එජාප සංහිඳියාව තුළින් එම පක්ෂයට හෝ රටට සිදුවූ යහපත කුමක්ද? කෙසේ වුවද පසුගිය දශකයකට වැඩි කාලයක් තිස්සේ ජවිපෙ හැසිරෙමින් සිටිනුයේ එජාපයේ දේශපාලන වුවමනා නොමඳව තෘප්ත වන පරිද්දෙනි. එය දශකයක් තිස්සේ ඔවුන් ගත් දේශපාලන ක්‍රියාමාර්ග හා තීන්දු තීරණ ඇසුරෙන් මනාව පැහැදිලි වන්නකි. එතැනින් නොනැවතී අද රනිල්ටත් වඩා හොඳින්, දූෂණ විරෝධී වෙස් මුහුණක්ද සහිතව රනිල්ගේ දෘෂ්ටිවාදය නඩත්තු කරමින් සිටින්නේ වත්මන් ජවිපෙ විසිනි. සිංහලයා තුළ පමණක් ඊනියා ජාතිවාදයක්, ගෝත්‍රවාදයක් දකිමින් රටේ ක්‍රියාත්මක සැබෑ ජාතිවාදී බෙදුම්වාදී කල්ලි සමඟ එක පතේ වැළඳීමට අද ඔවුන්ට සිදුව ඇත්තේ ඒ අනුවය. විජේවීර සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදයේ අවතාරයක් බව කියන, විජේවීර මළකුණ වළදැමීමෙන් තොරව ජවිපෙට අනාගතයක් නැති බව කියන විකල්ප ගෝත්‍ර බමුණන් වත්මන් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ විද්වත් පෙරමුණුවල වීරයන් බවට පත්ව ඇත්තේ ඒ අනුවය. වත්මන් ජවිපෙ මේ දීන පිළිවෙත පිළිබඳ අත් කැඩෙන තුරු ලියා ඇති කාරණා මේ ලිපිය තුළද නැවත දිග හැරීමට මගේ කැමැත්තක් නැත. සැකෙවින් හෝ ඒ ගැන සිහිපත් කළ යුතු වූයේ ගින්නෙන් උපන් සීතල බලා 2020 දී රටේ ජනතාව ජවිපෙට රට බාර දෙනු ඇතැයි සිතන බාලයන් වත්මන් ජවිපෙ සාමාජිකයන් අතර දුලබ නොවන නිසාවෙනි.

> අසූනමයේ පරම්පරාව සහ අනාගතය

කිසිදු දේශපාලන ව්‍යාපාරයකට සියලු දෙනා එකසේ සතුටු වන ආකාරයේ භූමිකාවක් රඟදැක්වීමට ඉතිහාසය ඉඩ නොතබයි. ඒ අර්ථයෙන් මතුවන සීමා මායිම්, වරද්දා ගැනීම් මැද වුවද අසූනමයේ පරම්පරාව තමන් ජීවත් වූ යුගයට, එදා පැවති තත්ත්වයන්ට සාපේක්ෂව ඉදිරිගාමී දේශපාලන ප්‍රවාහයක කොටස්කරුවෝ නොවූයේ යැයි කිව හැකිද? ඔවුන් ජීවත් වූයේ සහ දේශපාලනිකව පෝෂණය වූයේ සමාජවාදය ලෝක ගෝලයේ තුනෙන් එකකට වැඩි ඉඩක් ජයග්‍රාහීව අත්පත් කරගෙන තිබූ කාල වකවානුවකය. ධනවාදයට එරෙහි සන්නද්ධ අරගල ලෝකය පුරා පැන නැඟුණු ඓතිහාසික පසුබිමකය. සමාජවාදයේ ප්‍රබලතා මිස දුබලතා ගැඹුරින් වටහා ගැනීමට ඔවුන්ට මේ පරිසරය ඉඩකඩක් සපයා දුන්නේ නැත. ඔවුන්ගේ අපේක්ෂාව වූයේ තමන් දුටු ඒ සාධාරණ යුක්ති ගරුක සමාජය ලක් පොළොව මතද යථාර්ථයක් වනු දැකීමය. නමුත් ඒ වෙනුවෙන් යහපත් මාවතක් ඔස්සේ පෙරට යාමට ඔවුන්ට නොහැකි වූයේ එජාපය විසින් කෙටි කලක් තුළ මුළු රටම ගිනි තබමින් ගෙන ගිය විනාශකාරී වැඩපිළිවෙළ නිසාය. ඒ තුච්ඡ රාජ්‍ය දුරාචාරය හමුවේ පසුබා නිහඬ වීම වෙනුවට ඊට එරෙහිව සටන් වැදීමේ මාවත අසූනමයේ පරම්පරාව නොබියව තෝරාගත්තෝය. අවසානයේදී ඒ සටන ඛේදවාචකයකින් කෙළවර වුවද, ඔවුහු යහපත් පොදු අරමුණක් වෙනුවෙන් මිස තමන්ගේ දෙයක් වෙනුවෙන් සටන් වැදුනවුන් නොවූහ. ආයුධ ඇතැතිව කරන අවලස්සන දේශපාලනයක් තෝරා ගැනීමට සිදුවුවද ඔවුහු පොදු සමාජය පිළිබඳ යහපත් සිහින දුටු, දැන උගත් සබුද්ධික පිරිසක් මිස අපරාධකරුවෝ නොවූහ.
අද වන විට අසූනමයේ පරම්පරාව රුදුරු මරණයකට ගොදුරුව දශක තුනක් ගතවී හමාරය. එවැනි පරහිතකාමීන් වෙනුවට ඇවිදින පිස්සන් කොටු බඳු විගඩම්කාර තක්කඩි රැළක් කාලයක් තිස්සේ මේ රට පාලනය කරමින් සිටිති. මෙරට දේශපාලනයේ මහා පොදු ජරාජීර්ණ බවට අලි, බුලත් කොළ, අත්, පොහොට්ටු ආදී බේද තීරණාත්මක ලෙස අදාළ නැත. වත්මන් ජවිපෙ පිළිවෙත වී ඇත්තේද ඊනියා දූෂණ විරෝධී වෙස්මුහුණ ගණිකා වෘත්තියේ යොදවමින් මේ දූෂිත දේශපාලනයේ වඩා නරකම හා විනාශකාරීම පිළ ආරක්ෂා කිරීමය. අසූනමයේ පරම්පරාව වෙඩි කා නැසුණු අතර එහි වත්මන් පරම්පරාව විහින් වස කා මංමුලාවී සිටිති. මේ තත්ත්වය තුළ හෘද සාක්ෂියක් ඇති සියල්ලෝ අසරණ අනාථයන් බවට පත්ව ඇත. අද මේ ලිපිය ලියන මට පවා සිදුව ඇත්තේ සාපේක්ෂ යහපත ගැන සිතමින්, අඩු නපුර ගැන සිතමින්, මේ බොරුකාර විගඩමුන්ගේ දේශපාලනය වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමටය. එය අද අප සියලු දෙනාට මුහුණ දීමට සිදුව ඇති දේශපාලන නන්න්තතාරභාවයේ කටුක ස්වභාවයයි. මේ ඛේදවාචකය වෙනස් කළ හැක්කේ 2020දී ගෝඨාභය බලයට ගෙන ඒමෙන් නොව මේ රටට ගැළපෙන දේශපාලන විකල්පය සොයා ගැනීමෙනි. එවැනි විකල්පයක් නැති තැන ගෝඨාභය වැනි කාලීන හා සාපේක්ෂ තීන්දු වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමට මමද නියෝජනය කරන ජාතිකවාදී කඳවුරේ බොහෝ දෙනාට සිදුව තිබුණද, එයින් රටේ කිසියම් වෙනසක් මිස තීරණාත්මක වෙනසක් සිදුවේ යැයි මට නම් කිසිදු පැහැදිලි විශ්වාසයක් නැත.

> අලුත් සිහිනයක්....

