සීතාවක යුගයේ බිහිවූ ගම්මාන

සීතාවක රාජධානිය කෝට්ටේ සහ උඩරට යුගයන් ද්විත්වය අතර පිහිටි සුවිශේෂීම රාජධානියයි. එය මෙරට ඉතිහාසය තුල කෙතරම් සුවිෂේශී වුවද ඒ සදහා හිමිව පවතින ස්ථානය ඉතා සෝචනීය ය.

මායාදුන්නේ රජු සහ සීතාවක රාජසිංහ ( 1 වන රාජසිංහ) යන රණශූර පියපුතු දෙපළ විසින් ගොඩනැංවූ දේශප්‍රේමීත්වය මත ගොඩනැගුණු රාජ්‍යයක් ලෙස සීතාවක රාජධානිය හදුනාගත හැකිය. විජයබා කොල්ලයෙන් උපන් සීතාවක රාජධානිය පෘතුගීසී විරෝධී යුධ මධ්‍යස්ථානයක් වීම නිසා මායාදුන්නේ රජුගේ කාලයේ සිටම නිතර යුද්ධයන් සිදුවූ, ඕනෑම අවස්ථාවක යුද්ධයකට හෝ ආක්‍රමණයකට මුහුණ දීමට සූදානමින් සිටි විශාල සේනාවකින් සමන්විත වූ නගරයක්ව පැවතුනි. සීතාවක රාජධානිය තුල සහ ඉන් පිටත බොහෝ ගම්මාන සදහා නම් ඇතිවීම සීතාවක යුගයේ සිදුවිය. මේ අතර මාලිගාවත්ත, මාලිගාකන්ද, ඔරුගොඩවත්ත, කොටිකාවත්ත, බියගම, යබරලුව, කම්මල්වත්ත, කඩුවෙල , පූගොඩ, කිරිබත්ගොඩ යන ග්‍රාම නාම හදුනාගත හැකිය.

ඒ එක් එක් ගම් සදහා නම් ඇතිවූ ආකාරය විමසා බලමු.

මාලිගාවත්ත - සීතාවක රාජසිංහ රජතුමන් විසින් කොළඔ කොටුවට පහර දීමට සේනා සමග පැමිණ පරංගින් කොළඔ කොටුව තුලට සීමාකර සත් මාසයක් කොටුව වටලාගෙන සිටියේය. කොළඔ කොටුවේ බළල් මස් පවා ගිනිගනන් වූ බව පැවසෙන්නේ මෙම කාලය තුලයි. එම කාලසීමාව තුල සීතාවක රාජසිංහ රජතුමා හට ඉදිකල තාවකාලික මාලිගයේ “වත්ත” මාලිගාවත්ත ලෙස හැදින්වේ.

මාලිගාකන්ද - සීතාවක රාජසිංහ රජතුමා හට තාවකාලික මාලිගය ඉදිකල උස් භූමිය “මාලිගාකන්ද” ලෙස හැදින්වේ. වර්තමානයේ විද්‍යෝදය මහ පිරිවෙන වැනි දේශීය අධ්‍යාපන මධ්‍යස්ථාන මෙම ප්‍රදේශය තුල දැකගත හැකිය.

ඔරුගොඩවත්ත - සීතාවක සේනා කොළඔ කොටුවට පහර දීමට කොළඔ දෙසට යාමේදී කැලණි නදිය ඔරු ආධාරයෙන් තරණය කල තැන “ඔරුගොඩවත්ත” නමින් හදුන්වනු ලබයි. එසේ එගොඩ වූ සේනාවන් “ලුනාව දේවාලය” ලෙස වර්තමානයේ සුප්‍රකට දේවාලයේ පඩුරු ගැටගැසූ බව ජනප්‍රවාදයේ සදහන් වේ.

කොටිකාවත්ත - කොඩි ගහ සිටවූ වත්ත, කොඩිගහ වත්ත වී පසුකාලීනව කොටිකාවත්ත වූ බව සදහන් වේ.

බියගම - බියගම ලෙස හදුන්වන ප්‍රදේශය සීතාවක රාජධානි සමයේ පරංගින් පැමිණීමට පවා බිය වූ ප්‍රදේශයක් නිසා එනමින් හදුන්වා ඇත. රාජසිංහ රජුගේ ප්‍රධාන අවි ගබඩාව එම ප්‍රදේශය කේන්ද්‍රකොටගෙන පැවති බව සාධක සහිතව සනාථ වේ.

යබරලුව - බියගම සහ මල්වාන අතර පිහිටි ග්‍රාමයක් ලෙස යබරලුව හදුනාගත හැකිය. “යබොර හෙලුව” යන අදහසින් එය යබොරලුව වී ඇත. සීතාවක රාජධානිය තුල පැවති ප්‍රධානතම යකඩ නිෂ්පාදනය කල ස්ථානය ලෙස යබොරලුව හැදින්වීමට පුළුවන. නිතර යුධයට සූදානමින් සිටි සීතාවක සේනාවන් සදහා ආයුධ තැනීමට යකඩ නිෂ්පාදනය කල නිසා එම ප්‍රදේශය පුරාවට යබොර විශාල වශයෙන් ව්‍යාප්තව ඇත. කම්මල්වත්ත - යබොරලුව අසලම පවතින සුවිශේෂීම ප්‍රදේශයක් ලෙස “කම්මල්වත්ත” හදුනාගත හැකිය. නාමයේ ලෙසින්ම එය සීතාවක රාජධානිය තුල පැවති ප්‍රධානතම යකඩ කම්හල ලෙස හදුනාගත හැකිය. සීතාවක රාජධානියේ හදවත ලෙස මෙම කම්මල්වත්ත හැදින්වුවද වරදක් නැත. මහා පරිමාණ ආයුධ නිෂ්පාදනාගාරයක් වූ මෙයට යකඩ යබරලුවෙන් ලබාගෙන ඇත.

කඩුවෙල - සීතාවක රාජධානිය සහ කෝට්ටේ රාජධානිය වෙන්වන දේශ සීමාව වූ කැලණි නදියේ සීතාවක රාජධානියට අයත්ව තිබූ ප්‍රදේශයේ පිහිටි වෙල් යායක් ලෙස කඩුවෙල පිළිබද සදහන් වේ. සීතාවක ටිකිරි කුමරුන් මුල්ලේරියා සටනට පෙර සිදුවූ බාරයක් ඔප්පු කිරීමට මෙහි පත්තිනි දෙවොලක් තනවා තම රන් කඩුව දෙවොලට පිදූ බවත් සදහන් වේ. එය කඩුවෙල රන්කඩු පත්තිනි දේවාලයයි. කඩුව සමගම දෙවොලට වෙල පිදූ බැවින් කඩුවෙල වූ බව ඇතැම් තැනක කියැවේ. මුල්ලේරියා සටන ජයගත් සීතාවක සේනාවන් තම කඩු සේදූ වෙල කඩුවෙල වූ බව වෙනත් තැනක සදහන් වේ.

පූගොඩ - “පූ” යනුවෙන් අතීත සිංහල භාෂාවේ කැවුම් හදුන්වා ඇත. එබැවින් පූගොඩ යනු කැවුම් ගොඩ යන අරුතයි.

කිරිබත්ගොඩ - සීතාවක සේනාවන් සදහා කිරිබත් සැදූ ගම කිරිබත්ගොඩ ලෙස නම් වුනි.

මෙසේ වර්තමානය දක්වාම සීතාවක රාජධානියේ උරුමයක් ලෙස සදහන් කල හැකි ස්පර්ශනීය මෙන්ම අස්පර්ශනීය සංස්කෘතික උරුම ගණනාවක් හදුනාගැනීමේ හැකියාව පවතී. ඒවා රැකගැනීමට කටයුතු කිරීම පුරවැසියන් ලෙස අප සතු පරම යුතුකමක් මෙන්ම වගකීමකි..

- හේමක මවින්ද්‍ය විජයතිලක 
යුතුකම නොවැම්බර් කලාපයේ ලිපියකි

යුතුකම ජාතික සංවිධානය
www.yuthukama.com


Like us on facebook :: https://www.facebook.com/yuthukama

අපේ මහනුවර කලාව

ශ්‍රි ලංකාවේ චිත්‍ර කලාවේ පෙරළියක් ඇති කල අවදියක් ලෙස මහනුවර රාජධානි යුගය හැදින්විය හැකිය. අනුරපුර යුගයේ සිගිරියෙන් ඇරඹි සම්භාව්‍ය ලාලිත්‍යමය හා වර්ණවත් සිතුවම් ශෛලිය පොළොන්නරුව යුගයේ අවසාන කාලපරිච්ඡේදය තුළදී ඇණහිටීමකට ලක් වූ බවක් පෙනෙන්නට තිබේ. 18 වන සියවසේ දී කන්ද උඩරට විහාරස්ථාන ආශ්‍රීතව නවතම සිතුවම් සම්ප්‍රදායක් ආරම්භ වූ අතර ඒ සදහා රාජ්‍ය අනුග්‍රහය ද නොමදව ලැබිනි. අනතුරුව මෙම සිතුවම් ශෛලියත්, සම්ප්‍රදායත් පහතරට විහාරස්ථානයන් කරාද ව්‍යාප්ත විය.

මහනුවර යුගය උදා වන විට බෙහෙවින් පිරිහීමකට ලක්ව තිබූ බුද්ධශාසනය නැවත නගා සිටුවීම සදහා මහත් පරිශ්‍රමයක් දැරීමට සිදු විය. මෙහිදී කලා මාධ්‍යයන්ට පැවරුණේ අතිශය භාරදූර කාර්‍යයකි.

සම්භාව්‍ය බුද්ධිගෝචර කලාවක් නිර්මාණය කරනවාට වඩා බුදු දහමේ සිද්ධි ඉතා සරලව කියා දීමට හැකි අක්ෂිගෝචර වූ සරල සිතුවම් කලාවක් බිහිවූයේ මේ අපේක්ශාව පෙරදැරි කර ගනිමිනී. බණ කතාවක් ඉතා සරල ලෙස චිත්‍රාවලියක් වශයෙන් බලා අවබෝධ කරගත හැකිවීම මෙහි ඇති විශේෂත්වයයි. දිවයින පුරා වෙහෙර විහාර කරවා ජතක කතා වැනි බොදු පුවත් එම විහාරවල චිත්‍රණය කරවූයේද දහම් පිපාසාවෙන් සිටි සිංහල බෞද්ධයාගේ හා අනෙකුත් බැතිමතුන්ගේ ශ්‍රද්ධා භාක්තිය පුබුදුවා කරවාලීමට ය.මහනුවර රාජ්‍ය සමයේදී මෙවන් වෙහෙර විහාර රැසක් බිහි විය. එහිදී චිත්‍ර ශිල්පීන්ගෙන් සිදු වූ මෙහෙය මෙහිදි අප සිහිපත් කල යුතුය.

මහනුවර ශිල්පියාගේ මූලික කාර්‍යය වනුයේ ජාතක කතා, බුද්ධ චරිතයේ සිදුවීම් හා ඓතිහාසික පුවත් ඉතා සරලව චිත්‍රණය කරලීමයි. මින් ප්‍රධාන තැනක් හිමිවනුයේ ජාතක කථා වලටය. ජාතක කථා තුලින් දාන පාරමිතාව, වීර්ය පාරමිතාව වැනි ආගමික සංකල්ප මතු කරමින් නරඹන්නා තුළ ශ්‍රද්ධා භක්තිය ජනිත කරලීමට උත්සහා දරා ඇත.

