6/23/2015

මහින්ද කොහිබද?

කතෘ:යුතුකම     6/23/2015   No comments
-ආචාර්ය ගාමිනී සමරනායක

2015 ජනවාරි 8 වන දින පවත්වනු ලැබු ශ‍්‍රී ලංකාවේ හත්වෙනි ජනාධිපතිවරණය අවසන් වී දින 150 ක් ඉක්ම ගියද එමගින් ඇති කරනු ලැබූ දේශපාලන විශ්මය හා කුතුහලය තව දුරටත් තීව‍්‍ර වෙමින් පවති. ඇතෙමෙකු එය දේශපාලන විප්ලවයක් ලෙසට හුවා දැක්වීමට වීර්‍ය දරන අතර තවකෙකු එය මැතිවරණ කුමන්ත‍්‍රණයක් ලෙසට පෙන්වා දීමට තැත් කරති. එම පදයන්හී සැබෑ අර්ථය කුමක් ද යන්න සෙවීමට හා විස්මිත වු දේශපාලන පෙලගැසීම පිළිබඳව අවධානය යොමු කිරීම මෙම ලිපියෙහි පරමාර්ථය වේ.

පසුගිය ජනාධිපති මැතිවරණය තුලදී මහින්ද ගෙදර යැවීම පොදු අපේක්ෂකයා වටා ගොනු වු සියළු දේශපාලන පක්ෂ හා සිවිල් සංවිධානයන් ගේ මූලික පරමාර්ථය විය. එය ඔවුහු රාජපක්ෂ රෙජිමය පරාජය කිරීමක් ලෙසට ප‍්‍රකාශ කර ඇත. එයට පෙරාතුව ශ‍්‍රී ලංකාවේ කිසිදු පාර්ලිමේන්තු හා ජනාධිපති ආණ්ඩුවකට එරෙහිව රෙජිමය යන පදය මැතිවරණ දේශපාලයේදී භාවිත කොට නැත. මලලසේකර ඉංග‍්‍රීසි සිංහල ශබ්ද කෝෂයට අනුව රෙජිම් ( Regime) යයි කීමේදී රජයනය, රාජ්‍ය පාලන ක‍්‍රමය අදහස් කර ඇත. වැඩිදුරටත් එමගින් ආණ්ඩුව යන්න අපහාසාත්මක ලෙසට හැඳින්වීම සඳහා ව්‍යවහාර කරයි.

එකල විරුද්ධ පක්ෂ විසින් රාජපක්ෂ රෙජිමය ලෙසට පසුගිය එක්සත් ජනතා නිදහස් සංධාන ආණ්ඩුව හැඳින්වීම මගින් එය රාජපක්ෂ පවුලේ පාලනයක් ලෙසට හඳුන්වා දීමට උත්සාහ කොට තමන් එම පවුල් පාලන දේශපාලනයට විරුද්ධ බව පෙන්වා දීමට උත්සාහ කරන ලදි. එලෙස රාජපක්ෂ පවුලේ පාලනය යැයි කීමේදී මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපති ලෙස සිටීම, බැසිල් රාජපක්ෂ ඇමතිවරයෙකු ලෙස සිටීම , චමල් රාජපක්ෂ කථානායක වශයෙන් කටයුතු කිරීම, නාමල් රාජපක්ෂ මන්ත‍්‍රීවරයෙකු ලෙසට ක‍්‍රියා කිරීම හා ගෝඨභය රාජපක්ෂ ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයෙහි ලේකම් වශයෙන් කටයුතු කිරීම අදහස් කර ඇත.
එකම පවුලේ සාමාජිකයින් දේශපාලනය කටයුතුවල නියලීම ලෝකයෙහි බොහෝ රටවලින් දක්නට ඇති දෙයකි. පවුල් දේශපාලනය හා සම්බන්ධවීම ඉන්දියාව හා පකිස්ථානය, පිලිපීනය යන ආසියාතික රටවල් වෙතින් මෙන්ම ඇමරිකා එක්සත් ජනපදය හා බි‍්‍රතාන්‍ය යන බටහිර රටවල් වෙතින් ද දක්නට ඇත. බොහෝවිට 2016 දී ඇමරිකාව එක්සත් ජනපදයෙහි පැවැත්වීමට නියමිත ජනාධිපතිවරණය සඳහා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පක්ෂයෙන් හිලරි ක්ලින්ටන් හා සමුහ ආණ්ඩු පක්ෂයෙන් ඩෙප් බුෂ් ඉදිරිපත් විය හැකිය. ශ‍්‍රී ලංකාවේ පවුල් දේශපාලනය පමණක් නොව එක්සත් ජාතික පක්ෂය හා ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ යන ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙක වටා පැවති පාලනය ප‍්‍රභූ පැලැන්ති (la‍lan) දෙකක අරගලය ලෙස ජානිස් ජිගින්ස් තම ආචාර්ය උපාධිය සඳහා පේරාදෙණිය විශ්ව විද්‍යාලයට ඉදිරිපත් කරන ලද Caste and family in the politics of the Sinhalese, 1947 -1976 (සිංහල දේශපාලනය තුල පවුල හා කුලය 1947 -1976 ) යන නිබන්ධනය මගින් පෙන්වා දී ඇත. එය පසුව කෘතියක් ලෙසට මුද‍්‍රණය කරන ලදි.

එම කෘතියට අනුව ශ‍්‍රී ලංකාවේ මැතිවරණ දේශපාලනය සේනානායක, කොතලාවල, විජේවර්ධන, ජයවර්ධන, කොරයා යන ප‍්‍රභූ පවුල් කීපයක් එකතුව හා බණ්ඩාරනායක, රත්වත්ත, ඔබේසේකර හා දිවිතොටවල යන පවුල් අතර පැවතී ඇත. එම කෘතියට අනුව එම පවල් ගැටුම 1943 බලංගොඩ රාජ්‍යමංත‍්‍රණ සභා අතුරු මැතිවරණයේ දී සිට ආරම්භ වී ඇත.

1931 රාජ්‍ය මන්ත‍්‍රණ සභා මැතිවරනයේදී බලංගොඩ ආසනය ශ‍්‍රීමත් කුඩා රත්වත්ත ජයග‍්‍රහණය කළ අතර , ඔහු 1936 දී සෞඛ්‍ය හේතූන් මත තරඟ කොට නැත.1936 දී එම ආසනය දිනූ එච්.ඒ.ගණසේකර හට අල්ලස් චෝදනා මත පසුව ආසනය අහිමිව ඇත. ඒ අනුව 1943 දී පැවැත් වූ අතුරු මැතිවරණයට සේනානායක පාර්ශවයෙන් ශ‍්‍රීමත් ප‍්‍රැන්සිස් මොලමුරේ ඉදිරිපත් වු අතර රත්වත්ත පාර්ශවයෙන් සිරිමා බණ්ඩාරනායක මැතිනියගේ පියා වු ශ‍්‍රිමත් බාන්ස්් රත්වත්තේ ඉදිරිපත් වූහ. මෙකල දී ශ‍්‍රී ලංකාව තුල දේශපාලන පක්ෂ ක‍්‍රමයක් නොතිබුන අතර මැතිවරණ සටන ප‍්‍රභූ පවුල් ආශ‍්‍රයෙන් සිදුවූහ. එකල වනවිට දී බණ්ඩාරනායක - සිරිමා අතර විවාහය සිදුවීම මත බණ්ඩාරනායකගේ සහයෝගයද, රත්වත්තේ පාර්ශවයම හිමිවූහ.

එම අතුරු මැතිවරණයේදී රාජපක්ෂයන්ගේ සහයෝගය ද ශ‍්‍රීමත් බාන්ස් රත්වත්තේ වෙත හිමිව ඇත. එම අතුරු මැතිවරණය මගින් ශ‍්‍රීමත් ප‍්‍රැන්සිස් මොලමුරේ ජයග‍්‍රහණය කල අතර එමගින් සේනානායක පැලැන්තිය (la‍lan) හා රත්වත්ත - බණ්ඩාරනායක පැලැන්තිය අතර දේශපාලන බල අරගලයෙහි ආරම්භය සනිටුවහන් කර ඇත.

නිදහසින් පසුව එක්සත් ජාතික පක්ෂය සේනානායක, කොතලාවල, ජයවර්ධන, විජේවර්ධන හා කොරයා යන පවුල් සමූහයෙහි දේශපාලන සංවිධානය ලෙසට පරිවර්තනය වූහ. එකලදී එම පක්ෂය ( යූ.එන්.පී.*මාමාලාගේ සහ බෑනලාගේ (Uncle Nephew Party) ලෙසට පක්ෂය අපහාසාත්මක ලෙස හඳුන්වා ඇත. එම පදය ශ‍්‍රීමත් ජෝන් කොතලාවලට විසින් ද වරින් වර ප‍්‍රකාශ කර ඇත. එම පක්ෂය තුල නායකත්වය සහ තීන්දු ගැනීමේ කාර්ය ඉහත සඳහන් පවුල් මත තීන්දු වී ඇත. වර්තමාන එක්සත් ජාතික පක්ෂය විජේවර්ධන, වික‍්‍රමසිංහ, ජයවර්ධන හා සේනානායක යන පවුල් වෙතින් ක‍්‍රියාත්මක වේ. එහි අනාගත නායකත්වය විජේවර්ධන පවුල වෙත ලැබිය හැකිය. ඒ අනුව තවදුරටත් එජාප යනු මාමලාගේ හා බෑනලාගේ පක්ෂය ලෙසට හැඳින්විය හැකිය.

1951 දී එස්.ඩබ්ලියු.ආර්.ඞී.බණ්ඩාරනායක, ඞී.ඒ. රාජපක්ෂ ඇතුළු කිහිපදෙනෙකු සමග එක්සත් ජාතික පක්ෂ රජයෙන් ඉවත්ව ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය පිහිට වුහ. ශ‍්‍රීලනිප වෙතින් සේනානායක පැලැන්තියට විකල්පව බණ්ඩාරනායක, රත්වත්ත ඔබේසේකර පැලැන්තිය නියෝජනය වූහ. එජාප වෙතින් නාගරික ධනපති පංතිය නායෝජනය වු අතර ශ‍්‍රීලනිප වෙතින් රදල ප‍්‍රභූ පවුල් මත පදනම් ව සාමාන්‍ය ජනතාව නියෝජනය වුහ.
ශ‍්‍රී ලංකාව වැනි කලක් යටත්ව සිට පසුව නිදහස ලබාගත් රටක සර්වජන ජන්දබලය හා පාර්ලිමේන්තු ආණ්ඩුක‍්‍රම පැවතිය ද දේශපාලනය ප‍්‍රතිපත්ති හෝ දේශපාලන මතවාදයන්ට වඩා දේශපාලන ප‍්‍රභූ පවුල්මත ක‍්‍රියාත්මක වීම අරුමයක් නොවීය.


පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී රාජපක්ෂ රෙජිමය පලවා හරිමු යන සටන් පාඨය භාවිත වුව ද සේනානායක හා බණ්ඩාරනායක පවුල් හා පැලැන්ති පාලනයන් හා සංසන්දනාත්මක සැලකීමේදී එහි ප‍්‍රභූ පවුල් රෙජිමයක් නොතිබුණි. රාජපක්ෂ පවුල සේනානායක හා බණ්ඩාරනායක පැලැන්තිය සමග සංසන්දනාත්මකව සැලකීමේ දී ප‍්‍රභූ පවුල් සම්භවයක් නොමැති බව සඳහන් කල යුතුය. ආණ්ඩුව යයි සඳහන් කිරීමේදී ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායකය හා අධිකරණය ත‍්‍රිත්වය අදහස් කලද රෙජිමය යන්න ඊට වඩා පුළුල් හා සංකීර්ණ වූවකි. මේ අනුව රෙජිමය යැයි කීමේදී ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායකය, අධිකරණය පමණක් නොව පරිපාලනය, වානිජ්‍ය හා වෙළඳ අංශය, ආරක්ෂක අංශය හා මාධ්‍යයද අයත් කල හැකිය. මෙම අර්ථකථනයට අනුකූලව පවුල් හෙවත් පැලැන්ති රෙජිමය ඉතා පැහැදිලිව සේනානායක හා බණ්ඩාරනායක පැලැන්ති සමුහය වෙතින් මනාව පෙන්වා දී ඇත.