අද අපට අවශ්‍ය වන්නේ අසූනමයේ පරම්පරාව තුළ තිබූ පරහිතකාමී සත් චේතනා නූතන යුගයට ගැළපෙන ප්‍රායෝගික දැක්මක් හා මුසු කළ හැකි සමාජ ව්‍යාපාරයකි. හුදු මාක්ස්වාදී මූලධර්ම හෝ සම්ප්‍රදායික වාම මනසක් සහිත ව්‍යාපාරයකට මේ රටේ අනාගතය වෙනුවෙන් කළ හැකි කිසිදු කාර්යය භාරයක් නැත. රතු සිහිනය යහපත් එකක් වුවද ඒ සිහිනය අයත් වන්නේ අතීතයටය. නමුත් අනාගතය නිර්මාණය වනුයේ ඊට වඩා වෙනස් සිද්ධාන්ත මතය. පේමතෝ ජායතී අසෝකෝ නවකතාවේ එන පෙරටු රළ නමැති කල්පිත දේශපාලන ව්‍යාපාරය තුළින් මා ඉදිරිපත් කිරීමට උත්සාහ ගත්තේද මේ රට වෙනස් කළ හැකි එවැනි ප්‍රායෝගික ව්‍යාපාරයක හැඩ රුව පිළිබඳ සුබ සිහින මාත්‍රයක් පමණි. අද ගින්නෙන් උපන් සීතල සමඟම නිරායාසයෙන් කරළියට ආ විජේවීරගේ පුත්‍රයා තුළ එවැනි ව්‍යාපාරයක් බිහිකිරීමට අවශ්‍ය මතවාදීමය පුළුල් බවක සිහින් සේයාවක් මට පෙනීමද නවකතාවකට ගැළපෙන තරමේ සුන්දර අහම්බයකි.
රෝහණ විජේවීර වැනි ප්‍රායෝගික දැක්මත් හා ක්‍රියාකාරී ශක්‍යතාවක් තිබූ නායකයෙක් අද දක්වා ජීවත්ව සිටියේ නම් නූතන ලෝක සත්‍යයන්ට ගැළපෙන ලෙස තම පක්ෂය හා මතවාද යාවත්කාලීන කරනු ඇත. එහෙත් වත්මන් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට එවැනි ඓතිහාසික කාර්යය භාරයක් කිරීමේ හැකියාවක් හෝ අවශ්‍යතාවක් නැත. එයින් බිඳීගිය කණ්ඩායම්ද එසේමය. විමල් වීරවංශගේ “රටට වුවමනා වම” වැනි කෘතියක් තුළ එවැනි වෙනසකට අදාළ තියුණු මතවාදීමය අන්තර්ගතයක් හමුවුවද, ඊට සරිලන ප්‍රායෝගික ක්‍රියාකාරීත්වයක් ඔහුගේ දේශපාලන පක්ෂය තුළද දක්නට නැත. එහෙයින් අද අවශ්‍ය වන්නේ එදා විජේවීර 1965දී පය තැබූ ආකාරයේ වෙනස්ම ආරම්භයකි. එය ඉතා දුරස්ථ සිහිනයක් සේ පෙනුනද එවැනි ව්‍යාපාරයකට වසර කීපයක් තුළ මේ රට වෙනස් කළ හැකිය. මජර දේශපාලනය නිසා විහින් පිස්සන් කොටුවක් බවට පත්වී තිබුණද සංවර්ධන විභවයන් ගණනාවක් ස්වභාවයෙන්ම දායාද කරගත් ලංකාව ගොඩනැගීම අන් කවර රටක් ගොඩනගනවාටත් වඩා පහසුවෙන් කළ හැක්කකි. අසූනමයේ පරම්පරාව පිළිබඳ වේදනා දෙන හෘදය සංවේදී මතකය යහපත් අනාගත ආයෝජනයක් බවට පත් කර ගත හැක්කේ එසේය. ගින්නෙන් උපන් සීතල තුළින් මට පෙනෙන අනාගත සිහිනය එවැන්නකි.

ඉසුරු ප්‍රසංග
2019 මාර්තු 3 ඉරිදා මව්බි

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

සාමූහික විඤ්ඤාණය මත ගොඩනැගිය හැකි සමාජවාදී උත්තරීතර සමාජය පිළිබඳ මගපෙන්වීමක්

ගුණදාස අමරසේකර මහතා විසින් රචිත “ධනවාදයට විකල්පයක් - අප සතු මග” කෘතිය පිළිබඳ විචාරයකි.

ආර්ථික සංවර්ධනය සහ සංස්කෘතිය අතර ඇති සම්බන්ධතාව උගතුන් අතර නිරන්තර සාකච්ඡාවට බඳුන් වූ කාරණයකි. සංස්කෘතික අගය පද්ධති පිළිබඳ අධ්‍යයනයක් කළ ලන්දේසි ජාතික මහාචාර්යවරයකු වන ගර්ට් හොෆ්ස්ටඩ් ඒ මත පදනම් වී “සංස්කෘතික මාන න්‍යාය” නමින් අදහසක් ද ඉදිරිපත් කර තිබේ. මේ මාන න්‍යායට ඇතුළත් “දිගු කාලීන සහ කෙටි කාලීන නැඹුරුව” පිළිබඳ අගය ඔහු මුලින් නම් කර තිබුණේ “කොන්ෆියුසියානු අගය මානය” ලෙසිනි. ඇත්තෙන් ම, මෙම මානය හොෆ්ස්ටඩ්ගේ න්‍යායට එකතු කරගනු ලැබුවේ පසු කාලයක යි. චීනය සහ ආශ්‍රිත රටවල ආර්ථික සංවර්ධනය සම්බන්ධයෙන් ඔහු කළ නිරීක්‍ෂණ මෙයට හේතු විය. එනම්, මෙය ආර්ථික සංවර්ධනයට හේතු විමසමින් ආපස්සට ගිය ගමනක ප්‍රතිඵලයකි.

චීනය ඇතුළු නැගෙනහිර ආසියාතික රටවල ආර්ථික සංවර්ධනය පිළිබඳ කළ බොහෝ අධ්‍යයනවල දී මේ හා සමාන සංස්කෘතික සාධක හඳුනාගෙන තිබේ. අප රට තුළ සිටින ප්‍රාඥයකු වන ගුණදාස අමරසේකර සූරීහු ද මේ කාරණය - එනම්, සංස්කෘතිය නොතකා ආර්ථික සංවර්ධන මාවතෙහි ඉදිරියට යා හැකි ද යන කාරණය; පිළිබඳ ව දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ විමසමින් සිටිති. 1992 දී එතුමන් විසින් “ජාතික චින්තනය සහ ජාතික ආර්ථිකය” යන හිසින් ලියන ලද ලිපිය මේ සඳහා ගෙනහැර දැක්විය හැකි අගනා මූලාශ්‍රයකි. එවකට ජනාධිපති රණසිංහ ප්‍රේමදාස මහතා විසින් අප රටෙහි උගතුන් වෙතින් කරන ලද ඉල්ලීමකට ප්‍රතිචාර වශයෙන් ලියැවුණු එකකි, එම ලිපිය.

1977 දී හඳුන්වා දුන් විවෘත ආර්ථික ප්‍රතිපත්තියට විකල්පයක් වේ නම් ඒ පිළිබඳව තමන්ව දැනුවත් කරන මෙන් ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිතුමා මෙ රට උගතුන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියේ ය. මෙයට පිළිතුරු වශයෙන් ගුණදාස අමරසේකරයන් ලියා පළකළ උක්ත ලිපියෙන් එතුමා පවසා සිටියේ සංස්කෘතිය අමතක කර ආර්ථික සංවර්ධනයක් ගැන සිතිය නොහැකි බවකි. අමරසේකර ශූරින් විසින් 1992 දී එ ලෙසින් ආරම්භ කළ ආර්ථික විකල්පයක් පිළිබඳ කරුණු ගවේෂණය මේ වන විට එක්තරා ආකාරයක න්‍යායික අන්තයකට වර්ධනය කිරීමට එතුමා සමත් වී සිටිති. එතුමන් විසින් මෑතක දී ලියා පළකළ “ධනවාදයට විකල්පයක් - අප සතු මග” කෘතිය එම ගවේෂණයෙන් වර්ධනය කරගත් කරුණු සම්පිණ්ඩනය කළ අගනා රචනයක් බැව් කිව යුතු ය.

ගෝලීයකරණයට පක්‍ෂව සහ විපක්‍ෂව විවිධ වියතුන් විසින් ඉදිරිපත් කර ඇති අදහස් සම්පිණ්ඩනය කොට ඉදිරිිපත් කරන අමරසේකර මහතා, 1977 දී කිසිදු විචාරයකින් ත‍ොරව අප රටට හඳුන්වා දුන් විවෘත ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති නිසා අපට උරුම වී ඇති හානිකර දේ පිළිබඳව ද කරුණු දක්වයි. ඉක්බිතිව ගෝලීයකරණයට ඇති විකල්ප පිළිබඳ කරුණු සොයමින් එතුමන් කළ ගවේෂණයේ දී සොයාගත් දේ ගැන එතුමා අපට පවසයි. මේ හා සම්බන්ධ මූලාශ්‍ර දක්වමින් එතුමන් විසින් කරනු ලබන කරුණු දැක්වීම තව තවත් කරුණු සොයායෑම සඳහා විචාරශීලි පාඨකයා හට මගපෙන්වීමකි. විශේෂයෙන් ම, ධනවාදයේ උපතට අදාළ සංස්කෘතික පදනමත්, ධනවාදය ඇති නො වූ චීනය වැනි රටවල සංස්කෘතික පදනමත් අමරසේකර මහතාගේ විචක්‍ෂණ විචාරයට හසුවෙයි. ඉක්බිතිව එතුමා අසන්නේ “මාක්ස්වාදය විකල්පයක් ද?” යන ප්‍රශ්නය යි. සංස්කෘතිය මුළුමනින් ම නොසළකා ගොඩනංවා ඇති මාක්ස්වාදී ආර්ථික වට්ටෝරුව කිසි අයුරකින් විකල්පයක් නොවන බැව් අමරසේකර මහතා පැහැදිළිකරන්නේ එම විවරණය තුළිනි.