මහනුවර රාජධානිය කේන්ද්‍ර කරගනිමින් ඇරඹුනු මෙම නව චිත්‍ර කලා සම්ප්‍රදාය මෙතෙක් රට තුල පැවති චිත්‍ර සම්ප්‍රදායන්ගෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් ආරක් ගත් කලා සම්ප්‍රදායක් විය. සෑම විහාරස්ථානයක් තුලම එකම ආරක චිත්‍ර රටාවක් සිතුවම් වීම නිසා මෙය ශෛලීගත සම්ප්‍රදායක් ලෙස හැදින්විය හැකිය. මේ අනුව 18 වන සියවසේ කන්ද උඩරට මහනුවර රාජධානිය ආශ්‍රීතව බිහිවූ චිත්‍ර කලාව අනුරපුර සම්ප්‍රදායෙන් පසුව දිවයිනේ ඇරඹි දේශිය අනන්‍යතාවෙන් යුතු නවතම චිත්‍ර සම්ප්‍රදාය ලෙස හැදින්විය හැකිය. මෙසේ බිහිවූ නුවර යුගයේ සිතුවම් කලාවව විශේෂ වු විධි නියමයන් හා ශිල්ප ක්‍රම රැසක් එක්විය. මහනුවර ශිල්පියා ගේ මූලික විධි නියමයන් වුයේ රේඛා කරණය හා පැතලි වර්ණ භාවිතයයි. රේඛාවෙන් ගොඩනැගෙන හැඩතල තුල වර්ණ පූරණය කර නැවත එම හැඩතල වටා බාහිර රේඛාවන් ඇදීම මෙහි ප්‍රධාන සාධකයක් විය. ත්‍රිමාණ ලක්ෂණ නොදැක්වුණු හැඩතල පැතලි විය. මානව රුව ඇතුළු හැඩතල රචනයේදී පැහැදිලි වෙනසක් දක්නට ලැබිණි. මොවුන් භාවිත කල මානව රුව සරල සංකේතමය හැඩතලයක් විය. පාර්ශව දර්ශව යෙදූ මානව රුවේ පපුව ඉදිරියට යොදා ඇති අතර මුහුණ පාර්ශව ගතවත් ඇස් ඉදිරියට මුහුණලා සිටින ලෙසත් චිත්‍රණය කිරිම මෙහි ඇති විශේෂත්වයයි. දෙපා පාද රේඛා මත පිහිටුවයි. ක්‍රියාකාරිත්වය හා චලනය දැක්වීමට වෙහෙසුණ බවක් නොපෙනේ. පැතලි වර්ණ භාවිතයෙන් නිමවන චිත්‍රයේ පසුබිම සදහා බහුලව යෙදූවේ රතු වර්ණයයි. චිත්‍රයේ හිස් තැන් පිරවීම සදහා අලංකාර මාධ්‍යක් සේ පාරම්පරික සැරසිලි මෝස්තර යොදාගෙන ඇත. ගස්, ගෙවල් පාර්ශව ගතව යෙදු අතර ගංගා පොකුණු ආදිය ආකාශ පර්යාවලෝකනයෙන් චිත්‍රණය කර ඇත. කිසියම් පුවතක් ඉදිරිපත් කිරිමේදී ආරම්භයේ සිට අවසානය දක්වා චිත්‍රාවලියක් සේ අඛණ්ඩව කථාව ගලාගෙන යන අයුරින් චිත්‍රණය කර ඇත. මෙම ක්‍රමය අඛණ්ඩකථන ක්‍රමය ලෙස හදුන්වයි. මේ සදහා පටු තිරස් සමාන්තර රේඛා ගණනාවකටම බිත්තිය බෙදා ඒ තුළ සිතුවම් නිර්මාණය කරලීම උඩරට සිතුවම් සම්ප්‍රදායේ ඇති සුවිශේෂීතාවයයි.

එක් එක් සිද්ධස්ථාන අනුව හා විවිධ වු ශිල්පීන් අනුව මෙම ක්‍රමයන්හි සුළු සුළු වෙනස් කම් දක්නට ලැබේ. කන්ද උඩරට ඇරඹි සිතුවම් කලාව ඒ සමයේදීම පහතරට පෙදෙස් කරා ද ව්‍යාප්ත විය. පහතරටදී මෙම නුවර සිතුවම් සම්ප්‍රදායට එක් වූ වෙනස් කම් රාශියක් හඳුනාගත හැකිය. මෙම වෙනස්කම්වලට ප්‍රධාන හේතුව වනුයේ ප්‍රාදේශීය වශයෙන් ශිල්පීන් ලත් අත්දැකීම් විය යුතුය. මේ නිසාම මහනුවර චිත්‍ර සම්ප්‍රදාය කන්ද උඩරට හා පහතරට ලෙසින් වර්ගකර දැක්වීමට සිදු වේ. මුලික ලක්ෂණ එකක් වුවද ආකෘතියේ හා ප්‍රකාශනයේ දක්නට ලැබෙන වෙනස්කම් රැසකි.

අප රටට ආවේණික වූ මෙම සම්භාව්‍ය සිතුවම් කලාව රැක ගනිමින් ඉදිරි අනාගතයට භාරදීම අප සතු යුතුකමකි.

-පසිදු ධර්මවංශ-

පාරම්පරික චිත්‍ර ශිල්පී තරුණ පදනමේ ලේකම්

යුතුකම නොවැම්බර් කලාපයේ ලිපියකි

යුතුකම ජාතික සංවිධානය

www.yuthukama.com

Like us on facebook :: https://www.facebook.com/yuthukama

ශ්‍රී ලංකාවේ ජල ප්‍රතිපත්තිය මෙ වර කොයිබට ද?

ප්‍රතිපත්තියක් යනු කිසියම් රාජ්‍යයක්/ කණ්ඩායමක්/ පිරිසක් ක්‍රියා කිරීමට බලාපොරොත්තු වන්නේ කවර ආකාරයෙන් ද යන්න දැක්වෙන සටහනකි. ඒ අතරින් ජාතික ප්‍රතිපත්තියක් යනු කිසියම් රටක් (දේශපාලන වෙනස්වීම් වලින් ස්වායක්තව) යම් කිසි කරුණක් අරභයා ක්‍රියා කරන ආකාරය දැක්වෙන කිසියම් ප්‍රකාශයකි්. “ශ්‍රී ලංකාවේ ජාතික ජල සම්පත් ප්‍රතිපත්තිය” යන වචන කිහිපය මගින් ද අදහස් විය යුත්තේ (කුමන ආණ්ඩුවක් බලයට පත් වුව ද) නොවෙනස්ව පවතින, මෙරට ජල සම්පත සම්බන්ධයෙන් වන ප්‍රතිපත්ති මාලාවකි.

එහෙත්, පසුගිය දශක කිහිපය තුළ මෙරට දේශපාලනය සහ කාලීන සිදුවීම් දෙස අවදියෙන් සිටි ඕනෑම අයෙකුට, එක්වරම “ජාතික ජල සම්පත් ප්‍රතිපත්තිය” නැතහොත් සරලව "ජල ප්‍රතිපත්තිය" කියූ සැණින් සිහියට නැගෙන්නේ යම්කිසි ආන්දෝලනාත්මක තත්ත්වයකි. ඒ පසුගිය කාලය මුළුල්ලේ ඒ සම්බන්ධයෙන් කතා-බහට ලක් වූ දෑ එසේ වූ නිසා ය.

"මෙන්න අපේ රටේ ජල සම්පත විකුණන්න හදනවා!"

මේ, ඒ සම්බන්ධයෙන් අපට ඇසුණු කතාවකි.

"අනේ, එහෙම දෙයක් නෑ! මෙතන තියෙන්නේ එක්තරා පිරිසක් මවන බොරු බිල්ලෙක් විතරයි!"

ඒ ඊට විරුද්ධ පසින් ඇසුණු කතාව යි.

ශ්‍රී ලංකාව සඳහා ජල ප්‍රතිපත්තියක් හඳුන්වා දීමට පසුගිය දශක ගණනාවක් මුළුල්ලේ දරන ලද උත්සාහයන්ට විරෝධය පෑ විවිධ පාර්ශ්වයන් සිටි නමුත්, එම ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයින්ගේ පාර්ශවය විසින් මේ සියලු විරෝධතාවන් ගොනු කරන ලද්දේ "බොරු බිල්ලන්ගේ" ගොඩට ම ය. මෙම බිල්ලන්ගේ කඳවුර එක්තරා දේශපාලන පක්ෂයක අතකොලුවක් බව ද ප්‍රකාශ විනි. ඒ අන් කිසිවකුගේ නොව, වත්මන් රජයේ ද ප්‍රධාන පාර්ශ්වකරුවා මෙන් ම කඳු නාරටිය ද වන, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ යි.

එසේ නම්, ඊනියා "බිල්ලන් මවන්නන්" දැන් බලයට පැමිණ තිබේ. එමෙන්ම, “බිල්ලන්ගෙන් තොර” ජල ප්‍රතිපත්තියක් සකස් කර ගැනීමේ වගකීම සහ අවස්ථාව දැන් ඔවුන්ට පැවරී තිබේ. ඒ ගරු අග්‍රාමාත්‍ය තුමිය විසින් 2025.06.23 දිනැතිව "ජාතික ජල සම්පත් ප්‍රතිපත්තිය සංශෝධනය කිරීම" මැයෙන් ඉදිරිපත් කර ඇති අමාත්‍ය මණ්ඩලය අනුමත කර ඇති යෝජනාව අනුව ය.

එම අමාත්‍ය මණ්ඩල යෝජනාවෙහි සාරාංශය අනුව, “දැනට බලාත්මක ජාතික ජල සම්පත් ප්‍රතිපත්තිය” තවදුරටත් සංශෝධනය විය යුතු බව විවිධ පාර්ශ්ව විසින් ද පෙන්වා දී ඇත. ඒ අනුව, එම ප්‍රතිපත්තිය නැවත සමාලෝචනය කර, වත්මන් රජයේ ප්‍රතිපත්තිය හා අනුගත වන අයුරින් එය සංශෝධනය කිරීම සඳහා යෝග්‍ය නිර්දේශ ඉදිරිපත් කිරීම පිණිස, කේ.ඩී. ලාල් කාන්ත, සුනිල් හඳුන්නෙත්ති, අනුර කරුණාතිලක, (ඉංජිනේරු) කුමාර ජයකොඩි සහ (වෛද්‍ය) දම්මික පටබැඳි යන අමාත්‍යවරුන්ගෙන් සමන්විත අමාත්‍ය මණ්ඩල අනු කමිටුවක් පත් කිරීමට තීරණය කර ඇත. (පරිශීලනය: අමාත්‍ය මණ්ඩල කාර්යාලයෙහි නිල වෙබ් අඩවිය) දැන් වත්මන් ආණ්ඩුවට විකල්ප දෙකක් ඇත. කලින් ආණ්ඩු ඉදිරිපත් කළ ජල ප්‍රතිපත්තියේ ම කොපියක් ඉදිරිපත් කර, එහි බිය වීමට තරම් දෙයක් නොමති බව පැවසීම ඉන් පළමුවැන්න ය. එහෙත්, ජවිපෙට සිය හෘද සාක්ෂියට එකඟව එ සේ කළ නොහැකි ය. එකල තමන් දුටු බිල්ලන්ගේ සැබෑ ස්වරූපය රටට හෙළිදරව් කොට රටට ගැලපෙන, සාධනීය ජල සම්පත් ප්‍රතිපත්තියක් සකස් කර සම්මත කර ගැනීම දෙවැන්න ය. අප දකින ආකාරයට ආණ්ඩුවට ඇති සුදුසු ම විකල්පය එය ය.

දැන් මේ කැබිනට් තීරණය කියවන්නෙකුට තවත් ගැටළුවක් මතුවනු ඇත. ඒ, එහි සඳහන් “දැනට බලපවත්නා ජල ප්‍රතිපත්තිය” කුමක්ද යන්න යි. එසේ නම්, එය කවර කලෙක සිට බලපැවැත්වෙන්නක් ද? "විවිධ පාර්ශ්ව විසින්" පෙන්වා දී ඇති එහි සඳහන් සංශෝධනය විය යුතු කරුණු මොනවා ද? නොඑසේ නම්, එහි බිල්ලෝ සිටිත් ද?

විවේචකයන් පිරිසක් අතට යශ්ටිය ලැබී ඇති මේ මොහොත යනු, මේ ගැන සංවාදයක් ඇති කිරීමට සුදුසුම මොහොත බව අපි සිතමු. එසේ නම්, දශක ගණනාවක් මුළුල්ලේ වරින්-වර හිස ඔසවමින් ගිලී ගියේ "ඉතා අහිංසක" ජල ප්‍රතිපත්ති ලියවිල්ලක් ද? මේ ගැන සොයා බැලීමට වඩාත්ම සුදුසු ලේඛනය වන්නේ 2000 වර්ෂයේ දී වඩාත් ආන්දෝලනයකට තුඩු දෙමින් හඳුන්වා දෙන ලද, ජාතික ජල සම්පත් ප්‍රතිපත්තිය සහ ආයතනික ව්‍යුහය (National Water Resources Policy and Institutional Arrangements) ලියවිල්ල යි. මෙම ලියවිල්ලෙහි සාරාංශයක් ඕනෑ ම අයෙකුට අන්තර්ජාලය භාවිතයෙන් සොයා ගත හැකි යි. මෙම ලේඛනය දෙස සැලකිල්ලෙන් බලන අයෙකුට පසක් වනු ඇත්තේ, මෙය ජල සම්පත සම්බන්ධයෙන් වන ලියවිල්ලකට වඩා “ජල හිමිකම (water rights) නම් අදහස මෙරට ස්ථාපනය කිරීමට ආයතනික ව්‍යුහයක් ඇති කරන්නේ කෙසේ ද යන්න සඳහන් ලියවිල්ලක් බව යි.

