අපේ මතය - 3

90' දශකයෙන් පසු ලෝකය තුළ ක්‍රියාත්මක වෙමින් පවතින ජාතිකවාදී පැන නැගීම් පොදු ප්‍රවණතාවයක් ලෙස විස්තර කිරීම අපහසු බවත් ඒ ඒ රටවල, ඒ ඒ කලාප තුළ පවතින සුවිශේෂීතාවයන් ඔස්සේ ඒවා නිර්වචනය කොටගත යුතු බවත් අප ජනවාරි කලාපයෙන් සාකච්ඡා කළෙමු. එලෙස 90’ දශකයෙන් පසුව ලෝකය තුළ ක්‍රියාත්මක වූ ජාතිකවාදී ප්‍රවණතාවයන් සම්බන්ධ පළමු උදාහරණය ලෙස යුතුකම පෙබරවාරි කලාපය තුළින් අප සාකච්ඡා කළේ බෝල්කන් කලාපයේ ජාතිකවාදී පැන නැගීම සම්බන්ධයෙනි. මෙම මාර්තු කලාපයෙන් අපි තවත් උදාහරණයක් විමසා බලමු.

යුරෝපයේ දක්ෂිණාංශික ජාතිකවාදී දේශපාලන ව්‍යාපාරවල නැගී ඒම

90’ දශකය වන තුරු ලෝකයේ පැවති ජාතිකවාදී ප්‍රවණතාවයන් අදියර 3 කට වෙන් කොට හඳුනාගත හැකි බව අප දැනටමත් සාකච්ඡා කොට ඇත. එම කියවා ගැනීමට අනුව ජාතිකවාදය යන වචනය පවා ප්‍රථමයෙන් භාවිතයේ යෙදෙන්නේ 17 වන සියවසේ යුරෝපයේ ජාතික රාජ්‍ය ස්ථාපිත වීම සමඟ ඇති වූ ප්‍රවණතාවය විග්‍රහ කර ගැනීමෙ පිණිස ය.

පළමු සහ දෙවන ලෝක යුද්ධ ඇති වී, පැතිරී යාමට පවා මෙම යුරෝපීය රාජ්‍යන්වල ක්‍රියාත්මක වූ ජාතිකවාදයන් හේතු විය. දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පසුව ඇති වූ කම්පනය තුළ යුරෝපයේ රාජ්‍යන්වල ජාතිකවාදයන් සීඝ්‍ර ලෙස යටපත් විය. ලෝක යුද්ධයෙන් ඇති වූ ආර්ථික පරිහානිය නැවත ප්‍රතිපූර්ණය කර ගැනීම සඳහා රාජ්‍යන් අතර ආර්ථික ඒකාබද්ධතාවයන් තර කර ගැනීම සඳහා වූ නැඹුරුව, සීතල යුද්ධයේ බලපෑම ආදී කරුණු ගණනාවක් මෙලෙස යුරෝපයේ රාජ්‍යන්වල පැවති ජාතිකවාදයන් යටපත් වීමට හේතු විය.

එහෙත් 90’ දශකය ආරම්භ වන විට, සීතල යුද්ධයේ නිමාවත් සමඟ යුරෝපීය රාජ්‍යන්වල නැවත ජාතිකවාදී සෙවණැලි මතු වීම ආරම්භ වූ අතර අප මේ කතා කරන මොහොත වන විට එලෙස 90’ දශකයේ මතු වූ යුරෝපීය ජාතිකවාදී දේශපාලන ව්‍යාපාර විශාල ජනප්‍රියතාවයක් අත් කරගෙන ඇත. ඉන් ඇතැම් ඒවා ඒ ඒ රාජ්‍ය තුළ තීරක දේශපාලන බලයක් හිමි කර ගැනීමට සමත්ව ඇත.

ප්‍රංශයේ ජාතික පෙරමුණ (National Front), ජර්මනියේ ජර්මනිය වෙනුවෙන් විකල්පය (Alternative for Germany-AfD), හන්ගේරියානු සිවිල් සන්ධානය (Fidesz – Hungarian Civic Alliance), ඉතාලියේ ඉතාලි සහෝදරත්වය (Brothers of Italy), ස්විස්ටර්ලන්තයේ ස්විස් ජනතා පක්ෂය (Swiss People's Party), පෝලන්තයේ නීති සහ සාධාරණත්ව පක්ෂය (Law and Justice Party), ස්වීඩනයේ ස්වීඩන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීන් (Sweden Democrats), ෆින්ලන්තයේ ෆින්ස් පක්ෂය (The Finns Party), ග්‍රීසියේ රන් අරුණෝදය (Golden Dawn), ඔස්ට්‍රියාවේ ඔස්ට්‍රියා නිදහස් පක්ෂය (Freedom Party of Austria), නෙදර්ලන්තයේ නිදහසේ පක්ෂය (Party for Freedom), ස්පාඥ්ඥයේ වොක්ස් පකෂය (Vox) යන දේශපාලන ව්‍යාපාර 90’ දශකයෙන් මෙපිට යුරෝපයේ හමා යමින් පවතින ජාතිකවදී රැල්ලෙහි පල නෙලා ගැනීමට සමත් වූ දේශපාලන ව්‍යාපාරවලට උදාහරණයන් වෙති. මෙම උදාහරණ ගොන්න අතරින් වඩා වැදගත් කිහිපයක් පිළිබඳව තොරතුරු විමසා බලමු.

ප්‍රංශයේ ජාතික පෙරමුණ හෙවත් ජාතික රැළිය

ජාතික පෙරමුණ පිහිටවනු ලැබුවේ 1972 වසර තරම් ඈත කාලයකදී වුවත් එය සැළකිය යුතු ජන බලයක් සහිත දේශපාලන පක්ෂයක් බවට පත් වූයේ 90’ දශකය තුළදී ය. එහි නිර්මාතෲ මෙන්ම 2011 වසර දක්වා එහි නායකත්වය දැරූ ලේ පෙන් (Jean-Marie Le Pen) දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පසුව ප්‍රංශයේ මතු වූ පූජාඩිස්මේ (Poujadisme) ව්‍යාපාරයෙන් දේශපාලන අත්පොත් තැබූවෙකු වේ. ඇමරිකානු අනුකාරක නූතනකරණයට එරෙහි වීම, නාගරීකරණයට එරෙහි වීම, යුදෙව්වන්ට සහ සංක්‍රමණිකයන්ට එරෙහි වීම, ඉන්දු-චීනයේ සහ ඇල්ජීරියාවේ ප්‍රංශ යටත් විජිත තවදුරටත් පවත්වාගෙන යාම වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම, ප්‍රංශ ජාතික වෙළඳුන්ගේ සහ කාර්මිකයන්ගේ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම මෙම පූජාඩිස්මේ ව්‍යාපාරයේ ලක්ෂණ වේ.

1972 සිට ක්‍රම ක්‍රමයෙන් පුළුල් වූ ජාතික පෙරමුණ සිය පළමු කැපී පෙනෙන ජයග්‍රහණය උදා කරගන්නේ 1988 ජනාධිපතිවරණයේ සමස්ත චන්ද ප්‍රතිශතයෙන් 15% ක් ලබා ගනිමිනි. එතැන් සිට ප්‍රංශ දේශපාලනයේ වඩා මතභේදකාරී සහ බලපෑම් සහගත දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් ලෙස ජාතික පෙරමුණ නැගී ආවේ ප්‍රංශයේ කොමියුනිස්ට් පක්ෂය, සමාජවාදී පක්ෂය මෙන්ම චාල්ස් ඩි ගෝල් ගේ ආභාසය සහිතව ප්‍රංශයේ ලිබරල්කරණය වෙනුවෙන් පෙනී සිටි ‘ජනරජය සඳහා නව-ගෝලිස්ට් රැලිය පක්ෂයට’ ද තියුණු අභියෝගයක් ලබා දෙමිනි.

2011 දී ජාතික පෙරමුණේ නායකත්වය ලේ පෙන්ගේ දියණිය වූ මරීන් ලේ පෙන් ට හිමි විය. ඇයගේ නායකත්වය යටතේ ජාතික පෙරමුණ වඩා පුළුල් ජනතා ආමන්ත්‍රණයක් සිදු කිරීමේ සක්‍යතාවය හිමි කරගෙන ඇත. 2018 ජාතික පෙරමුණ යන පක්ෂ නාමය නැෂනල් රැලි (National Rally) යනුවෙන් වෙනස් කරන ලද අතර ආර්ථික ආරක්ෂණවාදය සහ යුක්තිය, සාධාරණත්වය ඉලක්ක කොටගත් සටන් පාඨ ඇය විසින් පෙරට ගෙන ඇත.

2024 ප්‍රංශ ජාතික සභා (National Assembly) මැතිවරණයේ පළමු වටය ජයග්‍රහණය කිරීමට පවා ‘නැෂනල් රැලි’ සමත් වූ අතර එය මේ වන විට ජාතික සභාවේ ආසන 577 න් ආසන 143 කට හිමිකම් කියයි. තවද එය ජනාධිපති මැක්‍රෝන් වෙත තීව්‍ර දේශපාලන පීඩනයක් ලබා දෙමින් සිටින අතර මීළඟ මැතිවරණයකදී බලයට පත් වීමට පවා ඉඩ ඇත.

90’ දශකයෙන් මෙපිට යුරෝපය පුරා හමා යමින් පවතින දක්ෂිණාංශික ජාතිකවාදී රැල්ල ප්‍රකට කෙරෙන තවත් උදාහරණ කිහිපයක් මීළඟ කලාපයෙන් විමසා බලමු

(සංවාදයට විවෘත්තයි)

-පැතුම් ඒ. රණසිංහ-

www.yuthukama.com
https://www.facebook.com/yuthukama

උඩරැටියන්ගේ ඉරණම

සියවස් ගණනාවක් පුරා යුරෝපීය ආක්‍රමණ ගණනාවකට මුහුණ දෙමින් සිය ස්වෛරීත්වයත් තම වැසියන්ගේ ආරක්ෂාවත් වෙනුවෙන් සටන් කළ උඩරැටියන් ගැන අපි දනිමු. 18 වන සියවස අවසාන භාගයේ දිවයිනේ සංචාරයක යෙදුණු බ්‍රිතාන්‍ය ජාතික රොබට් පර්සිවල් (1805) විසින් උඩරැටියන් හඳුන්වන ලද්දේ ස්වාධීනත්වයේ අභිමානයෙන් යුත් ජනකොටසක් ලෙසය (පි. 233). 

නමුත් උඩරැටියන් 1815 මාර්තු මාසයේ දී බ්‍රිතාන්‍යයන් සමඟ ගිවිසුමක් අත්සන් කරමින් බ්‍රිතාන්‍ය කිරීටයට යටත් විය. එම ගිවිසුම අත්සන් කර දැනට සියවස් දෙකක් පමණ ගෙවී ගොස් ඇත. ඒ සම්බන්ධයෙන් ලිපි, පොත් ගණනාවක් ලියවී ඇත. නමුත් එම ගිවිසුමෙන් පසුව උඩරැටියන්ට අත්වුණු ඉරණම පිළිබඳව අප ඇති තරම් අවධානය යොමු කර තිබේ දැයි යන්න ගැටළුවකි. උඩරැටියන්ගේ ඛේදවාචකය ගැන ඉතිහාසඥයන්ගේ අවධානය යොමු වන්නේ මඳ වශයෙනි.