1947 සිට 1952 දක්වා එජාප ආණ්ඩුවෙහි නායකත්වය ඞී.එස්.සේනානායක ඉසුළු අතර ඔහුගෙන් පසු 1952 -53 දක්වාත් 1960 මාර්තු හා ජූලි දක්වාත්, 1965-1970 අතරේදීත් ඔහුගේ පුත් ඩඞ්ලි සේනානායක විසින් දරා ඇත. 1953-1956 අතර කාලයෙහි එජාප ආණ්ඩුව ඞී.එස්. සේනානායකගේ බෑනා වු ශ‍්‍රීමත් ජෝන් කොතලාවල විසින් උසුලා ඇත. එලෙස පක්ෂ නායකත්වය හා ආණ්ඩුනායකත්වය පමණක් නොව අධිකරණ, පරිපාලන වානිජ්‍ය හා වෙළඳ ආරක්ෂක හා මාධ්‍ය යන අංශයන් ගේ ආධිපත්‍යය ද ඉහත කාලයන්හි දී සේනානායක පැලැන්තිය විසින් දරා ඇත. ශ‍්‍රී ලංකාවෙහි එක් විශ්ව විද්‍යාලයක්ව තිබූ සමය තුලදී ශ‍්‍රීමත් නිකුලස් ආටිගල උපකුලපති වශයෙන් පත්වීමත් සමග (1952-1965) උසස් අධ්‍යාපනය ද සේනානායක පැලැන්තිය සතු වූහ.

1956 සිට 1959 දී එස්.ඩබ්ලියු.ආර්.ඞී.බණ්ඩාරනායක ඝාතනය තෙක්ම ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය හා ආණ්ඩු බලය බණ්ඩාරනායක වෙත පැවතියද ඔහු විසින් තම ආණ්ඩු බලය පවත්වා ගැනීම සඳහා තම ඥාතීන් සම්බන්ධ කර නොගනී. ඔහුට පසුව බණ්ඩාරනායක, රත්වත්ත, ඔබේසේකර පැලැන්තිය දේශපාලනයට සම්බන්ධවීම සිරිමා බණ්ඩාරනායක පාලන කාලයේදී සිදුවී ඇත. ඇය ප‍්‍රථම වරට 1960-65 දී ද පසුව 1970-77 දක්වාත් ආණ්ඩු බලය හොබවන ලදි. එම කාල සීමාව තුලදී විශේෂයෙන් 1970-77 අතරේදී බොහෝ බණ්ඩාරනායක, රත්වත්ත ඥාතීන් දේශපාලනයට හා පරිපාලන කටයුතු වල අනුයුක්තව ඇත. 1970 -77 කාලය තුලදී සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක මැතිනයගේ ආණ්ඩුවෙහි ප‍්‍රධාන සහායකයා ලෙසම අනුර බණ්ඩාරනායක කටයුතු කල අතර සුනේත‍්‍රා බණ්ඩාරනායක හා ඇගේ සැමියා හා චන්ද‍්‍රිකා බණ්ඩාරනායක ද වගකිව යුතු තනතුරු දරන ලදි. එහි ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස 1977 මැතිවරණයේදී එජාප විසින් රත්වත්ත බණ්ඩාරනායක”පවුල් ගස”යන පත‍්‍රිකාව මැතිවරණ ප‍්‍රචාරක කටයුතු සඳහා බහුලව උපයෝගි කරගෙන ඇත.

1977 පාර්ලිමේන්තු පරාජයෙන් පසුවද 1994 දක්වා ශ‍්‍රීලනිප නායකත්වය සිරිමා බණ්ඩාරනායක මැතිනිය වෙත පැවති අතර 1994 සිට 2005 දක්වා පක්ෂයෙහි බලය චන්ද‍්‍රිකා බණ්ඩාරනායක විසින් හොබවන ලදි. 2005 ජනාධිපතිවරණය වෙතින් මහින්ද රාජපක්ෂ බලයට පත්වීම වු කලී සේනානායක - වික‍්‍රමසිංහ හා බණ්ඩාරනායක ප‍්‍රභූ පවුල් හි දේශපාලන ආධිපත්‍යයට බලගතු පහරක් වූහ. එහි ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙසට පැරණි සතුරු ප‍්‍රභූ පැලැන්ති රාජපක්ෂ ගෙදර යැවීමට පෙරමුණ ගත්හ. එම අරමුණ ඉටු කර ගත් පසු එය විප්ලවයක් ලෙසට පෙන්වා දීමට ආයාශයක් දරා ඇත. එය සත්‍ය වශයෙන්ම විප්ලවයකට වඩා අරාබි වසන්තයක දේශීය නිරූපනයකි. ඒ සඳහා ශ‍්‍රී ලංකාවෙහි බහුතරයෙහි බහුතරය නොව සුළුතරයෙහි බහුතරය කුමන්ත‍්‍රණකාරීව උපයෝගී කරගෙන ඇත. එය පැහැදිලි වශයෙන් මැතිවරණ ප‍්‍රතිඵලයට අනුව ශ‍්‍රී ලංකාවේ සිතියම සැලකීමේදී දක්නට ඇත. ඒ සම්බන්ධව සමහර බටහිර රටවල් හා ඔත්තු සේවාවන්ගේ දායකත්වය ඉහලින්ම ලැබී ඇත. එහිදී ශ‍්‍රී ලංකාවේ පදිංචි නොවු විදේශීය රටවල වාසය කරන බෙදුම්වාදී සුළු ජාතික ශ‍්‍රී ලාංකිකයන් ද දායක විය. ඔවුහු මාධ්‍ය මගින් ඩයස්පෝරාව (Diaspora) ලෙස හඳුන්වති. එය සාවද්‍ය වූවකි. එම පදය මගින් යුදෙව්වරුන්ගේ විසිරියෑම මුලිකවම අදහස් කර ඇත. එම පදයෙහි මූලාශ‍්‍රය බයිබලය වේ. එයට අනුකූලව යුදෙව්වන් හට දෙවියන්වහන්සේ විසින් පොරොන්දු වූ කිරි හා පැණියෙන් ඉතිරී ගිය දේශයක් ඇත. එය වර්තමාන ඊශ‍්‍රායලය වේ. ශ‍්‍රී ලාංකික ද‍්‍රවිඩ ජනතාව 1983 ජාතිවාදී අරගලයෙන් පසුව බටහිර රටවල සරණාගතයින් ලෙසට යෑම වූ කලී බෙදුම්වාදී අරගලයෙහි උපාය උපක‍්‍රමික සිදුවීමකි. ඔවුන් ශ‍්‍රී ලංකාවෙහි වාසය නොකරන (non residence) ශ‍්‍රී ලාංකිකයන් ලෙසට හැදින්විය යුතුය. ඉන්දියාව තම එබඳු පුද්ගලයින් එලෙස හඳුන්වනු ලැබේ.

ඉහත කී ඊනියා ශ‍්‍රී ලාංකික වසන්තය සම්බන්ධව ඉන්දියාවේ රෝ (Raw) ඔත්තු සේවාව ද මැදිහත් වී ඇත. මෙම කාරණාව මා හට පුත්‍යක්ෂ වු එක් අවස්ථාවක් ලෙසට ජනාධිපතිවරණයට පසුව මැනිලා නගරයේ දී එහි සිටින ඉන්දීය තානාපතිතුමා මැතිවරණ ප‍්‍රතිඵල සම්බන්ධව දැක්වු ප‍්‍රකාශය සඳහන් කළ හැකිය. ඔහුට අනුව මහින්ද පලවා හැරීමේ ව්‍යාපාරය මීට අවුරුදු දෙකකට ඉහත දී ආරම්භ කරන ලද අතර ශ‍්‍රී ලංකාවේ බුද්ධි අංශය ඒ බව දැන ගෙන සිටියේ නැත. ඔහු විසින් ශ‍්‍රී ලංකාවේ බුද්ධි අංශය ඉතා දුර්වලයයි සඳහන් කළහ.
1920 සිට මැතිවරණ ප‍්‍රචාරක කටයුතු වලදී ප‍්‍රබල අපේක්ෂකයන්ට එරෙහිව පුද්ගලික අපහාස, අවලාද චරිතඝාතන බෙහෙවින් භාවිත කර ඇත. එකලදී එම කාර්ය කවි කොළකාරයන් විසින් මනාව සිදුකර ඇති අතර ඊනියා අඩු කුල වල සහාය ද ඉතා සූක්ෂමව හසුරුවා ගෙන ඇත. මෙම මැතිවරණයේදී මහින්දට එරෙහිව මූණුපොත් (Facebook) බහුලව භාවිතා කරන ලද අතර සුළු ජාතික සහායද සංවිධානාත්මකව හසුරුවා ගෙන ඇත.

අද වන විටදී ශ‍්‍රී ලංකාවේ මැතිවරණ දේශපාලන ඉතිහාසයෙහි කිසිදා සිදු නොවු සිදුවීමක් සිදුවෙමින් පවතී. පොදු විපක්ෂය අද ආණ්ඩුව අපේක්ෂා කළ පරිදි ජනාධිපතිවරණයෙන් මහින්දව පරදා ගෙදර යැවීමට හැකිවී නොමැත. එයට හේතුව මැතිවරණයට පසුව ශ‍්‍රී ලාංකික මහජනතාව බුරුතු පිටින් මහින්ද ගේ ගෙදරට යාම ය. ඒ අනුව මහින්දට ගෙදර සිටීමට නොහැකි වී ඇත. එය පැහැදිලි වශයෙන්ම ”මහින්ද
සමග නැගිටිමු” යන තේමාව යටතේ දිනේෂ්, විමල්, වාසු හා ගම්මන්පිල විසින් නුගේගොඩින් ආරම්භ කොට මහනුවර, රත්නපුර, කුරුණෑගල, මාතර පවත්වනු ලැබූ දැවැන්ත දේශපාලන රැස්වීම් මගින් මනාව පෙන්වා දී ඇත. එමගින් පෙන්වා දෙන දේශපාලන යථාර්ථය නම් පසුගිය මැතිවරණයෙන් මෛත‍්‍රී - රනිල් ජයග‍්‍රහණය නොකළ බව පමණක් නොව මහින්ද එමගින් පරාජය වී නොමැති බවය. ඔහු ලැබූ පරාජය තාවකාලීක බව මහින්ද සමග නැගිටිමු යන වැඩසටහන් සැලකීමේදී දක්නට ඇත. එයට බහුතර ජනතාව සම්බන්ධවීමත් සමග බහුතර ශ‍්‍රීලනිප පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීන්, පළාත් සභා මන්ත‍්‍රීන් ප‍්‍රාදේශීය සභා මන්ත‍්‍රීන් සම්බන්ධ වෙමින් පවති.
මෙයට සමාන වු ජනතා ප‍්‍රතිචාරයක් යුඑන්පී ආණ්ඩුව විසින් සිරිමා බණ්ඩාරනායක මැතිනිය ගේ ප‍්‍රජා අයිතිය නැති කිරීමත් සමග දක්නට තිබුනි. අද බොහෝ ශ‍්‍රීලනිප නායකයන්ට යුඑන්පි රජය විසින් මැතිනියගේ ප‍්‍රජා අයිතිය අහිමි කිරීම අමතක වුවද ඇයට ආදරය කරන පාක්ෂිකයන්ට එම සිදුවීම කිසිසේත් අමතක නැත. අමතක කරන්නේ ද නැත.

මහින්ද ට ශ‍්‍රීලනිප යෙන් තරඟ කිරීමට ඉඩ නොදෙන බව වර්තමාන ශ‍්‍රීලනිප නායකත්වය විවෘතව ප‍්‍රකාශයට පත් කර ඇත. ඔහු ආවොත් සුළු ජාතික ජන්ද නොලැබෙන බව එයට හේතු වශයෙන් දක්වා ඇත. පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකදී සුළු ජාතිකයන් තම වාර්ගික දේශපාලන පක්ෂවලට පමණක් තම ජන්දය පාවිච්චි කරනු ලැබේ. වර්තමානයේදී ක‍්‍රියාත්මක වන සමානුපාතික නියෝජන ක‍්‍රමය මගින් එය ඉතා පහසුවෙන් සිදුකල හඅකිව ඇත. මේ අනුව එය පිලිගත නොහැකි තර්කයකි. ශ‍්‍රීලනිප ය ට මහින්ද නොවේ නම් සුළු ජාතික ජන්ද පමණක් නොව බහුතරයෙහි බහුතර බලය ද අහිමි වනු ඇත.

