-ජානක වංශපුර -ආණ්ඩුව විසින් අද සමරන්නට යෙදෙන නිදහස වෙනුවෙන් අපි ලේ දන් දුන්නේ නැත. 1815 සහ 1948 නිදහස් සටන් වලින් පසු අපි නිදහස වෙනුවෙන් ලේ දන් දුන්නේ 2009දීය. අද සමරන නිදහස ඉංග්‍රීසීන් විසින් අපටට දන් දුන්නකි. අඩු තරමින් 1948 පෙබරවාරි හතර වෙනිදායින් පසුව ඉංග්‍රීසීන්ගේ රජා අපේ රජා නොවේ යැයි කීමටවත් අපට නිදහසක් නොතිබිනි. ඒ නිදහසද ලැබුනේ සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක මැතිනියගේ රජයෙන් නව ව්‍යවස්ථාවක් සම්පාදනය කර සම්මත කර ගත් 1972 මැයි මස 22 දාය. ඒ ජනරජ දිනයයි. අඩුතරමින් මැයි මාසේ අපි නිදහස සමරන්නේ නම් එය අර්ථවත් විය හැකිය. නිදහස ගැන හරි හැටි අවබෝධයක් නැතිව නිදහස ගැන හැඟීමක් ඇතිවිය හැකිද?
ගැමුණු කුමරුට නම් රටේ නිදහස හැඟීමක් තිබිනි. රටේ නිදහස නැතිවීම ඔහුට දැනුනේ උතුරින් සොලීන්ටත් දකුණින් ගොළු මුහුදටත් සිරවී සිටීමක් ලෙසිනි. පසු කළෙක රාජත්වයට පැමිණ එළාර සමඟ යුධවැදී රට නිදහස් කර ගත්තේ ඒ හැඟීම් ක්‍රියාවට නගමිනි. ගැමුණු කුමරුට එසේ හැඟුනද, රටේ නිදහස මෙකල අපේ සිත්වලට එතරම් වද දෙන කාරණයක් නොවේ.
නමුත් ඉඳ හිට අපි නිදහසක් ගැන කථා කරන්නෙමු. වරෙක ඒ නිදහස් අධ්‍යාපනයක් පිළිබඳවය. එහි මතුපිටින් ඇති ප්‍රශ්ණය මුදල් ගෙවා වෛද්‍ය අධ්‍යාපනයක් ලබා ගැනීමට අයිතියක් තිබිය යුතුද නැද්ද යන්නය. නමුත් එහි සැබෑ දැවෙන ප්‍රශ්ණය බටහිර දොස්තරවරයෙකු වීමට ඇති අයිතියක් පිළිබඳවය. තවත් විටෙක අපි ආර්ථික නිදහස ගැන වද වෙන්නෙමු. බඩු මිල සීග්‍රයෙන් වැඩිවෙමින් යයි, ඊට සමගාමීව වැටුප් වැඩි වෙන්නේ නැත, තව අතකින් රජයේ බදුය, ගොවි සහණාදාර කපා හැර ඇත, පහසුවෙන් බැංකුවකින් ණයක් ගත නොහැකිය, ගෙයක් දොරක් තනා ගැනීම, ඉඩමක් මිලදී ගැනීම සිතීමටවත් නොහැකිය. මේ ප්‍රශ්ණ හරහා පුද්ගලිකව අපේ ආර්ථික නිදහස නැතිවෙමින් පවතියි. ඒ බව අපට හොඳින් දැනේ. මේ රජය පෙරලිය යුතුයැයි සමහරු සිතන්නේ එබැවිනි. නමුත් එහිද අපි වද වෙන්නේ අපට නැතිවෙන පුද්ගලික නිදහසක් පිළිබඳවය.