ජල හිමිකම් යනු නීතිමය හිමිවුමකි; සාමාන්‍යයෙන් රජය මගින් ප්‍රදානය කෙරෙන්කක් නැතහොත් නීතිය මගින් නීර්ණය කෙරෙන්නකි. එ මගින් තනි පුද්ගලයෙකුට හෝ පාර්ශවයකට, කිසියම් ඵලදායී භාවිතයක් උදෙසා, කිසියම් ජල මූලාශ්‍රයකින්, නිශ්චිත ප්‍රමාණයක් ජලය ලබා ගැනීමට, හැරවීමට නීතිමය අයිතියක් ලබා දේ. සාමාන්‍යයෙන් නීතිය ඉදිරියේ මෙය සැලකෙන්නේ දේපල හිමිකමකට සමාන ලෙස වන අතර, මෙම සංකල්පය ක්‍රියාත්මක රටවල යම් කිසිවෙකු සතු ජල හිමිකම, තවත් පාර්ශවයක් වෙත විකිනීම, පැවරීම, උගස් කිරීම යනාදී කාර්‍යයන් සිදු කළ හැකි ය. මෙය ඇතැමුන්ට විහිලුවක් ලෙස වුව ද පෙනී යා හැක්කේ, මීට අදාළ නීති ශ්‍රී ලංකාවේ නීති පද්ධතිය තුළ දැනට දක්නට නොමැති වීම නිසා ය. දැනට නීතියක් නොමති වීම හේතුකොට ගෙන ම, මුලදී ප්‍රතිපත්තියක් ලෙස පිළිගන්නා මෙම සංකල්පය ක්‍රියාත්මයක කිරීමට නම්, පාර්ලිමේන්තු පනතක් මගින් එය නීති පද්ධතිය තුළට ගෙන ආ යුතු ය. ඉතිහාසයේ සෑම විට ම, ජල සම්පත් ප්‍රතිපත්තියට පසුව, ජල සම්පත් පනතක් ගැන ද කියවෙන්නේ මේ නිසා ය. 2000 වර්ෂයේ ගෙන එන ලද, ජල ප්‍රතිපත්තියෙහි මීලඟ වැදගත් ම කොටස වූයේ එමගින් යෝජිත ආයතනික ව්‍යුහය යි. මෙම ආයතනික ව්‍යුහය අවශ්‍ය වන්නේ ජල හිමිකම් පරිපාලනය කිරීම සඳහා ය. සාමාන්‍යයෙන් ඉඩම් පරිපාලන කටයුතු ඉඩම් රෙජිස්‍ට්‍රාර් ජනරාල් දෙපාර්තමේන්තුව මගින් සිදු කරන්නේ යම් සේ ද, ජල හිමිකම් පරිපාලනය සඳහා ජල සම්පත් අධිකාරියක් (National Water Resources Authority) මෙමගින් යෝජනා කර ඇත. මෙම අධිකාරියෙහි තීරණ ගැනීමේ කටයුතු සඳහා ජල සම්පත් සභාවක් (National Water Resources Council) ද යෝජනා කර ඇත. යෝජිත ආයතිනික ව්‍යුහයන් අතරින් වඩාත් ම වැදගත් වනුයේ ජල හිමිකම් සම්බන්ධයෙන් ඇති විය හැකි ආරවුල්, නඩු-හබ ආදිය විසඳීම සඳහා යෝජිත ජල සම්පත්

අධිකරණය (Water Resources Tribunal) යි. (ජලයට ඉඩම්වලට හා සමාන අයිතියක් ලබා දෙන්නේ නම් අනාගතයේ ඉඩම් නඩු මෙන් ම, වතුර නඩු ද ඇති වනු ඇත.)

මෙම අතීතය හාරා ඇවිස්සීම මගින් බලාපොරොත්තු වූයේ, මෙතෙක් වරින් වර ජල ප්‍රතිපත්ති නමින් කරලියට ආවේ බිල්ලෙක් ද නැතහොත් විසිතුරු සමනලයෙක් ද යන්න තීරණය කිරීමට පාඨකයාට ම අවස්ථාවක් ලබා දීමට ය.

ඉදිරියේ දී, උක්ත අමාත්‍ය මණ්ඩල අනු-කමිටුව, මහජනයා සමග සංවාදයකින් යුතුව, දැඩි විනිවිද බාවයකින්, අපේ රටේ ජල ප්‍රතිපත්තියක් සඳහා නිර්දේශ ඉදිරිපත් කරනු ඇතැ යි අපි බලාපොරොත්තු වෙමු. ශ්‍රී ලංකාවේ ජාතික ජල සම්පත් ප්‍රතිපත්තිය ලෙස නැවත නැවත මතුවන්නක කොපියක් මෙවර නම් අපි බලාපොරොත්තු නොවෙමු!.

- නාරද බලගොල්ල -

යුතුකම නොවැම්බර් කලාපයේ ලිපියකි

යුතුකම ජාතික සංවිධානය

www.yuthukama.com

Like us on facebook :: https://www.facebook.com/yuthukama

මහාවංසයේ සිට ගමනක අග දක්වා

නමසිය පනස් ගණන් වල දී සාහිත්‍යකරණයට පිවිසි ගුණදාස අමරසේකර ශූරීන් මුල් කාලයේ දී තත්කාලීන දේශපාලන සමාජ ආර්ථික යථාර්ථය සමඟ බද්ධ නොවූ නිර්මාණකරණයක නිරත ව සිටියේ ය.

පනහ හැට දශකයේ අමරසේකර මහතාගේ නවකතා හා කෙටිකතා හුදකලා නිර්මාණ වුව ද, ඒ කාලය වන විටත් එතුමා ජාතිකත්වයට නැඹුරු වූ දේශපාලන ව්‍යාපාර සමඟ ක්‍රියාකාරී වශයෙන් සම්බන්ධ වී ඊට දායකත්වය සපයමින් සිටියේ ය. එම මැදිහත්වීම එතුමාගේ මුල් කාලීන නිර්මාණ තුලින් පිළිබිඹු නොවූයේ පේරාදෙණිය ගුරුකුලයේ බලපෑම නිසා විය යුතු යි.

හැත්තෑව දශකයේ අමරසේකර මහතාගේ සාහිත්‍ය නිර්මාණ තුල දක්නට ලැබුනු සාධනීය වෙනසට බලපෑ සාධක වශයෙන්, 1971 දී මෙරට උගත් ගැමි තරුණයින් ආයුධ අතට ගැනීම එතුමා තුල ඇතිකළ කම්පනයත්, ඒ වන විටත් ඔහු පේරාදෙණිය ගුරුකුලයේ බලපෑමෙන් මිදී සිටීමත් සැලකිය හැකි ය. එමෙන් ම සෑම සාහිත්‍ය නිර්මාණයක් ම ඉතිහාස කාල පරාසයක් නිරූපණය කරන්නක් ලෙසින් සැලකූ ග්‍රැහැම් හෆ්ගේ සාහිත්‍ය විචාරය ඔහුගේ අවධානයට ලක් වීමත් මේ වෙනසට බලපෑවේ ය.

හැත්තෑව දශකයේ දී එළි දක්වන ලද ‘එක්ටැමෙන් පොළොවට’ හා ‘කතා පහක්’ යන කෙටිකතා සංග්‍රහ මෙන් ම ‘අසත්‍ය කතාවක්’ හා ‘ප්‍රේමයේ සත්‍ය කතාවක්’ යන කෙටි නවකතා දෙක ද මේ ප්‍රවණතාව නිරූපණය කරයි.

කෙටිකතා කලාවට ආවේණික වූ ඇතැම් සම්ප්‍රදායානුකූල සිද්ධාන්තයන් පිළිබඳ ව එතරම් සැලකිලිමත් නොවී ඔහුට ම ආවේණික වූ නව කෙටිකතා ආකෘතියක් ගොඩනගා ගැනීමට මේ වන විට අමරසේකර මහතා සමත් ව සිටියේ ය.

ගල් පිළිමය හා බොල් පිළිමය, මරණ මංචකයේ දුටු සිහිනය, විල්තෙර මරණය, කියනු මැන දිවි අරුත වැනි පසු කාලීන කෙටිකතා සංග්‍රහයන් තුලින් ඔහු අප අත්විඳිමින් සිටි සංකීර්ණ දේශපාලන සමාජ යථාර්ථය පිළිබිඹු කොට දැක්වී ය.

අවාසනාවකට මෙන් අමරසේකර මහතාගේ බැරෑරුම් වූ ද සාර්ථක වූ ද නිර්මාණයන් එළි දැක්වෙන්නේ මෙරට සාහිත්‍ය පිළිබඳ ව හරවත් විචාරයක් නොපැවති සමයක ය. එවන් වාතාවරණයක සාහිත්‍ය හා දේශපාලනය සම්බන්ධයෙන් ඔහුගේ ම සාහිත්‍ය නිර්මාණ වලට සාපේක්ෂව සංවාදයක් ගොඩනගා ගැනීම ද ඔහුට ම කරන්නට සිදු විය. මෙහි ප්‍රතිථලයක් වශයෙනි අබුද්දස්ස යුගයක්, අනගාරික ධර්මපාල මාක්ස්වාදී ද, ගණඳුරු මැදියම දකිනෙමි අරුනලු, සිංහල කාව්‍ය සම්ප්‍රදාය, සභ්‍යත්ව රාජ්‍යයක් කරා, අමතක වූ උරුමය ආදී නිබන්ධයන් ඔහු අතින් බිහි වන්නේ.

යටත් විජිත සමයෙන් පසුව මෙරට විද්වතෙකු අතින් බිහි වූ ප්‍රථම මෙන් ම එකම දේශපාලන සමාජ සංස්කෘතික දර්ශනය ලෙසින් ගිණිය හැකි ජාතික චින්තන මතවාදය බිහි වූයේ මෙම අඛණ්ඩ සංවාදය තුලිනි.පසු කලක දී අමරසේකර මහතා විසින් ම ජාතික චින්තනය යන්න අර්ථ දක්වන ලද්දේ සවිඥානිකත්වයට පත් කරන ලද සභ්‍යත්ව විඥානය ලෙසිනි.

ඇතැම් බටහිර සාහිත්‍ය විචාර ගුරුකුල සාහිත්‍යය හා ඉතිහාසය අතර ඇති සම්බන්ධය එතරම් සැලකිල්ලට නොගත්ත ද අමරසේකර මහතා සිය පසුකාලීන නිර්මාණ තුලින් සාහිත්‍ය හා ඉතිහාසය අතර ඇති අවියෝජනීය සම්බන්ධය නිරන්තරයෙන් ම විදහා දැක්වී ය. ඉතිහාසය හා සාහිත්‍ය අතර ඇති මේ සම්බන්ධතාවය හොඳින්ම මතුකර පෙන්වන්නේ ඔහුගේ කොටස් නමයකින් සමන්විත ගමනක මුල සිට ගමනක අග දක්වා දිග හැරෙන දීර්ඝ නවකතාවයි. මේ කතාව කීමේ දී ඔහු තෝරා ගන්නා පාත්‍ර වර්ගයා වන්නේ නිදහස් අධ්‍යාපනයේ ප්‍රතිලාභ ලබමින් ගමින් නගරයට සංක්‍රමණය වන ඔහුද අයත් වන සිංහල බෞද්ධ මැද පන්තිය යි.

සාහිත්‍ය හා ඉතිහාසය අතර ඇති සම්බන්ධතාව වැදගත් කොට සැලකූ ගී ඩිබෝර් නැමති සාහිත්‍ය විචාරකයාට අනුව, “ඉතිහාසයේ ක්ෂේත්‍රය ස්මරණීය එකකි. එය සිද්ධීන්ගේ සමස්තතාව හා ඒවායේ ප්‍රතිඵල දීර්ඝ කාලීන ව දැක ගැනීමට මඟ සලසන්නකි. මේ අනුව ඉතිහාසය යනු පසු ව සිදුවන ක්‍රියාවලිය වටහා ගැනීමට අවශ්‍ය ඥානය සපයන්නකි. ඉතිහාසය මැකී යෑමත් සමඟ වර්තමානයට පමණක් සීමා වූ ජනමාධ්‍ය මඟින් ප්‍රසාරණය කරනු ලබන මනෝ රූපවල බලපෑමට අපි නතුවන්නෙමු…” ( උපුටා ගැනීම: නිහඬ නිම්වළල්ල - විමල් දිසානායක)

අප අමතක නොකළ යුතු වැදගත් කාරණය නම් සාහිත්‍ය මෙන් ම ඉතිහාසය ද මිනිසාගේ ම නිර්මාණයන් බව ය. එමෙන් සාහිත්‍ය නිර්මාණකරුවන්ගේ අවධානය යොමු විය යුත්තේ කෙටි කාලීන සමාජ විපර්යාසයන්ට වඩා දිගු කාලීන සමාජ විපර්යාසයන් කෙරෙහි බවට ද විද්වතුන් අතර මතයක් පවතී. මෙය වැදගත් වන්නේ ඉහත උපුටා ගැනීමේ සඳහන් කළ අයුරින් ම අතීත දිගු කාලීන ඉතිහාසය මැකී යාමත් සමඟ ය අප ‘වර්තමානයට පමණක් සීමා වූ ජන මාධ්‍ය මඟින් ප්‍රසාරණය කරනු ලබන මනෝරූප වල බලපෑමට නතු වන්නෝ’

මේ අද අප මුහුණ පා සිටින දේශපාලනමය සමාජමය හා සංස්කෘතික ඛේදවාචකය යි. අප වෙලා සිටින මේ ව්‍යසනයෙන් ගැලවීමට නම් අප අතර ඉතිහාසය ගැඹුරෙන් සාකච්ඡා වන සාහිත්‍ය නිර්මාණ බිහි විය යුතු ය. මේ අඩුව පිරිමැසීමට ය තුන්කල් නුවණින් යුතු සාහිත්‍යධරයකු වූ අමරසේකර මහතා ගමනක මුල නවකතා පෙළ නිර්මාණය කරන්නට ඇත්තේ.