උඩරට ගිවිසුම 1815 දී අත්සන් කෙරුණේ උඩරට නිලමේවරුන් හා ඉංග්‍රීසි නියෝජිතයන් අතරයි. ලන්දේසි - මලබාර් බලාධිපත්‍යය හමුවේ සිය සංස්කෘතිය, සම්ප්‍රදායන් හා ආර්ථික නිදහස නැතිවීමේ තර්ජනයට මුහුණ පා සිටි සිංහලයන්ට මලබාර් රජුගෙන් මිදී තම රාජ්‍යය හා ජනයා ආරක්ෂා කරගැනීමට අවශ්‍ය විය. ඒ අනුව උඩරට ගිවිසුම අත්සන් කෙරිණ. ඇතැමුන් මේ සිංහල ප්‍රධානීන් දෙමළ රජුට විරුද්ධ වූ ජාතිවාදීන් යැයි හංවඩු ගසන අතර තවත් කොටසක් ඉංග්‍රීසීන්ට රජු පාවා දුන් ද්‍රෝහීන් ලෙස හංවඩු ගසයි. ඒ සම්බන්ධයෙන් තර්ක කිරීම මේ ලිපියේ අරමුණ නොවේ. කෙසේ වෙතත් සිංහල රාජධානියේ හා ජනයාගේ ආරක්ෂාව උදෙසා ඉංග්‍රීසීන් සමඟ එකඟතාවයකට ඒම යුගයේ අවශ්‍යතාවයක් ලෙස සිංහල ප්‍රධානීහු දුටුවහ. නමුත් ඉංග්‍රීසීන් විසින් උඩරැටියන් කෲර ලෙස රවටන ලදී.

1. තමන් විසින්ම අත්සන් කරන ලද 1815 ගිවිසුම උල්ලංඝණය කිරීමට ඉංග්‍රීසිහු කටයුතු කළහ. තමන් රැවටීමකට ලක්වූ බව අවබෝධ කරගත් සිංහල ප්‍රධානීන් නැවතත් උඩරට රාජ්‍යය ඉංග්‍රීසීන්ගෙන් ගලවාගෙන ආරක්ෂා කරගැනීමට ප්‍රයත්න දැරූහ. ඒ 1818 වසරේ දීය. නමුත් ඒ වන විට උඩරැටියන්ගේ බල බිඳීමට ඉංග්‍රීසිහු සමත්ව සිටියහ. 

2. උඩරට රාජධානිය ආරක්ෂා කරගැනීමට සිංහල ප්‍රධානීන් විසින් 1818 වසරේ දී දරණ ලද උත්සාහය අවසාන වූයේ ඉංග්‍රීසීන් විසින් සිංහලයන් සංහාරය කරනු ලැබීමෙනි. එහිදී කාන්තාවන් හා කුඩා ළමුන් පවා ඉංග්‍රීසි හමුදාවන් අතින් මැරුම් කෑ බව වාර්තා වේ. එවකට ආණ්ඩුකාර රොබට් බ්‍රවුන්රිග්ගේ අණ කිරීම යටතේ ගම්වැසියන් මරා දැමූ පසුව ගම් පවා ගිනිබත් කරන ලදී. උදාහරණයක් ලෙස 1817 දෙසැම්බර් 9 වන දින ඉංග්‍රීසි හමුදාවේ මේජර් මැක්ඩොවෙල් බදුල්ලේ මඩුගල්ල ගම සම්පූර්ණයෙන් ගිනිබත් කරන ලද අතර ඉංග්‍රීසි ආණ්ඩුකාරවරයා එය ප්‍රශංසාවට ලක් කර සෙස්සන්ට අනුකරණය කරන ලෙසත් පවසා ඇත. (CO 54/56 7th Nov. 1817) ඉංග්‍රීසි හමුදාවේ ක්‍රියා පිළිවෙත හේතුවෙන් ඌව පළාතේ ජනයා සාගතයෙන් ද බැට කෑවේය. ඌව පළාතේ ඇතැම් ගම්මාන වල වයස 18ට වැඩි පිරිමි වැඩිහිටියන් ඉතිරි වූයේම නැත.

කැරැල්ල මර්ධනයේ දී තමන්ට අවනත නොවන උඩරට ප්‍රධානීන් ඝාතනය කිරීමට ද ඉංග්‍රීසීහු වගබලා ගත්හ. ඇතැමුන් මුරුසු දිවයිනේ සිරභාරයට පත් කෙරිණ. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස උඩරැටියන් කිසිදු නායකත්වයක් නැති අසරණ ජනකොටසකගේ තත්ත්වයට පත් විය. 

3. කෝල්බෲක් කොමිසමේ යෝජනා අනුව නායකත්වයක් නැතිව අසරණ වී සිටි උඩරැටියන්ගේ සාම්ප්‍රදායික භූමිය ඉංග්‍රීසීන් විසින් තමාට අවැසි ලෙස කැබැලි කරමින් එහි ජනයාගේ ජීවන ක්‍රමය සම්පූර්ණයෙන්ම විකෘති කිරීමට කටයුතු කරන ලදී.

1815 දී ඉංග්‍රීසීන් විසින් උඩරට ග්‍රහණය කරගන්නා ලද අවස්ථාවේ උඩරට රාජ්‍යය මධ්‍යම සානුවේ සිට මුහුදුකරය හෝ ලන්දේසි දේශ සීමාව දක්වා වූ විශාල ප්‍රදේශයක් පුරා ව්‍යාප්තව පැවතිණ. එම ප්‍රදේශ නුවර පළාත් යනුවෙන් ඉංග්‍රීසීහු හැඳින්වූහ. ලන්දේසීන්ගෙන් ලබා ගත් මුහුදු බඩ ප්‍රදේශ වෙනමත් නුවර පළාත් වෙනමත් මුල් අවස්ථාවේ දී පාලනය විය. 1833 වසරේ දී උඩරට ප්‍රදේශය මුහුදු බඩ ප්‍රදේශ පළාත් හා ඒකාබද්ධ කර මුළු රටම පළාත් පහකට බෙදන ලදී. මෙම ඒකාබද්ධ කිරීමේ ක්‍රියාවලිය සරළ මෙන්ම ගොරහැඬි ද විය. මහනුවර රාජධානියට අයත්ව තිබූ පහත රට ප්‍රදේශ කැබලි කර මුහුදු බඩ පළාත්වල කොටස් හා ඒකාබද්ධ කරන ලද්දේ ප්‍රදේශ දෙක අතර සාම්ප්‍රදායිකව පැවැති වෙනස්කම් ගැන කිසිදු තැකීමක‍ින් හෝ අවබෝධයකින් හෝ තොරවය. මූලික අරමුණ වූයේ උඩරැටියන්ගේ ජාතිමාමක හැඟීම් දුබල කරනු වස් උඩරට රාජධානිය අංගච්ඡේදනය කිරීමය. මේ අළුත් පලාත් අතරින් මධ්‍යම පළාතට පැරණි මහනුවර රාජධානියේ කේන්ද්‍රය අන්තර්ගත විය. සිංහලයන්‍ගේ පැරණි කෘෂි ශිෂ්ඨාචාරයේ හදබිම කැබලි කරන ලදුව ඉන් කොටසක් වූ නුවරකලාවිය, යාපනය හා දෙමළ බහුතර පළාත් සමඟ සම්බන්ධ කර උතුරු පළාතේ කොටසක් බවට පත් කරන ලදී. තමන්කඩුව, ත්‍රිකුණාමලය සමඟ බද්ධ කර නැගෙනහිර පළ‍ාතේ කොටසක් බවට පත් කරන ලදී. ඉංග්‍රීසි පාලකයන් විවෘතවම කියා සිටියේ පැරණි උඩරට ප්‍රදේශ එකිනෙකින් වෙන් කිරීමෙන් ඔවුන්ගේ දේශපාලනික එකමුතුව බිඳ දැමීමේ උග්‍ර අවශ්‍යතාව හේතුවෙන් එසේ කළ බවය.

උතුරු හා නැගෙනහිර පළාත් වලට සම්බන්ධ කරන ලද නුවර පළාත් වල වැසියන්ට ජීවත් වීමට වූ‍යේ දෙමළ පරිපාලකයන් යටතේය. දෙමළ පාසල්, දෙමළ නිලධාරීන් වැඩ කළ කච්චේරි කරා යාමට ඔවුන්ට සිදුවිය. පසුකාලීන ඉංග්‍රීසි වාර්තාම හෙළි කරන ලද පරිදි මෙම ප්‍රදේශ වල ජීවත් වූ සිංහලයන් ක්‍රමානුකූලව දෙමළකරණය වීම සිදුවී ඇත.

ඇතැම් වාර්තා වල සඳහන් ආකාරයට ඉංග්‍රීසීන්ගේ මෙම උත්සාහට විරුද්ධව ඉංග්‍රීසි කිරීටයට ආයාචනා කිරීමට ද උඩරට සිංහලයන් කටයුතු කර ඇත. 1834 වසරේ දී සංදේශයක් භාර දෙමින් උඩරැටියන් පිරිසක් ආයාචනා කර සිටියේ තම නිජභූමිය අංගච්ඡේදය කර මුහුදු බඩ පළාත් සමඟ ඒකාබද්ධ කිරීමේ වෑයම නවත්වන ලෙසය (CO/54/137). යටත් විජිත පාලකයන් ඒ දුක්ගැනවිලි කණට ගත්තේ නැත. වර්තමානය වන විට එසේ ඈඳාගත් ප්‍රදේශ වලින් සමහරක් වසර 3000කට වැඩි අතීතයක් ඇතැයි කියන දෙමළ නිජභූමියේ කොටසක් ලෙස සැළකෙයි.

4. උඩරට රාජධානියේ සාම්ප්‍රදායික ආර්ථික ක්‍රමය සම්පූර්ණයෙන් විනාශ විය. උඩරැටියන් බහුතරයක් ගොවිතැන් වල නියුතු ගොවි ප්‍රජාවක් විය. ඔවුන්ගේ ආර්ථිකයේ පැවැත්ම සඳහා ගොවි ඉඩම් හා වැව් අමුණු අත්‍යාවශ්‍ය විය. මේවා ප්‍රතිසංස්කරණය කරමින් පවත්වා ගෙන යාම ඊට පෙර සිටි නුවර රජවරුන්ගේ ප්‍රධාන වගකීමක් විය. නමුත් බ්‍රිතාන්‍යයන් සාම්ප්‍රදායික ආර්ථිකය විනාශ මුඛයට ඇද දැමූහ. වැව් අමුණු ප්‍රතිසංස්කරණය කෙරුණේ නැත. ගොවිතැනට අවශ්‍ය රාජ්‍ය සහාය ලැබුණේ නැත. උඩරැටියන්ගේ සාම්ප්‍රදායික ආර්ථිකය සහමුලින්ම විනාශ මුඛයට ඇද දැමිණි.