පොදුවේ අද අපි නිදහස ගැන සිතන්නේ පුද්ගලික අයිතිවාසිකම් පදනම් කරගෙනය. අපට වැදගත් යැයි සිතෙන පුද්ගලික අයිතිවාසිකම් අපට හිමි වෙනතාක් කල් හෝ හිමි පමණින් ජීවත්වීමට හැඩ ගැසිය හැකි තාක් කල් අපි සෑහීමකට පත්වෙන්නෙමු. එසේ නොවෙනවිට අපි ඒ පිළිබඳව වද වෙන්නෙමු. උද්ඝෝෂණය කරන්නෙමු. අවාසනාවකට පුද්ගලයින්ට නිදහසක් තිබූ පමණින් සමූහයේ නිදහස ආරක්‍ෂා වන්නේ නැත. එහෙත් සමුූහයක් ගැන සිතීමට අපට ඉස්පාසුවක් නැත. මින් කියවෙන්නේ අපට සාමූහිකත්වයක් පිළිබඳ හැඟීමක් නැති ආත්මාර්ථකාමීන් පිරිසක් බව නොවේ. ජාතියක් පිළිබඳ හැඟීමක් තවමත් අප තුල ඇත. නමුත් ජාතියේ නිදහස පිළිබඳව අපට තැකීමක් නැත.
එක අතකින් ඊට දොස් නැගිය නොහැකිය. රටේ නිදහස පුද්ගලික නිදහස තරම් ඇඟට දැනෙන්නේ නැති බව ඇත්තය. කොටි ත්‍රස්තවාදය රටේ නිදහස පිළිබඳ ප්‍රශ්ණයක් බව අපට ඇඟට දැනෙන්නට කෙතරම් කල් ගියාද? භුටානයේ අගනුවරින් පටන්ගෙන කීවරක් අපි කොටි ත්‍රස්තවාදීන් සමඟ සාමය වෙනුවෙන් සාකච්ඡා පැවැත්වුවාද? සාම ගිවිසුම් ගැසුවාද? නමුත් දෙමළ ජාතිවාදීන් සමඟ සාකච්ඡා කිරීමම අපේ නිදහස නැතිකර ගැනීමක් බව අපට අවබෝධ වුනේ නැත. ඉංදියාවේ බලපෑම මත ජේ ආර් ජයවර්ධන විසින් වාර්ගික පදනම මත බලය බෙදීම සඳහා 13 වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙන එන විටද එමඟින් අපේ නිදහස නැතිවෙන බව අපට අවබෝධ වුනේ නැත. ඒ අනවබෝධයට තවත් හේතු තිබිනි. එකල අපේ රාජ්‍ය නායකයින්ද, උගතුන්ද, බටහිර රාජ්‍යවල මූල්‍යාධාර ලබා ගනිමින් මෙහි ක්‍රියාකාරී වුනු සංවිධානද අපට ඒත්තු ගැන්වූයේ සිංහලුන් විසින් දෙමළ ජනයාට වරදක් කර ඇති බවය. එබස් ඇසූ අපි දෙමළ ජාතිවාදීන්ට යමක් දිය යුතුය යන මතයේ සිටියෙමු. අදටත් සමහරු ඒ මතයේ සිටිති. නමුත් ඒ පදනමින් කටයුතු කල ආර් ප්‍රේමදාසටවත්, චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංගටවත් රනිල් වික්‍රමසිංහටවත් දෙමළ ප්‍රශ්ණයට දේශපාලන විසඳුමක් දිය නොහැකිවිය. අදටත් කුමාරතුංග මහත්මිය හා වික්‍රමසිංහ මහතා බලෙන් ක්‍රියාත්මක කිරීමට උත්සාහ කරන්නේ එකල අසමත් වුනු විසඳුමමය.
ප්‍රශ්ණයට දේශපාලන විසඳුමක් ලැබුනේ දෙමළ ජාතිවාදය නිසා නිදහස අහිමි වෙන බව අපේ ඇඟට දැනුන විටය. 2009 වන විට සිංහලුන්ට තමන්ගේ පුද්ගලික නිදහස පිළිබඳ ප්‍රශ්ණ වලට ඉහලින් ජාතියේ නිදහස පිළිබඳ ප්‍රශ්ණය මතුවී තිබිනි. එකලද අපට ආර්ථික අපහසුකම් නොතිබුනා නොවේ නමුත් අපි ජාතියේ ප්‍රශ්ණ පුද්ගලික ප්‍රශ්ණ වලට ඉහලින් තැබුවෙමු. ඒ අනුව අප ලබා දුන් දේශපාලන විසඳුම කොටි විනාශ කර දැමීම විය. කොටි සටන හුදෙක් ත්‍රස්තවාදය මර්ධනය කිරීම සඳහාවූ මෙහෙයුමක් නොවිනි. එය දෙමළ ජාතිවාදයටත් ඊට අනුග්‍රහය දුන් බටහිර රාජ්‍යයන්ටත් එරෙහිව කෙරුනු නිදහස් සටනක් විය. සිංහලුන්ට තම නිදහස නැතිවෙන බව ඇඟට දැනී ඒ පිළිබඳව ක්‍රියාත්මක වනවිට ඉංග්‍රීසීන්ගේ අනුග්‍රහයෙන් ඇරඹි දෙමළ ජාතිවාදයට වසර එකසිය පනහකටත් වඩා ගෙවී ගොස් තිබිනි, ප්‍රභාකරන් නායකත්වය දුන් ත්‍රස්තවාදයට වසර තිහක් ගතවී තිබිණි. ඒ රටේ නිදහස නැතිවීම ඇඟට දැනෙන තෙක් සිටීමේ ප්‍රතිඵලයයි.