මෙම ලේඛකයාගේ නිරීක්‍ෂණයට අනුව, ආර්ථික ගැටලුවෙන් ගොඩ ඒම සඳහා අමරසේකර මහතා විසින් පෙන්වනු ලබන මග අපට හඳුනාගත හැක්කේ මෙම මූලික කරුණු පිළිබඳ විවරණයෙන් අනතුරුව එතුමන් ඉදිරිපත් කරන අදහස් තුළිනි. විශේෂයෙන් ම, ඩේවිඩ් සී කෝටන් මහතා පවසා ඇති “අප තෝරාගන්නා ආර්ථික මග අප ගේ ඇගැයීම්, හර පද්ධතිය මත ඉදිවිය යුතු යැ” යන අදහස අමරසේකර මහතා විසින් අප වෙත ගෙනහැර දක්වන්නේ එ් පිළිබඳව එතුමන් ද අවිවාදයෙන් එකඟ වන බැවිනි. මෙම කාරණය අමරසේකර ශූරීහු නැවත නැවතත් කරුණු දක්වමින් අප හට අවධාරණය කරති. විශේෂයෙන් ම, අප සමාජය තුළ ඇති “සාමූහික විඤ්ඤාණය” පිළිබඳ එතුමන් දක්වන අදහස් මේ අරභයා අපට බෙහෙවින් ප්‍රයෝජනවත් ය.

“සාමූහිකත්වය” යනු අප අගයකරන හර පද්ධතියෙහි ඉදිරියෙන් ම ඇති එකකි. උඩින් කී හොෆ්ස්ටඩ් ගේ “සංස්කෘතික මාන න්‍යාය” තුළ ද, සංස්කෘතික මාන ගැන අධ්‍යයනය කළ වෙනත් උගත්තු ද “පුද්ගලාන්තික” සහ “සමූහාන්තික” හර පද්ධති මත පදනම් වී සංස්කෘතීන් වර්ග කරති. අප කවුරුනුත් දන්නා පරිදි ලිබරල්, ධනවාදී සමාජ හොඳින් ස්ථාපිත වී ඇත්තේ “පුද්ගලාන්තික” හර පද්ධති වැළඳගෙන ඇති රටවල ය. එහෙත් “සමූහාන්තික” හර පද්ධති වැළැඳගත් සමාජවල වෙසෙන ජනතාව ලිබරල්, ධනවාදී අදහස්වලට අරුචියක් දක්වති. මෙය චීනය වැනි පෙරදිග ආසියාතික රටවලට පමණක් නොව, යම් පමණකින් සමාජවාදී සිහිනය පසුපස ගිය ලතින් ඇමෙරිකානු කතෝලික රටවලට ද පොදු කාරණයකි.

මේ රටේ වසන අපිදු “සමූහාන්තික” හරයන්ට ප්‍රියකරමු. අවුරුදු පන්සියයකට වැඩි කාලයක් තිස්සේ අඛණ්ඩව සහ මහා පරිමාණයෙන් ලැබෙන “පුද්ගලාන්තික” අගය පද්ධතීන්ගේ ආභාසය නිසා අප තුළට යම් ප්‍රමාණයකින් එම අදහස් ද කාන්දු වී ඇති බව සත්‍යයකි. ඒ හේතුවෙන්, එකිනෙකට පටහැනි අගය පද්ධති දෙකක් දරුණු ලෙසින් ගැටෙන තත්ත්වයක් ද අප සමාජය තුළ දැකගත හැකි ය. කෙසේ වුව ද, අප තවමත් වැඩියෙන් අගයකරන්නේ “සමූහාන්තික” දේ ය. එහෙයින් ගුණදාස අමරසේකර ශූරින් පවසන පරිදි අප අපේ ආර්ථික විසඳුම් සොයාගත යුත්තේ මෙම “සාමූහික විඤ්ඤාණය” මත පදනම්වීමෙනි.

ධනවාදී ක්‍රමය වැළඳගෙන ධනපතියන් කිහිප දෙනකුගේ වහළුන් බවට අපගේ මිනිසුන් පත්කිරීමේ උත්සාහය ද, මාක්ස්වාදී මොඩලය වැළඳගෙන නිලධාරි තන්ත්‍රයක සහ මධ්‍යගත ආයතන පද්ධතියක වහළුන් බවට අපේ මිනිසුන් පත්කිරීමේ උත්සාහය ද මේ පොළොවේ කිසි දිනෙක සාර්ථක කරගත හැකි කටයුත්තක් නොවේ. “මේ දේ කරපන්” කියා දෙන නියෝගවලට අපේ මිනිස්සු අවනත නොවෙති. “අපි මේ දේ කරමු” යැයි කී විට ඔවුහු ඒ දෙය කරති. ඒ, අපේ හැටි ය. ඉදින් අප විසින් ගොඩ නගාගත යුත්තේ “අප වෙනුවෙන් අපි” ආකාරයේ ආර්ථික මොඩලයකි. ආර්ථික සම්පත් සහ ව්‍යවසාය කටයුතු ආණ්ඩුවට පවරාගැනීම ජනසතුකිරීමක් නොවේ. ඒවා ධනපතියන් කිහිප දෙනකුට පවරාදීම ද පිළියමක් නොවේ. අද කළ යුත්තේ මේ කටයුතු මිනිසුන්ට පැවැරීමේ විකල්පයට අපි යොමුවීමයි.

ධනවාදයට ඇති විකල්පය මෙය යි. අප ගත යුතු මගත් එය යි. ඉදින් මේ ඇත්ත අප හට එළිකර දෙමින් ගුණදාස අමරසේකර මහතා විසින් රචිත “ධනවාදයට විකල්පයක් - අප සතු මග” කෘතිය අප සැමගේ නොමද අවධානයට පාත්‍ර විය යුතු අගනා කෘතියක් බව පැවැසිය හැකි ය.

-ආචාර්ය වරුණ චන්ද්‍රකීර්ති
යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

තවමත් කිරිපිටි බොන හරකුන්ගේ දැනගැනීම පිණිස

තවමත් කිරිපිටි බොන හරකුන්ගේ දැනගැනීම පිණිස
රට කිරිපිටි අර්බුදයේ අගමුල සරලව සැකෙවින්

1. කිරි අත්‍යවශ්‍ය ආහාරයක්ද

කිරි යනු ක්ෂීරපායී සතුන්ට ළදරු වියේදී තම පෝෂණ අවශ්‍යතා සපුරා ගැනීම සඳහා සැකසී ඇති ආහාරයකි. වැඩිහිටි වියේදීත් කිරි බොන සහ අනෙක් සතුන්ගේ කිරි බොන ලොව එකම සතා මිනිසා පමණි. මේ අනුව කිරි යනු කිසිසේත්ම මිනිසාට අත්‍යාවශ්‍ය ආහාරයක් නොවන අතර එයින් ලැබෙන සියලු පෝෂක වෙනත් ආහාර මගින් මිනිසාට ලබා ගත හැකිය.

2. එහෙනම් කිරි බොන්නේ මොකටද?

කිරි වනාහී ලෝකයේ සෑම සංස්කෘතියකම පාහේ හමුවන ආහාරයකි. කිරි ඇසුරෙන් සකස් කරගන්නා වෙනත් ආහාර වර්ග සිය ගණනක් තිබේ. ජීව විද්‍යාත්මකව අත්‍යවශ්‍ය ආහාරයක් නොවුණද කිරි යනු මිනිසාට ඉතා පහසුවෙන් සපයා ගත හැකි ආහාරයකි. මිනිසා හුදු ස්වාභාවික සත්ත්වයකු නොව සංස්කෘතික සත්ත්වයෙකි. ඔහුගේ ආහාර රටාවද ආර්ථික, සමාජීය හා සංස්කෘතික ගොඩනැංවීමකි. කිරි මිනිසාගේ ආහාර විවිධත්වය වැඩි කරගත හැකි විකල්පයක්ද වෙයි. ආහාර විවිධත්වය වැඩිවීම ආහාර සුරක්ෂිතතාවයේද අත්‍යවශ්‍ය කොන්දේසියකි. එසේම ආහාරයේ ගුණයට පමණක් නොව රසය හා විවිධත්වය කෙරේද මිනිසා සංවේදී වෙයි. මේ අනුව කිරි නැතිව මිනිසාට නොමැරී ජීවත් විය හැකි බව ඇත්තක් වුවද කිරිපිටි හෝ වෙනත් ස්වරූප ඔස්සේ කිරි පරිභෝජනය කිරීමේ කිසිදු වරදක් ඇත්තේ නැත.

3. කිරිපිටි නොබී හිටියොත් මොකද වෙන්නේ?