5. ඉන්පසුව බ්‍රිතාන්‍ය පාලක‍යෝ උඩරැටියන්ගේ ගොවි ඉඩම් මංකොල්ල කෑහ. විවිධ අණ පනත් ගෙනමින් ඉඩම් අත්පත් කරගන්නා ලදී. ඒ ඉඩම් පසුව බ්‍රිතාන්‍ය වැවිලිකරුවන්ට විකුණා දමන ලදී. වර්ෂ 1837 හා 1845 අතරතුර පමණක් එලෙස අක්කර 349, 870ක ඉඩම් ප්‍රමාණයක් උඩරැටියන්ගෙන් මංකොල්ලකා තිබුණි. මේ අනුව උඩරට ගොවි ජනයා සිය ගොවි ඉඩම් හා සාම්ප්‍රදායික ආර්ථික අවස්ථා අහිමි වූ දුප්පත්කමින් බැට කන අතිශය දුෂ්කර ජීවිතයක් ගත කරන ජනතාවක් බවට පත්විය. මේ හේතුව නිසාම උඩරට කැලෑ අභ්‍යන්තරයට සංක්‍රමණය වී හේන් වගාවට යොමු වීමට ඔවුන්ට සිදුවිය.

6. සිය ඉඩම් හා සාම්ප්‍රදායික ආර්ථිකය අහිමි වීමෙන් බැට කෑ උඩරට ගැමියා තමන් ලක්ව සිටි දුෂ්කරතාවය හේතුවෙන්ම ඉතා පහසුවෙන් එවක පැතිර ගිය මත්ලෝලි භාවයට ගොදුරු විය. බ්‍රිතාන්‍ය රජයේ අනුග්‍රහය යටතේ මත්ලෝලි භාවය ව්‍යාප්ත කරන ලද බව පැවසේ.

7. බ්‍රිතාන්‍ය වැවිලිකරුවන්ට උඩරැටියන්ගේ ඉඩම් පවරා දුන් පසුව බ්‍රිතාන්‍යයන් සිදුකළේ උඩරැටියන්ගේ සාම්ප්‍රදායික නිජභූමියේ ජන සංයුතිය සදාකාලික ලෙස වෙනස් කිරීමයි. ඉංග්‍රීසීන් විසින් කොල්ලකා ගත් උඩරට ඉඩම් වල දකුණු ඉන්දියාවෙන් දෙමළ භාෂාව කතා කළ දාලිත් ජනයා ගෙනවිත් ශ්‍රමිකයන් වශයෙන් දහස් ගණනින් පදිංචි කරන ලදී. ඇතැමුන් නැවතත් සිය ගම්බිම් බලා ඉන්දියාවට ගිය ද උඩරට පදිංචි වූ ඉන්දියානු ශ්‍රමික ජනගහණය 1871 - 123,654, 1881 – 205, 495, 1891 – 262, 362, 1901 – 441, 601 හා 1911 – 513, 463 ලෙස අනුක්‍රමයෙන් වැඩි විය.1948 වන විට ලක්ෂ ගණනක් වූ ඉන්දියානු දාලිත් ජනකොටසක් උඩරැටියන්ගේ නිජභූමියේ පදිංචිකරුවන්ව සිටියහ. 

8. මේ ආකාරයට උඩරැටියන් සිය නිජභූමිය තුළම දුප්පත් හා අනාරක්ෂිත තත්ත්වයට ඇද දැමූ පසුව ඉංග්‍රීසි ආණ්ඩුකාර ටොරින්ටන් සිදුකළේ ඔවුන් මත මහා විශාල බදු බරක් හෙළීමය. අසරණ උඩරට ගැමියාට තමා සතුව ඉතිරිව තිබූ කුඩා ඉඩම් ද මුහුදු බඩ ප්‍රදේශ වල සිට පැමිණි මුස්ලිම් හා චෙට්ටි ව්‍යාපාරිකයන්ට උකස් කිරීමට සිදුවිය. මෙහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස උඩරට ප්‍රදේශයන් තුළ මුස්ලිම් ජනකොටස වේගයෙන් ව්‍යාප්ත වී උඩරට ජනසංයුතිය තවදුරටත් වෙනස් විය.

9. උඩරැටියන් ප්‍රධාන වශයෙන්ම බෞද්ධ ජනකොටසකි. ඉංග්‍රීසි පාලනය යටතේ, විශේෂයෙන් මුල් අවධියේ බෞද්ධයන් මර්ධනයට ලක් කෙරිණි. ඔවුන්ට සිය ආගමික කටයුතු කරගෙන යාමට බාධා පැමිණියේය. බෞද්ධාගමික කටයුතු යම් තරමකින් හෝ ආරම්භ වූයේ 1860 සිටය. දළදා පෙරහැර පැවැත්වීමට ද බාධා ඇති විය.

10. මේ සියළු අසාධාරණයන්ට විරුද්ධව උඩරට ගැමි ජනයා 1848 වසරේ දී නැගී සිටියහ. ඔවුන්ට තමන් පෙළූ බ්‍රිතාන්‍ය පාලකයන් එළවා දමා තමන්ගේම පාලකයෙක් යටතට තම නිජභූමිය ගෙන ඒමට අවශ්‍ය විය. නමුත් එය කෲර ලෙස බ්‍රිතාන්‍යයන් විසින් මර්ධනය කරන ලදී. මාතලේ ප්‍රදේශයේ උඩරැටියන් සියගණනින් මරා දමමින් කැරැල්ල මර්ධනය කළ බව ආණ්ඩුකාර ටොරින්ටන් සඳහන් කර ඇත (CO/54/250, 14.8.1848).

11. උඩරැටියන්ට සිදුවූ අනෙක් බලවත්ම හානිය නම් ඔවුන් දේශපාලන නියෝජනයක් නැති ජනකණ්ඩායමක් බවට පත් කරනු ලැබීමයි. එය සමස්ථයක් වශයෙන් දිවයින පුරා සිටි සිංහල බෞද්ධයන් මුහුණ දුන් අසාධාරණයකි. ඔවුන් සතුව දේශපාලන නියෝජනයක් නැති කම හේතුවෙන්ම ඉහත දැක්වූ අසාධාරණකම් වලට මුහුණ දෙන විට ඔවුන් වෙනුවෙන් කතා කරන්නට කිසිදු කෙනෙක් සිටියේ නැත.

1833 වසරේ දි ඇරඹි ව්‍යවස්ථාදායක සභාව තුළ බර්ගර්, මලබාර් හා සිංහල යන කොටස් තුනට සමාන නියෝජනයක් ලබා දුණි. මෙම ජනවර්ග වල ජනගහන අනුපාත සළකා බැලූ විට පෙනෙන්නේ සිංහලයන්ට දේශපාලන වශයෙන් ඉතා දුර්වල ස්ථානයක් හිමිව තිබූ බවය. එලෙස ලැබුණු සිංහල නියෝජනයත් හිමි වූයේ බෞද්ධයෙකුට නොව ක්‍රිස්තියානි ආගමිකයෙක්ටය. එම නියෝජිතයා බෞද්ධයන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටියේ නැත. උඩරැටියෙක් නියෝජිතයෙක් ලෙස ව්‍යවස්ථාදායක සභාවට පත් කෙරුණේ ද 1880 තරම් පසුකාලීනවයි. ඒ උඩරැටියන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටි අයෙකු නොව ආණ්ඩුකාරවරයාට හිතවත් නුවර රදළ පවුලකින් පැමිණෙන්නෙකුටයි.

20 වන සියවස මුල් කාලයේ දී උඩරැටියන්ගේ ගැටළු ගැන විශේෂයෙන් ඉඩම් හිඟය හා ජන සංයුතිය වෙනස් කිරීම හේතුවෙන් ඔවුන් ලක් වූ අසාධාරණයන් ගැන කතා කිරීමට ඇතැමුන් පෙළඹුණ ද ඊට නිසි අවධානය ලැබුණේ නැත. නිදහසින් පසුව එම ගැටළු වලට පිළියම් සෙවීමට උත්සාහ ගැණුන ද උඩරැටියන් මහජාතියේ කොටසක් ලෙස සැළකුණු හෙයින් ඔවුන්ට සිදුවූ අසාධාරණයන් ගැන කතා කිරීම ද ඊට පිළියම් සෙවීම ද සැළකුනේ ජාතිවාදයක් ලෙසය.

උඩරට සිංහලයන් මුහුණ දුන්නේ සංහාරයකටය. මේ ගැන කරුණු සොයා බලා නිසි ලෙස වාර්තා කිරී‍මේ උත්සාහයක් ‍විමලානන්ද තෙන්නකෝන් ගත්ත ද ඔහුගේ ඇවෑමෙන් පසුව එම උත්සාහය යට ගියේය. අද අප ඉදිරියේ ඇත්තේ කුමක් ද? උඩරට සිංහලයන් මුහුණ දුන් ඛේදවාචකය පිළිබඳ තොරතුරු ඒකරාශි කිරීම, උඩරැටියන්ගේ සංහාරය ගැන වාර්තා කිරීම, එයට ශ්‍රී ලංකාව තුළත් ජාත්‍යන්තරවත් නිසි පිළිගැනීම ලබා ගැනීමට කටයුතු කිරීමය. විශේෂයෙන් ලංකාවේ මානව හිමිකම් ගැන දොඩවන බ්‍රිතාන්‍ය රජයට උඩරැටියන්ගේ ඛේදවාචකයට ඔවුන් වගවිය යුතු බව දන්වා සිටිය යුතුය.

-ඉෂංකා ජයතිලක-

www.yuthukama.com
https://www.facebook.com/yuthukama

‘යුතුකම’ කුමක් සදහා ද? -2

ධර්මිෂ්ඨ සමාජයක්’ උදාකිරීමට යැයි 1977 දී බලයට පැමිණි බටහිර හිතවාදී නව ලිබරල්වාදී (හා ධනවාදී) ජේ. ආර්. ජයවර්ධන මහතාගේ රජය විසින් මුලින්ම කරනු ලැබූ කාර්යයන් අතර ප්‍රධානම කාර්යයක් වූයේ අපරාධ යුක්ති කොමිෂන් සභාව විසින් 1975 වසරේ දී, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව පිහිටුවන ලද රජයක් ආයුධ සන්නද්ධව පෙරලා දැමීමට තැත් කිරීමේ වරදට ජීවිතාන්තය දක්වා සිර දඩුවම් නියම කොට සිටි වාමාංශික විජේවීර ඇතුළු ජවිපෙ නායකයන්ට නිදහස ලබා දීම යි. වාමවාදී පක්ෂ ද එකතුව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව පිහිටුවන ලද ජාතිකවාදී රජයක් ආයුධ සන්නද්ධව පෙරලා දැමීමට උත්සහ කළ ජවිපෙ නායකයින්ට, බලයට පැමිණ වසරක් යාමට පෙර නිදහස ලබා දෙන ජේ. ආර්. ජයවර්ධන මහතාගේ එජාප රජය, එදා එම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රජයට නායකත්වය සැපයූ සිරිමාවෝ බණ්ඩාරණායක මැතිනියගේ ප්‍රජා අයිතිය වසර 7ට අහෝසි කොට ඇයව පාර්ලිමේන්තුවෙන් ද නෙරපා දැමීමමට කටයුතු කිරීම අප තේරුම් ගත යුත්තේ කෙසේ ද?