නමුත් මේ වෙනවිට 2009 දී අප ලබා ගත් නිදහස පාවා දෙමින් තිබේ. පොදුවේ සිංහලුන්ගේ ඇඟට තවමත් ඒ බව දැනෙන්නේ නැත. "සමහර විට දිනූ දේ රැක ගනිමු" යන ප්‍රෝඩාකාරී ප්‍රචාරක දැන්වීම තවමත් ඔවුන්ගේ මනසේ රැව් දෙනවා විය හැකිය. නැත්නම් ආර්ථික ප්‍රශ්ණ අපට ඊට වඩා ඇඟට දැනෙනවා විය හැකිය. බඩ ගැන සිතා පත්කර ගත් ආණ්ඩුව විසින් රට පාවා දෙද්දී බඩ ගැන සිතමින් රටේ නිදහස ගැන නොතකා සිටීමට සිදුවීම සරදමකි. කෙසේ නමුත් අපි ඉතිහාසයෙන් පාඩමක් ඉගෙන ගන්නවා නම් ඒ රටේ නිදහස පිළිබඳව කනස්සලුවීමට නිදහස නැතිවෙන තෙක් නොසිටිය යුතු බවය.
මේ රජය පත්වූ විගසම බටහිර රාජ්‍යයන්ගේ අනුදැනුම මත ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය විසින් ලංකාවට එරෙහිව මානව හිමිකම් කොමිසමට ගෙන ආ යෝජනාවට සම අනුග්‍රාහකත්වය දැක්වීය. ඊට පෙර රජය විසින් වසරක් පාසා මෙවැනි යෝජනා පරාජය කිරීමට දැඩි උත්සාහයක් ගෙන තිබියදී තමන්ටම එරෙහිව කොටි ත්‍රස්තවාදීන්ට ආධාර කල සතුරන් සමඟ පෙළ ගැසීම කෙතරම් දීන කමක්ද? විවිධ පඬි වදන් වලින් සැඟවුනද මේ යෝජනාවල අරමුණ මහින්ද රාජපක්‍ෂ ඇතුළු රණ විරුවන් ඊනියා ජාත්‍යන්තර යුධ අධිකරණයකට කැඳවා දඬුවම් පැමිණවීම විය.
1999 මෙලෙසම මානව හිමිකම් චෝදනා මුවාවෙන් මිලසොවික්ගේ යුගෝස්ලාවියාවට එරෙහිව බටහිර රාජ්‍යයන්ගේ අනුග්‍රහයෙන් පවතින නේටෝ සංවිධානය යුධ වැදිනි. එහි අරමුණ වූයේ මිලසොවික් බලයෙන් පහ කිරීමය. චීනයත් රුසියාවත් ඊට විරුද්වූ බැවින් මේ ප්‍රහාරයට එක්සත් ජාතීන්ගේ ආරක්‍ෂක සමුළුවේ අනුමැතිය නොතිබිනි. කෙසේ නමුත් නේටෝ ප්‍රහාරයෙන් මිලසොවික්ගේ රජය බිඳ වැටුනු අතර ඉන් පසු නේටෝ අනුග්‍රහයෙන් බලයට පත් කෙරුනු රජය විසින් මිලසොවික්ට එරෙහිව මෙවැනිම ඊනියා ජාත්‍යන්තර යුධ අධිකරණයක් හමුවේ නඩු පවරා ඔහු සිරගත කෙරිනි. වසර ගණනාවක් සිරගතව ජීවත්වුනු මිලසොවික් සිරේදී මිය ගිය නමුත් ඉන් වසරකට පසුව ඔහුට එරෙහි චෝදනාවල සත්‍යතාවක් නැති බව අධිකරණය විසින්ම පිළිගැනිනි. මේ රජය විසින් යෝජනා කරන යුධ අපරාධ අධිකරණයේ අරමුණද මහින්ද රාජපක්‍ෂ ඇතුළු රණ විරුවන්ට මේ ඉරණම අත්කර දීම නොවේ යැයි විශ්වාස කල හැකිද? එසේ නම් එය පාවා දීමක් නොවේද?