ගමනක මුල ආරම්භ වන්නේ නමසිය තිස් ගණන් වල දිනක රාත්‍රී කාලයේ දී මෙහි කතා නායකයා වන පියදාස සිය මවුපියන් වන ඉස්කෝලෙ හාමිනේ හා වෙද මහත්තයා ද සමඟ බක්කි කරත්තයෙන්, වෙද මහතා ගායනා කරන සැලළිහිණියේ කවි වලට සවන් දෙමින් පාසැල් නිවාඩු කාලය ගත කිරීම සඳහා යටලමත්තේ සිට හම්මෑලිය දක්වා යන ගමනෙනි.

ගමනක මුලින් ඇරඹෙන මේ ගමනට දීර්ඝ ඉතිහාසයක් ඇත. ඒ මහාවංසයේ සිට සැලළිහිණිය දක්වා දිග හැරෙන දීර්ඝ සභ්‍යත්ව ප්‍රවාහයක ඉතිහාස කතාවයි. කෝට්ටේ යුගයේ සිට නිරන්තරයෙන් ම කුරිරු සංස්කෘතික ආක්‍රමණයන්ට මුහුණ දෙමින්, විනාශ වෙන්නට ඉඩ නොදී රැකගෙන ආ සභ්‍යත්ව විඥානයේ නූතන යුගයයි අමරසේකර මහතා ගමනක මුල- ගමනක අග නවකතා මාලාවෙන් ඉදිරිපත් කරන්නේ.

මේ අමරසේකර මහතා මෙරට සිංහල බෞද්ධයින්ට නැවත නැවතත් සිය අධ්‍යාත්මය තුලට එබී බැලීමටත්, එ තුලින් ම අප පෙළන අතෝරයට විසඳුම් සොයා ගැනීමටත් කරන ආරාධනය යි. තමා කවුදැයි නිවැරදිව හඳුනා ගැනීමට උනන්දුවක් දක්වන සෑම සිංහලයෙකු ම මේ නවකතාව කියවිය යුතු යැ යි මම යෝජනා කරමි.

‘බලනු තම හද තුල

පිළිතුර තිබේ ඒ තුල’

(‘අසක්දා කව ආඛ්‍යාන කාව්‍ය).

- විශේෂඥ වෛද්‍ය වසන්ත දේවසිරි 

- විශ්‍රාමික මහාචාර්ය රුහුණු විශ්ව විද්‍යාලය

යුතුකම නොවැම්බර් කලාපයේ ලිපියකි

යුතුකම ජාතික සංවිධානය

www.yuthukama.com

Like us on facebook :: https://www.facebook.com/yuthukama

අපේ මතය - 11

අමධ්‍යප ව්‍යාපාරයේ නායකයන් ලෙස පෙනී සිටි ලාංකේය ධනවත් සහ ප්‍රභූ පන්තිය නියෝජනය කරන තරුණයන්ගේ පවුල් බොහෝමයක් අනෙක් පසින් අරක්කු රේන්ද ව්‍යාපාරය හා සම්බන්ධව සිටි බව එම යුගය පිළිබඳව අධ්‍යනය කළ උගතුන් බොහෝ දෙනෙකු පෙන්වා දී ඇත. මෙම නාමාවලිය අතරට සේනානායක පවුලේ තරුණයන් තිදෙනා, දොස්තර ඩබ්.ඒ. සිල්වා, ජේමිස් පීරිස්, රිස්චඩ් සල්ගාදු, හෙන්රි අමරසූරිය වැනි නම් එක් කළ හැකිය. මෙය විවාදාපන්න කරුණකි. ආතර් වී, දියෙස් වැනි ඇතැමෙක් අමධ්‍යප ව්‍යාපාරයට ප්‍රවිෂ්ට වීමෙන් පසුව සිය පවුලේ අරක්කු රේන්ද කර්මාන්තය අතහැර දැමූවත් බොහෝ දෙනෙකු එය එසේ සිදු නොකළේ ය. ධනය ඉපයීම පිණිස එක් පසෙකින් සිය පවුල් හා සම්බන්ධ අරක්කු රේන්ද පවත්වාගෙන යන අතරම අනෙක් අතට අමධ්‍යප ව්‍යාපාරයේ නායකයන් ලෙස ද පෙනී සිටීමට මොවුන් හට බාධාවක් නොවීය. එසේම මෙම කණ්ඩායම ධර්මපාලතුමා හෝ ආගමික පුනර්ජීවන ව්‍යාපාරයේ අනෙක් නායකවරුන්ගේ ඇසුර ලැබූ බවකුදු පෙනෙන්නට නැත. මෙම කරුණු අනුව අපට නිගමනය කළ හැකි වන්නේ මෙම ධනවත් ප්‍රභූ තරුණයන් පොදු ජනතාව අතරට ප්‍රවේශයක් ලබා ගැනීම සඳහා උපක්‍රමශීලීව අමධ්‍යප ව්‍යාපාරය භාවිතා කළ බව ය.

යටත් විජිත පාලන සමය තුළින් උද්දීපනය වූ නව ධනය උපයා ගැනීමේ මාර්ග තුළින් දියුණුවට පත් වූ පවුල්වල තරුණයන් උසස් අධ්‍යාපනය සඳහා එංගලන්තයට යොමු කිරීම එකල විලාසිතාවක්ව පැවතුණි. මෙලෙස එංගලන්තයට ගොස් උසස් අධ්‍යාපන කටයුතුවල නියැළුණු ධනවත් තරුණයන්ගෙන් ඇතැමෙක් යුරෝපය තුළ එවකට පිබිදෙමින් පැවති නව දේශපාලන ප්‍රවණතාවේ ආශ්‍රය ද ලබා ගත්තෝ වූහ.

1911 ලංකාවේ ප්‍රථම මැතිවරණය පැවැත්වූයේ එංගලන්තයේ අධ්‍යාපනය ලැබ යුරෝපීය දේශපාලන ආභාෂය ලැබූ පළමු පරපුර ක්‍රම ක්‍රමයෙන් ලංකාවේ දේශපාලනය ගැන උනන්දු වන්නට පටන් ගත් අවධියක ය. මීට අමතරව මෙම සමය වන විට ඉන්දියානු ජාතික සංගමය ද Dadabhai Naoroji ගේ සභාපතීත්වය යටතේ ‘ස්වරාජ් සංකල්පය’ වඩා දැඩි ලෙස ප්‍රවර්ධනය කරමින් සිටියහ. එහි ආශ්වාසාදය ද ලංකාව වෙත කාන්දු වෙමින් පැවතුනි.

ව්‍යවස්ථාදායක සභාව කේන්ද්‍ර කර ගනිමින්, බ්‍රිතාන්‍ය යටත් විජිත නිලධාරීන් යටතේ සිදු කරන දේශපාලනය කිසිසේත්ම මෙරට පොදු ජනයාට බද්ධ වි නොතිබුණි. දේශපාලන උනන්දුවකින් පෙළුණු ධනවත් පවුල්වල තරුණයන්ට ද මෙය ප්‍රත්‍යක්ෂව තිබුණි. මෙකල ආගමික පුනර්ජීවන ව්‍යාපාරයේ පලයක් ලෙස අනගාරික ධර්මපාලතුමන් වැන්නවුන්ගේ නායකත්වයෙන් බිහිව පැතිර ගිය අමධ්‍යප ව්‍යාපාරය වඩා පුළුල් සමාජ ව්‍යාපාරයක් ලෙස ඉස්මතු වෙමින් තිබුණි. ඒ අනුව ඉහත පැහැදිලි කළ ධනවත් තරුණයන්ගේ ආකර්ෂණය මෙම අමධ්‍යප ව්‍යාපාරය වෙත හිමි වූ බව පෙනේ.

වර්ෂ 1915 මෙරට ජාතික ව්‍යාපාරයේත්, සමස්ත දේශපාලනයේත් හැරවුම් ලක්ෂයක් සනිටුහන් කළ වසරක් විය. යටත් විජිත පාලනය යටතේ මෙරට ස්ලාම් භක්තිකයන් බලවත් වී තිබුණි. 1915 වසරේ වෙසක් දින සැමරුමක් වෙනුවෙන් මහනුවර පැවැත්වුණු බෞද්ධයන්ගේ පෙරහැරක් නගරයේ ස්ලාම් පල්ලියක් ඉදිරිපසින් ගමන් කිරීමේදී පෙරහැරේ තූර්‍ය වාදන නවත්වන ලෙස ස්ලාම්වරුන් දන්වා සිටියහ. මෙයට බෞද්ධයන් එකඟ නොවූ විට එය ගැටුමක් දක්වා වර්ධනය විය. 1915 සිංහල - මරක්කල කෝලහාලයේ ආරම්භය මෙයයි. බ්‍රිතාන්‍ය යටත් ජිවිත ආණ්ඩුව මෙහිදී පක්ෂග්‍රාහීව ක්‍රියා කරමින් ආගමික පුනර්ජීවන ව්‍යාපාරයේ නායකයන් සහ අමධ්‍යප ව්‍යාපාරයේ නායකයන් ගණනාවක් අත්තඩංගුවට ගැනීමට කටයුතු කරන ලදි. අනගාරික ධර්මපාලතුමාව අත්තඩංගුවට ගැනු ලැබුයේ ඉන්දියාවේදී ය. එතුමාගේ සහෝදරයන් දෙදෙනා වූ එඩ්මන්ඩ් හේවාවිතාරණ සහ සී.ඒ. හේවාවිතාරණ යන දෙදෙනා ද අත්තඩංගුවට පත් විය. ඉන් එඩ්මන් හේවාවිතාරණ මහතා අවාසනාවන්ත ලෙස යාපනේ බන්ධනාගාරයේදී මරුමුවට පත් විය. සේනානායක සහෝදරයන් තිදෙනා ද, රිචඩ් සල්ගාදු, ඩබ්.ඒ. ද සිල්වා, ආතර් වී දියෙස් වැනි අමධ්‍යප නායකයන් ද අත්තඩංගුවට ගන්නා ලදි. ඊට අමතරව ඩී.බී. ජයතිලක, පියදාස සිරිසේන වැනි බෞද්ධ නායකයන් ගණනාවක් ද අසාධාරණ ලෙස සිරගත කරන ලදි. දවස් 100 ක් යුධ නිතිය පනවා තිබූ අතර හෙන්රි පේද්‍රිස්, ආර්.ඒ මිරැන්ඩෝ වැනි බෞද්ධයන් ගණනාවක්ම නඩු නොඅසා මරා දැමීමට බ්‍රිතාන්‍ය හමුදාව කටයුතු කරන ලදි.

1915 සිංහල - මරක්කල කෝලහාලය මෙරට ජාතික ව්‍යාපාරයේ සංධිස්ථානයක් ලෙස අප සළකන්නේ කරුණු කිහිපයක් හේතුවෙනි. 1915 දී අත්තඩංගුවට පත් වීමෙන් පසුව අනගාරික ධර්මපාලතුමා සහ එතුමා විසින් නායකත්වය ලබා දුන් බෞද්ධ ආගමික පුනර්ජීවන ව්‍යාපාරය මෙරට දේශපාලනය වෙත එල්ල කළ බලපෑම සීමා සහිත වූ බව පෙනේ. අනෙක් පසින් 1915 දී අත්තඩංගුවට පත් වීමෙන් අනතුරුව සේනානායක සහෝදරවරුන් ප්‍රමුඛ මෙරට ධනවත් ප්‍රභූ පන්තිය නියොජනය කළ තරුණ පෙළක් ජාතික දේශපාලන නායකයන් වශයෙන් ඉස්මතු වූ බව නිරීක්ෂණය කළ හැකිය. මීට අමතරව 1888 පටන් ක්‍රියාත්මක වෙමින් තිබූ Ceylon National Association සංවිධානය තුළින් 1917 වන විට ලංකා ප්‍රතිසංස්කරණ සංගමය නම් සංවිධානය බිහි වීමටත්, එම ලංකා ප්‍රතිසංකරණ සංගමය 1919 වන විට ඉන්දියානු ජාතික කොංග්‍රසයේ ආභාෂය ලැබූ ලංකා ජාතික සංගමය බවට පත් වීමටත් අවශ්‍ය පසුබිම සැකසුණේ ඉහත පැහැදිලි කරන ලද සිංහල - මරක්කල කෝලහාලයේ ප්‍රතිපලයන් වශයෙනි.