මහින්ද ගෙදර ගොස් නැති අතර ඔහු මහජනතාව සමග ඇත. මහින්ද ඩාර්ලි පාරේ ද නැති අතර ඔහු ශ‍්‍රිලනිප ප‍්‍රමුඛ එජනිස පාක්ෂිකයන් සමග ඇත. ශ‍්‍රිලනිප යනු කොන්ක‍්‍රීට් ගොඩනැගිල්ලක් නොව රටට ආදරය කරන ජනසමූහයක එකතුවකි. එම ජනසමූහයෙහි ආකර්ෂණය මහින්දට මිස අන් කිසිවෙකුට නොවන බව ඉඳුරා ප‍්‍රකාශ කළහැකිය. ඒ අනුව ශ‍්‍රීලනිප ප‍්‍රමුඛ එක්සත් ජනතා නිදහස් සංවිධානය ඉදිරියේදී පැවැත්වෙන පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය ජයග‍්‍රහනය කිරීම සඳහා මහින්ද රාජපක්ෂ අගමැති අපේක්ෂකයා වශයෙන් නම් කළ යුතුය.

-යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com

2/15/2015

ශ්‍රී ලංකාව අරාජිකත්වයේ පාමුළ ?

කතෘ:යුතුකම     2/15/2015   5 comments

වත්මන් ආණ්ඩු සභාගයේ තිබෙන පිරිමැසිය නොහැකි න්‍යාය පරස්පරතා ඉතා නුදුරේ දීම ශ්‍රි ලංකාව අත්කරගෙන තිබෙන ආරක්‍ෂක හා ආර්ථික ජයග්‍රහණ ආපසු හැරවිය හැකි මට්ටම දක්වා පැතිර යාමේ අවදානමක් මතු ව තිබේ. විශේෂයෙන් ම දැනට න්‍යායික මට්මේ පවතින පතුල නොපෙනෙනෙ තරම් වන පරස්පරතා පූර්ණ ප්‍රාගෝගික ක්‍රියාමාර්ග දක්වා වර්ධනය වුවහොත් කෙනෙකු සිතනවාට වඩා අසුභවාදී විපාක ජාතියට රැගෙන එනු නියත ය.... එජාපය, හෙළ උරුමය, මුස්ලිම් කොන්ග්‍රසය, දෙමළ ජාතික සංධානය, කුඩා අන්ත වාංමාංශික පක්‍ෂ, වාමාංශික ඇකඩමික් කණ්ඩායම් යන මේවා කිසි දිනෙක එක් ව තබා ගෙන ජාතික සංවර්ධන ඉලක්ක පසුපස හඹා යත හැකි නොවේ. ඔවුන් උඩට පහළට දිගට හරහට ජාතික රාජ්‍ය අදිනු ඇත. යාන්තම් නැගී එන සංවර්ධනයේ ලංකාව වන් තැනක තිබෙන රටකට ප්‍රබල න්‍යෂ්ටියක් නැති එවැනි අරාජික සංධාන විනාශකාරී ය.

මහතිර් මොහොමඩ් මැලේසියාව අද තිබෙන තැනට ඔසවා තැබීමේ දී ද ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, සිවිල් අයිතිවාසිකම්, දූෂණය වැනි මහින්ද මුහුණ දුන් තරමේ අභියෝගවලට මුහුණ පෑවේ ය. මහතිර්ගේ ම මුදල් ඇමතිවරයා වන අන්වර් ඊබ්‍රහිම් යොදා ගනිමින් රට ආපස්සට හැරවීමට ඇමරිකාව හා බ්‍රිතාන්‍ය ප්‍රමුඛ රටවල් උත්සාහ කළ ද ශ්‍රී ලංකිකයින් මෙන් මැලේසියානු ජනතාව කුමන්ත්‍රණයට හසු වූයේ නැත. බැරී වේන් (2010) මහතිර්ගේ චරිතාපදානය ලියමින් මෙසේ ලියයි: නැගී ආ ජීවන මට්ටම, ආචාර්ය මහතිර්ගේ රුව සහිත ගොඩනැගිලි හා මැලේසියානු ජාතික අභිලාෂයන් නොවළහා ආරක්‍ෂා කිරීම වැනි දෙය ඒ තාක් රට තුළ නොවූ විරූ ජාතික අනන්‍යතාවක්, ප්‍රෞඩබවක් හා ආත්ම විස්වාසයක් ජනිත කළේ ය. ඔහු මැලේසියාව, ලෝක සිතියම මත, බොහෝ මැලේසියානුවන් ආදරය කරන තැනක ස්ථාපනය කළේ ය. මහින්ද රාජපක්‍ෂ කළේ ද මෙය නොවේ ද?

ගැඹුරු දේශපාලන පරස්පරතා නිදහසින් පසු වසර 60 තුළ ම ලංකාව තුළ පැවතුණි. විශේෂයෙන් ම ජේ ආර්, ප්‍රේමදස හා චන්ද්‍රිකා යුගවල දී රට එක් දිශානතියක් කරා යොමු කොට බෙදුම්වාදය පරාජය කළ නොහැකි වූයේ එකී පරස්පරතා අතික්‍රමණය කළ නොහැකි නායකත්වයක් රට තුළ නොතිබූ නිසා ය. එහෙත්, බෙදුම්වාදය පරාජය කිරීමට ද ඉන් පසු ව රට දැවැන්ත සංවර්ධන ඉලක්ක වෙත රැගෙන යාමට ද මහින්දට හැකි වූයේ මෙකී විනාශකාරී පරස්පරතා ජාතික රාජ්‍ය ඒකකයට හානි නොකරණ දුරක තැබීමට ඔහු සමත් වීම නිසා ය. මහින්ද සියළු දෘෂ්ටිවාද එක් තැනකට ගොනුකරමින් ෆ්‍රැන්සිස් ෆුකුයාමාගේ අර්ථයෙන් ‘ඉතිහාසය අවසන් කළේ ය’. එහෙත්, මහින්දගෙන් පසු බලය ගත්තේ ඔහුගේ දෘෂ්ටිවාදයට කට්ටි පනිමින් සිටි මෙරට සමාජ-සංස්කෘතික මූලයන්ගෙන් බහිෂ්කරණය වූ ආන්තික (marginalized) පිරිසකි. ලාංකේය ඓතිහාසික මුල් තමා විසින් ම සිඳ ගැනීම හේතුවෙන්‍ මහින්ද තන්ත්‍රය තුළට පෑහීමට නොහැකි ව කලක් ස්වයංකොන්කරණයකට පත්ව සිටීම නිසා ම ඇති කරගත් මහින්දට එරෙහි ජන්මාන්තර වෛරය මෙම කණ්ඩායමේ පොදු දේශපාලන අවිය විය. එජාප, ජවිප, හා හෙළ උරුමයට අයත් බහුතර පොදු ජන ඡන්ද දායකයා තම නායකයින් සේ මෙවන් ආන්තික මනෝභාවයන් සිය කැමැත්තෙන් දරණු නොපෙනේ. එහෙත්, තම නායකයින්ගේ කියුම් කෙරුම් හා සමපාත වීමට සිදුවීම නිසා ඔහු වත්මනෙහි සිටින්නේ දැඩි අනන්‍යතා අර්බුදයක ය.

පුද්ගලික අනන්‍යතා අර්බුද මෙසේ දිස්වන විට සාමූහික වශයෙන් වන අනන්‍යතා අර්බුදයකට ද හංස පාක්‍ෂිකයින් දැන් මුහුණ දී තිබේ. ඒ මහින්දට සාපේක්‍ෂ ව තමා ගොඩ නැගීම හේතුවෙන් මහින්ද නැති තැන තමා යනු ඇත්ත වශයෙන් ම කවුදැයි තමන්ට ම හඳුනා ගැනීමේ දැවැන්ත අභියෝගයයි. රන්ජන් රාමනායක, වසන්ත සමරසිංහ වැනි නොමේරූ මන්ත්‍රීවරුන්ගේ ‘හොරු ඇල්ලීමේ මෙහෙයුම්’ හරහා හංස සංධානය ඉටුකර ගනිමින් සිටින්නේ ඇත්ත වශයෙන් ම හොරු අල්ලා ගැනීමේ කාර්යක් නොව ‘තමා අල්ලා ගැනීමේ’ කාර්යයි, එනම් තමා කවුදැයි හඳුනා ගැනීමේ කාර්යයි. සියළු පාපයන්ට වග කිවයුත්තා මහින්ද බවත් එනිසා ඔහු අත් අඩංගුවට ගතයුතු බවත් කියමින් ඇතැම් ඇමැතිවරුන් තවදුරටත් මහින්දට එරෙහි වෛරය වැපිරීමට උත්සාහ ගන්නේ ද තම සන්ධානය නුඳුරේ දී ම කැඩී බිඳී යතැයි යන බිය නිසා ය.

පසුගිය දින කිහිපය තුළ ආණ්ඩුවේ ක්‍රියාවලිය මදක් නිරීක්‍ෂණය කිරීමෙන් පවතින සභාගයේ අභ්‍යන්තර පරස්පර මනාව දත හැකි ය. උදාහරණයක් ලෙස මැතිවරණ සමයේ දැඩි විවේචනයට ලක් වූ මහින්දගේ පෝර්ටි සිටි පිළිබඳ කැබිනට් ප්‍රකාශකවරයා එකක් කියන විට අගමැතිවරයා පාර්ලීමේන්තුවේ දී අනෙකක් කියන්නේ ය. ජවිප නායක අනුර කුමාර කියන්නේ තෙවැනි කතාවකි. ඇමති අර්ජුන රණතුංග සිව්වැන්නකි. ලක්‍ෂමන් කිරිඇල්ල ඇමතිවරයාට අනුව වත්මනෙහි එවැනි ව්‍යාපෘථියක් මෙසිරිලක පවතින්නේ ම නැත. හෙළ උරුමය මේ පිළිබඳ හඬ ඇසෙන තරම් නිහඬ ය. තවත් සටන් පාඨයක් වූයේ හොරු, කුඩුකාරයින් හා එතනෝල්කරුවන් ය. එසේ සිටිතැයි කියන වුන් අඩංගුවට ගන්නැයි රංජන් රාමනායක, හා හිරුණිකා ප්‍රේමචන්ද්‍ර වැනි අය දිනපතා මාධ්‍ය හමුවේ දෙස් දෙවොල් තබති. එහෙත් රජය කරවන කිසිවෙකු මෙම ප්‍රකාශ බැරෑරුම් ඒවා ලෙස සලකන බවක් නොපෙනේ. මේ අතර, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනපතිකරවීම සඳහා සුවිසල් සේවයක් කළ දෙමළ සංධානය උතුරේ සිට ලංකා රාජ්‍යයට එරෙහි ව සමූල ඝාතක චෝදනා අඩංගු ප්‍රඥප්තියක් සම්මත කරගන්නා විට රාජිත ඇමැතිවරයා එය විවේචනය කරනු පෙනේ. තව බොහෝ පරස්පරතා ය. ප්‍රශ්නය වන්නේ මෙවන් තත්වයක දී, කුමන පාර්ශවය නියෝජනය කරන මතය රජයේ මතය ලෙස ගන්නේ ද යන ගැටළුවයි. උදා; ලෙස වරාය නගර ගැටළුවේ දී අප අත්පොළසන් දිය යුත්තේ රාජිත ඇමැතිවරයාට ද අගමැතිවරයාට ද? සමූල ඝාතක ප්‍රඥප්තිය හමුවේ උතුරු පළාත් ජනයා විසින් පිළිගත යුත්තේ තමාගේ පළාත් සභාව ද එසේත් නැතිනම් තමා විසින් පත්කළ ජනාධිපතිවරයා ද?