වත්මන් රජය පත්වූ වහාම ඇරඹී අනිත් ව්‍යාපෘතිය වූයේ නව ව්‍යවස්ථාවක් සම්පාදනය කිරීමය. ඒ සඳහා මුළු පාර්ලිමේන්තුවෙන්ම සමන්විත පූර්ණ කාරක සභා බලැති ව්‍යවස්ථා මංඩලයක් පත් කෙරිනි. නමුත් නව ව්‍යවස්ථාවක් සඳහා ඊට ජන වරමක් ලැබුනේ නැත. එපමණක් නොවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා මංඩලයක් පිළිබඳව පවත්නා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ කොතැනකවත් සඳහන් නොවේ. නීතිය වෙනස් කල යුතු වන්නේ පවත්නා නීතියට අනුව නොවේද? ව්‍යවස්ථා මංඩලය පාර්ලිමේන්තුව මඟ හැරයාම සඳහා යෙදුනු උපක්‍රමයක්ද?
නව ව්‍යවස්ථා යෝජනා වලට අනුව ආණ්ඩුකාරවරයාගේ විධායක බලය අහිමි කර ඇත, පළාත් සභාවලට පොළිස් සහ ඉඩම් බලය පවරා දී ඇත, සියලු ජාතික ප්‍රතිපත්ති නිර්ණය කිරීම සඳහා මාධ්‍යම ආණ්ඩුවට හිමි අයිතිය අහිමි කර ඇත. මෙය කුමණ නමකින් හැඳින්වුවද ඒකීය රජ්‍යයක ව්‍යවස්ථාවක් නොවේ. රටේ නීති නිර්මාණය කිරීමට බලයක් තිබිය යුත්තේ පාර්ලිමේන්තුවට පමණය. ඒ බලය විසිරවූ පමණින්ම තව දුරටත් ඒ රාජ්‍යය ඒකීය රාජ්‍යයක් ලෙස හැඳින්විය නොහැකිය. පැහැදිලිවම මේ රජයේ උත්සාහය මේ රට පාවාදීමය.
රණ විරුවන්ට දඬුවම් කිරීම, රටේ ඒකීය භාවය නැති කිරීම සඳහා නව ව්‍යවස්ථාවක් සම්පාදනය කිරීම, ඉංදියාවට පක්‍ෂපාතී වෙන අයුරින් වෙළඳ ගිවිසුම් ගැසීම ආදී මේ රජය විසින් ලහි ලහියේ ක්‍රියාත්මක කිරීමට යෙදුනු ව්‍යාපෘති වල අවසන් ප්‍රතිඵලය රටේ නිදහස පාවා දීමය. මේ වෙනස්කම් මෙරට සිදුකෙරෙන්නේ ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය, ඒංගලන්තය, ප්‍රංසය, චීනය සහ රුසියාව වැනි රටවල් ජාතිකත්වයට නැඹුරුවෙමින් තිබියදී බව අමතක කල නොහැක. ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදයේ ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප් අද එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයෙන් ඉවත් වීමට කල්පණා කරමින් සිටියි. එසේ නම් රණ විරුවන් පාවාදීම සඳහා ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදයත් සමඟ ගෙන ආ මානව හිමිකම් කොමිසම් යෝජනාවට තව දුරටත් බලයක් ඇත්ද? ඒ යෝජනා අනුව අප ක්‍රියාකල යුත්තේ කවුරුන් සනසන්නද? නුදුරු අනාගතයේදී බටහිර රාජ්‍යයන්හි ජාතිකත්ව රැල්ල, විශේෂයෙන්ම ට්‍රම්ප්ගේ ඇමෙරිකාව මෝදිගේ ඉංදියාවටද බලපෑම් ඇතිකරනු ඇත. එහිදී ඉංදියාවට නොවෙනස්ව සිටිය හැකිද? මේ රජය ඉංදීය සහ බටහිර බලවේග වලට යටත්ව අපේ නිදහස පාවා දෙමින් සිටින්නේ වත්මන් ගෝලීය දේශපාලන වටපිටාවටද පරස්පරවය. ඒ ගැන ආඩම්බර විය නොහැකිය.
යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook :https://www.facebook.com/yuthukama
ගැමුණු කුමරුට නම් රටේ නිදහස හැඟීමක් තිබිනි. රටේ නිදහස නැතිවීම ඔහුට දැනුනේ උතුරින් සොලීන්ටත් දකුණින් ගොළු මුහුදටත් සිරවී සිටීමක් ලෙසිනි. පසු කළෙක රාජත්වයට පැමිණ එළාර සමඟ යුධවැදී රට නිදහස් කර ගත්තේ ඒ හැඟීම් ක්‍රියාවට නගමිනි. ගැමුණු කුමරුට එසේ හැඟුනද, රටේ නිදහස මෙකල අපේ සිත්වලට එතරම් වද දෙන කාරණයක් නොවේ.
නමුත් ඉඳ හිට අපි නිදහසක් ගැන කථා කරන්නෙමු. වරෙක ඒ නිදහස් අධ්‍යාපනයක් පිළිබඳවය. එහි මතුපිටින් ඇති ප්‍රශ්ණය මුදල් ගෙවා වෛද්‍ය අධ්‍යාපනයක් ලබා ගැනීමට අයිතියක් තිබිය යුතුද නැද්ද යන්නය. නමුත් එහි සැබෑ දැවෙන ප්‍රශ්ණය බටහිර දොස්තරවරයෙකු වීමට ඇති අයිතියක් පිළිබඳවය. තවත් විටෙක අපි ආර්ථික නිදහස ගැන වද වෙන්නෙමු. බඩු මිල සීග්‍රයෙන් වැඩිවෙමින් යයි, ඊට සමගාමීව වැටුප් වැඩි වෙන්නේ නැත, තව අතකින් රජයේ බදුය, ගොවි සහණාදාර කපා හැර ඇත, පහසුවෙන් බැංකුවකින් ණයක් ගත නොහැකිය, ගෙයක් දොරක් තනා ගැනීම, ඉඩමක් මිලදී ගැනීම සිතීමටවත් නොහැකිය. මේ ප්‍රශ්ණ හරහා පුද්ගලිකව අපේ ආර්ථික නිදහස නැතිවෙමින් පවතියි. ඒ බව අපට හොඳින් දැනේ. මේ රජය පෙරලිය යුතුයැයි සමහරු සිතන්නේ එබැවිනි. නමුත් එහිද අපි වද වෙන්නේ අපට නැතිවෙන පුද්ගලික නිදහසක් පිළිබඳවය.
පොදුවේ අද අපි නිදහස ගැන සිතන්නේ පුද්ගලික අයිතිවාසිකම් පදනම් කරගෙනය. අපට වැදගත් යැයි සිතෙන පුද්ගලික අයිතිවාසිකම් අපට හිමි වෙනතාක් කල් හෝ හිමි පමණින් ජීවත්වීමට හැඩ ගැසිය හැකි තාක් කල් අපි සෑහීමකට පත්වෙන්නෙමු. එසේ නොවෙනවිට අපි ඒ පිළිබඳව වද වෙන්නෙමු. උද්ඝෝෂණය කරන්නෙමු. අවාසනාවකට පුද්ගලයින්ට නිදහසක් තිබූ පමණින් සමූහයේ නිදහස ආරක්‍ෂා වන්නේ නැත. එහෙත් සමුූහයක් ගැන සිතීමට අපට ඉස්පාසුවක් නැත. මින් කියවෙන්නේ අපට සාමූහිකත්වයක් පිළිබඳ හැඟීමක් නැති ආත්මාර්ථකාමීන් පිරිසක් බව නොවේ. ජාතියක් පිළිබඳ හැඟීමක් තවමත් අප තුල ඇත. නමුත් ජාතියේ නිදහස පිළිබඳව අපට තැකීමක් නැත.