1919 ලංකා ජාතික සංගමය ස්ථාපිත වූ විට එහි පළමු සභාපතිවරයා වූයේ පොන්නම්බලම් අරුණාචලම් මහතා ය. ඔහු 1911 දී පැවති ප්‍රථම ව්‍යවස්ථාදායක සභා ඡන්දයේදී ස්වදේශික නියෝජිතයා වශයෙන් පත් වූ පොන්නම්බලම් රාමනාදන් මහතාගේ සොහොයුරා විය. ලංකා ජාතික සංගමය තුළ සිංහලයන් මෙන්ම රටේ ජීවත්වන අනෙකුත් ජනවර්ගවලට අයත් උගත්, ධනවත්, ප්‍රභූ පවුල්වල තරුණයන් උද්‍යෝගීමත් සාමාජිකයන් විය.

ලංකා ජාතික සංගමය පැහැදිලි ලෙසම 1870 දශකයේ පටන් ආරම්භ වී ක්‍රියාත්මක වෙමින් පැවති බෞද්ධ ආගමික පුනර්ජීවන ව්‍යාපාරයේත්, ඉන් පසුව එහිම දිගුවක් ලෙස ධර්මපාලතුමා විසින් මුල් ගල් තැබූ සිංහල බෞද්ධ ජාතික ව්‍යාපාරයේත් නිර්මාණයක් නොවේ. ලංකා ජාතික සංගමය මුල පටන් ගුරු කොට ගත්තේ ඉන්දියානු ජාතික සංගමයයි. එහෙත් ඉන්දියානු ජාතික සංගමයේ හරය ලෙස පැවති ඉන්දියානු ආධ්‍යාත්මයට ආමන්ත්‍රණය කිරීමේ ගුණය ලංකා ජාතික සංගමය සතු නොවීය. ලංකා ජාතික සංගමයේ ආධ්‍යාත්මය වූයේ ලාංකිකයාගේ ආධ්‍යාත්මය නොවේ. එහි ආධ්‍යාත්මය වූයේ බ්‍රිතාන්‍ය යටත් විජිත තුළ බ්‍රිතාන්‍යන් ගොඩ නැගූ බ්‍රිතාන්‍ය ගැති චින්තනයයි.

මා මේ පැහැදිලි කිරීම තුළින් උත්සාහ දරන්නේ ලංකා ජාතික සංගමය ලංකාවේ නූතන ඉතිහාසයට සිදු කළ බලපෑම අවතක්සේරු කිරීමට නොවේ. එය නිසැක වශයෙන්ම ලංකා ඉතිහාසයේ අනුස්මරණීය පරිච්ඡේදයකට පුරෝගාමී විය. නමුත් එහි අභ්‍යන්තරය නිර්මල පරමාදර්ශී එකක් නොවීය. එය ලංකාවේ බල දේශපාලනයට නම් පූර්වාදර්ශයක් විය. මේ බව ප්‍රකට කරමින් ලංකා ජාතික සංගමය ආරම්භ වි වසරක් ඇතුළත එහි පළමු බෙදීම සිදු විය. මැනිං ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණය ඔස්සේ 1921 දී ලංකාවේ දෙවන මැතිවරණය පැවැත්වීමට නියමිතව පැවතුනි. මෙම දෙවන මැතිවරණයේදී සීමිත ඡන්දයකින් ව්‍යවස්ථාදායක සභාව වෙත නියෝජිතයන් 16 ක් පත් කිරීමට යෝජනා විය. මෙම නියෝජිතයන් 16 න් 5 ක් වාර්ගික නියෝජනයන් විය. එනම් නාගරික යුරෝපීයයෙකු, ග්‍රාමීය යුරෝපීයයෙකු, බර්ගර් ජාතිකයෙකු, ලංකා වැවිලිකරුවෙකු, ලංකා වෙළෙන්දෙකු වශයෙන් විය. ඉතිරි 11 දෙනා කොට්ඨාස පදනමෙන් පත් කළ යුතු විය. ඒ බස්නාහිර හැර අනෙක් පළාත් 8 සඳහා එක් නියෝජිතයා බැගිනුත්, බස්නාහිර පළාත සඳහා සඳහා නියෝජිතයන් දෙදෙනෙකුත්, කොළඹ නාගරික කලාපය සඳහා එක් නියෝජිතයෙකුත් වශයෙනි. මෙහි කොළඹ නාගරික අසුන සඳහා ඉදිරිපත් වීමට පොන්නම්බලම් අරුණාචලම් මහතා සූදානම් වුවත් ඊට එදිරිව ලංකා ජාතික සංගමයේම තවත් නායකයෙක් වූ සර් ජේමිස් පීරිස් මහතා විශාල ව්‍යාපාරයක් ගෙන යන ලදි. සිංහල ක්‍රිස්‍තියානි භක්තිකයෙකු වූ සර් ජේමිස් පීරිස් කොළඹ නාගරික අසුන තමා වෙත ලබා ගැනීම සඳහා සිය පවුල් සම්බන්ධකම් ඔස්සේ ගෙන ගිය ව්‍යාපාරයේ අවසානය වූයේ පොන්නම්බලම් අරුණාචලම් මහතා ලංකා ජාතික සංගමයේ සභාපති ධූරයෙනුත් එහි සියළු කටයුතුවලිනුත් ඉවත් වීමයි. ඉන් නොනැවතුණු අරුණාචලම් මහතා මාස කිහිපයක් ඇතුළත ලංකා තමිල් ලීගය (Ceylon Tamil League) පිහිට වූ අතර ලංකාවේ දෙමළ වාර්ගික දේශපාලනයේ මූලාරම්භය එයයි.

1920 වර්ෂයේදී සිදු වුණු ඉහත සිදුවීම් දාමය ඉන් අනතුරුව උදා වුණු කාලය තුළ උද්ගත වූ ගැටළු රාශියට හේතු වූ බව රහසක් නොවේ. ඉතිහාසය වහරන බොහෝ දෙනා මේ සිදුවීමේ වගකීම සිංහල බෞද්ධ ජාතික ව්‍යාපාරයට බැර කරති. එහෙත් එය එසේ නොවේ. පොන්නම්බලම් අරුණාචලම් සහ ජේමිස් පීරිස් යන මහත්වරුන් අතර ඇති වූ බල තරඟය සහමුලින්ම කොළඹ කේන්ද්‍ර කොටගත් ධනවත් ප්‍රභූ පවුල් අතර තිබූ බල තරඟයක ප්‍රතිපලයකි. මොවුන් තමන්ගේ බල දේශපාලනය සඳහා ජාතිය සහ ආගම අවභාවිතා කළ අතරම අනෙක් අතට බෞද්ධ ආගමික පුනර්ජීවන ව්‍යාපාරයේ ක්‍රියාකාරීත්වය සියුම් ලෙස ජාතික දේශපාලනයෙන් ඉවත් කොට තැබීම සඳහා ද කටයුතු කළ බව පෙනේ.

බෞද්ධ ආගමික පුනර්ජීවන ව්‍යාපාරයෙන් පන්නරය ලබා ලංකා ජාතික සංගමයේ විජාතික ආධ්‍යාත්මක අබිමුව සිටගත් එකම නායකයා ලෙස හැඳින්විය හැක්කේ ශ්‍රීමත් ඩී.බී. ජයතිලකයන් පමණි. ධර්මපාලතුමා මෙන්ම පරම විඥාණාර්ථ සමාගමේ පහස ලැබූ ඩී.බී. ජයතිලක නව දේශපාලන ප්‍රවණතාව සමඟ අනුගත වෙමින් ලංකා ජාතික සංගමයේ දේශපාලනයට ප්‍රවිෂට වුවත් 1919 වසරේදීම බෞද්ධ මහා සම්මේලනය ස්ථාපිත කිරීම සඳහා ද උපායමාර්ගිකව කටයුතු කොට ඇති බව පෙනේ. 56’ පෙරළිය තුළදී බෞද්ධ මහා සම්මේලනය ඉටු කළ කාර්‍යභාරය තුළින් ඩී.බී. ජයතිලක ශ්‍රීමතාණන්ගේ දූරදර්ශී බව මැනවින් පැහැදිලි වේ. ඔහු ඉතා ශූර ලෙස දේශපාලන හිනිමග තරණය කරමින් ලංකා ජාතික සංගමයේ සභාපති ධූරයටත්, රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාවේ ඇමතිවරයෙකු ලෙසත්, එහි සභානායක ලෙසත් පත්වීමට සමත් වූයේ ඩොමීනියන් තත්ත්වයේ නිදහස ලබන විට ලංකාවේ පළමු අග්‍රාමාත්‍යවරයා ලෙස පත් වීම සඳහා සියළු සුදුසුකම් සපුරමිනි. එහෙත් ඉතා උපක්‍රමශීලී ලෙස ජයතිලකයන් ලංකාවේ දේශපාලනයෙන් ඉවත් කොට තැබීම සඳහා ලංකා ජාතික සංගමයේ විජාතික චින්තනය පෙරදැරි කරගත් කණ්ඩායම සමත් වූ බව ඉතිහාසය තුළ ලියවී ඇත.

-පැතුම් ඒ. රණසිංහ-

ලේකම් -යුතුකම ජාතික සංවිධානය

යුතුකම නොවැම්බර් කලාපයේ ලිපියකි

යුතුකම ජාතික සංවිධානය

www.yuthukama.com

Like us on facebook :: https://www.facebook.com/yuthukama

ගුණදාස අමරසේකර - යුගයක් ඒකාලෝක කළ ප්‍රාඥයා - ගෙවිඳු කුමාරතුංග

1929 දී ගාල්ලේ යටලමත්තේ සිංහල වෙද මහතකු ගේ හා මුල්ගුරුතුමියක ගේ දෙ වන දරුවා ලෙස උපත ලද ගුණදාස අමරසේකර අද අප ගේ ජ්‍යේෂ්ඨ ම සේ ම, විශිෂ්ට ම සාහිත්‍යධරයා බව අවිවාදිත ය. යටලමත්ත ගමේ පාසලින් ද, ඉන්පසු බද්දේගම ක්‍රිස්තුදේව හා රතනසාර විදුහල්වලින් ද උගත් ඔහු කොළඹ නාලන්දා විදුහලෙන් සිප්සතර හදාරන අවධියෙහි දී ම සිය 'සෝමා' නමැති කෙටිකතාව අන්තර්ජාතික කෙටිකතා තරඟයක පුමුඛ ස්ථානය ලබාගැනීම හේතුවෙන් සාහිත්‍ය ලෝකයේ අවධානයට බඳුන් විය. 'සෝමා' ද අඩංගු වූ 'රතු රෝස මල' කෙටිකතා සංග්‍රහය - ගුණදාස අමරසේකර ගේ පළමු සාහිත්‍ය කෘතිය එළිදුටුවේ 1953 දී ය.

අමරසේකර ගේ පළමු පද්‍ය කෘතිය වූ 'භාවගීත' (1955) සිංහල කවියෙහි ද, දෙ වන කෙටිකතා සංග්‍රහය වූ 'ජීවින සුවඳ' (1956) සිංහල කෙටිකතාවෙහි ද මඟ සලකුණු තැබූ කෘති බවට පත් විය. ඒ සමඟ ම ඔහු ගේ පළමු නවකතාව වූ 'කරුමක්කාරයෝ' (1955) සිංහල පාඨක ලෝකයට නවමු අත්දැකීමක් ගෙන ආ අතර, දොන් පේද්‍රික් සම්මානය දිනාගැනීමට ද සමත් විය. ඉන්පසු අමරසේකර අතින් නිර්මාණය කෙරුණු 'උයනක හිඳ ලියූ කවි' (1957) පද්‍ය සංග්‍රහයෙහි මෙන් ම පසුකලක අසාර්ථක නිර්මාණ ලෙස ඔහු ම ප්‍රතික්ෂේප කළ 'යළි උපන්නෙමි' (1960) හා 'දෙපා නොලද්දෝ' (1962) කෘතිවල, මේ පොළවෙහි නොපිහිටි පේරාදෙණියෙහි (අප ගේ විශ්වවිද්‍යාලවල) ආභාෂය දැකගත හැකි ය. 1951-57 කාලයේ අමරසේකර දන්ත වෛද්‍ය ශිෂ්‍යයකු ලෙස පේරාදෙණිය සරසවියෙහි ගතකළ අතර මහාචාර්ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍රයන් ඇසුරෙහි පේරාදෙණිය ගුරුකුලයෙහි ප්‍රමුඛ සාමාජිකයෙක් බවට ද පත්වීය. ඒ පේරාදෙණියේ බලපෑමට නතු අවධියේ දී පවා, ඔහු ගේ හදවත ඊට ගොදුරු නොවූ බව පේරාදෙණිය මුල් කරගෙන ලියූ 'පුදුම රට' කාව්‍යය කියාපායි. 'උයනක හිඳ ලියු කවි' කාව්‍ය සංග්‍රහයේ එන 'පුදුම රට' නිබන්ධනය ඇරැඹෙන්නේ මෙසේ ය:

ඉස්සර කාලේ තිබුණා

හරි ම පුදුම විදියෙ රටක්

එහි ගිය අය ගියා මිසක්

ගිය ලෙස නම් ආවේ නෑ

එහි විසුවා පුදුම සතෙක්

ඌ එන අය එකකු නෑර

රසය උරාගෙන බීලා

රොඩ්ඩ පමණි වැමෑරුවේ

ගම්දනවුවලින් සරසවියට එන තරුණ-තරුණියන් ගේ ආත්මය හප කෙරෙන අයුරු චිත්‍රණය කෙරෙන පද්‍යාවලිය අවසන් කෙරෙන්නේ මෙ ලෙස ය:

කළු ඇඳන් බෙර දවුල් පත්‍රිකා ධජ රැගෙන

කළු කබා තොප්පි ලා හෙමි හෙමින් අඩි තියන

අවමඟුල් පෙරහැරකි සුසානය වෙත ඇදෙන

'උපන්නේ පනස් එක - මිය ගියේ පනස් පහ'

'ආත්මය නැති වීම සතුටු විය යුතු දෙයකි'

කට කොනින් ඇද වැටුණු

රොඩ්ඩ ඉවතට ඇදෙයි

මිනී පෙට්ටියෙහි ඇණ තද කරන හඬ ඇසෙයි

එ සේ නමුත් නොබෝ කලකින් ම 'අමල් බිසෝ' (1960) හා 'ගරුළු වත' (1962, රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මාන) ඔස්සේ යළි සිංහල කාව්‍යයෙහි ප්‍රගමනයට දායකවීමට ද, 'එක ම කතාව' (1969) කෙටිකතා සංග්‍රහය මඟින් යළි ජීවන සුවඳ සොයා යෑමට ද, 'ගන්ධබ්බ අපදානය' (1966) මඟින් යළි යථාර්ථවාදී නවකතාව වෙත පිවිසීමට ද, අමරසේකර සමත් විය. එහි දී දන්ත ශෛල්‍ය වෛද්‍යවරයකු ලෙස මෙ රට ජනජීවිතය හා ගණුදෙනු කරන්නට ලද අවකාශය ද, පශ්චාත් උපාධි අධ්‍යයන කටයුතු සඳහා විදේශගත වීම මඟින් පේරාදෙණියෙහි දී උසස් ය යි වර්ණිත බටහිර ජීවිතය අත්විඳි එහි සැබෑව දැකගැනීමට ලැබීම ද, මාර්ටින් වික්‍රමසිංහයන් විසින් පේරාදෙණි සාහිත්‍යය අරඹයා කළ විවේචනය ද ඔහුට ප්‍රමුඛ ලෙස බලපෑ බව පෙනේ.

1971 කැරැල්ල අමරසේකරව කම්පාවට පත් කළේ ය. මේ, 'සංස්කෘති' සඟරාවේ දස අවුරුදු සංවත්සර කලාපයට 'මෙ රට අනාගතය බාරගත යුත්තේ උගත් ගැමි තරුණයන් ය' යි ඔහු නියත විවරණ දුන් පරපුර යි. 'ආවර්ජනා' (1975, රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මාන) කාව්‍ය සංග්‍රහයෙහි දී මෙන් ම 'එක්ටැමෙන් පොළොවට' (1972, රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මාන) හා 'කතා පහක්' (1975) කෙටිකතා කෘතිවල දී ද තමන්ට ප්‍රහේළිකාවක් වූ මේ තරුණ ජීවිත, තරුණ හදවත් අවබෝධ කරගැනීමට අවංක, දෘඪතර ප්‍රයත්නයක අමරසේකර නිතර විය. එහි ප්‍රතිඵල ලෙස, සිංහල කෙටිකතාව ඒ තාක් ලබාගත් ඉහළ ම ජයග්‍රහණ අපට මේ කතා සංග්‍රහයන්හි එන 'එක්ටැමෙන් පොළොවට නොහොත් උපාධිධාරණිය', 'දිසොන්චිනාහාමි', 'කලානිධි - පච වෙදා' හා 'සමරසිංහ වෙද මහතා', 'වර්තා සටහන්' ආදි කෙටිකතාවන්හි දී දැකගත හැකි වේ. "මේ වතාවේ නම් අමරසේකර යථානුභූත වාදය හෝ ධනේෂ්වර මනෝ විද්‍යාව සාධනය කිරීමට කතා රඩනා නොකරයි. 'තොප නොදන්නා ලෝකයක් ඇත; එයට මුහුණ දෙව!' යනුවෙන් ඔහු ඒ සියල්ලට ම අභියෝග කරයි", යනු මේ නිර්මාණ අරඹයා කීර්ති බාලසූරිය හා මහාචාර්ය සුචරිත ගම්ලත් දක්වා ඇති අදහස යි (කල්පනා ලෝකවාදය, සාහිත්‍ය-කලා හා මාක්ස්වාදය, 1986).

පේරාදෙණියේ දී තමා දැරූ සාහිත්‍ය මතවාද ප්‍රශ්න කිරීමට යොමු වූ අමරසේකර, එහි දී සාහිත්‍යය හා සමාජය අරඹයා ගැඹුරු අධ්‍යයනයකට යොමු වූ අතර ඒ සමඟ ම මෙ රට සමාජ විකාශනය අවබෝධ කරගැනීමෙහි ලා දෘඪතර වූ ප්‍රයත්නයක ද නිරත වීය. එහි දී අමරසේකර මෙ රට ජනජීවිතය පෙළන්නා වූ නන්විධ සමාජ අර්බුද අවබෝධ කරගැනීමෙහි ද, ඒවාට විසඳුම් ලබාගැනීමෙහි ද, අව්‍යාජ වූ අවශ්‍යතාවයකින් ප්‍රේරිතව ක්‍රියා කළ බව පෙනේ. මේ ප්‍රයත්නයෙහි එක් මහඟු ඵලයක් නම් එකිනෙක හා බැඳුණු 'අසත්‍ය කතාවක්' (1977) හා 'ප්‍රේමයේ සත්‍ය කතාව' (1978) නවකතාද්වය යි. මේ කෘතිද්වය සිංහල නවකතාවෙහි උසස් ම නිර්මාණ අතර ද, ප්‍රමුඛස්ථානයකට හිමිකම් කියා සිටී. මේ නවකතා ද්වය පිළිබඳ ව පසුකාලිනව විචාරයක් ලියමින් ආචාර්ය ලක්ෂ්මී ද සිල්වා සඳහන් කර ඇත්තේ, රුසියානු සාහිත්‍යය විචාරක බුක්තීන් ගේ නවකතාව පිළිබඳ විචාර චින්තාවන් ගෙන් ආලෝකය ලබන තෙක් තමනට ග්‍රහණය කරගත නොහැකි වූ, යුගයට පෙර කෙරුණු මහාර්ඝ නිර්මාණ ලෙස ය. ඒ, 2003 දී ඉහත කෘති ඉංග්‍රීසියට නැඟුණු අවස්ථාවේ දී ය. ඒ පරිවර්තනය ග්‍රේෂන් සම්මානයෙන් පිදිණි.

ඒ හා සමඟ ම 'අබුද්දස්ස යුගයක්' (1975), 'අනගාරික ධර්මපාල මාක්ස්වාදී ද?' (1980) හා 'ගනඳුරු මැදියම දකිනෙමි අරුණලු' (1988) කෘති ඔස්සේ ඔහු ජාතික චින්තනය පිළිබඳ සංවාදයට මඟ පෑදුවේය. මෙ රට මැද පන්තිය පහළවීම හා විකාශනය අළලා කෙරෙන දැවැන්ත නිර්මාණයක් 'ගමනක මුල' (1984) හා 'ගම්දොරින් එළියට' (1985) කෘති මඟින් ඇරැඹී ඔහු 'ඉණි මඟේ ඉහළට' (1992), 'වංකගිරියක' (1993), 'යළි මඟ වෙත' (1993) 'දුරු රටක දුකට කිරියක' (2001), 'ගමනක මැද', 'අතරමඟ', 'ගමනක අග' කෘති මඟින් පාඨක සමාජය හමුවේ තැබීය. මෙ රට සමාජ-දේශපාලන තීන්දු තීරණ විෂයෙහි ප්‍රධාන ම ජනසංඝය පිළිබඳ සාහිත කැටපත නිර්මාණය වූයේ ඒ මඟිනි. ඒ අතර 'එක ම කතාවක්' හා 'එක්ටැමෙන් පොළොවට' කෙටිකතා සංග්‍රහයන්හි දී ගත් මඟ, අතීතය වෙනුවට ඒ ගෙවන මොහොත ම නිරූපණය කිරීමක් දක්වා වර්ධනය කිරීමට 'ගල් පිළිමය හා බෝල් පිළිමය' (1988) හා 'මරණ මංචකයේ දුටු සිහිනය' (1998) කෙටිකතා සංග්‍රහයන්හි දී සමත් වී ය. 'විල්තෙර මරණය' හා 'කියනු මැන දිවි අරුත' (රාජ්‍ය සම්මාන) කෙටිකතා සංග්‍රහ මඟින් මෙන් ම 'රූපාන්තරණය' හා 'ධාතුසේන' නවකතා මඟින්, අමරසේකර, ඒ මොහොතේ සමාජ-දේශපාලන චරිත නොවේ නම් සංසිද්ධීන් කලාත්මක පරිපකල්පනයෙන් ප්‍රතිනිර්මාණය කර පාඨක සමාජයට අභිමුබ කිරීමෙහි ලා සමත් විය.

2015 විජාතික කුමන්ත්‍රණය ජයග්‍රාහීව වැජඹුණු මොහොතක, අමරසේකර 'සභ්‍යත්ව රාජ්‍යය' (2016) කෘතිය රචනා කරමින් ජාතිමාමක බලවේග එක්රොක් විය යුත්තේ කුමක් සඳහා ද යන වග පෙන්වා දුන්නේ ය. එහෙත් හැටනව ලක්ෂයක ජනවරමකින් සමාජය උද්දාම වෙද්දී ඔහු අප හමුවේ තැබුවේ 'සංක්‍රාන්ති සමය' කෙටි නවකතාව ය. එහි දී ඔහු නැකත්වලින් තොර සංක්‍රාන්ති සමයක් ගැන කතා කළ ද සුවිශාල බලාපොරොත්තුවලින් හිස පුරවාගෙන සිටි අප එය නිසි ගැඹුරින් කියවීමට අසමත් වීමු. ඉන්පසු ඔහු අතින් නිර්මාණය කෙරුණේ 'මහගෙදර' කෙටි නවකතාව ය. නිසි පියවර නොගතහොත් ජාතියට අත්විය හැකි ඛේදජනක අනාගතය එහි ලා චිත්‍රණය කෙරේ.

අප ගමනක අවසානය කරා එළඹ ඇද්ද? 'සභ්‍යත්ව රාජ්‍යය නිර්මාණය' කෘතිය අප හමුවේ තබමින් අපට පැවැත්ම උදෙසා, යළි නැඟී සිටිම උදෙසා, ඔහු විප්ලවීය පරීවර්තන යෝජනා කරයි. සුද්දා අපට දායාද කළ පක්ෂ දේශපාලනය, වෙස්මිනිස්ටර් ප්‍රාජතාන්ත්‍රවාදය අත්හැරීමට යෝජනා කරයි. යළි පක්ෂ භේදයෙන් තොර ව ගම ම එකතු කරන 'ගම් සභාව' කරා යන ලෙස ඉල්ලා සිටියි. මේ, 48 නිදහස් උලෙළ, 56 පෙරළිය, 71 කැරැල්ල, අප රට ජනරජයක් වීම, 77 විවෘත ආර්ථිකය වැළැඳගැනීම, කොටි ත්‍රස්‌තවාදය, ඉන්දු-ලංකා ගිවිසුම, ත්‍රස්‌තවාදය පරාජය කිරීම ඈ සියල්ලෙහි සාක්ෂිකරුවෙකි. ඒ බොහෝ සිද්ධීන්ට සක්‍රීය ව දායක වූවෙකි. ඒ සියල්ල පිළිබඳ සාහිත කැඩපත නිර්මාණය කරදීමට අප්‍රමාණ වෙහෙසක් දැරූවෙකි. මවුබිමේ අනාගතය වෙනුවෙන් දැනුම නිර්මාණයට අපමණ වෙහෙසක් දැරූවෙකි.

ඔහු ගේ යෝජනාව, රජය, අනෙකුත් දේශපාලන පක්ෂ හා ජනතාව බරපතල ලෙස සළකා බැලිය යුතු ය.