ප්‍රජා අයිතිය අහෝසි කිරීම හේතු කොට ගෙන 1982 දී පවත්වන ලද පලමු ජනාධිපති මැතිවරණයට තරඟ කිරීමෙන් ඇයව වලකනු ලැබූ අතර ජේ. ආර්. ජයවර්ධන මහතාගෙන් නිදහස ලැබූ වාමාංශික විජේවීර මහතා එම ජනාධිපතිවරණයට තරග කරනු ලැබී ය. ඉන් ජය ලබන ජේ. ආර්. ජයවර්ධන මහතා එම වසරේම පවත්වන ලද ‘ජනමත’ විචාරණය (කළගෙඩි ලාම්පු සෙල්ලම) ඔස්සේ පාර්ලිමෙන්තුවේ කාලය ද තවත් වසර 6කින් දිගු කරගනු ලැබී ය. නව ලිබරල්වාදි ආර්ථිකයකට රට මුළුමනින්ම පරිවර්තනය කිරීමට පියවර ගනු ලැබූ ජයවර්ධන රජය එමගින් ආර්ථික ක්‍රියාවලියට රජයේ මැදිහත් වීම අකුලන්නට විය. නිෂ්පාදන ක්‍රියාවලියෙන් රට මුළුමනින්ම ඉවත් වන්නට වූ අතර සේවා ආර්ථිකයේ ගොදුරක් බවට රට පත්වන්නට විය. සාමූහිකත්වය වෙනුවට පුද්ගලවාදය ඉස්මතුවන්නට විය. මැද පන්තිය පුළුල් වන්නට වූ අතර කිසිවකින් තෘප්ත කල නොහැකි පරිභෝජනවාදී පිසාචයන් අරක්ගත් දේශයක් බවට මුළු රටම පත් වන්නට වී ය. ‘ධර්මිෂ්ඨ සමාජයක්’ උදාකිරීමට යැයි බලයට පැමිණි ජේ. ආර්. ජයවර්ධන රජය දුෂ්ඨත්වයෙන් පිරි අධර්මිෂ්ඨ සමාජයක් ගොඩ නගන්නට වූයේ එසේය.

එහිදී ජවිපෙ ගත් ක්‍රියා මාර්ගය කුමක් වී ද ? තවදුරටත් ඔවුන් ජාතික නායකත්වයක් විනාශ කිරීමේ කොටස්කරුවන් නොවී ද? ජාතිකත්ව රජයක් බිහිවීම වැළැක්වීමේ අරමුණක් ඉන් පසුවවත් ඔවුනට නොවී ද?

බණ්ඩාරනායක මැතිනියගේ නායකත්වයෙන් නැවතත් ජාතිකවාදී රජයක් පිහිටුවීමට තිබූ අවස්ථාවක් 1988 වසරේ දී උදා වී ය. ඒ 1987 වසරේදී ඉන්දියාවේ බලපෑමට යටත්ව අපකීර්තිමත් ඉන්දු-ලංකා ගිවිසුම අත්සන් කිරීමට එරෙහිව පැන නැගුනු දැවැන්ත විරෝධය හමුවේ බණ්ඩාරනායක මැතිනියගේ නායකත්වයෙන් ගොඩනැගුනු පුළුල්ම ජාතික සංධානය හරහා ය. ජවිපෙ විසින් එය වලකනු ලැබුයේ 88’ ජනාධිපතිවරණයේදී ඡන්දය ප්‍රකාශ කරන්නන් මරා දමන බවට තර්ජනය කරමින් හා එය වර්ජනය කරන ලෙස ජනතාවට බල කරමින් හා තර්ජනය කරමින් එකම භීිෂණයක් රට පුරා මුදා හැරීමෙනි. එමගින් ආර්. ප්‍රේමදාස මහතාට බලයට ඒමට ඉඩ හසර විවර කර දීමෙනි. ඒ සමගම බිහි වූයේ අති බිහිසුණු භීම සමයකි. එම භීම සමය අවසාන වන විට දසදහස් ගණනක තරුණ ජීවිත රටට අහිමි වී තිබුනි. බණ්ඩාරණායක මැතිනියගේ නායකත්වය ද රටට එතැනින්ම අහිමි විය.

ඉන්පසුව නැවතත් ජාතිකවාදී රජයක් බිහිවනුයේ 2005 දී මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ නායකත්වයෙනි. එම රජයට මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ දේශපාලන නායකත්වයෙන් 2009 දී බටහිර හා ඉන්දියාවේ අනුග්‍රහය ලැබූ දෙමළ ජාතිවාදී ත්‍රස්තවාදය පරාජය කර එක්සේසත් රට ආරක්ෂා කිරීමට හැකි විය. එය නිදහසින් පසුව රටක් ලෙස අප ලැබූ සුවිශේෂ ජයග්‍රහණය විය.

දෙමළ ජාතිවාදී ත්‍රස්තවාදය පරාජය කර නැවත රට එක්සේසත් කිරීමට මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ දේශපාලන නායකත්වය යටතේ ගෙන ගිය මානුෂීය මෙහෙයුමේ දී එජපෙ හා ජවිපෙ ක්‍රියා කලේ කෙසේ ද?

මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාට 2005දී බලයට ඒමට ජවිපෙ (විමල් වීරවංශ කණ්ඩායම) උදව් වූ නමුත් වැඩිකල් නොගොස්ම උතුරේ දෙමළ ජාතිවාදී ත්‍රස්තවාදය පරාජය වීමට ආසන්නව තිබිය දී ජවිපෙ මහින්ද රාජපක්ෂ රජයට එරෙහි වන්නට විය. දෙමළ ජාතිවාදී ත්‍රස්තවාදය පරාජය වන්නට ආසන්නව තිබිය දී ඉතා තීරණාත්මක මොහොතක අයවැය පරාජය කිරීමට එජාප මෙන්ම ජවිපෙ ද තැත් කරනු ලැබී ය. විමල් වීරවංශ ඇතුළු ජවිපෙ කණ්ඩායම ජවිපෙ එම ක්‍රියා මාර්ගයට එරෙහිව එයින් ඉවත්ව කටයුතු නොකරන්නට එදා ත්‍රස්තවාදය පරාජය කිරීම සිහිනයක් වන්නට ද තිබුණි.

මහින්ද රාජපක්ෂ රජය අල්ලස, දූෂණය හා හොරකමට එරෙහි යහපාලන සටන් පාඨය හරහා 2015 වසරේදී පරාජය කරනු ලැබී ය. ඒ සදහා ජවිපෙ දැක්වූ දායකත්වය රටට රහසක් නොවේ. එහෙත් වැඩි දවසක් නොගොසින්ම හමා ගිය මහින්ද සුළග ඔස්සේ මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා පෙර නොවූ විරූ තරම් බලවත්ව නැවතත් කරලියට පැමිණි නමුත් මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා නැවත වතාවක් බලයට පැමිණීම වැලැක්වීමම අරමුණු කොටගෙන යහපාලන ආණ්ඩුව විසින් ගෙනෙන ලද ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය හේතුකොට ගෙන ඔහුට 2019 ජනාධිපතිවණයට තරග කිරීමට නොහැකි වී ය. ඒ වෙනුවට නායකත්වයට පැමිණි ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාව ද වැඩිකල් නොගොස්ම බලයෙන් පහකරනු ලැබී ය. ඒ සදහා දියත් වූ වැඩ පිළිවෙල තුල ප්‍රධාන වශයෙන්ම බටහිර (ඇමෙරිකාව හා බිරිතානිය) හා ඉන්දියාව සිටි බවට සැකයක් තිබිය නොහැකි ය. එසේම ඒ සදහා එක් වූ දේශීය හවුල්කරුවන් අතර පෙර සදහන් කළ ජාතිකත්වයට එරෙහිවූ බලවේග ද නොඅඩුවම ක්‍රියාකාරී වී ය.

අද මූලික වශයෙන් ජවිපෙ නායකත්වයෙන් යුතු මාලිමා ආණ්ඩුවක් බලයට පැමිණ ඇත. ඒ අපට පොහොසත් රටක් හා ලස්සන ජීවිතයක් ලබා දෙන්නට යි!

-අභය-

www.yuthukama.com

https://www.facebook.com/yuthukama

උඩරට ගිවිසුම හා සිංහල බෞද්ධයෝ

1815 මාර්තු මාසයේ දී උඩරට සිංහල රාජ්‍ය බිඳ වැටෙන්නේ අභ්‍යන්තර වියවුල් නිසා ය. මේ කාලය වනවිට ඉංගිරිසිහූ තමන්ට සහජයෙන්ම උරුම වු  වංකබව හා චපල පිළිවෙතට සරිලන අයුරින් උඩරට රාජ්‍ය තුල අභ්‍යන්තර අර්බුද නිර්මාණය කරමින් සිටියහ.

කන්ද උඩරට ඉංගිරිසි ආක්‍රමණයට ආසන්නම හේතුව ලෙස ගැනෙන රජුගේ පාක්ෂිකයන් පිරිසක් හා ඇහැළේපොලගේ පිරිසක් අතර  ජනවාරි 10 වැනි දා රාත්‍රියේ හංවැල්ලේදී ඇති වූ ගැටුම නොගිණිය හැකි සුළු සිද්ධියක් ලෙසින් ඉංග්‍රිසි හමුදාවේ වෛද්‍ය නිළධාරියාව සිටි හෙන්රි මාෂල් විසින් ම සඳහන් කර ඇත.  එමෙන්ම සිංහලේ රජුගේ කෘරත්වයෙන් ජනතාව මුදා ගැනීම සඳහා හුදු කරුණාව පෙරදැරිව උඩරට ආක්‍රමණය කළේය යන ප්‍රලාඵය ද හෙන්රි මාර්ෂල් සෝපහාසයෙන් බැහැර කරයි.

මේ ආක්‍රමණයේ අවාසනාවන්ත අවසන් ප්‍රතිථලය වූයේ 1815 මාර්තු මාසයේ දී වසර දෙදහස් ගණනක් අවිච්ඡින්නව මෙරට පැවති සිංහලේ බෞද්ධ රාජ්‍යය,  ගිවිසුමක් මඟින් එංගලන්තයේ මහරජුට පවරා දීම යි.

1803 දී උඩරට රාජ්‍යය ආක්‍රමණය කිරීමට ගොස් ඉංගිරිසින් ලැබූ අපකීර්තිමත් පරාජය 1815 දී ජයග්‍රහණයක් බවට පෙරළුනේ ඔවුන් සතු වූ වීරෝධාර භාවයක් නිසා නොව

ඔවුනට ආවේණක වූ චපල ගතිය හා  වංක ස්වාභාවය නිසාය. ඒ බව ඔවුන් විසින් අත්සන් කිරීම සඳහා උඩරට නායකයින් වෙත ඉදිරිපත් කළ ගිවිසුමේ ස්වභාවය මෙන්ම එය ක්‍රියාත්මක වූ  ආකාරයෙන් ද පැහැදිලි වෙයි.