එක අතකින් ඊට දොස් නැගිය නොහැකිය. රටේ නිදහස පුද්ගලික නිදහස තරම් ඇඟට දැනෙන්නේ නැති බව ඇත්තය. කොටි ත්‍රස්තවාදය රටේ නිදහස පිළිබඳ ප්‍රශ්ණයක් බව අපට ඇඟට දැනෙන්නට කෙතරම් කල් ගියාද? භුටානයේ අගනුවරින් පටන්ගෙන කීවරක් අපි කොටි ත්‍රස්තවාදීන් සමඟ සාමය වෙනුවෙන් සාකච්ඡා පැවැත්වුවාද? සාම ගිවිසුම් ගැසුවාද? නමුත් දෙමළ ජාතිවාදීන් සමඟ සාකච්ඡා කිරීමම අපේ නිදහස නැතිකර ගැනීමක් බව අපට අවබෝධ වුනේ නැත. ඉංදියාවේ බලපෑම මත ජේ ආර් ජයවර්ධන විසින් වාර්ගික පදනම මත බලය බෙදීම සඳහා 13 වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙන එන විටද එමඟින් අපේ නිදහස නැතිවෙන බව අපට අවබෝධ වුනේ නැත. ඒ අනවබෝධයට තවත් හේතු තිබිනි. එකල අපේ රාජ්‍ය නායකයින්ද, උගතුන්ද, බටහිර රාජ්‍යවල මූල්‍යාධාර ලබා ගනිමින් මෙහි ක්‍රියාකාරී වුනු සංවිධානද අපට ඒත්තු ගැන්වූයේ සිංහලුන් විසින් දෙමළ ජනයාට වරදක් කර ඇති බවය. එබස් ඇසූ අපි දෙමළ ජාතිවාදීන්ට යමක් දිය යුතුය යන මතයේ සිටියෙමු. අදටත් සමහරු ඒ මතයේ සිටිති. නමුත් ඒ පදනමින් කටයුතු කල ආර් ප්‍රේමදාසටවත්, චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංගටවත් රනිල් වික්‍රමසිංහටවත් දෙමළ ප්‍රශ්ණයට දේශපාලන විසඳුමක් දිය නොහැකිවිය. අදටත් කුමාරතුංග මහත්මිය හා වික්‍රමසිංහ මහතා බලෙන් ක්‍රියාත්මක කිරීමට උත්සාහ කරන්නේ එකල අසමත් වුනු විසඳුමමය.
ප්‍රශ්ණයට දේශපාලන විසඳුමක් ලැබුනේ දෙමළ ජාතිවාදය නිසා නිදහස අහිමි වෙන බව අපේ ඇඟට දැනුන විටය. 2009 වන විට සිංහලුන්ට තමන්ගේ පුද්ගලික නිදහස පිළිබඳ ප්‍රශ්ණ වලට ඉහලින් ජාතියේ නිදහස පිළිබඳ ප්‍රශ්ණය මතුවී තිබිනි. එකලද අපට ආර්ථික අපහසුකම් නොතිබුනා නොවේ නමුත් අපි ජාතියේ ප්‍රශ්ණ පුද්ගලික ප්‍රශ්ණ වලට ඉහලින් තැබුවෙමු. ඒ අනුව අප ලබා දුන් දේශපාලන විසඳුම කොටි විනාශ කර දැමීම විය. කොටි සටන හුදෙක් ත්‍රස්තවාදය මර්ධනය කිරීම සඳහාවූ මෙහෙයුමක් නොවිනි. එය දෙමළ ජාතිවාදයටත් ඊට අනුග්‍රහය දුන් බටහිර රාජ්‍යයන්ටත් එරෙහිව කෙරුනු නිදහස් සටනක් විය. සිංහලුන්ට තම නිදහස නැතිවෙන බව ඇඟට දැනී ඒ පිළිබඳව ක්‍රියාත්මක වනවිට ඉංග්‍රීසීන්ගේ අනුග්‍රහයෙන් ඇරඹි දෙමළ ජාතිවාදයට වසර එකසිය පනහකටත් වඩා ගෙවී ගොස් තිබිනි, ප්‍රභාකරන් නායකත්වය දුන් ත්‍රස්තවාදයට වසර තිහක් ගතවී තිබිණි. ඒ රටේ නිදහස නැතිවීම ඇඟට දැනෙන තෙක් සිටීමේ ප්‍රතිඵලයයි.