මේ අතර, කරලියට නොපැමිණිය ද සැඟ වී තිබී එළියට ඒමට නියමිත පරස්පරතා ද බොහෝ ය. එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය නවලිබරල් ය. ජවිපය හා මෙම රජය පත්කිරීමට දර දිය අදින හා ඇදි විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සම්මේලනය වැනි සංවිධාන වාමාංශික බව කියවේ. (වත්මන් ජවිපය වාමාංශික ද දක්‍ෂිණාංශික ද යන්න නිශ්චිත ව කිව නොහැකි ය. අධීරාජ්‍යවාදී ඇමරිකාවට එරෙහි ව තිබෙන එකම විකල්ප කඳවුර වන චීනය හා රුසියාව ජවිපයට නයාට අඳු කොල සේ පෙනීම මෙම සැකයට හේතුවයි. වසන්ත සමරසිංහ රුසියානු තානාපති කාර්යාල භූමියට එරෙහි ව රන්ජන් රාමනායක භූමිකාව කරන අතර අනුර කුමාර චීන පෝර්ටි සිටිය කෙසේ හෝ වළකන බවට සපත කරයි). මෙවන් පසුබිමක ජවිපය වැනි පක්‍ෂ සාම්ප්‍රදායික ව පුද්ගලික විශ්වවිද්‍යාලවලට එරෙහි ය. එහෙත් නවලිබරල් එජාපය මෙම මතයේ නැත. ඔවුන් ශ්‍රිලනිප රජය ඉක්මවා පුද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල ව්‍යාපෘතිය ඉදිරියට ගෙන යාමට නියමිත ය. පසුගිය අයවැයෙන් අධ්‍යාපනය සඳහා වත්මන් රජය මහින්දට වඩා රුපියල් බිලියනක් පමණක් වෙන් කොට අධ්‍යාපනයට “සියයට 6 ක් ක්‍රමානුකූලව” දෙන බව කියූ දේශපාලන පොරොන්දුවට ෆූටා වැනි සංවිධාන මුදල් අමාත්‍ය රවී කරුණානායක වෙනුවෙන් උත්මාචාර වෙඩිමුර පවත්වන විට අධ්‍යාපන අමාත්‍ය අකිල විරාජ් කාරියවසම් විසින් සියයට 6 සටනට කණේ පහරක් ගසමින් මේතාක් නොවූ විරූ ලෙස පාසැල්වල මුදල් එකතු කිරීමට නෛතික බලයක් ලබා දෙමින් චක්‍රලේඛයක් නිකුත් කර තිබේ.

මේ මසක් වැනි ඉතා කෙටි කලක් තුළ මතු ව ආ පරස්පරතා පිළිබඳ රට ම දන්නා කාරණා ය. එහෙත් මේ වන විට සැලසුම් කරමින් යන තවදුරටත් විදේශ ණය ලබා ගැනීම් වැනි එකී නොකී බොහෝ කාරණා කරලියට ඒමට නියමිත ව තිබේ. හෙළ උරුම නායකයින් විසින් සැදූ ‘ඒක පුද්ගල ණය උගුල’ සියයට සියයකින් ම වැඩි කිරීමට සිදුවන කාලය වැඩි ඈතක නොවේ.

මේ අතර, රුපියල් 350 ක සහතික මිලක් නියම කළ රබර් මිල දැන් මහින්ද රජයේ 300 න්ද බැස 220 වී තිබේ. රුපියල් 80 සහතික මිලක් නියම කළ තේ දළු කිලෝවක මිල රුපියල් 55 කි. ඩීසල් හා පෙට්‍රල් මිල අඩු වූව ද එළවලු හා සෙසු බොහෝ පාරිභෝගික භාණ්ඩවල මිල අඩු වූයේ නැත (කොත්තමල්ලි හා උඳු වැනි දෙය අපගේ සාමාන්‍ය ගොසරි ලැයිස්තුවේ නැත) සහල් මිල එන්න එන්න ම වැඩි වෙමින් තිබෙනු පෙනේ. මේ අතර, සරදියෙල් වැනි බදු ප්‍රතිපත්ති, ආර්ථික කළමනාකරණ දුබලතා හා ඉදිරියේ දී අපේක්‍ෂිත අස්ථාවර ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති හේතුවෙන් ලංකාවේ කොටස් වෙළඳ පොල ද කඩා වැටෙමින් තිබේ. මේ සියල්ල ම නිසා මහා පරිමාණ විදේශ ආයෝජන ලංකාවට පැමිණීම පිළිබඳ නව සැක සංකා මතු වෙමින් තිබේ.


මේ සිදු වෙමින් තිබෙන්නේ අප විසින් ඉහත සාකච්ඡා කරන ලද න්‍යාය පරස්පරතා කෙමෙන් ප්‍රායෝගික තලයට සේන්දු වීමේ මූලික සලකුණු නොවේ ද ? ශ්‍රී ලංකාව පිළිබඳ ජාතික හැඟීමක් නොමැති පුද්ගලයින්ගේ ක්‍රියා නිසා විනාශ වීමේ අවධානමට ලක් ව තිබෙන ශ්‍රී ලාංකික ජාතික අභිලාෂ නොවේ ද?

-මහින්ද පතිරණ
(ජ්‍යෙෂ්ඨ කථිකාවාර්ය -සබරගමුව විශ්වවිද්‍යාලය)
යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com


12/04/2014

2015 ජනාධිපතිවරණය සහ බෙදුම්වාදයේ දේශපාලන සංරචකය

කතෘ:යුතුකම     12/04/2014   1 comment

මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා නියමිත කාලයට වසර දෙකකට පමණ පෙර ජනාධිපතිවරණයක් කැදවා ඇත. තමන්ගේ ආණ්ඩුවේ ගිලිහෙන ජනප්‍රියත්වය හමුවේ ඔහු මේ පියවර ගන්නට ඇතැයි සිතිය හැකිය. එසේම 2015 මාර්තු මස රැස්වන ජෙනීවා මානව හිමිකම් කවුන්සිල රැස්වීමෙන් යම් තීරණාත්මක බලපෑමක් ඇති වීමට ඉඩ ඇති නිසා එයට පෙර ජනවරමක් දේශීයව දිනා ගැනීමද ඔහුට වැදගත් විය හැකිය. කෙසේ හෝ වේවා දැන් තිබෙන තත්වය අනුව ජනාධිපතිවරණයක් 2015 ජනවාරි මස 8 වන දින පැවැත්වෙයි. එහිදී ජාතික බලවේග ගත යුතු තීරණය සහ ඒ තීරණය ගත යුත්තේ ඇයිද යන්න අප දකින ආකාරයට පැහැදිලි කිරීම මෙම ලිපිය ලිවීමේ අරමුණ වෙයි.
මහින්ද රාජපක්ෂගේ ප්‍රතිවාදියා ශ්‍රිලනිපයේ මෛත්‍රිපාල සිරිසේනය. මෛත්‍රිපාල මහතා ජාතිකත්වයට බර ප්‍රතිරූපයක් තිබූ නායකයෙකි. විශේෂයෙන්ම සිගරට් අරගලය වැනි කාරණාවලින් ඔහු පහුගිය කාලයේ ඒ ප්‍රතිරූපය තහවුරු කර ගත්තේය (ඒ කාලයේද මෙවැනි පිම්මක් පැනීමේ අදහසක් ඔහුට හෝ අද ඔහුට අනුග්‍රහය දක්වන කණ්ඩායම්වලට තිබිණිදැයි අපි නොදනිමු). රනිල් වික්‍රමසිංහ වෙනුවට පොදු අපේක්ෂකයා ලෙස මෛත්‍රිපාල සිරිසේන මහතා ඉදිරිපත් වීමම තවමත් රටේ ප්‍රධාන දේශපාලන මතවාදය ජාතික මතවාදය බව තහවුරු කරන්නකි. රනිල්ට නොලැබෙන සිංහල ඡන්ද මෛත්‍රිපාල මහතාට ලැබීම මීට ප්‍රධාන හේතුව වෙයි. හෙළ උරුමය මෙහිදී ඒ සදහා ආධාරකයක් වෙයි. මෛත්‍රිපාල යනු රනිල්ගේ කොන්ඩමයක් නම් හෙළ උරුමය යනු ඒ කොන්ඩමයට උඩින් පළදින තවත් කොන්ඩමයකි. 2010දී පරාජයෙන් බේරී විපක්ෂ නායකධූරය රැක ගැනීමට ෆොන්සේකා කොන්ඩමය පමණක් භාවිත කළ රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා, මෙවර බලය ලබා ගැනීමට කොන්ඩම් දෙකක්ම එකවර භාවිත කරනු දැකිය හැකිය. 2004දී ශ්‍රිලනිප ඡන්ද කඩා එජාප ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීමට කඩේ ගිය හෙළ උරුමය (එය අසාර්ථක විය) නැවත වතාවක් එජාප ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීමට තීරණාත්මකව මැදිහත්ව සිටී. ජාතික ව්‍යාපාරය දේශපාලන වශයෙන් ශක්තිමත් වන විට එහි පෙරමුණේම සිට ලකුණු දමා ගන්නා හෙළ උරුමයේ දෙබිඩි පිළිවත මතු වන්නේ ජාතික බලවේග දේශපාලන වශයෙන් වඩා අස්ථාවර වන අවස්ථාවලය. 2004 පාර්ලිමේන්තුවේ කථානායක ධූරය තේරීම එවැනි එක් තීරණාත්මක අවස්ථාවකි. ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයේ ප්‍රතිඵලය කුමක් වුවත් හෙළ උරුම ව්‍යාපෘතිය මෙතැනින් අවසාන වනු ඇත. මේ එහි කූටප්‍රාප්තියයි. එහි අවසාන පිම්මයි. ඒ පිම්ම ඔවුන් පිටුපස සිටින විජාතික බලවේගවලට ඉතා වැදගත් පිම්මකි.
මෛත්‍රිපාල මහා දෙසැම්බර් 1 වන දින පොදු විපක්ෂයේ පක්ෂ සහ පුද්ගලයන් අතර අත්සන් කළ ගිවිසුමේ ප්‍රධානම කරුණක් මතු වෙයි. එය නම් විධායක ජනපති ධූරය අහෝසි කර පාර්ලිමේන්තු පාලන ක්‍රමයක් ඇති කරන බවය. එවැනි පාලන ක්‍රමයක විධායක බලය පැවරෙනුයේ අගමැතිවරයා ප්‍රමුඛ කැබිනට් මණ්ඩලයටය. මෙහිදි රනිල් අගමැති කරන කතාව ඔහු කිවේ පළමු මාධ්‍ය හමුවේදීය. පසුව ඔහු ඒ ගැන එතරම් කතා නොකළ අතර එමගින් සිංහල ඡන්ද කැඩීම වැළක්විම එයට හේතුව විය හැකිය. කෙසේ වෙතත්  දෙසැම්බර් 2 දින මෛත්‍රිපාල මහතාට සහය දීමට ගත් එකගතාවයේදී හෙළ උරුමයේ චම්පික රණවක මහතාද රනිල් අගමැති වීම ගැන සදහන් කර ඇත. එජාපය මෛත්‍රිපාල මහතාට සහය දෙන්නේ නිකම් විය නොහැකිය. මේ නිසා මෛත්‍රිපාල මහතා පොදු විපක්ෂය සමග ඇති කරගෙන තිබෙන එකගතාවය අනුව සිදු වීමට වඩාත්ම ඉඩ ඇති දෙය නම් රනිල් අගමැති ධූරය උසුලන පාර්ලිමේන්තු බලය ඇති ආණ්ඩුවක මෛත්‍රිපාල නාමික ජනාධිපතිවරයෙකු වීමය. 2001-2003 සමයේ විරුද්ධ පක්ෂයේ විධායක ජනපති කෙනෙක් සිටින විට පවා රනිල් කටයුතු කළ ආකාරය සලකන විට මෙවැනි ආණ්ඩුවක ක්‍රියාකලාපය කෙසේ වේදැයි නිගමනය කිරිමට අංජනම් එළි බැලීමට අවශ්‍ය නොවේ.

දෙමළ බෙදුම්වාදයේ සංරචක තුනක් ඇත. එ් යුධමය, දේශපාලනමය, සහ මතවාදීමය සංරචක තුනයි. මෙයින් යුධමය සංරචකය නන්දිකඩාල් කලපුවේදී පැරදුනි. මතවාදී සංරකයද අද එතරම් ශක්තිමත් නොවේ. එහෙත් දේශපාලන සංරචකය ටිකෙන් ටික ඉන් පසුව වර්ධනය විය. උතුරු පළාත් සභාව පිහිටුවීම එහි ප්‍රධාන සන්ධිස්ථානයකි. එහෙත් මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා එයට රිසිසේ ක්‍රියාත්මක වීමට ඉඩ නොදුන්නේය. මහින්ද බෙදුම්වාදයේ දේශපාලන සංරචකය ආපස්සට හැරවීමට ප්‍රමාණවත් පියවර ගත්තේ නැතැයි අපි සිතමු. අනෙක් අතට ඔහු එය වර්ධනය වීමට ඉඩ දුන්නේද නැත. ඔහු උතුරු පළාත් මහ ඇමතිවරයා ඉල්ලු පරිදි ආණ්ඩුකාරවරයා මාරු කිරීමට මෙන්ම යුධ හමුදාව ඒ පළාත්වලින් ඉවත් කිරීමටද විරුද්ධ විය. ඔහු යටතේ ඉඩම් සහ පොලිස් බලතල පළාත් සභාවලට නොලැබුනි. රනිල් යටතේ එන ආණ්ඩුවකින් මේ තත්වය සහමුලින්ම වෙනස් වීමට ඉඩ ඇති බව අපේ විශ්වාසය වෙයි. එය 2001-2003 අත්දැකීම් මත එන නිගමනයකි.

රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැති ධූරය දරන ආණ්ඩුවකින් පහසුවෙන් බෙදුම්වාදයේ දේශපාලන සංරචකය දැනට වඩා සිය ගුණයකින් ශක්තිමත් විය හැකි බව අපේ හැගීමය. එහි පළමු පියවර 13 වන සංශෝධනය සම්පූර්ණයෙන්ම ක්‍රියාත්මක කිරීම (ඉඩම් සහ පොලිස් බලතල පළාත් සභාවලට ලබා දීම), උතුරු සහ නැගෙනහිර පළාත්වල ආණඩුකාරවරුන් මාරු කර බෙදුම්වාදයට හිතැති පුද්ගලයන් පත් කිරීම, උතුරු සහ නැගෙනහිර පළාත් යළි ඒකාබද්ධ කිරීම, උතුරු සහ නැගෙනහිර පළාත්වලින් හමුදාව ඉවත් කිරීම වැනි දෑ විය හැකිය. ඇත්තටම මේ ඉල්ලීම් කාලයක පටන් ඉදිරිපත් වෙයි. පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය යටතේ එන රනිල්ගේ ආණ්ඩුවක්, විධායක ක්‍රමය යටතේ ඇති මහින්දගේ ආණ්ඩුවකට වඩා මේ ඉල්ලීම්වලට එකග වීමේ සම්භාවිතාව ඉතා වැඩිය. මෙහි ඊළග පියවර අභ්‍යන්තර ස්වයං පාලනය ඉල්ලීමයි. මේ අභ්‍යන්තර ස්වයං පාලනය අවුරුදු කිහිපයකින් ජනමත විචාරණයකින් වෙන් වීම පහසුවෙන්ම සිදුවිය හැක්කකි. චන්ද්‍රිකාගේ පැකේජයේද එවැනි යෝජනා අන්තර්ගතව තිබිණි. ඇත්තවශයෙන්ම චන්ද්‍රිකා මෛත්‍රිපාලගේ මාධ්‍ය සාකච්ඡාවේදී තම පැකේජය ගැනද කිහිපවරක්ම මතක් කිරීම බළලා මල්ලෙන් එළියට පැනීමකි  (38 මිනිත්තුවේ සිට බලන්න) (මාධ්‍ය සාකච්ඡාවේදී ඇගේ එක් විවේචනයක් වූයේ මහින්ද මේවා ගැන ප්‍රමාණවත් උනන්දුවක් නොදැක්වූ බවය). එසේම පොදු අපේක්ෂකයාගේ එකගතාවය අත්සන් කරන රැස්වීමේදී චන්ද්‍රිකා කලකට පසු පොදු අපේක්ෂකයා මාර්ගයෙන් ‘සියලු ජාතීන්ගේ අයිතිවාසිකම් තහවුරු කරන එක්සත් ලංකාවක්‘ පිහිටුවන බවට ප්‍රතිඥා දුන්නාය. පොදු අපේක්ෂකයාගේ කර මතින් බිහිවන නව ආණ්ඩුව ඒකීය රාජ්‍යය වෙනුවෙන් පෙනී නොසිටින බව පැහැදිලිය.

මේ ආකාරයට පියවරෙන් පියවර වෙනම රාජ්‍ය බිහිවීම හිතලුවක් නොවන අතර නෝර්වේ මැදිහත්වීමෙන් දකුණු සුඩානයේද, එක්සත් ජාතීන්ගේ මැදිහත්වීමේන් නැගෙනහිර ටිමෝරයේදී සිදු වූයේ මේ ආකාරයට ස්වයං පාලනය සහ ජනමත විචාරණ හරහා වෙන්වීමකි. එම රාජ්‍යය ඊශ්‍රායල පන්නයේ දෙමළ ෆැසිස්ට්වාදී රාජ්‍යයක් වනු ඇති. එම නව රාජ්‍යය විසින් දේශසීමා පුළුල් කිරීම සහ ජනපදකරණය හරහා ලංකාවේ ඉතිරි ටිකත් ගිල ගැනීම හෙවත් ලංකාව දකුණු ආසියාවේ පලස්තීනය බවට පත්වීම කාලය පිළිබද ප්‍රශ්නයක් පමණි. චෙල්වනායගම්ගේ ‘දැන් ටිකක්, පසුව හුගක්‘ න්‍යාය චෙල්වනායගම්ට පමණක් අනන්‍ය වූවක් නොවේ. ඇත්ත වශයෙන්ම දෙමළ වර්ගවාදීන්ට මුලින්ම අවශ්‍ය වූයේ මධ්‍යයේ එනම් ලංකා රාජ්‍යයේ බලය ලබා ගැනීමය. ජී.ජී. පොන්නම්බලම් රාජ්‍ය මණ්ත්‍රණ සභාවේ 50ට 50 බලය ඉල්ලුවේ (මෙහිදි ඔහු කරේ සිංහල 50ක් සහ දෙමළ 50ක් ඉල්ලීම නොව දෙමළ 50ක් සහ සිංහල ඇතුළු අන් සියල්ලන්ටම 50ක් ඉල්ලීමකි) උතුරු නැගෙනහිර දෙපළාතට නොව මුළු ලංකාවටමය. චෙල්වනායගම් උතුරු නැගෙනහිර පළාත් සදහා වූ දෙමළ රාජ්‍යයක් යන ඉල්ලීමට පසු බැස්සේ  සර්වජන ඡන්ද බලය ලැබිමත් සමග රාජ්‍ය මණ්ත්‍රණ සභාවේ බහුතරය සිංහල වූ පසු තව දුරටත් මධ්‍යයේ බලය ලබා ගැනීම ප්‍රායෝගික නොවන බව පැහැදිලි වූ පසුවය. යම් හෙයකින් උතුරු නැගෙනහිර දෙමළ රාජ්‍යය සාක්ෂාත් වුවහොත් දෙමළ වර්ගවාදීන් නැවතත් මුලටම යනු ඇත. බෙදුම්වාදීන් සහ වර්ගවාදීන් කප්පම්කරුවන් වැනිය. කප්පම් දීමෙන් කප්පම්කරුවන් සැනසිය හැකියැයි යමෙක් සිතන්නේ නම් ඒ මුළාවකි. එයින් සිදුවන්නේ කප්පම්කරුවන් වඩාත් ධෛර්යමත් වී වඩ වඩාත් කප්පම් ඉල්ලීම සහ ලබාගැනීම පමණය.

මෙය විය හැකි නරකම දෙය උනත් මේ සිදුවීම් පෙළ සිදුවීමට හොදටම ඉඩ ඇති බව අපේ හැගීමය. මෙතැනින් දැක්වෙන්නේ ඉන්දියාවේ ප්‍රධානම පෙළේ දේශපාලන විශ්ලේෂකයන් සහ ක්‍රමෝපායන් සැලසුම් කරන්නන්ගේ සාකච්ඡාවකි. ඔවුන්ට අනුව ඉන්දියාවේ දේශපාලන අභිලාශයන්ට මහින්ද රාජපක්ෂ බාධාවකි. ඒ චීන මැදිහත්වීම නිසාත් ඊට අමතරව ඔවුන්ට අවශ්‍ය ආකාරයට මහින්ද 13 වන සංශෝධනය හෝ ඊටත් එහා ගිය බලය බෙදීමක් ක්‍රියාත්මක නොකරන නිසාත්ය (ඔවුන් කියන්නේ මහින්ද 13 ගැන බයිලා කියමින් ඔවුන්ව අන්දන බවය. එය අපේ පැත්තෙන් බලන කල මහින්දට කළ හැකි ලොකුම ප්‍රශංසාවකි). එසේම ලංකාවේ  ෆෙඩරල් ක්‍රමය ක්‍රියාත්මක කිරිමද ඔවුන්ට වැදගත් වෙයි. ඔවුන්ට අවශ්‍ය ලංකාව තුළ ඔවුන්ට පාලනය කළ හැකි මට්ටමේ ෆෙඩරල් රාජ්‍යයකි. එහෙත් එය එතනින් නතර නොවෙයි. වරක් දෙමළ ත්‍රස්තවාදීන්ට අනුග්‍රහය දක්වා තම රාජ්‍ය නායකයා අහිමි කරගත් කෞටිල්‍යලාට නොවැටහෙන කරුණ නම් එම දෙමළ ෆෙඩරල් රාජ්‍යය වෙනම දෙමළ රාජ්‍යයක් බවට පත් වීම කාලය පිළිබද ප්‍රශ්නයක් පමණක් බවය. බටහිර රටවල භූමිකාව මෙහිදී වැදගත් වෙයි. මෙහි අවසන්  ප්‍රතිඵලය දීර්ඝකාලීනව ඉන්දියාවේ භෞමික අඛණ්ඩතාවයටද එමගින් තර්ජනයක් එල්ලවීමය. සන්නද්ධ කැරැල්ලකදී මෙන් නොව, ලංකා ආණ්ඩුවේ අනුමැතිය ඇතිව, බටහිර රටවල ආශිර්වාදය සහ මෙහෙයවීම මත සිදු වන බෙදුම්වාදී රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික ක්‍රියාවලිකයදී, ඉන්දියාවට ලංකාවේ වෙනම දෙමළ රාජ්‍යයක් බිහිවීම වැළැක්වීමට සෘජුව මැදිහත් වීමට ඇති අවකාශ අවම වෙයි.

අද එල්ටීටීඊ සංවිධානය භූමිකාවේ නැති වීම ඇත්තටම බෙදුම්වාදයේ දේශපාලන සංරචකයට වෙස්වළාගත් ආශිර්වාදයක් වෙයි. චන්ද්‍රිකාගේ පැකේජය හෝ රනිල්ගේ සාම ගිවිසුම් කාලයේ දුන් යෝජනා එල්ටිටීඊය පිළිගත්තානම් අද ඊළම බිහිවී හමාරය. එහෙත් ෆැසිස්ට්වාදි දැඩි මතධාරී සංවිධානයක් වූ එල්ටිටීඊයට අවශ්‍ය වූයේ සටන් කිරීමෙන්ම ඊළම දිනා ගැනීමටය. ඔවුන් සාකච්ඡා යොදා ගත්තේ තම යුධ ව්‍යාපාරයට අරමුදල්, පිරිස් සහ සම්පත් රැස් කිරීමට අවකාශය සහ කාලය ලබා ගැනීමට පමණි. එහෙත් ඔවුන්ට අනුරූපික සුඩාන සහ ටිමෝර බෙදුම්වාදී කණ්ඩායම් බටහිරයන්ගේ සැලසුමට එකග වී පියවරෙන් පියවර ගොස් වෙනම රාජ්‍යයක් දිනා ගත්හ. අද සිටින දෙමළ බෙදුම්වාදී දේශපාලකයන්ද එවැනි ක්‍රම ක්‍රමයෙන් වෙනම රාජ්‍යයක් දිනා ගැනීමට එක පයින් කැමති වෙති. එයට අකුල්හෙලිමට එල්ටීටීඊයක් නොමැති වීම ඔවුන්ට අමතර වාසියක් වෙයි. මෙහිදී මහින්ද ආණ්ඩුව කළ වරද නම් යුධ ජයග්‍රහණය මාකට් කරමින් ඡන්ද ගරමින් බෙදුම්වාදයේ දේශපාලන සංරචකය අමතක කිරීමය. යුධ ජයග්‍රහණයෙන් දෑස් නිලංකාර වූ මහාජනතාවද බෙදුම්වාදයේ දේශපාලන සංරචකය නොතකා හැරි අතර ටික කලකින් යුධ ජයග්‍රහණයද ඔවුන්ට අමතක විය.
අප හිතවත් ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් සිය ෆේස්බුක් සටහනක දැක්වූ ආකාරයට (ලංකාවේ දේශපාලන ප්‍රධාන ධාරාව තුළ සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදයේ මධුසමය තීරණාත්මක ලෙස අවසන් වී ඇත. එහෙත් දෘෂ්ටිවාදයක් ලෙස එහි ශක්තිය දුර්වල වී නැත. එමනිසා යලි දේශපාලන පුනරාගමනයකට හැකියාව ඇත. ඒ නිසා මේ තත්වය නිවැරදිව තක්සේරුකර අපතේ නොයැවීමට කටයුතු කිරීම අවශ්‍ය වේ. - නිර්මාල් දේවසිරි - 27-11-2014) මේ ඡන්දය සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදී බලවේගයේ දේශපාලන බලය වළලා දැමිය හැකි ඡන්දයකි. ඔහු පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපාරයේ මාධ්‍ය ප්‍රකාශකයා ලෙස කටයුතු කළ අයෙකි. යහපාලන සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කතා මේ බව වසා ගැනීමට ඇටවූ බොරු බයිලා පමණක් වෙයි. මේ ඡන්දයේද තීරක කාරණය වන්නේ ඒකීය රාජ්‍යයද නැද්ද යන්නය. එහෙත් එය තේරුම් ගැනීම අපහසු වන්නේ විජාතික බලවේග ජාතික සළුපිළි අැදගෙන ඉදිරිපත් විම නිසාය. නිර්මාල් මෙසේ කියන විට, චන්ද්‍රිකා එක්සත් ලංකාවක් ගැන කතා කරන විට, චම්පික මේ ඡන්දය ‘යහපාලනය ගැන ඡන්දයක් මිස ඒකීය හෝ ෆෙඩරල් භාවය පිළිබද ඡන්දයක් නොවේය‘ කියමින් සිංහලයන්ගේ ඇස්වලට වැලි ගසයි. කොහොමත් රනිල්ගේ ආණ්ඩුවකට සහය ගැනීමට නම් කුඩුකාරයන්ට සහ එතනෝල් කාරයන්ට ඇමති පට්ටම් සහ/හෝ මුදල් දීමට සිදුවෙයි. පොදු අපේක්ෂකයාගේ එකගතාවයේ ඇමති මණ්ඩල සීමාව හැලී අත්තේ සභාග ආණ්ඩුවකට මන්ත්‍රීරුන් බාගැනීමටනම් යළිත් වරක් ජම්බෝ කැබිනට්ටුවක් අවශ්‍ය වන හෙයිනි.චම්පිකම කියන ආකාරයට මහින්දටද ඒ ආණ්ඩුවට එකතු විය හැකිය. එවිට චම්පික සතුව ඇති මහින්දගේ ෆයිල් 1000ට සිදු වන්නේ කුමක්ද? එවිට මහින්දගේ ෆයිල් ටික සමග යහපාලනයද අමතක කර දැමීමට චම්පිකට සිදු වනු ඇත. 