උඩරට ගිවිසුමේ දෙවැනි වගන්තියෙන් වඩුග රජුගේ කිසිම නෑදෑයෙකුට සිංහල දේශයේ කිරුළ දැරීමට අයිතියක් නොමැති බව ද, ඉනුත් ඔබ්බට ගොස් කිසිම දෙමළ ජාතිකයෙකුට ද ඒ සඳහා අයිතියක් නැත යන්න ද සඳහන් වෙයි.

එහි පස්වැනි වගන්තයෙන් මෙරට රජුන් මුලෑදෑනිවරුන් මෙන්ම පොදු ජනතාවද අදහන්නාවූ බෞද්ධාගමත් සාසනයත්, දේවාගමත් නොකඩවා පවත්වාගෙන යෑමත් ඒ සඳහා සංඝයා ද විහාරස්ථාන ද දේවාල ද නොනවත්වා පවත්වාගෙන යෑමට හා ආරක්ෂා කරගෙන යෑමට අවශ්‍ය බව ද  පිළිගෙන තිබේ.

උඩරට ගිවිසුම අත්සන් කිරීමට පෙර ඉංග්‍රීන් විසින් සිය කොඩිය ඔසවන ලද බවත්, එයට විරෝධය පාමින් අස්ගිරිය සංඝ සභාවේ අනුනායක වාරියපොල ශ්‍රී සුමංගල හිමියන් ඉංග්‍රීසි කොඩිය පහත හෙළා නැවත සිංහ කොඩිය ඔසවන ලද බවත් පැවසේ. පසුව 1818 කැරැල්ල පැන නැගුණු අවස්ථාවේදී ශ්‍රී දන්ත ධාතූන් වහන්සේ විමුක්ති නායකයන් අතට පත් කළේද සුමංගල නා හිමියන් විසිනි.

මේ වගන්ති දෙක උඩරට ගිවිසුමට ඇතුලත් වීම එංගලන්ත පාර්ලිමේන්තුව තුළ  දැඩි විවේචනයට ලක් විය. මෙසේ විවේචනයට ලක්වීමට හේතුවූයේ අධිරාජ්‍ය විසින් සිය යටත් විජිතයක් තුල උතුම් වූ ක්‍රිස්තියානි දහම ස්ථාපිත කිරීම වෙනුවට ‘මිථ්‍යා දිට්ඨික ආගමක්’ වූ බුදු දහම ප්‍රවර්ධනය කිරීමට අනුබල දීම ක්‍රිස්තියානි රාජ්‍යකට අයිතියක් නැති ය යන ආකල්පය යි. ඔවුන් ඒ චෝදනාවෙන් ගැලවුනේ එම වගන්තිය සිංහල ජනතාව රැවටීම සඳහා පමණක් යොදා ගත් වගන්තියක් බව ප්‍රකාශ කරමිනි.

එමෙන්ම මේ රට තුල පසු කලෙක පිළිකාවක් සේ වර්ධනය වූ දෙමළ ජාතිවාදයේ මුල් බීජයද උඩරට ගිවිසුම තුලින්  ම හිතාමතා නිර්මාණය කරන ලද්දකැ යි මට නම් සිතේ. මන්ද උඩරට ගිවිසුම අත්සන් කරන වකවානුව වනවිට දී මෙරට ජාතිභේදයක් නිර්මාණය වී තිබුනු බවට සාධක නැත. දෙමළ ජාතිකයෙකුට මෙරට රජවීමට නොහැකිය යන්න සිංහලයන්ගේ සංකල්පයක් නොවේ. මන්ද සිංහලයාගේ ප්‍රධාන භූමිකාව බුදුදහම රැකගැනීම මිස සිංහලයා  රැකගැනීම නොවේ. සිංහලයා රැකෙනු යුත්තේ බුදුදහම රැක ගැනීමටය.

මෙරට සංඝයා වහන්සේලා හා ජනතාව විසින් උඩරට ගිවිසුමට වසර 68 කට පෙර සිංහලේ රජු වශයෙන් නායක්කර් වංශිකයෙකු වූ කීර්ති ශ්‍රී රාජසිංහ පත්කරගත් අතර අවුරුදු 33ක් වූ එතුමාගේ රාජ්‍ය කාලය තුළ සාසන දියුණුව වෙනුවෙන් කරණ ලද මෙහෙය අතිවිශාලය.

අද මෙරට ඇතැම් අනුකාරක උගතුන් සිතා සිටින අයුරු, සිංහලේ යන්නෙන් හැඳින්වුනේ ජාතිවාදී රාජ්‍යක් නොව, සියලු ජාති ආගම් වලට සහජීවනයෙන් ජීවත් විය හැකි බෞද්ධ ව්‍යවස්ථාවක් සහිත රාජ්‍යකි.

මේ බෞද්ධ ව්‍යවස්ථාවේ සලකුණු පිළිබඳව ජෝන් ඩොයිලි විසින් පවා විස්තර කර දී ඇත.

ස්වභාවයෙන් ම තුච්ඡ ජාතියක් වූ ඉංගරිසිහු අත්සන් කළ දා සිටම ගිවිසුම කඩකිරීම ද ආරම්භ කළෝ ය. එදා සිටිම සිංහලයෝ ද ඉංගිරිසින්ට එරෙහිව නොනවතින අරගලයක් ආරම්භ කළෝ ය. අදටත් එය අවසන් වී නැත.

-මහාචාර්ය වසන්ත දේවසිරි-

www.yuthukama.com
https://www.facebook.com/yuthukama

ඩොයිලි කියවමු

ඉංග්‍රීසි-සිංහල ගිවිසුම, හෙවත් ඊනියා උඩරට ගිවිසුම, අත්සන් කර වසර 210 ක් සපිරෙන මේ මොහොතේ, මෙරට තුළ ජෝන් ඩොයිලි විසින් ඉටු කරන ලද කාර්යභාරය අපට කිසිසේත් මඟ හැර යා නොහැක.

එංගලන්තයේ වෙස්ටමිනිස්ටර් විදුහලෙන් මූලික අධ්‍යාපනය ලබා, කේම්බ්‍රිජ් විශ්වවිද්‍යාලයෙන් උපාධිය සම්පූර්ණ කරන ඔහු, ලංකාවේ සේවයට එක්වූ මුල් වකවානුව තුළ ම සිංහල, දෙමළ, පාලි සහ සංස්කෘත වැනි ප්‍රාචීන භාෂා සම්බන්ධයෙන් ප්‍රවීණතාවක් ලබා ගනි යි.

ඒ නිසා, ඉංග්‍රීසින් හට, සිංහල සහ ඉංග්‍රීසි භාෂා ද්විත්වයෙන්, ඔවුන්ට අවශ්‍ය පරිදි ගිවිසුම කෙටුම්පත් කරවා ගැනීමට ඩොයිලිට වඩා සුදුස්සෙකු නොසිටිය බවට කිසිදු සැකයක් නැත.

1801 වර්ෂයේදී ලංකාව තුළ රාජ්‍ය සේවයට එක්වන විට ජෝන් ඩොයිලිගේ වයස අවුරුදු විසිහතකි. පසුව, මාතර ප්‍රදේශයේ සේවය කරන සමයේදී, ඔහු සිංහල භාෂාව පිළිබඳ මූලික අධ්‍යාපනය ලබා ගන්නේ, මාතර වෙහෙරගම්පිට විහාරයේ වැඩ උන් කරතොට ධම්මාරාම හිමියන්ගෙනි. චතුර ලෙස සිංහල භාෂාව හසුරුවමින්, සිංහල සිරිත්-විරිත්, ආහාරපාන යනාදිය පිළිබඳ මනා අවබෝධයකින් කටයුතු කළ ඩොයිලි, පැහැයෙන් සුදු, සිංහලයෙකු විය.

1505 වර්ෂයේ දී පෘතුගීසීන් මෙරටට පැමිණීමේ සිට, ඉංග්‍රීසින් දක්වා, වරින් වර උඩරට රාජ්‍යය යුධමය ලෙස යටත් කර ගැනීමට දැරූ උත්සාහයන් සාර්ථක වී නොමැත. මේ අනුව, යුධමය ක්‍රියාවලියකින් උඩරට අල්ලා ගැනීම වෙනුවට, කුමන්ත්‍රණකාරී ලෙස එය සිදු කිරීම පැවරෙන්නේ ඩොයිලි වෙත ය.

එතැන් සිට, උඩරට භික්ෂූන් වහන්සේලා, නිලමේවරුන් සහ සාමාන්‍ය ජනතාව ඇතුළු විවිධ පිරිස් ඉතා කුලුපගව ආශ්‍රය කළ ජෝන් ඩොයිලි සහ ඔහුගේ කණ්ඩායම උඩරට රාජ්‍යයේ නීති, රීති සහ එහි ආණ්ඩුක්‍රමය පිළිබඳ යම් දළ සටහන් ලේඛනගත කිරීමට සමත් වේ. පසු කාලීනව උඩරට ඉතිහාසය සහ නීතී රීති පිළිබඳ අධ්‍යයනය කළ විද්වතුන්ට පවා වැදගත් වී ඇත්තේ මෙම ලේඛන ය.

එසේ ම, රජු සහ නිලමේවරුන් අතර මෙන් ම, නිලමේවරුන් අතර ඇති වන මත බේද තීව්‍ර කර, මහා ගැටුම් දක්වා දුර දිග යැවීමට සූක්ෂමව කටයුතු කිරීම ඩොයිලි සහ ඔහුගේ කණ්ඩායම සිදු කළ මූලික කාර්යයකි. ඊට අමතරව, ඔහුගේ කණ්ඩායම සිදු කළ කැපී පෙනෙන කටයුත්තක් වී ඇත්තේ, ශ්‍රී වික්‍රම රාජසිංහ රජුගේ කෲරත්වය ඉස්මතු වන ආකාරයේ කටකතා ජනතාව අතර ප්‍රචලිත කිරීම ය.

ජෝන් ඩොයිලි වරක් රොබට් බ්‍රවුන්රිග් ආණ්ඩුකාරවරයාට ලියා යවන්නේ, එකදු පුද්ගලයෙකු හෝ ජීවිතක්ෂයට පත් නොකර උඩරට රාජ්‍යය බ්‍රිතාන්‍ය කිරීටයට යටත් කිරීමට තමන් කටයුතු කරමින් සිටින බව යි. ඒ අනුව, උඩරට නිලමේවරුන්ගේ ද උදව්වෙන්, ශ්‍රී වික්‍රම රාජසිංහ රජු සිරභාරයට ගැනීමත්, අනතුරුව ඉංග්‍රීසීන් සහ සිංහල නිලමේවරුන් අතර ගිවිසුම අත්සන් කිරීමත් යන සියලු කාර්යයන් සඳහා ඩොයිලිගේ සෘජු මැදිහත්වීමක් දක්නට ලැබේ. එසේ වුවද, ගිවිසුම අත්සන් කිරීම සඳහා සියලු නිලමේවරුන්ගේ කැමැත්ත ලබා ගැනීම පහසු කාර්යයක් වී නොමැත. එම නිසා, ඔහු එය ඉතා සූක්ෂම උපායමාර්ග හරහා සිදු කර ඇත.