නමුත් මේ වෙනවිට 2009 දී අප ලබා ගත් නිදහස පාවා දෙමින් තිබේ. පොදුවේ සිංහලුන්ගේ ඇඟට තවමත් ඒ බව දැනෙන්නේ නැත. "සමහර විට දිනූ දේ රැක ගනිමු" යන ප්‍රෝඩාකාරී ප්‍රචාරක දැන්වීම තවමත් ඔවුන්ගේ මනසේ රැව් දෙනවා විය හැකිය. නැත්නම් ආර්ථික ප්‍රශ්ණ අපට ඊට වඩා ඇඟට දැනෙනවා විය හැකිය. බඩ ගැන සිතා පත්කර ගත් ආණ්ඩුව විසින් රට පාවා දෙද්දී බඩ ගැන සිතමින් රටේ නිදහස ගැන නොතකා සිටීමට සිදුවීම සරදමකි. කෙසේ නමුත් අපි ඉතිහාසයෙන් පාඩමක් ඉගෙන ගන්නවා නම් ඒ රටේ නිදහස පිළිබඳව කනස්සලුවීමට නිදහස නැතිවෙන තෙක් නොසිටිය යුතු බවය.
මේ රජය පත්වූ විගසම බටහිර රාජ්‍යයන්ගේ අනුදැනුම මත ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය විසින් ලංකාවට එරෙහිව මානව හිමිකම් කොමිසමට ගෙන ආ යෝජනාවට සම අනුග්‍රාහකත්වය දැක්වීය. ඊට පෙර රජය විසින් වසරක් පාසා මෙවැනි යෝජනා පරාජය කිරීමට දැඩි උත්සාහයක් ගෙන තිබියදී තමන්ටම එරෙහිව කොටි ත්‍රස්තවාදීන්ට ආධාර කල සතුරන් සමඟ පෙළ ගැසීම කෙතරම් දීන කමක්ද? විවිධ පඬි වදන් වලින් සැඟවුනද මේ යෝජනාවල අරමුණ මහින්ද රාජපක්‍ෂ ඇතුළු රණ විරුවන් ඊනියා ජාත්‍යන්තර යුධ අධිකරණයකට කැඳවා දඬුවම් පැමිණවීම විය.
1999 මෙලෙසම මානව හිමිකම් චෝදනා මුවාවෙන් මිලසොවික්ගේ යුගෝස්ලාවියාවට එරෙහිව බටහිර රාජ්‍යයන්ගේ අනුග්‍රහයෙන් පවතින නේටෝ සංවිධානය යුධ වැදිනි. එහි අරමුණ වූයේ මිලසොවික් බලයෙන් පහ කිරීමය. චීනයත් රුසියාවත් ඊට විරුද්වූ බැවින් මේ ප්‍රහාරයට එක්සත් ජාතීන්ගේ ආරක්‍ෂක සමුළුවේ අනුමැතිය නොතිබිනි. කෙසේ නමුත් නේටෝ ප්‍රහාරයෙන් මිලසොවික්ගේ රජය බිඳ වැටුනු අතර ඉන් පසු නේටෝ අනුග්‍රහයෙන් බලයට පත් කෙරුනු රජය විසින් මිලසොවික්ට එරෙහිව මෙවැනිම ඊනියා ජාත්‍යන්තර යුධ අධිකරණයක් හමුවේ නඩු පවරා ඔහු සිරගත කෙරිනි. වසර ගණනාවක් සිරගතව ජීවත්වුනු මිලසොවික් සිරේදී මිය ගිය නමුත් ඉන් වසරකට පසුව ඔහුට එරෙහි චෝදනාවල සත්‍යතාවක් නැති බව අධිකරණය විසින්ම පිළිගැනිනි. මේ රජය විසින් යෝජනා කරන යුධ අපරාධ අධිකරණයේ අරමුණද මහින්ද රාජපක්‍ෂ ඇතුළු රණ විරුවන්ට මේ ඉරණම අත්කර දීම නොවේ යැයි විශ්වාස කල හැකිද? එසේ නම් එය පාවා දීමක් නොවේද?