මේ අවදානම් සහගත තත්වය  උදා වීමට ප්‍රධානම වගකිවයුතු පාර්ශව කීපයක් වෙයි. ඉන් ප්‍රධානම පාර්ශවය නම් අන් කවරෙකුවත් නොව මහින්ද රාජපක්ෂමය. ඔහු පහුගිය අවුරුදු 5 තුළ ගෙන ගිය පාලනය ලංකා ඉතිහාසයේ වඩාත්ම දූෂිත මෙන්ම ඥාති සංග්‍රහයෙන් අනූන පාලනයකි. එසේම කුඩු, එතනෝල්, කැසිනෝ ආදී දුරාචාරවලට උපරිම අනුග්‍රහ දැක්වූ පාලනයකි. නීතිය සම්පූර්ණයෙන්ම බිද වැට්ටවූ පාලනයකි. ඔහුගේ ආණ්ඩුවේ ආර්ථික ක්‍රමය කොමිස් අාර්ථික ක්‍රමයකි. සංවර්ධන ආකෘතිය කොමිස් සංවර්ධනයකි. ඔහුගේ සංවර්ධනයෙන් පොදු ජනතාවට වූ සෙතක් නැත. සිදුවූයේ ණය බර සහ ජීවන බර තව තවත් වැඩිවීමය. යුධ ජයග්‍රහණයෙන් ලත් ජනප්‍රියතාව ඔහු වේගයෙන් අහිමි කරගත්තේය. ඔහුගේ අසීමිත පවුල්වාදය නිසා ශ්‍රිලනිපය ජ්‍යෙෂ්ඨයන් ඔහු හැර ගියහ. ශ්‍රිලනිපය දෙකඩ විය. එයින් වාසිය අත්වූයේ බෙදුම්වාදීන්ටය. එහෙත් ඔහුගේ එකම එක හොඳක් ඇත. ඒ බෙදුම්වාදයට ඉඩ නොතැබීමය. ඔහුගේ ඇති එකම හොඳ එයයැයි සිතමි. එහෙත් ඒ හොඳ ඉතා වැදගත් වෙයි. අප දකින ආකාරයට වඩාත්ම වැදගත් වන්නේ එයයි. මන්ද ලංකා රාජ්‍යයේ අනාගත පැවැත්ම ඒ මත තීරණය වන හෙයිනි. දුෂණය හෝ නීතිය බිද වැටීම මෙන් නොව ඒකීය රාජ්‍ය සමග කරන සෙල්ලමෙන් ආපසු හැරවිය නොහැකි සදාකාලික හානියක් සිදුවෙයි. ලංකා රාජ්‍යයේ පැවැත්මම අභියෝගයට ලක් වෙයි. මොනවා කරන්ඩත් රටක් තිබිය යුතුය. එහෙත් බොහෝ දෙනාට තම ඡන්දය ප්‍රකාශ කිරීමේදී ඒකීය රාජ්‍යය හැරෙන්නට අනිකුත් කාරණාද වැදගත් වෙයි. සමහර විට කවුරුන් බලයට පත්වුවත් ඒකීය රාජ්‍යයේ පැවැත්ම ගැන අර්බුදයක් අනාගතයේ ඇති වන්නට ඉඩක් නැතැයි ඔවුන් සිතීමටද ඉඩ ඇත. එහෙත් ඒ එසේ නොවන බව අපේ අදහසය.

පොදු විපක්ෂය බලයට පත්වුවත් මේ දුර්වලකම්වල ලොකු වෙනසක් වේයැයි අපි නොසිතමු. ඩඩිලි සිරිසේන අනාගත බැසිල් රාජපක්ෂ කෙනෙක් වීමේ ලකුණු පෙන්වා ඇත. එසේම ආණ්ඩුවක් පිහිටුවිමට නම් මේ ඉන්න කැසිනෝ සහ කුඩු කාරයන් පිරිසම මුදල් හෝ ඇමතිකං පෙන්වා (සමහර විට මහින්ද ගාව තිබු ෆයිල්ම මේ අය බා ගැනීමට පාවිච්චි කිරීමට බැරි නැත. මේ නම් පශ්චාත් නූතන යහපාලනයකි!) මේ පැත්තට ගැනීමට සිදුවෙයි. එවැනි තත්වයක යහපාලනය විහිලුවක් වෙයි.  2016 අප්‍රේල් වන විට වත්මන් පාර්ලිමේන්තුවේ නිලකාලය අවසන් වුවත් පොදු විපක්ෂයේ එකගතාවයට අනුව අවම වශයෙන් (උපරිම සීමාවක් දක්වා නැත) අවුරුදු 2ක් රනිල්ගේ සභාග ආණ්ඩුව පවතිනු ඇත. එනම් කුමන හෝ ගේමක් ගසා පාර්ලිමේන්තු ඡන්දය කල් දමා ගැනිමක් අපට බලාපොරොත්තු විය හැකිය. මේ ක්‍රියාදාමයේ අවසන් ප්‍රතිඵලය ලංකා ඉතිහාසයේ ලොකුම දේශපාලන පරාජිතයා කිසිදු ජනවරමක් නැතිව ලංකාවේ අනාගතය තීරණය කරන චරිතය බවට පත් වීමය. මහාජනතාව ඡන්දයෙන් පත් කළ ආණ්ඩුව සහ විධායක ජනාධිපතිවරයා වෙනුවට වෙනත් පිරිසක් රට පාලනය කිරීමය. මෙහි ඇති ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයක් නම් නැත. මෙය සිදුවුවහොත් ඇත්තටම එය ලංකා ඉතිහාසයේ ලොකුම ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ක්‍රියාව වනු ඇත.

මේ තත්වයට වගකිව යුතු අනිත් පාර්ශවය නම් ජාතික බලවේගවලම න්‍යායාචාර්යවරුය. විශේෂයෙන්ම ආචාර්ය නලින් ද සිල්වා පහුගිය කාලයේ මහින්ද රාජපක්ෂට කොන්දේසි විරහිත සහයක් දැක්වීය. වඩා විවේචනාත්මක සහයක් දුන්නේනම් මහින්ද ඊට අනුව තම පිස්සු කෙළීම ටිකක් හෝ අඩු කරගැනීමට ඉඩ තිබු බව අපේ හැගීමය. නමුත් සිදුවූයේ පනින රිලවුන්ට ඉණිමක් බදින්නාක් වැනි වැඩකි. මේ තත්වය විශේෂයෙන්ම මතු වූයේ රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේම කොටසක් මෙහෙයවිමෙන් සහ ආශිර්වාදයෙන් රට පුරා ක්‍රියාත්මක කෙරුණු මුස්ලිම් විරෝධී වැඩපිළිවලත් සමගය (මෙයට ආණ්ඩුවේම සමහර ඇමතිවරු පවා එදා විරුද්ධ වූහ). අලුග්තම ප්‍රහාරය එහි කූටප්‍රාප්තිය විය. ආචාර්ය නලින් ද සිල්වා මේ ක්‍රියාදාමය සාධාරණීකරණය කළ අතර එය වැරදි බව අපි එදා මෙන්ම අදද කියමු. එයින් රට තුළ වර්ගවාදයක් වර්ධනය වී රට අස්ථාවර විය. මුස්ලිම් ජනතාවද බෙදුම්වාදය සහ අන්තවාදය දෙසට වඩාත් තල්ලු විය. එදා මහින්දව මුස්ලිමුන්ට විරුද්ධව උසි ගැන්වූ හෙළ උරුමය මෙන්ම 2010දී මහින්ද සමග සිටි මුස්ලිම් ජනතාවද අද මහින්ද හැර දමා ඇත. තමන් රැවටුනු බව තේරෙන විට රාජපක්ෂවරු ප්‍රමාද වැඩිය. දැන් නැවත තම සුවච කීකරු බොදු බල සේනාව ලවා වෙනත් වටයකින් ප්‍රචාරණය  අරඹා ඇත. බොබසේනාව දැන් මුස්ලිම් විරෝධය අමතක කර දමා බෙදුම්වාදයට විරුද්ධ ස්ථාවරයකට යාම අහඹුවක් නොවේ. එහෙත් දැන් ප්‍රමාද වැඩිය. ගුණදාස අමරසේකර මහතා ආණ්ඩුවට විවේචනාත්මක සහයක් දුන් නමුත් ඔහුට ප්‍රමාණවත් ඉඩක් මාධ්‍යවලින් නොලැබුනි. පොදුවේ ජාතික බලවේග මහින්දකරණය විම මේ තත්වය නිර්මාණය වීමට ප්‍රධාන හේතුවක් වූ බව අපි සිතමු.

විමල් වීරවංශ වැනි ජාතික බලවේග නියෝජනය කරනවාය කියන දේශපාලකයන්ද මහින්දගේ අත්තනෝමතික වැඩපිළිවල වෙනස් කිරීමට කිසිදු ආකාරයට ප්‍රමාණවත් පීඩනයක් හෝ ප්‍රතිරෝධයක් දුන්නේ නැත. බොහෝ විට අපි විමල් වීරවංශගෙන් දැක්කේ අවංක පීඩනයක් රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට එල්ල කිරීමට වඩා තිර රචනයකට අනුව කරන බොරු රගපෑමක්යැයි සිතිය හැකි තත්වයකි. ජාතිකවාදීය කියාගන්නා හෙළ උරුමයට මහින්දගේ වැරදි මතක් වූයේ ජනාධිපතිවරණය කිට්ටු වූ පසුවය. ඒ වන විටත් ඔවුන් සිටියේ පොදු අපේක්ෂකයා සමගය. 18වන සංශෝධනය හරහා ඒකාධිපතිත්වයක් නිර්මාණය කර රාජ්‍යය අසමතුලිත කර අස්ථාවර කිරීමට මේ සියලු පාර්ශව එදා මතවාදීව සහ දේශපාලනිකව සහය දුන්හ.