ඉන් අනතුරුව, 1818 වර්ෂයේදී උව-වෙල්ලස්ස නිදහස් අරගලය ඇති වූ අවස්ථාවේ, එය ඉතා කෲර ලෙස මර්දනය කිරීමේ දී ද, වෙල්ලස්ස ප්‍රදේශයේ සිදු කළ මහා විනාශකාරී සමූල ඝාතන සංවිධානය කිරීමේ දී ද, ජෝන් ඩොයිලි ප්‍රමුඛව ක්‍රියා කර ඇත.

මේ සියල්ල හමුවේ අපට පෙනී යන කරුණක් නම්, ජෝන් ඩොයිලි ඉතා සටකපට, දරුණු පුද්ගලයෙකු වූ බව යි. එහෙත්, බ්‍රිතාන්‍යයන්ගේ දෘෂ්ටි කෝණයෙන් බැලූ විට ඔහු බ්‍රිතාන්‍ය කිරීටයට ඉමහත් සේවයක් කළ අයෙකු වෙයි. මේ වෙනුවෙන් බ්‍රිතාන්‍යයන් ඔහුට දැක්වූ කෘතවේදීතාවය, ඔහුට නයිට් නාමය ලබා දීම තුළින් පැහැදිලි වේ.

සිංහල ඇතුළු පෙරදිග භාෂා කිහිපයක් අධ්‍යයනය කරමින්, ඩොයිලි අනෙක් බ්‍රිතාන්‍ය නිලධාරීන්ට වඩා විශේෂත්වයක් දිනාගෙන තිබුණි. එය සිය වෘත්තීය ඉනිමගෙහි ඉහළට නැගීමට ඔහුට පිටිවහලක් වී ඇති බව ද නිසැක ය.

ශ්‍රී වික්‍රම රාජසිංහ රජු අත්අඩංගුවට ගනු ලබන්නේ එක්නැලිගොඩ නිලමේවරයාගේ කණ්ඩායම විසිනි. ඔවුන් මුලදී රජුගේ සහ බිසවගේ ඇඳුම සහ ආභරණ ගලවා දැඩි වද හිංසා පමුණුවමින් ඇදගෙන යාමට කටයුතු කළ ද, ඩොයිලිගේ මැදිහත්වීමෙන් රජ පවුලට නිසි ගෞරවයක් ලබාදෙමින් කොළඹට රැගෙන යාමට පියවර ගෙන ඇත. මෙම අවස්ථාවේ දී ඩොයිලිගේ හැසිරීමෙන් පෙනී යන්නේ ඔහු උඩරට රාජධානිය බ්‍රිතාන්‍ය පාලනයට යටත් කිරීමේ අරමුණ විධිමත් ලෙස ක්‍රියාවට නැංවූ රාජ්‍යතාන්ත්‍රිකයෙකු ලෙස කටයුතු කර ඇති බව ය.

සිය (බ්‍රිතාන්‍ය) රජුට පක්ෂපාතී වූ ඩොයිලිගේ ක්‍රියා කලාපය සමග ඇතැම් සිංහල නිලමේවරුන්ගේ හැසිරීම සංසන්දනය ද කිරීම වටී. මේ අනුව පෙනී යන්නේ ඇතැම් නිලමේවරුන්ගේ අපේක්ෂාවන් ඉතා පෞද්ගලික ලාභ මූලික කර ගත් ඒවා බව යි. රාජසිංහ රජු සිර භාරයට ගැනීමෙන් අනතුරුව, ඔවුන්ගෙන් ඇතමෙකු ඉල්ලා ඇත්තේ උඩරට රාජධානියේ රජකම හෝ ඊට සමාන තනතුරක් තමන් වෙත ලබාදෙන ලෙස ය.

මෙවැනි පසුබිමක ඉංග්‍රීසි-සිංහල ගිවිසුම තුළ අන්තර්ගත විය යුතු කරුණු ඉතා අවිනිෂ්චිත වන්නට ඇතැ යි අපට සිතිය හැක. අනෙක් අතට දෑ හිතකාමී නිලමේවරුන් සහ මහා සංඝරත්නය ද උඩරට රාජ්‍යය බ්‍රිතාන්‍යයන්ට පාවා දීම කෙරෙහි විරෝධාකල්පයක් දරා ඇත. විශේෂයෙන් අස්ගිරි මහා විහාරයේ අනුනායක වාරියපොළ ශ්‍රී සුමංගල හිමියන්ගේ ක්‍රියා කලාපය තුළින් ඒ බව මනාව පසක් වේ.

වයස අවුරුදු 27 දී අප රටට පැමිණෙන ඩොයිලි සිය මරණය දක්වාම මෙරට ජීවත් වන්නේ, කිසි විටක නැවත සිය මවු රටට නොගොස් ය. කිසි දිනෙක විවාහ දිවියට නොඑළඹුණු ඔහු ඇතැම් විට සිය පෞද්ගලික ජීවිතය පවා බ්‍රිතාන්‍ය කිරීටය වෙනුවෙන් කැප කළා විය හැක. අවසන් වශයෙන්, ඔහු සත්කෝරලයේ රාජකාරියක නිරතව සිටියදී උණ රෝගයකට ගොදුරු වී, එය උත්සන්න වීමෙන් මිය යන විට ඔහුගේ වයස අවුරුදු 50 කට ආසන්නව තිබිණ. ඔහුගේ දේහය මිහිදන් කරන්නේ මහනුවර නගරයේ පිහිටි සුසාන භූමියක ය.

මේ සියල්ලෙන් කියවෙන්නේ ඩොයිලි යනු හුදු සුදු චරිතයක් බව නොවේ. බ්‍රිතාන්‍යයේ දෘෂ්ඨි කෝනයෙන් බැලූ කළ, ඩොයිලි සිය රාජ්‍යය වෙනුවෙන් දිවි හිමියෙන් නොසැලී කටයුතු කළ, ජාතිමාමක ශූර විරුවෙකි. එහෙත් ලාංකික දෘෂ්ඨි කෝනයෙන් බැලූ කළ ඔහු සටකපට කුමන්ත්‍රණකරුවෙකි; ට්‍රෝජන් අශ්වයෙකි; සමූල ඝාතකයෙකි.

-නාරද බලගොල්ල

- www.yuthukama.com

https://www.facebook.com/yuthukama

බොදු බල සේනා මග හැර යා නොහැකි කතාවක් - 1

රාජකීය පණ්ඩිත ගලබොඩඅත්තේ ඥානසාර හිමියන් තෙවෙනි වරටත් සිරගත වී ඇප මත නිදහස් වන්නට යෙදුණි. තමන්ට මෙසේ නොකරන ලෙසත් අවශ්‍ය නම් එකවර තමාව මරා දමන ලෙසත් උන් වහන්සේ සිරගත කරන ලද මොහොතේදී අධිකරණය හමුවේ ප්‍රකාශ කළ බව මාධ්‍යවල සඳහන් විය.

පූජ්‍ය ගංගොඩවිල සෝම හිමියන් සහ එම්.එච්.එම් අෂ්රෆ් මහතා සහභාගී වූ TNL නාලිකාව මගින් විකාශය කරන ලද නැණ පහන සංවාදය

ඥානසාර හිමි යනු බොදු බල සේනා සංවිධානයේ මහ ලේකම් වරයා මෙන්ම එම සංවිධානයේ ජනප්‍රියම නායකයා ද වෙයි. උන්වහන්සේ දිගින් දිගටම සිරගත වීම් වලට ලක් වනුයේ බොදු බල සේනා සංවිධානය හා සහ සම්බන්ධව සිදු කළා වූ ක්‍රියාකාරකම් හේතුවෙනි.

පසුගිය දසක එකහමාරක කාලය තුළ බොදු බල සේනා සංවිධානය විසින් මෙරට සමාජ දේශපාලනයට සිදු කළ බලපෑම අති මහත් ය. මෙරට ජාතික ව්‍යාපාරයේ ඉදිරි ගමන සැළසුම් කරන්නෙකුට බොදු බල සේනා සංවිධානයේ නැගීම, එහි ක්‍රියාකාරීත්වය සහ පරිහානිය  විචාරය කර ගැනීම අතිශය වැදගත් වේ.

සිද්ධි ලෙබ්බේ වැන්නවුන් විසින් පණ පොවනු ලදුව මුස්ලිම් ජනතාවට ව්‍යවස්ථාදායකයේ වෙනම ජනවාර්ගික නියෝජනයක් ලබා ගැනීම වැනි ජාතිවාදී ප්‍රවේශයන් ඔස්සේ ඇදී ආ මුස්ලිම් දේශපාලනය මුල් කාලයේදී සංවර්ධනය වූයේ චෙල්වනායගම්ගේ දෙමළ රාජ්‍ය පක්ෂය සෙවණේ ය. දෙමළ කතා කරන ජනතාවට වෙනම රාජ්‍යක් ලෙස චෙල්වනායගම් ගෙන ආ ව්‍යාපාරයට මුල් කාලීන මුස්ලිම් දේශපාලනඥයන් ඇතැමෙකුගේ සහය ද හිමි විය. 1960 දී කාරියප්පර් විසින් පිහිටවූ ස්ලාමීය එක්සත් පෙරමුණ මෙරට පළමු මුස්ලිම් වාර්ගික දේශපාලන පක්ෂය ලෙස හැඳින්විය හැකිය.

මෙරට මුස්ලිම් වාර්ගික දේශපාලනය ‘රජුන් තනන්නාගේ’ භූමිකාව ඉටු කරන ව්‍යාපාරය වශයෙන් වර්ධනය කරනු ලැබුවේ එම්.එච්.එම්  අෂ්රෆ්ගේ නායකත්වය යටතේ මුස්ලිම් කොන්ග්‍රසය විසිනි. අෂ්රෆ් ඇතුළු මුස්ලිම් කොන්ග්‍රස් නායකයන් 1976 දී මැතිවරණයට ද්‍රවිඩ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණ යටතේ තරඟ කළ බවත්, එහිදී ඊළම වෙනුවෙන් පෙනී සිටි බවත් රහසක් නොවේ. එසේම මෙරට මුස්ලිම් ජනයාගේ සම්භවය පිළිබඳව ව්‍යාජ ඉතිහාසයක් ගොතා එය ඉතා සාර්ථකව නිජ බිම් සංකල්පයක් ලෙස සාම්ප්‍රදායික මුස්ලිම් ජන මනසට ඇතුළත් කිරීමට ද මෙම මුස්ලිම් වාර්ගික දේශපාලනය සමත් විය. මෙම ව්‍යාජ ඉතිහාස ඉගැන්වීම මේ මොහොත වන විටත් නිදැල්ලේ ක්‍රියාත්මක වේ.