කිරිපිටි වනාහී කිරි පරිභෝජනය කළ හැකි එක් ස්වරූපයක් පමණි. කිරි මඟින් සකසා ගන්නා ආහාර වර්ග මෙන්ම කිරි පරිභෝජනය කළ හැකි ආකාරද ගණනාවක් තිබේ. කිරිපිටිවල කිසිදු විශේෂ වැදගත්කමක් නැති අතර ශ්‍රී ලංකාවට කිරිපිටි අපනයනය කරන නවසීලන්තය, ඔස්ටේ්‍රලියාව වැනි රටවල මිනිස්සුවත් කිරිපිටි පානය නොකරති. බොහෝ යුරෝපා රටවල මෙන්ම දියුණු ආසියාතික රටවල තත්ත්වයද එසේමය. ඔවුහු දියර කිරි හෝ කිරි ආශ්‍රිත වෙනත් ආහාර පරිභෝජනය කළද කිරිපිටි කිසිසේත්ම වැදගත් ආහාරයක් ලෙස නොසලකති. එසේ වුවද ලංකාවේ මෝඩයන් බොහෝ දෙනා කිරිපිටි යනු ඔක්සිජන් වායුවටත් වඩා මිනිසාට නැතිවම බැරි දෙයක් ලෙස සලකති. දරුවෙක් සිටින ගෙදරක නම් කිරිපිටි පැකට් එකක් ගන්නවත් සල්ලි නෑ වැනි කතා නිතර ඇසෙයි. මේ සටහන ලියන මා කිරිපිටි බීම නවතා වසර පහළවකට වැඩිය. මගේ සිව් හැවිරිදි දියණියට කිසිදා රට කිරිපිටි උගුරක්වත් පොවා නැති අතර කිරි ආහාර පමණක් ලබා දී තිබේ. ඇගේ සෞඛ්‍යයට අද දක්වා මේ ඊනියා පානය නොබීමෙන් සිදුවූ කිසිදු හානියක් නම් නැත. නවසීලන්තයේ මිනිස්සු ඒ බව අපට වඩා හොඳින් දන්නේ ඔවුන් කිරිපිටි නොබී යහතින් ජීවත් වන බැවිනි.

4. අපි මේ තරම් කිරිපිටිවලට ඇබ්බැහි වුණේ කොහොමද?

සමාගම් විසින් අප වැනි රටවලට කිරිපිටි හඳුන්වා දී ඇත්තේ, එය මහා බලසම්පන්න මැජික් අරිෂ්ඨයක් ලෙස හුවා දක්වමිනි. ඔවුන් තමනුත් නොබොන මේ මුග්ධ පානය ගැන බොරු කන්දරාවක් ලංකාව වැනි රටවල පතුරුවා හැර තිබේ. මොළේ වැඩෙන්නට එක කිරි වර්ගයකි. අස්ථි වැඩෙන්නට තව එකකි. ගැබිනි මවුවරුන්ට තව එකකි. හතලිහ පැනපු අයට තවත් එකකි. ආච්චිගේ කොන්ද කැඩීම වැලැක්වීමට තවත් එකකි. එක් එක් වයස්වල ළදරුවන්ට එක් එක් ලේබල් සහිතව එන කිරිපිටි වර්ග හැටහුටහමාරකි. මේ ඉලව් පානය බීමෙන් ගුණ නැණ බෙල සහිත විස්මකර්ම දරුවන් බිහිවන බව ඔවුහු අපට පුන පුනා පවසති. මේ බොරු සමාජගත කිරීම සඳහා වෙළෙඳ ප්‍රචාරණයට අමතරව තව තක්කඩි වැඩ රාශියක් ඔවුහු සිදු කරති. ඒවාට රැවටෙන ලාංකේය ගවයෝ කිරිපිටි නොමැතිව ජීවත් විය නොහැකි යැයි සිතා සිටිති.

5. රට කිරිපිටිවල වස විස ඇති කතාව ඇත්තක්ද?

ආනයනික කිරිපිටිවල ගුණාත්මක බව පිළිබඳ අවස්ථා ගණනාවකදී ලෝකයේ විවිධ රටවල, විවිධ ප්‍රශ්න මතුවී තිබේ. ඇතැම් අවස්ථාවල අධිකරණය ඉදිරියේ පවා වැරදි කරුවන් වීමට, ප්‍රසිද්ධියේ තම වැරදි පිළිගැනීමට ෆොන්ටෙරා වැනි සමාගම්වලට සිදුව තිබේ. කිරිපිටිවල පෝෂක කොටස් ඉවත් කර ඒ වෙනුවට බාල ආදේශක ඇතුළත් කරන බව නොයෙක් පර්යේෂණවලින් තහවුරු වී තිබේ. කිරි මූලික වශයෙන් සමන්විත වනුයේ කාබෝහයිට්රේට් (4.5%) ප්‍රෝටීන් (3.5%) මේදය (3.4%) විටමින් හා ඛනිජ ලවණ (0.7%) යන පෝෂකවලිනි. මේ බොහෝ පෝෂක කිරිවලින් ඉවත් කොට වෙනත් නිෂ්පාදන සඳහා යොදාගන්නා අතර ඒ හිස්තැන පුරවනු ලබන්නේ වෙනත් බාල ආදේශක එකතු කිරීමෙනි. මෙලමයින් යනු කිරිවල ඇති ප්‍රෝටීන කොටස් ඉවත් කර ඒ වෙනුවට යොදන නයිට්‍රජන් සහිත සංයෝගයකි. ෆාම් ඔයිල් යනු කිරිපිටිවල මේදය ඉවත් කොට ඒ වෙනුවට මුසු කරන ද්‍රව්‍යයකි. කිරිවල ඇති කාබෝහයිට්රේටද එසේ කෘතිමව එක්කාසු කළ හැකිය. මීට පෙර කිරිවල තිබී හමුවූ බව කියන ඩී. සී. ඩී. හෙවත් ඩයිසයිනමයිඞ් යනු තණබිම්වලට යොදන රසායනික ද්‍රව්‍යයකි. ක්ලොස්ටි්‍රඩියුම් බොටුලිනම් වැනි බැක්ටීරියා කිරිවලට මුසුව තිබුණේ නිෂ්පාදන ක්‍රියාවලියේ අඩුපාඩු හේතුවෙනි. මේ සියල්ල කරුණු සහිතව තහවුරු වී තිබියදී තවදුරටත් කිරි වැදගත් ආහාරයක් ලෙස සැලකිය හැක්කේ කාටද? නවසීලන්තය ලෝකයේ වැඩිපුරම ෆාම් ඔයිල් හා ලැක්ටෝස් ආනයනය කරන රට බව ඔවුන්ගේ වාර්තාවලින්ම හෙළිවන අතර ඒවා ගෙන්වන්නේ බාල කිරිපිටි සකසා අප වැනි රටවල හරකුන්ට පෙවීමට මිස පපඩම් බැඳීමට නොවේ. මේවා ඇත්ත වුවද බොරු වුවද රට කිරිපිටිවල ඇති එකම ප්‍රශ්නය වස විස තිබීමද නොවේ. වස විස තිබුණද නැති වුවද කිරිපිටි යනු අපේ ආර්ථිකයම බෙලහීන කරවන මහා වසංගතයකි. ඒ නිසා වස විස තිබුණද නැතිවුවද ලංකාවට කිරිපිටි ආනයනය කිරීම වහාම සීමා කළ යුත්තකි.

6. කිරිපිටි අපේ ආර්ථිකය ලෙඩ කරන්නේ කොහොමද?

කිරි ආහාර ආනයනය සඳහා ලංකාව වාර්ෂිකව ඇමරිකානු ඩොලර් මිලියන 300ත් 400ත් අතර පමණ මුදලක් වැය කරයි. එය රුපියල්වලින් නම් කෝටි 3000කට වැඩිය. (රූප සටහන බලන්න) මේ මුදලින් 90%ක් පමණ වැයවන්නේ කිරිපිටි සඳහාය. හම්බන්තොට වරායේ පළමු අදියර වැඩ නිම කිරීම සඳහා වැයවූ මුදල ඇ. ඩො. මිලියන 361කි. කොළඹ කටුනායක අධිවේගී මාර්ගය සඳහා වැයවූ මුදල ඇ.ඩො. මිලියන 292කි. මේ ඉලව් කිරිපිටි සෙල්ලමක් නිසා වාර්ෂිකව පිටරටට ඇදී යන මුදල් කන්දරාව කෙතරම්දැයි මේ අනුව සිතාගැනීම අසීරු නැත. රටේ මුදල් පිටතට ඇදී යාමට අමතරව එය රටේ ධන උත්පාදනය දුබල කරයි. දේශීය කිරි ගොවියා, කර්මාන්තකරුවා, නිෂ්පාදකයා, නන්නත්තාර කර දමයි. අපට වසර පුරා නොමිලේ ලැබෙන අව්ව, වැස්ස සහ තණකොළවලින් පහසුවෙන් ලබාගත හැකි ආර්ථික ප්‍රතිලාභ අපට අහිමි කරයි. දේශීය කිරි කර්මාන්තයට එරෙහි ප්‍රධාන සතුරා ආනයනික කිරිපිටිය. වර්ෂයකට කිරි ආහාර ආනයනය සඳහා වැයවන මුදලින් දහයෙන් පංගුවක් යෙදවිය හැකි නම් දේශීය කිරි කර්මාන්තයේ විශාල වර්ධනයක් ඇති කිරීම ලේසියෙන් කළ හැක්කකි. රට කිරිපිටි සමාගම්වලට බදු සහන ලබාදීම නිසා වාර්ෂිකව රජයට අහිමි වන මුදලින් ලංකාවේ කිරි කර්මාන්ත ශාලා එකක් නොව කීපයක් ඇති කළ හැකිය. නැත්තේ ඊට වැඩපිළිවෙළක් දැක්මක් ඇති නායකයන් පමණි.