දැන් තිබෙන ප්‍රශ්නය මේ තත්වය උඩ ජාතික බලවේග කුමක් කළ යුතුද යන්නය. ජාතික බලවේගවලට ඇති එක් විකල්පයක් නම් ජාතික බලවේග කඩේ යවන, ඒ ජාතික බලවේග සතුටු කිරීම පිණිසම බෙදුම්වාදයට ඉඩ නොදෙන මහින්දව දිගටම තබා ගැනීමය. අනෙක් විකල්පය නම් ජාතික සළුපිළි පැළදගෙන එන සෘජු විජාතික බලවේග බලයට පත් කිරීමය. මේ ගැන තීරණයක් ගැනීම ඔබටම බාර කරමි. මහින්ද බලයට පත් වුවත් ඔහුගේ බලය අඩුවනු ඇති බව මගේ හැගීමයි. මන්ද ශ්‍රිලනිපය දෙකඩ වූ තත්වයක් තුළ පාර්ලිමේන්තුව තුළ තමාට සහය පවත්වාගැනීමටත් දෝෂාභියෝග අනතුර අවම කිරීමටත් පෙර තරම්ම අත්තනෝමතික පාලනයට යාමට ඔහු පසුබට වනු ඇත. රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවකට වඩා ශ්‍රිලනිප ආණ්ඩුවකට වැඩි අවස්ථාවක් දීමට අකමැත්තෙන් වුවද ඔහුට සිදුවනු ඇත. එය රටට හිතකරය. කෙසේ වෙතත් ජාතික බලවේගවල දිගු කාලින න්‍යායපත්‍රය විය යුත්තේ පුද්ගල චරිත වන්දනාවේ ගොස් ඇණ ගැනීමට වඩා ඒකීය රාජ්‍යය නොබිදිය හැකි ලෙස තහවුරු කරන ව්‍යවස්ථාවක් සහ නීති ක්‍රමයක්, ජාතික ආර්ථිකයක් සහ සදාචාරවත් සමාජයක් බිහිකරගැනීමය. ඒ සදහා වන මතවාදී සහ දේශපාලනික ක්‍රියාවලියක් ඇරඹිමය. වඩා ප්‍රධාන විය යුත්තේ මතවාදය මිස පුද්ගලයන් නොවේ. අපට අවශ්‍ය ජාතික මතවාදයක් පසුපස පුද්ගල චරිත මෙහෙයවන ජාතික ව්‍යාපාරයක් මිස මතවාදය ‘බැක්පැක්‘ එකක දමාගෙන පුද්ගල චරිත පසුපස අන්ධ භක්තියෙන් (කඩේ) යන ජාතික ව්‍යාපාරයක් නොවේ. මේ අවුල ඇතිවීමට ප්‍රධාන හේතුවද එයමය. ඔබට යමක් විශ්වාස කිරීමට අවශ්‍ය නම් විශ්වාස කළ යුත්තේ පුද්ගලයන් නොව මතවාදයන්ය.

-දර්ශන කස්තුරිරත්න 
යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com

11/09/2014

ජනපතිවරණයේ දී හෙළ උරුමයේ උපාය

කතෘ:යුතුකම     11/09/2014   3 comments
එක්සත් ජනතා නිදහස් සංධානයේ පාර්ශවකරුවෙකු ලෙස වසර නවයක් කටයුතු කළ ජාතික හෙළ උරුමය ඉදිරි ජනපතිවරණයේ දී සංධානයේ ඉවත් වන බවට බොහෝ දෙනෙක් විශ්වාස කරති. නමුත් සංධානයෙන් ඉවත් වී හෙළ උරුමයට ඇති විකල්ප පිළිබඳ බහුතරයක් ව්‍යාකූල වී ඇත. එබැවින් හෙළ උරුමයට ජනපතිවරණයේ දී කළ හැකි දෑ පිළිබඳ අපි විමසමු.

2005 ජනපතිවරණය ලංකාවට අතිශයින්ම වැදගත් වූවකි. දෙමළ ත්‍රස්තවාදය සමග සාකච්ඡා කරනු වෙනුවට යුදමය ලෙස පරාජය කිරීම තෝරා ගත්තේ 2005 දී පත් වුණු ජනපතිය. කොටි ත්‍රස්තවාදය පරාජය කළ නොහැකි බවට ජාතික සහ ජාත්‍යන්තර වශයෙන් ගොඩ නැගී තිබුණු මත වාදය පුස්සක් කරමින් වසර තුනක් වැනි කෙටි කාලයක් ඇතුලත කොටි ත්‍රස්තවාදය පරාජය කිරීමට එම ආණ්ඩුවට හැකි විය. 2005ට පෙර ආණ්ඩු විශ්වාස කලේ ලංකාව සන්ධීය හෙවත් පෙඩරල් රාජ්‍යයක් බවට පෙරලීමෙන් දෙමළ බෙදුම්වාදය පරාජය කළ හැකි බවයි. නමුත් 2005 දී පත්වුණු ආණ්ඩුව විශ්වාස කලේ සන්ධීය රාජ්‍යයක් තුල දෙමළ බෙදුම්වාදය සවිමත් වන බවයි. එබැවින් ඉන්දියාවෙන් සහ ඇමෙරිකාවෙන් කුමන බලපෑම් එල්ල වුවත් ඒකීය රාජ්‍යය රැක ගැනීමට ආණ්ඩුව සමත් විය.
තම ප්‍රධාන ආදායමක් බවට පත් වී තිබුණු දුම්වැටි සහ මත්පැන් අලෙවිය සීමා කරන නීති ගෙන ඒම ද එම ආණ්ඩුව ඉටු කළ තවත් වැදගත් කාර්යභාරයකි. ක්‍රීඩා සඳහා මත්ද්‍රව්‍ය සමාගම් කරන අනුග්‍රහයන් නැවැත්වීම, සියළුම ආකාරයේ මත්ද්‍රව්‍ය ප්‍රචාරණය තහනම් කිරීම, ප්‍රසිද්ධියේ මත්ද්‍රව්‍ය පාවිච්චිය තහනම් කිරීම, මත්පැන් බලපත්‍ර නිකුත් කිරීම සීමා කිරීම සහ ආණ්ඩුවේ මන්ත්‍රිවරුන්ට තෑග්ගක් ලෙස ලබා දුන් මත්පැන් අලෙවිසැල් බලපත්‍ර නවතා දැමීම “මතට තිත“ සංකල්පය යටතේ සිදුවිය. එමෙන්ම ආණ්ඩුවේ ලාභ ලබන ආයතන කුණු කොල්ලයට පෞද්ගලිකරණය නැවැත්වීම ද ආණ්ඩුවෙන් සිදු වුණු තවත් වැදගත් සේවාවකි.

මෙම ජයග්‍රහණ සියල්ලටම හේතු වූයේ හෙළ උරුම සංධානය සමග ඇති කර ගත් එකඟතාවයේ කොන්දේසිය. ඒකීය රාජ්‍ය සුරැකීම සහ ලාභ ලබන ආයතන පෞද්ගලීකරණය නැවැත්වීම එකී ගිවිසුමේ මූලික කොන්දේසි විය. කොටි ත්‍රස්තවාදය සටන් විරාම ගිවිසුම කඩ කළහොත් යුදමය ප්‍රතිචාර දැක්වීම දෙපාර්ශවය අතර ඇති වුණු අලිඛිත එකඟතාවය විය. ජාත්‍යන්තර බලපෑම් හමුවේ එය ගිවිසුමේ කොන්දේසියක් කිරීමට සංධානය මැලි විය. මාවිල් ආරු සොරොව්ව වසා දමා කොටි සටන් විරාමය බරපතල ලෙස උල්ලංඝණය කළ විට හෙළ උරුම නායකයින් මාවිල් ආරු බලා පා ගමනක් ඇරඹුවේ එම එකඟතාවය අනුව සටන් ඇරඹීමට ආණ්ඩුවට බල කරමිනි. හෙළ උරුමයේ එම ඓතිහාසික පා ගමන කොටි සංවිධානයේ අවසානයේ ආරම්භය සනිටුහන් කළ ජයග්‍රාහී යුද්ධයට ආණ්ඩුව තල්ලු කෙරිණි.

හෙළ උරුමය විසින් “මතට තිත“ ව්‍යාපෘතිය “මහින්ද චින්තන“ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශයට ඇතුළත් කළා පමණක් නොව එය ‍ක්‍රියාත්මක කිරීමට අවශ්‍ය නීති ද පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කරන ලදී. පසුගිය අට වසර තුල ලංකාවේ දුම්වැටි භාවිතය 30%කින් පහත වැටුණේ මෙම ව්‍යාපෘතිය හේතුවෙනි. එමෙන්ම ලංකාවේ සංචාරකයින්ගේ පැමිණීම ද ඒක පුද්ගල ආදායම ද තුන් ගුණයකින් ඉහළ ගිය පසුබිමකත් ඒක පුද්ගල මත්පැන් පරිභෝජනයෙන් ලෝකයේ 131 ස්ථානයේ සිටීමට ලංකාවට හැකි වූයේ ද මෙම ව්‍යාපෘතිය හේතුවෙනි.

2005 ජනපතිවරණය ආසන්නයේ දී ජාතික හෙළ උරුමය විසින් නුගේගොඩ දී ප්‍රසිද්ධ රැස්වීමක් පවත්වා සංධානයට සහය පළ කිරීමට ඉදිරිපත් කළ කොන්දේසි හේතුවෙන් රටට දැවැන්ත ජයග්‍රහණ අත් කර ගැනීමට හැකි විය. 2005 දී අත්සන් කළ ගිවිසුමේ ප්‍රගතිය සළකා 2010 දී ගිවිසුමකින් තොරව සංධානයට සහය පළ කිරීමට හෙළ උරුමය තීරණය කරන ලදී. නමුත් ජාතික හෙළ උරුමයේ අපේක්ෂාවන් 2010 දී ඉදිරිපත් කළ “මහින්ද චින්තන ඉදිරි දැක්ම“ට අඩංගු කෙරිණි. එකී ගිවිසුම ඉදිරි ජනපතිවරණය ප්‍රකාශයට පත් කිරීමෙන් අවසන් වේ. එබැවින් ජාතියට ජයග්‍රහණ ගෙනෙන නව කොන්දේසි සමූහයකට ජනපති රාජපක්ෂ එකඟ කර ගැනීම හෙළ උරුමයේ අපේක්ෂාවයි.
දූෂණ විරෝධි ආයතන සවිමත් කිරීම, ජනපති ධූරයේ බලතල අඩු කිරීම සහ මනාප ඡන්ද ක්‍රමය අහෝසි කර ඒ වෙනුවට සමානුපාතික සහ කොට්ඨාශ යන දෙවර්ගයම මුසු ක්‍රමයක් ස්ථාපිත කිරීම හෙළ උරුමයේ යෝජනා අතර වේ. මෙම යෝජනාවන්හි සෘජු ඉලක්කය වී ඇත්තේ ජනපති මහින්දයි. ඒ මෙම යෝජනා ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා අවශ්‍ය විධායක බලය ද පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකේ බහුතරය ද ඔහු සතු බැවිණි. වෙනත් අයෙකු මෙම යෝජනා වලට එකඟ වුවත් ඔහුට කළ හැක්කේ තම ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශයට මෙම යෝජනා අඩංගු කිරීම පමණි. එවැනි අපේක්ෂකයෙකු ජයග්‍රහණය කළත් මෙම යෝජනා ක්‍රියාත්මක කිරීමට අත්‍යාවශ්‍ය පාර්ලිමේන්තු තුනෙන් දෙකේ බලයක් ඔහු සතු නොවේ. එවැනි බලයක් සමානුපාතික ක්‍රමය යටතේ කිසිම අයෙකුට ලබා ගැනීමට ද නොහැක. මෙම පසුබිම තුල වඩාත් ප්‍රායෝගික වන්නේ මෙම යෝජනා ජනපති මහින්ද මගින් ක්‍රියාත්මක කිරීමට වෑයම් කිරීමයි.

ඉහත විස්තර කළ අයුරින් අනෙකුත් අපේක්ෂකයින්ට මෙන් නොව ජනපති මහින්දට පෙරොන්දු ලබා දෙනු වෙනුවට පොරොන්දු ඉටු කිරීමට අවශ්‍ය බලය තිබේ. නමුත් ගැටළුව වී ඇත්තේ එම පොරොන්දු ඉටු කරයි ද යන්නයි. රටේ ඒකීයභාවය සුරැකීම සහ සංවර්ධනය යන ක්ෂේත්‍රයන්හි ජනපති මහින්ද දැවැන්ත ජයග්‍රහණ ජාතියට ලබා දී ඇත. නමුත් ඔහු දුර්වලව කටයුතු කර ඇත්තේ යහ පාලනය ක්ෂේත්‍රයේය. 2005 දී හෙළ උරුමයට ද 2010 දී සමස්ත ජාතියට ද පොරොන්දු වූයේ විධායක ජනපති ධූරයේ බලතල කප්පාදු කිරීමටයි. නමුත් එය කිසිම අයුරකින් සිදු නොවිණි. එමෙන්ම මැතිවරණ කොමිසම ස්ථාපිත නොකෙරුණු අතර දැනට ක්‍රියාත්මක වන්නේ ඵලදායී නොවන දූෂණ විරෝධි කොමිසමකි. එබැවින් හෙළ උරුමය මෙම ක්ෂේත්‍රයේ සිදු කිරීමට අපේක්ෂා කරන සංශෝධන හුදු මැතිවරණ ප්‍රකාශනයක අඩංගු කිරීම ප්‍රමාණවත් නොවේ. ජනපති මහින්ද මෙම යෝජනා අතුරෙන් වැදගත්ම යෝජනා කිහිපයක් ජනපතිවරණයට පෙර සිදු කර තම සද්භාවය පෙන්නුම් කළ යුතුය.