වත්මන් රජය පත්වූ වහාම ඇරඹී අනිත් ව්‍යාපෘතිය වූයේ නව ව්‍යවස්ථාවක් සම්පාදනය කිරීමය. ඒ සඳහා මුළු පාර්ලිමේන්තුවෙන්ම සමන්විත පූර්ණ කාරක සභා බලැති ව්‍යවස්ථා මංඩලයක් පත් කෙරිනි. නමුත් නව ව්‍යවස්ථාවක් සඳහා ඊට ජන වරමක් ලැබුනේ නැත. එපමණක් නොවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා මංඩලයක් පිළිබඳව පවත්නා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ කොතැනකවත් සඳහන් නොවේ. නීතිය වෙනස් කල යුතු වන්නේ පවත්නා නීතියට අනුව නොවේද? ව්‍යවස්ථා මංඩලය පාර්ලිමේන්තුව මඟ හැරයාම සඳහා යෙදුනු උපක්‍රමයක්ද?
නව ව්‍යවස්ථා යෝජනා වලට අනුව ආණ්ඩුකාරවරයාගේ විධායක බලය අහිමි කර ඇත, පළාත් සභාවලට පොළිස් සහ ඉඩම් බලය පවරා දී ඇත, සියලු ජාතික ප්‍රතිපත්ති නිර්ණය කිරීම සඳහා මාධ්‍යම ආණ්ඩුවට හිමි අයිතිය අහිමි කර ඇත. මෙය කුමණ නමකින් හැඳින්වුවද ඒකීය රජ්‍යයක ව්‍යවස්ථාවක් නොවේ. රටේ නීති නිර්මාණය කිරීමට බලයක් තිබිය යුත්තේ පාර්ලිමේන්තුවට පමණය. ඒ බලය විසිරවූ පමණින්ම තව දුරටත් ඒ රාජ්‍යය ඒකීය රාජ්‍යයක් ලෙස හැඳින්විය නොහැකිය. පැහැදිලිවම මේ රජයේ උත්සාහය මේ රට පාවාදීමය.
රණ විරුවන්ට දඬුවම් කිරීම, රටේ ඒකීය භාවය නැති කිරීම සඳහා නව ව්‍යවස්ථාවක් සම්පාදනය කිරීම, ඉංදියාවට පක්‍ෂපාතී වෙන අයුරින් වෙළඳ ගිවිසුම් ගැසීම ආදී මේ රජය විසින් ලහි ලහියේ ක්‍රියාත්මක කිරීමට යෙදුනු ව්‍යාපෘති වල අවසන් ප්‍රතිඵලය රටේ නිදහස පාවා දීමය. මේ වෙනස්කම් මෙරට සිදුකෙරෙන්නේ ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය, ඒංගලන්තය, ප්‍රංසය, චීනය සහ රුසියාව වැනි රටවල් ජාතිකත්වයට නැඹුරුවෙමින් තිබියදී බව අමතක කල නොහැක. ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදයේ ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප් අද එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයෙන් ඉවත් වීමට කල්පණා කරමින් සිටියි. එසේ නම් රණ විරුවන් පාවාදීම සඳහා ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදයත් සමඟ ගෙන ආ මානව හිමිකම් කොමිසම් යෝජනාවට තව දුරටත් බලයක් ඇත්ද? ඒ යෝජනා අනුව අප ක්‍රියාකල යුත්තේ කවුරුන් සනසන්නද? නුදුරු අනාගතයේදී බටහිර රාජ්‍යයන්හි ජාතිකත්ව රැල්ල, විශේෂයෙන්ම ට්‍රම්ප්ගේ ඇමෙරිකාව මෝදිගේ ඉංදියාවටද බලපෑම් ඇතිකරනු ඇත. එහිදී ඉංදියාවට නොවෙනස්ව සිටිය හැකිද? මේ රජය ඉංදීය සහ බටහිර බලවේග වලට යටත්ව අපේ නිදහස පාවා දෙමින් සිටින්නේ වත්මන් ගෝලීය දේශපාලන වටපිටාවටද පරස්පරවය. ඒ ගැන ආඩම්බර විය නොහැකිය.
යුතුකම සංවාද කවය
www.yuthukama.com
Like us on facebook :https://www.facebook.com/yuthukama
0 comments :
ෆේස්බුක් ගිණුමක් නොමැතිවත් මෙතනින් ඔබේ අදහස පළ කළ හැක .