මෙලෙස මුස්ලිම් වාර්ගික දේශපාලනය සහ ඊළාම් බෙදුම්වාදී දේශපාලනය අතර පැවති අනියම් දීගය කෙළවර වන්නේ ප්‍රභාකරන් විසින් උතුරු නැගෙනහිර මුස්ලිම් සංහාරය ආරම්භ කිරීමෙන් පසුව ය. වරෙක ප්‍රේමදාස සමඟ ද, වරෙක චන්ද්‍රිකා සමඟ ද, වරෙක රනිල් සමඟ ද සන්ධානගත වූ මෙම මුස්ලිම් වාර්ගික දේශපාලනය මෙම කාලය තුළදී ඉතා උපක්‍රමශීලී ලෙස වාර්ගික නීති සම්මත කරවා ගැනීමටත්, අන්තවාදී ඉගැන්වීම් ප්‍රචාරය කිරීම සඳහා අවශ්‍ය යටිතල පහසුකම් පද්ධතිය සකස් කර ගැනීමටත් සමත් විය.

මෙරට මුස්ලිම් අන්තවාදය සහ ව්‍යාප්තවාදය පිළිබඳව ප්‍රබල ජන මතයක් ඇති කිරීම සඳහා මුල් වරට කටයුතු කරන ලද්දේ පූජ්‍ය ගංගොඩවිල සෝම හිමියන් විසිනි. උන් වහන්සේ විසින් එකී අදහස් ජනගත කිරීම ඉතා සං‍යමයකින් සිදු කරන ලද අතර අෂ්රොෆ් වැනි මුස්ලිම් නායකයන් සමඟ ප්‍රසිද්ධ රූපවාහිනී සංවාද වලට එළඹීම දක්වා එම ක්‍රියා පිළිවෙත තියුණු විය.

වෙනම මුස්ලිම් රාජ්‍යක් පිළිබඳව ඇති කරගන්න ලද ඔලුවිල් සම්මුතිය පිළිබඳවත්, නැගනහිර ක්‍රියාත්මක වූ මුස්ලිම් සන්නද්ධ කණ්ඩායම් පිළිබඳවත්, ස්ලාමීය රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන වෙත විදේශයන්ගෙන් ගලා එන මහා පරිමාණ විදේශ අරමුදල් සම්බන්ධයෙනුත්, හින්දු සහ බෞද්ධ පවුල් ස්ලාම්කරණය කිරීම පිළිබඳවත් වරින් වර තොරතුරු වාර්තා වූ නමුත් 2009 වසර දක්වා මෙම කරුණු අරභයා එතරම් සමාජ අවධානයක් යොමු නොවූයේ ඊට වඩා ප්‍රබල අවධානයක් සමස්ත සමාජය තුළින් ඊළාම් බෙදුම්වාදය කෙරෙහි එල්ල වී තිබීම හේතුවෙනි. 

2012 දී බොදු බල සේනා සංවිධානය බිහි වන්නේ මෙවන් පසුබිමක ය. දේශීය වශයෙනුත්, කලාපීය වශයෙනුත්, ගෝලීය වශයෙනුත් ඒ වන විට ඇති වෙමින් තිබුණු ස්ලාම් අන්තවාදයට ප්‍රති විරෝධයක් ලෙස ඒ වන විටත් ඉන්දියාවේ ශිව් සේනා සංවිධානය, මියන්මාරයේ 969 ව්‍යාපාරය ආදී සංවිධාන බිහි වී තිබුණි.

බොදු බල සේනා සංවිධානයේ සභාපති, මහ ලේකම් ඇතුළු ප්‍රධාන නායක කාරකාදීන් බොහෝමයක් ඊට පෙර ජාතික හෙළ උරුමය සමඟ දේශපාලනික සම්බන්ධතා පැවැත් වූ අයවලුන් ලෙස හඳුනා ගත හැකි නමුත් සංවිධානයක් වශයෙන් බොදු බල සේනා සංවිධානය ක්‍රමික විකාශනයකින් තොරව එක්වනම මතු වූ සංවිධානයක් ලෙස නිරීක්ෂණය කළ හැකිය. බොදු බල සංවිධානයට අරමුදල් සැපයුණු ආකාරය, එහි නායකයන් විදේශයන් සමඟ පැවැත් වූ සම්බන්ධතාවල ස්වරූපය, දේශීය දේශපාලඥයන් සමඟ එම සංවිධානය සිදු කොට ඇති ගනුදෙනු පිළිබඳව ඉතා විවාදාපන්න කරුණු මතු වී තිබේ. එසේම එහි නායකයන්ගේ පෞද්ගලික චරිත සහ හැසිරීම් පිළිබඳව ආන්දෝලනාත්මක සිද්ධීන් වාර්තා වී තිබේ. ඒ සියල්ල එසේ තිබියදීත් එමගින් ස්ලාම් අන්තවාදය සහ ව්‍යාප්තවාදය පිළිබඳව ඉදිරිපත් කළ කරුණු, සාක්ෂි සහ සාධක බැහැර කළ නොහැකි බව සනාථ වී ඇත.

(මෙම ලිපියේ මීළඟ කොටස යුතුකම මාර්තු කලාපයෙන් බලාපොරොත්තු වන්න)

 -පැතුම් ඒ. රණසිංහ-

යුතුකම ජාතික සංවිධානය
www.yuthukama.com

Like us on facebook :: https://www.facebook.com/yuthukama

ජාතිකවාදය, ලෝක ප්‍රවණතා සහ අපි : අපේ මතය 1

මිනිසා පිළිබඳව අධ්‍යයනය කිරීමෙන් තොරව දේශපාලනය අවබෝධ කරගත නොහැකිය.

දේශපාලනය යනු දේශයක ජනතාව පාලනයයි. එය ගෝලීය සන්දර්භයෙන් ගත් කළ භූ දේශපාලනය වේ.

දියුණු මනසක් පමණක් ඇති තවත් එක් සත්ත්වයෙකු වන මිනිසාගේ ස්භාවික චර්යාවන්, මිනිසාගේ සහ මිහිතලයේ යහපැවැත්ම උදෙසා අවශ්‍ය මානව චර්‍යාවන් ලෙස හැඩගස්වාගනිමින් පවත්වාගෙන යාම අප විශ්වාස කරන දේශපාලනයේ උත්තරාර්ථයයි.

ප්‍රායෝගික දේශපාලනයේ නියුතු බොහෝ දෙනා යම්කිසි දේශපාලන මතවාදයක පිහිටා කටයුතු නොකරතත් හැමදෙනාම පාහේ තමන් යම් දේශපාලන මතවාදයක් දරන බව පැවසීමට ආශා කරති. එය වත්මන් දේශපාලන භාවිතයේ ප්‍රචාරාත්මක අවශ්‍යතාවයකි.

මේ ආකාරයෙන් ගත් කළ ගෝලීය දේශපාලන ධාරා ලෙස ගත හැකි ප්‍රමුඛ දේශපාලන මතවාද ද්විත්වයක් පවතී.

ඉන් පළමුවැන්න වන්නේ ධනවාදයයි. පෞද්ගලික ධනය උපරිමයෙන් ළඟා කර ගැනීම සඳහා රාජ්‍ය විසින් පහසුකම් සැපයීමත්, ධන හිමි පුද්ගලයන් හෝ ධනහිමියන්ගේ ආශිර්වාදය සහිත අය රාජ්‍ය පාලනයේ සුක්කානම දැරීමත් ධනවාදයේ මූලික ලක්ෂණයන්ය. ධනවාදයට මානුෂීය සළු පිළි අන්දවා එය ලිබරල්වාදය ලෙස අභිෂේක කිරීම ඇඩම් ස්මිත්, රූසෝ වැනි චින්තකයන් විසින් සිදු කරන ලදි. එය නියෝ ලිබරල්වාදය ආදි උපචින්තන ධාරාවන්ගෙන් ද සමන්විතය. තනි පුද්ගල නිදහස ලෝකයේ සමස්ත පැවැත්මට බාධා කරන අවස්ථාවන්හි දී පවා ලිබරල් ධනවාදය තනි පුද්ගල නිදහසෙහි පැවැත්ම වෙනුවෙන් තව දුරටත් පෙනී සිටී. එය මිනිසා නම් සත්ත්වයාගේ උන්නතිකාමී සහජ හැසිරීම් ඒ අයුරින්ම භාර ගැනීමට සූදානම්ය.

දෙවැන්න වන්නේ සමාජවාදයයි. සැමට සම අයිතිවාසිකම් හිමි වන සාමූහිකත්වය පෙරදැරි කරගත් සමාජවාදී ලෝකයක් බිහි කර ගැනීමේ මාර්ගය මේ යැයි න්‍යායාත්මකව සූත්‍රගත කොට පෙන්වා දුන් පුරෝගාමීන් වන්නේ මාක්ස්, එංගල්ස් ආදීන්ය. සමාජවාදය යනු මාක්ස්වාදයම නොවෙතත් මාක්ස්ගේ ඉගැන්වීම් සම්පූර්ණයෙන්ම බැහැර කරන සමාජවාදීන් නොමැති තරම්ය. මිනිස් සත්ත්වයාගේ සහජ චර්‍යාව පිළිබඳව උත්සුක නොවන මාක්ස්වාදී සමාජවාදය භෞතිකවාදී ඇසකින් ලෝකය නිර්වචනය කරමින් ඒ තුළ විසඳුම් සෙවීමට ප්‍රයත්න දරයි. අවසානාත්මක වශයෙන් එය යෝජනා කරන්නේ රාජ්‍ය දිය කර හරිනු ලැබූ, ලෝකය තනි යායක් වූ, නිෂ්පාදන සම්පත් සාමූහිකව සහ සමානත්වයෙන් භුක්ති විදින පරමාදර්ශී කොමියුනිස්ට් සමාජයක් ස්ථාපිත කිරීමටය.

මේ අයුරින් බලන කල ලිබරල් ධනවාදය මිනිස් සත්ත්වයාගේ සහජ උන්නතිකාමී සහ තිරශ්චීන හැසිරීම් ඒ අයුරින්ම භාරගැනීමට සූදානම් අතර මාක්ස්වාදී සමාජවාදය ඊට හාත්පසින්ම ප්‍රතිවිරුද්ධ ලෙස මුළුමනින්ම මිනිසාගේ සහජ හැසිරීම් සහ හැඟීම් නොතකා හැර පරමාදර්ශී ලෝකයක් පිළිබඳ සිහිනය මවා පෙන්වයි.

ලිබරල් ධනවාදයේ සහ මාක්ස්වාදී සමාජවාදයේ අගනාකම් සහ සීමාකම් පිළිබඳවත්, ඒවායේ ප්‍රායෝගික භාවිතාවේ දී ලිබරල් සමාජවාදය, රාජ්‍ය ධනවාදය වැනි විකෘතීන් හටගෙන ඇති අන්දමත්, ඒවා ඒ ඒ රාජ්‍යන් තුළ ඇති වුණු තත්ත්වයන් සමඟ අනුගත වී සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, සුබසාධනවාදය ආදී ප්‍රවාහයන් ලෙස ක්‍රියාත්මක වන ආකාරයත් අප වෙනම සාකච්ඡා කළ යුතුය.