- ගෙවිඳු කුමාරතුංග

යුතුකම ජාතික සංවිධානය

www.yuthukama.com

Like us on facebook :: https://www.facebook.com/yuthukama

අමරසේකර ප්‍රවාද වැඩිපුරම ප්‍රශ්න කළේ ඔහු ම යි - ගෙවිදු කුමාරතුංග (වීඩියෝ)

ගුණදාස අමරසේකර සිය සාහිත්‍යකරණයේ දී තමන්ගේ ප්‍රවාදයට ගැළපෙන චරිත නිර්මාණය නොකළ බවත්, ඔහු නිරන්තරයෙන් කළේ එම චරිත හරහා ද තමන්ගේ ප්‍රවාදය කෙතරම් දුරට නිවැරැදි ද යන්න ප්‍රශ්න කර ගැනීම යැයි ගෙවිදු කුමාරතුංග පැවසී ය.

ඔහු මෙම අදහස් පළ කළේ Lanka Voice youtube නාලිකාව සමග කළ සාකච්ඡාවක දී ය.

එම සාකච්ඡාවේ දී වැඩි දුරටත් අදහස් දක්වමින් ඔහු පැවසුවේ ගුණදාස අමරසේකර යනු අපිට සිටින මහා සාහිත්‍යකරුවා බවයි.
මතු පළ වන්නේ ගෙවිදු කුමාරතුංගLanka Voice youtube නාලිකාව සමග කළ සම්පූර්ණ සාකච්ඡාව අන්තර්ගත වීඩියෝව යි.

සාකච්ඡාව මෙහෙය වනු ලබන්නේ මාධ්‍යවේදී කුල ශ්‍රී කාරියවසම් විසිනි.

යුතුකම ජාතික සංවිධානය
www.yuthukama.com

Like us on facebook :: https://www.facebook.com/yuthukama

සභ්‍යත්ව විඥානය මඟින් ග්‍රාම රාජ්‍යයක් වෙත

අධ්‍යාත්මය හා නොපෑහුණු ජීවිතයක ශෝකාන්තය විනිවිද දැක ජාතික චින්තනයක අවශ්‍යතාව ගෙනහැර පෑ ප්‍රාඥයකු වූ ගුණදාස අමරසේකරයන්ගේ 96 වන ජන්ම දිනය අදට යෙදී තිබේ. එතුමන්ට අපි චිර ජීවනය පතමු. ගුණදාස අමරසේකරයන් සභ්‍යත්ව රාජ්‍යය නිර්මාණය නමින් කර ඇති නිබන්ධනයේ ඡේද කිහිපයකි මේ.

කොළඹ අගනුවර අහස් මාළිගා අතර ජීවත්වන අපි මේ රටේ සංයුතිය හඳුනන්නෝ නොවෙමු. මේ රට එකම ගමක් යැයි කීවොත් බොහෝ දෙනා මවිතයට පත්වනු ඇත. එය අතිශයෝක්තියක් ලෙස බැහැර කරනු ඇත. මේ රට තුළ ගම් දස දහසක් තිබේ. ඉන් ඇතැම් ඒවා, විශේෂයෙන් උතුරු මැද පළාතේ ඇති ඇතැම් ගම් අනුරාධපුර යුගයේ සිට අඛණ්ඩව පැවත එන පුරාණ ගම් වෙයි. කොටින්ම කියතොත් මේ රට අද වන තුරු ග්‍රාම රාජ්‍යයකි.

මේ ගම්වලින් එකක් හෝ දෙක – තුනක් හෝ පාදක කොටගත් ගම් සභාවක් මෙහි පැවැතිණි. දෙදහස් වසරක් මුළුල්ලෙහි පැවැති ඒ ගම් සභාවේ ආරම්භය පණ්ඩුකාභය යුගය ලෙස සැලකේ. ගම්වල සීමා නිර්ණය කොට ග්‍රාම රාජ්‍යයක් රට තුළ නිර්මාණය කරන ලද්දේ පණ්ඩුකාභය නරවරයා විසිනි.

ගම්වල පාලනය මුළුමනින්ම ගෙනයන ලද්දේ ගම් සභාව මගිනි. ගම් වැසියන් විසින් ඒකමතිකව තෝරා පත්කර ගන්නා ලද නිලධාරි මණ්ඩලයක් විසින් මේ පාලනය ගෙනයන ලදී.

වසර දෙදහසක් පැවති මේ ගම් සභාව අහෝසි කරන ලද්දේ මේ රට යටත් කරගත් ඉංගිරිසි පාලකයා විසිනි. 1833 දී ස්ථාපිත කරන ලද කොල්බෲක් – කැමරන් ප්‍රතිසංස්කරණ මගිනි එය සිදුකරන ලද්දේ. එහෙත් ටික කලකින් පසු ගම් සභාවෙන් තොරව මේ රට පාලනය අසීරු බව වටහාගත් පාලකයා එය යළි ස්ථාපිත කළේය. එය අවසාන වශයෙන් අහෝසි කරන ලද්දේ 1948 දී නිදහස ලබාගත් අපේ නායකයන් විසිනි.

ඒ අවසාන කාලයේදී අපේ නායකයන් විසින් විකෘති කරන ලද ගම් සභාව, ගම වනසන හලාහලයක් විය.

ගමේ සාමය, සමගිය වනසන උනුන් ඇනකොටා ගැනීමට සලස්වන පොර පිටියක් බවට ගම පත්කරන ලදී. ඒ පිළිබඳ අගනා විස්තරයක් මගේ ‘කරුමක්කාරයෝ’ නව කතාවෙන් දැකගත හැකිය.

ඒ අතීතයේ ගම් සභාව විසින් පාලනය කරන ලද ගම තුළ වූ ජනතාව තෘප්තිමත් ජීවිතයක් ගත කළ පිරිසක් විය. ධර්මපාලතුමා විසින් ඒ පිළිබඳ විස්තරයක් සපයා තිබේ.

“වර්ෂ 2350 වන තුරු අපි නිදහස් ජාතියක් ලෙස ජීවිත් වීමු. ඒ අවධිය තුළ අපගේ ඉඩකඩම් අප සතුව තිබුණු බැවින් අපට අවශ්‍ය සියලු දේ අප රට තුළින් ලබාගතිමු. ඒ යුගයේ මෙරට වැසියෝ තෘප්තිමත් ජීවිතයක් ගත කළහ. ගම්වැසි කුඹුරු හිමි ගොවියෝ සාමූහික ජීවිතය සහ පරාර්ථය ආත්ම කොටගත් ආගම අනුව යමින් ගොවිතැන්බත් කිරීමේදී අන්‍යෝන්‍ය වශයෙන් උපකාර වෙමින් ජීවත් වූහ. අන්‍යෝන්‍ය උපකාරය ආප්තය විය.”

ඒ ගම තුළ අද ඇති තත්ත්වය කෙබඳුද? එය මිහිපිට ඇති අපායකි. එහි අද ඉන්නේ සාගින්නෙන් පෙළෙන හරිහමන් කෑමක් බීමක් නැති අසරණ පිරිසකි. පවුලේ දෙමාපියන් කෑම කන්නේ එක වේලක් පමණි. දරුවන්ගේ ආහාරය වන්නේ උදේ හවස දෙන කැඳ කෝප්පයයි. රෑ බඩගින්නේ අඬන අත දරුවා මව විසින් නිදිකරනු ලබන්නේ මිනිහා බොන කසිප්පු හැළියේ අත දමා ඒ ඇඟිලි තුඩු දරුවාට සූප්පු කිරීමට සැලැස්වීමෙන් බව මට මෑතක දී අසන්නට ලැබිණි.

බිරිඳ හා පුතු සමග
පිංතූරය – ප්‍රියන්ජන් සුරේෂ් ද සිල්වා

ඔවුන් නිවසන ගේ දොර කෙබඳුද? තහඩු හෝ පොල් අතු හෝ සෙවිලි කළ ලෑලි ගසා වට කළ පැල්පතකි එය. යුද පෙරමුණකට ගිය පුතාගේ මළකඳ තැබීමට ඉඩක් ඒ තුළ නොමැත. ඇතැම් පවුල්වලට ඇති එකම ආදායම් මාර්ගය මිගිය පුතාට ලැබෙන වන්දි මුදලකි. මීට අමතරව ඡන්දයක් ළං වන විට මන්ත්‍රීතුමා අතින් හිඟමනක් ලැබේ. අද ඇති ගමේ තත්ත්වය මෙවැනි වෙයි.

එසේ වුවද ඔවුන්ගේ හදවත් තුළින් අතීතය විසින් දායාද කර ඇති සභ්‍යත්ව විඥානය ගිලිහීගොස් නොමැත. දහසක් දුක් කම්කටොලු මැද්දේ වුවද මානව දයාව ඔවුන්ගේ හදවත්වලින් ගිලිහීගොස් නොමැති යැයි මම සිතමි. තවම අපේ සභ්‍යත්වයේ කෝෂ්ඨාගාරය ගමවේ.

මේ රටේ ජාතික ආදායමෙන් සියයට අසූවක් (80%) පරිහරණය කරන්නේ සමස්ත ජනතාවගෙන් සියයට විස්සක් (20%) විසිනි. ඉතිරි සියයට අසූවට (80%) ලැබෙන්නේ ජාතික ආදායමෙන් සියයට විස්සක් (20%) පමණි. සියයට හැත්තෑවක් (70%) වන ගැමි ජනතාවට ලැබෙනු ඇත්තේ සියයට දහයක් (10%) පමණ විය යුතුයි.

මේ තත්ත්වය වෙනස් නොකර අද මේ රට වැටී ඇති තත්ත්වයෙන් එය මුදාගත හැකිද?

අප පතන මානව හිතවාදී සභ්‍යත්ව රාජ්‍යය නිර්මාණය කිරීමේදී එය පටන්ගත යුත්තේ කොතැනින්ද? එය පටන්ගත යුත්තේ ඒ සභ්‍යත්වය රැකගත් ගම පාදක කොටගෙනයි. ඒ සභ්‍යත්ව නිර්මාණයේ අත්තිවාරම ගම විය යුතුයි. ඒ ගැන විවාදයක් තිබිය නොහැකිය. සභ්‍යත්ව රාජ්‍යයයේ දේශපාලන ව්‍යුහයේ පළමු ඒකකය විය යුත්තේ ගම මුල්කර ගත් ග්‍රාම සංවර්ධන සභාවයි. එය බිහිකර ගත යුත්තේ කෙසේද?

මේ රටේ ගම් පහළොස් දහසක් (15,000) පමණ තිබේ. එක ග්‍රාම සංවර්ධන සභාවකට, එකිනෙකාට ළංව ඇති ගම් පහක් (5) ඇතුළු විය යුතුයි. එවිට ග්‍රාම සංවර්ධන සභා 3000ක් පමණ නිර්මාණය වනු ඇත. එක ගමකින් දෙදෙනකු පමණ තෝරාගත් විට සංවර්ධන සභාව දසදෙනකුගෙන් පමණ සමන්විත වනු ඇත. මේ තෝරාගැනීම කළ යුත්තේ හුදෙක් සම්මතය මුල්කර ගෙනයි. මෙහිදී කිසිම ආකාරයක තරගයක් නොතිබිය යුතුයි. පක්ෂ දේශපාලනය මුල්කර ගත් තරගයක් කිසි ලෙසකින් ඇතුළු විය යුතු නොවේ.

සභ්‍යත්ව රාජ්‍ය නිර්මාණය සඳහා මා සිත පහළ වූ දේශපාලන ව්‍යුහය පහත සඳහන් අයුරින් රූපගත කළ හැකිය.

ග්‍රාම සංවර්ධන සභාවේ එකම අරමුණ විය යුත්තේ ඊට ඇතුළත් වන ගම් සංවර්ධනය කිරීමයි. සංවර්ධන සභාවට පත්වන දසදෙනා (10) විසින් ඒ කාර්යය බෙදා වෙන්කරගත යුතුයි. සියලු සංවර්ධන සභාවලට පොදු වන සංවර්ධන මාර්ගයක් තිබිය නොහැකිය. එක එක සංවර්ධන සභාවල අවශ්‍යතා අනුව එය වෙනස් විය යුතුයි.

මේ සංවර්ධන සභාවලට අවශ්‍ය පහුසකම්, මූල්‍ය ආධාර සැපැයීම, මධ්‍යම රජයේ රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාවේ වගකීම විය යුතුයි. සංවර්ධන සභා නියෝජිතයන්ට සිය කාර්යය ඉටුකිරීම් වස් සුළු වේතනයක් දිය යුතුයි. සංවර්ධන සභාවට අයත් වන සියලු ගම් එක සේ සංවර්ධනය කිරීම සංවර්ධන සභාවේ මූලික වගකීම විය යුතුයි.