7. අපේ කිරි අපිටම හදාගන්න පුළුවන්ද?

නිසි වැඩපිළිවෙලක් තිබේ නම් ලංකාව වසර කීපයක් තුළ කිරිවලින් ස්වයංපෝෂිත කිරීම කළ හැක්කකි. එය කටට එනවාට කියන කතාවක් නොව ඔප්පු කර පෙන්වා දී තිබෙන්නකි.
පසුගිය දශකයක පමණ කාලය තුළ දේශීය ව්‍යාපාරිකයන්, විද්වතුන් ඇතුළු පිරිස් මේ ප්‍රශ්නය සම්බන්ධව විශාල මැදිහත් වීමක් සිදුකර ඇති අතර එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස, 2007 දී ජාතික අවශ්‍යතාවෙන් 22%ක් ලෙස පැවති දේශීය කිරි නිෂ්පාදනය 2017 වන විට 42% දක්වා ඉහළ නැඟ තිබේ. වසර දහයක් තුළ ලංකාව කිරි නිෂ්පාදනයේ එවැනි වර්ධනයක් අත් කරගත්තේ හොඳ වැඩපිළිවෙළක් යටතේ නොව ඊට එරෙහි දහසක් අලකලංචි මධ්‍යයේ බව අමතක නොකළ යුත්තකි. ඒ සියල්ල මැද පවා මේ කාලය තුළ රටේ කිරි නිෂ්පාදනය අඛණ්ඩව ඉහළ ගිය අතර, ඊට සාපේක්ෂව කිරි ආනයනය සැලකිය යුතු තරමකින් පහත වැටිණි. ඒ වර්ධනයට ප්‍රධාන බාධකය එල්ල වීම ජනවාරි අට විප්ලවයේ තවත් ප්‍රතිඵලයක් වූ අතර 2015 ජනවාරි මස රට භාරගත් මහා මොළයානන් වහන්සේගේ බදු ප්‍රතිපත්තිය ඊට මැනවින් හේතුවූ ආකාරය වෙනම ලිපියක් ඔස්සේ පෙන්වා දිය හැක්කකි. ආනයනික කිරිපිටි මත පනවා තිබූ බදු විශාල වශයෙන් අඩු කරමින් සමාගම්වලට සහන සැලසීමේ ප්‍රතිපත්තිය මත එතැන් සිට දේශීය කිරි ගොවියාත්, ආහාර නිෂ්පාදකයාත්, නන්න්ත්තාර වූ අතර, කිරි පාරේ හලමින් උද්ඝෝෂණ කිරීමට ගොවීන්ට සිදුවූයේ ඒ අනුවය.

8. කතාව කෙටියෙන්ම මෙච්චරයි.

දැන් මේ කරුණු සියල්ල සාරාංශ කරමු. ඒ අනුව කිරිපිටි අපට කිසිසේත්ම අත්‍යවශ්‍ය ආහාරයක් නොවේ. ආනයනික කිරිපිටි අහිතකර ලෙස නිෂ්පාදනය කරන බව ඔප්පු වී තිබේ. වස විස තිබුණද නැතිවුවද කිරිපිටි ආනයනය කිරීම රටේ ආර්ථිකයට විශාල හානියකි. කිරි ඕනෑම ආකාරයකට පරිභෝජනය කළ හැකි වන අතර කිරිපිටි නැතිව ජීවත් විය නොහැකි බව සිතන අය සිටී නම් ඔවුන් ඇතුළු අප සියලු දෙනාට අවශ්‍ය කිරි අපට දේශීයව නිපදවා ගත හැකිය. අපි දැනටත් සියලු අලකලංචි මැද ජාතික කිරි අවශ්‍යතාවයෙන් 42%කට වැඩි ප්‍රමාණයක් නිපදවා ගැනීමට සමත්ව ඇති අතර හොඳ වැඩපිළිවෙළක් යටතේ මෙය සීයට සීය දක්වා ළඟා කරගැනීම සිහිනයක් නොවේ. කිරිපිටි ආනයනය සම්පූර්ණ නතර කළ නොහැකි වුවත් එය විශාල ප්‍රමාණයකින් අඩු කිරීම හෝ හැකි දෙයක් බව හෝ මේ අනුව පිළිගැනීමට සිදුවෙයි. එය තවමත් එය පිළිගත නොහැක්කේ තවමත් කිරිපිටි බොන ලංකාවේ හරකුන්ට සහ ඔවුන් විසින් පත්කරගන්නා දේශපාලඥයන්ට පමණි.

(මේ ලිපියේ ඇතුළත් සියලු කරුණු සම්බන්ධව ඊට අදාළ සියලු දත්ත, සංඛ්‍යාලේඛන, වාර්තා මා සතුව ඇති අතර කෙම්බිමට ගමනක් කෘතියේද මේ පිළිබඳ වැඩි විස්තර ඇතුළත්ව ඇත.)

ඉසුරු ප්‍රසංග

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com 

Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

පිටරටින් වස විස ගෙන්වීම වෙනුවට අපේ කිරි අපේ රටේම නිපදවා ගන්න අපට බැරිද?

-ඉසුරු ප්‍රසංග-
ලංකාවට ආනයනය කරන කිරිපිටිවල ඌරු තෙල් අඩංගු වන බවට කතාබහක් දැන් ඇතිවී තිබේ. කිරිපිටිවල අඩංගු අහිතකර දෑ පිලිබද මෙවැනි චෝදනා එල්ල වූ පළමු අවස්ථාව මෙය නොවන අතර, මීට පෙරද ලෝකය පුරා ඒ පිළිබඳ විවිධ ආන්දෝලනයන් පැන නැගී ඇත. වස විස තිබුණද නැති වුවද ආනයනික කිරිපිටි යනු ලංකාවම ලෙඩ කරන වසංගතයකි. දේශීයව කිරි අවශ්‍යතාව සපුරා ගැනීමේ හැකියාව තිබියදී වස විස ඇති රට කිරිපිටි තොග පිටින් මෙරටට ගෙන්වීමත්, විදෙස් සමාගම්වලට බදු සහන ලබාදෙමින්, දේශීය ගොවියාගේ කිරි ලීටර් ලක්ෂ ගණන් පාරේ හැලීමත්, මෙරට තක්කඩි ආණ්ඩුවල පිළිවෙත වී තිබේ. මේ අර්බුදය පිළිබඳ දීර්ඝ විස්තරයක් මා විසින් රචිත කෙම්බිමට ගමනක් කෘතියේ ඇතුළත් වන අතර මෙහි දැක්වෙන්නේ එයින් උපුටා ගත් කොටසකි.

අපේ රටට අවශ්‍ය කිරි අපට නිපදවා ගත නොහැකිද? 2007න් පසු ගෙවීගිය කාලය තුළ ජාතික බලවේගවල මැදිහත් වීමෙන් මෙරට කිරි කර්මාන්තය වේගයෙන් නගා සිටුවිය හැකි වූයේ කෙසේද? ඊට එරෙහිව එල්ල වූ බාධා මොනවාද? ආදී ප්‍රශ්නවලට යම් පිළිතුරක් සපයා ගැනීමට මේ විස්තරය ප්‍රයෝජනවත් වේ යැයි සිතමි. අප කළ යුත්තේ කිරි ප්‍රශ්නය සමස්තයක් ලෙස විසඳිය හැකි මාර්ගය කුමක්ද යන සංවාදය සමාජගත කිරීම මිස, කිරිවල ඌරු තෙල් තිබේද නැද්ද වැනි ප්‍රශ්නවලට පැතලි පිළිතුරු සෙවීම නොවේ.