ලිබරල් ධනවාදයත්, මාක්ස්වාදී සමාජවාදයත් යන චින්තන ධාරාවන් ද්විත්වයම වරින් වර අධිපතිවාදී සහ ව්‍යාප්තවාදී ප්‍රවේශයන්ට එළඹ ඇත. එකී අධිපතිවාදී ව්‍යාප්තවාදයන්ට එදිරිව 'ජාතීන්' විසින් ස්වකීය දේශපාලන ආධිපත්‍යයන්ගේ පැවැත්ම තහවුරු කර ගැනීම උදෙසා නිර්මාණය කොටගත් දේශපාලන මතවාද පොදුවේ ජාතිකවාදයන් ලෙස වර්තමාන සන්දර්භය අනුව සරලව නිර්වචනය කොට දැක්විය හැකිය. ලෝකයේ ජාතිකවාදී දේශපාලන භාවිතාවන් ගණනාවක් නිරීක්ෂණය කළ හැකිය. ඒ සියල්ල එකිනෙකට වෙනස් අනන්‍යතා ලක්ෂණවලින් සමන්විත වන අතර ඒවායේ ඇති එකම පොදු ගුණාංගය වනුයේ ඒවා යම්කිසි අධිපතිවාදී ව්‍යාප්තවාදයකට එරෙහිව ස්වකීය ජාතික පැවැත්ම උදෙසා කටයුතු කිරීමයි.

අනූව දශකය වන තුරු ලෝකයේ පැවති ජාතිකවාදී ප්‍රවණතාවයන් ප්‍රධාන අදියර ත්‍රිත්වයකට වෙන් කොට දැක්විය හැකිය.

01. ජාතිකවාදය (nationalism) යන යෙදුම මුල්වරට භාවිතයට යෙදෙන්නේ 17 වන සියවසේදී බටහිර යුරෝපයේ ජාතික රාජ්‍ය බිහිවීමට තුඩු දුන් සහ එම රාජ්‍යන්වල ආර්ථික නැගීමට තුඩු දුන් මතවාදය හැඳින්වීම සඳහාය.

02. එලෙස ජාතික රාජ්‍ය ගොඩනගාගත් බටහිර යුරෝපා ජාතීන් ලිබරල් ධනවාදය සමඟ සහවාසයේ යෙදෙමින් ලෝකය ශිෂ්ටාචාරගත කිරීමේ ඊනියා මෙහෙයුම දියත් කොට ඇමරිකා, අප්‍රිකා සහ ආසියානු කලාපය සිය යටත්විජිත කොලනි බවට පත් කරගත් අතර එවිට එම යටත්විජිතකරණයට එරෙහිව එම ඇමරිකා, අප්‍රිකා සහ ආසියානු කලාපයන් තුළ ජාතිකවාද පැන නැඟිණි. බටහිර යුරෝපයේ ලිබරල් ධනවාදී අධිරාජ්‍යවාදයට එරෙහිව යටත්විජිත තුළ පැන නැඟුණු ජාතිකවාදී ව්‍යාපාර 20 වන සියවස මුල් භාගයේදී මාක්ස්වාදී සමාජවාදය සමඟ සන්ධානවලට එළඹෙමින් කටයුතු කිරීමේ ප්‍රවණතාවයක් පෙන්වන ලදි.

03. දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පසුව එළඹුණු දශක කිහිපය තුළ දී සෝවියට් සමූහාණ්ඩුව ප්‍රමුඛ මාක්ස්වාදී සමාජවාදී බලකඳවුරද තරගකාරී ලෙස සිය අධිපතිවාදය ව්‍යාප්තවාදී ස්වරූපයෙන් ලෝකය පුරා පැතිරවීමට උත්සුක වීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ඊට එරෙහිව ද ජාතිකවාදී පැන නැගීම් ලෝකයේ විවිධ කලාපවල සිදු විය. එම ජාතිකවාදී පැනනැඟීම් එවර ලිබරල් ධනවාදයේ සහයෝගය ද සහිතව ක්‍රියාත්මක විය.

අනූව දශකයෙන් පසු ලෝකය තුළ ක්‍රියාත්මක වෙමින් පවතින ජාතිකවාදී පැන නැඟීම් පොදු ප්‍රවණතාවයක් ලෙස විස්තර කිරීම අපහසුය. ඒ ඒ රටවල, ඒ ඒ කලාප තුළ පවතින සුවිශේෂ අනන්‍යතා ඔස්සේ ඒවා නිර්වචනය කොටගත යුතුය.

90 දශකයෙන් මෙපිට ලෝකය තුළ නිරීක්ෂණය වන ජාතිකවාදී පැන නැගීම් පිළිබඳව සහ ශ්‍රී ලංකාවේ ජාතිකවාදී ව්‍යාපාරයේ සුවිශේෂතාව පිළිබඳව ඉදිරි කලාපය තුළින් සාකච්ඡාවට බඳුන් කරමු.

(සංවාදයට විවෘතයි)

පැතුම් ඒ.රණසිංහ

ලේකම් - යුතුකම ජාතික සංවිධානය

(යුතුකම මාසික සඟරාවේ ජනවාරි කලාපයේ ලිපියකි )

www.yuthukama.com

ඔබේ මනාපය රට වෙනුවෙන් කැපවුනු යුතුකම ජාතික සංවිධානයේ ෆේස්බුක් පිටුවේ ලකුණු කරන්න.

(Like us on facebook)

https://www.facebook.com/yuthukama

සිංහල බෞද්ධ ගැහැණියගේ උදාරත්වය

රොබර්ට් නොක්ස් නැමැති ඉංගිරිසි ජාතිකයා විසින් ලියන ලද ‘The Historical Relations of the Island Ceylon’ නැමැති කෘතිය සිහි නුවණින් පරිහරණය කළ යුත්තකි. මා සිහි නුවණින් යනුවෙන් අදහස් කළේ 17 වැනි සියවසේ, එනම් නොක්ස් ජීවත් වූ කාලයේ, බටහිර චින්තනය මෙන් ම ඒ ඔස්සේ නිර්මාණය වූ පුනරුද සමයේ බටහිර ඇති වෙමින් පැවති සමාජ ආර්ථික වෙනස් වීම් වලට සාපේක්ෂව එහි ඇති කරුණු විමසා බැලිය යතු ය යන යන්න ය. සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරෙන් ප්‍රබන්ධය කරණ ලද The Historical Relations කෘතියක් පමණක් නොව ප්‍රබන්ධයක් වූ Robinson Caruso කෘතිය හැදැරීමේ දී ද මේ විචාරශීලීත්වය අත්‍යවශ්‍ය වේ.

රොබර්ට් නොක්ස් නියෝජනය කරන්නේ කාන්තා අයිතීන් සැලකිල්ලට නොගත්, කාන්තාවන් දෙවැනි පන්තියේ පුරවැසියන් ලෙසින් සලකන ලද සංස්කෘතික පසුබිමක් ය.

මේ රටේ කාන්තාවන් විඳි නිදහස මෙන් ම ඔවුන් පෙන් වූ උදාරත්වය ද එවන් වූ පසුබිමකින් පැමිණි රොබට් නොක්ස් මවිතයට පත් කරන්නට ඇත. ඒ බව සනාථ කරණ අවස්ථාවන් අතරින් දෙකක් පමණක් පිළිබඳ ව ප්‍රේමචන්ද්‍ර අල්විස් මහතා විසින් කරන ලද ‘නොක්ස් දුටු ලංකාව’ නැමති නොක්ස්ගේ කෘතියේ පූර්ණ පරිවර්තනයෙන් උපුටා දක්වමි.

“…….පවුලේ අය සඳහා බත පිසීමට ගන්නා සහලින් මිටක් ගෙන මල්ලක බහා තැබීම සිංහල ගෘහණියගේ සිරිතකි. මිටෙන් මිට එසේ එකතු වන සහල් ‘මිටිහාල්’ යනුවෙන් හැඳින්වෙන අතර ඔවුහු එය ඔවුන්ගේ කැමැත්ත පරිදි දුප්පතුන්ට බෙදා දෙති; නැතහොත් යමක් ඉල්ලා දොරකඩට එන යදියන්ට පිනට දෙති. ඔවුහු ඔවුන්ගේ පුණ්‍ය කටයුතු තමන්ගේ වර්ගයාට පමණක් සීමා නො කරති……..”

“…ඉහළ පෙළේ පවුල්වල කාන්තාවෝ පවා බුදුන් වහන්සේ වෙත ඇති ශ්‍රද්ධාවෙන් මෙහෙයැ වී උන්වහන්සේ ට ගෞරවෝපාහාර පිණිස නොයෙක් පුණ්‍ය කර්ම සිද්ධ කරණු සඳහා අවශ්‍ය දේවල් එක් රැස් කිරීමට ගෙන් ගෙට සම්මාදමේ යති…..”

මේ ලිපය කියවන ඔබ සියලු දෙනා ම එදා නොක්ස් විසින් ලියන ලද මේ උදාර වූ කාරුණික වූ ද ගැහැණිය හොඳින් ම හඳුනති. ඒ ඇය තවමත් අප සමඟ ව එලෙසින් ම ජීවත් වන් බැවිනි.

ඒ එසේ වුව ද දාහත් වැනි සියවසේ මෙරට ජීවත් වූ සිංහල බෞද්ධ ගැහැණිය පෙන් වූ ඒ උදාරත්වය ද ඔවුන් විඳි නිදහස ද, කිතු සමය අදහන, සුදු හම සහිත පිරිමින්ගේ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පමණක් පෙනී සිටින සංස්කෘතියක් තුල හැදුනු වැඩුනු රොබර්ට් නොක්ස් මවිතයට පත් කළා නිසැක ය.

තම සභ්‍යත්වයේ මේ නිරුවත වසා ගැනීමට ය අද වන විට බටහිර ජාතීන් මානව අයිතිවාසිකම්, කාන්තා නිදහස, හා නිරගමිකත්වය වැනි සංකල්ප ගොඩ නඟාගෙන නන් දොඩවන්නේ.

ජාත්‍යන්තර කාන්තා දිනය ද, පුනරුදය ආශ්‍රිත ව බිහි වුනු එම අධිපතිවාදී වූ ද පසුගාමී වූ ද සංස්කෘතිය විසින් ම අටවා ගන්නා ලද තවත් එක මෙවලමක් පමණි.

අද වන විට අපට ද ඒ මෙවලම අවශ්‍ය ව ඇත්නම් එය සිදු වී ඇත්තේ ගෙවී ගිය කාලය තුල ද අප ද තරමක් දුරට හෝ ඒ පසුගාමී සංස්කතියේ ම කොටසක් බවට නොදැනුවත්ව ම පත් වෙමින් පවතින නිසා විය යුතු ය.

වසන්ත දේවසිරි

25. 03. 08

යුතුකම සංවාද කවය

www.yuthukama.com

ඔබේ මනාපය රට වෙනුවෙන් කැපවුනු යුතුකම සංවාද කවයේ ෆේස්බුක් පිටුවේ ලකුණු කරන්න. (Like us on facebook)

https://www.facebook.com/yuthukama