අද බොහෝ දෙනෙක් මතු කරන ප්‍රශ්නයක් තිබේ. ඒ ජනපති මහින්ද ඉහත යෝජනා පිලි නොගත්තොත් හෙළ උරුමයට කළ හැක්කේ කුමක්ද? ජනපතිවරණයට පෙර කිසිම යෝජනාවක් ක්‍රියාත්මක නොකළොත් හෙළ උරුමයට ගත හැකි විකල්ප තිබේ ද? හෙළ උරුමය මහ හඩින් ගර්ජන කළත් මහින්ද හැර වෙනත් විකල්පයක් හෙළ උරුමයට තිබේ ද? රනිල් වික්‍රමසිංහට සෘජුව හෝ වක්‍රව සහය පළ කිරීමට හෙළ උරුමයට හැකි ද? ජනතාව මතු කරන මෙම ප්‍රශ්න වලට පිළිතුරු සපයා ගත යුතුය.

ජනපති මහින්ද හෙළ උරුමයේ ඉල්ලීම් ඉටු නොකළොත් හෙළ උරුමයට ඇති එකම විකල්පය රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාට සහය දීම නොවේ. ඒ වෙනුවට තෙවන අපේක්ෂකයෙකුට සහය ලබා දීමට හෙළ උරුමයට හැකිය. ජනපතිවරණය ද්විත්ව සටනකි. එබැවින් කුඩා පක්ෂ අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් කරනු වෙනුවට වඩාත් ප්‍රිය කරන්නේ ජය ගත හැකි අපේක්ෂකයෙකුට සහය පළ කිරීමටයි. නමුත් විවිධ හේතු මත මේ බලවේග සහ පක්ෂ වික්‍රමසිංහ මහතාට සහය පළ කිරීමට මැලි වෙති. බොහෝ පක්ෂ මෙන්ම වෘත්තීය සහ වෘත්තීය සමිති බලවේග අපේක්ෂා කලේ විපක්ෂයේ පොදු අපේක්ෂකයෙකුට සිය සහය පළ කිරීමටයි. දැවැන්ත ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ යෝජනාවලියක් සමග මාදුළුවාවේ සෝභිත නාහිමි පෙරට පැමිණි අවස්ථාවේ දී මෙම බලවේගයන්හි බලාපොරොත්තු දැල් වී තිබිණි. නමුත් එජාපය විසින් රනිල්ගේ අපේක්ෂකත්වය ප්‍රසිද්ධ කරමින් එම අපේක්ෂාවන් සුන් කරන ලදී. ජවිපෙ සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදි පක්ෂය ජනපතිවරණ වර්ජනයකට සැරසෙන්නේ සියළු දෙනාට සහය දිය හැකි පොදු අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් කිරීමට තිබුණු අවස්ථාව එජාපය විසින් විනාශ කළ බැවිනි.

පසුගිය වසර නවය තුල ලංකාවේ මධ්‍යම පන්තිය පස් ගුණයකින් පමණ වර්ධනය වුණු බව මීට පෙර අපි පෙන්වා දුන්නෙමු. සංධානය මෙන්ම එජාපය ද පිළිබඳ කළකිරී සිටින්නේ මෙම පිරිසයි. පසුගිය බස්නාහිර පළාත් සභා මැතිවරණයේ දී ජවිපෙට සහ ප්‍රපට 14%ක තීරණාත්මක ඡන්ද කුට්ටියක් ලබා දුන්නේ මෙම පිරිසයි. මෙම ඡන්ද කුට්ටිය ඉලක්ක කර ගනිමින් අනෙකුත් කුඩා පක්ෂ වල ද සහයෙන් යහ පාලනය තේමාව කරගත් පොදු අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් කිරීමට හෙළ උරුමයට හැකියාව ඇත. පරිසර හිතකාමිත්වය, යහ පාලනය, ධාර්මික බව සහ කළමනාකරණය යන ක්ෂේත්‍රයන්හි හෙළ උරුමය පෙන් වූ හැකියාව සහ කැපවීම මෙහි ලා සුදුසුකම්ය.


ජවිපෙ සහ ප්‍රප පොදු අපේක්ෂක යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප කරතියි අපි මොහොතකට සිතමු. හෙළ උරුමයට තවත් විකල්පයක් ඇත. ඒ බොදු බල සේනා සහ සිහළ රාවය වැනි සිංහල බෞද්ධ සංවිධාන එකමුතු කර ගනිමින් නිහඬ බහුතරය වෙනුවෙන් අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් කිරීමයි. 2004 දී ඇති වුණු බොදු රැල්ල හමුවේ හෙළ උරුමයට 5%ක් ඉක්මවා ඡන්ද හිමි විය. වත්මන් පිබිදීම ඊටත් වඩා තීව්‍ර හෙයින් එවැනි අපේක්ෂකයෙකුට ඉහළ බලාපොරොත්තු තබා ගත හැක.

තෙවන අපේක්ෂකයෙකුගේ පැමිණීමෙන් මහින්ද පරදවා රනිල් ජය ගනු ඇතැයි සමහරෙක් බිය පළ කරති. ඇත්තෙන්ම තෙවන අපේක්ෂකයෙකු සමස්ත ඡන්ද ගණනින් 3.5%ක් හෙවත් ලක්ෂ 5ක් ගන්නේ නම් ජනපතිවරණයේ ජයග්‍රාහකයා කවුදැයි එතරම් වැදගත් නොවේ. ජනපතිවරණය වැනි ධ්‍රැවිකරණය වූ ඡන්දයක දී එවැනි අපේක්ෂකයෙකු ලක්ෂ 5ක් ලබා ගන්නේ නම් ඊ ළඟට එළැඹෙන පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේ දී අනිවාර්රයෙන් ඒ බලවේගය ඡන්ද ලක්ෂ 8ක් ලබා මන්ත්‍රි ධූර 15ක් පමණ ලබා ගනු ඇත. එවිට කවුරුන් ජනපති වුවත් ඒ ආණ්ඩුවේ දුරස්ථ පාලකය තිබෙන්නේ මෙම තෙවන බලවේගය අතේය. ඇත්තෙන්ම රට පාලනය කරන්නේ ඔවුන්ය.
ඉහත දැක්වූ විකල්ප අපට භාවිතා කිරීමට සිදු වන්නේ ව්‍යුහමය වෙනසකට ජනපති මහින්ද එකඟ නොවුණොත් පමණි. තුනෙන් දෙකේ ව්‍යවස්ථාදායක බලය මෙන්ම විධායක බලය ද අත ඇති ජනපතිවරයා දැවැන්ත සමාජ පෙරලියකට එකඟ කර ගැනීම ජාතියට ජයග්‍රහණ ගෙන ආ හැකි පහසුම ක්‍රමයයි.

-උදය ප්‍රභාත් ගම්මන්පිල
ප්‍රදීපය – ලංකාදීප | 2014.10.16
යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com

HTML tutorial
HTML tutorial

Labels

"බිල්ලො ඇවිත්" - යුතුකම සම්මන්ත්‍රණය ගම්පහ -ලසන්ත වික්‍රමසිංහ 1505 2005 සහ 2015 2009 විජයග්‍රහණය 2015 BBS Budget ETCA GENEVA NGO NJC Operation Double Edge Political S. අකුරුගොඩ SITP cepaepa ඉන්දු ලංකා ඊළාම් ඊළාම්වාදී ඒකීය ඕමාරේ කස්‌සප චින්තනය ජනාධිපතිවරණය ජනිත් විපුලගුණ ජනිත් සෙනෙවිරත්න ජයග්‍රහණය ජයන්ත චන්ද්‍රසිරි ජයන්ත මීගස්වත්ත ජවිපෙ ජාතික ආරක්‍ෂාව සාම්පූර් ජාතික එකමුතුව ජාතික ඒකාබද්ධ කමිටුව ජාතික බලවේග ජාතිකවාදය ජාතිය ජිනීවා ජිනීවා යෝජනා ජීවන්ත ජයතිස්ස ඩිහාන් කීරියවත්ත ත්‍රිකුණාමල නාවික හමුදා මූලස්‌ථානය ත්‍රිකුණාමලය ත්‍රීකුණාමලයේ ආනන්ද තාරක ගල්පාය තිවංක අමරකෝන් තිවංක පුස්සේවෙල තිස්‌ස තී‍්‍ර රෝද රථ දකුණු අප‍්‍රිකානු දර්ශන කස්තුරිරත්න දර්ශන යූ මල්ලිකගේ දසුන් තාරක දහතුන දිනාගනිමුද දිවයින දුලන්ජන් විජේසිංහ දෙමුහුම් අධිකරණය දේවක එස්. ජයසූරිය දේවපුරගේ දිලාන් ජාලිය දේශපාලන ධනේෂ් විසුම්පෙරුම ධර්මන් වික්‍රමරත්න නලින් නලින් ද සිල්වා නලින් සුබසිංහ නලින් සුභසිංහ නලින්ද කරුණාරත්න නලින්ද සිල්වා නසරිස්‌තානය නාමල් උඩලමත්ත නාරද බලගොල්ල නාලක ගොඩගේවා නාවික හමුදා කඳවුර නිදහස නිදහස් අධ්‍යාපනය නිර්මල කොතලාවල නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි නිසංසලා රත්නායක නීතිඥ කණිෂ්ක විතාරණ නීතිඥ සංජීව වීරවික‍්‍රම නීල කුමාර නාකන්දල නෝනිස් පරණගම වාර්තාව ප්‍රකාශ් වැල්හේන ප්‍රදීප් විජේරත්න ප්‍රසංග සිගේරා පාවා දීම පාවාදෙමුද පැවිදි හඬ පුනර්ජි දඹොරගම පූජ්‍ය ඇල්ලේ ගුණවංශ හිමි පූජ්‍ය බෙංගමුවේ නාලක හිමි පූජ්‍ය මැදගම ධම්මාන්නද හිමි පොඩි මෑන් ගේ සමයං පොත් ප්‍රකාශකයන් පොදු අපේක්‍ෂයා බණ්ඩාර දසනායක බම්බුව බලු කතා බිල්ලො ඇවිත් බුදු දහම බෙංගමුවේ නාලක බෙංගමුවේ නාලක හිමි බෙදුම්වාදය බෙදුම්වාදී බෞද්ධයා භාෂාව මතීෂ චාමර අමරසේකර මතුගම සෙනවිරුවන් මනෝඡ් අබයදීර මනෝහර ද සිල්වා මනෝහර සිල්වා මරක්කල මහ නාහිමි මහාචාර්ය ජී. එච්. පීරිස් මහාචාර්යය ගාමිණි සමරනායක මහින්ද මහින්ද පතිරණ මහින්ද රනිල් මහිම් සූරියබණ්ඩාර මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමි මානව හිමිකම් මාමිනියාවේ ඒ. පී. බී. ඉලංගසිංහ මාලින්ද සෙනවිරත්න මැදගොඩ අභයතිස්ස නාහිමි මැදගොඩ අභයතිස්ස හිමි මිලේනියම් සිටි මුස්‌ලිම් මෙල්බර්න් අපි මෛත්‍රිපාල මොහාන් සමරනායක යටත්විජිතකරණය යටියන ප්‍රදිප් කුමාර යටියන ප්‍රදීප් කුමාර යුතුකම යුතුකම ප්‍රකාශන යුධ අපරාධ රණ විරුවා විජයග්‍රහණයේ දිනය විජේවීර වෙනස සැපද සංගීතය සජින් සභ්‍යත්ව රාජ්‍යය කරා සරච්චන්ද්‍ර සීපා හෙළ උරුමය

පාඨක ප්‍රතිචාර

ලිපි ලියූවෝ

Copyrights © 2014 www.yuthukama.com Designed By : THISAK Solutions