================================================

පැල්වත්ත සමාගම ආරම්භ කිරීම ඇතුළු ජාතික බලවේගවල සමස්ත මැදිහත් වීම, දේශීය කිරි කර්මාන්තයට තීරණාත්මක බලපෑමක් සිදුකළේය. එය මෙරට කිරි කර්මාන්තයේ ගමන් මඟ වෙනස් කළේය. දේශීය දේවල් පරිභෝජනය කළ යුතු බවට මතයක් ජනතාව අතර ඇති කිරීම, සමාගම්වල නොමනා ක්‍රියාමාර්ග රට තුළ සංවාදයට ලක්කිරීම, පැල්වත්ත සමාගමේ ව්‍යාපාරික මැදිහත් වීම මෙන්ම දේශහිතෛෂී බලවේග රට තුළ ගෙන ගිය දැවැන්ත අරගලය ආදී කාරණා පොදුවේ මේ වෙනසට විශාල බලපෑමක් සිදුකළේය. රජයේ බදු ප්‍රතිපත්ති වෙනස්වීම ඇතුළු බොහෝ බාධක මැද වුවද සැලකිය යුතු ජයග්‍රහණයක් අත් කරගැනීමට දේශීය කිරි ගොවියා සමත් වූ අතර එය මහ බැංකු වාර්තාවල පිළිබිඹු වූයේ පහත ආකාරයෙනි.

 2007 වසරේ සිට 2017 දක්වා කාලය සැලකීමේදී දේශීය කිරි නිෂ්පාදනයේ අඛණ්ඩ වර්ධනයක් සිදුව ඇත. 2007 දී ලීටර් මිලියන 200ක්ව පැවති වාර්ෂික කිරි නිෂ්පාදනය 2017 වන විට ලීටර් මිලියන 396.2 දක්වා ඉහළ ගියේය. ඒ අනුව ආනයනික කිරිපිටිවලින් එල්ල වන බාධාව මැද වුවද 2017 වන විට ජාතික කිරි අවශ්‍යතාවයෙන් 42%ක ප්‍රමාණයක් රට තුළ නිෂ්පාදනය කරගැනීමට ශ්‍රී ලංකාව සමත් වී තිබේ.

 2012 වසරේදී ජාතික කිරි නිෂ්පාදනය 16%කින් ඉහළ ගිය අතර, කිරිපිටි ආනයනය 5.5%කින් පහළ ගියේය.

 2013 වසරේදී ජාතික නිෂ්පාදනය 6.8%කින් ඉහළ ගිය අතර, කිරිපිටි ආනයනය 16.9%කින් පහළ ගියේය.

 2014 වසරේදී ජාතික නිෂ්පාදනය 1.2%කින් ඉහළ ගිය අතර කිරිපිටි ආනයනය 1%ක පමණ සුළු ඉහළ යාමක් පෙන්නුම් කළේය. වසර පුරා පැවති අධික නියඟයත් කුර හා මුඛ රෝගයත් මේ පසුබෑමට හේතු වී තිබේ.

 2015 වසරේදී ජාතික නිෂ්පාදනය 21.7%කින් ඉහළ ගියේය. එහෙත් 2015 මුලදී ආනයනික කිරිපිටි මත පනවා තිබූ බදු ඉවත් කිරීම නිසා කිරිපිටි ආනයනයද එම වසර තුළ 21.7%කින් සැලකිය යුතු ලෙස ඉහළ ගියේය.

 2016 කිරි නිෂ්පාදනය 2.3%කින් ඉහළ යන විට කිරිපිටි ආනයනය පසුගිය වසරට සාපේක්ෂව 15%කින් ඉහළ ගියේය.

දේශීය කිරි සම්බන්ධ ඉහත කාරණා සැකෙවින් විමසා බැලීමේදී ආරියසීලලා කලක සිට කතාවෙන් හා ක්‍රියාවෙන් පෙන්වා දුන් සියල්ල සැබෑවක් බව මනාව පැහැදිලි වෙයි. මේ දත්ත අනුව වසර දහයක් තුළ ජාතික කිරි අවශ්‍යතාවයෙන් 42%ක් නිපදවා ගැනීමට ලංකාව සමත්ව තිබේ. ඒ ඊට සම්පූර්ණ හිතකර පරිසරයක් යටතේ නොව බොහෝ බාධක මධ්‍යයේය. ඊට සමගාමීව 2011 සිට කිරිපිටි ආනයනය අඛණ්ඩව පහත වැටී තිබේ. මේ තත්ත්වය තීරණාත්මක ලෙස වෙනස් වූයේ 2015 සිදුවූ බදු සංශෝධන සමඟ බව පැහැදිලිව පෙනෙයි. ආනයනික් කිරි මත පනවා තිබූ සෙස් බදු ඉවත් කිරීම නිසා 2014 දී මෙටි්‍රක් ටොන් 67500ක්ව පැවති කිරි ආහාර ආනයනය 2016 දී මෙටි්‍රක් ටොන් 94011 දක්වා ඉහළ ගියේය. මෙය සීයට හතලිහක පමණ වර්ධනයකි. ඒ කාලය තුළ දේශීය කිරි නිෂ්පාදනයද වැඩි වී තිබුණද ඒ තත්ත්වය කර්මාන්තය තුළ විශාල අවුලක් ඇති කිරීමට හේතු වූයේය.

2015දී ආනයනික කිරිපිටි මත පනවා තිබූ බදු ඉවත් කිරීමට අමතරව, කිරි ගොවියාට කිරි ලීටරයක් සඳහා ගෙවන සහතික මිලද දෙවතාවකදී ඉහළ දැමිණි. ඒ රුපියල් පනහේ සිට හැත්තෑව දක්වාය. මෙය ගොවියාට හදිසි ආස්වාදයක් ලබාදෙන තීරණයක් වුවද නිසි සැලසුමකින් තොර මේ ක්‍රියාමාර්ගය විශාල අර්බුදයකට හේතු වූයේය. ආනයනික කිරිවල බදු ඉවත් කරමින්, සහතික මිල ඉහළ දැමීමේ පරස්පර ක්‍රියාමාර්ග ඔස්සේ සිදුවන්නේ කුමක්ද? එවිට දේශීය කිරි ආහාර නිෂ්පාදකයා දෙපැත්තකින් පීඩාවට පත්වෙයි. ඒ අසීරුතාව මත ඔහු කිරි මිලට ගැනීමට ඉදිරිපත් නොවේ. එවිට කිරි සඳහා ඇති ඉල්ලුම කඩා වැටීමෙන් නැවත එය ගොවියා කෙරේද බලපවත්වයි. මේ අවුල පසුගිය වසර දෙක තුන තුළ රට පුරාම දක්නට ලැබිණි. කිරි විකුණාගත නොහැකිව ගොවීහු මහත් අපහසුතාවන්ට පත්වූහ. දඹුල්ල, හැටන්, ආගරපතන, තලවාකැලේ ආදී ප්‍රදේශ ගණනාවක ගොවීන්ට තම කිරි ඉවත දැමීමට සිදුවිය. කිරි මහ පාරේ හලමින් ගොවීහු දඹුල්ල නගරයේ උද්ඝෝෂණය කළහ. පහත දැක්වෙන්නේ හැටන් රොතර්ස් ෆාම් ගොවිපළේ හිමිකරු අංගප්පන් අංගමුත්තු මහතා 2017 මැයි 13 ඉරිදා දිවයින පුවත්පතට මේ සම්බන්ධව පළකර තිබූ අදහස් කීපයකි.

“පහුගිය මාස දෙකකට කලින් නෙස්ලේ සමාගම කිව්වා කිරි ගන්න එක නවත්තනවා කියලා. ඒ වෙලාවෙ ඉඳලා අපි මිල්කෝ එකට කතා කළා. නෙස්ලේ සමාගමට කිරි දුන්න අපේ කිරි ගන්න මිල්කෝ එක කැමති උනේ නෑ. පැල්වත්තට කතා කළා. ඒ අයගෙ ළඟ කිරිවලින් හදපු පිටිකිරි ගබඩා වෙලා. ඒ හින්ද ඒ අයට කිරි ගන්න බැරි වුණා. කොත්මලේ කිරි සමාගමට ඒ අයගෙ උපරිම ධාරිතාව තියෙනවා කියලා කිව්වා. මේ අතරෙ නෙස්ලේ එක කිරි ගන්න එක මුළුමනින්ම අතහැරියා. කිරි ගොවීන් හාරසිය පනහකගේ විතර කිරි නිෂ්පාදන කාටවත් දෙන්න බැරිව ගියා. මම සත්තු බලන්න පටන්ගත්තෙ අවුරුදු දහයෙදී. අපිට කිරි කෝප්පයක් බොන්න තිබුණෙ නෑ. කවුරු හරි කිරි එකක් බොනව බලන් ඉඳල හූල්ලපු මම අද කීයක් හරි හම්බකරගෙන කිරි ලීටර දහ දොලොස්දාහක් පාරට වක්කරයි කියලා හිතන්න එපා. අපි එහෙම කළේ අඬඅඬ. අපි දේශපාලන කඩාකප්පල්කාරයෝ නෙමෙයි මහත්තයා. නරක් වෙච්චි කිරි ටික එහෙම පාරෙ හැලුවෙ අපේ ප්‍රශ්නෙ ලෝකෙට කියන්න ඕන හින්දා. ඇයි අපිට එහෙම කරන්න වුණේ කියලා මේ කවුරුත් ඇහුවෙ නෑ.”