මේ දේශපාලන ව්‍යූහයේ ඊළඟ පියවර විය යුත්තේ දිස්ත්‍රික් සංවර්ධන සභා නිර්මාණයකර ගැනීමයි. ඊට පළමු අවශ්‍ය නම් ප්‍රාදේශීය මහලේකම් කොට්ඨාස පදනම්කර ගෙන ප්‍රාදේශීය සංවර්ධන සභා ඊළඟ ස්ථරය ලෙස යොදාගත හැකිය. එයට නියෝජිතයන් පත්කර යැවිය යුත්තේ ග්‍රාම සංවර්ධන සභා මගිනි. මේ ප්‍රාදේශීය සංවර්ධන සභා දේශපාලන බල කේන්ද්‍ර නොව සංවර්ධන කේන්ද්‍ර විය යුතුයි. ඒ සඳහා දේශපාලනය නොවැද්දගත යුතුයි. ඒවායේ සංයුතිය ග්‍රාම සංවර්ධන සභාවල සංයුතියම විය යුතුය.

මේ රටේ දිස්ත්‍රික්ක 22ක් තිබේ. ඉන් එක දිස්ත්‍රික්කයකට ග්‍රාම සංවර්ධන සභා විසිපහක් (25) පමණ අයත් වනු ඇත. ඒවා එකම මට්ටමකට සංවර්ධනය වූ ඒවා නොවෙනු ඇත. මේ වෙනස අවම කොට මුළු දිස්ත්‍රික්කයම එකම තත්ත්වයකට ගෙන ඒම දිස්ත්‍රික්ක සභාවල මූලික අරමුණ විය යුතුයි.

මේ දිස්ත්‍රික්ක සභාවලට නියෝජිතයන් පත් කරගත යුත්තේ ඊට අයත් වන ග්‍රාම සංවර්ධන සභාවලින් හෝ ප්‍රාදේශීය (සංවර්ධන සභා පිහිටුවන්නේ නම්) එමගින් හෝ තෝරා පත්කර ගන්නා නියෝජිතයන් මගිනි.

මේ දිස්ත්‍රික්ක සභා පවත්වාගෙන යෑමට අවශ්‍ය සියලු පහසුකම් සැපැයීම, මූල්‍ය ප්‍රතිපාදන සැපැයීම මධ්‍යම රජයේ රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාවේ වගකීම වේ. ඒ දිස්ත්‍රික්ක සභා නියෝජිතයන්ට ද වේතනයක් දිය යුතුයි.

ඉහතින් දැක්වූ ග්‍රාම සංවර්ධන සභා, ප්‍රාදේශීය සංවර්ධන සභා සහ දිස්ත්‍රික්ක සංවර්ධන සභා මගින් පස් වසරක කාලයක් තුළ සංවර්ධිත ග්‍රාම රාජ්‍යයක් බිහිකර ගැනීමට හැකිවනු නොඅනුමානය.

අප පතන දේශපාලන ව්‍යූහයේ ඊළඟ පියවර විය යුත්තේ රටේ මුළු පාලනයම හසුරුවන රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාව නිර්මාණයකර ගැනීමයි. එය නියෝජිතයන් තුන්සියයකින් (300) පමණ සමන්විත විය යුතුයි. ඒ තුන්සියය (300) පත්කර ගත යුත්තේ දිස්ත්‍රික්ක සභා නියෝජිතයන් අතරිනි; පිටතින් නොවේ.

රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාව විසින් මුළු රටේම පාලනයට අවශ්‍ය නීතිරීති, අධිකරණ පද්ධතිය, ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය, අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්තිය ආදි වූ සියල්ල මෙන්ම රටේ ආරක්ෂාව, ස්වෛරී භාවය ස්ථාපිත කළ යුතු වෙයි. ඒ සඳහා අවශ්‍ය ව්‍යවස්ථාව බිහිකර ගත යුතුයි. රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාව අගමැති කෙනකුගෙන්, ඇමැති මණ්ඩලයකින්, මන්ත්‍රීන් පිරිසකගෙන් සමන්විත විය යුතුයි. මේ සියලු ආයතනවල ග්‍රාම සංවර්ධන සභා, දිස්ත්‍රික්ක සංවර්ධන සභා, රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභා සියල්ලෙහිම ආයු කාලය පස් වසරකට සීමාවිය යුතුයි.

මේ රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාවේ ක්‍රියා පටිපාටිය සඳහා අවශ්‍ය කිසියම් ආභාෂයක් මේ රටේ පැවැති ඩොනමෝර් මන්ත්‍රණ සභාවෙන් ලබාගත හැකි යැයි මම සිතමි. ඒ ඩොනමෝර් ක්‍රමය තුළ සභ්‍යත්ව රාජ්‍යයක් සතුවන ලක්ෂණ කිහිපයක ඡායා මාත්‍රයක් ගැබ් වී තිබිණ. අප නිදහස් අධ්‍යාපනය, නිදහස් සෞඛ්‍යය ලබාගත්තේ ඒ ඩොනමෝර් යුගයේ දීය.

යෝජිත දේශපාලන ව්‍යුහය මෙවැන්නක් වන අතර සභ්‍යත්ව රාජ්‍යයට අවශ්‍ය ආර්ථික ව්‍යුහය කෙබන්දක් විය යුතුද?

ඒ සඳහා අවශ්‍ය පිළිතුර අප සතුව තිබේ. වසර දෙදහසක් පැවැති සභ්‍යත්වය මගින් එය අපට හිමිකරදී ඇත. එය අන් කිසිවක් නොව අප සතුව පැවැති බෞද්ධ ආර්ථික ව්‍යුහයයි. එය ඉවතලීමට කිසිදු හේතුවක් මම නොදකිමි. අද අවශ්‍යව ඇත්තේ එය අදට ඔබින විදිහට අද අප මුහුණ දෙන ලෝක ආර්ථික ප්‍රවණතාව අනුව සකස්කර ගැනීමයි.

අද වන විට බුදු දහහම එළි දක්වා ඇති ආර්ථික න්‍යාය බටහිර ආර්ථික විද්‍යාඥයන් විසින් පවා පිළිගනු ලබන සම්භාවනීය ආර්ථික න්‍යායක් බවට පත්ව තිබේ. ආර්ථික විද්‍යාඥ ෂූමාකර් විසින් විශද කොට ඇති ඒ බෞද්ධ ආර්ථික න්‍යාය මෙතෙක් ලොව ප්‍රගුණ කළ නව ලිබරල්වාදී හෝ මාක්ස්වාදී හෝ න්‍යායන්ට විකල්පයක් සපයා ඇති බව බොහෝ ආර්ථික විද්‍යාඥයන් විසින් පිළිගෙන තිබේ. 2017 දී එළිදක්වන ලද ‘Buddhist Economics : An Enlightened approach to the Dismal science’ නමැති ග්‍රන්ථය ඊට නිදසුනක් සේ මම දකිමි. එය ලියා ඇත්තේ කැලිෆෝනියා විශ්වවිද්‍යාලයේ ආර්ථික විද්‍යාව පිළිබඳව මහාචාර්ය ක්ලෙයාර් බ්‍රවුන් විසිනි. අපගේ රටට වඩා කුඩා රටක් වන භූතානය බෞද්ධ ආර්ථික න්‍යාය අනුව යමින්, “සන්තුට්ඨි පරමං ධනං” යන බුදු වදන අනුව යමින් මෙතෙක් අප භාවිත කළ ආර්ථික සංවර්ධන නිර්ණායකය වන දළ දේශීය නිෂ්පාදනය වෙනුවට ‘Happiness Index’ යන නිර්ණායකයක් ඉදිරිපත් කර ඇති සැටි අපට පාඩමක් විය යුතුයි. ඒ බෞද්ධ ආර්ථික න්‍යාය ක්‍රියාත්මක කිරීමටය. සුදුසුම තෝතැන්න වන්නේ වසර දෙදහසක් (2000) බෞද්ධ සභ්‍යත්වය රැකගත් අපේ රට බව මගේ විශ්වාසයයි.

විදේශිකයන් විසින් අප මත පටවා ඇති දෑවැද්ද ඉවතලා මා ඉහතින් දැක්වූ විකල්ප මාර්ගය ක්‍රියාත්මක කළ හොත් ඉන් ලබාගත හැකි ප්‍රධාන අතුරුඵලයක් කෙරෙහි ද අවධානය මෙහිලා පෙන්වාදීම ප්‍රයෝජනවත් යැයි සිතමි.

අද අපට මුහුණදීමට ඇති ප්‍රධානම තර්ජනය ඉන්දියාව විසින් ඇමරිකාවේ ද සහාය ඇතිව අපවෙත එල්ල කර ඇති 13 වන සංශෝධනයයි. එය අපගේ හිසමත එල්ලන ලද කඩුවක් වෙයි (බල ලෝභයෙන් ආතුර වූ වත්මන් අධම දේශපාලන නායකයන් ඒ කඩුව අප හිසමතට පතිත කිරීමට සූදානම් බව පෙනේ). ඒ භයානක ඉරණමෙන් ගැලවිය හැක්කේ මං විසින් පෙන්වාදී ඇති විකල්ප මාර්ගයෙන් පමණි. එවිට 13 වන සංශෝධනයක් අවශ්‍ය නොවෙනු ඇත. සංහිඳියාවේ නාමයෙන් රට බෙදා ෆෙඩරල් රාජ්‍යය බිහිකිරීමට අවශ්‍ය නොවෙනු ඇත. අපේ ස්වෛරී භාවය, භෞමික අඛණ්ඩතාව විනාශ නොවනු ඇත.

මවිසින් ඉදිරිපත් කර ඇති ඉහත සඳහන් දේශපාලන ආර්ථික විකල්පය පරිපූර්ණ එකක් හෝ සාර්ථක ප්‍රතිඵල ගෙනදෙන එකක් හෝ නොවන්නට පුළුවන. මෙය ආධුනිකයකු අතින් ලියැවුණු කටු සටහනක් පමණි. ඒ බව මම දනිමි. මගේ අරමුණ වූයේ හුදෙක් එවැනි විකල්පයක් සොයාගනු වස් බුද්ධිමත් සංවාදයක් බිහිකර ගැනීම සඳහා අපේ බුද්ධිමතුන්ගේ අවධානය යොමු කිරීමයි.

එවැන්නකින් තොරව මේ රට අද වැටී ඇති ප්‍රපාතයෙන් ගොඩගත නොහැකි වනු ඇත.

ඒ කරුණු අපට පමණක් නොව මේ රටේ බහුතර ජනතාවට ද මේ වනවිට පැහැදිලි වී ඇත. විදේශිකයා හිමිකර දුන් පාර්ලිමේන්තුව, පක්ෂ ක්‍රමය, ඊනියා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කෙරෙහි අබමල් රේණුවක විශ්වාසයක් ඔවුන් තුළ නොමැත. එය අප වැනසීමට අටවන ලද උපක්‍රමයක් බව ඔවුනට පෙනී ගොස් තිබේ. ඔවුන් ලබා ඇති මේ අවබෝධය විකල්පයක් සොයා යන අපට ඉමහත් දිරියක් බව කිවමනා නොවේ. මේ අවස්ථාව අප විසින් ප්‍රයෝජනයට ගත යුතුයි. එය ප්‍රයෝජනයට නොගෙන සුපුරුදු ලෙස විජාතිකයාගේ උගුලේ රැඳී සිටියොත් ඒ උරචක්‍රමාලය අපේ රටේ ජාතිය ගෙල සිඳ, අප මේ මිහිපිටින් අතුරුදහන් කරනු නියතය.

මා දැක්වූ විකල්ප මග වසරකින් දෙකකින් අපේක්ෂිත ප්‍රතිඵල ගෙන දෙන්නක් නොවේ. ඊට වසර කිහිපයක් ගතවනු ඇත. එහෙත් ඒ කරුණ එය ක්‍රියාවට නොනැඟීමට හේතුවක් නොවිය යුතුයි. එහි ඇතැම් කොටස් ග්‍රාම සංවර්ධන සභාව වැන්නක් අද ඇති පාලන තන්ත්‍රය තුළම ක්‍රියාවට නැඟිය හැකියි. රට පුරා ඇති සංවර්ධන සභා තුන්දහසක් ක්‍රියාත්මක වී මල්ඵල ගැන්වෙන විට අද ඇති විදේශිකයා හිමිකර දුන් පලාන තන්ත්‍රය ඉබේම දියවී යෑමට ද පටන් ගනු ඇත.

මා ඉහතින් දැක්වූ ගම්වල ප්‍රමාණය පිළිබඳ සංඛ්‍යා ලේඛන, දත්ත සහ තවත් කරුණු නිවැරදි නොවන්නට පුළුවන. එහෙත් මා ඉදිරිපත් කර ඇති ‘ග්‍රාම රාජ්‍ය සංකල්පය’ ඉවතලෑමට එය හේතුවක් කරගත යුතු නොවේ. වැදගත් වන්නේ මා ඉදිරිපත් කර ඇති ග්‍රාම රාජ්‍යය සංකල්පය පිළිබඳ ප්‍රබල සංවාදයක් සමාජය තුළ බිහි කිරීමයි. මගේ මූලික අරමුණ එයයි.

ආචාර්ය ගුණදාස අමරසේකර
2025-11-12 : Divaina

යුතුකම ජාතික සංවිධානය

www.yuthukama.com

Like us on facebook :: https://www.facebook.com/yuthukama