අංගමුත්තුගේ ප්‍රකාශය කිරි ගොවීන් මුහුණ දුන් අසීරුතාවයේ කදිම පිළිබිඹුවක් බඳුය. මේ අර්බුදයට රජයේ පැලැස්තර විසඳුම වූයේ මිල්කෝ සමාගම මඟින් තම ධාරිතාව ඉක්මවා වැඩිපුර කිරි මිලට ගැනීමය. මේ නිසා අතිරික්ත කිරි තොග ඉවත දැමීමට එම සමාගමට සිදුව තිබිණි. සමාගම දිනකට කිරි ලීටර් ලක්ෂ ගණනින් විනාශ කරන බවට පුවත් පළවිය. පසුව මේ පිළිබඳ මාධ්‍ය වෙත අදහස් දැක්වූ මිල්කෝ සමාගමේ සභාපතිවරයා පවසා තිබුණේ මාධ්‍යවල පළවූ ඉලක්කම් බොරු වුවත් යම් කිරි ප්‍රමාණයක් ඉවත දැමීමට තමන්ට සිදුව ඇති බවය. තමන් රාජ්‍ය ආයතනයක් වන බැවින් පාඩු නොබලා ගොවීන්ගේ නිෂ්පාදන මිලදී ගන්නා බවත්, ඒ ප්‍රමාණය තම දෛනික කිරිපිටි නිෂ්පාදන ධාරිතාවය ඉක්මවා යන හෙයින් යම් කිරි ප්‍රමාණයක් ඉවත් කිරීමට සිදුවන බවත් ඔහු පෙන්වා දී තිබිණි. (2017 ජුනි 17 දේශය පුවත්පත) මෙම අතිරික්ත කිරි තොග පැල්වත්ත සමාගම වෙත ලබාදෙන බවද ඔහු මෙහිදී පවසා තිබිණි. මේ අර්බුදයේ සැබෑ හේතුව අන් කිසිවක් නොව ආනයනික කිරිපිටි බව අමුතුවෙන් කිව යුත්තක් නොවේ. ආනයනික කිරිපිටි සීමා නොකර, ඒවාට බදු සහන දීමෙන් නොනැවතී, එයට දේශීය කිරි ගොවියාගෙන් එල්ල වන විරෝධය සමනය කිරීම සඳහා රජයේ මුදල් වියදම් කරමින් ගොවීන්ගේ නිෂ්පාදන මිලට ගෙන, ඒවා ඉවත හැලීම වැනි තීරණ අතිශය පුදුම සහගතය. එවැනි තීරණ ගන්නා රටක් ලෝකයේ තිබේ නම් ඒ ශ්‍රී ලංකාව පමණක් විය යුතුය.

කෙම්බිමට ගමනක් (281 - 284 පිටු)

යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com 

Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama

ව්‍යවස්ථා සම්පාදන ක්‍රියාවලිය පිළිබඳ සුමන්තිරම්ගේ ලැජ්ජා නැති කෙප්ප.. - යුතුකම මාධ්‍ය හමුව

• ව්‍යවස්ථා සම්පාදන ක්‍රියාවලිය පිළිබඳ සුමන්තිරම්ගේ ලැජ්ජා නැති කෙප්ප.. 
• අගමැති රනිල් ට 2/3 නැති නිසා ෆෙඩරල් ව්‍යවස්ථාවට අප බිය විය යුතු නැද්ද? 
• පළාත් සභා වලට ස්වාධීන පාලන ඒකක ලෙස ක්‍රියාකිරීමට යෝජිත ව්‍යවස්ථා යෝජනා.
• ෆෙඩරල් ව්‍යවස්ථාවකට "ඒකීය" ලේබලය අලවන්න හදන රනිල්ගේ වංචාකාරී පිළිවෙත.

යුතුකම මාධ්‍ය හමුව
2019-02-01
කොළඹ සම්බුද්ධත්ව ජයන්ති මන්දිරයේදී..


යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com

Like us on facebook :https://www.facebook.com/yuthukama

පාතාලය සුරකිමින් ගුරුවරුන් හිරේ දමන යහපාලනයේ මානව හිමිකම් චින්තනය

සිසුවකුට පහර දුන්නා යැයි කියන ගුරුවරියකට බරපතල වැඩ ඇතිව වසර දෙකක සිර දඬුවම් නියම කිරීමට කුරුණෑගල මහාධිකරණය කටයුතු කර තිබේ. අදාළ පුවතේ කියවෙන පරිදි එය බොරු චෝදනා මත පැනවූ සිර දඬුවමකි. චෝදනාව බොරු වුවද ඇත්ත වුවද මෙය පුදුමාකාර නඩු තීන්දුවකි. පාතාල නායකයන්ගේ මගුල් ගෙවල්වලට පොලීසියෙන් ආරක්ෂාව සපයන කාලකණ්ණි රටක (එය පසුගිය අප්‍රේල් 25 වැනිදා වත්තල ප්‍රදේශයේ සිදුවූ සිදුවීමකි.) දරුවෙකුට දඬුවම් දුන් ගුරුවරියක් දෙවසරකට හිරේ යැවීම එක් අතකින් පුදුමයක්ද නොවේ. ළමා හිංසනය පිළිබඳ ගොබ්බ තර්කයකට මුවාවී දරුවන්ට දඬුවම් දීමට එරෙහිව පළවන රූපවාහිනී දැන්වීම් ආදිය පසුගිය කාලයේදී අපට නිතර දක්නට ලැබිණි. ඒ වෙනුවෙන් පෙනී සිටින එන්ජීඕ සංවිධාන ආදිය වර්තමාන යහපාලන ආණ්ඩුවේ මහා මෙහෙයුම්කරුවෝ වෙති. ඒ නිසාම මේ යකාගේ නඩු තීන්දුවද මෙරට සමස්ත දේශපාලන වියවුලේ ප්‍රකාශනයක් යැයි කිසිවෙකුට සැක සිතෙන්නේ නම් එහි කිසිදු අසාධාරණයක් නැත.

ළමා හිංසනයට එරෙහි විය යුතු බව ඇත්තකි. නමුත් ප්‍රායෝගිකව ඒ හිංසනයේ සීමා මායිම් හා නිර්ණායක මොනවාදැයි තීරණය කිරීමට නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන ආයතනවලට නොහැකි නම් සිදුවිය හැක්කේ මහා ඛේදවාචකයකි. සිසුවෙකුට දඬුවම් කිරීම සම්බන්ධව ගුරුවරයෙකු වැරදි කරුවෙකු කළ යුත්තේ ඔහු ද්වේශ සහගත ලෙස, අසාධාරණ ලෙස, නොගැළපෙන තරමේ ශාරීරික දඬුවමක් ලබා දී එයින් එම සිසුවාට සැලකිය යුතු හානියක් සිදුවී ඇත්නම් පමණි. නමුත් ඊනියා මානව හිමිකම් කරුවන්ගේ තර්ක අනුව සිසුවකුට කරන ඕනෑම පහර දීමක් වැරදිය. දේශීය සංස්කෘතිය තුළ ගුරුවරයා සිසුවෙකුට දඬුවම් කිරීම අනිසි කටයුත්තක් ලෙස නොසැලකෙයි. වෙනස් වන නවීන ලෝකය තුළ ඒ සංස්කෘතික පුරුද්ද නොකඩවා ඉදිරියට ගෙන යා යුතු යැයි නියමයක් නැතත් ඒ ගැන කටයුතු කළ යුත්තේ ප්‍රායෝගික තත්ත්වයන් අනුව මිස ඊනියා ගල් ගැසුණු නීති පද්ධතියකට අනුව නොවේ.

ලෝකයේ ඉහළ ආර්ථික වර්ධනයක් ඇති දියුණු යැයි සම්මත රටවල පාසැල් සිසුන්ට ශාරීරික දඩුවම් ලබා දීම අනුමත නොකෙරෙන අතර බොහෝ විට එය නීතියෙන් තහනම් කටයුත්තකි. මානව හිමිකම් ගැන කතා කරන අයට ඒ කාරණයද තම ව්‍යාපෘතිය සාධාරණීකරණය කිරීමේ ප්‍රබල තර්කයක් ලෙස ඉදිරිපත් කළ හැක්කකි. ඔවුන්ට එහිදී අවශ්‍ය නම් දූපත්වාසී ගෝත්‍රික සිංහලයාගේ වනචාරීත්වය ගැන කියමින් ලෝකය ඊට වඩා බොහෝ වෙනස් බව පවසමින් තමන්ගේ සදාතනික දේශපාලන ආරෝව පිට කර හැරීමටද එය අවස්ථාවක් කර ගත හැකිය. එහෙත් සංවර්ධිත රටවල ප්‍රතිපත්ති ලංකාවේ එලෙසින්ම ක්‍රියාත්මක කළ හැක්කේ කෙසේද? ශාරීරික දඬුවම් තහනම පිළිබඳ දියුණු රටවල ප්‍රතිපත්තිය වැරදි නැත. අපිට ඒ ප්‍රතිපත්තිය සමඟ සංකල්පමය වශයෙන් කිසිදු ආරෝවක්ද නැත. එහෙත් ඒවා ක්‍රියාත්මක කිරීමට ලංකාවේ සමාජ ආර්ථික පරිසරය මීට වඩා කොතෙක් නම් වෙනස් විය යුතුද? රටේ අගමැතිවරයා රටේ මහ බැංකුව සුද්ද කරමින් පාර්ලිමේන්තුව රස්තියාදු කාරයන්ගෙන් පුරවා ඇති රටක පාසැල් සිසුන්ගේ විනය සම්බන්ධව ස්විස්ටර්ලන්ත නීති පැනවීමට යාම තරම් විහිළුවක් තවත් තිබේද?

දියුණු රටවල් තම සංවර්ධනය උදාකරගත් ආකාරය හිතන තරම් ශිෂ්ට නැතත් ඔවුන්ගේ සමාජ පරිසරය මේ රටවලට වඩා බෙහෙවින් යහපත්ය. ඒ රටවල දරුවන්ගේ හැදියාවට අදාළ බොහෝ දේ ඔවුන්ට තම නිවසින්, දෙමාපියන්ගෙන්, සමාජ පරිසරයෙන් යන මේ සෑම තැනෙකින්ම ලැබේ. නමුත් ලංකාවේ තත්ත්වය...? හද්දා පිටිසර දුෂ්කර පාසැල්වලට යා යුතු නැත. ආර්ථික සමාජ මට්ටම අතින් ලංකාවේ දෙවැනි ස්ථානයේ පසුවන ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කයේ මා දන්නා පාසැල්වල පවා අයහපත් සමාජ පරිසරයක ජීවත් වන දරුවන් පමණක් සිටින පාසැල් කොතෙක් නම් තිබේද?

ඒ බොහෝ දරුවන්ට ඉගෙන ගන්නවා තබා එදා වේල සපයා ගැනීමට ක්‍රමයක් නැත. අම්මලා තාත්තලා බොහෝ විට අඩු පඩියට කුලී වැඩ කරන ශ්‍රමිකයෝය. බොහෝ දරුවන්ගේ එක්කෝ අම්මා නැත. එක්කෝ තාත්තා නැත. ඔවුන් වෙනත් ගැහැනුන් සමග හෝ මිනිසුන් සමග ගොස්ය. එක්කෝ අම්මා මැදපෙරදිග වහල් සේවයේය. තාත්තා බීගෙන ඇවිත් ගෙදර දෙවනත් කරයි. සමහරුන්ගේ තාත්තලා හිරගෙවල්වලය. අම්මා තාත්තා දෙදෙනාම නැතිව වෙනත් නෑදෑයන් ළඟ සිටින දරුවන් බොහෝය. ඇතැම් දරුවන් පාසැල් එන්නේ පන්සල්වල සිටය. මේ දරුවන්ගේ ඉගෙනීමට නිවෙස්වලින් කිසිදු අනුබලයක් සැපයෙන්නේ නැත. ඔවුන්ට මාපිය රැකවරණය ආදරය හිමිවන්නේ නැත. ඒ දරුවන් ආශ්‍රය කරන්නේ හන්දිවල සිටින රස්තියාදුකාරයන්වය. බලන්නේ දහජරා ටෙලිනාටකය. උදේ හවා අහන්නේ ඊනියා නූතන ගායකයන්ගේ ඔක්කාරය දනවන සුළු ගීතය. ගුරුවරුන්වත් නොදන්නා නානා මාදිලියේ මත්ද්‍රව්‍ය ගම්මානවල පවා අස්සක් මුල්ලක් නෑර පැතිරී ඇත. ඇතැම් සිසුන් පන්ති කාමරයට එන්නේ මේ මත්ද්‍රව්‍යවලින් මත් වීය. මෙවන් පරිසරයක හැදී වැඩෙන දරුවන්ගේ මානසිකත්වය තිරිසන් සතුන්ගේ මානසිකත්වයෙන් වෙනස් වන්නේ සුළු වශයෙනි. එහෙව් දරුවන්ට ඉගෙන ගැනීමට සපයා ඇති විෂය නිර්දේශද අපූරුය. කිසිදු වැදගැම්මකට නැති නීරස විෂය කරුණු ගොන්නක් කටපාඩම් කර තරඟ විභාගවලට මුහුණ දීමට ඔවුන්ට සිදුව ඇත. එවිට සිදුවිය හැක්කේ කුමක්ද?

ආදරයෙන් හෝ තර්කානුකූලව කරුණු පැහැදිලි කරදී හෝ නිර්මාණශීලී ඉගැන්වීම් ක්‍රම මඟින් හෝ එවැනි දරුවන් මෙල්ල කිරීමට ඇති හැකියාව ඉතා අල්පය. ආදරයෙන් ප්‍රශ්න විසඳන්නට යන ගුරුවරුන්ට මෙවැනි දරුවන්ට ඉගැන්වීම කෙසේ වෙතත් පන්ති කාමරයේවත් යහතින් සිටීමට ඉඩක් ලැබෙන්නේ නැත. එවැනි අහිංසක ගුරුවරුන් දැඩි සේ සමච්චලයට ලක්කරමින්, පන්ති කාමරවල යකා නැටීම කලහකාරී සිසුන්ගේ සාමාන්‍ය ස්වභාවයයි. පාසැලට පැමිණ ඉගෙන ගත යුතුය යන මානසිකත්වය හෝ ඊට අවශ්‍ය හැදියාව මේ සිසුන්ට තම පරිසරය තුළින් ලැබී නැත. තාරේ සමීන් පර් වැනි චිත්‍රපටවල කියන ආකාරයේ සුන්දර ක්‍රමවලට මෙවැනි සිසුන් ගොඩ ගත හැකි යැයි කියන අඳබාලයන්ව නැවත මොන්ටිසෝරි යැවීම සුදුසුය. එවැනි සුන්දර අධ්‍යාපන විප්ලව චිත්‍රපටවල මිස සැබෑ ලෝකයේ කළ නොහැකිය. මේ අවුල බොහෝ විට කළමනාකරණය කළ හැක්කේ සිසුන්ට දැඩි ප්‍රතිචාර දක්වන සැර ගුරුවරුන්ට පමණි. ඉහත කී නරක සමාජ පරිසරය ගැන නොතකා වියුක්ත ලෙස සිසුන්ගේ මානව හිමිකම් දිනා දීමට යාමෙන් සිදුවන්නේ ඔවුන් කබලෙන් ලිපට වැටී ලංකාවට තවත් රස්තියාදුකාරයන් බෝවීම පමණි. එහෙයින් සිහි බුද්ධියක් ඇති සියලු දෙනා මේ තීන්දුවට එරෙහිව වහ වහා පෙළ ගැසිය යුතුව තිබේ.

එහෙත් අද දෘෂ්ටිවාදීව මේ රට පාලනය කරන යහපාලන පඬියන්ගේ චින්තනය හා වැඩපිළිවෙළ වී ඇත්තේ මේ කිසිවක් නොතකා සිසුන්ට දඬුවම් දීම පමණක් නතර කිරීමය. ඔවුන්ගේ ඊනියා මානව හිමිකම් තරම් මේ අසරණ සිසුන්ට කළ හැකි තවත් හිංසනයක් නැත. එය හරියට රටේ මත්ද්‍රව්‍ය පැතිරීම නතර නොකර මත්ද්‍රව්‍ය භාවිතා කරන්නන්ට දෙන දඬුවම් හිංසාකාරී යැයි කෑ මොර දීම තරමේ විහිළුවකි. දියුණු රටවල නීති ලංකාවේ ක්‍රියාත්මක කිරීමට නම් කළ යුත්තේ සමාජයක් ලෙස ඊට ගැලපෙන ආර්ථික සමාජ සංවර්ධනයක් ඇති කර ගැනීමය. ආසියාවේ මහා මොළය යැයි වර නගමින් බැංකු හොරෙක් අගමැතිවරයා බවට පත් කරගත් මේ මානව හිමිකම් කාරයන්ට එවැනි වෙනසක් රටේ ඇති කිරීමට කිසිදු හැකියාවක් හෝ වුවමනාවක් නැත. ඒ නිසා මීටත් වඩා භයානක දේ ඉදිරියේදී සිදුවිය හැකිය. හෙට අනිද්දා වන විට මේ ගුරුවරියට දුන් දඬුවම තව මදි යැයි කෑ මොර දෙමින් රනිල්ගේ සිවිල් සංවිධාන බලු රෑන කළු ඇඳගෙන ලිප්ටන් වට රවුමට රැස් වුවහොත් එයද පුදුමයක් නොවන බව අවසාන වශයෙන් සඳහන් කළ යුතුව ඇත.

ඉසුරු ප්‍රසංග
යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook : https://www.facebook.com/yuthukama